Meer aandacht is niet altijd beter

Tja, regelmatig check ik hoeveel sessies de Luim aantrekt, en wanneer de gemiddelde tijd die men doorbrengt meer dan een minuut bedraagt, ben ik zeer tevreden. Gaat de gemiddelde tijd echter significant omhoog, dan begin ik me zorgen te maken. Hoezo? Goed dat u het vraagt. Begin vorig jaar overkwam me dat ook, en in eerste instantie was ik zeer in m’n sas, totdat ik met een kort geding werd bedreigd. En niet alleen dat, het vond ook plaats. Het eindigde in een juridisch gelijkspel, zoals de rechter stelde; ‘botsende grondrechten’. Desondanks kostte het me toch behoorlijk wat beukennootjes. Dus, de Ex’pression saga wordt een pietsie voorzichtiger herschreven. Aanrader: bewaar het oorspronkelijke verhaal, je weet nooit wanneer en hoe het boek uitkomt. Lijkt een beetje op de rubriek ‘zakelijke mededelingen’, maar laten we vrolijk doorgaan: Sparta. Wat klopten onze rood-witte harten van trots toen vorige week zaterdag het eindsignaal klonk en Heerenveen met 4-0 het onderspit had gedolven. Vriend (en Fries) Otto van der Galiën schreef het volgende op Facebook bij de tussenstand van 4-0: Heren ..4-0 nu, please…zo is t genoeg toch….., groet uit Fryslân…. En die smeekbede hebben we gehonoreerd! Pure pret natuurlijk na afloop in De Bosselaar. Archieffoto:

Minder pure pret wanneer je ver na het middernachtelijk uur thuiskomt. Lekker die 21.00 wedstrijden waar de KNVB Sparta van harte op trakteert. Morgen uit tegen Twente met scheidsrechter Joey Kooij als leidsman. Ben benieuwd hoeveel kaarten (kleur nader te bepalen) deze Fred Kaps onder de fluiters nu weer uit de hoge hoed tovert. Strijd om de 5e plaats; bloed aan de bal. Ja beste mensen, en dan vertrek ik aanstaande maandag naar Californië om me te laten verwennen door Kaj (en Michelle) in Sacramento en Bo-Peter (met Tiphanie) in San Francisco. Wat een weelde. Een geschenk van Astrid wegens het 5-jarig jubileum van Geboortesupport. Om zoveel mogelijk tijd met de jongelui door te brengen, heb ik het korte bezoek van anderhalve week derhalve uitsluitend opgesierd met hoogtepunten. Uiteraard viering van Koningsdag zaterdag 29 april in het Golden Gate Park bij de Nederlands molen. Daar zal ik veel Nederlandse kennissen treffen die ik niet een op een kan bezoeken. Een vast evenement bij elk bezoek is het ‘pooltable’ spektakelstuk met fantastische vriend Fred van Buiten. De laatste keer mocht hij voor de eerste keer de gelukkige winnaar zijn van deze ‘best of 5’ strijd. Hopelijk begrijpt hij dat zoveel geluk maar zelden zich herhaalt. Ach, tijd ontbreekt me voor de rest, maar dat halen we na mijn terugkomst in. Nu weer even 25 jaar terug om aan te haken bij de Ex’pression gebeurtenissen in 1998:

Letterlijk schrijft hij hoe Eckart hem gaat behandelen: “sneller Gary, stel het curriculum samen, dan kunnen we vervolgens alles gaan behandelen wat jij fout hebt gedaan”.

Hij vervolgt: “toen ik Eckart ontmoette dacht ik dat hij een positieve kracht zou zijn, iemand die me zou helpen iets unieks en creatiefs te creëren. Jazeker, we praten over veel geld, maar hem beschouw ik nu als een donker, arrogant figuur die zichzelf niet eens kent, en ik wil geen onderdeel zijn van zijn ongelimiteerde machtswellust”. Even haal ik diep adem alvorens verder te lezen. “Peter. Hier hebben we iemand die we ervaren als een positieve kracht, en dan stelt Eckart dat hij niet ‘onze’ man zal worden. Eckart geeft aan dat Peter hem gefaald heeft door niet naar Sacramento te gaan. Dat is een foute verklaring. Niemand kan met de mensen van het bureau praten indien de door hen gestelde vragen nog niet beantwoord zijn. Ze nemen sowieso een periode van twee weken in acht indien ze je een afspraak gunnen”. Hij sluit als volgt af: “ik heb geen enkele interesse om mezelf nog aan deze man bloot te stellen. Om eerlijk te zijn heeft dit mijn hart gebroken, maar ik heb geen zin om een situatie te creëren die me een hartaanval bezorgt”. Toch laat hij een gaatje open wanneer hij op het allerlaatst er nog aan toevoegt dat zij (Dawn Cardi) hem wellicht kan overtuigen dat het anders in elkaar steekt. En dat doen Dawn en ik, we praten intens op hem in, prijzen hem, en motiveren hem om aan boord te blijven. Tegelijkertijd beloven we tegengas te geven aan Eckart voor wat betreft de manier waarop hij Gary behandelt. Uiteraard ben ik die zondag niet geheel en al betrokken bij de dagelijkse gang van Vinkeveense zaken, maar de verjaardag van schoonmoeder Riet wordt vol vreugde en nattigheid gevierd, al was het alleen maar omdat er een crisis bezworen is. De week begint met talloze telefoontjes en daar tussendoor begin ik aan het rapport inzake Ex’pression. Het lijkt wel of de bezworen crisis motiverend werkt. Dinsdag toont weer de andere kant van het leven, stemmig gekleed begeef ik me naar Crematorium Velsen waar ik de crematie zal bijwonen van de onverwacht overleden Jacques Reuvers, de man met wie ik een zakelijk vriendentandem vormde tijdens de 14eHaarlemse Honkbalweek. De man ook met wie ik daar de skyboxen introduceerde.

