8 juni bracht Ivar ons naar de BART (soort metro), die ons regelrecht naar San Francisco International Airport bracht. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zo’n openbaar vervoer fan ben, maar het was een waar genoegen om het spitsuur verkeer voorbij te flitsen. Precies 1 uur en 5 minuten later konden we in gaan checken en begon onze Mexicaanse trip.
Club Solaris had vorig jaar september twee maanden nodig om zich te herstellen van orkaan Odile. Met orkaan Blanca in aankomst had men uit voorzorg alle grote ramen (zie links) afgeschermd. Blanca koos tot onze grote opluchting een andere route, maar de meeste schotten bleven op hun plek. Volgens mij richten die dames orkanen de meeste schade aan want een van de Hyatt hotels was nog steeds gesloten! Enfin, twee heerlijke dagen voor ons zelf, waarna orkaan Ivar, en zijn drie kameraden, zich met een ongelofelijk enthousiasme kwamen melden.
Aangezien Club Solaris (onze timeshare) een all in resort is, lieten de heertjes zich niet onbetoogd waar het om innemen ging, terwijl Ivar en Alex (links) ook een aangeboden ‘Cubaantje’ lekker wegpaften. De vrienden die ze ‘onderweg’ maakten leidde tot geweldige volleybal- en inneem partijen. Een van hen, toetsenist Devin Welsh, was er vanwege een groot strandconcert waar de boys wat al te graag heen gingen, hoewel er een ontbrak (namen noemen we niet, maar het was Jake) vanwege het gegeven dat hij tijdens de nadronk niet meer wakker gemaakt kon worden, ondanks dat de andere drie hem begoten hebben met liters water. Het afscheid viel eenieder zwaar, maar de laatste drankjes bij de zwembadbar bracht verlichting. Onder grote hilariteit kwam er alsnog een groepsfoto tot stand:
Achter v.l.n.r. moi, Alex, Devin Welsh, Marc Welsh (vader en sponsor van), Jake, en de ongelofelijk energiek uitbundige Michael Welsh. Op de voorgrond Jeremy en gekke Henkie…eh Ivar, die vanwege zijn capriolen bij het strandvolleybal de ‘two fisted flying Dutchman’ werd genoemd. Niet veel later, toen we naar onze kamers terugslenterden, laste ik onverwacht een kamerinspectie van de boys in. HELP! Nu begreep ik waarom het kamermeisje een polsstok nodig had wanneer ze de bedden op moest maken!
Enigszins beteuterd stonden de boys naar hun hoopjes kleren en ondergoed te kijken, en aarzelend kwamen er wat excuses (smoesjes) los. Enfin, uiteindelijk hebben ze het goed gemaakt met een gezamenlijke fooi van $25 en een excuusbriefje. Inmiddels waren ook onze vienden, helemaal stammend van onze Ex’pression tijd, aangekomen. De Riddells pasten zich moeiteloos aan en een der hoogtepunten was de snorkelboottrip.
Aan de railing Ivar, Alex, Jake en Jeremy. Op de voorgrond een figurant, Danny Riddell en mijn surrogaat kleinkinderen Ryan en Siena. Aangezien we reeds een tiental jaren Club Solaris aandoen, hebben we bij het restaurant- en barpersoneel heel wat vrienden gemaakt. Een van onze favorieten is de manager van Restaurant Marco Polo, Victor, die ons met een knipoog soms ook een tafel toewijst zonder reservering.
Victor geflankeerd door Yee Ju Riddell en Astrid. Woensdag was het sportieve hoogtepunt van de week, de Golden State Warriors van Oakland konden immers wereldkampioen worden. In de Premier bar konden we onder het genot van een klein aperitiefje dat ook daadwerkelijk aanschouwen, en de vreugde was dermate groot dat we nog een neutje hebben genomen.
De grote man van de Cavs, LeBron James, kon het in z’n eentje niet opnemen tegen de Warriors, een team met diepte op de bank en Most Valuable Player in de league; Stephen Curry. Uiteraard hebben Astrid en ik nog wat staatsie foto’s laten maken, waarvan onderstaand de strandversie.
Graag sluit ik af met een foto van Astrid en Ivar, een dankbare zoon, die met deze lach ook de appreciatie van zijn vrienden weergeeft.
Fantastisch om zo’n clubje van 18 en 19 jarigen mee te maken die het ook nog eens geweldig vonden om elke avond met ons te dineren. Waar vind je dat nog?