Category: Uncategorized

Zondag vierde jongste broer Rob z’n verjaardag en voor het eerst sinds mensenheugenis waren alle broers op dezelfde verjaardag aanwezig (lag aan mij). Eindelijk weer eens tijd voor een broertjesfoto:

V.l.n.r.: Aad, Rob, Hans (“ik zie, ik zie, wat jij niet ziet”) en uw notalist. Komend van:

V.l.n.r.: Pa, ik, Ma, daarvoor Rob, Hans en Aad. Nou, natuurlijk waren er hier en daar wat hobbels op de weg, maar met een gemiddelde leeftijd van 70,5 jaar mogen we niet mopperen. Overigens zit ik er onder, kejje nagaan welke twee de leeftijd omhoog krikken. En zo begon een nieuwe familievete. Geintje! Dinsdag mocht ik als redelijk vers bestuurslid getuige zijn van de Game Gala Awards, zeg maar de Oscars voor de beste games, creatie, muziek, etc. De Owls werden uitgereikt in eenzelfde soort setting met goede presentatie en donderend tromgeroffel (confetti) alvorens de winnaar(s) op het scherm verscheen. Mooi man! Hier alle dolgelukkige winnaars op toneel:

Soms mag je meegenieten van een Winnaar die je al sinds jaar en dag kent:

Little Chicken oprichter Michiel Sala met de twee door zijn team gewonnen ‘Owls’. Links van hem Monique van Reijen, en nu komt een hele mond vol: Research Coordinator at the Lectorate Play and Civic Media, part of the Faculty of Digital Media and Creative Industry’s CREATE-IT knowledge centre. Bij de Hogeschool van Amsterdam, dat wel! Die uil rechts, met dat naambordje waar ze hem moeten brengen wanneer hij verdwaalt, werd er nog eens aan herinnerd dat hij nu te maken heeft met de zoon van de man, Luc Sala, met wie hij in z’n computertijd van doen had. Eeuwige jeugd of bejaardenterreur? Het laatste heeft wel wat, dat weten ze nu ook bij BuZa! Overigens, en daar ben ik blij om, ik mag de zaak Singh persoonlijk komen toelichten bij de Nationale Ombudsman. Toch weer een stapje verder. Morgen vertrek ik naar San Francisco, alwaar ik een tweetal delegaties ondersteun, om een soort after service te geven, alsmede een presentatie over Silicon Valley. Never a dull moment, maar ook het sein dat volgende week zaterdag de Luim niet zal verschijnen. Dat weekend breng ik, evenals de meeste weekdagen, door bij zoon Kaj (partay!!!). Tevens het jaarlijkse kerst pool kampioenschap met Fred van Buiten. Hij meent door het te vervroegen een kans te hebben! Ondanks dat ik veel om hem geef, wacht hem weer een teleurstelling.

The battle of Alamo 2015. Ondanks het hulpmateriaal geen overwinning. Tot slot: kersverse moeders, wanhoop niet, Astrid blijft op haar post om jullie en de jonkies te verwennen. Ah, ik hou van happy endings!

Inderdaad, gisteren hield oudste zoon Rick z’n vermaarde maandelijkse buurtvrienden bijeenkomst in zijn eigen kroeg; de beinse Zot, en ik mocht er als adspirant lid bij zijn.

Omdat het geen bijeenkomsten zijn waarbij men het enerzijds droog houdt en anderzijds kort, had ik me in ieder geval van een slaapplek verzekerd. En, de stemming zat er inderdaad snel in, hetgeen ik probeerde vast te leggen:

Maar, vader of niet, hier mag toch geconstateerd worden dat zoonlief me op no-nonsens wijze verbood om daadwerkelijk een leuke collage te maken. Mokkend heb ik me er bij neergelegd hoewel ik naderhand wel uit volle borst heb meegezongen met Hazes (“Een beetje verliefd”) en toen we overgingen op country met Kenny Rogers (“Lucille”). Nadat we voor de derde keer het refrein “you picked a fine time to leave me Lucille” uitblerden, werd het programma ruw onderbroken en gingen we over tot de orde van de avond; zestiger jaren muziek. Tegen half drie heb ik m’n kooitje opgezocht en ik weet echt niet of ik van de ballotagecommissie het groene licht heb gekregen. Dat van Kroes en de Bahamas verbaast me niets. Immers, ik schreef bij het bezoek van Rutte eind januari aan Californie al dat ik hoopte dat er daadwerkelijk aandacht aan Singh besteed zou worden in plaats van al die toeristische tripjes (Apple, Tesla, Uber), welnu wie bleef er aan Uber plakken? Juist, Neelie Kroes, die er eigenlijk bij was om het belang van start-ups te behartigen. Je gaat me toch niet vertellen dat Kroes op 75-jarige leeftijd als start-up beschouwd kan worden?!

