Oscar’s story

A couple months ago my good father, Pistol Pete, allowed me to share a story on the Luim about my friend Oscar. Perhaps you remember, but just to recap: while travelling Ghana back in May, I met the 18-year-old Oscar while walking through the small town of Kyebi in Ghana. I was alone in search of basic goods like shaving cream, but couldn’t find what I needed. I ran into Oscar on the street and asked him for some help. That turned into a long morning of walking around town together as I asked about his life. I was interested to know what it’s like for a young man in rural Ghana. In his raspy-sounding voice, he told me how he is studying how to fix computers at the local school, and that his dream is to study computer engineering. Of course, studying computer engineering is difficult when you have no access to your own computer. When I asked him why he wasn’t at school at that moment (it was a Monday morning), he said he was in town to exchange his airtime minutes on his phone for the local currency. Each day of school costs 1.70 US dollars, and he didn’t have the money. Even though he never asked for anything, I helped him out and we exchanged contacts. Months later — thanks in part to many of you — we were able to send enough money (in the form of crypto) to Oscar so that he could buy his first computer. He received the crypto via the Stellar network and could exchange it — for free — at a MoneyGram location in his town (this is the future of cross-border payments). 

At the Stellar Meridian Conference, the people who made the app to send money to Oscar presented his story.

When he finally bought the computer, he sent me a photo with his beloved new computer with big tears of joy in his eyes. Anyway, since then Oscar sends daily messages of appreciation for our help. Besides the computer, I’ve given Oscar access to dozens of free courses and books so that he could self-teach himself how to code. Every night, after working on a yam farm, he spends his time learning to code and build apps. He sends screenshots of his progress and videos where he presents the first little applications he has built. I’m glad to see someone take the opportunity and run with it.

Together, we have made a new plan to help him reach the next stage in his life: university. He wants to study software engineering so badly, but many obstacles stand in the way. To start with, he doesn’t have an ID card, which will cost a lot of time and money. Once he has an ID, he has to gather the money to send an official application to schools. Of course, there will be costs once he finally gets accepted to school, but we’ll cross that bridge when we get there.

Oscar is now trying to start a little yoghurt business to supplement his other sources of income. He fixes computers to make some money too, but there are not many computers to fix in his little town. That’s why I want to send him a new round of financial aid so that he can get an ID and apply for school.

Today is my birthday, and while I don’t want anything myself, the greatest gift would be any contributions that can help Oscar in his journey. Your amazing help was instrumental last time, and every euro helps a lot, especially in a country where the average income per day in rural towns is 1-2 US dollars. Don’t feel any pressure to donate! I know times are tough financially, but if you can spare anything for Oscar, that would be amazing. And for those who are interested in learning more about his progress, I’ll be sure to send more updates soon.

You can transfer money to this account: NL66 ASNB 0785 9035 77 in the name of Ivar Laanen referring to ‘Oscar’s story’.

It’s Good News Week…….

Vóór de laatste uitzending van Lubach, afgelopen donderdag, had ik al een positieve Luim in gedachten, maar met een ‘twist’, vandaar de kop van de Luim. Nu ik las dat de hele Lubach ploeg overstapt naar RTL, begrijp ik wel dat Arjen Lubach zo positief oogde. Ik ga er zondermeer vanuit dat deze monstertransfer veel geld in het laadje brengt. Zolang hij maar blijft doen wat hij doet, prima, ik neem het wel op zodat ik de commercials kan mijden, vermoedend dat een half uur Lubach dan zeker een uur gaat duren. Afwachten maar en reclames lekker doorspoelen. ‘It’s Good News Week’ is een nummer van Hedgehoppers Anonymus, lekker up beat. Wanneer je echter naar de tekst luistert kom je erachter dat het om bloedserieuze zaken gaat. Nu had ik ‘Good News’ in gedachten waar ik de afgelopen 2-3 weken geen aandacht aan heb kunnen besteden vanwege de maximale woordenschat die ik mezelf heb opgelegd. Allereerst de lokfoto met onze jongste, Ivar, op diverse sociale media:

Links Popcorn Brain Founder Diego Molina, rechts zijn rechterhand, Ivar, op het rode tapijt ten faveure van hun premium cliënt Stellar (blokchain). De minidocumentaire over Colombia was een meesterwerkje, maar ook konden ze zich prijzen over de samenwerking met Idris Elba, Engelse superster acteur, waar ze infomercials voor produceerden gericht op de minder bedeelden van Afrika. Met 7 miljoen volgers draagt filantroop Elba een behoorlijk steentje bij. Kortom, Diego en Ivar stonden er trots bij, volgden de dress code, maar een lachje stond klaarblijkelijk niet in het protocol. Heugelijk was ook de benoeming van medespreekbuis in onze arkengemeenschap, Paul Hoogendam, tot commissielid van de gemeente Wijdemeren, waar Loosdrecht onder valt. Als ingenieur weg- en waterbouw kan hij veel betekenen voor onze gemeente/gemeenschap bij het voorbereiden van raadsvergaderingen.

