Laanen's Luim

Ja beste mensen, vandaag is het weer zover, de oude baas is jarig. En hoewel we dat redelijk beperkt kunnen vieren, is er één die uit het minimale het maximale weet te halen: Astrid. Drie zaken die geen toeval kunnen zijn: 1) versoepelingen precies één week voor m’n verjaardag, met dank aan minister de Jonge 2) het Nederlandse elftal speelt niet tegen Denemarken op mijn verjaardag, met dank aan Frank de Boer 3) het wordt vandaag de warmste dag van de week, met dank aan weerman Jan van Radio Noord Holland. Kijk, dat noemen we een echte hattrick! 35 jaar geleden vierden we mijn 40^e verjaardag bij Restaurant Buitenlust in Vinkeveen, Astrids eerste met mij. Dress code: witte uitdossing.

Daarna had Astrid de regie bij alle volgende verjaardagen. Met groot succes, zoals een Mexicaans feest op mijn 65^e in Californië:

Trotser nog ben ik op de manier waarop ze bij terugkeer in Nederland de draad heeft opgepakt, ondanks negatieve geluiden als ‘je komt boven je vijftigste hier niet meer aan de bak’. Het tussenliggende gedeelte zal ik iedereen besparen, ook ter voorkoming van het naast de schoenen lopen, maar zowel de ‘Nieuwsster’ als ‘Weekbladwijdemeren’ maakten gewag van haar sponsorschap van de senioren van Sportivo; ‘Gympies’ geheten. Het artikel zelf, inclusief foto van de ouwe knarren, heeft inmiddels alle sociale media bereikt, daarom onderstaand een kiekje met het bestuur:

V.l.n.r. Mik Lefel, penningmeester, Sponsor Astrid, eigenaar Geboortesupport, en voorzitter Dorothea Krijger

Dorothea en Mik hebben met vereende krachten Sportivo boven water gehouden, waarvoor hulde! Vandaag gaat weer een topdag worden, en dat wilde ik maar even gezegd hebben omdat ik de organisator ken . Afscheid namen we deze week van ons eerste sloepje bij terugkeer, de ‘California Dreamin’.

Na vijf jaar trouwe dienst wordt een nieuwe eigenaar er gelukkig mee gemaakt. Wij zijn zorgvuldig zoekende. Nu ga ik als de sodemieter iets nets aantrekken, zodat Astrid met me kan ‘shinen’ (zeker wanneer ik m’n bolletje scheer). Ten overvloede voor de trouwe lezers; a.s. woensdag aflevering 118 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, waarbij herfst 2003 wordt aangedaan. Zelf ben ik ook benieuwd wat er weer uit het grote archief tevoorschijn komt. Stay cool, en weet dat ze in Amerika na mijn verjaardag altijd ‘4th of July’ vieren!

Vannacht om 00.01 werden de meeste beperkingen overboord gegooid en konden de negatief geteste en dito volledig gevaccineerde mensen aan de rol gaan. Mooi! Gisteren mocht ik reeds van de vrijheid genieten bij het virtuele Indigo festival, georganiseerd door gereputeerde game incubator Dutch Game Garden (DGG). Virtueel en toch vrijheid? Jawel, de presentatoren en deelnemende game vertegenwoordigers mochten aanwezig zijn, hetgeen eveneens gold voor de mensen die de techniek verzorgden. Al met al dus zo’n 60 aanwezigen, hetgeen precies voldoende was voor de juiste sfeer, uiteraard na een sneltest voor iedereen die aan het evenement deelnam. Maar wat deed jij daar dan, hoor ik al iemand vragen. Welnu, sinds mijn terugkeer uit de V.S., een goede vijf jaar geleden, ben ik bestuurslid van DGG en derhalve vertegenwoordigde ik gisteren het bestuur (man in jasje). Het evenement werd ‘gestreamed’ naar 1000+ mensen in den lande en er kon ook live gechat worden. Ik was bij het betreden van het pand reeds onder de indruk van de batterij aan schermen en mensen die er voor zorgden dat alle parallelle presentaties en demonstraties in goede banen geleid werden. Dit geheel was in handen van Ziva Events, en nu komt het leuke van dit soort evenementen, de oprichter, Berry van Engelen, bleek in de radio piratenjaren ook DJ te zijn geweest bij Mi Amigo en Veronica. We hebben menig anekdote de revue laten passeren. Hetgeen ook gold voor een behoorlijk aantal presentatoren en game ontwikkelaars die ik in de loop der jaren in San Francisco op het consulaat op de 31^e etage mocht begroeten (of in Murphy’s Pub). Maar ook verfrissende ‘newbies’ die me vol trots hun vers ontwikkelde game lieten zien. Zonder ook maar iemand tekort te doen deed het me veel genoegen om de bezielende (opgeluchte) krachten achter dit spektakel vast te leggen:

