Category: Uncategorized

Maar allereerst het laatste nieuws over de jongste Laanen telg: Ivar. Na twee annuleringen door de gründliche luchtvaartmaatschappij Lufthansa, tevens onbereikbaar, lijkt het dit keer te lukken met een AirFrance vlucht. Onze aandacht werd getrokken door een aankondiging op de website van de Franse ambassade:

Een rechtstreekse vlucht op 11 juli vanuit Costa Rica naar Parijs! Helaas was de Nederlandse Ambassade in Costa Rica gesloten en wist men er in “Den Haag” (doorgeschakeld nummer) niets van. Teamwork: terwijl Astrid aan de keukentafel gezeten uur na uur koortsachtig probeerde in contact te komen met Lufthansa, zat ik aan m’n bureau met haviksogen het ter beschikking staande aantal plaatsen op de AirFrance vlucht in de gaten te houden. Bij 5 beschikbare plekken aanbeland, besloot Astrid Lufthansa na 2 uur en 59 minuten ‘op te hangen’ en een van de laatste stoelen te boeken bij AirFrance. Hoe z’n geld van Luftansa terugkomt, dat vogelt Ivar zelf uit. GEEN VOUCHER. Saillant detail: oudste telg Rick besloot spontaan met geliefde Liesbeth er een weekendje Parijs van te maken om er zeker van te zijn dat z’n jongste broer veilig thuiskomt. Helden. We tellen de uren af. Een paar Luimen geleden verhaalde ik over het WK voetbal 1990 met het cruise schip de ‘Orient Express’ rond Sicilië, waar de poulewedstrijden van het Nederlands elftal gespeeld werden. Maar hoe kwam ik in de positie om namens de Top Sports Group dat schip te leiden? Het begon met deze brief:

Alhoewel ik na mijn recente aftreden als voorzitter van de KNBSB (en benoeming tot ere voorzitter – later teruggegeven) diverse aanbiedingen kreeg, had ik me hier niet op aangemeld! Natuurlijk zou het Feyenoord deel van de familie, o.a. oudste zoon Rick, van enthousiasme de maas ingesprongen zijn, maar het Sparta deel, o.a. jongste broer Rob, gedoopt in Kasteelwater, me vervloekt hebben. In een brief op poten naar Inter Football meldde ik dat ik van dit gedrag niet gediend was. Enfin, van het een kwam het ander en uiteindelijk werd ik aangetrokken om de Top Sports Group te reorganiseren, hetgeen ik uiteindelijk ook bij de KNBSB gedaan had. Echter, niet onprettig, werd de cruise WK’90 m’n eerste klus, waarbij ik kon bouwen op een stel geweldige medewerkers. Rond Sicilië dobberde een prachtig schip geladen met BN’ers uit die tijd, zoals voetbalhelden Johnny Rep, Ruud Krol, Sjaak Swart, etc. Aangevuld met artiesten als Loïs Lane (hoe toevallig), Lee Towers, Anita Meyer, René Froger en naderhand ook nog de arrogante Jaap van Zweden. Besturen van Ajax en Feyenoord, trainers als Leo van Veen, maar ook wielericoon Peter Post en schaatsheld Hein Vergeer. Te veel om op te noemen. Ook Privé en De Telegraaf hebben er vele pagina’s aan gewijd.

En wat te denken van een heuse bokswedstrijd op volle zee tussen Regilio Tuur en een soort van boksbal uit Wales. Het bestuur van Ajax stuurde een week voor m’n verjaardag een geestige maar welgemeende dankbrief.

De harde werkelijkheid sloeg in toen ik in het kader van herstel van de relatie tussen Inter Football en Ajax op audiëntie kwam bij het Ajax bestuur. Dinsdag 4 september 1990 werd een dag die ik niet licht zal vergeten. Het hele Ajax bestuur kielhaalde me over contracten/afspraken uit het verleden, waar ik absoluut geen weet van had. Op enig moment verloste directeur Arie van Eijden me uit mijn lijden met de simpele mededeling dat dit feitelijk allemaal het werk was geweest van oprichter Maarten de Vos, de begenadigd journalist. Hoewel de hitte er vanaf was, werd de warmte van voornoemde brief niet bepaald gehaald. Uiteindelijk werd toen al de teloorgang van Inter Football ingezet. Maar, als gebruikelijk eindigen we positief, want a.s. woensdag komt #67 uit van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Hoe leuk is dat?! Blijf veilig en gezond.