Rechts Paul Hoogendam tijdens het inzweren (raar woord) die bescheiden van de camera afwendt om op straat niet herkend te worden (dat heb ik verzonnen, geloof ik). Verheugend was wederom de lunchbijeenkomst van het ‘free lunch’ kwartet. Dat wil zeggen ‘free’ wanneer je niet aan de beurt bent om te betalen! Elke 6-8 weken vieren we met deze lunch het leven en halen verhalen op uit onze automatiseringstijd (voor 1987!). Degene die de pineut is bepaalt waar de lunch plaatsvindt, met de voorwaarde dat een goede bal gehakt op het menu dient te staan.

Hier bij ’t Bruggetje in Loosdrecht. Noot: Ton Bunnik, links op de voorgrond, werd 50 jaar geleden door mij aangenomen bij Holland International Computer Services in Den Haag. Tevens vormden we het hechte voetballende defensieblok van Graaf WillemII/VAC aan de Roggewoning. De twee ‘heren’ rechts komen na de volgende lunch aan de beurt. Astrid meldde opgewekt dat ze de eerste juni baby gecontracteerd heeft. Geboorte Support heeft een reputatie om trots op te zijn, hetgeen me meer doet dan ik kan uiten. Oh ja, gisteren (Allerheiligen) vierde Ivar z’n 28e verjaardag en wat vond hij het mooiste cadeau? Het ontslag van trainer Rijsdijk bij Sparta. Een cadeau dat broer Rob en ik ook gretig uitgepakt hebben. Morgen tegen FC Utrecht, wie weet? De afgelopen week was het kabinet op reces (lekker rustig), hoewel staatssecretaris Idsinga (NSC) het veld moest ruimen na kritiek op zakelijke belangen (dank ‘Free Lunch’ lid Freek Duveen). Goed, genoeg goed nieuws, de verkiezingen in de V.S., aanstaande dinsdag, staan op het programma en de wereld houdt de adem in. Gaat crimineel Trump er met het Witte Huis vandoor of behaalt Harris een nipte overwinning? Wanneer het laatste mocht gebeuren, dan zijn de rapen gaar, ben ik bang. De puntige cartoon van Jip van den Toorn uit de Volkskrant over Geert Wilders, gaat wat mij betreft ook op voor Trump:

Fijn weekend, weet dat ik jullie handen in de mijne neem, we staan er niet alleen voor!

Meneer en mevrouw Laanen gaan naar de bioscoop

In een of andere talkshow gaf een dame hoog op over ‘Lee’, de film die volgens haar een mooi, veelzijdig beeld schetst van de vrijgevochten oorlogsfotograaf Lee Miller.

Kate Winslet als Lee Miller in ‘Lee’ van regisseur Ellen Kuras (Volkskrant)

Ook de recensie in de Volkskrant was lovend: ‘Haar onwaarschijnlijke, fascinerende carrière bevat stof genoeg voor wel vier speelfilms’, jubelde recensent Pauline Kleijer. Des te meer reden om ons te verheugen op een rondje bioscoop, gevolgd door een genoeglijke ‘after’ borrel en snacks bij paviljoen Mout in Hilversum, schuin tegenover bioscoop Vue gelegen. Omdat Hilversum met alle eenrichting verkeer en opbrekingen soms nogal onbegaanbaar is, besloten we vroeg op pad te gaan, en dat was maar goed ook. Eenmaal van ons terrein afgekomen ging het lampje ‘bandenspanning’ aan en voelde Astrid een trilling aan haar kant. Nou ja, tijd genoeg, even bij de BP in Hilversum lucht tanken. Voor €2 waren we weer helemaal het ventje, dachten we. Helaas, het lampje bleef hardnekkig aan. ‘Aha’, constateerde Astrid in de parkeergarage, ‘een grote schroef in de linker voorband’. Wat te doen? We laten de boel de boel, besloten we met een grimas, en gaan eerst de film kijken. Ik moet zeggen dat het begin vrij traag aandeed, met mooie beelden van mooie drinkende en vrijende mensen aan de Middellandse Zee. Zo traag dat een klein snurkje aan mijn linkerkant verraadde dat Astrids ogen gesloten waren. Een klein zetje bracht haar terug bij de film en de vijf andere aanwezigen en ik konden weer ongestoord verder kijken. Ja, interessant, storende beelden, interessante vrouw, maar met wat er nu in de wereld gebeurt, amper schokkend. Tenzij, tenzij, een jongere generatie het gaat aanschouwen, daar zou deze geschiedenisles aan besteed zijn. Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar 1940, toen Rotterdam gebombardeerd werd. Want, in Rotterdam, een paar straten van mijn grootouders verwijderd, kenden wij identieke beelden:


Foto Stadsarchief Rotterdam

Zoals iedereen weet, werd er door je ouders heel weinig over de tweede wereldoorlog gesproken, zo ook bij mijn opa en oma, onderstaand geportretteerd voor opa’s kapperszaak in de Josephstraat, in de schaduw van waar later de Lijnbaan gebouwd werd:

Inderdaad, wij zijn van de Laanen tak (anno 1540) die barbiers voortbracht. Opa knipte en schoor tot op hoge leeftijd, dit tot grote angst van de kleinkinderen die hij met bevende handen een bloempot kapsel aanmat. Uiteindelijk maakte Oom Willem in zijn kapperszaak, gelegen aan het Zwaanshals, het karwei af. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de beelden uit ‘Lee’ ons niet meer aan het schrikken maken of nog meer verontrusten, zeker niet wanneer je de verschrikkingen in Gaza en Libanon op het oogvlies hebt. Daarnaast hebben wij Normandië bezocht en onlangs nog Westerbork, reden genoeg om te zeggen dat al die snoeiharde lessen niets, maar dan ook niets teweeg hebben gebracht, zoals een tandeloze Verenigde Naties keer op keer bewijst. Maar goed, terug in de triviale werkelijkheid konden we constateren dat de voorband, inclusief schroef, ons nog wel naar huis zou kunnen brengen. Sorry Mout. Met Astrid aan het stuur bereikten we enigszins hobbelend en gespannen de thuishaven. Een wijntje, snacks en door Astrid klaargemaakte mosterdsoep maakten ons nog eens duidelijk hoe goed we het hebben! En nu zit ik bij Arends Bandenservice waar ze de schroef, die de band uiteindelijk op redelijke spanning liet, gaan verwijderen en de band gaan repareren. Gelukzalig lurk ik aan een papieren beker gevuld met redelijke koffie en bedenk me dat het sparen van m’n opa en oma in de tweede wereldoorlog me deze vrijheid heeft opgeleverd (doordenkertje). Laten we de jeugd aansporen om naar ‘Lee’ te kijken, voor hen zal het een leerzame geschiedenisles zijn, gelardeerd met mooie en verschrikkelijke beelden.

Een Luim om te plezieren (ondanks de Peters)

De afgelopen week nam ik me voor om nu eens een Luim te schrijven die louter positief, dan wel opwekkend zou zijn, of humoristisch (in mijn ogen). Laat ik dus maar beginnen met de twee smetjes die dat praktisch onmogelijk maakten, oorlogsgeweld daargelaten. Het Nederlands elftal. Over die wanvertoning is alles al geschreven, toch wil ik wel kwijt wat buurman Paul en ik ervan vonden. ‘Haal alle namen van de ruggen af en laat de eerste 10 minuten tegen Duitsland aan een kenner zien die niet weet wie er spelen’, bedachten we. KKD (Keuken Kampioen Divisie) niveau, rechterrijtje, en dan nog op het nippertje, waren we eenstemmig. Genoeg hierover, dat was #1. Wanneer je aan heksen denkt, wie springt dan gelijk in je gedachten? Juist, minister Faber van ‘ik ben het beleid’, en ‘we werken aan uw terugkeer’. Welk cartoonfiguur voldoet daar aan?

Inderdaad, Eucalypta. Voor de mensen die een hekel hebben aan Frans Timmermans (ik niet) heb ik tevens Paulus de Boskabouter op laten draven. Gebruik je fantasie en laat Eucalypta wat asielzoeker onzin uitkramen. Afgelopen donderdag heb ik genoten van de uitreiking van de Gouden Televisier Ringen, met name van presentator Peter Pannekoek, met Jan Smit aan zijn kleine zijde. Zijn ‘roasting’ van Johan Derksen was in één woord subliem. Paling en Pannekoek sloten een geslaagde avond af, waarbij ik alleen de Gouden Televisier Ring van Frank Lammers zo zo vond in vergelijk met het acteerwerk van Pierre Bokma in ‘De Joodse Raad’. Maar wie ben ik? Inderdaad, Peter, dat ben ik. Zoals meidenkoor Sweet Sixteen zong; ‘Peter is mijn ideaal……..groot en knap en 18 jaar’. En wat schreef management magazine MT/Sprout woensdagmorgen:

De gemiddelde Nederlandse bestuurder is een witte vijftiger en heet Peter

Bestuurders zijn meestal mannen, hebben grijs haar en blauwe ogen, en luisteren naar de naam Peter. Klinkt bekend? Wij hoorden er een echo in van de briljante campagne van BrandedU en Women Inc. van twee jaar terug, waarvoor 500 vrouwen hun naam op LinkedIn in Peter veranderden. De reden: beursgenoteerde bedrijven in Nederland werden vaker geleid door een ceo die Peter heette dan door een vrouw.

