Laanen's Luim

Dat klinkt enigszins dramatisch, geef ik toe, maar daar was woensdag best sprake van. Het was de Final Countdown (Europe) van 17 fantastische jaren die Dutch Game Garden (DGG) doorbracht in de fascinerende gameworld. Terwijl ik rustig zat te wachten op het moment dat ik als chairman op het podium geroepen zou worden, en de zaal langzaam volstroomde, bekropen allerlei muzikale gedachten me over dat magische nummer 17.

Met de groep Europe was ik daar eigenlijk al mee begonnen. Terwijl het geroezemoes achter me toenam, schoot Frank Sinatra in mijn ‘memories’: ‘when I was 17, it was a very good year…..’. En vreemd genoeg bleven de getallen 17 door mijn hoofd circuleren, weigerend om te aanvaarden dat het ‘end of show’ betekende voor DGG. Ik probeerde iets uit ‘mijn’ Beatles tijd: ‘well she was just 17….’ wetend dat DGG iedere vorm van menselijk leven met talent koesterde. Met moeite bracht ik mijn gedachten terug naar de vredelievende boodschap die ik zo dadelijk ten tonele zou brengen, want dat zou het thema van deze dag worden. Maar toch, met het oog op mijn gelaatsuitdrukking, konden de frustratie en onmacht van de afgelopen maanden niet geheel onder het oppervlak blijven:

Maar het thema van de avond zou gehandhaafd blijven en begon met de aanbieding van het speciaal vervaardigde fraaie boekje ‘Game Biz Stories – The legacy of 17 years Dutch Game Garden’ aan André van Schie, gedeputeerde van de Provincie Utrecht.

En het dient gezegd, de Provincie heeft ons voldoende financiële ruimte gegeven om dit (deel) jaar waardig af te ronden. De twee helden van de dag, en management, Christel van Grinsven en JP van Seventer, werden in de loop van de middag bedolven onder terechte complimenten en liefde, de getuigenissen waren imposant en roerend. We hielden het niet altijd droog. Bladerend door het boekje komt er bij het hoofdstuk ‘Incubees’ nog een song in gedachten, parodiërend op een liedje van Jimmie Rodgers: ‘How many kinds of sweet flowers grow in a Dutch Game Garden’. Wil je meer te weten te komen, druk hier op de website.

Echter, het is niet zo dat voor JP, Christel en het bestuur daarmee de kous af is. Na het feestgedruis dient alles netjes afgerond te worden, verantwoording worden afgelegd en uiteindelijk zal de ‘last (wo) man standing’ met onbevlekt blazoen het licht uitdoen. Activiteiten zonder enige glans, identiek aan de maanden vóór afgelopen woensdag, maar Christel en JP zijn gemotiveerd om een ‘eind goed al goed’ scenario te bewerkstelligen. Rest nog een belangrijk deel van de ‘Legacy’, wat gaat er met kroonjuweel ‘Indigo’ gebeuren? Stay tuned, kan opwindend worden. Kortom, het werd een dag om met plezier, trots en liefde op terug te kijken. In ieder geval was ik blij dat Astrid me op kwam halen! Last but not least, alle foto’s kwamen uit he toestel van Arno Landsbergen, sympatieke kerel. Een laatste PS: de film ’17 again’ bestaat al!

Zo, Astrid en ik gingen er eens goed voor zitten. We verheugden ons op onze eerste filmdate van 2025. ‘Babygirl’ met Nicole Kidman in de hoofdrol en geregisseerd door de Nederlandse Halina Reijn. De trailer en menig recensie deden vermoeden dat het hier om een meesterwerk ging. Het begin was er niet een van ‘om je op weg te helpen’. Of misschien wel, we vielen onmiddellijk middenin een vrijpartij tussen Romy (Nicole Kidman) en haar man Jacob (Antonio Banderas). Romy, succesvolle CEO, lustte er zo op het oog (en oor) wel pap van. Daarna verzandde de film in een bepaald niet vernieuwend seksueel schouwspel, denk ‘fifty shades of grey’, maar dan saaier.

Op een gegeven moment zag ik Astrid op haar mobieltje kijken, waarna ik haar bestraffend toesprak, je kent me. Ze keek alleen maar hoelang de film nog zou duren, kejje nagaan! Misschien was ‘The End’ wel het beste deel en misten we de boodschap die Halina Reijn ons ongetwijfeld mee had willen geven. Daarna hadden we een hapje eten bij ‘Mout’ aan de andere kant van het (markt) plein in gedachten. We namen aan de rechterkant van de verwarmde voortent plaats, waar op dat moment slechts twee jongelingen de wereld aan het bespreken waren. De dienstdoende kelner vroeg of de heren wereldverbeteraars tevreden waren, negeerde Astrids zwaaigebaar en draaide zich om. Mijn ‘hallo, kunnen we wat bestellen’, sloeg wel aan, waarna hij mompelde ons niet gezien te hebben. Astrids reactie was Babygirl waardig: ‘het is hier ook nogal druk, ja?!’. Stoïcijns nam hij onze bestelling op, waarna na vijf minuten de glazen chardonnay onze tafel bereikten. Op een of andere manier was de pret eraf en we besloten ons te beperken tot een bittergarnituur. Laat dat garnituurtje nou het beste deel van de avond te worden! Zo zie je maar, soms verheug je je op kaviaar en blijkt een frikandel (figuurlijk) het evenement te redden. Ook het afrekenen verliep niet zonder hindernissen, onze kelner was ‘verdwenen’. Uiteindelijk vonden we iemand die zo vriendelijk was om tafeltje 204 af te rekenen. Zo zie je maar, een avondje Hilversum, je kunt niet zonder! Gisteren rond een uur of vier in de middag begon de reünie van een groepje senioren dat onder de naam Gympies in 2016 begon om de oude spieren middels listige oefeningen te versoepelen. Nee, nee, niet zo listig als in Babygirl!

