Laanen's Luim

De jongste memorabele decemberdag is van gisteren: Astrids 55^e verjaardag. Dankzij Covid-19 de kleinste viering sinds ik de eerste van m’n schat meemaakte (haar 21^e!). Desondanks intiem en zeer gezellig; ’t had wat! Onwillekeurig dwalen m’n gedachten terug naar Rotterdam, kerstmis 1961. De geur van dennennaalden en kaarsvet penetreren m’n neusgaten. Geen wonder; de kerstboom staat in brand. Goede raad is duur, broer Aad en ik halen uit de keukenkastjes alles wat maar water kan bevatten, en krijgen de klus geklaard. De waterschade is minimaal en een nieuw behangetje is nooit weg.

Ja, dat waren nog de dagen dat er kaarsjes, met van die kleine knijpertjes met kaarshouders, voorzichtig op de wat sterkere takken werden geplaatst. Is jaren goed gegaan. Ik kan me ook niet herinneren dat we hartelijk bedankt werden voor onze heldendaad. Misschien omdat we de kaarsen nog niet aan hadden mogen steken. Overigens was ik dat jochie links. Maar, heel eerlijk gezegd; ’t had wat! December 1976, net Sinterklaas achter de kiezen: het jonge door mij opgerichte bedrijf Multi Function staat op omvallen omdat een factuur van fl. 100.000 voor een geleverde computer niet betaald wordt. Samen met drie drieste collega’s vatten we het plan op om de computer middels een list (douane) in onze handen te krijgen. Uiteindelijk leidde het tot een paginagroot artikel in de kerstkatern van Computable in 1985.

Eerder dit jaar werd ik gevraagd om jurylid te worden ter beoordeling van kandidaten voor de Computable Awards, hetgeen ik met plezier gedaan heb. Hoofdredacteur Sander Hulsman hoorde enigszins afgeleid door andere zaken mijn verhaal aan. Uiteraard resoneerde het niet bij hem, hij was net uit de luiers. Dat een computer toen de omvang had van een middenklas auto, met minder capaciteit dan een iPhone, boeide hem niet echt. Maar desondanks, vele tientallen jaren later, kan gerust gezegd worden “’t had wel wat”. Tja, en dan aanstaande woensdag alweer aflevering 91 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Wanneer onze kinderen zo af en toe een aflevering lezen, krijgen we een commentaar als bijvoorbeeld van Bo-Peter: “dat is nog wat! wij dan lekker met Opa en Oma, en weten niks”. Zo gaat dat met ouders, die willen de spanningen toch onderhuids houden. Valt niet altijd mee. Maar, één ding is zeker, we zijn er niet minder door geworden, en dat heeft wel wat! De laatste Luim van 2020, en dat is maar goed ook. Wellicht sluiten we een der naarste jaren in ons bestaan, zeker voor veel jongeren, af met de hoop dat na voldoende vaccinaties dat licht aan het einde van de tunnel rap dichterbij komt. Tot die tijd, blijf verstandig en gezond, want dat heeft wel wat!

Zeker weten, 2020 is een (bijna) jaar geweest om niet licht te vergeten. Dat hoef ik jullie niet te vertellen. Neemt niet weg dat wij, als familie, naar voren willen kijken en eenieder die we nog niet persoonlijk gesproken hebben het allerbeste wensen voor 2021 qua gezondheid (vooral) en geluk:

Gisteren heeft Astrid dit jaar afgerond en de 40^e baby met ouders door de meestal moeizame eerste week geholpen. Daarmee rondde ze tevens haar 3e jaar af als ZZP’er, waarin ze in die rol cijfermatig 139 gezinnen en 143 baby’s ondersteund heeft. En daar zijn ze dan bij de belastingdienst weer blij mee, maar dit terzijde. Niet gek voor iemand waarvan in 2016, toen wij terugkeerden uit de V.S., gezegd werd; “je bent de 50 gepasseerd, het zal heel moeilijk voor je zijn om een nieuwe baan te vinden”. Nou, die kennen Astrid niet, die rolde haar mouwen op en ging aan de slag. Uiteraard stond na haar ‘911’ carrière in Californië een ambulance baan in Nederland hoog op de verlanglijst. Even BIG bellen om aanvullende informatie te krijgen. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren. “Met BIG,” klonk het aan de andere kant van de lijn. “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santenkraam legt ze uitgebreid uit. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan…..” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op. Niet uit de weg te slaan betreedt ze vervolgens het kraampad (Doula was ze al), haalt haar diploma’s in recordtijd en gaat aan de slag.  Ondernemersbloed vloeit door haar aderen en in 2018 -spannend- begint ze onder de naam Geboortesupport als ZZP’er. Dat je af en toe verrast wordt (zeg je tjee, krijg je er twee) hoort bij de uitdaging:

Ook mooie getuigenissen dat eerste jaar van passie en inspiratie:

Madeline D.

Afgerond op 18 juli 2018

Dankzij Astrid hebben we op een roze kraamwolk gezeten! Ze heeft ontzettend veel gedaan voor ons gezin en we zijn haar heel erg dankbaar voor al haar hulp. We raden haar aan al onze vrienden aan 🙂

Maar hou je dat vol? 2019:

Daphne O.

Afgerond op 19 december 2019

Astrid is een hele fijne, lieve, nuchtere en goede kraamhulp! Ze weet precies wanneer er even doorgepakt moet worden, met de juiste kennis. Ze heeft alles in huis om je een vliegende start te geven met je baby. Ik heb de kraamtijd als geweldig ervaren omdat Astrid er was, en er genoeg balans was tussen zorg voor moeder en baby en tijd voor gezelligheid. Heel erg waardevol!

En dit jaar?

Nina V.

Afgerond op 18 november 2020

Wij hadden ons geen fijnere kraamzorg kunnen voorstellen! Astrid is zo ontzettend behulpzaam, ze ziet wat er moet gebeuren, biedt op allerlei gebieden ondersteuning en heeft het ons het vertrouwen gegeven dat wij nodig hadden!

Expats:

Danielle B.

Afgerond op29 januari 2020

Thank you so much for all your help and support while we have been adjusting to life as a family of 4. You’re amazing at what you do and it’s been a real pleasure getting to know you! Any family who receives your care is lucky indeed! We would recommend you in a heartbeat and will miss you very much! All our love.

Dit is slechts een handvol uit tientallen 5 sterren (5 max.) uitingen en hoeven geen nader betoog, alsmede het gegeven dat ze inmiddels tot mid juli volgeboekt is (min, hopelijk, een Griekenland vakantie). Haar bedrijfskarretje is inmiddels een begrip en men denkt dat het onderdeel is van een concern. Maar nee, Astrid is ‘a one woman army’.

Wanneer dit karretje voor de deur staat, dan komt het wel goed!

Ik ben trots op die vrouw, voorbeeld voor velen qua doorzettingsvermogen en service, en zal haar 25 december vol liefde feliciteren met haar 55^e kerstmis op deze aardkloot. Vaccinatie trappelt om de hoek, nog even geduld, maar woensdag alweer de 90^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Ook een ‘shot in the arm’!

Onafhankelijk van welke top-2000 of soortgelijke topattracties aan het eind van het jaar, maak ik m’n eigen top-10. Lekker puh. Puur geleid door herinneringen, al dan niet gevoed door sentimentele gedachten, plaats ik ze voorzichtig in mijn kostbare (qua emotioneel bezit) Seeburg van 1959.

Wanneer ik A1 intoets, keer ik terug naar de 50-er jaren in Rotterdam. Zwervend door de straten rond de Heemraadssingel, al dan niet voorzien van een snottebel in de snerpende kou, werd Bing Crosbeef’s ‘White Christmas’ verhaspeld. We hadden het niet breed thuis, maar na zo’n straattoertje was het altijd goed thuiskomen, waar de kerstboom nog versierd was met echte kaarsen. Levensgevaarlijk, dat wel! En je tot het bot verkleumde handen werden door de met eierkolen gevoede potkachel in ‘no time’ verwarmd, waarna het tintelen begon. Bing Crosby had met de film ‘White Christmas’ in 1954 ongelooflijk furore gemaakt, en Amerika was natuurlijk een machtig land, de bevrijder waar torenhoog tegenop gekeken werd. Laat Astrid nou een aantal jaren geleden in een kringloopwinkel het 78-toeren pakket van die film gevonden hebben. Acht kerstliedjes op vier 78-toerenplaten.Voor weinig (scherp uitonderhandeld, u kent Astrid).