Mart Smeets foeterde in een artikel over deze ontwikkeling, maar wij stonden op het standpunt dat we alleen op deze manier betere landenploegen konden binnenhalen. Ook het gegeven dat we de entreeprijzen voor de supporters laag konden houden, speelde absoluut een rol. Wat een trieste gebeurtenis. Het nummer ‘Kiss from a rose’ van Seal zal me voor altijd aan hem doen denken. Zoals gebruikelijk bij dit soort gelegenheden, geeft de hele wereld van honk- en softbal acte de présence en wordt er hartstochtelijk nagepraat. Vervolgens weer de weg op om mijn zieke moedertje bij het Havenziekenhuis in Rotterdam te bezoeken. Ze ziet er slecht uit, maar houdt vol dat het best gaat. Na de laatste nieuwtjes uitgewisseld te hebben omhels ik haar innig, waarna ik vertrek naar mijn volgende afspraak, een zakelijke ontmoeting in Hotel New York, feitelijk aan de overkant. Donderdag rond ik het Ex’pression rapport af, hetgeen resulteert in een fax van 7 pagina’s richting Eckart. De meest relevante vragen worden beantwoord, het tijdpad is aangepast, actielijst bijgevoegd, en als klap op de vuurpijl de voorlopige 5-year forecast. Ik beschouw het eerste deel van mijn opdracht als beëindigd en breng dat via mijn B.V., Laanen Solo, in rekening. Een gevoel van grote tevredenheid bekruipt me. Vrijdag 10 april verloopt als verwacht mag worden, enigszins chaotisch qua voorbereiding door storende telefoontjes, alsmede onrustige kinderen die voelen dat er weer veranderingen op til zijn. Gelukkig bewaart Astrid de rust en zorgt ervoor dat de kinderen enigszins in het gareel blijven en dat mijn koffer in ordentelijke staat gepakt wordt. Zaterdag neem ik met dikke pakkerds afscheid van de drie jongens, waarna Astrid me naar Schiphol vervoert. 12.00: Martinair 631 brengt me naar Florida, en ik moet zeggen dat hun Starclass weliswaar niet KLM’s businessclass benadert, maar dat je voor een derde van de prijs echt luxueus vervoerd wordt. Buiten het vliegveld van Orlando wacht wederom de knalgele kever van Gary Platt me op. Na een broederlijke omhelzing en zijn “so happy we’re still working together,” begeven we ons op pad naar Winterpark waar we ons ’s avonds, samen met echtgenote Debbie, door een typisch Amerikaans diner ‘werken’. Uiteraard wordt er heel wat afgepraat op datgene wat op til staat, en een eventuele verhuizing naar de San Francisco Bay Area. De Platts zien dat helemaal zitten, ook om dicht bij elkaar te wonen, maar dat zal ik toch even aan Astrid moeten voorleggen! Paaszondag heb ik een lunchafspraak in Tampa met Jos Habraken, voormalige cliënt van de door hem geleide leasemaatschappij Unilease, en tevens niet al te geslaagde businesspartner voor wat betreft UltiFox. Jos is inmiddels getrouwd met Sharon, hetgeen hem Amerikaanse vastigheid geeft. Dat had Jos wel nodig na de vele honderdduizenden dollars die hij na twee mislukte huwelijken met een andere Amerikaanse vrouw, een soort barbiepop met megaborsten, er doorheen gedraaid heeft. Overigens is hij voor wat betreft twee keer dezelfde vrouw trouwen een recidivist, omdat hij dat ook flikte met zijn eerste vrouw in Nederland. Enfin, hij heeft er in ieder geval zijn verblijfsvergunning aan over gehouden. Beetje duur, dat wel. We nemen na een zeer genoeglijke lunch allerhartelijkst afscheid van elkaar. Vervolgens begeef ik me op de weg terug naar Winterpark via Highway 4, genietend van muziek die uit de speakers schalt van classic rock station WHPT. Tweede paasdag wordt echt niet gevierd in de Verenigde Staten, dus kunnen Gary en ik volop aan de slag met het optimaliseren van het Ex’pression rapport.

Aangezien ik volgende week zaterdag Koningsdag vier in San Francisco, komt er een extra groot Ex’pression artikel in de Luim. Lees en huiver.