Mooi, de Tweede Kamer heeft een motie aangenomen dat de regering alles in het werk moet stellen om Jaitsen Singh naar Nederland over te plaatsen. En toen? Komen Grapperhaus en Blok met dezelfde oude koeien uit de sloot van ‘geen binding met Nederland’, etc.? Zaken die absoluut niet golden in de tachtiger jaren toen Singh aangeklaagd werd. Zijn ze ‘vergeten’ dat Singh gedurende een 12-tal jaren in het geheel niet is bezocht in de gevangenis? Tijdens de revisie van zijn zaak in 1999 wilde Mr. Polakovic, de advocaat van Singh, de getuigenis van ene meneer Bosboom vernemen die indertijd bij de zaak Singh betrokken was. Consul Generaal Jan Wever stelde bijna 21 jaar geleden onderstaande schandalige fax op namens het Ministerie van Buitenlandse Zaken:

Men vond het, de gotspe, niet passend om de heer Bosboom te benaderen omdat hij niet meer bij de zaak betrokken was. Hoe wreed kun je zijn? Ook de smeekbede van de advocaat dat het hier om een zaak van leven of dood ging, viel op dovemans oren. En dan ga je me toch niet wijs maken dat je met nieuwe regels tracht de zaak af te drijven wanneer er zoveel blunders begaan zijn (ik heb er nog een paar in m’n achterzak). Indien Minister Dekker al tewerk zou gaan als behoort, dan dient hij eerst de twee ivoren torens van J&V en BuZa in te nemen, hetgeen waarschijnlijk ook weer vele maanden vergt. Die tijd is er niet, voor de 75-jarige fragiele Singh tikt de klok erg hard. Tip: Minister Blok of Minister Grapperhaus dient rechtstreeks Gouverneur Newsom van Californië te benaderen om gratie te bepleiten. Al die schurken van Trump komen vrij wegens Covid-19 gevaar, waarom Singh niet? En de V.S. zijn van hem af. Simpel toch?! Te prijzen is de inzet van Ariëtte van Rij voor de zaak Singh:

En dit alles omdat mijn Californië kompaan Paul Nijssen voor mij de honneurs waarnam na mijn vertrek qua bezoeken, en er ook daadwerkelijk schriftelijk aandacht aan besteed heeft.

Paul met Singh in de medische gevangenis Vacaville

En zo liefelijk als de achtergrond is het daar echt niet! Kom op ‘Den Haag’, toon menselijkheid en laat die regeltjes even achterwege, met name ook omdat ze na de feiten geschreven zijn. Hoe moeilijk kan dat zijn? Iedereen wens ik een veilig weekend, zo paniekerig qua Corona als in de gevangenis van Singh is het bij ons niet. Maar toch! Oh ja, #65 komt er woensdag echt aan!

We kwamen erop toen we de week vóór het veel te vroege overlijden van Tineke naar ‘Dertigers’ zaten te kijken (je moet wat). Wat daar uitgebeeld werd, gezellig als acht kameraden rond een grote tafel zitten en knuffelig zijn, sprak ons aan. Dat was vóór Corona, daar bedoel ik niet die laffe drie luchtkussen gewoonte mee. Het bracht ons naar de 90-er jaren waar we als start van een traditie oud en nieuw bij ons thuis vierden met een aantal goede vrienden en familieleden. Iedereen nam een deel van de dis voor z’n rekening en diende dat uit, zo ook Jos en Tineke:

We hadden al jaren geen contact meer met Tineke, mede door ons zwerversbestaan, maar haar overlijden hakte er toch in. En toen kwam dat verdoemde knoopjes verhaal weer breed ter tafel! Even wel wezen, ik heb mijn verhaal inzake de rechtzetting van de ‘Jos Kuijer knoopjes’ saga reeds in menig column gedaan, maar de afgelopen week werd het na Tinekes voortijdige overlijden weer trending, o.a. op Radio 538, Libelle en social media. Vandaar dat ik, nu het stof weer gedaald is, een deel weergeef van mijn column op internet magazine ‘Planet’ van maart 2003, waarbij ik de ‘gossip’ bladen op de korrel nam:

Neem nou “Weekend” over Patty Harpenau, Jos Kuyer en Tineke Verburg, ik citeer: “Toch nam Tineke het Jos destijds enorm kwalijk dat hij verliefd was geworden op Patty Harpenau. Hij was niet meer welkom thuis, en toen Jos zijn persoonlijke spullen kwam halen had zij deze alvast in de tuin gezet (onjuist). Toen Jos de dozen openmaakte, ontdekte hij dat Tineke uit pure woede de knoopjes van zijn overhemd had geknipt! (onjuist) ‘Ik heb gehoord dat je nieuwe vriendin zo goed kan naaien,’ voegde ze Jos boos toe…(onjuist)”. Vrienden, daar heeft Tineke nu eenmaal te veel klasse voor. Waarom weet ik hier het fijne van? Simpel, Tineke had alle spullen bij ons thuis in Hilversum gedumpt (12 juli 1994 – PL), inklusief een originele Harpenau die in huize Kuyer/Verburg niet meer welkom was. Die knoopjes waren er inderdaad afgeknipt, echter door een vriendin (Kirsten – PL) die genoemde tekst, op een blaadje geschreven, toegevoegd had. Een iets ander verhaal, toch?!

