Month: August 2024

Het schijnt tegenwoordig apart te zijn wanneer je zowaar 37 jaar in de echt verbonden bent. Vandaar ook wellicht het grote aantal gelukwensen die Astrid en ik mochten ontvangen, waarvoor nogmaals onze hartelijke dank. Mijn oudste broer Hans en jongere broer Rob zijn langer getrouwd, maar dat is een ander verhaal Zoals ik vorige week meldde, heb ik wat met cijfers en gebeurtenissen. Dat is bijvoorbeeld, niet toevalig, het album ‘California 37’ van de band Train:

Niet alleen omdat we het leeuwendeel van de duur van ons huwelijk in Californië doorbrachten, maar ook vanwege het releasejaar van dat album; 2012, het jaar dat we ons zilveren huwelijksjubileum vierden! En niet alleen dat, het was ook het jaar dat ik opgenomen werd ‘ahum’ in de Dutch American Hall of Fame.

Glunderend in Los Angeles, met alle 5 zonen, en stille kracht Astrid aan mijn zijde. Goede vriend Fred van Buiten gaf ook acte de présence, evenals eregast Alan Parsons en Consul Generaal Bart van Bolhuis. In de angst iemand te vergeten, hou ik het hierbij, maar het was een onvergetelijke dag (en nacht). Nu zou je kunnen vragen ‘wat heeft de band Train hier mee te maken?’. Goede vraag! Welnu, in 2001 brachten ze het album ‘Drops of Jupiter (Tell me)’ uit, en waar dacht je dat hun zegetocht begon? Bij ons! Tijdens een TV programma bij (toen nog) Ex’pression Center for New Media in Emeryville. In onze vermaarde Meyer Sound Hall speelden ze de pannen van het dak, en de rest is geschiedenis. Een datum, een gebeurtenis en herinneringen, zo mooi kan terugkijken zijn. En weer iets om te glunderen! Ik heb begrepen dat je daarmee oud kan worden; Google glunderitis maar eens. Maar schijnbaar kan je ook van een vrijdagmorgen peddeltochtje op een SUP kanoboard (of zoiets) een gevoel van geluk krijgen, aldus Astrid, hier vroeg aan de start met buurvrouw Carla:

Na ruim een uur kwam ze terug en bracht een verslag uit als ware het een gedicht: ‘Er hing een lichte mysterieuze nevel over het water met een zon die daar doorheen trachtte te priemen, terwijl het inademen van de zuivere ochtendlucht een tintelend gevoel van opwinding in je longen teweeg bracht’. Glunderitis, een andere verklaring had ik er niet voor. De week afgesloten met de finale van ‘de slimste mens’. Als verwacht won Herman van der Zandt, zij het met de hakken over de sloot. De vragen zijn soms zo divers van aard dat je inderdaad van goede huize moet komen om te winnen. Je vraagt je soms af wanneer alle drie de deelnemers een bepaalde eenvoudige vraag niet kunnen beantwoorden, vanonder welke steen ze vandaan gekropen zijn. Voorbeeld, vraag van een week of twee geleden: bij het klaverjassen heeft troefkaart ‘9’ een naam, welke is dat? Drie maal ‘pas’, mijn mond viel open van verbazing, ik schreeuwde nog naar het scherm ‘de Nel’, maar het mocht niet baten. Mocht dat op zo’n moment 50 seconden opleveren, dan had dat tevens de overwinning kunnen betekenen. Maar heel concreet betekent het dat je (ik dus) in staat bent iets te onthouden van een oeroud kaartspelletje, en daar hoef je niet slim voor te zijn. Overigens heeft Astrid, bij ons op de sofa, de meeste goede antwoorden. En dat laat ze me ook weten! Mochten jullie tevergeefs naar ‘glunderitis’ gezocht hebben, dan ligt de schuld bij onderstaand figuur:

Maarten heeft het tot dusver geblokkeerd omdat hij niet als zodanig bekend wil staan, maar dit seizoen werd het hem soms teveel en viel hij uit z’n rol. Afsluitend; glunder maar lekker door het weekend heen, het wordt heet morgen!