Snel nu naar Q1 waar John Lennon zich genesteld heeft met ‘Happy X-mas (war is over)’. 40 jaar geleden tragisch omgebracht door een randdebiel. Dit prachtige kerstlied liet hij ons achter. Een parel. Het jaar ook dat ik (minder tragisch) mijn knieschijf brak met een partijtje voetbal. Twee nieuwe knieën later kan dit niet meer gebeuren. Beetje in de ‘blue mood’? Snel L1 indrukken waar Mud met ‘Lonely this Christmas’ niet opbeurend werkt, maar je tenminste weet dat je er niet alleen voor staat. Zo heeft elk 45-toerenplaatje z’n betekenis en herinnering. Hoe mooi is dat?! Astrid heeft voor deze kerst een slanke boom aangeschaft waarin de flikkerende fluctuerende lampjes al een telefoontje van de buren heeft opgeleverd: “er is iets aan de hand met jullie elektriciteit”, luidde de boodschap. Gulle lach.

Maar, daar waar Bing Crosby blijft dromen van een ‘White Christmas’, blijf ik dromen van een ‘Jack Christmas Tree’. En, heel eerlijk, ik zie het ook heel helder voor me!

Jaar in, jaar uit zeur ik om een dergelijke boom, maar Astrid blijft maar beweren dat deze boom te snel uitvalt. Nou ja zeg, ben ik daar nou zo oud voor geworden?! Moet gezegd worden dat ik af en toe denk dat we met z’n allen in één grote boze droom terecht zijn gekomen, waar we als het ware in een doolhof beland zijn en wanhopig de uitgang zoeken. Covid-19 waart rond in het land en vindt zonder enig probleem onnozelaars die nog steeds denken dat het een ‘hoax’ is. Toekomstige slachtoffers, maar wat koop je ervoor. Mensen die je na aan het hart zijn, kan je geen bemoedigende knuffel geven, en deze kerstmis wordt er daardoor een die niet snel vergeten zal worden. Voor veel mensen zal het een L1 kerstmis van de jukebox worden. Hou vol, blijft toch het motto, ik heb geen zin om ‘My Way’ in de jukebox te plaatsen. Maar, weer of geen weer, woensdag komt aflevering 89 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ uit.

Sint eenzaam wegens de niet aflatende Pieten misère, zo voelde hij zich ook na z’n laatste optreden in de San Francisco Bay Area.

We schrijven december 2015 en hij dacht terug aan z’n eerste echte optreden als zodanig in 1974. Of het nu kwam omdat zijn kalende hoofd hem een wat ouwelijke uitdrukking gaf, weet hij niet, maar zijn toenmalige baas, Joep Toth van Holland International Computer Services, overtuigde hem dat hij de ideale Sint zou zijn. Eigenlijk had hij onderstaand beeld in gedachten, maar daarvoor moet hij tot 2007 wachten.

Maar goed, het werd het begin van een leerzaam proces op een machtige plek. Immers, toen hij eenmaal op de versierde stoel zat, kon hij genoemde baas Joep naar voren roepen en voor hem op z’n knieën plaats laten nemen. Dat durft niemand te weigeren, al was het alleen maar om de kinderen niet teleur te stellen. Vervolgens moest baas Joep beloven dat er flinke opslagen gegeven zouden worden aan de aanwezige papa’s en mama’s. Scoren! Zij het dat het zijn promotie in de weg stond. Ook werd hij gelubt door schoonvader Toon, conciërge van de Sint Josefschool in Vinkeveen, om daar op te treden. In zijn mooie rode boek vond hij diverse aantekeningen van Toons hand waarmee hij, zo op het oog, wraak nam op diverse leraren. Geroutineerd als hij toen begon te worden, prees hij hen tot verbazing van zijn schoonvader de hemel in. Hij noemde Sint later op de avond, tijdens een borreltje, hufter. De Sint beschouwde dat als een compliment. December 1994 was Nieuwegein, hoofdkantoor van de Arcade Music Group waar hij als directeur Duitsland acteerde, het toneel waarhij zijn kunsten mocht vertonen. Bassie en Adriaan, die bij Arcade onder contract stonden, warmden het publiek op. Met de kennis van nu had hij natuurlijk grote man Herman Heinsbroek, de ook nog een blauwe maandag minister van EZ was, en Bassie en Adriaan pardoes in de zak naar Spanje laten transporteren. Heinsbroek omdat hij na de overname door Wegener z’n manschappen eind 1997 in de steek liet, en Bassie en Adriaan omdat ze hun medespelers niet betaalden. Enfin, weer wat wijzer geworden. Ook kreeg hij een flinke mentale klap toen zijn favoriete cartoonist, Peter van Straaten, deze scheurkalender cartoon plaatste:

De BvK (Bond van Klazen) heeft hier nog werk van gemaakt, maar daar kwam uiteindelijk geen pepernoot van terecht. Z’n grootste succesperiode kwam in de San Francisco Bay Area, waar hij na een optreden bij de Dutch School Silicon Valley, gevraagd werd door filantroop Henny Nijssen om in 2001 haar Sint te worden voor met name East Bay families bij de prestigieuze Berkeley Marina Yacht Club. Daar kwam later SF Dutch bij onder leiding van Ottilie Cools. Het groeide uit tot twee bomvol gepakte optredens op zaterdag in San Francisco, waarna ’s zondags Berkeley volgde. Daar begon ook het thema Pieten een rol spelen; van Zwarte Pieten naar Veeg Pieten en Regenboog Pieten, en niet te vergeten Tieten Pieten. Bijna werd vergeten waar het om gaat:

Juist: de kinderen! Misschien is zijn grootste verdienste wel geweest, waar hij net de nobelprijs voor de vrede ontliep, de geslaagde toenadering tot Santa Claus!

Hoewel de alcohol uit de poriën van Santa Claus walmde, en ook zijn baardpartij te wensen overliet, ging de Sint toch blijmoedig met hem op de foto. Dit is een waar gebeurd verhaal, dat weet ik zeker, want die Sint was ik! Dit laat onverlet dat woensdag #88 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ verschijnt en voorzichtigheid geboden blijft in Covid-land.

De laatste twee Luimen heb ik twee onderwerpen nader belicht. Allereerst de gemiddelde (hoge) leeftijd van mensen die ik in mijn agenda noteer op de dag van hun verjaardag, omdat ze me dierbaar zijn. Gelukkig is er daarvan niet één van ons heengegaan, maar een kwartet mensen waaraan ik in mijn leven veel plezier heb beleefd, wel. In volgorde: Pim, Corrie, Diego en Liselore. Twee voetballers; één coke snuivende Argentijnse halfgod en één voetbalbezeten recordhouder in de eredivisie (m’n Spartaanse hart bloedt). De dames zullen eerder herdacht worden als mevrouw de Bok en als de vrouw van Paul van Vliet, terwijl ze toch ongelooflijk getalenteerd waren op ander gebied. Het lijkt wel of ik het onheil over me afroep wanneer ik over leeftijden schrijf! Ook Baudet werd belicht in het kader van Trump en democratie. Nou, dat is bij dat Forum voor Democratie een behoorlijke zooi geworden. Misschien moet ik daar wat meer over schrijven! Om in de politiek te blijven: na Xi is Poetin de enige die Joe Biden nog niet gefeliciteerd heeft. Hij heeft het namelijk te druk. In mijn geestesoog zie ik hoe Trump door Poetin getroost wordt.