Oh ja, en niet alle knoopjes waren er afgeknipt (Libelle), doch alleen de strategische tweede knoop, lastig met een stropdas of open boord. Laat dit verhaal niet de hoofdmoot worden van haar prachtige carrière! Soit, rust zacht Tineke, sterkte Tim. Nu van droevig nieuws naar hopelijk ‘happy news’: onze Benjamin, Ivar, die al een kleine drie maanden vastzit in Costa Rica, zou oorspronkelijk afgelopen donderdag thuisgekomen zijn. Vlucht geannuleerd. #@$&#@. Maar nu, wanneer Lufthansa ons niet in de steek laat, komt hij als speciaal cadeau op mijn verjaardag aan. Dat zou nog eens een verrassing van allure zijn!

Ivar, de beschouwende schrijver.

Waar ik ook heel blij van wordt, mijn gevoelige kant: zwanen met hun jonkies. Ze zwommen naar onze buren, waar buurman Paul ze uit de hand voerde. Eén maal slechts werd hij in z’n vinger gepikt en laat ik nou dat moment missen! Wel een gevoelige prent aan over gehouden:

Cooper wekte al blaffend de indruk het er niet helemaal mee eens te zijn!

Als altijd wens ik jullie een geweldig veilig en gezond weekend toe, waarbij ik met nadruk wijs op de verschijning a.s. woensdag van #64 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Met weemoed geef ik aan bijna halverwege te zijn. Tja, aan alles komt een end!

Hoe lang geleden is het dat Astrid en ik in Delft zijn geweest? In ieder geval zó lang dat we het snode plan opvatten om afgelopen donderdag de stoute schoenen aan te trekken en die richting uit te gaan. Komt nog bij dat we het mooi konden combineren met een aangeklede borrel later op de middag in Rotterdam bij oeroude vrienden Martin en Yvon. Wat staat ons van Delft nog bij? Tja, pindakaas, Delfts Blauw en Jaap Fischer. Jaap wie? Dé Jaap die in het liedje ‘Om je geld’ zong over Delft. Als volgt: “Zij was veertig, hij was de helft. Ze kochten een knaap van een villa in Delft. Van haar geld”. Dat vond ik indertijd een slim idee, tot aan de laatste regels: “Zij was honderd, hij bijna dood. Zijn borst was klam en zijn hoofd was rood. Van de koorts”.

Zo zie je maar dat inhaligheid niet loont. Maar we dwalen af. Omdat de regen niet tot stoppen kon worden gedwongen, togen wij rond 11.30 op pad. Even voor Schiphol bereikte ons het bericht dat er problemen verwacht konden worden van protesterende kermisexploitanten. Gelukkig brachten die in samenwerking met de politie beide zijden van de A12 tot stilstand. Ongestoord door naar Delft via de A13. Ai, het centrum is niet te bereiken, volg ‘C’. We raakten ‘C’ enige tijd kwijt en net toen we de ‘C’ zagen waren we de afslag voorbij. Ik voelde aandrang. En verdomd, bij de afslag Delft-Zuid kwamen we weer een ‘C’ tegen die ons bijna naar de goede plek stuurde, zij het dat we tegen wat straatwerkzaamheden aanreden. Inmiddels moest ik echt een plasje plegen, maar dit terzijde. Uiteindelijk vonden de scheermes scherpe ogen van Astrid een parkeerplekje aan een grachtje. Na wat moeizaam inparkeren, haalden we opgelucht adem. Astrid activeerde haar parkeerapp en zag tot haar verbijstering dat er alleen geparkeerd kon worden op basis van een dagpas ad €30. “Dit nimmer,” sprak ze ferm, en wurmde zich weer uit de nauwe parkeerplek. Mijn blaas kermde van ellende. We reden vervolgens tegen een bruin aanwijsbordje aan van ‘Delft Pottery’. Na een ritje over wat hobbelige straatjes, dank voor uw medeleven, arriveerden we bij het blauw witte huis van Paauw. Binnen waren ze aan het opknappen. Nee! “Wilt u een rondleiding,” vroeg de uiterst vriendelijke vrouw aan de balie. Op het oog leek de prijs van een rondleiding ad €4,50 een spotprijs voor het hagelschone toilet. Kijk, dan ga je nog eens monter een rondleiding in. Bovendien was het ook nog leerzaam en boeiend. Zoals het met de hand nageschilderde werk van Pieter de Hooch in Delfts Blauw, voor weinig (€4.995,-). Het rechtse paneel. Ik kan er een duizendje (naar boven) naast zitten.