Voor haar hebben we het plaatje “Me, myself and I” aangevraagd van De La Sol. Afsluitend wil ik graag benadrukken dat ik j.l. donderdag echt puur onschuldig aan het tanken was toen De Telegraaf me ‘overviel’. Boze tongen beweren dat ik weer eens aandacht van de media, hoe dan ook, naar me toe trok. Plechtig beloof ik bij deze maar voor een goed doel de media te benaderen: Singh. Echter, alleen wanneer het moment zich daartoe leent. Nu dus in afwachting van de uitspraak van de Nationale Ombudsman. Singh wordt 72 in december, wellicht kan een van die makketakkers van BuZa eens een keer een reisje naar Californie maken om zijn gratie te bepleiten bij Governor Brown. Tgen die tijd zit hij 33 jaar gevangen! Ja, ik weet wat ik ben; Udo Jurgens schreef er een liedje over:

TRAUMTANZER

Maar in alle realiteit knokken we keihard door!

Precies vier maanden geleden arriveerde ik in Nederland, zo’n kleine drie weken na Astrid, die ruim baan wilde hebben tijdens de gewenste aanpassingen aan onze watervilla. Geen plaats voor mensen met twee linkerhanden! Na alle bureaucratie en waarschuwingen over het weer “dat gaat je opbreken wanneer je Californie gewend bent”, durf ik te stellen dat we ons helemaal thuis voelen. En dat weer……

Je dacht toch niet dat wij er zelfs maar over gedroomd hadden om mid september buiten te zitten omdat binnen nog ‘n kleine 30 graden genoteerd werd! Of dat we tijdens het door Handelsroute en mijn dappere ‘Brand’ klupje georganiseerde business/honkbal evenement, vanwege het EK honkbal in Hoofddorp, Nederland – Zweden kort gemouwd op de tribune konden aanschouwen.

Links naast mij voormalig PR Guru Ward van Beek, a joy. Het zomeravondpartijtje werd uiteindelijk simpel door ons Koninksrijk team met 8-3 gewonnen, waarna na de winst gisteren tegen Italie morgen de finale wacht tegen….. Zou verrassend Spanje kunnen worden. In ieder geval geslaagd evenement met een mooi aantal businessvrienden. Het werd ook een beetje de week van “De Amerikanen komen naar je toe deze zomer”. Deze week goede (business) vrienden Paula en Steve Breitbart uit Danville. Die vielen natuurlijk omver van dit weer. We deden Rotterdam aan, enerzijds om Ivar’s behuizing te bewonderen, anderzijds de nieuwe architectuur en de markthallen.

Na twee uur uitgebreid winkelen, ook door de Hoogstraat, kreeg ik ze zover om even een terrasje te pikken met een verkoelend biertje. Het leek potdorie wel werk! Op de terugtocht naar Loosdrecht nog even “hun” Brooklyn (Breukelen) bewonderd, waar Steve natuurlijk niet kon nalaten om te zeggen dat we het verkeerd schreven. Politiek hebben we maar vermeden…… Maar toch ook weer de “herinnert u zich deze nog” momenten in zo’n week. Bart Volkerijk, direkteur KNBSB en voormalig toppitcher, bracht Neerlands grootste honkballer, Hamilton Richardson, nog even bij ons groepje binnen. Hot shot Hammy zou die avond de eerste bal werpen. Herinneringen vlogen in het rond, maar de grootste die bleef hangen was toch deze:

Kon natuurlijk niet, een voorziter die op de werpersheuvel zo maar Hammy begon toe te zingen. Maar gelukkig heb ik me nooit zo bekommerd om dit soort “not done” etiquette. Had ik er verder mee kunnen komen? Wie weet. Wel had ik, toen ik aan de KNBSB-klus begon, gelijk gezegd dat ik het maar drie jaar zou doen omdat ik niet zou willen worden als die “anderen”. Welnu, zie de keus van de UEFA voorzitter en je weet wat ik bedoel! Ook kwam goede vriend Andy Houtkamp nog even aanwaaien, altijd bereid om na z’n 7e Olympische Spelen voor de NOS nog even de goede (honkbal) zaak te ondersteunen. Kortom; geweldig week en morgen natuurlijk met broer Rob en ons jonkie Ivar naar Sparta-NEC. Dan volgende week weer voorbereiding trip Silicon Valley eerste week oktober. Kan ik Singh ook weer een riem onder z’n hart steken. En natuurlijk lekker bij zoon Kaj verblijven (party!). In afwachting van de Ombudsman uitspraak voorlopig geen meningen mijnerzijds inzake wie dan ook. Het was me ‘t weekje wel, da’s zeker.

Vanaf practisch het moment dat onze oude buren Ann en Chip uit Californie door Astrid opgehaald werden van Schiphol, stapten we in de rol van toeristenbegeleider. En het leuke daarvan is dat je zelf ook dingen doet en beleeft waar je toch niet zo snel aan gedacht zou hebben. Dinsdagavond, terwijl Ann gezellig met Astrid herinneringen ophaalde, bracht ik met Chip door aan de TV; Zweden – Nederland. Uitleg hoefde ik slechts kort te geven omdat Chip binnen 15 minuten in dromenland beland was.

