Dat je af moet wachten hoe ze beginnen en hoe ze eindigen. Allereerst de zeer naar uitgeziene komst van Bo-Peter met vriendin Tiphanie uit Californië. Gezien eerdere ervaringen met internationaal luchtverkeer onder Covid-19 omstandigheden, wisten we dat het zelfs op het laatste moment nog mis kon gaan. Maar nee, alles klopte en de KL606 landde keurig rond kwart over zeven op Schiphol. Astrid stond om acht uur bij de gate om het mooie paar welkom te heten. Vreugde alom. Op de zeer prettige eetervaring met hen kom ik onderstaand nog op terug. In ieder geval was de eerste ‘highlight’ voor zondag een feit. De tweede zou Sparta-AZ worden. Broer Rob, zoon Ivar en ik hadden kaartjes gescoord voor die wedstrijd, maar helaas, Rutte verklaarde het stadion tot een “no go” gebied. Even terug; voor Rob’s verjaardag had Astrid middels een door Ivar gemaakte jubelfoto bij één der overwinningen van Sparta, een puzzel laten maken van 1000 stuks. Rob meldde dat hij het binnen een week had klaar gekregen om de puzzel te voltooien:
Ivar, de maker van de foto, heb ik linksboven ‘ingeplakt’.
Dat leek ons, vol spanning voor de TV gezeten, een talisman voor de wedstrijd tegen AZ. Echter, bij de rust keken we elkaar vertwijfeld aan bij een 0-4 stand in het voordeel van AZ, en daar kwamen we ook nog goed mee weg. Het leek een zaak van SM te worden om de tweede helft nog aan te gluren, maar wij Spartanen zijn wel wat gewend. En Sinterklaas kwam dit jaar in de vorm van AZ keeper Bizot. Eerst pakte hij een bal twee keer op, met als resultaat een gele kaart en een indirecte vrije trap 5 meter vanaf de goal. 1-4. Daarna keek hij vol verbazing een bal na die vanaf afstand het doel in wapperde: 2-4. Vervolgens torpedeerde hij een Spartaan binnen de 16. 2e gele kaart, dus rood en een penalty. 3-4. De 4-4 was een prachtig doelpunt in de 90e minuut. En dat zorgde voor hilarische tonelen in de woonkamer van de Laanens en tevens voor een perfecte zondag. Nu dus de eetervaring. Bo-Peter en Tiphanie nodigden ons uit voor een dinertje, hetgeen we volgaarne accepteerden. Na veel vragen kwamen we erachter dat het diner bij het met een Michelin ster bekroonde Loenense restaurant Tante Koosje plaats zou vinden. Dat vonden we veel te duur, Astrid voorop, ik mompelde nog “denk om je uitzet”. Bo-Peter sprak toen de gedenkwaardige woorden “we verdienen allebei goed en ik ben niet vergeten hoe jullie mij gesteund hebben”. Daar sloegen Astrid en ik dicht van, ontroerd als we waren. En sfeervol lekker was het:
Kortom, een heerlijk 5-gangen diner op een doodnormale doordeweekse dinsdag. En dat niet alleen, ook je zoon nog eens zien afrekenen. Ze worden zo snel groot! Afsluitend; woensdag alweer aflevering 80 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, en vooral niet geloven wat die lijp zuurdeeg van een Trump je tracht wijs te maken. Blijf verstandig en dus gezond!