Maar, moet ik zeggen, waanzinnig mooi geschilderd. We kochten nog een Delftblauwe kerstbal plus onderzetters, en verlieten onder de indruk het pand. Dan gaat het ineens meezitten, het droogde op en we vonden een parkeergarage die slechts 800 meter van het centrum verwijderd was. Sobere doch voedzame lunch bij ‘De Oude Jan’ genoten om vervolgens de Nieuwe Kerk aan te doen, waar de meeste Oranjes hun laatste rustplaats hebben gevonden. Ook indrukwekkend en te veel om op te noemen. Daarom maar een kiekje van Astrid bij de Vader des Vaderlands; Prins Willem van Oranje:

Ook wel Willem de Zwijger genoemd. Als de sodemieter terug naar de parkeergarage, auto opgehaald en ons gemeld bij Martin en Yvon, waar een aangeklede borrel een maaltijd van allure is. Alle discussies kan ik niet hier vastleggen, maar boeiend was het. Hou je aan de regels, lieve mensen, Covid-19 wil je niet krijgen. En woensdag #63 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Joepie!

Met alles wat er nu gaande is, moest ik plotsklaps denken aan wat een detective tegen Singh zei toen hij in eerste instantie vrijgesproken werd: “I’m gonna get your black ass, no matter what”. Oftewel, vrij vertaald: “hoe het ook zij, ik krijg jouw zwarte reet wel te pakken”. En dat gebeurde ook. Nu, zo’n 36 jaar later, schrijft Singh me o.a. dit:

Paniek op hoog niveau wegens het coronavirus in Californische gevangenissen! Minister Grapperhaus, na alle protesten wereldwijd, na alle kamervragen inzake Singh, met alle bureaucratisch opgeworpen hindernissen om hem niet naar Nederland te halen, volg uw hart, bel Gouverneur Gavin Newsom en pleit voor gratie. Onderstaand de verandering die Singh ondergaan heeft sinds zijn inhechtenisneming:

Deze foto is van drie jaar geleden, en hij is er niet beter uit gaan zien! Gun Jaitsen Singh (75) nog wat jaren met zijn familie in Nederland voor het te laat is! Nu even wat heugelijker nieuws: ik heb mijn KLM voucher ontvangen voor mijn geannuleerde trip naar San Francisco. Maar……..waar is de 15% opslag die ze qua waarde zouden geven wanneer je niet je geld terug eist? Moet je daar ook weer maanden op wachten? Vervelend dat je er altijd weer achteraan moet gaan. Gelukkig kreeg ik veel sneller mijn Sparta seizoenclubcard 2020-2021 binnen:

Wanneer ik die gebruiken kan weet ik nog niet, maar ik hoop wel dat ik gelijktijdig met broer Rob kan gaan, die altijd (zie selfies op facebook) naast me zit. We missen de routine: Rob start z’n auto in Culemborg, ik in Loosdrecht. We ontmoeten elkaar bij De Meern (afslag 15). Dan rijden we gezamenlijk naar Het Kasteel waarbij de onderwerpen veelal voetbal en muziek zijn. Traditioneel bij de Bosselaar in principe één biertje voor de wedstrijd, zodat je tijdens de rust niet in de rij hoeft te staan bij de hopeloos verouderde plasgoot, en ’n broodje kroket. Begroeten zoon Ivar met zijn ‘posse’ en de gebroeders Bulsing, alsmede overige oer Spartanen, daarna de tribune op. Selfie, daarna wedstrijd volgen met onze professionele commentaren: “@#%#@#&##”. Ongeacht de uitslag weer naar de Bosselaar, twee poppebiertjes, uitwisseling van meningen en weer terug naar De Meern. Blaasafhankelijk nog even een plasje, afscheidsknuffel (toen) en terug naar huis, waar resp. Astrid en Mariette ons vol liefde opwachten. Om dit scenario te vervolmaken heeft Sparta gewonnen. Afwachten dus of dit broederritueel spoedig voorgezet kan worden. Ook heel leuk om te zien hoe het huis van Danielle en Aldert, dat gebouwd wordt op de grond van het ouderlijk huis waar alle zussen geboren zijn, gestalte krijgt:

Astrid (wij zijn vanuit het oude huis getrouwd), Danielle en Tinley poseren.

Hoe trots moet moeder Riet zijn dat haar dochter, die net als vader Toon in het oude huis geboren is, met echtgenoot Aldert daar gaat wonen. Eigenlijk een soort van familie dynastie. Daarna vort naar Rick en Liesbeth in Beinsdorp voor een heerlijk veilige zomeravond BBQ, met als ‘special’ de SpaceX lancering.

