Laanen's Luim

Het heengaan van O.J. Simpson (76), afgelopen donderdag, bracht vele herinneringen teweeg. Niet alleen de jacht van de politie op O.J. in zijn Bronco, 17 juni 1994, op televisie gebracht als een unieke real-time soap, zij het dat de aanleiding zeer triest was, zo ook de criminele achtergrond van deze gevallen sport/film-held. ‘Grappig’ genoeg bekeek ik net op dat moment ‘De Laatste Luim’, die ik op verzoek van mede oprichter van Prophecy, en vriend, Ton Bunnik, geschreven had naar aanleiding van de officiële opening van deze (IT) onderneming, 7 december 1990. Astrid had nog een lege plek gevonden om het in z’n oude ‘glorie’ te herstellen. De inhoud ging over hoe de komende 25 jaren zich zouden ontwikkelen. Broer Rob was zo vriendelijk om wederom een passende tekening aan te brengen, waarin hij mij afschilderde als een ouwetje in 2015. Hij weigert een rectificatie aan te brengen!

Goed, het zij zo, trouwe lezers, jullie weten beter. Maar net als in de wereld van O.J., werd ik getroffen door de grootheden uit de wereld van automatisering die ons ontvallen zijn. Ik beperk me tot de twee met wie ik, hoe dan ook, een speciale band had, soms leidend tot een speciale gebeurtenis. Om met Theo Mulder te beginnen: hij was de grote man bij concullega Minihouse en de initiator van de fusie met ‘ons’ bedrijf Multi Function Computers in 1986, hetgeen Multihouse voortbracht.

Veel over geschreven, een wat ongelukkig huwelijk, maar nu komt het; in 1997 wordt Multihouse overgenomen (opgeslokt) door de zonderlinge Gerard Sanderink van……tromgeroffel…..Centric. Tien jaar later prijkt de naam als hoofdsponsor op het shirt van…..wederom tromgeroffel…..Sparta. Overigens waren ze daar al hoofdsponsor van de jeugdopleiding en co-sponsor van het eerste elftal.

Indirect dus toch nog op het Sparta shirt terecht gekomen, zou je kunnen zeggen. Echter, wat wij nooit gedaan zouden hebben is stoppen met het sponsorschap (2018), omdat Sparta degradeerde. Immers, bij ons staat op de keukendeur ‘in voor- en tegenspoed’. Vandaar dat Centric nu, eigenlijk Sanderink, zoveel tegenspoed heeft. Over Theo Mulder, die 20 november 2021 overleed, niets dan goeds. Met Eckart Wintzen had ik natuurlijk een hele langdurige relatie, sowieso uit de automatiseringstijd, vanaf 1977, tot het einde van mijn carrière bij Ex’pression College for Digital Arts in Emeryville (gefinancierd door Eckart) tot eind 2005. Daarna tot zijn onverwachte heengaan, 21 maart 2008. Bekend als/van: ‘managementgoeroe, groene geweten van Nederland, de man van de celfilosofie, boek Eckart’s notes’, en wat van dies meer zij. Met name in de laatste periode van zijn leven vochten we menig robbertje uit, hij als de grote geldgever, ik als de CEO ter plekke die lokale kennis ter tafel bracht. Ondanks dat, waren er momenten waar we enorm om konden lachen:

Heel eerlijk, bij een Amerikaanse geldgever zou ik er allang uitgeflikkerd zijn, Eckart kon goed tegen kritiek, zij het soms met mate, afhankelijk van het moment van de dag. 12 oktober 2007 nodigde hij me uit in zijn traditionele, redelijk unieke Berkeley woning om bij te praten. We spraken honderduit over van alles en nog wat er in ‘onze’ dertig jaar gepasseerd was. Als echte vrienden namen we dankzij deze sessie afscheid. Hij feliciteerde me met heel zijn hart toen ik als International Trade Director begon bij het Netherlands Business Support Office in San Mateo (Silicon Valley), november 2007. Een half jaar later was hij niet meer. Laat ik afsluiten met een nog levende, zij het omstreden ICT mens; Gerard Sanderink. Hij deed me denken aan de Johnny Cash song ‘A boy named Sue’. Waarom? Omdat ik hem, zeker ook na zijn huwelijk met cyber plagiaatschrijfster Rian van Rijbroek, een rare Piechum vond. Een echte Rotterdamse uitdrukking. Giller: zijn tweede naam is Plechelmus, dat verzin je niet!

Vrijdagmorgen, gisteren dus, striemende regen tegen de ruiten. Lekker weer om een boek te pakken, vergezeld van een neut. Mmmm…. 11.05, wel een beetje vroeg, zelfs voor mij. Daar komt Tinley aan, die mij verwonderd met grote vragende ogen aankijkt.