 

JP van Seventer, MD, en Christel van Grinsven, Operations Manager

Wat moet de afsluitende BBQ hen gesmaakt hebben! Meer weten? Ga naar www.dutchgamegarden.nl Wat me ook goed deed is het gegeven dat menigeen ook ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ volgt. Mooi toch?! En dan de zekerheid dat a.s. woensdag aflevering 117 digitaal in de bus komt. Met deze geruststellende gedachte kan er werkelijk van een bevrijdingsweekend gesproken worden. Geniet!

Vandaar dat ik nu pas, te laat, in staat ben om slaperig mijn Luim in te kloppen. Zo kon het gebeuren dat ik afgelopen donderdag aanschoof bij de elite van Buitenzotters, de extensie van de inmiddels fameuze, door zoon Rick opgerichte, Beinse Zot. Aanleiding: Nederland-Oostenrijk. Vaccinatiegraad: hoog. Buurzot Ron verzorgde via eindeloze kabels dat deze beladen wedstrijd in de buitenlucht geconsumeerd kon worden. De opmerking dat mijn met oranje leeuw gedecoreerde stropdas (hierover meer later) nog nimmer een overwinning had opgeleverd, leverde kreten van afschuw op. Maar, beweerde ik standvastig, statistieken zijn er om verbroken te worden. Voordat de wedstrijd begon konden we €5 inzetten op de uitslag van de wedstrijd. Spannend.

Impressie van de Buitenzot bijeenkomst

Leuk is het dan om te constateren dat kluszot Klaas zich 11 minuten lang kon verheugen op de opbrengst van de gokpot. Helaas, toen Depay vanaf de stip scoorde, viel zijn financiële droom in duigen. Maar ja, 0-0 is ook wat magertjes, en Nederland moet je ook laten winnen. Datzelfde gold ook voor bromzot Marius die 1-1 had voorspeld. Inmiddels bediende frituurzot Marco ons van overheerlijk oranje bitterballen en dito krokante driehoekjes. Toen Dumfries in de 63^e minuut 2-0 op het scorebord bracht, was de vreugde groter dan het vertoonde spel. De kandidaat voor de pot werd toen zoonzot Rick, die vervolgens tot 90+4 bleef beweren dat consolideren nu aan de orde was. En zo kon het gebeuren dat middels de winst van Rick mijn vaderdag cadeau financieel gewaarborgd was. Met deze geruststellende gedachte ging deze introzot huiswaarts. Daar aangekomen kwam Astrid nog even haar mandje uit om met een klein whiskietje de avond af te sluiten. Vrijdagmorgen, slaap in de ogen, bezag ik de monumentale oranjeviering van overbuurman Peter. Mijn remedie: de stropdasleeuw, die kon na de overwinning op Oostenrijk geen kwaad meer doen.

Twee maal oranje belooft veel goeds voor de rest van het toernooi!

Met een gerust geweten gingen we met ‘oude’ buren Chris en Marianne op pad naar het museum van de 20^e eeuw in Hoorn. Geweldige dag, helaas overschaduwd door dit historische document in het museum:

Een gruwelijke gedachte maakte zich van me meester; ‘was ik een onderdeel van dit systeem?’ Ook Chris ondervond dit, maar gelukkig zorgde een goede lunch bij de haven van het pittoreske Hoorn voor opluchting. Bij Marianne en Astrid hingen gedachtenbubbels met ‘ja, ja,’ boven hun hoofd. Fijne vaderdag!

En dan bedoel ik niet het EK, dat ik elke dag via de ‘Oranje’ reclames beleef. Nee, de bevestiging van de verlenging van mijn Sparta seizoenkaart. Met Jules Deelder het hele seizoen op pad (en op zak). Ja toch, niet dan?!