V.l.n.r. de beentjes van St. Astrid, Peter met lancering op mobieltje, Rob ziet ‘m vliegen en Mariette heeft het frisjes

Dus, blijf net als wij op dit prentje veilig op afstand en gezond. Wees er ook van overtuigd dat a.s. woensdag oplage 62 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ verschijnt. Er zijn zekerheden in deze wereld!

Dus wanneer een goede buur verdriet heeft, dan treuren wij mee. Maandagmiddag moesten Leendert en Yvette de ongeneeslijk zieke Jesse in laten slapen om verder lijden te vermijden. En wanneer je 13 jaar lang een huisdier van puppy tot volwassen mannetje hebt gehad, dan is dat een lid van de familie. Voeg daar nog de uitstekende band aan toe tussen onze Golden Doodle Tinley en Labrador Jesse, nou dan begrijp je het wel!

Tinley kijkt vol bewondering naar ‘haar’ Jesse.

Zo schets je de verhouding tussen deze twee lovebirds het best: wanneer Jesse op bezoek kwam was zijn eerste gang naar de etensbak van Tinley om deze binnen no-time leeg te slobberen. Tinley blikte of verbloosde niet. “Ach, als Jesse dat nou lekker vindt,” zag je haar denken. Tinley, op bezoek bij Jesse, nam bezit van al zijn speeltjes, zonder dat Jesse ook maar één keer gromde. Ook daar een gedachtenwolkje: “ach laat die kleine diva maar, de lieverd.” Het gemis is groot, de herinneringen kostbaar. Schakelen we over naar het bootwezen, waar we met deze heerlijk zonnige dagen natuurlijk optimaal gebruik van moeten maken. Astrid, alweer een klein beetje uitgerust na ruim twee weken op baby toer te zijn geweest, besloot onze sloep vaarrijp te maken bij jachthaven ‘De Toekomst”.

Op naar ‘De Toekomst’.

Aldaar aangekomen werd sloep California Dreamin’ uit het water gehesen en kon ze met de hogedrukspuit en daarna verf aan de slag. Trots meldde ze de verwijdering van een voltallige mosselfamilie. Het resultaat mag er zijn, met deze glimmende watermachine kunnen we weer de Loosdrechtse Plassen of de Vecht ‘onveilig’ maken.

Dat wordt heerlijk toeven met Astrid aan het roer! En jawel, broer Rob met schoonzus Mariette hebben afgelopen donderdag hier de (water) vruchten van mogen plukken. Het leverde meteen een titel op voor een nieuwe Luim: “stress in de sluis”. Als u begrijpt wat ik bedoel (vette knipoog). Nu flitsen we even 30 jaar terug naar de aanloop van onze grootse WK’90 trip. Onze concurrent adverteert dat Veronica van hun schip gaat uitzenden, en dat pikken we niet!

Op dat moment, minder dan twee weken voordat we aan boord gaan van de Orient Express, moeten we ons hier doorworstelen. Wat een verspilde energie. Koortsachtig overleg volgt. Met nog een week te gaan kunnen we het kort geding intrekken, Veronica zal zich bij de concurrent beperken tot journalistieke activiteiten. Weer een horde genomen. Het gaat spannend worden, wanneer we gaan boarden, of alle coryfeeën zich zullen aanmelden. Leuk om na de 60^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ ook weer uit Californië een aantal reacties te krijgen. Bijvoorbeeld (vertaald) van Dave McCary: “de carrière van mijn leven is geboren bij jou en Gary, omdat jullie in me geloofden. Ik ben jullie eeuwig dankbaar”. Dat is toch prachtig om te lezen, ruim 20 jaar later! Die van Freek Duveen, op z’n Hollands, mag er ook zijn: “Uuuh, over hoeveel weken geef je hem een hoek? Of is dat een spoiler?” Ja, dat is een rasechte spoiler, houd ik dus voor me. Maar heerlijk dat het dergelijke reacties oplevert. Woensdag #61 dus. Tot slot: maak er een veilig Pinksterweekend van, dit virus kan genadeloos toeslaan. Geniet zonder risico!

Gisteren liet ik Tinley uit en volgens mij sprong die roos pas uit de heg toen wij terug kwamen:

Tinley werd er verlegen van. De week eindigde zo even leuk als hij begonnen was. Wat wil het geval, schoondochter Liesbeth dacht vorige week zaterdag haar 50^e verjaardag te vieren in Corona eenzaamheid. Zoon Rick stak daar een stokje voor en met een spoorboekje in de hand kreeg eenieder een half uur om haar te feliciteren. Liesbeth dacht om 10.00 met Rick naar iets bijzonders te gaan, maar in plaats daarvan stonden de eerste gasten voor de deur. En dat ging door tot diep in de avond. Maar, dat was niet alles! Ook haar grote wens om drie scharrelkippen in de tuin te laten banjeren werd dit keer ingewilligd, inclusief kippenhok. Rick ging echt uit z’n bol om het haar naar de zin te maken. Astrid vond dat daar een passend cadeau bij hoorde: een roze overall a la ‘Boer zoekt vrouw’:

Astrid en ik een en al lach, Liesbeth glorieert in roze!

