Het schijnt tegenwoordig apart te zijn wanneer je zowaar 37 jaar in de echt verbonden bent. Vandaar ook wellicht het grote aantal gelukwensen die Astrid en ik mochten ontvangen, waarvoor nogmaals onze hartelijke dank. Mijn oudste broer Hans en jongere broer Rob zijn langer getrouwd, maar dat is een ander verhaal Zoals ik vorige week meldde, heb ik wat met cijfers en gebeurtenissen. Dat is bijvoorbeeld, niet toevalig, het album ‘California 37’ van de band Train:
Niet alleen omdat we het leeuwendeel van de duur van ons huwelijk in Californië doorbrachten, maar ook vanwege het releasejaar van dat album; 2012, het jaar dat we ons zilveren huwelijksjubileum vierden! En niet alleen dat, het was ook het jaar dat ik opgenomen werd ‘ahum’ in de Dutch American Hall of Fame.
Glunderend in Los Angeles, met alle 5 zonen, en stille kracht Astrid aan mijn zijde. Goede vriend Fred van Buiten gaf ook acte de présence, evenals eregast Alan Parsons en Consul Generaal Bart van Bolhuis. In de angst iemand te vergeten, hou ik het hierbij, maar het was een onvergetelijke dag (en nacht). Nu zou je kunnen vragen ‘wat heeft de band Train hier mee te maken?’. Goede vraag! Welnu, in 2001 brachten ze het album ‘Drops of Jupiter (Tell me)’ uit, en waar dacht je dat hun zegetocht begon? Bij ons! Tijdens een TV programma bij (toen nog) Ex’pression Center for New Media in Emeryville. In onze vermaarde Meyer Sound Hall speelden ze de pannen van het dak, en de rest is geschiedenis. Een datum, een gebeurtenis en herinneringen, zo mooi kan terugkijken zijn. En weer iets om te glunderen! Ik heb begrepen dat je daarmee oud kan worden; Google glunderitis maar eens. Maar schijnbaar kan je ook van een vrijdagmorgen peddeltochtje op een SUP kanoboard (of zoiets) een gevoel van geluk krijgen, aldus Astrid, hier vroeg aan de start met buurvrouw Carla:
Na ruim een uur kwam ze terug en bracht een verslag uit als ware het een gedicht: ‘Er hing een lichte mysterieuze nevel over het water met een zon die daar doorheen trachtte te priemen, terwijl het inademen van de zuivere ochtendlucht een tintelend gevoel van opwinding in je longen teweeg bracht’. Glunderitis, een andere verklaring had ik er niet voor. De week afgesloten met de finale van ‘de slimste mens’. Als verwacht won Herman van der Zandt, zij het met de hakken over de sloot. De vragen zijn soms zo divers van aard dat je inderdaad van goede huize moet komen om te winnen. Je vraagt je soms af wanneer alle drie de deelnemers een bepaalde eenvoudige vraag niet kunnen beantwoorden, vanonder welke steen ze vandaan gekropen zijn. Voorbeeld, vraag van een week of twee geleden: bij het klaverjassen heeft troefkaart ‘9’ een naam, welke is dat? Drie maal ‘pas’, mijn mond viel open van verbazing, ik schreeuwde nog naar het scherm ‘de Nel’, maar het mocht niet baten. Mocht dat op zo’n moment 50 seconden opleveren, dan had dat tevens de overwinning kunnen betekenen. Maar heel concreet betekent het dat je (ik dus) in staat bent iets te onthouden van een oeroud kaartspelletje, en daar hoef je niet slim voor te zijn. Overigens heeft Astrid, bij ons op de sofa, de meeste goede antwoorden. En dat laat ze me ook weten! Mochten jullie tevergeefs naar ‘glunderitis’ gezocht hebben, dan ligt de schuld bij onderstaand figuur:
Maarten heeft het tot dusver geblokkeerd omdat hij niet als zodanig bekend wil staan, maar dit seizoen werd het hem soms teveel en viel hij uit z’n rol. Afsluitend; glunder maar lekker door het weekend heen, het wordt heet morgen!