Awwww….. Vlad zingt vervolgens “Oh Donnie”, in navolging van de grote hit van Ritchie Valens, die Vlad keer op keer op z’n platenspelertje gedraaid heeft. ‘The End’ is een prachtige ‘shoot’ van de twee boezemvrienden die in een ‘fade out’ beeld in de datsja van Vlad verdwijnen. Om het verhaal nog geloofwaardiger te maken is ook onze voormalige minister van Buitenlandse Zaken, Halbe Zijlstra, (weer) aanwezig in de datsja om mijn verhaal te onderschrijven. Arme Halbe, dit verdient hij niet, nadat hij Jaitsen Singh zo goed geholpen heeft (niet dus). #86 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ mocht enige mooie commentaren vergaren. Het meest aandoenlijke was de bede op LinkedIn van Maaike van Waalwijk van Doorn: “Zo spannend kan morgen aflevering 87 worden geplaatst”. Daar smolt mijn hartje van! Maar het kan natuurlijk niet. Op TV wel (wanneer je betaalt). Helaas dus Maaike, nog een paar nachtjes wachten, net voor Sinterklaas komt #87 uit. Hebben we het nog niet eens gehad over die 6-0 overwinning van Sparta tegen ADO. M’n eregast thuis was George Freriks, ADO seizoenkaarthouder, omdat ik hem natuurlijk niet mee kon nemen naar het Kasteel. Naarmate de wedstrijd vorderde werd hij pipser en pipser om de neus. Bij de stand 4-0 bood ik hem een biertje aan in een Jupilerglas, “kun je alvast wennen”, merkte ik er vriendelijk bij op. Jupiler was natuurlijk de sponsor van de eerste divisie toen Sparta daar lang geleden -ahum- in speelde. George nam het op als een man, en bij de stand 6-0 ging hij over op rode wijn. Toen hij naar huis ging bestempelde hij de uitslag als ‘fake news’, en daar kon ik mee leven. Maar er viel maandag nog veel uit te leggen, met name aan mijn sportmaatje Chris G. die er niets van snapte dat Sparta bovenaan stond in het rechterrijtje. Twee kelkjes Ketel1 later knikte hij van “oh ja”. Ik denk om er vanaf te zijn. Nog even voorzichtig zijn mensen, dan vieren we toch nog kerst met een aantal geliefden.

M’n blijdschap over het verlies van de clown in het Witte Huis slaat om in boosheid wanneer ik z’n pogingen gadesla om de V.S. te ruïneren. Mensenlevens gaan verloren en links en rechts staan klaar om elkaar de hersens in te slaan. En potentaat/clown Trump blijft alsmaar haat en verdeeldheid zaaien. En ik kan er niets aan doen. Blijkt dus dat de 18 jaar die ik er doorgebracht heb meer heeft achtergelaten in me dan ik ooit kon bevroeden. En we hebben er natuurlijk twee zonen wonen. De foto die ze deze week plaatsen deed me denken aan ‘mooie meneren’ van het Simplisties Verbond.

Wonderlijk dat het me terug deed keren naar m’n platencollectie om dat mooie brok vinyl er liefkozend uit te halen. Nu even naar de foto van Bo-Peter en Kaj, en waarom die me aan ‘mooie meneren’ deed denken.

Ze staan er hier echt op hun paasbest bij, waarbij aangetekend dient te worden dat de versiering onder hun respectievelijke neuzen er ook mag zijn. Maar dit terzijde. Meerdere malen echter mocht ik onze bloedjes van kinderen ook aanschouwen als geportretteerd op de achterzijde van het album ‘mooie meneren’:

Oh, wat mis ik Van Kooten en De Bie!

Mooi toch hoe onze mannen dan opgroeien en aldus tegengif betekenen voor de haat zaaiende Trump. M’n boosheid taant weg. In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ze tegenwoordig niet alles meer aan me opbiechten, en dat is maar goed ook. Woensdag publiceerde ik aflevering 85 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, en weer welde boosheid in me op toen ik de e-mail las van Eckart Wintzen waarin hij over me schreef als ‘die lul’. En dat midden in de strijd die we voerden om Ex’pression omhoog te brengen in de vaart der volkeren. Ik viel terug op m’n gedachtengoed van 2002:

En net als toen taande m’n boosheid weg, en schreef ik dapper door. Toen ik maandag m’n agenda opensloeg om de activiteiten door te nemen (tanende) en de verjaardagen van familie, vrienden en kennissen doornam, viel het op dat de gemiddelde leeftijd 63,4 jaar bedroeg, waarbij mijn bonus kleindochter Charlotte met haar 22 herfstjes het gemiddelde flink omlaag trok. Ik mag aannemen dat deze groep het eerste in aanmerking komt voor injectie met het anti Covid wonder vaccin. Ik ben het nog steeds met mezelf er niet over eens of ik bij de eerste golf van ‘innemers’ wens te behoren. Wellicht slimmer om me nog een tijdje te isoleren en af te wachten wat eventuele bijverschijnselen zijn. Waarschijnlijk ook nog even de tijd nemen om de plaatselijke Gall en Gall manager te raadplegen. Kan nooit kwaad! Blijf in ieder geval waaks en wees op je hoede. A.s. woensdag klotst aflevering 86 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal tegen je scherm. Je bent gewaarschuwd!