Geweldig (en vreemd) toch?! Ben ik jullie natuurlijk een prentje schuldig van mij als 18-jarige:

Eigenlijk niet zo best, ik lig daar op onze gestrande auto, de niet meer te verkrijgen Loyd, waar wijlen broer Aad en wijlen vriend Aat (25 dagen na mij geboren) in Italië vakantie aan het vieren waren. Uiteindelijk kwamen we niet zo glorieus op een aanhanger van de ANWB thuis. Daarom bij deze niet de ‘Peter’ uitvoering van Sweet Sixteen, maar die van Neerlands Hoop, die ook meer bij de realiteit van deze tijd aansluit, klik maar op Peter Laat ik deze Luim afsluiten met bewondering voor het gevoel voor humor dat Hans van Hemert tot op het laatst bewaarde, zie onderstaand de tekst op de uitnodigingskaart voor zijn uitvaart: ‘Op dinsdag 15 oktober nodig ik, Hans van Hemert, je uit om mijn leven te vieren. Helaas ben ik zelf verhinderd.’ Op de kaart stond als dresscode vermeld: ‘als je haar maar goed zit.’

Ik kan er wel naar blijven kijken!

Wat een prachtige foto van het moment dat de leidende mensen van Dutch Game Garden (DGG), Managing Director JP van Seventer en Operational Manager Christel van Grinsven, gedurende een minuten lang durend applaus de Awesome Achievement Award in ontvangst mochten nemen tijdens het ‘Dutch Game Day’ gala ‘powered by’ Control (magazine).

En waarom blijven mijn ogen gefixeerd op dit prentje? Lees de tekst waarmee de jury, mede vertegenwoordigd door leden van branche organisatie Dutch Games Association (DGA), de toekenning toelicht. Tot de laatste regel is het gevoel van trots allesoverheersend, en dan lees je ‘will certainly be missed’. Dus, zo leest een buitenstaander het, gestopt op het hoogtepunt. Om niet verbitterd over te komen, stel ik voor dat ook de insiders het zo lezen. Zodanig dat de vele initiatieven van DGG de komende maanden door partijen worden overgenomen die de game industrie nog dominanter in Nederland op de kaart zetten. Overigens ga ik ervan uit dat het eerstvolgende lunchevenement (1e woensdag november) tot de nok gevuld zal zijn, dus meld je snel aan: https://www.dutchgamegarden.nl/network-lunch/ DGG maakt 2024 af als voorgenomen; beloofd is beloofd! Ten overvloede een mega dankjewel DGA, de organisatie die de awards mogelijk maakt. Even terug naar het afgelopen ‘lange’ weekend, dat ons naar Valkenburg voerde. En waar denk je dan aan?

Precies, Astrid en Peter in de kabelbaan (dat is nog eens rijmen!). Dat was uiteraard niet alles; ook de mergelgrotten werden niet vergeten, en over de moeizame wandeltocht door de ruïne van het kasteel (ziet er in Spangen beter uit) valt ook heel wat te vertellen. Moet wel vermeld worden dat we briljant weer hadden, zodanig dat we een nachtje extra geboekt hebben bij de gastvrije mensen van ons hotel. Heerlijk om gezeten op een terrasje naar alles te kijken dat langs flaneerde en ons inspireerde tot de volgende aankoop:

Toen Astrid aarzelde voor de spiegel, kwam er prachtig zachte ‘g’ commentaar van de verkoopster: “maar mevrouw u ziet er zo mooi mysterieus uit”. Deal! En eerlijk is eerlijk, ze werd menigmaal aangekeken, zo van ‘is dat een BN’er die we gemist hebben?’. Kwam ik er met m’n Sparta petje maar bekaaid vanaf. Elk diner besloten we op een verwarmd terras met een Irish coffee, waarbij de dingen des levens bespraken. Welnu, maandag 7 oktober, toen we de terugtocht aanvaarden, werden we daar volop mee geconfronteerd op NPO1. Hamas, Hezbollah, nog meer Israëlische bombardementen, de demonstraties, Iran, het werd een lange lijst van miserabele incidenten, uiteindelijk heb ik maar een CD opgezet om chauffeur Astrid niet verder te belasten. Moet ik zeggen dat je van Adele ook niet altijd vrolijk wordt, maar zingen kan ze! Thuisgekomen bereikte ons het overlijdensbericht van Hans van Hemert, ruim 40 jaar geleden aandeelhouder bij ‘mijn’ Multi Function Computers. Reeds geruime tijd ziek, zonder verlies van humor, maar toch. Onderstaand een anekdote uit 1984:

Lang verhaal kort: wij (Multi Function) hadden een prijsvraag bedacht die verstopt zat in de tekst van deze single, vervaardigd door Bert Hulleman, die het ook zou inzingen. Bij de opnames werden de zenuwen hem de baas, zodat het resultaat Hans niet beviel. “Ook na drie borreltjes, ontspande Bert niet”, deelde Hans me mede terwijl hij het project afblies. Paniek, de actie was inmiddels ruimschoots aangekondigd en zou tijdens de Efficiency beurs aan de directie van Digital Equipment (achter IBM, de #2 van de wereld) aangeboden worden. Aangezien Hans mede aandeelhouder was bij Multi Function, wees ik hem op z’n plicht als zodanig. Hij zwichtte voor mijn overtuigende argumentatie, onder één voorwaarde: ik moest het inzingen, dan werd het ludiek en gaf het niet de indruk dat hij een nieuwe ster aan het firmament bracht. Dat laatste deed me niets, ik was allang blij dat onze actie gered was. Redelijk snel ingezongen, onder leiding van Hans, maar nu nog een naam. Ah, de afkorting van direkteur, Direk dus! Operatie ‘red actie’ geslaagd!

Efficiency Beurs 1984, v.l.n.r. moi, Hans van Hemert en Bert de Groot, direkteur Digital Equipment.

‘Memories are made of this’, zong Dean Martin, en zo is het. Rust in vrede Hans. Mijn moeder placht te zeggen “het leven is een pijp kaneel, ieder zuigt eraan en krijgt z’n deel”. Helaas, goed bedoeld maar onrechtvaardigheid regeert, nu ook in Nederland verkrijgbaar.

Politiek in het Dierenbos

Zoals ik in mijn vorige Luim al aangaf, behandel ik de politiek voortaan alsof het plaatsvindt in een Fabeltjeskrant setting. Zo leek het me aardig om de discussie tussen de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Fleur Agema, die twitterde over ‘die hoofddoekjes’, en Minister van Asiel en Migratie, Marjolijn Faber, die het vervolgens heeft over ‘omvolking’ te beschouwen als een onderling praatje pot van de gezusters Hamster.

Dat ging al ras niet op omdat Mira en Martha Hamster (zie boven) bijzonder sociaal en zorgzaam zijn, hetgeen van de twee ministers niet bepaald gezegd kan worden. Dus geef ik maar weer hoe het gelopen zou kunnen zijn. Agema: “deze week echt met eigen ogen gezien dat een bedrijf op een bepaald moment werkzaam was met 11 mensen, waarvan er maar twee Nederlands waren”. Faber: “en dan vinden ze het gek dat ik het over omvolking heb!”. We ‘rewinden’ even terug naar woensdagavond, de wedstrijd Girona-Feyenoord. Astrid vond het leuk, niet te lang hoor, om een paar minuutjes op de sofa mee te pikken. Ze vond het grappig dat er twee Nederlanders bij de Spanjaarden meespeelden, waarop ik gevat antwoordde “bij Feyenoord ook!”. Agema had niet in de gaten dat het Nederlandse bedrijf Feyenoord op het veld stond. Ook niet in de gaten dat de meeste uitblinkende Nederlandse voetballers in het buitenland spelen. Faber daarentegen begreep niet waarom Spanje en Griekenland een omvolking crisis willen uitroepen wegens al die Nederlanders die daar zich willen vestigen. Hou je aan het scenario van de grote leider (we gaan weer terug naar de Fabeltjeskrant setting), Guus Wildebeest, en diens boute uitspraak inzake noodrecht:

Wildebeest: “nog heel lang vrolijk doorgaan wanneer noodrecht niet mag worden toegepast, zit er niet in”. De andere coalitiepartners, behalve BBB, zijn er weer ingetuind, met name Pieter Omtzigt (krijgt nog een Fabeltjeskrant imago), die het wenend aanziet. Ik ben bang dat voordat ik iedereen voorzien heb van een passend dierenimago, de hele handel al verbannen is naar het Enge Bos. Daar zit Bor de Wolf al op ze te wachten. Die was verbannen omdat hij ‘bommetje’ riep toen hij in het zwembad sprong. Dat woord heeft nu zo’n lading (kan ook niet meer) met al die oorlogsellende dat iedereen zich een hoedje schrikt. Mooi, nu begrijpen jullie waarom dit een vroege (korte) Luim is geworden; Astrid en ik gaan een lang weekend tegemoet terwijl broer Rob, die kan blaffen, en schoonzus Mariette de spullen bewaken.

Een week met hoogte- en dieptepunten

De middag na publicatie van mijn vorige Luim togen we naar Beinsdorp, waar mijn oudste zoon Rick en gade Liesbeth een scene van een Italiaanse landdag hadden gecreëerd. Het gegeven dat alle 5 zonen acte de présence konden geven en 3 van de 4 kleinkinderen, deed me meer deugd dan ik ooit had kunnen vermoeden:

Foto chef-kok Rick, lachend op de voorgrond.