Heel leuk is ook de hereniging met de vrienden die broer Rob en ik inmiddels op de Kasteeltribune gemaakt hebben. Heb er echt zin in, zeker weten! En dan komen natuurlijk onze selfies voor elke wedstrijd terug, te beginnen bij de eerste thuiswedstrijd: Sparta – Heracles, zaterdag 21 augustus. En om tegen te spreken dat broertje Rob altijd de rustigste is, plaats ik onderstaande foto toen Sparta de koppositie innam in de Jupiler League:

Ik bedoel maar, pure euforie, dat zal jullie er van weerhouden mij altijd maar als de druktemaker te bestempelen! En reken maar dat we morgenavond wanneer Nederland tegen Oekraïne aftrapt oranje gezind zijn, maar het hart blijft rood-wit (gestreept). Even weg van dat voetbal, zij het dat ik een aantal wedstrijden in september ga missen. Maar het dient een verheugend doel; de huwelijksviering van onze Kaj met Michelle in Mexico.

Het onverwachte aanzoek in Griekenland (2019): ‘shiny happy people’.

Astrid en ik beginnen onze trip in Californië, waar we zo’n twee weken verblijven, om vervolgens naar San Jose del Cabo te vliegen, waar we ons aansluiten bij reeds aanwezige familie en vrienden. Onze dubbele portie Pfizer, inclusief QR code, brengt ons dan waar we maar heen willen, wetend dat onze watervilla in goede handen achterblijft. ‘Olé, señores y señoritas, bailar!’ Het feest kan beginnen. Hoe ik ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ tegen die tijd uitbreng, weet ik niet, wel dat komende woensdag aflevering 115 nogal beladen is. Dat je ’t weet! Eén ding is zeker, het is maar goed dat we in september Astrid volledig uit de planning gehaald hebben. Met het schitterende weer komen de baby’s in grote getale op de zon af, zo lijkt het. M’n duifje moet dag in dag uit flink aan de bak. De Chinezen noemen hun nieuwjaar het jaar van de Os, dat van Astrid kan gerust het jaar van de Baby’s genoemd worden. Het mijne? Het jaar van de Bubbel. Maar daar is gelukkig een eind aan gekomen, sinds een paar weken is de naam gewijzigd in het jaar van de Terrassen. Oh, oh, wat geniet ik daarvan. Gisterenavond met nieuwe watervilla bewoner Mariska en Astrid genoten van een heerlijke maaltijd bij Het Drechthuis. Uit appreciatie door Mariska aangeboden wegens verleende hulp (met name door Astrid, ik profiteer mee). Dit geschreven hebbende, sluit ik de Luim af door eenieder het weekend toe te wensen dat ik mezelf ook wens, met uiteraard winst voor ons aller Oranje! Geniet!

Mooi lied, gezongen door Elton John in de ‘Lion King’. Daar moest ik onmiddellijk aan denken toen ‘soft’ sponsor Astrid Laanen van Geboortesupport.nl poloshirts uitreikte aan de aanwezige leden van ‘Sportivo’, divisie de ‘Gympies’. Stoere gevaccineerde senioren die gepokt en gemazeld, als bezongen in de ‘circle of life’, eindelijk weer los konden gaan.

In de buitenlucht werd ook nog een beschuit met muisjes genuttigd, daar werd immers de combinatie van het nieuwe en het oude leven gevierd. Onderstaand ook de redders van ons sportclubje, die alles op haren en snaren hebben gezet om ons draaiende te houden.

V.l.n.r. (strenge) penningmeester Mik Lefel, sponsor Astrid Laanen en voorzitter Dorothea Krijger

Ook kregen ze het voor elkaar om een opvolger te vinden voor de door omstandigheden gedwongen gestopte ‘gymjuf’ Olinda Woning. Sinds 2016 hebben we met veel plezier, al dan niet krakkemikkig, maar dat lag aan ons, onder haar leiding geoefend. We wensen haar het allerbeste en meer, en blijven zeer zeker met haar in contact. De nieuwe leider van de Gympies, Marianne Boelee, begon dus afgelopen maandag, hetgeen op prijs werd gesteld. De ‘circle of life’ werd ook bewaarheid voor de 76-jarige Mariska Henneberque. Op 18-jarige leeftijd werd ze min of meer gedwongen met haar ouders mee te emigreren naar de Verenigde Staten. “Dat ging zo in die tijd”, verzuchtte ze naderhand. Op 19-jarige leeftijd terug naar Nederland om te trouwen (“ha, ha”). Woningnood. Op 24-jarige leeftijd terug naar Californië waar wel woningaanbod was tot…….afgelopen donderdag toen ze overvloog om haar waterpaleisje te betrekken. Na een tip van Astrid kocht ze het net voor….Covid-19, dus geen kans om eerder te komen. Maar nu straalt ze vanaf haar balkon, in gezelschap van ‘gids’ Astrid die haar ondersteunt bij alle zaken die zo hetzelfde lijken, maar toch anders zijn.