Ter herinnering (foto genomen in Alamo, Californie); Chip is de wat slordige Kerstman naast die statige Sint Nicolaas. Die dag telde dus ook niet echt, hoewel, eerlijk is eerlijk, het was de eerste keer was dat bondscoach Danny Blind geloofwaardig over kwam. En ja, hij kan het echt niet helpen dat een van z’n meest geroutineerde spelers een blunder van jewelste maakte (1-0 Zweden). Laat staan dat hij ze er zelf in kan schieten. Toch, Davy Klaassen?! Al met al hoop na het gelijkspel! Woensdag viel mij de beurt ten deel om Tinley bij de kapper op te halen terwijl Astrid naar Rotterdam toog met Ann en Chip om Ivar (zie foto boven op de voorgrond) te bezoeken. Astrid, meer Amsterdams georienteerd (kan ze ook niet helpen), werd door mij geadviseerd om over die prachtige Maasboulevard, via de Erasmusbrug, Hotel New York te bezoeken om daar iets genoegelijks te nuttigen.

Was ze nooit geweest! Daarna genieten van de Markthallen en Ivar’s kubuswoning. ‘s Avonds een gezamenlijke borrel, hetgeen ook nog aan gaat tikken en niet al te laat het kooitje in. Donderdag een heerlijke dag op de Loosdrechtse plassen doorgebracht met een zeer genoegelijke lunch bij de Beach Club Loosdrecht:

Het bracht m’n schoonzusje Wendy tot de volgende verzuchting: “Heerlijk! En dat gewoon in jullie dorp! Lijkt Ibiza wel”. ‘s Avonds te veel wijn in de man en aldus ontspon zich een verhitte discussie over Trump, hetgeen Astrid noopte tot een alcohol stop en gedwongen aftocht naar hun chaletje. Jaha, met onze democtratische principes valt niet te spotten! Gisteren alles weer koek en ei en om 09.15 togen we op weg naar Kampen. Kampen?! Jazeker, we wilden onze Amerikaanse vrienden bewijzen dat er in Nederland meer is dan Amsterdam (eigenlijk Rotterdam). Na een uur en 15 minuten belandden we in Kampen waar onze gastheer, Mr. Kampen Reinier de Wit, ons al op stond te wachten met een rolstoel voor slecht ter been zijnde Ann. What a guy! Via Kampen and Beyond – www.kampenandbeyond.com – en een persoonlijk bezoek had ik inmiddels al veel geleerd van de geschiedenis van Kampen. Allereerst een bezoek aan De Olifant.

Een van de twee overgebleven sigarenmakers in Nederland. Productie: 4,5 miljoen per jaar van cigarillo tot bolknak. Zeer interessante toer van tabaksbladen tot kwaliteitscontrole. Fantastisch! Reinout’s stadtoer was geweldig en kan ik iedereen aanbevelen, maar een ander hoogtepunt werd het museum. Het enige museum in Nederland waar alle Oranje’s levensgroot geportretteerd zijn en een rechtszaal met alle wijsheden die zich men maar kan bedenken. Astrid merkte heel puntig op dat de bar waar de advocaten aan stonden, overgenomen was door de Amerikanen wanneer ze door de ‘bar’ test moeten komen om gekwalificeerd te zijn als advocaat binnen een bepaald gebied. En toen moest ik plotsklaps weer aan BuZa denken, met name vanwege het vigerende beleid van Kampen toen het nog een stadstaat was in de 15e eeuw!

Singh gaat dit ook lezen en verzucht: “och was ik maar een Kampenaar”. Voor het overige laat ik het nu maar over aan de Nationale Ombudsman die ik dadelijk, eindelijk, het verslag van mijn hoorzitting kan doen toekomen. Gisteren na veel gezeur gekregen. Gisterenavond laat bij buren Yvette en Leendert nog even onze excuses gemaakt voor de luide discussies de avond daarvor, hetgeen onder het genot van wat gedistilleerds prima lukte! Morgen nemen we afscheid van onze oude buurtjes en en persoonlijk hoop ik dat Sparta Groningen verslaat, maar dit terzijde! En niet vergeten; Kampen bezoeken en die geestdriftige Reinier de Wit vragen om een toertje te doen.

Nou had ik dat van het Nederlands elftal wel gedacht, dus hoe verbazingwekkend de nederlaag tegen Griekenland ook was, verbaasde het eigenlijk toch niet. Uiteindelijk was het de voortzetting van een reeks thuisnederlagen. Voor BuZa had ik nog enige hoop voordat hun reaktie kwam op de door mij ingediende klachten namens Jaitsen Singh, aangevuld met de mijne. Het ontbreken van het verslag van de hoorzitting bij het schrijven van BuZa, waar ik natuurlijk zeer nieuwsgierig naar was, noopte mij tot het schrijven van de volgende e-mail:

From: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>
Date: 2016-08-29 12:12 GMT+02:00
Subject: Ref. DCV/CA-180/2016
To: DCV-CA <DCV-CA@minbuza.nl>
Cc: Bureau Nationale ombudsman <bureau@nationaleombudsman.nl>

Geachte heer van Wijngaarden,

Uw brief van 23 augustus in goede orde ontvangen.

Uiteraard teleurstelling over de nietszeggende antwoorden (eigenlijk ontbreken daarvan) en het plak- en knipwerk dienaangaand.

De antwoorden die als zodanig daarvoor aangemerkt kunnen worden waren immers reeds gegeven aan leden van de tweede kamer.

Maar dit terzijde.

Tevens heeft u het verslag van de hoorzitting, waar u in dit schrijven over rept, niet bijgevoegd.