Elke week gebeurt er wel iets dat je gedachtewereld verplaats naar een gearchiveerde gebeurtenis, ergens ver weg in je leven, bijna vergeten. In mijn geval 1967. Oorzaak was het overlijdensbericht van Hans Eijkenbroek (84), de stoere captain van Sparta, en gedurende 12 interlands ook van het Nederlands elftal. Tot ik door een stupide brief mijnerzijds een einde daaraan maakte, mocht ik als amateur aansluiten bij de selectie van Sparta, met Wiel Coerver als hoofdtrainer. Bij mijn eerste trainingssessie, ik was lichtelijk nerveus, werd ik welkom geheten door Hans Eijkenbroek en diens verdedigende kompaan Gerrie ter Horst. Ze waren zo vriendelijk om me ook nog een flesje cola te overhandigen voor de dorst. De enigszins lichte kleur en de lauw aandoende fles droegen er aan bij dat ik schaapachtig lachend ze hartelijk bedankte voor de eer, maar dat ik van cola maagzuur kreeg. Voetbalhumor, niet zo sterk als de kaars van Johan Derksen, maar toch. R.I.P. Hans Eijkenbroek, zoals ik hem graag herinner (foto AD):

Astrid had afgelopen week één dag open tussen twee babydiensten: woensdag. We besloten om onderweg naar de kust het MH17 monument te bezoeken in Vijfhuizen. In eerste instantie een wat kalend ogende vlakte, waarbij je weet dat iedere geplante boom een omgekomen passagier vertegenwoordigt. Dat gaat pas werkelijk leven wanneer je langs zo’n boom loopt, de naam leest, alsmede de leeftijd, soms zo schokkend jong. Wanneer er een portret aan de boom hangt, dan komt het wel heel dichtbij. Het gedenkteken bevat alle namen van de 298 slachtoffers en is indrukwekkend in eenvoud:

De zonnebloemen doen denken aan het veld in Oekraïne waar de MH17 uiteindelijk zijn laatste bestemming vond. Met het groeien van de bomen zal dit monument keer op keer indrukwekkender worden en eer bewijzen aan hen die omkwamen. Aanvankelijk wat stilletjes zetten wij (Astrid aan het stuur) onze weg voort om uiteindelijk bij Bloemendaal aan Zee uit te komen. De wind en de wolken maakten het er niet echt gezellig op en het door ons uitgekozen Beach Chalet was in geen velden of wegen te bekennen. Wel een bord bij een hek met de mededeling dat het herbouwd werd. Geen man overboord, er waren er nog wel een paar. Het werd een rillerige lunch met een glaasje chardonnay wat inderdaad qua inhoud een glaasje was. In eerste instantie dachten we dat het glas nat was! Dat is enigszins overdreven, maar toch dichtbij. We vervolgden onze weg via Zandvoort waar de GP koorts al behoorlijk heerste. Geblokte vlaggen door het hele dorp en geen enkele ‘Zimmer Frei’ te bekennen. Max kan aan de bak. Tijd geleden dat we daar waren, maar het deed toch aan als een enigszins vervallen badplaats. Neem dan Jennifer Lopez, die ziet er niet vervallen uit, kon geconstateerd worden na haar scheiding met Ben Affleck. Twee jaar huwelijk slechts gedurende een knipperlicht soap die ook een twintigtal jaren beslaat. Het brengt me terug naar het jaar 2000, de Grammy’s in Los Angeles, waar Ex’pression sponsor was van het radio deel. Het TV gedeelte, met sterpresentatrice Jennifer Lopez, konden wij ver achterin bekijken. Hij/zij die aflevering 65 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heeft gelezen, kan dit deel overslaan, hoewel best de moeite waard om het twee keer te lezen. Here we go:

………………hoe ik met mijn ‘All Access Pass’ toegang wist te verschaffen tot ‘backstage’. Het was een gokje met Gary dat ik er met m’n verlopen pas in zou slagen om het toneel te bereiken. We praten nu over het TV gedeelte, we schrijven 23 februari. Gary was ervan overtuigd dat ze me er met kop en schouders uit zouden smijten: “they’ll kick your ass, bud”, grijnsde hij. Ik stopte de pas een klein beetje onder m’n stropdas, precies dat deel waar ‘radio’ op stond, en begaf me onderweg. Toen ik zo’n beetje bij de eerste ‘kleerkast’ van een security man was, klopte m’n hart in m’n keel. Maar kleren en jovialiteit maken de man. “Yo, my man, everything under control”, gooide ik er nonchalant uit. En zowaar, hij keek half op m’n badge en wuifde me vriendelijk door. ‘Kleerkast’ twee, de laatste stop voor het gekrioel bij de bühne, keek niet eens, zo zelfverzekerd zag ik er uit! Tussen het verkeer door van technici, camera’s en gewichtige mannen met ‘headsets’, kom ik tot 20 meter, daar word ik opgehouden. Maar het uitzicht was schitterend omdat de ster presentatrice een opvallend, fris ogende groene jurk droeg