Van een plaatje gekocht en nu in het plaatje gehuisvest. Met mooi weer op de koop toe. Daarnaast hebben de Gympies er weer een lid bij. Even een ander onderwerp: ‘fifty shades of orange’. Nog een maand van die reclames en ik ga op voorhand gillen. En het spel van zowel het grote als het kleine oranje was tot dusver even belabberd als sommige reclames. Bijna verliezen van het B-team van een B-land (sorry Schotland). Schande. Jong Oranje werd binnen 10 minuten opgeveegd door Jong Duitsland. Overigens hadden die Duitser een speler (Berisha) die een hattrick paal raken bereikte. Onze doelman, Bijlow, was al die keren kansloos. Laten we hopen dat het grote oranje de ‘circle of life’ bereikt van 1974. Ook toen een belabberde voorbereiding, maar wel geëindigd in de finale. Hier even de ‘circle’ doorbreken, dus niet Duitsland als tegenstander en geen nederlaag. Gelukkig ziet onze bondscoach geen problemen. Doet me denken aan een spreuk in onze kerk (indertijd): ‘zalig zijn de armen van geest, want van hen is het koninkrijk der hemelen’. Zou mooi zijn met een EK titel op zak. Over zak gesproken, woensdag geven Eckart en Gary elkaar onder uit de zak in ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 114. Voorts……gewoon lekker genieten van het zomerse weer.

Kan wel eens klapjes krijgen. Niet fysiek natuurlijk, hoewel dat ook niet meer zeker is, maar gelukkig veelal in het geschreven woord. Ik schrijf al vele tientallen jaren, geef hier en daar mijn mening en moet zeggen dat ik er in het algemeen goed afkom. Begin 1987 begon ik columns te schrijven voor het computer weekblad AG (de Automatisering Gids), waarbij ik puntige verhalen schreef over de toenmalige computerheersers. Laanens Luim werd een goed gelezen wekelijkse rubriek. Echter, toen ik mijn opvolger bij Multi Function Computers (MF) op de hak nam, reageerde diens zwager als volgt met een ingezonden stuk: ‘ik word zo down van die clown’. En daarnaast meende hij me uit te moeten schelden voor ‘multispouse’, terwijl ik net in het huwelijk was getreden met Astrid. Dat vond ik echt natrappen. M’n zoon Rick, die destijds bij MF werkte, werd ervoor aangezien de betreffende editie op het bureau gelegd te hebben van mijn opvolger. De tekening van broer Rob in mijn november 1988 uitgegeven boekje Geheel Exclusief Laanens Unieke Luimen (GELUL) gaf dat goed weer:

Achter Rick doemde de imposante gestalte van mijn opvolger op wiens idee over papa Laanens nabije toekomst boekdelen sprak. Overigens kwam het boekje tot stand nadat de hoofdredacteur van AG in mijn columns begon te schrappen om adverteerders te sparen. Daar blijf je dus met je poten vanaf! Vandaar ‘GELUL’. Waar het om gaat is dat wanneer mensen reageren je mag stellen dat het leeft. Dus toen ik een kleine twee jaar geleden van m’n voormalige ‘partner in crime’ bij Ex’pression College een vernietigend ‘you were nobody without me’ kreeg, vatte ik dat op als een compliment. De andere lezers zien dan dat de karakters die ik beschrijf leven. Dat hij me daarna ook nog een hele lelijke e-mail stuurde, was wat minder. Overigens stopte dat onmiddellijk nadat ik een e-mail van zijn hand retourneerde waarbij hij de pijp (meerdere malen) aan Maarten gaf. Wie wat bewaart….. Dat ik vorige week na mijn stuk over Singh en Dekker een ‘zure verliezer’ genoemd werd, deed me niet zoveel. Uiteindelijk strijden we om Singh nog een paar laatste comfortabele jaren te bezorgen, en dat doel heiligt de middelen. Het voorafgaande kwam eigenlijk tot stand omdat plotseling het woord ‘onvoorwaardelijk’ in m’n hoofd schoot terwijl ik afgelopen week dit plaatje schoot:

Elke dag, nadat ik in alle ‘vroegte’ nagegaan heb wat ik van waaruit in de wereld dan ook iets te beantwoorden heb, fris ik me tussen 10 en 11 op, waarna Tinley stipt om 11 uur bovenaan de trap staat. Dus ook dit keer, maar ik zag in de spiegel op mijn weg naar boven dat de snor enigszins over de bovenlip uitstak. Even fatsoeneren dus. Dat was dus het moment dat Tinley er niet over nadacht om weg te gaan, maar dat ze er geduldig bij ging liggen. Prachtig. Onvoorwaardelijke trouw, onvoorwaardelijke liefde. Alleen kritiek wanneer haar etensbak leeg is. Terecht dus. De zon is zowaar ook gaan schijnen, dus dat wordt een heerlijk weekend met vooruitzicht op nog meer versoepelingen. Geniet!

Ondanks het weer was het eigenlijk een goede week; op de maandag na. Ofschoon verwacht, voelde de afwijzing van de eis van het kort geding dat Jaitsen Singh via z’n (gesponsorde) advocaten had aangespannen, als een stomp in m’n maag. Waarom? Omdat het ronduit zei ‘sterf maar in de gevangenis’. Ik heb het vonnis bestudeerd en ik moet zeggen een mooier voorbeeld van ‘copy, paste’ ziet men zelden. Alle loze argumenten van de afgelopen jaren bijeen geveegd in een lang document. En die landsadvocaat, pion van minister Dekker, bracht ze allemaal als voldongen feiten. En die rechter dacht ‘dat zit juridisch lekker in elkaar, daar kan ik me qua afwijzing geen buil aan vallen’. Vandaar nu uitleg wat ik in m’n hoofd had toen ik in de vorige Luim minister Dekker vier letters meegaf:

Ik had de deun ‘YMCA’ van de Village People in gedachten, zij het met een ietwat gewijzigde tekst. Toen dacht ik nog, dat kan eigenlijk niet, maar nu, met een wegkwijnende Jaitsen in m’n hoofd, denk ik; “fuck it”. Hier kom-tie (hou de melodie in gedachten): “Fuck You, Minister Dekker, it’s you, I said, Fuck You Minister Dekker, boo you”. Yes, dat lucht op. Tot op zekere hoogte, Singh is er niet mee geholpen. Maar er is een god! Dinsdag rond het middaguur meldden twee trouwe volgers (dank Gineke en Frieda) dat de kwestie Singh behandeld werd op NPO1. Ik snelde me naar de TV, en jawel, daar werd tweede kamerlid Michiel van Nispen geïnterviewd inzake het kort geding. Heel verstandig zei hij zich niet in de juridische problematiek te willen begeven, maar wel benadrukte hij dat de menselijke maat volledig uit het oog verloren is. Echter, minister Dekker was nog niet van hem af, wederom zouden er kamervragen gesteld worden. Mag ook wel na zijn motie van juni vorig jaar, waar minister Dekker zijn kont mee heeft afgeveegd! In ieder geval gloort er weer hoop. Woensdag kopte de Volkskrant als volgt:

Jeetje, nu wordt het de ombudsman ook teveel! Overigens dezelfde ombudsman die ruim vier jaar geleden in de ‘copy en paste’ activiteiten van BuZa en V&J trapte en mijn klacht inzake Singh ongegrond verklaarde, na het eerst in behandeling te hebben genomen. Waarschijnlijk heeft de ombudsman na al die jaren ook het licht gezien! Nadat Astrid als eerste Singh bezocht, maart 2015, en vervolgens mij introduceerde (in San Quentin), zijn er zoveel misstanden aan het licht gekomen dat het onbegrijpelijk is dat die hotemetoten niet eens een keer hun verantwoordelijkheid nemen. Denk menselijke maat, check of je nog wel een hart hebt. Zo niet, dan stop ik levenslang de volgende deun in het hoofd van minister Dekker: “Singh, c’est la vie”. Afgelopen dinsdag was het exact vijf jaar geleden dat ik terugkeerde naar de lage landen, en dat bevalt me zeer. Nu met behulp van anderen nog wat losse eindjes aaneenknopen. Zeker is dat we Singh in een kist niet als einde van deze saga zien. Fijne Pinksteren.