En dit zijn dan zo de momenten dat je beseft hoe goed je het eigenlijk hebt met het oog op alle narigheid waar je dagelijks getuige van bent. Warmte, letterlijk en figuurlijk, ook al omdat deze verlate Vaderdag bijeenkomst, vanwege de komst van Kaj uit Californië, op 21 september gezet was. Twijfelachtig weer, niet voorspelbaar, maar we kregen wat we verdienden, een prachtdag. Als ouders is het natuurlijk geweldig dat ’t spul zo bijeen is, en één geheel vormt. Dat Sparta later op de avond in een draak van een wedstrijd 3 punten uit Waalwijk meenam, was de kers op de taart. Kaj bleef overnachten omdat Rick hem zondags als verrassing mee zou nemen naar de Kuip. Daar schijnt Feyenoord te spelen. Helaas speelde die zondag zich een vreselijk voorval af waar we later die week via de volgende informatie kond van kregen:

Daarnaast de naam van mijn nichtje. Heel eerlijk, toen ik het las vormde zich ijswater in mijn aderen. Het ‘waarom’ zal altijd een raadsel blijven, het verdriet bij man en twee jonge kinderen die achterblijven, immens. Het contrast waarmee ik deze Luim begon is zo gigantisch dat ik er niet eens aan begin om er enige duiding aan te geven. Ik ga proberen om in woorden, hoe moeilijk ook, privé enige troost te bieden. Inspiratie moet nog komen. Kaj vloog donderdag huiswaarts na een innige ‘goede reis’ knuffel. Love ging letterlijk ‘in the air’. Direct na aankomst ging hij naar de allerlaatste wedstrijd van de Oakland Athletics, oftewel de A’s, in Oakland. Volgepakt stadion (The Coliseum) waar de fans de A’s toejuichten en de eigenaar vervloekte. Immers, iets wat in Nederland niet mogelijk zou zijn (Feyenoord verkast voor meer geld/stadion naar Den Helder) gebeurt in de V.S.; baseballclub Oakland Athletics verhuist naar Las Vegas, na 57 jaar in Oakland, waar veel triomfen gevierd zijn. Only in America. Bo-Peter, Kaj en Ivar waren al op hele jonge leeftijd superfans:

Het talent spat eraf! Met het oog op de politieke situatie in ons kikkerlandje, denk ik eraan om daar wekelijks enige aandacht aan te besteden. In een soort fabeltjeskrant setting, met gebruikmaking van populaire stripfiguren. Laten we beginnen met Minister President Schoofy:

Gevleugelde uitspraak: “Als extra parlementaire Minister President ben ik vrij om te zeggen wat ik er zelf van vind. Uiteraard na afstemming met mijn influisterschaduw MP, Guus Wildebeest”.

Bij deze stel ik u voor aan Guus Wildebeest, fractievoorzitter van de Partij van Vreemde Dieren, de PVD. Uiteraard, zonder te overdrijven, komen er nog heel wat creaturen langs de komende tijd; vreemder wordt het niet! Hoop verloren al verloren, is een veel gebezigde uitspraak die soms schouderophalend wordt afgedaan; vandaag sluit ik ermee af. Ik blijf hoopvol dat er een betere toekomst aan de horizon ligt voor velen die nu ondergewaardeerd of achtergesteld worden. Amen.

Het was een week……..

Heel eerlijk, ik zou niet weten waar ik beginnen moet met schrijven over de afgelopen week. Ontploffende piepers Hezbollah las ik in een kop. Mijn eerste gedachten gingen naar aardappeltjes die te lang in het vet lagen. Maar nee, er school wat griezeliger achter. Over griezelig gesproken, wat te denken van Prinsjesdag en die enge minister Faber, die onmiddellijk uit wilde voeren wat ‘Her Master’s Voice’, ja Wilders, haar opdroeg: het parlement buiten werking stellen. Ze had wel een hoedje op, maar ik miste de bezemsteel. Of is ze wellicht de ‘Eva Braun’ van schaduwpremier Wilders? In ieder geval vond ik de politieke prent van Jip van den Toorn in de Volkskrant ‘spot on’!

Een soort van demasqué nadat het schuiven van miljarden ontleed was. Het ging enigszins voorbij aan USA zoon Kaj en gade Michelle die hun 3e huwelijksjaar vierden in het Disney van Nederland; inderdaad, de Efteling. Gierend van de pret deed Michelle kond van alles dat Efteling zo leuk maakt ‘papier hier’ en ‘kleine boodschap’ bijvoorbeeld. Omdat Michelle als kersverse Radioloog Technicus de volgende dag aan een nieuwe baan in Sacramento diende te beginnen, werd dit haar laatste avond in Loosdrecht. Met het oog op het mooie weer gingen Kaj en Michelle, aangevuld met (schoon) moeder Astrid nog even een tochtje Loosdrechtse Plassen met onze trots de “Afternoon Delight’ maken:

Ze ging dan ook met een goed gevoel woensdagmorgen naar Schiphol. Inmiddels waren Astrid en ik op volle toeren (lees Astrid rijdend als Max Verstappen) onderweg naar Pakhuis De Zwijger waar we onze beste buren en goede vrienden uit Concord voor de lunch zouden ontmoeten. Wegens een communicatie misverstand stonden ze bij Schiphol op ons te wachten. Een taxirit en €100 later troffen we elkaar alsnog daar, en toen werd het toch nog gezellig:

Gelukkig konden Brian en Marilyn daarna ongestoord hun Rijnreis naar München (Oktoberfest) voortzetten. Vrienden voor het leven. Omdat Kaj nogal geïnteresseerd is in alles wat te maken heeft met de tweede wereldoorlog, togen we donderdag naar Kamp Westerbork. Bo-Peter toonde ook interesse en werd door ons opgepikt bij NS Breukelen. Een soort familietochtje met een serieuze ondertoon. Want serieus was het. Onderstaand plaatje geeft met 102.000 steentjes symbolisch het aantal mensen weer die na vertrek uit Westerbork in het ‘Oosten’ vermoord werden.

Om koude rillingen van te krijgen. En een waarschuwing voor alle machthebbers (potentaten) die momenteel met zinloze oorlogen bezig zijn. ‘When will they ever learn’. Op de terugweg, langs de Drentsche Hoofdvaart, veel discussie hierover, deels voortgezet tijdens de lunch in een typisch Drents dorpscafé. Grote porties, dat wel, maar voor de mannen geen probleem. De twee dertigers besloten de avond door te brengen in Amsterdam (met Ivar na het werk), waarna Astrid en ik huiswaarts togen. Rust (en Tinley blij). Trouwe lezers hoef ik gelukkig niet meer uit te leggen wie wie is. Gisteren ‘Kaj’ avond met Oom Aldert en tantes Danielle en Wilma uit Vinkeveen en vanmiddag de grote Laanen afsluiting bij oudste zoon Rick en gade Liesbeth, met BBQ. Alle vijf zonen zullen aanwezig zijn, aangevuld met partners, voor zover in NL, en kleinkinderen. Volgende week meer over Dutch Game Garden, de extra 900 miljoen voor Invest.NL en hoe Kaj het Feyenoord gevoel ondergaan heeft dat Rick hem beloofd heeft. Daarna nog enige dagen voordat hij naar San Francisco vertrekt. We missen hem bij voorbaat.

Een eerbiedwaardig gezelschap

Allereerst moet me van het hart dat alle berichten uit het ‘veld’ inzake de voorgenomen sluiting van Dutch Game Garden met ingang van 2025, me diep geroerd hebben. Mocht de ‘Provincie Utrecht’ maar een fractie hiervan gelezen en begrepen hebben, dan zou men onverwijld het negatieve subsidiebesluit teruggedraaid hebben. Ik beperk me tot één buitenlandse reactie:Other countries pointed at DGG as the gold standard’. DGG als de goudstandaard in het buitenland! Ik bedoel maar. Overigens geldt die positieve vibe ook voor de media, zowel sociaal als in print. Maar, we hebben nog drie-en-een-halve maand tot 1 januari 2025, dus: “MECENAS, WAAR BLIJF JE?”. Woensdag was het weer zover; de vier eerbiedwaardige heren die voor 1987 met elkaar bij Multi Function Computers werkten, vierden hun kwartaal lunch bijeenkomst. Wederom bij het Regthuys in Breukelen. Na ruim een uur hadden we weliswaar het lichtgewicht kabinet Schoof doorgezaagd, en in de slipstream Depay en Bergwijn, maar na het verslinden van de huisgemaakte bal, keken we elkaar enigszins verbaasd aan. Het werd ons alle vier duidelijk dat in plaats van het prat gaan op realisatie van gecompliceerde automatiseringssystemen, hoofdzakelijk B&B vol liefde onderwerp van het gesprek was geweest. “Die Kwalbert is toch een echte geilneef, of niet soms? En die Mike een narcist eerste klas, die heeft dit programma helemaal niet nodig om aan de vrouw te komen, die pronkt met zichzelf. Anja, dat is eigenlijk de enige die je zo op de markt in Breukelen tegen zou kunnen komen”.

Kwalbert in actie met Joyce (foto G+E)

Zo golfde het B&B gesprek op en neer, waarbij ik gevoelige opmerkingen maar buiten beschouwing laat. Bleek ook dat al onze geliefden eveneens aan de buis gekluisterd waren tijdens de uitzending, een enkele uitzondering daargelaten. De donderdag finale heb ik niet gezien (Astrid wel) maar nadat ze me de transfers had medegedeeld; “Mike heeft nu een ander en Arno zag het toch niet zitten met Niels”, heb ik me teruggetrokken om het boek ‘Het Raadsel Rutte’ uit te lezen. De enige ‘verdachte’ daar is Jort Kelder. Moet ik erbij vermelden dat het ‘onthullende’ deel, als beloofd, niet meer om het lijf had dan de driftbuien van Rutte wanneer hij af en toe met een kopje of glas smeet. Lekker sensationeel! Nou ja, hij is er wel baas van de NAVO mee geworden, de slimmerd.