Aangezien ik op de kortst mogelijke termijn de Nationale Ombudsman wil informeren over de bevindingen van BuZa en mijn op- en bemerkingen dienaangaand, verzoek ik u terstond genoemd verslag mij te doen toekomen, liefst per PDF naar mijn e-mail adres.

Hoogachtend,

J. Peter Laanen

Geen piep. Let wel, deze e-mail is dus van maandag! Voor de zekerheid had ik ook het kantoor van de Nationale Ombudsman gekopieerd, zodat ze bij voorbaat weten hoe de BuZa vlag er voor staat. Overigens staat de ‘C’ in DCV voor Consulair. Ze negeren gewoon mijn verzoek om een ontbrekend document alsnog te sturen. Angst? In ieder geval arrogantie. Had ik in vorige Luimen Minister Koenders van BuZa reeds omschreven als de man van de loze steun, dan werd zijn rol van papieren tijger deze week wel bevestigd toen hij de trip naar Turkije maakte om die Turken even de les te lezen. Op TV beweerde hij met droge ogen koeltjes dat die boodschap bij de Turken wel was doorgedrongen. Geenstijl.nl rapporteerde als volgt:

Bert Koenders: ‘Turkije altijd nummer 1’

Kiek ‘m staan. Ons Bertje. Als onze turfkaart van internationale dienstreizen klopt, is Koenders de eerste EU-politicus die Turkije bezoekt sinds Merkel in april voor een PR-shoot naar een vluchtelingenkamp ging. En dat was nog vóór de mislukte coup, die door Sultan Erdogan zo dankbaar is aangegrepen om de democratie buitenspel te zetten, het onderwijs te zuiveren, de pers de mond te snoeren en zijn (internationale) achterban nog verder tegen Koerden en Gülenisten op te hitsen. En dan is daar ineens Bert Koenders, in Ankara, op de foto met Turkse MinBuZa Mevlut Cavusoglu. Voor uw beeld: dat is de man die alleen al in deze maand het nieuws haalde door Oostenrijk ‘radicaal racistisch‘ te noemen, de Turkse vriendschap met Iran warm te houden, en Koerden te vergelijken met ISIS en ze allemaal out wil wipen. Da’s dus de man op de foto. Met onze MinBuZa. Die vlak voordat de Turken alle Koerden gaan uitroeien namens onze MinPres het bericht overbrengt "dat Nederland de militaire couppoging om de democratische instellingen in Turkije met geweld omver te werpen veroordeelt." En of de Turken alsjeblieft niet te hard willen vlaggen & toeteren in Nederland want er komen verkiezingen aan en de Nederlandse Nederlanders hebben het niet zo op toeterturken die Istanbul boven Klazienaveen verkiezen. Zoals Bürt Kündürs’ voormalige PvdA partijgenoot, Graaf Denküla:

Je zult begrijpen dat wanneer je een kleine vis als Jaitsen Singh niet eens kan helpen, dit uiteraard een ietwat te grote taak voor Koenders is. Ter afsluiting maar een gezegde uit Amerika dienaangaand: “don’t give a boy a man’s job”. Amen.

Binnen twee weken na de hoorzitting antwoord van BuZa; dat moet een record zijn. Is natuurlijk maar op een manier mogelijk, alle WORD gebruikers kennen het, knippen en plakken. Van de 3,5 pagina’s zijn er 2 zo ontstaan. En, zoals te verwachten, geen direkte antwoorden op mijn duidelijke vragen. Daar waar in dit schrijven BuZa zinsneden voorkomen als ‘vigerend beleid’, heb ik mijn vragen zo gesteld dat iedere Nederlander het begrijpen kan. In dat laatste schuilt waarschijnlijk de waarheid, zo simpel kan die vraag niet zijn, zo denkt men bij BuZ, wat schuilt daar achter? Dit trieste verhaal inzake Singh sleept zich voort, nu dus weer terug naar de Nationale Ombudsman. Zoals je leest bij veroordelingen; tot de dood er op volgt, en in Singh’s geval lijkt dat het gevangenis eindstation te worden in Vacaville, Californie. Laten we die papieren tijger nog maar eens tonen:

Jaitsen Singh. ©

Koenders steunt gratieverzoek Jaitsen Singh

Het ministerie van Buitenlandse Zaken zal een gratieverzoek van de 71-jarige Jaitsen Singh ondersteunen. Deze Nederlander van Surinaamse afkomst zit mogelijk al 31 jaar onschuldig vast in de Verenigde Staten, nadat zijn vrouw en stiefdochter werden vermoord.

Koenders besteedde dat weer uit aan zijn mannetje in San Francisco, die schreef een brief, en daarna werd er niets meer van vernomen. En bij BuZa vindt men dat normaal! Singh verwoordde dat als volgt na dit en vele andere gebroken beloftes:

Ken je die mop van Koenders, Schultz en Rutte die voor Singh gingen? Ze gingen niet! Laat ik afsluiten met een vrolijk relaas over ons kortste boottochtje, hetgeen me moeilijk valt na het voorafgaande, maar toch! Kleinzoon Felix was op bezoek maandag en dinsdag, hetgeen leidde tot een boottochtje met de California Dreamin’ op de Vecht waarbij de Mijndense Sluis de eerste hindernis vormt.

