Laanen's Luim

Ik vraag me echt af waar de protestsongs zijn gebleven. Vroeger werden het hits met een boodschap. Nu: niet te bekennen. Laat me liedjesschrijvers op weg helpen met oude, ietwat gemodificeerde titels. Diverse artiesten: ‘Where have all the flowers gone’. Niets meer aan doen, kan je zo gebruiken. Boudewijn de Groot: ‘Meneer de President, slaap zacht’. Wijzigen naar smaak. Mash: ‘Genocide is painless’. De plek(ken) is bekend. Bob Dylan: ‘The times they are a-changin’. Van alle tijden. Barry McGuire: ‘The eve of destruction’. We naderen dat punt sneller dan je denkt. Waar blijft die geweldenaar met dat lied dat iedereen aan het denken (en handelen) zet. Voor nu laat ik het geweld even achter me; het is niet meer om aan te zien, al dat opzettelijke bloedvergieten. Ik beperk me tot de aanvallen van Trump op de universiteiten. Daarom geef ik hem de middelvinger door me uit te dossen met attributen van twee Californische universiteiten;

Bo-Peter, die zijn Bachelor studie afrondde bij UC Berkeley (vandaar mijn ‘dad’ sweater), keek misprijzend naar me toen ik me vertoonde met de Stanford pet op mijn hoofd, dat schuurt in normale tijden. Dit geschenk van mijn grote vriend Fred van Buiten (Menlo Park), draag ik ter ondersteuning van de universiteiten in de V.S. die door de dementerende oranje man in het Witte Huis aangevallen worden. Hij past met zijn kompanen in mijn aangepaste versie van Matteüs 5:3: ‘Zalig de armen van geest, want aan hen behoort het Rijk van de Hel’. Arm van geest zijn, betekent weten dat je ten diepste afhankelijk bent van de duivel. De duivel houdt niet van wetenschap dus proberen zijn discipelen onder leiding van Trump dat met de grond gelijk te maken. Harvard was als eerste aan de beurt en werd beboet met stopzetten van miljarden aan subsidies omdat ze niet genoeg gedaan zouden hebben om de pro Palestina protesten te smoren. Trump verdedigt zijn vriendje Netanyahu, de Israëlische oorlogsmisdadiger (Internationaal Gerechtshof) te vuur en te zwaard. Bijkomend voordeel, het volk wordt dom gehouden en dan kun je mensen als minister benoemen die, die…… zoals in Nederland, de gevoelloze minister Faber, die Trumps genadeloze capriolen ademloos op de voet volgt. Aan haar moest ik plotsklaps denken bij de Finse inzending tijdens het Eurovisie songfestival. Zij, Trumps superfan, zittend op haar sofa kreunend ‘Ich Komme’. Zero Points. Daarom moeten de Amerikaanse universiteiten één gezamenlijke vuist maken en elkaar alleen bestrijden op het sportveld, zoals hier in de ‘Big Game’, de Cal Bears van Berkeley tegen de Stanford Cardinal:

Waanzinnig goed bekeken wedstrijden die nu mooi gebruikt kunnen worden om een boodschap van eenheid ten toon te spreiden. Over wedstrijden gesproken; wat denk je van Sparta-PSV morgen? Gaat Sparta op het Kasteel het onverwachte presteren door gelijk te spelen en Ajax de titel te ‘schenken’ of verrast Twente Ajax in Amsterdam en gaan daar de tranen rijkelijk vloeien? In ieder geval ben ik morgen in Rotterdam, vergezeld door onze oudste zoon Bo-Peter (broer Rob verzaakt). Spannend! Aan het Mila front gaat alles naar wens, met hier en daar een lichte vernieling.

Ze is nu drie weken bij ons en heeft meer empathie in haar rechter voorpoot dan Faber vanaf haar fraai gekapte kapsel in één rechte lijn naar haar grote teen, waar ze alles uit zuigt (duim is opgezogen). Daarom voor Marjolein Faber de slotnoot van de BeeGees: ’She started a joke, it started the whole world crying…….’. Haar antwoord op een persvraag dienaangaande: ‘ik ben de joke’.

Mila’s tweede week kenmerkte zich als ontdekkingsweek. Vol trots presenteerde ze alles dat onderweg haar interesse wekte: de deurmat, een lakschoen van Astrid, mijn ‘Norway’ pet, een mandje met boodschappentasjes en tussen de bedrijven door begroette ze bezoekers met groot enthousiasme. De kreet ‘MILA, NEE!’ is inmiddels ingeburgerd in ons hondvriendelijke wijkje. Ook is ze inmiddels dikke maatjes geworden met buurhond Noortje, waarmee ze onvervaard drassig grasland doorstruint. Zodanig dat Astrid enigszins uit haar humeur (het is vroeg) thuiskomt met een zeer modderige puppy, die vervolgens dapper doorstapt op onze houten vloer, onderweg naar een nieuw avontuur. Maar ja, wat doe je dan wanneer ze bij haar speelmandje staat en je vragend aankijkt, zo van ‘heb jij m’n favoriete botje gezien’.