Het begin van de week (na de Luim) kon al niet meer kapot: Biden officieel uitgeroepen tot President-Elect van de Verenigde Staten, en Sparta boekte z’n eerste overwinning. En uit nog wel bij RKC in Waalwijk. Overeenkomst: allebei rood-wit, gelardeerd met wat sterren. In tegenstelling tot Trump jammerde RKC trainer Fred Grim niet dat de overwinning gestolen was.

Geleend van de Washington Post

Het zou me niet verbazen wanneer Trump zo uit het Witte Huis wordt verwijderd. Wat een ‘cry baby’. Maar, zou je kunnen zeggen, de democratie heeft wel gezegevierd. Tijd voor een kleine quiz. We nemen drie partijleiders: Poetin, Xi en Baudet. Wie van de drie zou evenals Trump hardhandig van z’n post verwijderd worden? Baudet, inderdaad, Poetin en Xi zouden immers de opstand bloedig hebben neergeslagen (vlak Trump nog niet uit!). Welnu, waar zou Baudet op dat moment zijn?

Inderdaad, dankzij de democratie zou Baudet een toontje lager gaan spelen. Even terug naar de V.S.; groot nieuws van het Kaj en Michelle front: ze gaan volgend jaar september trouwen in…….Mexico, San Jose del Cabo. We zijn daar met de kinderen wel 15 keer geweest, ze zijn als het ware opgegroeid met het entertainment team.

Heb ik even moeten zoeken naar een foto waar Astrid even gelukkig keek als bij het horen van dit bericht. Gevonden! Kaj zwaaide af van de NAVY academy en stond te stralen tussen Astrid en Michelle, twee gelukkige vrouwen. Nu even terug naar de dingen van alledag. Onze energie leverancier, Budget Energie, kwam met een gepeperde eindejaarrekening. Ik telefoneren, en natuurlijk eerst een kwartier in de wacht. Vervolgens krijg ik een dametje aan de lijn die me als het ware de les begon te lezen voor de door hen gemaakte fouten. Dat liep dermate hoog op dat ik het gesprek afkapte. Onderstaande klacht heb ik uit een soort van onmacht toen ingediend:

Uitgeklaagd. Na mijn conversatie gisteren met een pedant dametje, Danielle geheten, over een mijns inziens te hoge navordering, is de behandeling daarvan, na eerdere problemen met Budget Energie, de bekende druppel. Na een gevecht vorig jaar om bij jullie te blijven, na ten onrechte overgenomen te zijn door Eneco, zijn twee maal de door mij ingediende foto’s en meterstanden vervangen door lagere standen. Aangezien de opname bedoeld is om misstanden tegen te gaan, kun je niet met je gezonde verstand erbij dat jullie lagere meterstanden invoeren. Na veel gegraaf terug, zal uiteindelijk het eindbedrag wel kloppen, maar het cijfermatige gegoochel om daaraan te komen hangt mij nu danig de keel uit dat ik een overstap ga realiseren. Tip: neem een voorbeeld aan Ziggo waar men telefonisch tracht klanten te behouden in plaats van te irriteren. Nog een tip: plaats genoemde dame Danielle bij de afdeling incasso’s, daar is ze beter op haar plaats. Het ga jullie goed.

Ik ben benieuwd of jullie dit bekend voorkomt. Nu nog even dit: Astrid is baby technisch volgeboekt tot juni, met zelfs ’n reservering voor juli! “There’s no business like baby business”. En woensdag is-ie er weer; aflevering 85 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Maar, de besmettingen nemen weer toe; hou je aan de regels, blijf gezond!

Breaking: Trump beschuldigt een NL cel voor zijn nederlaag

Volgens een woordvoerder van de president heeft deze Nederlandse cel 4 jaar lang geageerd tegen de president, beginnend bij zijn aanstelling:

“USA hijst Bulshitter #1 op de troon”.