2016, het jaar ook dat we ons weer wortelden in Nederland. Helaas vielen wat originele Gympies af wegens privé sores, en is inmiddels ook bijna een kwart van hen niet meer onder ons. Dat mocht de pret niet drukken omdat iedereen begreep dat dit nu eenmaal de ‘circle of life’ is. En dat werd ook nog eens haarscherp weergegeven toen Astrid gisteren de tweede baby qua verzorging kon afronden sinds oudejaarsdag 2024. Tien dagen op rij in de weer geweest met het nieuwe leven, en dat zag er zo uit:

Dat betekent dat er in heel wat groepjes senioren in Nederland iemand oma of opa is geworden. Treffender kon mijn reünie gisteren niet gevisualiseerd worden.

Die bestaat natuurlijk niet, maar eigenlijk wel (komt nog). Naast alle top-lijsten die ons de afgelopen weken via radio en TV bereikt hebben, is er één die weliswaar niet zo benoemd wordt, maar toch bekendheid geniet onder het kopje ‘droevig afscheid’ of ‘hen die ons ontvielen’, waarbij ik niet weet of ‘hen’ nog wel kan. Maar goed, ook ik heb in mijn agenda, één van de vijftig, bijgehouden welke BN’er of ‘beroemdheid’ heengegaan is waar ik een band mee had, of waar ik onmiddellijk een feit of anekdote van weet te melden. Dat houdt het wat luchtig. Om met Jules Deelder te spreken; ‘zou oud als Sparta word je nooit!’. Ik heb geen hitparade als zodanig, zou ook niet erg kies zijn, dus doe ik het selectief op datum. 5 januari: David Soul, hij werd 80. Leuke hit gescoord met ‘Don’t give up on us’, maar meer bekend van het detective duo Starsky and Hutch. De anekdote: inmiddels is Multi Function Computers (A.D. 1976) verhuisd naar het industrieterrein van Zoetermeer. Het is een druilerige avond, we schrijven dinsdag 18 april 1978, wanneer Peter Wijsman, een van de eerste zes uit 1976, en ik de laatste voorbereidingen treffen voor onze trip naar de Hannover Messe. Druk bezig met dozen te pakken, horen we vanonder de ijzeren trap die naar ons kantoor voert een trillerig, bangig ‘hallo’ roepen. Staan daar twee jonge agentjes met getrokken pistolen! Wijsman proest het uit en kan me nog net toevoegen dat we bezoek hebben van Starsky en Hutch. Er werd niet geschoten, tot opluchting van de agentjes, en na enige uitleg onzerzijds hebben we veilig Hannover bereikt. 24 januari: Melanie, ze werd 76.

Ik vond haar guitig aantrekkelijk en dat stemmetje te gek. ‘Beautiful people’ en ‘What have they done to my song’ zijn twee van haar vele liedjes die ik nog steeds goed kan consumeren. 16 april: Bernd Hölzenbein, hij werd 78. Speler van WK winnaar Duitsland in 1974. Bij de oudere voetballiefhebbers bekend als de grondlegger van de ‘schwalbe’. Zo ging Nederland de bietenbrug op. 12 juni: Françoise Hardy, ze werd 80. Aantrekkelijke Française met een hit die ik nooit vergeten zal; ‘Tous les garçons et les filles’. Kwam uiteraard door de gierende hormonen van deze toen 16-jarige. 19 juni: Jan Cremer, hij werd 84. Rode oortjes, meer wil ik er niet over kwijt. 20 augustus: Hans Eijkenbroek, hij werd 84. Stoere aanvoerder van Sparta.

De anekdote: In 1967 mocht ik als amateur aansluiten bij de selectie van Sparta, met Wiel Coerver als hoofdtrainer. Bij mijn eerste trainingssessie, ik was lichtelijk nerveus, werd ik welkom geheten door Hans Eijkenbroek en diens verdedigende kompaan Gerrie ter Horst. Ze waren zo vriendelijk om me ook nog een flesje cola te overhandigen voor de dorst. De lichte kleur en de lauw aandoende fles droegen er aan bij dat ik schaapachtig lachend ze hartelijk bedankte voor de eer, maar dat ik van cola maagzuur kreeg. Voetbalhumor! 7 oktober: Hans van Hemert, hij werd 79. O.a. bekend als producer en bedenker van Luv’ en Mouth & McNeal, maar ook aandeelhouder bij Multi Function Computers.