Afgelopen week werd m’n oog getroffen door onderstaand bericht op teletekst:

Je begrijpt dat m’n bloed begon te koken. ‘Hij kon niets anders’, schrijft het zeurtje. Deze massamoordenaars krijgen gratie van minister Dekker; dezelfde minister die weigert om een motie van de tweede kamer uit te voeren om Jaitsen Singh na 37 jaar gevangenschap terug te halen uit Amerika! Maandag volgt de uitspraak naar aanleiding van het kort geding tegen de Nederlandse staat, met als inzet het terugbrengen van Singh naar Nederland. Helaas, ik heb weinig vertrouwen in de uitspraak, de dames en heren van Justitie en Veiligheid, alsmede Buitenlandse Zaken, dekken elkaar goed af (niets nieuws onder de zon). Mocht het toevalligerwijs goed uitpakken, dan heeft Dekker er niets mee van doen, integendeel! Mijn gevoelens voor minister Dekker verwoord ik in vier letters:

Maak ervan wat je het beste uitkomt, mijn sympathie voor deze bewindvoerder is tot onder het vriespunt gedaald. Blijf gezond, blijf prikken (ontvangen) en hopelijk volgende week positiever nieuws.

Heel eerlijk -als geboren en getogen Rotterdammer- André van Duin ontroerde me met z’n toespraak meer dan ik op dat moment wilde toegeven. Stoere man als ik ben. Zelf ben ik ruim 7 maanden vóór Adrianus Marinus Kyvon geboren, die beroemd werd als artiest onder de naam André van Duin. Echter, ik ben geboren als Jacobus Petrus Johannes Laanen, beter bekend als…..eh…..Peter Laanen. Hoewel niet ter zake doende, het vermelden waard. Gedurende de toespraak van Van Duin borrelde toch weer heel wat ‘Rotterdam’ herinneringen boven. Geboorteplek: Van der Poelstraat, waar de tuintjes van het gewone volk grensden aan de tuinen van de patriciërs van de Heemraadssingel. Wegens gebrek aan foto’s in de beginfase van m’n leven, onderstaand een foto van ons gezin, met alle nog levende broers, ter gelegenheid van mijn communie:

V.l.n.r. Ma Jo met Rob op schoot, Hans, Aad, Pa Koos en het heilig boontje

Over boontjes gesproken; 25 dagen na mijn geboorte werd bij de buren mijn jeugdvriend Aat de Boon geboren. Aat is in 2011 tragisch overleden, maar ook onze (Rotterdamse) herinneringen werden weer tot leven gebracht door de foto’s van onze vakanties, en wat van dies meer zij, die zijn zoon Marco me onlangs stuurde.

Een heus zwaardgevecht met linkse Aat. Waarschijnlijk gingen we daarna naar een (dans) instuif waar een stropdas verplicht was.

Van der Poelstraat, ik op de Tomos, Aat op de Puch, en Frank Sinatra zong ‘When I was 17’. Ja, ‘It was a very good year’. Dat waren de betere tijden, gevaar liepen we toen we als kleine pikkies in de ondergelopen kelders van het in aanbouw zijnde ziekenhuis Dijkzigt vlotje gingen varen. Op 11-jarige leeftijd brak ik m’n pols tijdens een potje straatvoetbal, met dank aan Jantje Rotteveel. Bij gebrek aan ouders begeleidde Aat me naar het ziekenhuis. Het kwam allemaal goed. Toen werden we veel te vroeg vader, en maakten er het beste van:

Met eerstgeborenen, Rick links en Marco rechts; vakantie in Blitterswijk.

De rest van ons leven kende ups en downs, maar ik zal Aatje nooit vergeten. Eigenlijk zou ik nog uren herinneringen kunnen ophalen, ook over mijn broers, maar vandaag bleven die foto’s van Marco in m’n bovenkamer ronddolen, en die zij er nu uit! Teweeg gebracht door André van Duin dus. Zoon Rick verwoordde dat van de week als volgt: “wie had ooit 20 jaar geleden gedacht dat Van Duin, o.a. bekend van ‘Willempie’, ‘Grote Bloemkolen’ en meer soortgelijke hits, met zo’n ontroerende toespraak voor de dag zou komen”. Het onderstreept de grootheid van de man. Maar ja, het is dan ook een Rotterdammert! En hopelijk gaat die gruwel van een Baudet ook wat meer nadenken over het woord ‘vrijheid’. IJdele hoop, ben ik bang. Wat geen ijdele hoop bleek te zijn, gisterenavond, waren A) Astrids heerlijke hapjes, B) het goede gezelschap van buren Yvette en Leendert en klapper C) een daverende 3-0 overwinning van Sparta thuis tegen Vitesse. Kers op de taart! Woensdag is het weer zover; aflevering 110 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Lees en huiver! Tot die tijd blijven ‘we’ doorprikken zodat we elkaar weer zonder vrees kunnen omhelzen. Carpe Diem!