Felix en Tinley aan het relaxen tijdens de wachtbeurt bij de Mijndense Sluis. Schipper Astrid loodste ons er feilloos doorheen en na wat bruggetjes tuften we lekker de Vecht op. Totdat……de waterpolitie verscheen! We gingen 4 kilometer te hard! Maar erger, niemand aan boord had een vaarbewijs (Astrid bijna) en die van Tinley stamde uit Californie. Goede mannen echter die ons de les lazen en vertelden dat bij een boot die harder dan 20 kilometer kan een vaarbewijs hoort. En zo niet, dan wacht er een boete van €550. Ik verbleekte onder mijn gebruinde huid en liet alles aan Astrid over, mijn reddingsboei in donkere dagen. Vermanende vinger, waarschuwing en de opdracht om onmiddellijk terug naar huis te varen.

Achter de schipper, die van de zenuwen een saffie had opgestoken, het razendsnelle bootje van de waterpolitie. We zijn nog nooit zo snel twee keer door de sluis geweest. Maar, sloepje gaat begrensd worden zodat we er zonder vaarbewijs mee kunnen varen. En eigenlijk is dat meer voor de gasten bedoeld die af en toe willen varen, hetgeen nu mogelijk is. De moraal van het verhaal: je kunt je doel toch wel bereiken (waterpolitie dus) zonder met man en macht je aan regeltjes en andere ‘vigerende’ zaken vast te klemmen!

Dat heb je zo wel eens, zo’n week waar van alles en nog wat in zit. Begin je bij zondag, dan is de 3-0 overwinning van Sparta op PEC al voldoende om die dag met een dikke voldoende af te sluiten, hoewel de afsluitende BBQ bij oudste vrienden in dienstjaren Martin & Yvon Corsten (53 jaar, hallo!) de slagroom op de cake vormde. Maandag bestempelde ik als voorbereiding op de “Singh” hoorzitting bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken (BuZa). Meer informatie aan het slot van deze Luim. Aangezien Astrid maandag opgeroepen werd voor kraamzorg verplichtingen, hadden Tinley en ik de tent voor ons zelf. Buiten de opdrachten natuurlijk die Astrid achter had gelaten!

Ja, dit moge duidelijk zijn, na BuZa ben ik Ivar’s kubuswoning in Rotterdam gaan bewonderen, waarna ik met hem en overgekomen Amerikaanse vriend Dom een genoegelijke lunch heb verorberd bij de “Oude Haven”. Gewoon wat trapjes af en je bent er. Of onze jongste het geschoten heeft?! Woensdag werd heel speciaal omdat we bezoek kregen van Ingrid en Gineke Putters. Putters? Mei vorig jaar kreeg ik via Facebook messenger de volgende boodschap door:

Dag Peter, het wapen boven je profiel kreeg ik gisteren van mijn vader, gegoten in aluminium. Mijn oma was Bastiaantje Laanen uit Rotterdam (natuurlijk ). Komt die naam je bekend voor?

Asjemenou! Uiteindelijk contact gekregen met haar vader, Gerard Putters, die zich een jaar later, net na onze verhuizing, zich zeer verheugde op onze komst. Maar toen sloeg het noodlot toe; een week later overleed hij aan een hersenbloeding. Na de rouwperiode besloten vrouw Ingrid en dochter Gineke ons te bezoeken en het aluminium wapen te schenken om ons nieuwe onderkomen in te wijden.

Gineke heeft zich voorgenomen om het Laanen stamboomboek (uit 1970) weer bij te gaan werken met alle nieuwe Laantjes die inmiddels weer de boom verrijkt hebben. Het werd uiteindelijk een met herinneringen en wat wijntjes doorspekte vrolijke middag. Donderdag werd mijn eerste bezoek aan het St Antonius ziekenhuis in Utrecht. Mooi hoor. Na alle administratieve poespas werd ik volledig onderzocht op kwaadaardige moedervlekken. Op een kleine ingreep na, en crème voor m’n door de zon geteisterde hoofd, kwam ik er weer redelijk ongeschonden uit. Ja, zongeteisterd. Herinner je je nog die rechtsbuiten waarvan de laatste man van de tegenpartij tegen de voorstopper zei “dek jij die kale Jan”. Die rechtsbuiten was ik. Veel zon opgelopen! ‘s Avonds ons behagelijk met wat familie en vrienden in onze ‘tuin van Eden’ vermaakt. Gisteren werd weer zo’n jongensdag voor ouderen. Even raden:

Inderdaad, jukebox eigenaren op jacht naar nieuwe 45 toerenplaatjes. Mijn beurt om aan oudere broer Aad wat vinyl af te staan die voor een deel indertijd aan onze ouders toebehoorde, en waar een aantal waarschijnlijk meer hem toe kwam. Denk aan krakers als “Geen bier, geen borrel, geen wijn” van het Cocktail Trio of Malando’s “Ole Guapa”. Elk plaatje roept herinneringen op, en na een rondje Dobbe kroketten van schoonzus Nel werd de middag in stijl afgesloten! En nu even een wat serieuzere zaak; de Singh hoorzitting bij BuZa.