Het doet me nu denken aan het fris ogende gras waar je vanaf het Kasteel op uitkijkt en waar Sparta morgen de strijd aanbindt tegen Feyenoord. Broer Rob wordt vervangen door zoon Ivar, hetgeen me tevens er toe brengt eenieder te bedanken die me beterschap heeft gewenst met mijn opstandige rug. Stevige pijnstillers deden hun werk en inmiddels zit ik alweer in de afkickfase. Maandag bezoek ik een ‘oude’ strijdmakker uit mijn automatisering verleden en wederom zullen heldenverhalen vertaald worden in een lied: ‘Memories are made of this’.

En oh, oh, wat hadden de gebroeders Laanen zich daar op verheugd. Na wat sport opwarmers, denk daarbij aan Wimbledon, Tour de France en de Olympische Spelen, was het eindelijk de beurt aan Sparta, dat het thuis opnam tegen Heracles Almelo. Almelo, u weet wel, de thuisbasis van Herman Finkers, die zijn bruisende stad als volgt samenvatte; ‘Eén stoplicht springt op rood, een ander weer op groen, In Almelo is altijd wat te doen’.

TV programma RUR 1987 met v.l.n.r. Carry Tefsen, PL en Herman Finkers

Die uitspraak werd uiteindelijk een perfecte weergave van de wedstrijd, en dat was maar goed ook. Aan het gemompel wat nu ontstaat, begrijp ik dat enige uitleg hierbij benodigd is. Welnu, voorafgaand aan zondag begaf mijn rug het. Niet met een oerknal of zo, maar geleidelijk. Optimistisch als ik ben, meende ik dat een jonge klare, aangevuld met een gezonde portie nachtrust, uitkomst zou bieden. En voorwaar, ik stapte zondagmorgen redelijk monter uit bed. Echter, op het moment dat ik me boog om mijn pantoffels aan mijn voeten toe te vertrouwen, kreeg ik het gevoel dat het zwaard van Hercules (oorspronkelijke naam Heracles) horizontaal in en uit mijn onderrug werd getrokken. Uiterst moeizaam kwam ik weer terug in verticale positie. Dit duurde zo lang dat Astrid me inmiddels met ibuprofen en paracetamol terzijde kon staan. Vervolgens broer Rob gebeld met de mededeling dat ik zijn schouder nodig zou hebben om op te steunen wanneer Hercules weer toe zou slaan. En, oh ja, dat ik hoopte dat Sparta niet al te veel zou scoren zodat ik niet per abuis gillend in de lucht zou vliegen van vreugde en…..pijn. Wat dat betreft werd ik op mijn wenken bediend, de brilstand bleef van het begin tot het einde op het scorebord staan. Hartverwarmend was het weerzien met alle Kasteelvrienden, die op hun beurt weer zagen hoe Rob zich als een ware mantelzorger over mij ontfermde. Het werd een ietwat moeizame middag, maar ik had het niet willen missen, al was het alleen maar om de kameraadschap die hoogtij vierde. En, nu komt het; het werd gelijktijdig een gebeurtenis die niet alleen herinneringen met zich meebracht, maar waarbij ook een parallelle Hercules aanval zich voordeed. Ja, ja, dat is wel een onnozel ‘watblief’ waard. Allereerst die foto uit de oude doos van 1987. Carry Tefsen (Mien Dobbelsteen) gaf na een vraag van de uiterst populaire gastheer Jan Lenferink inzake het instituut ‘huwelijk’, als antwoord dat ze daarin niet geloofde. Punt. Toen de vraag bij mij kwam, kon ik vol trots melden dat Astrid en ik de tweede helft van augustus 1987 in het huwelijk zouden treden. Applaus. Zo’n kans laat je niet voorbij gaan. En inderdaad, aandachtige lezer, Astrid en ik zijn dus deze maand 37 jaar getrouwd! Mijn vriend in de buitencategorie, Fred van Buiten, met wie ik sinds ons vertrek naar NL (2016) een wekelijkse interne e-mail uitwisseling heb over wat er ‘gaande’ was, schreef mij dinsdag het volgende: ‘ik ben afgelopen zaterdag door mijn rug gegaan……’. Dezelfde zaterdag! Ergens in het heelal moeten we als eeneiige tweelingen geregistreerd staan. Bizar toch?!