Krijg ik afgelopen week een berichtje van meneer Google dat één van mijn Luimen bovenmatige aandacht krijgt. Dat doet me natuurlijk altijd goed. Blijkt het mijn Luim van 23 januari j.l. te zijn over het ‘wegrotten’ van Jaitsen Singh in Californië en de file aan dienaren van ons rijk die daar met belangstelling naar gekeken hebben. Overigens zonder iets bereikt te hebben. Aanleiding: het korte geding tegen de staat om te bewerkstelligen dat Singh na 37 jaar gevangenschap naar Nederland overgeplaatst wordt. En natuurlijk de ‘sound bite’ waarin Jaitsen minister Dekker smeekte om hem naar Nederland te halen. Minister ‘Bla Bla’ Dekker reageerde volgens het zorgtoeslagenmodel (‘wat kunnen ze me maken’) en weigerde een motie van de Tweede Kamer als zodanig uit te voeren. Wegens een corona geval was het kort geding al drie weken vertraagd, maar eerlijk is eerlijk, Singh werd eerder dit jaar ook door corona geplaagd (is sarcastisch bedoeld). Alle (non) argumenten van de overheid zijn de afgelopen 5+ jaren in de Luim door de wringer gehaald, maar de joker, landsadvocaat Ten Broeke, Ridder in de Orde van de Zorgtoeslag, sloeg alles. Hij beweerde met droge ogen dat Jaitsen het beter in de gevangenis heeft dan menig andere gevangene in andere landen. Zie je het voor je: “meneer de Veurzitter, ziedaar het pareltje waar de heer Singh al 37 jaar lang gebruik van mag maken!”.

En dan gaat Ten Broeke tevreden zitten. Hij verkneukelt zich dat de regeltjes het wederom gaan winnen van de menselijkheid. Wat hij ook als jurist meesterlijk vond, was de stelling van J&V dat de periode dat Singh in Suriname woonde hij Surinamer was, ondanks z’n Nederlandse paspoort! Eigenlijk was het natuurlijk een kolonie, maar dat is tegenwoordig geen ‘bon ton’ meer. Innerlijk proestend gaan z’n gedachten naar het enige leugentje om bestwil van premier Rutte in zijn brief van 17 februari 2016 aan gouverneur Brown van Californië:

Daarin vermeldde hij nota bene dat Singh een Nederlandse onderdaan is, vroeg zelfs om amnestie en clementie. En die sufferds van de verdediging hebben die brief niet eens ter tafel gebracht. Heerlijke dag, uitspraak over drie weken, Kan natuurlijk niet meer fout gaan, en wellicht lost het geval Singh zich ‘natuurlijk’ op. Minzaam eenieder groetend verlaat landsadvocaat Ten Broeke het gebouw. Ik wil die man niet eens zien, maar in m’n gedachten zie ik hem, de Joker, Jaitsen als volgt toespreken:

“Kop op Jaitsen, wat is 37 jaar op een mensenleven?”

Zoals we de afgelopen weken ‘live’ mee hebben mogen maken, is het systeem behoorlijk rot, maar als er iemand ‘gesensibiliseerd’ moet worden, dan is het deze Ten Broeke wel. Leuker is het natuurlijk om het te hebben over Astrids nieuwe ogen. Buiten wat kleine aanloop hordes binnen 5 dagen ‘close to perfection’. Leest nu bijsluiters die ik zelfs met bril niet kan ontcijferen. Nadeel (voor mij), toen ik nog een bodempje whiskey inschonk, vroeg ze me -streng- of de vorige bodempjes qua inhoud ook zo op een vol glas leken. Mond vol tanden. Dat geldt niet voor aflevering 109 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ die covid-vrij woensdagmorgen digitaal bezorgd wordt.