Ja, dan vergeet je even het geluid van de stofzuiger waarmee Astrid een kilo of wat zand wegwerkt. Overigens weet ze inmiddels blindelings de weg naar huis te vinden, is zindelijk en beperkt de schade aan ‘gevonden’ voorwerpen tot een minimum; een compliment waard. In deze week van de paus herdoop ik haar tot Mila I omdat het rugnummer van onze vorig jaar heengegane, beminde Tinley gepensioneerd is. Moet ik zeggen dat de nieuwe paus een passend rugnummer heeft gekozen: 14! Daar zal Johan Cruijff in de voetbalhemel zeer trots op zijn. Iets wat het gros van jullie niet weet, is het gegeven dat ik ruim drie jaar misdienaar ben geweest. Ook wilde ik priester worden. Maar toen ik van de miswijn begon te proeven (N.B.: vóór de mis) en meisjes in beeld kwamen, liet ik dat snode plan varen. Broer Rob moet ook die gedachte gekoesterd hebben toen hij zich als de bliksem als paus vermomde:

Ja, dat is wat anders dan een Sparta outfit! Maar goed, ik dwaal af. In diepe gedachten verzonken, vroeg ik me af wat ik als paus zou doen met de naam Leo, zonder een nummer te willen zijn. Uiteraard zou ik het in de muziek zoeken! Na een hele rits namen van zangers, waaronder Dikke Leo, kwam ik op de naam Sayer: Leo Sayer, oftewel Leo Timmerman (klinkt dat bekend in de oren?). En nu de hamvraag; hoe zou ik (Leo) dat vieren? Natuurlijk met ‘red, red wine’. Na vele uren van research kwam ik uiteindelijk bij Ria Valk terecht. Huh?!

Ja, daar valt met ‘Leo’ ((je bent vannacht weer dronken geweest) door andere artiesten niet aan te tippen. En de B-kant slaat helemaal op Mila! Dat zou nog eens leuk zijn, de aanstaande paus die de nacht voordat hij ingewijd wordt eens helemaal uit z’n bol gaat, een soort van bachelors party. Nu hoor ik sommige mensen al mompelen ‘wat een gekke Luim’. En dat klopt, we leven inmiddels in een gekke wereld, waar iedereen, zo lijkt het, elkaar naar het leven staat. De duiders, influencers en ervaringsdeskundigen vullen de programma’s op alle beschikbare media met doemscenario’s, en ik weiger daaraan mee te doen, zonder m’n ogen te sluiten voor al dat nodeloze geweld. Wel wil ik de dagelijkse gang van zaken opfleuren met mijn niemendalletjes. Bij deze.

Gisteren, precies een week geleden, kwamen we terug uit het Brabantse Zeeland met een nog naamloze 4,5 maand oude labradoodle. In een vlaag van verliefdheid noemden we haar Mila, van Slavische herkomst en vrij vertaald ‘geliefd, zacht en vriendelijk’. Hoe kijken we daar na een volle week tegenaan? Minstens twee van de drie kunnen we al afvinken. Mooie score zou Meat Loaf zingen met “Two out of three ain’t bad”. Laten we eerst maar even de balans opmaken. Allereerst kom ik ogen tekort om die kleine dondersteen in de gaten te houden, hoewel Astrid daar minder problemen mee had:

Als te doen gebruikelijk was ze (Astrid) gehuld in uitgaanskledij. Mila’s aanvankelijke schuwheid smolt weg naarmate de dagen vorderden en zij meer en meer aan ons gewend raakte. Zo’n peuterhond moet nog veel leren, en volgens de kenners (Astrid, Bo-Peter en Ivar), ben ik te zachtmoedig, oftewel de zwakste schakel. Maar, wat bedraagt de schade nou helemaal? Tandafdrukken (melktandjes) in wat schoenen van Astrid, tafelpoten die een likje verf behoeven (was sowieso nodig), rolwieltjes onder mijn bureaustoel rollen minder soepel (goede oefening) en geringe schade aan wat kunstbloemen. Al met al zeer overzichtelijk, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat mijn bestraffende ‘NEE’s meer en meer effect sorteren. Volgens de kenners niet bestraffend genoeg. Heel eerlijk, ik moet zeggen dat ik week word wanneer ze na zo’n NEE naar me opkijkt:

Moet ik erbij zeggen dat Astrid kordaat(er) optreedt wanneer ik sta te pielen om haar riem aan te doen. Mila moet namelijk nog leren om aan een leiband te lopen, hetgeen door Astrid zonder pardon aangepakt wordt. Eerste rapport: Mila heeft de afgelopen week grote vooruitgang geboekt, het is een schat, een liedje waardig. Wacht even, alleen haar naam bevat al twee noten: ‘Do, re, MI……LA…do’. Hoe mooi is dat! Net nadat ik over wil gaan naar het reguliere Luim programma, en me verder van wat koffie wil voorzien, zie ik de pootjes van mijn tweede leesbril merkwaardig uit elkaar staan, nee, er ontbreekt een en ander. Ook de glazen liggen verspreid op de grond me toe te blinken. FUBAR* volgens goed Amerikaanse ‘slang’. Niet meer te repareren dus. Dat gaat punten kosten. Hoe nu verder? Er liggen zoveel wereldproblemen op ons pad, met zoveel ervaringsdeskundigen, dat ik me daar niet over hoef te bekommeren. Daarnaast word je er nogal depressief van. Sparta – Twente morgen? Daar maak ik me geen zorgen over, de Tukkers zijn te pakken. Even tussendoor, wel leuk natuurlijk dat Rotterdam, na de promotie van Excelsior, volgend jaar drie eredivisieclubs heeft. ‘In your face, Amsterdam’! Het beste lijkt me een positieve boodschap ter afsluiting van deze Luim van opa Laanen (ik dus), gericht aan mijn kleinzoon Aren die gisteren 7 jaar werd. Allereerst een foto van mij op die leeftijd naast mijn opa Laanen:

Mijn moeder placht te zeggen, wanneer ze mijn capriolen aanschouwde, dat ik niet bepaald het buskruit had uitgevonden. Gelukkig heeft ze nog mee kunnen maken dat het best is meegevallen. Mijn wens is dat Aren bij zal dragen aan een betere toekomst van dit land, deze wereld.

+Fucked Up Beyond Any Recognition

Verward word ik in de nacht van woensdag op donderdag wakker; tijd voor een plasje. Hoe kan dat nou, normaal gesproken positioneer ik altijd de locatie van het toilet scherp in mijn geheugen, waar ik ook ben, voordat ik naar bed ga. Zachtjes, om Astrid niet wakker te maken, werk ik me langs een hometrainer en bedenk me dat we zo’n ding thuis ook hebben. Merkwaardig hoe de inrichting op de onze in Loosdrecht lijkt! Pas in de badkamer besef ik dat ik thuis ben. Het was me dan ook wel een ritje terug van Bali. Nadat we van Rick en Liesbeth, die nog twee weken Bali voor zich hadden, tijdens de brunch bij Smorgas afscheid namen, met dank voor de uiterst gezellige 5 dagen die we gezamenlijk doorgebracht hebben, begon het laatst inpakwerk (lees Astrid). Onze man Raka stond prompt op tijd op ons te wachten om ons te vervoeren naar Denpasar Airport. Even kort: vertrek 20.40 naar Singapore, vliegtijd rond 2,5 uur. In Singapore uit het vliegtuig voor een rondje Immigration met de vrolijke mededeling dat het bezit van drug gerelateerde middelen bestraft kon worden met de dood. Na een uurtje weer terug in hetzelfde vliegtuig, waar inmiddels ook nieuwe passagiers plaats hebben genomen. Geen plek onbezet. ‘Time to destination (Amsterdam)’: 12,5 uur. Plaatsen ingenomen, ik aan het gangpad, Astrid in het midden, maar wel comfort plus, zij het naast het toilet. Filmtijd. ‘Like a complete unknown’ over Bob Dylan. Goede film, aanbevelenswaardig, tenzij je niet van Bod Dylan houdt. Na de film bleek de resterend reistijd nog ‘maar’ 10,5 uur te bedragen. Enfin, zo worstelden we de tijd door tot Schiphol, onderbroken door een heftige overgeefpartij van een achter ons zittende passagier, gelukkig nog net in het toilet, en een stoel waar spontaan in de zitting kiezelsteentjes ontstonden. Overigens, hulde voor de KLM crew. Gelukkig stond buurvrouw Jolanda op ons te wachten om ons veilig naar huis te brengen. In ieder geval verklaart dat mijn verwarring. Vanmorgen wekte Astrid me met een kopje koffie, daarop een smeltende stroopwafel, lekkah, en de mededeling dat Mila niet uit haar bench wilde komen. ‘Mila….bench….’ circuleerde door mijn hoofd. Ah, gisteren hebben we een nieuw familielid opgehaald in Zeeland, gelegen in West Brabant, een 4,5 maand oude naamloze labradoodle. Schatje, gelijk verliefd. Honderden namen doorgenomen en uiteindelijk gekozen voor Mila, hetgeen o.a. staat voor lieflijk. Aan mij de taak om Mila uit haar bench te lokken, en hoewel ze me in den beginne argwanend aankeek, lukte het prima.