Opname met links De Aal (De zingende tandarts)

De anekdote: Begin 1986 verzocht hij me een tekst te schrijven voor Vulcano, bekend van ‘Een beetje van dit….’ op een door hem geschreven melodie. Moederdag moest de leidraad worden. Met mijn moeder in gedachten, en wetend dat het refrein de ‘hook’ van het liedje moet zijn, vloeide het volgende uit mijn ‘pen’: ‘Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht/ lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, één gedicht/ m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar/ als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar/ lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar’.  Kort daarop hield Vulcano op te bestaan, vóór moederdag nog. Hans heeft het me nimmer kwalijk genomen. 7 oktober: Johan Neeskens, hij werd 73 jaar. M’n gedachten gaan (weer) terug naar het WK van 1974 toen hij via een penalty (Cruijff) Nederland op 1-0 zette. Zo’n woeste uithaal met rondspattend penaltystip krijt. Held! In het begin had ik het over de R.I.P. hitparade, maar eigenlijk verwees ik naar de top-2000. #1 Queen, R.I.P. Freddy Mercury. #3 Eagles, R.I.P. Glenn Frey, en zo kan ik doorgaan. Waar het om gaat is de mooie herinneringen te koesteren van de geliefden die heengegaan zijn, en dat hoeven geen BN‘ers of ‘beroemdheden’ te zijn, maar wel………………..

Ik hou van Kuifje striptitels, vandaar. We schrijven zaterdag 6 september 1986, het personeel van Multi Function Computers viert uitbundig het 10-jarig bestaan van de onderneming in het volledig afgehuurde vakantieoord Les Gottales, plezierig genesteld in de Ardennen. Een heel weekend nog wel, met optredens van o.a. Tavares en Mai Tai, alsmede kanovaren en diverse uitstapjes. De regie voor dit geheel was in handen van jeugdige automatiseerders Ton Bunnik en Rob laanen (leden ook van het huidige gehaktballen) lunchkwartet), die daadwerkelijk alles uit de kast hadden getrokken. Echter, presentatie van het geschenk van de medewerkers voor mij, hadden ze overgelaten aan wijlen Cees Bevelander, één van de eerste personeelsleden in 1976. Met een gloedvolle speech overhandigde hij me stralend een voor die tijd uniek geschenk; een hologram.

Helaas zag ik in eerste instantie niets omdat het belicht diende te worden, maar toen dat eenmaal plaatsvond, bleek het een prachtig stukje geschiedschrijving te zijn:

Een moederbord van Digital Equipment (onze hardware leverancier) en een handheldterminal van het Zweeds Micronic, waar bedrijven als Miele hun verkopers mee uitrustten. Aan de onderkant ‘multi function’, mijn naam in het schermpje van de handheldterminal en tevens een vergrootglas om details nader te bekijken. Prachtig. Het kreeg dan ook een ereplaats in onze woning. Tot de dag kwam dat de spot slechts een donkere ruimte belichtte. Volgens de producent het gevolg van een te vochtige (?) ruimte. Gelukkig had hij een reserve exemplaar, dat we voor ‘weinig’ over konden nemen. Dat hologram verhuisde via Duitsland en België mee naar Californië. En zo kwam alles toch nog goed, dachten we. Helaas, toen de container met onze verhuisspullen mei 2016 in Loosdrecht aankwam, bleek het hologram zwaar beschadigd te zijn. Droefheid alom, niets aan te doen. Tot het volgende gebeurde; Anne, een vriendin van Astrid, meldde een maand of tien geleden dat haar man René, een fervent verzamelaar van hologrammen, in Eindhoven, op zoek naar aparte exemplaren, een hologram had ‘gespot’ met mijn naam erin. Er bleek een derde exemplaar te zijn. Astrid en Ivar waren onmiddellijk enthousiast, ik wat minder omdat de vraagprijs behoorlijk wat duizendjes bedroeg. Ivar bezwoer alles in het werk te stellen om het Laanen exemplaar in de familie te krijgen. Heel eerlijk, ik liet het lopen, ook al omdat de eigenaar geen krimp gaf qua prijsstelling. Het klapstuk van kerstavond (net voor Astrids verjaardag) bleek een cadeau voor mij te zijn. Een familieportret, dacht ik, wellicht in schilderijvorm. Uiteraard was de verrassing groot toen het hologram tevoorschijn kwam:

Tranen prikten in mijn ogen toen ik Astrid bedankte, de gulle gever. Hoe het tot stand kwam: Ivar heeft de verkoper maandelijks lastig gevallen om de prijs te verlagen, maar die gaf geen krimp. Tot de kerst naderde, Ivar speelde zijn laatste troeven uit; ‘m’n oude vader’ en de kerstgedachte. Het kwam goed, dus, ik heb niet naar de korting gevraagd! Ergo; ouderdom komt niet alleen met gebreken, maar ook met voordelen. Het hologram straalt momenteel boven mijn bureau, maar Astrids verjaardag, daags erna, was er ook een om niet snel te vergeten. Al met al was deze week er een met nauwe familiebanden en een verrassing die er zijn mocht. Om met René Froger mee te zingen: ‘Alles kan een mens gelukkig maken, een hologram dat verlicht wordt, een vers bakkie……(vul zelf in)’.