Dit gebouw, Ministerie van Buitenlandse Zaken, slokte me op ter bespreking van de ingediende klacht bij de Nationale Ombudsman. Laat ik er een onderdeel uitlichten omdat een volledig verslag van hun hand naar de Nationale Ombudsman nog moet komen. En ik licht het er uit omdat het me stomheid sloeg. Na wat heen en weer gepraat vroeg ik simpelweg waarom a) mijn vragen niet rechtstreeks beantwoord werden en b) nog belangrijker, wat de stand van zaken is na al de tijd die verstreken is na het bezoek van MP Rutte. Uit de brei van woorden was dit het eindresultaat:”bij ons wordt het niet als normaal beschouwd om na te vragen wat het effect van onze brieven is”. Ik viel bijna van m’n stoel. Dus twijfelde ik nog, Minister van Buitenlandse Zaken die de gratie van Singh publiekelijk ondersteunde, laat een brief naar Governor Brown van Californie schrijven en niemand gaat daarna vragen hoe het er mee staat? “Inderdaad, dat is niet gebruikelijk”. Dat betekent dus dat de andere kant ook weet dat er niet nagevraagd wordt en de brief gewoon in een stoffig archief opgeslagen kan worden. Onbegrijpelijk. Wanneer ik zo voor de overheid bij het NBSO tewerk was gegaan was ik al drie keer de laan uitgestuurd. Tegen een bedrijf zeggen dat ik ‘normaal’ niet opvolg wat ik voor hen aangevraagd heb, zou een doodssteek zijn! Nu begrijp ik ten volle waarom de politiek zover verwijderd is van ‘Jan met de pet’. Ik voel me al zingend ‘Jan met de pet’.

https://youtu.be/fuQMajGQOKo

3:07

M’n Hazes tekst: “Ik zit hier heel alleen m’n blog te schrijven….”. Niet helemaal natuurlijk, beneden liggen Astrid en Tinley nog vredig te slapen. De laatste belhamel is vertrokken naar het verre Rotterdam en nam gisteren ontroerend ‘afscheid’ van de mama.

Terwijl ik Ivar met de bulk van z’n spullen donderdag voor een eerste doorweekte trip naar zijn kubuswoning bracht, vervoerde Astrid Bo-Peter naar Eindhoven waar z’n trip naar Bologna, en dus een internationale carriere, begon.

Inmiddels berichtte Kaj dat hij z’n huurcontract voor een nieuw onderkomen in Martinez, Californie getekend had, en met een gelukzalig gevoel aan z’n firefighter academy kon beginnen. En dan overvalt je een gevoel van melancholie en tevredenheid; we hebben ze goed afgeleverd.

Mijn oudere zonen Eric (boven) en Rick (wie drukt hem naar beneden?) hebben zich al sinds jaar en dag een goede plaats in de maatschappij verworven, m’n liefje wat wil je nog meer? Singh Ja, hem vrij krijgen staat bovenaan mijn wensenlijstje. Hiertoe werd ik ook nog gesterkt door het volgende artikel van woensdag j.l.:

De tot levenslang veroordeelde Edwin S. heeft recht om aan zijn resocialisatie te beginnen. Dat heeft de rechter in Den Haag woensdag bepaald. S. wil de kans krijgen om terug te keren in de samenleving. Na 23 jaar en zeven maanden te hebben vastgezeten, vindt de man daarom dat hij recht heeft op resocialisatie. Hij eiste dat in een tegen de Nederlandse staat aangespannen kort geding. S. werd in 1994 veroordeeld voor de moord op een man en het levensgevaarlijk verwonden van een vrouw uit Badhoevedorp bij een overval. Hij voelt zich gesterkt door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Dat oordeelde eerder dat een levenslange straf, zonder uitzicht op enige vorm van verlof, onmenselijk is.

Jaitsen Singh heeft niemand vermoord en zit al 32 jaar vast! Aanstaande dinsdag trek ik naar Den Haag voor een hoorzitting bij BuZa naar aanleiding van de klacht die ik ingediend heb bij de Nationale Ombudsman namens Singh, en aangevuld met mijn klacht dat men nooit echt mijn vragen als contactpersoon van Singh beantwoord heeft. In wezen word je gewoon niet serieus genomen. Ik herhaal ze nog even met het soort van antwoorden waarmee men trachtte mij zoet te houden (uit mijn Luim van 26 maart j.l.):

*Heeft MP Rutte daadwerkelijk voor Singh gepleit (bij Gov. Brown)?

-Daar wordt geen rechtstreeks antwoord op gegeven, wel kan je uit Koenders z’n antwoord afleiden dat hij dat niet gedaan heeft tijdens zijn onderhoud met Gov. Brown, maar achteraf in zijn dankbrief. Gemiste kans!

*Heeft MP Rutte inderdaad de smeekbrief van Singh’s zoon Surender overhandigd (aan Gov. Brown)?

-Geen antwoord

*Wie lobby’t er nu namens Singh bij Gov. Brown of diens Kabinet?