In het Witte Huis is diverse malen geopperd deze cel uit de weg te ruimen, met name door ‘national security advisor’ John Bolton:

Omdat Trump niet goed verstond wat Bolton door zijn snor heen mompelde, ontsloeg hij hem. Volgens goed gebruik schreef Bolton daarna een boek: ‘The Room Where It Happened’. Daarin verklapte hij heel wat Trump geheimpjes, die hem vervolgens een ‘loser’ noemde. Maar gelukkig deelde hij dat lot met heel wat Trump afvalligen.

Maar tijdens het schrijven veranderde mijn blijheid in bezorgdheid toen ik me realiseerde dat zo’n 70 miljoen Amerikanen op de leugenachtige psychopaat Trump gestemd hadden. Niet alleen bezorgdheid, maar ook verdriet. Verdriet omdat we een app uitwisseling hadden met voormalige buren die winnaar Biden en diens medewerkers totaal corrupt noemden. Dat wij hen uit onze kennissenkring verwijderen is één ding, wij wonen hier. Amerikanen zullen vanaf dit moment zo tegenover elkaar staan dat geweld onvermijdelijk is. Het land van democratie, een lichtend voorbeeld voor de hele wereld, kalfde al sinds jaar en dag af, nu zijn de Verenigde Staten verworden tot een derde wereldland. Hoe tragisch. Laat dit echter ook een voorbeeld zijn voor ons land, waar leugens in de politiek ook hoogtij vieren. Fijn Covid vrij weekend!

Je hoort het André Hazes zingen nu dat Bo-Peter en Tiphanie weer teruggekeerd zijn naar San Francisco. Na een paar weken de ‘lovebirds’ min of meer over de vloer te hebben gehad, met dito gezelligheid, valt de stilte des te meer op. Zeker met Halloween! Dan maar de jukebox op 10! Kaj, demonstreerde vanuit Californië hoe hij er op z’n paasbest uit kan zien wanneer hij gaat solliciteren.

In dit geval binnen zijn eigen brandweerorganisatie, maar wel voor de rang van ‘captain’. Zeg nou zelf, zo uitgedost moet dat toch lukken! Ivar, onze jongste Amerikaganger, die inmiddels het land van Trump vaarwel heeft gezegd, komt zondag zijn verjaardag bij ons vieren. Met vriendin Arielle en oma wordt het een mini feestje, gelardeerd met sushi. 24 alweer, van Dikkertje Dap bij geboorte in Dusseldorf naar slanke den in Amsterdam (uiteraard via Rotterdam).

Maar, omdat het vandaag Halloween is, een plaatje van de 1999 viering in Californië. Ivar in het midden tussen Bo-Peter en Kaj met batmanmasker. M’n twee oudste zonen in Nederland maken het goed, zij het dat bij Rick, sociaal dier, de ‘zoom’ en ‘google meet’ vergaderingen uit z’n strot komen. Na de eerste afleveringen van ‘House of Cards’ vele jaren geleden in Californië aanschouwd te hebben, zijn Astrid en ik, mede dankzij de Covid-19 isolatie, de hele serie in versneld tempo aan het bekijken. Inmiddels bij aflevering 63. Dachten we toen “nah, dat kan nooit waar zijn”, dan moeten we bekennen dat Trump waarschijnlijk het draaiboek van deze serie gekopieerd heeft. Geweldig geacteerd door Kevin Spacey (Me Too ondergang) en Robin Wright. Bruut en genadeloos.

Het is zo knap opgebouwd, en geeft een geweldig inzicht in het corrupte Amerikaanse systeem, alsmede het manipulatieve spel tussen Republikeinen en Democraten. Je denkt het kan niet waar zijn, maar Trump heeft het zelfs nog verbeterd. Waarschijnlijk het enige dat hij in z’n leven verbeterd heeft! Wat ook verbeterd kan worden is de kunst van het winnen voor Sparta. Uit bij ADO, stand 0-1: 2 minuten voor tijd een wereldkans om te scoren en ADO de nekklap toe te dienen. Vervolgens 12 seconden voor tijd uit een corner de keeper (!) van de tegenpartij laten scoren om uiteindelijk via penalty’s te verliezen. Nou, dan wil je wel aan de ‘Four Roses’ whiskey gaan.