Honkballen bij de Oakland A’s met Fred, een ware vriend!

In niet gerelateerd nieuws maakte bondscoach Koeman bekend niet verder te gaan met Wijnaldum en Blind, en eigenlijk ook niet met Depay. Dat hij De Luim niet vermeldde als adviseur deerde me niet, uiteindelijk gaat het om het resultaat. Buitenland: Noord Korea staat weer open voor toerisme. Veel geluk. Amerika: Trump jankt continu dat zijn favoriete boksbal, Joe Biden, hem de facto ‘de oude man’ heeft gemaakt nu Kamala Harris zijn concurrent is voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Eén ding is zeker, we (ik) gaan goed geLuimd het weekend in (de voorgeschreven pijnstillers werken).

Dat zingt iedereen toch mee! Zeker de ‘boomers’ die in de 60-er jaren opgroeiden. Maar in deze Luim gaat het over het beruchte San Francisco in Colombia, niet de Verenigde Staten. Het is zo bijzonder omdat Ivar, onze jongste, ter plekke filmopnamen heeft gemaakt met een lokale ploeg. De mini documentaire (12 minuten) kwam donderdag uit en heeft inmiddels al meer dan 300.000 kijkers mogen begroeten. Ivar is niet alleen de (co) regisseur en schrijver, hij neemt ook nog eens de ‘voice over’ voor zijn rekening. In dit waar gebeurde verhaal neemt hij je mee naar San Francisco in Colombia, een mooi bergdorp, dat zo’n drie uur buiten Medellin ligt. Aan het begin van deze eeuw leden ze ongelooflijk onder het drugsgeweld dat in Colombia woedde.

Bijna iedereen in San Francisco werkt in de landbouw en niemand heeft een bankrekening. De documentaire vertelt het verhaal van een geïsoleerd dorp in Colombia waar nieuwe economische mogelijkheden zich aandienen, die deels te danken zijn aan een Australische entrepreneur met de naam Zac Borrowdale. Het is het verhaal van een avontuurlijk ‘Aussie’ die zich door een ‘cash only’ gemeenschap manoeuvreert, en hoe een doelgerichte kogel in zijn borst diezelfde gemeenschap er toe bracht om crypto te omarmen. Het is waar dat crypto bij veel mensen een slecht imago heeft, maar het huidige financiële systeem heeft tal van nadelen die crypto oplost voor mensen die leven zonder wezenlijke toegang tot essentiële bankzaken. Daarom moest deze documentaire gemaakt worden, om aan te tonen dat crypto problemen oplost die door banken genegeerd worden of onoplosbaar zijn. Maar kijk voor jezelf:

https://www.youtube.com/watch?v=aaClTluc3AU 

Herinner je Oscar nog, de jongen in Ghana waar Ivar geld voor ophaalde (dankjewel Luim lezers) zodat hij een laptop kon aanschaffen? Welnu, Zac betaalt de mensen die voor hem werken identiek aan de wijze waarop Ivar de donaties aan Oscar zond, dankzij crypto. Laat me weten of je geïnteresseerd bent hoe dat in zijn werk gaat, dan mail ik je dat toe. Deze documentaire bracht me ertoe om Ivar in het zonnetje te zetten, Astrid en ik zijn echt trots op hem, en, niet onbelangrijk, hij blijft met beide benen stevig op de grond staan. Nou ja, hier in de boot, met zijn muse Arielle.

De bond van broers (mijn overige vier zonen) staan volledig achter deze lofzang en wachten ongeduldig op hun (zon) beurt. Rick (de oudste) is voorlopig niet aan de beurt nadat hij mij woensdag op de pooltafel genadeloos met 3-0 versloeg. De pen is machtiger dan het zwaard! #2, Eric, is aan het verhuizen, dus niet lastigvallen. #3, Bo-Peter, heeft op zijn verjaardag o.a. een door Astrid vervaardigde poster mogen ontvangen van zijn 7 maanden durende trip door Azië:

U begrijpt het; digital nomad is omgedoopt tot Bo-Mad. #4, Kaj, is met neefje Felix (jongste zoon van #1) in Californië op toer gegaan.