-Geen antwoord, slechts vage indicaties over activiteiten van de ambassadeur (die overigens tijdens het bezoek van Rutte met de assistant van de naaste medewerker van Brown heeft gesproken en er toen achter kwam dat een brief van BuZa, bedoeld voor Brown, reeds 5 weken ongeopend lag), en dan de dankbrief van Rutte. Wie lobby….dat is niet BuZa, dat is een persoon of personen! Zo houden ze elkaar de hand boven het hoofd. Koenders heeft ook niet rechtstreeks naar Brown geschreven maar via de toenmalige CG Hugo von Meijenfeldt. Een brief waar ook geen acht op werd geslagen. Koenders gaat pas aan de slag wanneer tweede kamerleden aan de bel trekken en komt dan op de proppen met brieven die geschreven zouden zijn.

Hebben ze uberhaupt ooit een antwoord van Gov. Brown of diens mensen gekregen? En laten ze in Godesnaam niet aankomen met het gegeven dat de consulaire medewerker met zijn gezin Singh in San Quentin heeft bezocht, want dan ga ik echt over m’n nek:

Deze foto schijnt in het dossier Singh te zitten maar is meer een vorm van rampentoerisme….”we zijn in het San Quentin van Johnny Cash geweest”. Waar was de consulaire medewerker dit jaar nu de publiciteit geweken is? Het hele consulaat heeft onder aanvoering van de voormalige CG Hugo von Meijenfeldt ook nog een uitstapje gemaakt naar San Quentin. Gezellig toch?! Onlangs kreeg ik het verwijt dat ik wel wat hard optrad. Weet je wat hard is?! Wanneer je 32 jaar onschuldig vastzit en jouw eigen land heeft slechts minimale pogingen gedaan om je te ondersteunen. Nil desperandum! Want wanneer de hoop is verdwenen, is alles verdwenen!

Zondag wordt feest, ongeacht de uitslag! M’n jongste broer Rob, zonen Bo-Peter en Ivar, en uw schrijverd, gaan onze rood-wite mannen van Sparta hartstochtelijk aanmoedigen wanneer ze Ajax bekampen in hun eerste eredivisie wedstrijd sinds…… Flashback:

Sparta Rotterdam Forever!

Saturday, May 22nd, 2010: De scene deed me eigenlijk denken aan de vijftiger jaren wanneer we aan de radio waren gekluisterd voor een hoorspel. Paul Vlaanderen, de dappere detective, met vrouw Ina; “Ina bukken”. Na afloop angstig de zoldertrap naar boven waar mogelijk sluipschutters op de loer lagen. 16 mei 2010: Teletekst aan om de stand van Sparta – Excelsior te bekijken. De brilstand is bijna aan het eind nog steeds gehandhaafd. Dan komt Ivar, 13 jaar, en dankzij mij besmet met het Sparta virus, vol opwinding mijn kantoor binnengestormd; “Sparta heeft gescoord”. Voor een tweetal minuten hebben we een minifeestje, dat daarna wreed verstoord wordt door het dodelijke Excelsior doelpunt, 4 minuten in blessuretijd, dat Sparta naar de Jupiler league verbant. Ivar, die de laatste jaren steevast in de zomer het Sparta team opzoekt, en al hun handtekeningen heeft, is ontroostbaar. Mijn troostende woorden dat we dan volgend jaar wat te vieren hebben, dringen ook niet door. Ze waren dan ook niet echt overtuigend. Mijn 6 jaar jongere broer Rob, die mij altijd verwijt dat ik de enige ben die bewust een Sparta kampioenschap heeft meegemaakt moet ook lijden, flitst het door mij heen. Ondanks alles wat er plaats vond, is Sparta een van de weinige clubs zonder schulden en komen ze dus terug. Zeker weten.

Bovenstaand de toen 13-jarige Amerikaanse Spartapiet Ivar. Gaat smullen worden zondag! Ook om te smullen is de familieprimeur waar wij kond van mogen doen. Als ware romanticus ben ik natuurlijk dol op ‘happy ending’ verhalen, waar wij de laatste tijd helaas niet al te veel van mogen genieten. Wat kan er gebeuren wanneer twee mensen, die relatief kort na elkaar hun geliefde verliezen, elkaar tegenkomen tijdens het bewerken (hakken) van kunststukjes? Zij kijken elkaar aan, de weduwnaar en de weduwe, en er ontstaat een enorme klik, een explosie als het ware! Het gebeurde Oom Dick, net als ik weliswaar van de koude kant (zou wijlen schoonvader Toon zeggen) en diens prille vriendin Annemeta. En wij hadden de eer om als eerste hen te mogen ontvangen:

Stralend in het midden Oom Dick en Annemeta. Helemaal te gekke bijeenkomst die op enig moment uitmondde in het ophalen van oude herinneringen en zelfs (natuurlijk) oude liedjes. Ivar rolde hier licht met z’n ogen alhoewel hij bij de Beatles of de Stones dapper meedoet, met dank aan onze jukebox. Het was een heerlijke bijeenkomst met mensen die na een zeer droevige periode weer geluk tegemoet kunnen zien. Ex’pression College. De reden dat we met het hele gezin in 1999 naar Californie verhuisden. Het trotse prachtige college dat vele prijswinnende geluids- en animatie artiesten voortbracht, en zelfs een Oscar winnaar. Twee jaar geleden overgenomen door mondiale diplomafabriek SAE, waarna de boetiekfirma Ex’pression vakkundig omgekat werd tot dezelfde grauwe educatiebrij. Ja, ik ben reeds weg sinds mid 2005 maar de Ex mensen van Ex’pression houden middels een gesloten site nauw contact met elkaar. Het dieptepunt kwam vorige week toen bekend werd gemaakt dat de ‘wall of fame’ opgeofferd zou worden aan zucht tot optimalisatie. Die muur, waarop duizenden tot op het bot gemotiveerde studenten hun handtekening gezet hebben en mededeelden tot welke grote hoogten ze dachten te stijgen. Die muur, waarop artiesten als Bon Jovi, Jack Johnson, Train, Tori Amos, Dave Grohl van de Foo Fighters en ons eigen raad van advieslid Woody Harrelson niet alleen hun handtekening zetten, maar ook bemoedigende teksten voor de studenten achterlieten. Persoonlijk vond ik het een IS aktie in de educatiewereld!

Alan Parsons tekent hier de ‘wall of fame’ nadat we een studio naar hem vernoemd hadden. Singh: Niet vergeten! Echter, ieder keer wanneer ik hem vermeld in de kop of afkondiging, verlies ik de helft van mijn lezers! Foei! In ieder geval heeft het Ministerie van Buitenlands Zaken me uitgenodigd om 16 augustus in Den Haag de ingediende klacht door Singh en mij mondeling toe te lichten. Het leek me duidelijk, maar toch. Een beginnetje zullen we maar zeggen. Ik hou jullie op de hoogte. En dadelijk lekker van de Olympische Spelen genieten!

Wat zijn we die maanden druk geweest! Behalve uitpakken en inrichten (voornamelijk Astrid), ook het weerzien en weer versterken van vriendenbanden. Pas dan merk je hoe sterk die geweest moeten zijn. En ook al die herinneringen die daarmee terugkeren en die een brede lach op je gezicht toveren. Laat ik er een drietal “gevallen” uitlichten. Vanmiddag komt oude kameraad Peter Wijsman ons een bezoekje brengen met zijn partner Debbie. In 1975 vierden we het 5-jarig bestaan van onze werkgever Holland International Computer Services, alwaar ik het winnende lot getroffen had om een modeshow te presenteren. Links op onderstaande foto eerder genoemde Peter Wijsman. Even ‘for the record’; geen geintjes over ontbrekende buikjes of wijkende haargrens. Peter W. speelde een belangrijke rol in een computer die wij op slinkse wijze kaapten bij de Femis Bank in Baarle Hertog/Nassau. Heel verhaal. Gaat om een niet betaalde computer die ons faillissement had kunnen veroorzaken. Daar namen de jeugdige ondernemers van Multi Function geen genoegen mee. Gepubliciteerd artikel op aanvraag beschikbaar.

Morgenmiddag komt Ton Bunnik (op de foto links van mij) met vrouw Ingrid op bezoek. Ton nam ik bij HICS aan in 1974 en was even briljant als lastig. Gezien zijn toen jeugdige leeftijd is speels meer op z’n plaats. Groeide uit tot een echte ondernemer waar ik zelfs nog commissaris ben geweest. Heeft niet al z’n streken verloren (gelukkig). Binnenkort worden we voor een hapje en een snapje verwacht bij Martin en Yvon Corsten, op dansles leren kennen in 1962 (holy shit).

1967: Uit de “Mannenwinkel” (ik werd geretourneerd). Voor de zekerheid: Martin is de blonde jongeman. Anecdote: Martin en ik werden uitgenodigd bij de KRO voor een auditie. Broer Aad had vervoer (een mini) en werd gechartered om ons naar Hilversum te brengen. Het was een Toon Hermans ervaring; “waar is uw bladmuziek?” Eh…..wij moeten het van het gesproken woord hebben. “Okay, doe maar wat”. De hele weg terug naar Rotterdam hebben we het alleen nog maar gehad over die Katholieke Rot Omroep. Martin en Yvon brachten wereldberoemde DJ Ferry Corsten ter aarde. Zoete wraak. Geweldig toch dat dit en vele andere vriendschappen zo gehandhaafd blijven. Twee van mijn beste vrienden in Californie, Maarten Sierhuis (van die autonome Nissan auto’s) en Fred van Buiten (BFF heet dat geloof ik), behoren ook tot die categorie, net als die andere makkers die achterop mijn Silicon Valley afscheidstrui staan. Niemand gaf het ook beter weer dan Fred toen hij tijdens een zonnige woensdagmiddag wedstrijd bij de A’s zei; “al stond er niemand op het veld, met een biertje in de hand en een snack voor ons komen wij de middag prima door”. En wie kan dat beter illustreren dan Peter van Straaten!

Kortom; de hele terugkomst voelt aan als een warme douche met al die oude vrienden, kennissen en vooral ook familie. Ter afsluiting; afgelopen zondag hielden wij als nieuwlichters een housewarming party voor onze Eendengat buren. Geweldige middag en nieuwe vriendschappen zijn in de maak. Daarom is het goed om af te sluiten met een mooi liedje, en “Vriendschap is een illusie” van Het Goede Doel komt daar niet voor in aanmerking. Wel Simon and Garfunkel’s “Old friends”.

OLDFRIENDS