Weer of geen weer, ze wil eruit. Uitnodigend houd ik de deur open, maar daar trapt ze niet in, baasje moet wel mee, dus blijft ze op de deurmat staan. Geen ontkomen aan. In de gestaag vallende regen wandelen we naar de groenbak. Ideaal voor mij vanwege de korte afstand, ideaal voor Tinley omdat ze onbelemmerd kan snuffelen waar het haar behaagt. Met dit weer is het bij de groenbak niet gezellig, geen kip te bekennen en eigenlijk een beetje unheimisch. Misschien dat door het laatste het verhaal van door Rusland betaalde Nederlandse politici me te binnen schiet. Achter de kletsnatte groenbak zie ik Thierry naar voren komen zodra een Oostblokker zich ter plekke laat zien. “Wachtwoord”, sist Thierry. “????? ?? ??????????”,  stamelt de man, waarna hij Thierry haastig een enveloppe overhandigt. Thierry ritselt wat ongeduldig door de inhoud, knikt tevreden, en maakt zich uit de voeten. “Plotseling ontwaart de Oostblokker Tinley, die hem vrolijk kwispelend tegemoet komt. “??????????? ??????”, schreeuwt de man en kiest het hazenpad. Maar deze publicatie staat me ook nog helder voor de geest:

Waarschijnlijk niet ontvangen in Moskou (‘gedroned’ in Oekraïne). Een vlaag wind, gelardeerd met regendruppels, komt vol in m’n gezicht en ik vraag me af wat me overkomen is. Maar ja, dat vroeg ik me dinsdagavond ook af toen Sparta niet alleen voor de tweede keer won, maar ook voor de tweede keer vier maal scoorde. En zo voelde ik ook met de Groningers mee toen ze voor de zoveelste keer verneukt werden. Ditmaal door de Eerste Kamer. ‘Foutje bedankt’, dat wel. Maar dit alles verbleekt bij het incident dat Israël creëerde toen ze in Gaza zeven voedselbezorgers van diverse landen zonder pardon ombrachten. ‘Fout’, sprak een woordvoerder van het leger, ‘daar leren we van’. Om gek van te worden. Nou ja, dat zou ik ook zijn als ik Ajax zou heten. Zag ik van de week op TV Michael van Praag de gevallen, geschorste algemeen directeur Alex Kroes onder uit de zak geven, blijkt dat hijzelf ook vergeten is z’n aandeeltjes aan te melden. De pot verwijt de ketel……(kan die nog?). Kortom, het was een onrustige week voor niet Spartanen. Voordat ik het vergeet, we (Astrid) hebben een nieuwe sloep. Een familiesloep, zodat we meer van die bloedjes van familieleden mee kunnen nemen. En natuurlijk goede vrienden. Astrid heeft zich al aan een opwarmvaartje gewaagd:

Ik vond het zó leuk dat ze de boot ‘Petrus mijn Steenrots’ wilde noemen. Teveel eer, ik heb vriendelijk bedankt. Nu circuleert ‘Afternoon Delight’. We zullen het zien, het gaat vast een mooie zomer worden! Over mooie zomers gesproken; we kunnen vandaag volgens het KNMI een zonovergoten dag verwachten, waarbij de temperatuur de 20 graden zal overschrijden. Dus, alvorens je in je Speedo te hullen, wel lekker insmeren, vermijd de dermatoloog!

P.S.: mocht je ergens ‘???????’ zien, dan heeft de KGB ingegrepen!

Soms zijn mensen zo onuitstaanbaar dat je met hen niets meer te maken wilt hebben. Dat is het verbranden ven een schip, waar het origineel vandaan komt (letterlijk), je kunt niet meer terug. En een aantal van dit soort lieden hebben mijn trouwe lezers leren kennen. Dat moet je niet te veel hebben, want dan hou je geen mens meer over. Gelukkig kan ik met droge ogen zeggen dat ik over de hele aardkloot vrienden en kennissen heb waar ik zowel hier als daar een genoeglijke tijd mee kan beleven. “Hoe kom-tie daar op”, hoor ik jullie mompelen; “de paasgedachte”? Nee, nee, het schoot me te binnen toen Bo-Peter z’n liefhebbende ouders onderstaand plaatje zond:

Afscheid van Da Nang. Bo-Peter, staand linksachter, die in Vietnam een workshop heeft gehouden voor zijn mede digital nomads, kondigde zijn vertrek aan, en voilà, daar kwamen spontaan de mensen op af die hij ter plekke had leren kennen. “En allemaal met frisdrank”, merkte ik op. “Nee pa, digital nomads drinken niet gedurende de week”, riposteerde Bo-Peter. Donderdag is hij naar Bali vertrokken, waar hij ook een workshop gaat geven. Die komt er wel. Toen drong het tot me door dat Bo-Peter precies bezig is, bewust of onbewust, met het leggen van contacten voor het leven. Maar nu komt het; alleen al de terugblik naar mijn afspraken van afgelopen week, onderstreept de uitspraak ‘don’t burn too many bridges’. Heerlijk in het Engels, daar zou Adele zomaar een mooi liedje van kunnen maken. Van de gymclubmensen die ik hier heb leren kennen bij terugkeer in 2016, tot de mensen die ik in Californië heb leren kennen, of voor en met mij hebben gewerkt in de 70-er en 80-er jaren. Kostbaar ‘bezit’. Maar dan vanavond, je gelooft het niet, na de wedstrijd Sparta – Fortuna Sittard gaan broer Rob en ik in de Bosselaar een biertje drinken met twee kinderen (plus echtgenoot) en een kleinkind van wijlen mijn oudste vriend Aat de Boon (allebei geboren juli 1946 in Rotterdam, zelfde straat, 23 dagen na elkaar), waar ik menig robbertje mee uitvocht:

Aan onze keurige kleren kun je zien dat we gekleed waren voor een dansinstuif. Maar hoe mooi is dit alles? En wie had vele tientallen jaren geleden gedacht dat een ander kleinkind van Aat (en Jeanny, ik ben je echt niet vergeten!) vanmiddag bij Fortuna actief zal zijn als verzorger? Geweldig toch! En al die gedachten, en nog veel meer, golfden door mijn hoofd na het zien van dat plaatje van Da Nang. Zoals Herman Finkers al zei; “ik ben me d’r een”. Na mijn tirade over ouders die hun kinderen niet laten vaccineren, is gebleken dat inmiddels vier kinderen overleden zijn aan kinkhoest. Hoe onnodig. Ik laat het hierbij, in de hoop dat niet nog meer kinderen ten prooi zullen vallen aan dit soort besmettelijke ziektes vanwege de stijfkoppigheid van hun ouders. Afsluitend met de toegefelijkheid van Wilders inzake het overboord gooien van sommige van zijn (ongrondwettelijke) principes, maar toch ook rekening houdend met de paasgedachte, is dit gezegde onverminderd van kracht: ‘als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen!’

Het is weer zover, de hoofden van BN’ers worden met AI geplaatst op de lijven van zwetende seks bedrijvende ‘acteurs’. En het ziet er ongelooflijk realistisch uit. Maar ja, hoe hitsig word je wanneer je Caroline van der Plas als zodanig aan de slag ziet met Geert Wilders? Niets nieuws natuurlijk, 25 jaar geleden overkwam mij hetzelfde, zij het op het voetbalveld:

Heel lang moest ik uitleggen dat ik niet actief was bij het WK 1966, waar Engeland wereldkampioen werd. Nonsens natuurlijk, de oplettende lezer had natuurlijk al gemerkt dat mijn hoofd op het lichaam van Bobby Moore was ‘geplakt’, en het Ex’pression logo op z’n shirt. Deze foto is 25 jaar geleden gecreëerd tijdens mijn Ex’pression College tijd. ‘Ik’ zit op de schouders van wijlen ‘Eckart Wintzen’, visionair en onze financier, en ‘Gary Platt’, mede oprichter en acterend als President. Links de twee creatieven van Silent Planet, wijlen ‘Lloyd Boldman’ , met zonnebril, en boven hem torent ‘John-Erik Moseler’. De enige herkenbare Engelse speler is wijlen Nobby Stiles, geheel links, wiens stijl van spelen gekenmerkt werd door de staat van zijn gebit, vier missende voortanden. Maar goed, dit is allemaal fake, hetgeen niet gezegd kan worden van de waarschuwing van deze huisarts:

Bernard Leenstra (35) haalt fel uit naar de zogenoemde ’havermelkelite’. Op sociale media roept hij ’Balizandvretende-hipstergoeroe’s’ op als een speer hun kinderen te laten vaccineren tegen infectieziektes als mazelen en kinkhoest. „Kappen nu. Het is een keer klaar met dat domme zweverige gelul. Hup, naar de GGD.”

Net als bij mijn zonnebrand waarschuwing, ben ik ook hier ervaringsdeskundige, zij het ongewild, want ik was pas 5. Maar niet gevaccineerd. Difterie was toen nog geen onderdeel van het Rijksvaccinatieprogramma! Ik kreeg dus difteritis, een zeer besmettelijke ziekte met een bacterie die zich ontwikkelt in de keel. Ik overleefde het, maar besmette mijn 3-jarige zusje Mieke, die het niet overleefde.

Mieke onder, met de klok mee oudste broer Hans, ik, en wijlen broer Aad.

Tijdens en voor de 2^e wereldoorlog waren er tienduizenden gevallen per jaar, waarvan 5-10% stierf. Sinds 1957 is vaccinatie opgenomen in het vaccinatieprogramma en sinds 1994 is geen sterfgeval in Nederland meer gemeld. Dat is de kracht van bewezen vaccinatie, en nu hebben we een mazelen uitbraak in Eindhoven, hetgeen ook voorkomen had kunnen worden. Laat corona geen richtlijn zijn om je kind niet te laten vaccineren. Je vergeeft het jezelf nooit wanneer je kind door jouw nalatigheid iets engs oploopt, of erger!

Astrid zorgt er mede voor dat deze schatjes beschermd aan hun leven beginnen! Oh ja, na Mieke kwam er geen meisje, maar fijne broer Rob. Ik ga ervan uit dat hij haar mooie eigenschappen heeft meegekregen en geniet nog steeds van elke thuiswedstrijd van Sparta, met hem naast me op de tribune.

Broertje Rob bij Ma op schoot. Je ziet hem hier al kijken naar mij in mijn communiepakje. Het ‘rood-wit is onze glorie’ zou later komen. Links staand broer Hans, rechts broer Aad.

Helaas ontviel Pa Laanen ons 6 jaar later, m’n eerste (en laatste) jaar in de Sparta jeugd. Zoals Jules Deelder al zei; ‘ouder dan Sparta word je nooit’. Even met iets gepeperd besluiten; de Banga lijst van het studentencorps in Utrecht, waar vrouwen als vleeswaar beoordeeld worden, met naam, foto en telefoonnummer. Wat lijkt het me leuk om een Bongo lijst (bestaat dat?) te maken van al die geile kereltjes. ‘Ja, Klaas-Jan heeft een pikkie als een schuimpje en stinkt uit z’n bek’. ‘Diederik heeft een enorme hangzak, daar kan die je mee toedekken’. Je begrijpt het, leuk familiespel. Goed dat de subsidie ingehouden wordt, maar het schijnt dat die cultuur moeilijk uit te bannen is (zie Groningen). Banga vaccinatie? Het doel heiligt de middelen.