Deze cartoon vond ik wel toepasselijk. Heel eerlijk; ik denk dat Schoof nooit zo ver zal komen, die mag blij zijn wanneer hij de kerst haalt met dat zooitje ongeregeld. Een blog, column of hoe men het ook noemt, hoort een begin en een eind te hebben, en liefst één thema, heeft men mij meermaals verzekerd. Welnu, voor deze keer zal ik me in ieder geval aan het begin en eind deel houden. DGG (u leeft mee) als droevig liefdevol begin, maar hoop is nog niet helemaal de kop ingedrukt, en tot slot het brokje geluk dat zoon Kaj en schoondochter Michelle eergisteren aan kwamen vliegen uit Californië om ons met een kort bezoek te verblijden. En zichzelf ook, natuurlijk!

Uit het liefde archief: Kaj als kersverse NAVY grad met Michelle

Met de BBQ die mijn oudste zoon Rick aan het voorbereiden is, zullen alle vijf zoons weer bijeen zijn! Trouwens, wat weet u van een happy end? (Gejat van ‘de slimste mens’).

…..and so we face the final curtain!

Vanmorgen lag ik een paar uur te woelen in bed nadat Astrid me rond een uur of vijf uit een vechtpartij had gehaald. Het was niet haar eerste interventie gedurende hoogte- en dieptepunten in mijn werkzame leven. Dit keer werd het veroorzaakt door een mix van liefde en het gevoel dat je langzaam maar zeker naar een afgrond gedrukt wordt. Nadat gisteren het persbericht verscheen dat Dutch Game Garden (DGG) met ingang van januari 2025 de deuren zou moeten sluiten, verschenen er vele tientallen reacties waarin diepe liefde en verdriet tot uiting werden gebracht door mensen die met DGG in de loop der jaren te maken hadden. Het persbericht dat inmiddels ook door veel media geciteerd en becommentarieerd is, geeft hierover uitleg:

https://www.dutchgamegarden.nl/dutch-game-garden-to-close-its-doors/

Mijn laatste jaar als ‘chairman of the board’, waarbij ik na 8 jaar had gehoopt de voorzittershamer over te dragen aan een persoon die steigerend van ongeduld DGG weer verder zou brengen in de vaart der volkeren, krijgt nu meer het karakter van een sterfhuisconstructie. Eerder had ik het over het ‘afgrond’ gevoel, hetgeen waarschijnlijk mijn imaginaire vechtpartij veroorzaakte. Tijdens mijn onrustige gewoel bracht het me terug naar 19 april j.l., de dag waarop het bestuur en management van DGG afgevaardigden van de Provincie Utrecht troffen om een laatste poging tot behoud te wagen. Hoewel het DGG vijfmanschap alle mogelijke argumenten ter berde bracht die hout sneden (o.a. subsidie in België, maar ook in Noord Brabant), werd in de loop van het gesprek duidelijk dat de beslissing onherroepelijk was en dat DGG wederom een aanvraag in zou moeten dienen om met 4 partijen in aanmerking te komen voor subsidiegelden. We voerden nog aan dat het einde van DGG hiermee in zicht was en dat het belang van de mensen bij de organisatie prioriteit 1 zou hebben en derhalve ruim de tijd dienden te krijgen om uit te zien naar nieuwe mogelijkheden. Het werd als een voldongen feit geaccepteerd, financiële hulp voor 2025 werd toegezegd, waarna we als keurige mensen afscheid namen. Eigenlijk had ik uit willen schreeuwen ‘begrijpen jullie wel wat voor een belangrijke organisatie hier de nek wordt omgedraaid?’. Maar het besef dat ik als semi pensionado makkelijk praten heb, en mijn partners in crime door moeten, weerhield me.

Bestuur (deels afgetreden) en staf in betere tijden

Wel wil ik deze ‘cri de coeur’ plaatsen; ‘Mecenas, waar je ook bent, maak 5 jaar lang €250.000 over aan DGG (wordt gematched) en wordt een echte (cartoon) held’! Er moet toch iemand zijn die vele miljoenen gecashed heeft en hier het belang en vreugde van inziet. Mijn grote dank gaat uit naar steunpilaren J.P. van Seventer, Managing Director van DGG, en Christel van Grinsven, Operations Manager DGG.

JP en Christel tijdens presentatie Games Monitor

Uiteraard ook veel dank naar mijn mede bestuursleden Selma Oors en Tim Laning, die menigmaal het traject Leeuwarden – Utrecht v.v. nam ter ondersteuning van DGG, alsmede alle voorgangers/bouwers van DGG. Ik vind het allemaal om te janken, hetgeen ik jullie bespaar, dus sluit ik maar af met de dooddoener ‘er zijn ergere dingen in het leven’.