Zo zou je deze foto kunnen uitleggen wanneer de waarheid geweld aangedaan wordt.

Maar zo schijn ik te kijken wanneer ik onderbroken word in een volzin tijdens een interview. Maar het was geen interview, het was de inleiding tot een heuse minidocumentaire van een kleine 7 minuten, waar ik volledig intuinde. Klik op MINIDOC om dit mooie (althans in mijn ogen), door Vitalii Zharinov geproduceerde werkje te aanschouwen. Alex Broekman, de grote man achter Superconnectors, en Hessel van Oorschot (Google hem), die ik allebei een handje heb mogen helpen in San Francisco, waren partners in crime gedurende dit opzetje. Wat jullie er ook van mogen vinden, het mooiste compliment kreeg ik van de oudste van mijn vijf zonen:

Rick LaanenRick Laanen• 1st• 1stGlobal Account Director & Benelux CSR Lead at Orange BusinessGlobal Account Director & Benelux CSR Lead at Orange Business1d •

Super proud to see Peter Laanen not only being a superconnector but also still super sharp , super active and a super dad

Dat wil je toch het liefste zijn: Superdad! En dan vergeef ik hem dat hij een Feyenoorder uit een Spartanest is. Maar heel klantvriendelijk, zie zijn outfit. En wie staat er achter een Superconnector? Juist, een Superwife:

En dat meen ik uit de grond van mijn hart, en die van die bloedjes van kinderen van ons. ‘Talking about’, we kregen ze bijeen (ook de Californië ingezetenen) bij het heilige der heiligen: Het Kasteel (u weet wel). En dat lijkt me een mooi slot van deze korte, doch eigenlijk supervolle Luim:

Vrede op aarde…..geef niet op, en een fijne jaarwisseling.

Na de waarschuwing van Rutte dat we ons mentaal moeten voorbereiden op oorlog, dacht ik wanneer hij dát nu doet, dan concentreer ik me deze week, met mijn gewaardeerde lezers, op leuke dingen. Ieder z’n meug, weet je wel, weet je niet. Een ‘goed gevoel’ verhaal uit Californië. De South San Francisco Firefighters, met zoon Kaj in de gelederen, nam actief deel aan de ‘Fantasy Flight’, georganiseerd door United Airlines. Kinderen met allerlei medische klachten, uit de hele San Francisco Bay Area, kwamen bijeen op San Francisco waar ze gefêteerd werden alvorens aan boord te gaan in een kerst Boeing 777 om naar de Noordpool (Los Angeles omgetoverd) te vertrekken. Daar aangekomen konden ze met hun familie Santa Claus begroeten en cadeautjes in ontvangst nemen. Het werd een magisch evenement. Onderstaand de groep vrijwilligers met links naast Festus Ezeli (2m11) schoondochter Michelle en Kaj.

Festus Ezeli?! Die harkte voordat hij in 2021 door een blessure uitgeschakeld werd $17 miljoen bijeen en won een NBA titel met de Golden State Warriors in 2015. Hij is nu een sport analist bij NBC Sports en een gemeenschap ambassadeur voor de Golden State Warriors en NBA Africa. Juist, dat past bij de traditie; beroemde sportlieden die teruggeven aan de maatschappij, daar kunnen we nog wat van leren. Het spreekwoord ‘uit het oog, uit het hart’ gaat niet op voor mij en California buddy Fred van Buiten. Ook de afgelopen week deelden we onze gebeurtenissen, we moeten er inmiddels wel zo’n 400 gemaakt hebben, bijna altijd getuigend van optimisme en vrolijkheid. Elke week een e-mail om naar uit te zien. Onderstaand Fred en ik bij de Oakland A’s, mei  2014:

De A’s, honkbal voor de niet kenners, die inmiddels aan het verkassen zijn naar Sacramento. Ook zie ik dat er bij mij inmiddels wat kilo’s af zijn. Lunches, inclusief vriendenwarmte, volop deze week. Het kwartet ‘Free Lunch’, allemaal oud collega’s uit de 80-er jaren, kwam bijeen in ‘De Dorpsgek’ te Maarssen, bekend van fameuze gehaktballen. Ton Bunnik, de organisator van deze dag, begon mij reeds vroeg te vragen of ik de ballen al zachtjes had opgezet. Laat ik de rest van de communicatie tussen de heren jullie besparen. Werelds. Koen Bulsing, de man met wie ik ruim 50 jaar geleden bij Alexandria ’66 furore maakte (ahum), trof ik bij Van der Valk Vianen (halverwege onze woonplaatsen). Buiten de kwaliteit van ons gesprek, viel het ons op dat de kwaliteit van de hapjes er ook zijn mag. Gisteren lunch met Hessel van Oorschot, de man die een belangrijke rol speelde in mijn mini documentaire. Nog even geduld, kerst is om de hoek!

Bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen aan de Vecht, ook een aanrader, voerden we een gesprek dat paste bij de huidige status van Hessel bij de provincie Zuid Holland. Startups, Google hem! Na zeker drie mislukte pogingen, lukte het om een afspraak te maken met Brenda en Peter Peters. Laatst genoemde maakte ook deel uit van het roemruchte Multi Function software team. Aangekomen bij onze watervilla, droegen ze een hele cocktailbar binnen, het uit de hand gelopen gevolg van een cocktailbar opleiding in Kaapstad. Ze namen plaats in onze keuken en vroegen naar onze voorkeur. Astrid en ik kozen een Cosmopolitan, en voilà, daar gingen ze aan de slag.

En lekker dat het was! Natuurlijk ook verhalen te over betreffende de meer dan twintig jaar dat we elkaar niet getroffen hadden en Peter(s) opgang maakte. Heb ik het nog niet eens gehad over ‘comedy night’ met buurman Peter. Maar ja, aan een boom zo vol geladen, mist men een/twee Peters niet. Astrid en ik gaan er een rustig weekend van maken, vandaar dat ik zo laat ben. Uiteindelijk moeten we na de waarschuwing van Rutte er voor zorgen contant geld in huis te hebben. Op de achtergrond horen we Doe Maar ‘Voordat de bom valt’ zingen’, Astrid en ik neuriën ‘Er is een kindeke geboren’. Gefeliciteerd Christina en Alex Broekman. Amen.

Woensdag woonde ik, enigszins in mineur, samen met 143 mensen uit de game industrie het 170^e en laatste netwerk lunch evenement van Dutch Game Garden bij. 2025 zal in het teken staan van het ordentelijk afwikkelen van lopende zaken, erop vertrouwend dat de laatste overgebleven Mohikanen, Managing Director JP van Seventer en Operations Manager Christel van Grinsven, aan boord blijven, hetgeen zij toegezegd hebben. Als aftredende chairman -nu stervensbegeleider- ben ik daar, samen met mede bestuursleden Tim Laning en Selma Oors, heel blij mee. Tijdens het enthousiaste geklap van de aanwezigen werd het reguliere programma afgewerkt: aankondigingen van de ‘latest greatest’ uit de industrie en belangrijke evenementen die eraan komen. Daarna nemen bezoekers plaats achter de microfoon om zichzelf te presenteren, of hun product, dan wel hun onderneming. Tijdens de lunch demonstreren ontwikkelaars hun nieuwste games of speelbare concepten. Ontwikkelaars waarderen feedback, met name wanneer het hun game ten goede komt. Kortom, ‘business as usual’, met een zwart randje. Tussen de bedrijvigheid door vind ik Christel van Grinsven die wegens de dringende afwezigheid van JP van Seventer alles in juiste banen leidt. We hoeven niet uitgebreid te praten, dat ligt achter ons. Na wat saillante informatie te hebben uitgewisseld, beweeg ik haar om in fotopose te gaan, uiteindelijk is dit een historisch moment.

Een glimlachje kan er nog net af, een zwanenzang, hoe mooi dan ook, leidt immers naar het einde van het bestaan. Wat gaat de stervende zwaan zingen voor JP en Christel, die nog aan boord zijn? Dan schiet mij de geschiedenis in het hoofd van ‘My last farewell’, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal van een man die zijn eilandengroep moet verlaten om in Engeland zijn executie tegemoet te zien. Vrijelijk geef ik de tekst van ‘The last farewell’ weer: ‘For you (DGG) are beautiful, and I have loved you dearly, more dearly than the spoken word can tell’. Luister naar Roger Whittaker HIER en je begrijpt wat ik bedoel. Tussen de opgewekt babbelend gamers baan ik me een weg naar buiten in de wetenschap dat het maandelijkse evenement overgenomen wordt door DGA (Dutch Games Association), het overkoepelende orgaan van Nederlandse game bedrijven. De DGG afbouwklus kan gaan beginnen, wij gaan onze verantwoordelijkheid niet uit de weg. Later donderdagmiddag is Astrid in een facetime gesprek met zoon Kaj in Sacramento, die haar de tuin wil laten zien, waarop gelijktijdig het water van het zwembad vervaarlijk begint te golven. Zo was Astrid ‘live’ betrokken bij een 7.0 aardbeving, uiteraard op de schaal van Richter. In de door mij beminde plaatsen Berkeley en met name Emeryville (Ex’pression, Chamber of Commerce, Pixar) waarschuwde men voor een te verwachten tsunami:

Gelukkig bleef het geweld uit. Het is alweer drie weken geleden dat ons harige familielid Tinley insliep en men had ons ervoor gewaarschuwd; ‘het moet echt slijten, iedere keer loop je tegen herinneringen aan’. En dat ervaren Astrid en ik nog dagelijks, hoewel de scherpste randjes er af zijn. We kunnen immers bij tijd en wijle hartelijk lachen om sommige van haar schavuitenstreken. Vandaar hier nog een dierbare herinnering:

Waarom deze herinnering? Welnu, Tinley heeft er voor gezorgd dat Astrid haar angst voor honden kwijtraakte, zij was Astrids eerste hond. Met één prangende vraag verlaat ik de Luim vandaag: Tinley was terminaal ziek, de zwaan (lees DGG) kerngezond. Waarom toch laten inslapen?