Deze foto plaats ik omdat mijn oude voetbalmaat Koen Bulsing, waar ik zo’n 50 jaar geleden mee voetbalde in het eerste van Alexandria ’66, me op een idee bracht voor deze Luim.

Staand 2^e van rechts gastspeler Faas Wilkes, één van Neerlands beroemdste profs uit het begin van het betaalde voetbal. Rechts laag met de kop er even bovenuit prijkt Koen, en links knielend, moi.

Zo’n zes keer per jaar lunchen we bij Van der Valk in Vianen en praten dan niet alleen over voetbal en aanverwante non Derksen zaken, maar o.a. ook over politiek. Koen is mild rechts van het midden en ik mild links van het midden, dus discussiestof genoeg. Toen Koen Dion Graus ter discussie bracht, waren we het unaniem erover eens dat we hier toch wel een echte engnek aanstippen. Later meer hierover. Voor de goede orde, zoveel schrijf ik nou ook niet over voetbal. Toch?! Bij tijd en wijle een beetje over Sparta, maar dat is mijn cluppie, dat mag. Daarom nu even over de definitieve selectie van Oranje, waar Koeman traditiegetrouw Sparta doelman Nick Olij uitgeknikkerd heeft. Ik ben benieuwd met welke nonsens Koeman nu weer aan komt zetten om dat te verklaren. Hij zal wel te klein zijn (1.88). Dat hij de beste reflexen heeft van alle keepers en er minder door heeft gelaten dan die andere twee op de wip, doet er niet toe. Verbruggen (Brighton), liet er 44 door. Flekken (Brentford) maar liefst 52. Olij, gehandicapt door twee backs van een zeer matig gehalte, slechts 36. Misschien wilde Koeman het aantal Nederlanders (voetballend in Nederland) miniem houden (7 stuks) nu zijn favoriete Ajacieden geblesseerd zijn. Soit, dit is net zoiets als urineren tegen de wind in, maar toch iets over de keuze van Wijnaldum. Spelend in de zandbak voor El-Ettifaq, dat een bescheiden 7^e plaats inneemt in een competitie waar op hun laatste benen lopende vedetten nog even hun zakken vullen. Er moet iets tussen die twee zijn. Toen Wijnaldum reserve was bij PSG en na een blessure net uit de krukken was, selecteerde Koeman hem ook: ‘past zo goed bij Memphis’. Nou, dat hebben we tegen Frankrijk gezien! Heel eerlijk, ik mocht de voetballer Koeman veel meer dan de coach Koeman. De eerste deed veel minder water bij de wijn, maar ja, hij was ook beter!

Maar goed, zo gaat het in de politiek ook: PVV leider Wilders houdt stevig vast aan Dion Graus, ondanks al diens capriolen, en dat is nog mild uitgedrukt.

Hebben jullie onlangs gezien hoe Graus wolven op de vlucht jaagt? Mensen lijden aan het Rood Kapje-syndroom, oreerde hij in de tweede kamer, waarin hij dit ten tonele bracht. Mocht je het nog niet gezien hebben, bij deze:

Hoewel er nog veel meer kwezels rondlopen op deze aardkloot, is Graus beslist geen uithangbord voor Nederland. Maar ja, Koem…. eh Wilders houdt aan hem vast. De verkiezingen in Rusland zijn begonnen en de Russen houden aan Poetin vast. Niet dat ze veel keus hebben.

Zo gaan dromen echt in rook op, maar hadden we iets anders verwacht? Zo zie je maar, Koeman kiest voor ‘zekerheid’, oftewel gouwe ouwe, Wilders idem, en de Russen noodgedwongen ook. Wat overblijft is hoop, maar dat wordt ook wel uitgestelde teleurstelling genoemd (zie Olij). Is er dan niets over om van te dromen? Grijp ik terug naar een schrijver uit het verleden, omdat ik leef? Harry Mulisch, ik citeer: ‘wakker geworden aan de verkeerde kant van zijn dromen. Wie dat overkomt is dood’. Ik droom, dus ik leef, en heb een toekomst! Maar het thema van deze Luim is naar de toekomst kijken en dat heb ik gevonden bij ons demissionaire kabinet. Wat?! Jawel, met de Franse slag worden 4 onderzeeboten vervaardigd, waarbij de eerste twee tussen 2034 en 2037 worden opgeleverd, hetgeen betekent dat we de komende 10 jaar geen sores van betekenis verwachten. Wat een heerlijk vooruitzicht!

Laat ik er nou gisteren niet aan toegekomen zijn om een leesbare Luim te maken. En dat terwijl ik zoveel materiaal had. M’n week leek wel ingeklemd tussen twee evenementen, zo leek het. Enerzijds het wegbrengen en ophalen van Astrid naar en van Schiphol, anderzijds twee wedstrijden van Sparta tegen resp. AZ en Twente. En daartussen, als een smeuïge hap, een rij van als het ware mantelzorgers die mijn weekje van ‘eenzaamheid’ kleur wilden geven, Hoe lief is dat?! Vandaar (nogmaals) deze waanzinnig liefde uitstralende foto van moeder en zoon in Sint Maarten, hetgeen ook een mooie weerspiegeling is van mijn week.