Ze past zich heel snel aan, en Astrid en ik waren er aan toe nu we het heengaan van Tinley (14-11-24) een plekje hebben gegeven. Bali was super (weer), had ik dat al verteld? Ondanks de lengte van de reistijd, konden we ons voorstellen toch nog een derde bezoek te brengen aan dit mooie, zij het drukke, eiland met z’n vriendelijke mensen, heerlijk voedsel, fijne stranden en duizenden winkel(tjes). Waarschuwing: ga niet zelf scooter rijden tussen de honderdduizenden zoemende, grommende en brommende voertuigen die je links en rechts, zittend in een auto, passeren. Alleen toeristen veroorzaken ongelukken, weet men. Toen Astrid en ik deze toast uitbrachten, wisten we nog niet dat ‘geliefd’, oftewel Mila, ons pad zou kruisen.

Bali en Mila, twee onvergetelijke 4 letter namen.

Vanwege de situatie in de wereld (en Faber) gaat de Luim tot 23 april dit prachtige eiland rond om nieuwe energie op te doen om al dit kwaad het hoofd te bieden.

Houd tot die tijd het roer recht en zorg ervoor de wind in de zeilen te houden. Sail on!

Groter kon het contrast in leeftijd tussen twee feestelijke aangelegenheden in mijn deel van de familie niet zijn. Zondag de 4^e verjaardag van pittige jongste kleindochter Neva, en maandag viering van de 60^e huwelijksdag van m’n oudste broer Hans (83). Uiteraard ook van m’n schoonzus Cintha! Onderstaand wordt het gelukkige echtpaar vastgelegd voor de site van de Gemeente Almere:

Gemeente Almere

Hans en Cintha stapten 60 jaar geleden in het huwelijksbootje. Hij komt uit Rotterdam en zij uit Vlaardingen, maar inmiddels wonen ze alweer 43 jaar in Almere. Locoburgemeester Maaike Veeningen bracht het echtpaar een bezoek om ze te feliciteren met hun diamanten huwelijk.
Feliciteren jullie Hans en Cintha met deze mijlpaal?

Aan de oproep werd gehoorgegeven, maar van de felicitaties heb ik er één uitgelicht die ik wel geinig vond:

Goed nieuws! Wij hebben niemand gezien toen we 60 jaar getrouwd waren. Tijdelijk burgemeester van de VVD, deed daar niet aan!

Vandaar dat de huidig burgemeester (Hein van der Loo, ex CDA) nu partijloos is. Trendvolger. Overigens deed de locoburgemeester het uitstekend, niets op aan te merken. Goed gevoel voor humor, D66 waardig. Moet ik erbij zeggen dat broer Hans haar met een waterval aan informatie overviel, zowel over zijn professionele loopbaan als over de gemeente Almere. Cintha keek het glimlachend aan, die kent haar pappenheimer. De uurtjes voor het gezamenlijke diner werden ingevuld met het (her) kennismaken met neven en nichten, plus aanhang, die we al jaren niet gezien hadden. Sommigen nog vanuit de tijd dat naast de chocolaatjes een glas stond met saffies en sigaartjes. Tijdens het nuttigen van de heerlijk gerechten mocht ik nog enige woorden tot de jubilarissen richten. Broer Rob tikte het glas aan en als intro diende hij als springplank. Ik roerde aan dat ik in de loop der jaren milder was geworden, hetgeen er toe leidde dat ik instemde met Robs kritiek uit het verleden op mijn speelstijl. Weliswaar vorig jaar pas, toen ik op het Kasteel toegaf dat ik (af en toe) teveel pingelde. Het was eruit! Zo kon ik ook melden dat, etterbakje als ik was, wanneer Hans in zijn dienstpak bij de tramhalte stond te wachten op vervoer naar de kazerne, ik voorbij fietste en de baret van z’n hoofd griste. Dat vond hij niet prettig, mild uitgedrukt. Daarvoor bood ik alsnog mijn excuses aan, zij het 65 jaar later. Mijn boodschap en bewondering voor het bruidspaar gold een bijzonder moeilijke situatie in hun leven, waar ze ongeschonden en met opgeheven hoofd uitkwamen. Hulde voor het bruidspaar, hulde voor hun instelling. We namen warm afscheid van de feestvierders waarna schoonzus Mariette (Bob) ons liefdevol thuis bracht. Nu hoor ik het gebrom al….hoe zat dat met dat kinderfeestje. Welnu, wegens bouwwerkzaamheden werden de feestvierders opgedeeld in kleine aantallen genodigden. Zondag was grootoudertijd en konden de twee kleine donders zich helemaal laten gaan qua verkleden en toneelspelen. Na een paar uur verlieten we het slagveld, twee uitgeputte ouders achterlatend. Maar wacht, er was nog een jarige. Na oudste broer Hans, jongste kleinkind Neva, kon oudste kleinzoon (en bolleboos) Rico, levend en werkend in Brussel, zich een kwartje noemen. Over contrasten gesproken; dankzij z’n vader, zoon Rick, die-hard Feyenoord supporter. Uit opa’s digitale plaatjeskast kreeg hij dan ook, samen met alle mannelijke Laanens, een speciaal plaatje voor zijn verjaardag:

Rico stelde daar geen actieve herinnering aan te hebben. De moraal: ondanks contrasten toch een goede band met elkaar, dankzij gezond verstand. Vrij vertaald; VREDE!

Het Duivel landschap:

Duivel 1:

Poetin. Geboren als duivel. Heeft maar één ambitie; herstel van het groot Russische rijk. Mensenlevens tellen voor hem niet. Heeft geen ziel.

Duivel 2:

Trump. Geboren met hebzucht in zijn aderen. Ambitie; hoe verrijk ik mezelf nog meer. Veroordeelde crimineel. Slaat wild om zich heen zonder zich om de slachtoffers te bekommeren. Heeft natte droom van het koningschap maar heeft de Verenigde Staten inmiddels omgedoopt tot bananenrepubliek.

Duivel 3:

Netanyahu. Geboren met corruptie in zijn aderen. Ambitie; de langstzittende aangeklaagde premier van Israël te worden. Methode: oorlog in Gaza gaande te houden, waarbij de tienduizenden doden hem niet hinderen. Het Internationale Strafhof heeft een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd.

Imposant rijtje, toch? Maar we hebben ook nog de Stille Duivel:

Leunt Xi Jinping achterover en heeft hij z’n plannen al gereed?

En laten we vooral de Duivel fluisteraar niet vergeten:

Musk is geniaal en krankzinnig, weet als geen ander de ijdele Trump te bespelen. Wat voeren de miljardairs in hun schild, gebruik makend van de puppet president?

Op dit thema voortbordurend, paraderen de volgende duivel gerelateerde personen voorbij: Kim Jong-un, Little Devil, Duivel i.o. (in opleiding met het oog op de laatste ontwikkelingen), Erdogan. In eigen land hebben we natuurlijk een Duivel fan:

Wilders heeft zich meerdere malen met lof uitgelaten over alle drie Duivel toppers in deze speciale politieke Luim bijdrage. Voor hem deze quote van Bertold Brecht, die ik uit mijn OMdenk kalender scheurde: DEGENEN DIE DE WAARHEID NIET KENNEN ZIJN DWAZEN, MAAR DEGENEN DIE DE WAARHEID WEL KENNEN EN HET EEN LEUGEN NOEMEN, ZIJN CRIMINELEN. Doe ermee wat je wilt, Geert. Toen stuurde Astrid me een foto van onze firefighter zoon Kaj met een Emmy (TV onderscheiding) in zijn handen:

Hoe hij daaraan gekomen is, vind ik nog wel uit, maar symbolisch vind ik het geweldig dat een firefighter een Emmy uitreikt aan degene die het duivelsvuur weet te blussen. ‘Last but not least’, zo kan het ook;

V.l.n.r.: uw Luim fluisteraar, Vitalii (Oekraïne) en Antti (Finland). Bij Sparta (waar anders). Vitalii filmde de minidocu van mij, te vinden op YouTube, en Antti is een internationale student. ‘Rood-Wit gaat nooit verloren’, maar het lot van de wereld ligt in de handen van enkele engerds. Hopelijk zegeviert uiteindelijk het gezonde verstand. Zonder AI!