‘Zei m’n moeder altijd’. Daar is vast wel een liedje over gemaakt (weet wel zeker). Meestal had het ‘ben ik daar nou zo oud voor geworden’ een nare smaak. Eigenlijk altijd negatief. Laat ik één woord omdraaien, na mijn laatste happening in Rotterdam: ‘dáár ben ik nou zo oud voor geworden’ en dan krijgt de betekenis een omgekeerd evenredige smaak. Astrid en ik, met Astrid aan het stuur, togen afgelopen woensdag tijdens het geweld van Conall naar een speciale Superconnectors avond in een afgehuurd pop-up restaurant in Rotterdam. Feestelijk was de teneur, en ook een beetje spannend. Immers, het zou ook de ‘première’ zijn van de mini documentaire die geproduceerd was met mijn activiteiten/leven als onderwerp. Omdat ik er nog geen snipper van had gezien, begon ik toch enigszins onrustig te worden. Ja, ik was geïnterviewd, en ja, de eerste verrassing was me al ten deel gevallen, maar, wat zouden ze nog meer hebben uitgevreten? Na een hartelijk welkom en een aperitiefje, zette drijvende kracht CEO Alex Broekman diverse mensen welverdiend in het zonnetje. Bij mij aangekomen, aarzelde hij geen moment om te verhalen hoe ik hem, als broekje in Silicon Valley, de ‘do’s and don’ts’ bijbracht. Daarna startte hij de minidoc. Nee, eerst nog iets over ‘Superconnectors’ uitleggen: ze organiseren evenementen waarbij de zogenaamde Superconnectors pro bono voor startups unieke introductie(s) verzorgen. ‘Start de tape’:

Summitfoto waar Alex Broekman me verzoekt geen Sparta liedjes meer te zingen. Maar goed, een kleine 7 minuten later duizelde me het enigszins na het zien van de waanzinnige hoeveelheid informatie, verleden en heden, die in zo’n kort tijdsbestek in beeld was gebracht. Ik zou dat met jullie willen delen, echter, er werd me op het hart gedrukt dat dit exclusief bestemd was voor de introductie van de activiteiten voor 2025, tijdens de kerst. Aangezien het versleuteld is, kan ik het eigenlijk alleen thuis bekijken. Dat brengt me op een business model voor de komende weken. Astrid prikt de ballon door; ‘dat doen we dus niet’. Astrid die menig business avontuur van me heeft meegemaakt, maar vooral logistisch sterk al onze verhuizingen heeft gemanaged. Mag ik even: Wilnis -> Loosdrecht -> Vinkeveen -> Hilversum -> Düsseldorf (Duitsland) -> Lommel (België) -> Emeryville (USA) -> Walnut Creek (USA) -> Concord (USA) -> Concord (USA) geen fout -> Alamo (USA) -> eindbestemming Loosdrecht. En te midden van al deze drukte het ook nog tot paramedic in Californië schopte:

Aan het voeteneind kon de TV als een giga scherm omhoog worden gebracht en het uitzicht was, was….briljant Rotterdams. In de verte gaf de Euromast ons een knipoog. Wat een onderkomen! Het liedje ‘Net als in de film’ leek voor deze situatie gemaakt. Eind goed, al goed? M’n oudste zoon Rick vond het super dat we tot een uur of vier ’s nachts gefeest hadden. De realiteit: om 04.09 ging Astrids mobieltje met de mededeling dat ze zich diende te bekommeren om twee baby’s. Weliswaar later die dag, maar er diende wel wat voorzorgsmaatregelen getroffen te worden. Valt best mee zo’n vroeg ontbijt! ‘Net als in de film’: The End.

Inderdaad, het viel niet mee. En hoe geweldig, Astrid en ik werden ondersteund met een stortvloed aan troostende en ondersteunende woorden op de social media. En met name de geschreven, persoonlijke kaarten deden ons goed:

Vanuit de hondenhemel kijkt Tinley toe en ziet dat het goed is. Dat haalde voor ons in de loop der dagen de scherpe randjes eraf. Het wennen is aan de dag-tot-dag gewoontes: ik rol m’n bureaustoel achteruit en kijk eerst even of Tinley er niet achter ligt. Natuurlijk niet. Astrid loopt naar de groenbak en merkt dat Tinley haar niet volgt, als te doen gebruikelijk. Natuurlijk niet. Zo zijn er nog veel van dat soort herkenbare situaties die nog moeten slijten. Maar, ten overvloede, voor de warme woorden die we mochten ontvangen, willen we iedereen nogmaals hartelijk danken. Wat wel ‘grappig’ was, was de constatering wie wel of niet de Luim gelezen had. Of zelfs niet de intro naar de Luim. ‘Leuke foto’ was niet de bedoeling van de Luimfoto! Dat brengt me overigens op steeds grover wordend taalgebruik. Het is gemeengoed om in commentaren op TV of radio met ‘kut’ en ‘kloten’ te smijten alsof dat de enige woorden zijn waarmee je een zeker misnoegen kunt uiten, hetgeen natuurlijk ook voor ‘fuck’ geldt. Even een samenvatting van meningen na de bagger wedstrijd van Nederland uit tegen Bosnië Herzegovina: ‘dat was toch een kutbal waar we mee speelden, en dat veld was ook kloten. Laten we het maar niet hebben over die scheidsrechter uit Azerbeidzjan, van zijn gefluit dacht ik af en toe, what the fuck’. Mijn zuivere Nederlandstalige versie: ‘dat was een bal die niet bepaald voldeed aan de norm, en dat veld leek meer op een door BBB omgeploegd weiland. En eerlijk gezegd had ik van die arbiter uit Azerbeidzjan en zijn gefluit ook geen hoge pet op’. Dat is toch een beschaafde en begrijpelijke versie waarmee Nederlandse kinderen, die zo achter lopen in taalgebruik, ook wat aan hebben! Maar dan gaan de influencers er zich mee bemoeien:

Wanneer deze twee grootheden zich ermee gaan bemoeien, dan kun je alleen maar constateren dat je geen schijn van kans hebt. Nog even een nabrander; ofschoon dit wel steeds bij mij in m’n gedachten speelde, werd het geactiveerd gedurende een winterse scene afgelopen week. Astrid kwam geagiteerd ’s ochtends vroeg van buiten met de mededeling dat ze er niet op gerekend had om ijs van haar autoruiten te krabben alvorens voor haar babysupport activiteiten de weg op te gaan. Verrast mompelde ik ‘tjeetje’, waarop ze alleen maar antwoordde met ‘truttig zeg’. Verward als ik toen was, kon ik alleen nog maar bedenken dat ik ‘wat een kutzooi’ had moeten zeggen om daadwerkelijk m’n medeleven te betuigen. Maar dat kan ik niet, dergelijke uitdrukkingen liggen niet voor in mijn mond. Nou ja, behalve toen we ons oordeel over Tinley moesten vellen, want dat vond ik zwaar kut en ik voelde me kloten. In alle andere gevallen ben ik meestal een watje, of een sneeuwvlokje en daarom, omdat we toch met voetballen bezig waren, ter afsluiting een poster van De Bond Tegen Het Vloeken:

16 maart 2014: Astrid en zoon Kaj vertrekken naar Ukiah (Californië), zo’n 193 kilometer ten noorden van onze woning in Concord, in de hoop een Golden Doodle van anderhalf jaar oud over te nemen. Astrid, altijd wat angstig voor honden (gebeten), kwam het ras tegen toen ze als paramedic met haar partner Lars in de ambulance een patiënt op ging halen. Veelal waren honden vrij agressief wanneer hun baasje of bazin op een brancard gehesen werd. Niet bij deze patiënt; het bleek een Golden Doodle te zijn. Vanaf dat moment stond haar besluit vast, zo’n kameraadje wilde ze ook hebben (ik stemde schoorvoetend in). Na veel onderzoek vond ze op EBay (Amerikaanse Marktplaats) een op het oog geschikte Doodle. Na veel vergeefse telefonische pogingen bleek dat degene die de advertentie geplaatst had, het netnummer omgedraaid had. Toen Astrid haar uiteindelijk te pakken kreeg, verbaasde het de vrouw dan ook dat niemand op de advertentie van deze populaire hond gereageerd had. Dat kon geen toeval zijn, vandaar de kop van deze blog. Na ruim twee uur kwamen Astrid en Kaj op de plaats van bestemming aan, een typisch bungalow-achtige woning met garage en kurkdroge tuin. De hond, Tinley geheten, werd in de garage gehouden, deed haar behoefte in de tuin en was niet gewend om aan een riem te lopen. Geen goede introductie. Toen Tinley gepresenteerd werd, bleek ze ook slecht onderhouden te zijn:

‘Poeh Kaj, groter dan ik zou willen,’ sprak Astrid in het Nederlands. ‘Laten we even ergens lunchen, en er over nadenken’, zei ze, na een telefoontje met mij. Tijdens een kop soep haalde Kaj Astrid over om Tinley, met haar vriendelijke uitstraling, uit die negorij te halen en een goed onderkomen in Concord te geven. Zo begon de love story tussen Tinley en de Laanen bunch, alsmede een glorieuze tijd in Concord en Alamo, Californië. Ruim twee jaar later, mei 2016, verhuisden we naar Loosdrecht en daar mocht Tinley niet bij ontbreken. Ze had geen enkel aanpassingsprobleem en presenteerde zich als……..ja zoals iedereen haar kent in onze arkengemeenschap, lief, vriendelijk, snuffelend, kwispelstaartend, nieuwsgierig, maar altijd met een uitstraling van ‘knuffel me’. Vandaar dat ik onderstaande prent zo mooi vind, Tinley die trots haar Laanen team presenteert!