Om echt een indruk te geven van mijn week, presenteer ik het maar in dagboekvorm zodat het niet te uitgebreid wordt. Zaterdag: omdat Sparta pas om 21.00 tegen AZ speelt, en Tinley het niet verdient om zo lang alleen te blijven, koers gezet naar Culemborg om ons daar voor de nacht te nestelen, na de wedstrijd. Voordat broer Rob en ik ons naar Het Kasteel begeven, verwent schoonzus Mariette ons met nog wat hapjes. Niet teveel want bij De Bosselaar wacht ons nog het traditionele broodje kroket en kleintje pils. Uiteraard legt tribune vriendin Simone ons nog even vast voor de wedstrijd:

We kunnen tevreden zijn, Sparta houdt er een punt aan over en het was ook nog eens een leuke wedstrijd. Uiteindelijk zijn we zondagochtend rond 00.35 weer terug in Culemborg. Mariette vindt het leuk dat Sparta gelijk heeft gespeeld, maar is enthousiaster over het wereldrecord van Femke Bol. Nachtmutsje (of twee) en daarna in de armen van Morpheus. Een uur of wat later produceert Mariette nog een lekker ontbijtje en ga ik op weg naar Loosdrecht, waar kleinzoon Felix op me wacht. Halverwege ontdek ik tot m’n schrik dat ik mijn jack met inhoud (portefeuille) heb laten liggen. Een GVD ontsnapt me. Vervolgens volledige rust, wat kan me gebeuren? Luchtmacht korporaal Felix Laanen is stipt op tijd, we babbelen genoeglijk, hij slaat twee door Astrid voor mij vervaardigde ballen gehakt met groot gemak naar binnen en doet met Tinley de ronde van de dag. Rond een uur of vijf ‘big hug’ afscheid. Rustige avond, niet al te laat naar bed. Maandag: Kees Rijvers, oude voetbalheld, op 97-jarige leeftijd overleden. Zoon Eric haalt me rond lunchtijd op, waarna we bij Loetje in Breukelen ons tegoed doen aan een prima lunch. Het weer laat het toe dat we in de tuin nagenieten en lekker kunnen babbelen over de dingen die ons bezig houden. Na zijn vertrek me wat met administratieve zaken bezig gehouden en me verdiept in het boek ‘Revolusi’ van David van Reybrouck. We komen er niet best af in Indonesië, met name de wreedheden van de VOC worden aan de kaak gesteld. Toch goed geslapen. Dinsdag: Even kopje koffie in Culemborg om mijn jack en portefeuille op te halen, daarna door naar de podoloog in Breukelen. Daar wordt onderzocht wat te doen aan mijn kromgegroeide grote teen. Geen hak- of breekwerk, roep ik vooraf. Dat kan, zo krijg ik te horen, na een paar flinke klappen met een hamer op mijn scheenbeen. Begin april wordt er een soort van ‘brace’ aangemeten. Laat op de middag komt mijn voormalige PZ man Freek (bij Multi Function) op bezoek met een Chinees kip hapje voor twee. Ivar sluit aan, waarna de volgende twee ballen gehakt er ook aan geloven. Buitengewone discussies ontstaan. Waardevolle avond. Woensdag: de wasmand is overvol, wat te doen? Ik herinner me een notitie die ik ooit gemaakt heb over het gebruik van de wasmachine. Gevonden. Spannende eerste lading. Gelukt, niets is gekrompen. Victorie. Oudste zoon Rick haalt me om17.00 op voor een hapje, maar met name een poolwedstrijd bij Hippo in Hilversum. Na een 3-1 voorsprong verlies ik alsnog met 4-3. Tijdens de laatste partij verlies ik zoveel concentratie dat ik nog geen bloemkool kan raken. Gelukkig is het maar een spelletje. Rick legt grijnzend een van mijn missers vast. Mag. Donderdag: serieuze zaken. Bestuursvergadering Dutch Game Garden met diverse scenario’s voor de toekomst. Voorbereiding en uitwerking kosten tijd, dat is zeker. Daarna overleg met wonderkind Ming-Faraz Khan over digitale geletterdheid. Diner met Paul, mede woordvoerder van de arken in Mijnden. Bij de Drie Gekroonde Laarsjes wisselen we serieuze zaken af met humoristische beschouwingen, dat maakt onze samenwerking zo waardevol. Thuis afgesloten met een kleintje whiskey en daarna vermoeid m’n mandje ingerold. Vrijdag: onverwachte, prettige lunch met even overgewaaide oud collega Gérard Brikkenaar (Houston). Oude overheid koeien uit de sloot gehaald, alsmede huidige activiteiten van deze twee senioren. Uitnodiging om met Astrid een weekje in Charlottesville (Virginia) door te brengen. Ivar komt met vriendin Arielle ’s avonds een zalmmaaltijd bereiden, bepakt en bezakt lopen ze van de bushalte naar onze ark. Top die kok, gesmuld dus. Lekker uitbuiken op de sofa en een beetje voetbal gekeken. Wat kan zo’n bed dan zalig zijn, ook al omdat sommige zaken gedurende de week gewoon door zijn gegaan. Zaterdag: Ivar en Arielle naar huis gebracht, inclusief hun hond Tinkerbel, en daarna koers gezet naar Schiphol om Astrid op te halen. Geweldig om elkaar weer in de armen te sluiten. Veel verhalen uit te wisselen, ook over Kaj en zijn voorliefde voor het strand in Sint Maarten waar de overvliegende machines z’n haar net niet beroerden.