Toen de bende van vier, u weet wel, die oude automatisering knakkers, bijeen kwam voor de traditionele kwartaal lunch, passeerden daar natuurlijk allerlei enge mensen de revue. Trump, Musk, Wilders, Faber en……maar daar stopten we. Wanneer ik Faber op TV zie, dan krijg ik spontaan een eBarf (zelfde letter, andere betekenis). Zoiets als een eMail, maar dan heel goor. Om eerlijk te zijn, werden we onderbroken voor het opnemen van onze bestellingen: drie maal bal friet met pindasaus, en een maal brood ossenworst voor broer Rob, de dwarsligger. Je ziet het, we houden het gezond. Al spoedig kon ik monter melden dat Sparta op niveau excuses had aangeboden voor de ontstane urinegate situatie. Klasse. En dat niet alleen, er werden ook nog verbeteringen aangedragen. Vol trots kan de Spartavlag weer gehesen worden!

Nu vanavond PEC nog verslaan om de vreugde compleet te maken. En daar was het hele gezelschap het mee eens, ook Freek, ondanks het gegeven dat hij er geen bal verstand van heeft. Meer heeft hij bij te dragen wanneer het om de serie ‘Elixer’ gaat. Zowel hij als Ton hadden woensdagavond deel 2 van de serie gezien. Een intrigerende serie over het kwaad dat pijnstillers aan kunnen richten, alsmede sinistere familieperikelen. Echter, Astrid en ik hadden de serie reeds in z’n geheel op NPO Plus bekeken en dan moet je op je tong bijten om verkeerde aannames te corrigeren. Eén beeld schoot onmiddellijk in mijn hoofd (fantasie) bij een der scenes:

Hier geef ik niets mee weg, behalve mijn kennis van etiketten. Goed, ik verklap dus niets over de slotaflevering, tenzij……. Overigens, een serie die ik van harte kan aanbevelen in dit genre is ‘Dopesick’.

Non fictie, naar het gelijknamige boek van Beth Macy. Het waar gebeurde verhaal hoe de farmaceut Purdue Pharma talloze Amerikanen verslaafd maakten aan hun pijnstiller OxyContin (twee keer sterker dan morfine). Men kan niet meer zonder en heeft een steeds grotere dosis nodig omdat het lichaam eraan went. Psychoses, geweld en hallucinaties zijn maar een aantal van de verschijnselen die zich voor kunnen doen. Trump en Musk kunnen wat dat betreft als posterkinderen voor OxyContin dienen. Aanrader dus. Recentelijk was er nogal wat te doen over terug te geven roofkunst. Nu wil het geval dat ik in 1990 een Luim heb geschreven als bijdrage bij de oprichting van Prophecy, Tons geesteskind. ‘De laatste Luim’ speelde zich af in 2015 en gaf een ‘prognose’ overzicht van de gebeurtenissen gedurende de 25 jaar na de oprichting van Prophecy. Alle groten uit de toenmalige automatisering scene passeerden de revue en het had mijn broer Rob behaagd om mij op m’n alleroudst weer te geven. Helaas, een aantal van hen is niet meer onder ons: Eckart Wintzen (2008, BSO), Theo Mulder (2021, Multihouse) en Joop van Oosterom (2016, Volmac). Nu, weer tien jaar later, bleek ik de ingelijste Luim in mijn bezit te hebben. Na topoverleg met Astrid viel het besluit om dit prachtexemplaar tijdens de lunch terug te geven aan de originele eigenaar, Ton Bunnik. We troonden Ton na de lunch mee naar de Volvo van Freek, mijn privé chauffeur, waarna tijdens een kleine plechtigheid de overhandiging plaats vond:

De moraal van het verhaal; eerlijk duurt het langst, en daar kunnen ze in ‘Den Haag’ nog heel wat van leren!

De laatste tijd kan ik me niet niet herinneren dat ik over Sparta in de Luim aan het zeiken ben. Komt natuurlijk ook omdat dat wij fans gewend zijn aan armetierig voetbal, maar om dat uit te dragen, daar hebben we Hugo Borst voor. Zondag 2 maart ging de voetbalhemel voor ons open, Sparta speelde de beste wedstrijd van het seizoen en versloeg Willem II overtuigend met 4-0. Broer Rob en ik in opperbeste stemming de Bosselaar in. Ik bestelde twee kleine pilsjes (zo klein dat ik twee verkleinwoorden gebruik), maar toch krachtig genoeg om mijn blaas de opdracht te geven zich naar de pisbak te begeven. Beter woord heb ik niet voor deze gore langwerpige metalen bak. En beter kan ik mijn weerzin niet weergeven:

Loop ik tegen een Stoere Steward aan, hetgeen me deed denken aan een Suske en Wiske titel. ‘U kunt hier niet in’, sprak de in geel uitgeruste steward. ’Watblief’, mompelde ik verbaasd. ‘U kunt hier niet plassen’, legde hij uit. ‘Waarom niet’, antwoordde ik nog steeds beleefd. ‘Omdat ik het zeg’. Mijn bloed begon een beetje te koken. ‘En wie heeft daar opdracht voor gegeven’, sprak ik op het randje van mijn geduld. ‘Gaat u niets aan, trouwens u had 10 minuten geleden ook kunnen plassen’. Omdat hij er niet uitzag alsof hij het buskruit had uitgevonden, besloot ik het diplomatiek aan te pakken: ‘het gaat je geen fuck aan wanneer ik moet plassen, en wanneer je vindt dat ik buiten moet plassen, dan zeik ik wel tegen Het Kasteel aan. Vriend (niet gemeend), de wedstrijd is een kwartier geleden afgelopen en iedereen zit in de Bosselaar bier te drinken, denk je dat ik de enige ben?’. ‘Niets mee te maken’, was zijn stoere antwoord. Ik ook niet af te bluffen, ‘ik blijf hier staan tot je me naar binnen laat, al moet ik tegen je poten aan zeiken’. Morrend laat hij me naar binnen, waar nog twee Spartanen zich ingedrongen hebben. Ervan uitgaand dat deze arme ziel in geel niet op eigen houtje deze actie begonnen is, vraag ik me af wie wel tot dit besluit kwam. Deze toiletten, al sinds jaar en dag een bron van ergernis, zijn te schandalig voor woorden na een urinaal uurtje. Enquête na enquête wordt hierover geklaagd, niets wordt eraan gedaan. Heerst er een gedachte van ‘ze komen toch wel’?. Denkend aan Sparta’s slogan, neigt de balans zeer over naar tegenspoed. Gedachte: hier schrijf ik Sparta over aan. Maandag gelijk gedaan. Sparta bevestigt ontvangst om 14.28.

Het ingezonden contactformulier wordt opgepakt en indien nodig, ontvangt u hier een reactie op.

Voornaam:	Peter
Achternaam:	Laanen
Email adres:	Peter@Laanen
Geboortedatum:	Forever Young
Telefoonnummer:	06-
Uw vraag::	Gisteren, na de geweldige overwinning op Willem II, wilde ik naar het toilet, 15 minuten na de wedstrijd. Zoals gewoonlijk hadden we een biertje gedronken in de Bosselaar, de ambiance was eindelijk eens euforisch. Voor de deur van het herentoilet stond een steward die me vertelde dat ik het toilet (bij de jaarlijkse enquete immer met NUL gewaardeerd) niet meer in kon. Op mijn verbaasde ‘hoe dat zo’, antwoordde hij dat het anders maar door zou blijven gaan. Toen ik hem vroeg van wie deze opdracht kwam, wilde hij geen antwoord geven. Na mijn verontwaardigde uitspraak dat de wedstrijd net een kwartier geleden beëndigd was, kreeg ik het antwoord dat ik maar wat eerder had moeten plassen of anders ergens buiten. Ik pikte dit niet en uitindelijk liet hij me door. Punt is dat dir natuurlijk niet kan, geredeneerd vanuit een volle Bosselaar waar volop bier geschonken wordt. Maar ook de manier waarop, tegen een veteraan van 78, die hard Spartaan, opgetreden wordt. En ik was niet de enige. Schande! Wat kan hier structureel aan gedaan worden omdat het niet de eerste keer is dat de toiletten veel te vroeg worden afgesloten. W.G. Club Card houder Vak 19 Rij 4 Stoel 2. In de Sparta C-tjes in 1958!!!

Netjes toch?! Vervolgens elke dag hoopvol uitgekeken naar een passend antwoord. Helaas, ik ben bang dat we met dit ongemak voorlopig nog te leven hebben…..’Rood-Wit is onze glorie….’. Plotseling doemde voor mijn geestesoog zo’n rood-witte misdaadtape op, die gewikkeld werd rond de ‘toiletten’. Een nieuwe crimiserie: ‘Flikken Kasteel’. Voordat hij de laatste adem uitblies, trachtte het slachtoffer detective Honds de oorzaak van zijn verscheiden aan te geven. Meer dan ‘uri…..’ kon hij niet uitbrengen. Alle gekheid op een stokje Sparta Management, menigmaal hebben de fans, wij ook dus, ‘kom op Sparta’ gezongen wanneer we weer eens een keertje achter stonden, mogen we dat ook eens van jullie horen wanneer het om schoon en tijdig (na ‘het laatste rondje’) urineren gaat?! Dan kunnen wij weer dromen van 1959!