Waarom ‘Four Roses’? Is net als Sparta in 1888 opgericht en soms krijg ik er ook hoofdpijn van, zij het met mate. Om dat te verduidelijken haal ik een tweetal regels uit de e-mail die mijn oude vriend Koen Bulsing (50 jaar geleden ploeggenoot Alexandria ’66) me gisteren stuurde: “als sparta supporter moet je toch wel over de beste mentale en geestelijke genen beschikken om deze ellende zoveel jaren vol te kunnen houden, maar dat is ook het enige”. Lijkt me een mooie afsluiting, zij het dat het goed is om te vermelden dat a.s. woensdag “Uit de Amerikaanse school geklapt”, nummero 83 een ander formaat krijgt. Moet wel, anders blijf ik schrijven tot Sint Juttemis. Happy Halloween, maar wel veilig met mondkapje!

The end!

Na een groot deel van het debat tussen Joe Biden en Donald Trump aanschouwd te hebben, gingen mijn gedachten terug naar mijn Luim van 21 januari 2017, één dag na installatie van Trump als president van het machtigste land ter wereld. De kop: “USA hijst Bulshitter #1 op de troon”. Klopt het nog steeds wat ik schreef, na bijna vier jaar van dit weerzinwekkende heerschap? Allereerst een cartoon van hoe ik toen over hem dacht, waar overigens nog geen jota aan veranderd is:

Valt mijns inziens niets op aan te merken! Hoewel……..nepotisme zit er niet bij. Als volgt in cursief: Partijen waren er van overtuigd dat Trump’s inauguratie toespraak filosofisch zou zijn; de verdeelde natie tot elkaar zou brengen. Niets was minder waar. Het is nog erger geworden, geweld van kust tot kust ligt op de loer. En al die politici die hij voor rotte vis had uitgemaakt, inclusief hun echtgenotes, stonden me daar toch te glimmen. Ze reden maar al te graag mee op het Trump treintje en hadden er geen probleem mee om elkaar af te maken wanneer Trump erom vroeg (meer een bevel). Een sekte was geboren, de republikeinse partij werd ten grave gedragen. Enige feiten: hij weigerde om zijn belastingaangifte openbaar te maken, hij staat bekend als aanrander, en tijdens zijn campagne heeft hij maar liefst 54 maal gelogen. We noemen dat nu nepnieuws. Om z’n belastingaangifte wordt nog steeds juridisch gevochten en de leugenteller heeft inmiddels de 20.000 ruim overschreden. En gisteren zijn er nog behoorlijk wat bijgekomen, wat die man toch aan nonsens uitkraamt! En bedenk je dan maar dat ondanks alles dit miserabele stuk mens door zo’n 40% van de Amerikanen gesteund wordt. Geeft je te denken. Overigens zijn ook de sociale media hier debet aan, waar allerlei waanzinverhalen voor waar worden aangenomen. In ieder geval; wanneer dit monster herkozen wordt, dan zie ik het voor de wereld somber in. Conclusie; alleen bi(d)den helpt! Even over een andere boeg:

Juist; Bo-Peter en Astrid voor een laatste, kil sloeptochtje over de plassen. Het laatste weekend breekt aan, maandag terugkeer naar Californië. Het was een heerlijk weerzien na 15 maanden gedwongen isolatie. En helemaal leuk om te constateren dat hij een allerliefste vriendin heeft gevonden in de V.S., en ook nog eens afkomstig uit Frankrijk. Dubbele pret!

Niets is mooier dan twee gelukkige jonge mensen te zien, en er volgen nog meer mooie openbaringen van de Laanen zonen. We zien Bo-Peter en Tiphanie maandag dan ook met niet geheel droge ogen vertrekken. Maar ja, dat krijg je dan ook met zulke zwervers als ouders! Ter afsluiting: uiteraard verschijnt a.s. woensdag ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ weer. #82 rolt van de persen. Laat je niet door jan en alleman gek maken, gebruik je gezonde verstand om ook fysiek gezond te blijven.