En wij vijven, die het allemaal met een brede lach ondersteunen. Prachtige herinnering. Wanneer je dan de ‘Tinley’ foto’s bekijkt stapelen de herinneringen zich op en staat het huilen je nader dan het lachen. Ook al omdat alles wat je doet, ‘even naar de groenbak, ik neem Tinley mee’, niet meer opgaat. Ik heb in de verste verte niet kunnen vermoeden dat het zo’n impact op me (ons) zou hebben. Maar zoals gezegd, wanneer Astrid de sleutels van onze sloep pakte voor een tochtje over de plassen, zat Tinley al in de boot, ze genoot daar van:

Schipper Bo-Peter met zijn bemanning, Tinley als uitkijk. Koningsdag? Tinley was er bij:

In de houding voor het wachthuisje met het Laanen wapen, terwijl Astrid het rood-wit-blauw met oranje wimpel feestelijk rondzwaait. Ondeugend (zo leuk) mijn plek in bed ingenomen terwijl ik een kopje thee voor Astrid aan het maken was:

Mag niet, maar je lacht je te barsten. Tinley in haar eerste Nederlandse sneeuw:

‘Kijk nou eens, ik laat een afdruk achter’. Op haar ‘oude dag’ presteerde ze het dit jaar voor het eerst om zelfstandig het water in te gaan:

Kostelijk, en dan barst figuurlijk afgelopen dinsdag de bom, de dierenarts laat op de röntgenfoto’s zien waarom Tinley de laatste dagen zo lethargisch is; een mega milttumor. Opereren? Mogelijk, maar op z’n best een maand of drie soelaas, en het herstel vergt tijd. Moet je voor je eigen genoegen/plezier/liefde die lieveling laten lijden? Woensdag nemen Astrid en ik de moeilijke beslissing om euthanasie voor Tinley aan te vragen, hetgeen donderdag om 15.00 plaats zal vinden. We informeren onze geliefden en in de loop van woensdag komen broer Rob en vrouw Mariette (vele malen opgepast) en kinderen Bo-Peter en Ivar met partner Arielle, die tevens de nacht doorbrengen. Astrids zus Danielle wipt ook even aan om die lieverd van een Tinley gedag te zeggen. ’s Avonds houden oudste zoon Rick en echtgenoot Liesbeth ons ook gezelschap en dit alles om afscheid van Tinley te nemen. Kaj en Michelle zijn er in de geest bij vanuit Californië. Donderdagmorgen staan Astrid en ik met een zwaar gemoed op, vooral ook omdat Tinley ons kwispelstaartend tegemoet komt. De overnachters nemen met een dikke knuffel afscheid van Tinley, waarna ik ze naar NS Station Breukelen breng vanwaar ze de trein naar Amsterdam nemen. Dikke pakkerds vallen me ten deel, ogen glanzen van ingehouden tranen. De tijd kruipt naar 15.00 en Astrid en ik doen nog een laatste wandeling met Tinley, die opgetogen en ruikend aan wat ze ook wil het voortreffelijk naar haar zin heeft. Het doet pijn, met de wetenschap wat er te gebeuren staat.

We openen de achterbak van de auto en voordat we haar tegen kunnen houden probeert ze er net als voorheen in te springen, maar halverwege glijdt ze er vanaf. Astrid tilt haar erin, waarna we naar de dierenarts in Loenen rijden. Gewillig gaat ze mee naar binnen, ze kent de dril en gaat zonder af te wachten op de weegschaal staan, hetgeen nergens voor nodig is. Dokter Hans onderzoekt haar en laat ons weten dat Tinley een tikkende tijdbom bij haar milt heeft en dat onze beslissing de juiste is, nu ze nog gelukkig is en van pijn verstoken is. Goed om te weten, het vermindert echter de pijn niet. Binnen 20 minuten is de procedure beëindigd en heeft Tinley in de armen van Astrid het leven gelaten. We voelen ons opgelucht dat het voorbij is, maar gisteren kwamen de herinneringen als mokerslagen aan. Moet slijten, zegt men. Sommige mensen zullen denken of zeggen, ’t is maar een hond’, maar zoveel liefde krijg je van de meeste mensen niet. Asielminister Eucalypta Faber zegt bijvoorbeeld ’t is maar een migrant’. Vanuit de Hondenhemel laat Tinley ons weten dat ze in Californië eens een mens heeft nagedaan, en dat viel niet mee. ‘Om te lachen’, voegde ze er nog aan toe.

Bij Kaj in z’n Dodge Dart in Californië. Famous last words: Tinley, wat heb je ons ruim 10,5 jaar verwend met jouw ongeconditioneerde liefde. Voor altijd in ons hart.