Deze tijd van het jaar is ook het moment om de nieuwe Sparta seizoenkaart te bestellen. En als geharde Sparta supporter weten we vooraf niet over welke divisie we het hebben. Echter, dit jaar vormde de trieste achtergrond van Covid-19 de zekerheid dat we weer eredivisie zouden spelen, zij het dat je niet weet hoeveel wedstrijden je bij kunt wonen. Sparta maakte een prachtige clip aan, die als volgt begint: “Samen vormen wij onze club, nimmer zullen wij versagen”. Speel nu de video maar! Sparta-video

Geroerd als ik er door werd, heb ik gisteren gelijk mijn “in voor- en tegenspoed” seizoenkaart besteld. Krijg ik er nog een sjaal bij ook!

Nou, die ga ik vol trots dragen! Ook om vrolijk van te worden is het gegeven dat ik door een oude relatie (Victor Smit, 80’er jaren) gevraagd werd om aan te sluiten bij “Je weet dat je een rasechte Amsterdammer bent als je…..”. Nah, dacht ik, als rasechte Rotterdammerd. Toen werd ik nogmaals gevraagd, en met mijn vele Amsterdamse vrienden vond ik het gepast aan te sluiten, zij het dat ik met beeld (kennen jullie) en tekst mijn oorsprong bekend maakte:

Dat ik als rasechte Rotterdammer uitgenodigd ben door maar liefst twee mensen! Maar goed, ik hou veel van Amsterdam en m’n Amsterdamse vriendjes.

Resultaat: 21 duimpjes, 4 hartjes en 1 traantje. We kunnen best naast en mét elkaar existeren, er is al genoeg rottigheid in de wereld! Nu we het toch over voetbal hebben; 30 jaar geleden waren we volop in de weer met de organisatie van het eerste cruiseschip ooit rond de pool ronde van het Nederlandse elftal gedurende het WK’90 in Sicilië. Onze persrelease met als boodschap dat Regilio Tuur als eerst bokser aller tijden een gevecht zou aangaan op de Oriënt Express, op zee, bracht Dik Bruynesteyn er toe om dat in zijn ‘Appie Happie’ strip vast te leggen:

We konden ondanks de vele hindernissen niet meer kapot. Volgende Luim meer daarover. Tenslotte wens ik eenieder een gezond en veilig weekend toe en wanhoop niet, aflevering 60 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zal wederom prompt a.s. woensdag digitaal bezorgd worden.

Zo kan het gebeuren dat een Trump (de lafaard) die wegloopt van twee lastige vrouwelijke journalisten je niet meer deert. Zelfs de meer dan 20 cruiseschepen die met 5300 vastzittende bemanningsleden voor anker liggen in Manilla Bay registreer je en laat het vervolgens weer van je afglijden. Nee, dan de voormalige deelnemers van het Eurovisie songfestival donderdagavond. Die mochten allemaal een liedje van een andere deelnemer kiezen en vervolgens in een eigen versie brengen. Artiesten als René Froger, Lenny Kuhr en Franklin kwamen best goed voor de dag. Maar het bracht me ook terug bij een der leukere gebeurtenissen gedurende mijn Arcade Duitsland periode. April 1997 verzorgden we een release party voor het album van onze artist John Taylor, bekend van Duran Duran. Kort daarna besloot de ZDF een TV music special te maken in Orlando, en wel bij Disney World. Ik werd gevraagd om daar John Taylor te begeleiden. Licht tegenstribbelend stemde ik in. Wat ik niet wist is dat John redelijk mensenschuw was en uitsluitend door mij opgehaald wilde worden. Maar, en hier komt het, dat ik ook de vragen aan hem moest stellen middels een kleine orang-oetang. Later zou mijn stem dan nagesynchroniseerd worden in het Duits. En zo geschiedde:

Is ook iets moois voor de quiz ‘wie van de drie?’. In ieder geval een belevenis om in te plakken. Even iets heel anders. Omdat mijn oude gymbarrels volgens Astrid echt niet meer konden, heeft ze voor mij, en dit keer had ik zelfs inspraak, prachtige nieuwe hagelwitte Skechers gekocht, zodat ik goed bij mijn favoriete ‘ouwe’ gymmaatjes voor de dag zou komen:

Zoals gezegd, daar kan ik mee voor de dag komen……maar wanneer? Overigens, voor het eerst in mijn leven maakte ik mee dat er een gebruiksaanwijzing bijkwam. Ik dacht eerst iets van de veters niet inslikken dan wel om je nek binden, of de hiel er als laatste instoppen. Dat is volgens goed Amerikaans gebruik. In eerste instantie moest ik er ook om lachen toe we in Amerika een kinder wandelwagen kochten waarbij op de bijsluiter stond dat die niet opgevouwen mocht worden met het kind erin. Ja mensen, advocaten vinden overal wel een gaatje om te procederen! Maar Skechers maakt er ook een serieuze zaak van:

Wat een weerstandselementen, ik had zulke voetbalschoenen moeten hebben! De enige angst die ik heb is dat ze vuil worden. Daar maak ik me dus druk om terwijl die arme Astrid weer een dubbele babytoer heeft. Ja, laten we wel wezen, daar kan ik niet tegenaan plannen, de één komt te vroeg, de ander te laat en dan, bingo, gelijktijdig dus. Gelukkig heeft ze voor hetere vuren gestaan en pakt ze het vrouwmoedig op. Ben ik deze Luim begonnen met iets dat lijkt op onverschilligheid, dan is dat schijn. Mensen, blijf voorzichtig, ik heb zulke enge plaatjes gezien van wat Covid-19 binnen je lichaam aanricht, dat ik blijf drammen dat je afstand moet blijven houden. Zo, dat is eruit! En voor de mensen die niet kunnen wachten: aflevering 59 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ glijdt woensdag weer in de digitale brievenbus, corona vrij!

Zou zomaar een smartlap kunnen zijn, toch?! “Ik zit hier heel alleen Moederdag te vieren, de straf die ik verdiend heb……..”Ah, daar zou André Hazes, declamerend vanuit zijn rijmboekje, wijzigingen aangebracht hebben: “……de lof die ik verdiend heb, is ver weg…..” En dan dwalen haar gedachten naar de tijd dat ze zo heerlijk met haar jochies dat soort memorabele dagen als één vierden.

Tja, en dan groeien ze op, ze waaieren dankzij die avontuurlijke ouders uit naar diverse landen. Voordat je het weet zijn ze dan weer even terug bij je op de steiger, en moet Ivar (Costa Rica) als jongste niet tussen Kaj (Sacramento) en Bo-Peter (San Francisco) geraken.

We missen ze behoorlijk, ondanks de sociale media, maar ik heb zo’n koffiebruin vermoeden dat ze hun moeder, die ze zoveel geleerd heeft en waarmee ze zoveel mooie dingen beleefd hebben, echt niet zullen vergeten. Let op mijn woorden! Gelukkig komt vanmiddag m’n oudste zoon Rick met gade Liesbeth hun gemis compenseren! Dat wordt dikke pret. Reeds eerder heb ik laten weten dat de quarantaine voor mij, zeker met dit mooie weer, goed te harden is, waarbij het woord harden eigenlijk overboord kan. Over overboord gesproken; nadat Astrid 15 dagen aaneen zich bekommerd had om moeders en baby’s, bleek ze ook nog ons sloepje in die periode vaarrijp te hebben gemaakt. Dus kreeg ik een uitnodiging om met haar de Loosdrechtse Plassen onveilig te maken, waar ik gretig gebruik van maakte.

Wanneer je haar dan zo in het straffe windje met gemak ziet manoeuvreren, dan denk je; wat een bofkont ben ik. Maar ja, helaas voor haar, het is morgen geen echtgenote dag. Gelul natuurlijk, voor mij is het elke dag een dag om elkaars gezelschap te vieren. Klef? Welnee, het moest maar eens gezegd worden. Wat ik ook leuk vond afgelopen week, is het moment dat alle buren op hun steiger stonden om 18.00 en onze 81 jaar geworden buurvrouw Ursula toezongen. Hoe mooi is dat? Tijd om weer eens wat te verhalen over het WK’90, waar ik nauw bij betrokken was qua organisatie van het cruise schip de ‘Orient Express’, met beroemdheden en gasten uit alle lagen van de bevolking. Ook was er een minioorlog met een concurrerend schip, dat eveneens met René Froger als headliner flirtte. René nam dat niet en nam het publiekelijk in De Telegraaf voor ons op:

Is allemaal goed gekomen en uiteindelijk werd het, behoudens het matige voetbal van het Nederlands elftal, een geweldig festijn. Die beelden komen met volgende Luimen aan bod. Jullie zijn gewaarschuwd. Afgelopen week hebben we facetime gesprekken gevoerd, waarbij ook de vrouwelijk kompanen van Bo-Peter en Kaj bij betrokken waren. Heel gezellig en informatief, als het ware in een huiskamer setting. Kaj’s verloofde Michelle kennen we natuurlijk al sinds jaar en dag, een schatje, maar Tiphanie, sinds één jaar met Bo-Peter, daar werden we nu formeel aan voorgesteld. Je vraagt je af hoe Bo-Peter haar voorbereid heeft. Zoiets van “m’n moeder is een lieverd, en recht zo die gaat, maar m’n vader wil nog wel eens raar uit de hoek komen”. Bo-Peter kan trots op ons zijn, met name op mij, ik heb maar één keer een liedje gezongen, van Johnny Hallyday, omdat ze van Franse komaf is. Maar helaas was die van ver voor haar tijd. Pech. Afsluitend: laat je niet gek maken door mensen die nog steeds denken dat Covid-19 een griepje is, blijf gezond en kijk woensdag maar uit naar aflevering 58 van……………. Het heeft iets met school te maken!

Gisteren keek ik in mijn agenda en las ‘aankomst Schiphol vanuit San Francisco, Astrid haalt me op’. Uiteraard niets van terecht gekomen, Corona voorkwam het weerzien met vele vrienden, om maar te zwijgen over het feit dat ik zonen Bo-Peter en Kaj niet kon omhelzen. Moet ik zeggen dat afgelopen week met oudste zoon Rick op bezoek dat ook niet ging, die is gewoon voorzichtig met zijn vader en houdt afstand. Het legen van de agenda gaat in hoog tempo door, morgen stond Sparta-Willem II op het programma, en zoals altijd lag mijn fan uitrusting in de aanslag:

Geen peil op te trekken wanneer dit moment weer terugkomt. Sparta was al redelijk veilig, maar hoe de KNVB uiteindelijk besloten heeft over (niet) promotie en (niet) degradatie, slaat alle records van slecht bestuur. Neemt niet weg dat ik onderstaand de collage weergeef die indertijd door Marco Zielhuis, sterspeler bij het Grafisch Lyceum Rotterdam, vervaardigd is, zodat jullie niet vergeten dat ik altijd voor de wedstrijd een selfie maakte met (in 99% van de gevallen) broer Rob:

Vóór de wedstrijd zodat de uitslag geen invloed zou hebben op ons humeur. De hete aardappel die nu op ieders bordje ligt is de vraag of we ooit nog zo dicht als seizoenkaarthouder bijeen kunnen zitten. Ik hou m’n hart vast, maar één ding is zeker; gezondheid gaat voor alles. De week begon met Koningsdag, dit keer ’n dag waardoor de hele week niet meer stuk kon. In alle vroegte begon ik het internationale nieuws door te nemen op Reuters. En dan wordt je aangenaam verrast met nieuws over Nederlandse studenten die vanaf Cuba de Atlantische Oceaan overgestoken hebben. Waarom? Omdat er wegens de Corona crisis niet naar Nederland gevlogen kon worden.

WORLD NEWS

REUTERS, APRIL 26, 2020 / 5:54 PM

Dutch students sail home across the Atlantic due to coronavirus

HARLINGEN, NETHERLANDS (Reuters) – A group of 25 Dutch high school students arrived back in the Netherlands in a two-mast schooner on Sunday, after airline restrictions left them with little choice but to help sail it home from the Caribbean.

The group, aged 14-17, had been halfway through a six week sail-study program in the region on board the “Wylde Swan”, which was built in 1920. But by mid-March, it appeared they could no longer fly home from Cuba as planned.

Organizers decided the ship, “Wylde Swan”, including 12 experienced sailors and three teachers, would have to sail back across the Atlantic, a 7,000 kilometre trip that took them five weeks.

Archieffoto Wylde Swan

Dan gaat je hart als Nederlander toch van trots kloppen! Even later de plechtige voorbereiding van het hijsen van de vlag:

Let wel, Tinley staat reeds klaar om de processie aan te voeren en Astrid maakt via de vlag iedereen nog even attent op een belangrijke mededeling. Kortom; belangrijke wijzigingen ten aanzien van de op Koningsdag geplaatste foto. De aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ van afgelopen woensdag kreeg wat reacties waarop je alleen maar kan hopen. Astrid voelde de spanning weer terugkomen, ook al omdat ik indertijd voor de goede vrede wel eens wat verzweeg. Freek kon de ‘cliffhanger’ bijna niet meer aan en smeekte om het vervolg te kennen. Eén van de eerste Ex’pression medewerkers, Chris Thompson, zat bij het ‘Open House’ in 1999 als toeschouwer en liet dat weten via een reactie. Maar daarna, via een privé boodschap, het ‘waarom’ hij zijn droombaan bij ons moest verlaten. Hij vertaalt het naar Engels via Google translate. Jullie zijn gewaarschuwd: a.s. woensdag komt #57 in de digitale bus. Blijf veilig en daardoor gezond!