In een bar, hoe kan dat nou? Felix legt uit aan de barkeeper dat hij echt ouder is dan 21. Oom Kaj bevestigt dat. En nu nog een uitsmijter, de naar Nederland teruggekeerde Mariska Henneberque (ark schuin tegenover ons), is vandaag 80 jaar geworden, Hieperdepiep! Onderstaande foto bewijst dat de Sint (hier nog in Berkeley) met Mariska op schoot, wensen inwilligt:

Duidelijk moge zijn dat de Sint het ook niet altijd even makkelijk heeft. We sluiten af met een onverwachte gouden medaille voor Ivar als debutant regisseur, identiek aan die van het 3×3 basketbaltrio.

Dit gezegde deed voor mij weer opgeld toen het duidelijk werd dat Andy Houtkamp (66), een der meest markante sportstemmen van de radio, zijn microfoon zondag 11 augustus aan de wilgen hangt. Op de laatste dag van de Olympische Spelen! Het trof mij omdat je niet veel meemaakt dat je getuige bent van de opkomst van een talent, Andy dus, en zijn ‘einde’ (pensioen). Ik leerde Andy in de loop van 1986 kennen, waarschijnlijk via zijn vader Nol, een softball legende, die als eerste Europeaan werd opgenomen in de Hall of Fame van de International Softball Federation. En, iemand die niet bepaald een blad voor z’n mond nam. Andy ontpopte zich, in mijn ogen, als een man van het volk, altijd aanspreekbaar en wars van de arrogantie die bijvoorbeeld een man als Mart Smeets kenmerkt.

Mijn (lange) voorbeeld begint 16 augustus 2013 toen een delegatie zakenlieden uit Friesland, onder leiding van de lokale Rabobank, ons consulaat in San Francisco bezocht. ’s Avonds was er een receptie op de residentie (bij de Consul Generaal), waar ik een introductie verzorgde. Het werd zo gezellig dat sommige zakenlieden zich ruim bedienden uit de koelkast van de Consul Generaal, die hulpeloos toekeek. Eerlijk, er bleef geen Pompeblêd over. Eén van de mannen die zich beheerste was Otto van der Galiën, directeur van Energie Service Friesland. Er ontstond een band tot op de dag van vandaag, maar nu komt het; 13 september 2016 speelde het Nederlandse honkbalteam in het kader van het EK honkbal tegen Zweden. Samen met gespecialiseerde firma Handelsroute werd rond de wedstrijd een business bijeenkomst georganiseerd, alwaar ik ook mijn ‘memories’ deelde. Halverwege mijn praatje zag ik in mijn ooghoek Andy voorbij komen, een buitenkansje. “Hey Andy,” riep ik, “wil jij er even jouw saus overheen gooien?”. Ja hoor, geen enkel probleem, soepeltjes adresseerde hij vervolgens alle vragen die daarna opkwamen. Dat was de dag, zoals het hoort in films:’When Otto met Andy’. Door de jaren heen zijn we, al dan niet via de radio, met elkaar verbonden. Fast forward; Otto vond dat het tijd werd voor een lunchafspraak met zijn twee iconen (niet mijn woorden) en toen waren we aan het puzzelen om een lunchplek te vinden tussen Leeuwarden en Loosdrecht. Andy meldde vervolgens luchtigjes dat bij hem thuis in Dronten alle ruimte was voor een soort van reünie lunch. En zo geschiedde, onder toeziend oog van Milanda, de vrouw des huizes. Zij nam ook onderstaande foto:

V.l.n.r. Goud, Zilver en Brons. Andy in een notendop; altijd bereid om te helpen en voetjes in de klei. What a guy! Over de Olympische Spelen gesproken; ik kan dat beeld van Su Weide (China) maar niet van mijn netvlies krijgen. China koerste op giga afstand van Japan op het goud af, en toen viel Su. Niets aan de hand, nog steeds ruimte zat. En toen viel Su weer, een rilling liep over mijn rug, het goud dat er blonk veranderde in zilver. Su liep verslagen naar zijn coaches en probeerde nog te zingen ‘My name is Su, how do you do?’ om hen milder te stemmen. Het verhaal doet de ronde dat hij inmiddels als turnleraar bij de Oeigoeren is aangesteld. Droevig verhaal. Mooi was het goud bij de roeidames (met een Loosdrechtse), mooi was het beeld van Astrid die met Tinley en haar jeugdige tantes Wilma en Lucienne de Loosdrechtse plassen aan ging doen:

Gaat vanmiddag met andere deelnemers weer gebeuren; ik mag ook mee, Joepie!