Herfstmelancholie

Nadat overbuurman Peter Kamp en ik alle shows van onze nieuwe helden Daniel Arends en Patrick Laureij bekeken hadden, besloten we om tijdens onze tweewekelijkse ‘comedy night’ terug te grijpen op een ouwe: Toon Hermans. Peter K. had, mogelijk voorbarig, een dvd box gekocht die maar liefst 40 jaar van Toons werk bevat. We begonnen bij ‘Tien jaar Toon’ uit 1967. Zwart Wit. Een rilling van herkenning beroerde me. Tijdens de show kon ik het niet nalaten bij tijd en wijle wat vooruit te lopen op de tekst, hetgeen bij Peter K. een frons van ‘dat je dat nog weet’ teweeg bracht. Maar ja, hij was toen pas twee, en ik al een man! Genoten van Toons veelal tijdloze humor; “de duif is dood…..”, en de kwaliteit van de opnamen. Die box gaan we volledig tot ons nemen. Zo’n zelfde melancholieke terugblik overvalt me nu onze ‘Benjamin’ a.s. maandag 25 wordt. Allerheiligen, de dag na Halloween. 20 jaar geleden haalde Ivar de voorpagina van de Contra Costa Times toen in het jaar van ‘nine eleven’ uniformen van brandweer- en politiepersoneel de grote hits waren.

Onze jongens waren twee jaar eerder, hun eerste volle jaar in Californië, pas met het fenomeen ‘Halloween’ in aanraking gekomen. En moesten er duidelijk zichtbaar nog aan wennen:

V.l.n.r.: Bo-Peter, Ivar en Kaj

In de loop der jaren heeft Astrid tonnen aan snoepgoed aangekocht om uit te delen. Vanuit sommige wijken kwamen mensen met hun kinderen in een busje over omdat er in onze buurt zo genereus aan de deur na ‘trick or treat’ gegeven werd. Ook zorgde Astrid ervoor dat ons huis ‘Halloween’ uitstraalde:

Ook duidelijk dat de temperatuur eind oktober nog Californisch aangenaam was! Ivar dus 25, geboren in Düsseldorf op een Duitse vrije dag: ‘Allerheiligen’. Toen ik hem en Astrid uit het ziekenhuis ophaalde, zong Louis Armstrong in de auto ‘What a wonderful world’, iets dat je nooit meer vergeet. Men hield mij voor een oude vader, en qua jaren klopte dat wel. Maar ja, mijn vader stierf op z’n 46e toen ik 12 was. Even snel gerekend heb ik inmiddels 13 bonusjaren met Ivar, en hij hopelijk ook met mij. Hij feliciteerde me eens in z’n jongere jaren door te benoemen wat ik o.a. voor hem betekende: coach, chauffeur en geldautomaat (ATM in de V.S.). Dat laatste heeft hij zelf helemaal ingevuld. Klasse! Komt goed met dat joch. De tijd vliegt en de trouwe lezers van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zijn nu ondergedompeld in 2004, het jaar dat explosief eindigt. Voor mij is het ‘bitter/sweet’ omdat mooie en lelijke zaken elkaar in hoog tempo aflossen. 17 jaar geleden en nog steeds ongelooflijk helder op mijn netvlies. Moet ik zeggen dat de vele documentatie het ondersteunt en dat ik het qua emotie niet onmiddellijk na mijn vertrek had kunnen schrijven. Het is wel zo dat de vele bemoedigende reacties die ik vanuit alle windstreken krijg (mede dankzij Google translate) me een melancholiek hart onder de riem steekt. Ik hoop nog jaren alles met jullie te kunnen delen, en bederf dat niet door onderdeel uit te maken van het stijgende aantal besmettingen. Jullie zijn gewaarschuwd (with love).