Heb ik Bo-Peter nog niet genoemd? Die meldde zich ook telefonisch uit Vietnam om liefdevol te vragen hoe het met me ging. Volgens mij geregisseerd door Astrid. Als dat geen liefde is……

Hartelijk dank aan eenieder die me beterschap gewenst heeft na de ingreep van de dermatoloog. Bijna helemaal genezen, zodat ik vanavond m’n gezicht weer kan laten zien wanneer Sparta aantreedt tegen AZ. Hopelijk heeft iedereen de achterliggende boodschap begrepen: wanneer je je overgeeft aan de zon dan de volgende AH hamster reclame volgen ‘SMÉÉÉÉREN MAAR’. Wanneer je dat advies volgt, dan lijd je geen gezichtsverlies (letterlijk). Het was vanmorgen eenzaam wakker worden nu Astrid met zoon Kaj een welverdiend zonnig moeder-zoon weekje doorbrengt in Sint Maarten. Aan het ochtendgloren lag het niet:

Dit kon zo maar met de juiste belichting de hoes zijn van een LP; ‘Hotel Loosdrechtia’. Maar goed, Tinley was zo van streek dat ze in de kleine gastenkamer is gaan slapen en verstoord opkeek toen ik de deur helemaal opende:

Het leek wel of ze me beschuldigde van de afwezigheid van de bazin. Afijn, ik stommel de trap op en in de algehele verwarring zet ik water op om een beker thee te zetten voor de niet aanwezige Astrid. Zo’n gewoontedier ben ik dus. Lang verhaal kort, uiteindelijk heb ik dus de voor haar bestemde stroopwafel zelf maar opgegeten. Je moet wat. Gisteren, nadat ik Astrid bij Schiphol had afgezet, kreeg ik weer zo’n muziek moment, dit keer uit het nummer KL204 (Als ik God was) van Peter Koelewijn: ‘de snelweg Utrecht-Amsterdam rijd ik af bij Vinkeveen……’. Precies, omdat ik Tinley nog moest uitlaten vóór mijn volgende afspraak in……Amsterdam. Dan reken je toch op wat dankbaarheid, maar nee, hare majesteit vindt dit normaal. Heerlijke hond, dat wel. Genoeg persoonlijke besognes, eerst een correctie aanbrengen. In mijn blog inzake Mart Smeets, die VIP boxen bij de Haarlemse Honkbalweek een denkfout noemde, had ik over het hoofd gezien dat de organisatoren van het honkbal WPT toernooi in Rotterdam, daar al in 1985 mee begonnen waren. Daar werd ik fijntjes aan herinnerd door Gerard Vaandrager, de grand seigneur van honkbal in mijn geboortestad. Vandaar onderstaand een nobel trio met een deel van het voorwoord voor WPT, hetgeen staat voor World Port Tournament, 1989:

Volkomen terecht, dus deze terechtwijzing van Gerard Vaandrager. Het enige dat ik me kon bedenken was dat Mart Smeets dat überhaupt niet serieus nam, en Rotterdam niet echt als een bedreiging van ‘zijn’ Haarlem zag. Terug naar het heden: moet ik mezelf zien als een ‘hoedje’ wanneer ik me aan de snelheidslimiet houd? Even voordat je naar ons onderkomen afslaat op de Bloklaan, is een 30km zone van kracht. Dat is moeilijk, zonder dat je auto gaat trillen omdat hij/zij/hen te weinig toeren draait. Dus hou ik 40 aan. Menigmaal word ik dan voorbij geflitst door een persoon die me bij het voorbij razen nog even met een zekere minachting aanstaart. Waarschijnlijk mompelt hij/zij/hen ‘daar heb je weer zo’n hoedje’. Het zij zo, wel weet ik zeker dat het bijna altijd Audi of BMW automobilisten zijn. Als ik een ‘hoedje’ ben, zijn die lui dan ‘patsers’? Het heden confronteert je altijd met het verleden, zo ook dit bericht in de Emeryville Eye (het stadje waar Ex’pression opgericht werd):

Chevys, na 25 jaar in Emeryville, sluit de deuren. Beetje weemoedig, zoete herinneringen wellen op, maar het zij zo. Daarom, geniet van het heden, de zon lacht me nog steeds tegemoet, zo ook de maan vanavond rond een uur of 11 (90+7) wanneer we de zege van Sparta op AZ vieren. Hoop doet leven.

Waarom deze foto?

Nee, nee, ik heb me niet in m’n eentje in het uitvak gewaagd bij Sparta tegen Excelsior. Ik wil een waarschuwing afgeven onder de titel ‘kwam laatst een man bij de dermatoloog’. Woensdag, na de ietwat tegenvallende controle, reed ik weer naar huis, 4 biopsies ‘rijker’ en een bepleistering waar iedereen verschrikt naar keek, ook op de A2. Oorzaak: teveel zon op mijn bol tijdens outdoor activiteiten zonder bescherming aangebracht te hebben. Niet nodig joh!

