‘Dinsdag 21 september 2021 rond 22.00 plaatselijke tijd in de ‘socios’ bar van Royal Solaris. De sfeer is feestelijk geanimeerd. Vergeten zijn de ergernissen van de eerste dagen zoals niet werkende liften (speciaal een kamer aangevraagd dienaangaande), margarine in plaats van boter, en messen en vorken die voor alle gangen gebruikt dienen te worden. Familieleden en vrienden, zelfs trouwe bar ‘vrienden’, zijn in blijde afwachting waarvoor we gekomen zijn; het huwelijk van Kaj Laanen en Michelle Muth. Rond 23.15 besluiten Astrid en ik om de gang naar onze kamer te aanvaarden, nemen de trap naar de derde verdieping, om op het balkon aan de oceaanzijde nog wat na te praten. De avond is zwoel en Astrid besluit een half uur later voor het naar bed gaan even onder de douche te gaan staan ter opfrissing. Even voor het middernachtelijk uur schop ik m’n teenslippers uit en stap onze kamer binnen. Ik heb nog geen voet binnen of er klinkt een soort van explosie en ik hoor Astrid “oh my god” schreeuwen. Haastig begeef ik me naar de douche waar ik Astrid in de hoek aantref met bloederige wondjes. “Blijf staan”, is het enige dat ik uit kan brengen. Met de handdoek die ze klaar had liggen om zich af te drogen maak ik voorzichtig een soort van looppadje, waarna ik haar een gele strandhanddoek aanreik ter omwikkeling. In alle voorzichtigheid stapt ze uit de douche.
Ze trekt een badjas aan en stapt in haar slippers terwijl ik gehaast de receptie bel ter ondersteuning. Enerzijds moet Astrid medisch geholpen worden, anderzijds kunnen we hier niet blijven slapen. Terwijl de tijd verstrijkt maak ik wat foto’s van de ‘crime scene’ voor eventuele verzekeringsdoeleinden.
Al doende bedenk ik me hoeveel slechter dit had af kunnen lopen. Ik moet ervan rillen. Astrid is het wachten beu en belt nogmaals de centrale. Niet veel later rollen vier mannen naar binnen, medics en security. Ze nemen het serieus, kijken naar de douche en kijken vervolgens naar mij. Het gegeven dat er geen spatje bloed op m’n hagelwitte broek zit, stelt hen klaarblijkelijk gerust. Astrid wordt zorgvuldig gereinigd en bepleisterd.
Ongeduldig als Astrid kan zijn, vraagt ze hen enigszins haast te maken omdat ze omvalt van de slaap. Conform de gelijknamige film gaat het ‘lost in translation’. Rond kwart voor twee worden we van kamer 390 naar kamer 612 getransporteerd. Uiteindelijk vallen we tegen half drie uitgeput in slaap. Niet veel later gaat de wekker omdat ik er bij Astrid op heb aangedrongen om de geplande excursie naar La Paz met tante Wilma door te laten gaan. Ze moet er even uit, dan kan ik, onhandig als ik ben, de verhuizing naar de toegezegde suite regelen. Zo gezegd zo gedaan en het enige plezier wat ik die dag had tijdens het inpakken was de drankjesman te verrassen die aan de deur klopte. Ik opende de deur en liet hem stilzwijgend de onaangeroerde douche scene zien. De man trok wit weg, greep naar z’n telefoon en durfde nog net niet m’n weg te versperren. Eigenlijk wel een beetje morbide. Nu we weer veilig thuis zijn kunnen we constateren dat het geplande huwelijk van Kaj en Michelle in ieder geval een mega succes is geworden. Astrid plukt nog steeds micro stukjes glas uit haar lichaam, maar vervelender is het mini trauma dat opdoemt bij het openen van glazen deuren. Royal Solaris heeft bij monde van manager Emmanuel Cabrera een belachelijk aanbod gedaan ter compensatie. Mijn aanbod om het aimabel op te lossen wordt door het hoofdkwartier in Houston, Texas klaarblijkelijk als een zwaktebod gezien. Mijn antwoord; “Houston, you’ve got a problem”. Wordt vervolgd.