Laat ik beginnen met wat ik al geschreven had voor de horrorshow van Trump en J.D. Vance. Nu mijn gezicht weer normale proporties heeft aangenomen, kunnen we weer overgaan tot de orde van de dag. Dus stappen we snel over naar ons volgende thema: ‘democratie naar de knoppen en meer ellende’:

Weet die grijnzende engnek met die cirkelzaag wel welk leed hij aanricht? Natuurlijk, je moet wel een wrede inborst hebben wanneer je op die manier vele gezinnen naar de ondergang forceert. Hypotheken kunnen bijvoorbeeld niet meer betaald worden, waarna mensen huis en have moeten verlaten en gedwongen zijn om in hun auto of op straat te leven. Ja, lieve lezers, zo gaat dat in de Verenigde Staten van Trusk. Gelukkig kraait het oproer ook. Met name Tesla moet het ontgelden, onderstaand plaatje liegt er niet om:

Met name de nazibewondering en -groet van Musk krijgen de aandacht (Swastikars). In Europa kelderde de Tesla verkoop met maar liefst 45%. Het zal de rijkste man van de wereld in zijn portemonnee niet al teveel pijn doen, maar zijn ego des te meer. Maar ik durf te wedden dat deze immigrant uit Zuid Afrika zeer tevreden tegen de buik van Trump schurkt, overdenkend wat hij als ongekozen machthebber nog meer kapot mag maken. Niet dat het er bij ons veel beter uitziet, maar gelukkig hebben we partijen die een zeker evenwicht trachten te bewerkstelligen. Hoewel, wat valt er te trachten wanneer je een domtokkel als Marjolein Faber als minister van Asiel en Migratie hebt. Je ziet zo’n mens met droge ogen nog vertellen dat Zelensky niet democratisch gekozen is. Sterker nog, ze kwam er speciaal voor terug om dat nog even in de microfoon te blaten. Wel daarna op sociale media verontschuldigingen (Wilders: ‘doe dat nou maar, Marjolein’). Ja, ja, en wij zien zeker zo bleek?! Wat ik wel heel leuk vond, even een zijstapje, was de overwinning van ‘David’ Go Ahead Eagles op ‘Goliath’ PSV, zonder dat de Heer daaraan te pas kwam (voor de gelovigen onder ons). Strijdlust en onuitwisbaar geloof in het eigen kunnen vormden de ruggengraat van de overwinning. Bravo! Daar kan mijn eigen cluppie, u weet wel, een voorbeeld aan nemen. Bijvoorbeeld morgen tegen Willem II. Broer Rob en ik houden jullie op de hoogte. Zoals jullie weten, tracht ik de Luim serieus te houden, hetgeen meestal wel lukt (ahum), maar deze opmerking van Richard Keijzer, gepensioneerde, vermaarde doch gevreesde tech journalist, bracht toch een glimlach teweeg; ‘Welke gek heeft bedacht dat we Claude moeten uitspreken als Cloud??’ Die gedachtegang volgend zou het inderdaad Kloot dienen te zijn die ons land vertegenwoordigd bij het Eurovisie songfestival. Hetgeen vervolgens weer een luikje opende naar Van Kooten en De Bie die een deelnemer aan een songfestival in het Oostblok interviewden. Weliswaar had deze geen hoofdprijs gewonnen, maar wel enige awards, waaronder die van zanger met de dunste beentjes, maar vooral was hij de ‘Bodje’ van het festival geworden. ‘Bodje?’ ‘Ja, dat kennen we hier niet, maar dat kun je het beste vertalen met kloodzak’. Hier was ik gebleven toen ik me bedacht dat het goed zou zijn om het debat/ de onderhandelingen aan te schouwen tussen Zelensky, Trump en J.D. Vance. Na enige minuten CNN dacht ik verkeerd afgestemd te hebben en dat ik in een Netflix serie beland was die ‘White House Hoodlums’ heette.

Die arme Zelensky, continu aangevallen door die intellectueel gestoorde Trump en schandknaap Vance (pas op, erger dan Trump) en wanhopig probeerde uit te leggen wie de agressor was. Geen kans, debilio Trump snoerde hem de mond met de kaarten die hij in z’n hand had, en Zelensky niet. Hij wilde wel de mineralen ontvangen, maar geen veiligheidsgaranties geven. Ik kan hier nog uren over verder gaan, maar voor mij resteert er maar één vraag: wat heeft Poetin voor bewijs tegen Trump dat hij hem zo in de zak heeft? 1 maart 2025 zal als de dag bekend staan dat Trump tot ‘Bodje’ van de wereld benoemd is, dat dan weer wel!