Hier als jeugdig kale ‘top’ amateur in de kraker tegen VVP. Geen lik zonnebrand op mijn schedel. En in het geval dat de gedachte in je opkomt dat er geen publiek was, de hoofdtribune was precies aan de andere kant bij de dug-outs en (heel slim) vlak bij de kantine. Overigens, de doelman heette Borsboom en de ambulance bracht me naar Zoetermeer, waar ik toen woonde. De zondag daarna stond ik gewoon weer in de opstelling, wat dacht je?! Ik liep toen tegen de 30, kejje nagaan hoeveel wedstrijden ik mezelf al blootgegeven had aan de zon en andere gevaarlijke zaken. Denk kantine. Maar, of dat niet genoeg was, wilde ik natuurlijk ook lekker gezond en gebruind van wintersport terugkomen. En dat gaat als de brandweer zonder zonnebrand.

Stom, stom, stom. En nu zit ik met de gebakken peren, oftewel, zoals niet geadverteerd door mooie jonge mannen en vrouwen op TV: ’a perfect skin craquelé’. Het wordt wel iedere keer gerepareerd (niet prettig), en het kan erger zijn, maar is onnodig. Dus neem deze raad van me aan, smeer je lekker in voor het te laat is. En even heel iets anders: iets waar ik heel blij mee ben, ik had het al over de Sparta – Excelsior wedstrijd, is het gegeven dat ik Astrid met me mee heb kunnen tronen. Broer Rob had een fatale agenda vergissing gemaakt. Aanvankelijk had ik een brommende vrouw naast me zitten onderweg naar Spangen. “Je had zeker een chauffeur nodig vanavond,” mopperde ze nog terwijl ze de auto voor Het Kasteel parkeerde. Maar toen gebeurde het, haar ogen openden zich dankzij de geweldige sfeer in het stadion, en vooral op Het Kasteel:

Ze riep me in al haar enthousiasme toe nog wel een keer te willen. Ik bedoel maar, zien en jezelf onderdompelen, doet geloven. Ik betrapte haar zelfs in de badkamer op het neuriën van de Sparta Marsch. Weer een Sparta zieltje gewonnen. Enige weken geleden maakte ik gewag van de Country &Western radioshow die Ivar en ik presenteerden en waar we het over cross overs hadden (country naar pop) vice versa. Hoe hadden we ooit kunnen vermoeden dat zelfs de grootste popsterren hun oor te luisteren hadden gelegd.

Beyoncé debuts at No. 1 on Billboard’s Hot Country Songs chart and makes history

Inderdaad, onze presentatie was Engelstalig, vandaar dat Beyoncé er lucht van kreeg. Nu we toch al in een wereld leven waar het ene nare bericht het andere opvolgt, is het toch om te lachen hoe New Yorkers reageerden op de $355 miljoen boete die Trump aan z’n broek kreeg wegens fraude:

Voor Trumps meest kostbare bezit, Trump Tower in New York, stonden ze daar met borden waarop…. nou ja, kijk zelf maar. De leukste vond ik persoonlijk: ‘wordt opgeheven, alles moet weg’. Op = Op. Daarom: ‘New York, New York, so good you named it twice’ en ‘Trump, so bad, you elected him once’!

Dat gevoel krijg ik meer en meer, de verwachting wordt gewekt dat je er niet op achteruit gaat, maar uiteindelijk sta je met lege handen of een minder resultaat. Neem nu Sparta, ze zetten hun beide backs bij het oud vuil en kopen reserves van andere eredivisie clubs. En dat om wat geld te besparen. Het zijn geen kwaaie jongens (hebben hun moeder uit eten genomen afgelopen woensdag) maar terecht droegen ze het predicaat ‘reserve’. En dan presteert onze reserve trainer (uiteindelijk tweede keus) het om een andere miskoop tegen Feyenoord bij een 2-0 achterstand in te ruilen voor een der eerder aangehaalde backs. Een onderstreping van het laffe voetbal tot dat moment. Ik noem maar geen namen want uiteindelijk is de technische (management) staf te blameren voor de huidige Sparta selectie. Eén kans kregen de ‘onzen’ nog bij een vrije trap rond de 16. Klaarblijkelijk was er geen enkele speler die op het doel durfde te schieten, dus hopeloos verprutst. Genoeg geklaagd, vanavond naar Sparta-Excelsior, uiteindelijk blijft het toch je cluppie. Maar, hoe het ook zij, het bracht me qua thema bij m’n geliefde HEMA rookworst. Astrid verheugde me door twee HEMA rookworsten mee te nemen als een soort prijspakker. Eenmaal uit de verpakking wist ik niet wat ik zag:

Ik dacht nog dat moet vast een vergissing zijn geweest bij Unox, waar volgens zeggen de rookworsten vervaardigd worden. Niet dus. En geloof me, ik had ook geen visioen van de HEMA rookworst waarin Ivar indertijd zwom in ‘a land far, far away’:

Wel moest ik plotsklaps aan een ‘niet meer kunnen’ verhaal denken, dat als volgt eindigt: ‘wel klein, maar baggervet’. Blijkt dat er achter in je hoofd toch een soort van floppy disk meedraait waar al dit soort ongein niet uitgewist kan worden. ‘Muscle memory, so to speak’. Maar al het voorafgaande is van nul en generlei waarde wanneer je geconfronteerd wordt met het overlijden van de Russische oppositieleider Navalny. Poetin heeft de trekker overgehaald, zijn geduld was klaarblijkelijk op, er kon nog wel een doodshoofd bij:

Met dank aan de Salt Lake Tribune. Navalny: Een held? Een martelaar? Een Don Quichot? Was het wel zo verstandig om na de zenuwgas aanval naar Rusland terug te keren? Vragen die alleen maar beantwoord kunnen worden, en nog niet eens met zoveel woorden, wanneer Poetin wegens de moord op Navalny ten val wordt gebracht. Hoe dan ook. Eind goed, al goed is een nietszeggende, holle frase geworden. Wanneer het uiteindelijk toch nog goed komt, is dat meestal ten koste gegaan van vele mensenlevens. Er zijn er nogal wat die zullen zeggen ‘het zal me worst zijn’, maar let op, je zou wel eens minder kunnen krijgen dan waar je recht op meent te hebben. Sterker nog; overblijven met een velletje, lees; huis en haard verliezen. Ik heb het de afgelopen week meerdere malen horen zeggen door hooggeplaatste militairen: ‘verwacht het onverwachte’, en ja, Ukraine is maar twee vlieguren van Schiphol.

De eerste keer dat ik Mart Smeets, het Gezicht van Studio Sport, meemaakte was tijdens het 75-jarig jubileum van de KNBSB in 1987. Als rookie voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Base- en Softball Bond vond ik het heel prettig dat zo’n toonaangevende sportcommentator kleur gaf aan ons evenement, ondanks het gegeven dat hij er in eerste instantie niet veel voor voelde. Maar zijn liefde voor de honkbalsport trok hem over de streep.

Was hij toen al een BIW (Bullebak In Wording)? Tja, een tikje arrogantie kon zeker geconstateerd worden, alsmede het afkappen van mensen die hem in zijn ogen domme vragen stelden. En natuurlijk is dat achteraf best in een hokje te stoppen. Het jaar daarop namen wijlen Jacques Reuvers en ik de organisatie op ons van de vermaarde Haarlemse Honkbalweek (HHW 1988). Met het oog op het financiële debacle van het WK1986 in Nederland, vonden wij het plaatsen van VIP boxen bij de Haarlemse Honkbalweek niet alleen een goede bron van inkomsten, maar PR-technisch ook een mooie primeur. Zo niet bij azijnzeiker Smeets, die in ‘Trouw’ schreef dat VIP’s bij honkbal als een denkfout bestempeld kon worden:

Hij schreef het volgende, best ook om te lachen: ‘Maar dan die boxen en vooral hun bewoners. De honkbalbond heeft een jonge swingende bobo aan het hoofd, een gecoiffeerde (humm!), gesoigneerde, waarschijnlijk goed gemanipuleerde, in ieder geval goed gemanierde zakenman die uit het software circuit komt en met werkelijke witkracht de vuile zaken binnen de honkbalbond heeft gereinigd’………..’Chef Laanen (zo heet hij) heeft echter bedacht dat ook VIP’s bij het honkbal passen hetgeen een bijna misverstand is’………’De oude honkbalorganisatoren waren volks en gewoon en werden graag met elkaar dronken, maar het toernooi was voor hun publiek en anders niet. De nieuwe leiders zijn meegegaan in de vaart der sportvolkeren en hebben een denkfout gemaakt’. Het moet gezegd een humoristisch stuk, maar Mart maakt twee denkfouten: 1) veel van dezelfde oude leiders die dronken werden waren ook verantwoordelijk voor het financiële drama van het WK honkbal 1986, hetgeen de KNBSB diep in de rode cijfers bracht. 2) de extra inkomsten van de VIP boxen waren ook bedoeld om de entree prijzen voor ‘het volk’ betaalbaar te houden. Dat had hij best aan Jacques Reuvers en mij kunnen vragen. Helaas. Zijn status werd BIW+. Overigens plaatste de Telegraaf in een voor honkbal ongewoon grote kop dat ‘De Honkbal Week’ een groot succes was, zowel sportief als financieel. Vervolgens plaatste het lot ons in een artikel over workaholics in KLM’s magazine ‘Flying Dutchman’, we schrijven december 1989:

En toen werd het stil rond ons. Mart Smeets beklom de apenrots met zijn TV talent en ik zwierf met de familie uit naar Duitsland, België en in 1998 Californië. We troffen elkaar weer in 2012 bij het 100-jarig jubileum van de KNBSB, waar ik een van de keynote speakers was en Mart Smeets, TV Icoon toen, MC. En een goede. Vlak voor ik mijn speech begon, siste hij me toe dat ik de 15 minuten niet mocht overschrijden.

Ik ging er slechts 5 minuten overheen, volgens Mart 10, en dat liet hij het publiek weten. Geen reden om aan zijn BIW+ status een plusje toe te voegen. Menigmaal heb ik de afgelopen jaren, zijn column lezend in de Gooi- en Eemlander, eraan gedacht om dat te doen, wat een betweter. En toen kwam het programma op TV over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep, vakkundig geleid door Coen Verbraak, waarbij alle geïnterviewden zich professioneel gedroegen, behalve……..inderdaad Mart Smeets. Voor het eerst dacht ik, wat een engnek. Hij schoffeerde Verbraak, had plotsklaps geen mening, wilde Verbraak een rode kaart geven omdat hij doorzaagde over een voorval met een dame over wie Smeets had gezegd ‘wat moet ik hiermee’, en werd zodoende het vleesgeworden imago van een overschrijder van grenzen. Een ander icoon, Jeroen Pauw, moet zijn voorbeeld worden, deze liet zien hoe men respectvol met een interviewer omgaat. Smeets kreeg na die betreffende uitzending van mij de volledige B-status. En ter afsluiting; ik geloof die vrouw.