De jongste zus van mijn moeder (helft tweeling) gaat dat begin januari vieren. En ze is nog zo scherp als een scheermes, en leest nog zonder bril. Even terug in de tijd: maart 1959, Tante Bep en Oom Adrie vieren hun 12 ½ jarig huwelijk. In de voorste rij zitten v.l.n.r. ik zei de gek (mocht o.a. met sigaren rondgaan, zou je nu eens mee moeten aankomen), twee plekken naar rechts neef John (zoon van) en daarnaast broer Rob. Achter broer Rob zit Tante Bep, met links naast haar wijlen Oom Adrie.
Wat is nu zo bijzonder aan bovenstaande prent, behalve veel andere beminde en veel helaas niet meer onder ons zijnde familieleden? Welnu, goed 60 jaar later bezoeken broer Rob en ik juni j.l. de dan 99-jarige Tante Bep, waarbij neef John de serverende taken voor z’n rekening neemt (u weet wel) en Tante Bep fier verkondigt uit te zien naar haar 100 jaar feessie. Dat creëert onderstaand weer zo’n memorabel plaatje:
V.l.n.r. neef John, Tante Bep, broer Rob en de selfie man.
60 jaar later ‘and still going strong’! Gaat een prima partijtje worden in Rotterdam! Brengt me naar een ander partijtje, het 75-jarig bestaan van de NAVO. Lijkt ook net een familie met al dat gekibbel, waarbij ze ook roddelen over dat achterlijke neefje uit Amerika wiens naam we niet zullen noemen (Trump).
Macron: “Donald, het antwoord staat al op het bord”.
Wereldleiders waar je naar op zou moeten kijken. Helaas! Nu de Sint plaats heeft gemaakt voor de kerstman, kan ik met trots de overbrugging laten zien die beide zijden van het Eendengat met elkaar verbindt. Onderstaand ‘the making of’, waarbij men niet de gedachte mag krijgen dat buurman Peter K. zich een toeziende taak had toebedeeld, hij is namelijk een keiharde werker!
Maar, eerlijk is eerlijk, het avondresultaat mocht er wezen:
Vanwege mijn ietwat verminderde mobiliteit, heb ik toch een manier gevonden om thee met een cracker naar mijn beminde Astrid te brengen alvorens ze weer een baby rijker gezin te hulp schiet. De z.g. Samoerai methode (kinderen, probeer dit niet thuis):
De kruk zit stevig in de ceintuur, de linkerhand bevat kop thee met daarop de cracker, de rechterhand zorgt ervoor de leuning vooral niet los te laten. De eerste keer dat ik dit deed bezorgde Astrid bijna een beroerte, maar de lust naar heerlijk ochtend gepeuzel heeft de slag gewonnen. Helaas laat deze selfie geen verdere details toe wegens verzekeringstechnische risico’s. Het weer is niet om over naar huis te schrijven maar bezorgt toch dat knusse, tenminste, wanneer je niet buiten hoeft te zijn, van ‘buiten waait de wind rond het huis’, oftewel: ‘toen was geluk heel gewoon’. Althans bij mij. Heerlijk muziekje aan, beetje revalidatie, tussen de buien door Tinley uitlaten en wanneer Astrid van Baywatch eh…. Babywatch terugkomt een lekker glaasje wijn. M’n liefje wat wil je nog meer? Vanwege het gegeven dat we spaarzaam om moeten gaan met materialen, had ik mijn gymkluppie gevraagd om het been dat mij vorig jaar geschonken werd naar aanleiding van de vervanging van mijn rechterknie, wederom te gebruiken en alleen te laten tekenen door nieuwe leden of door hen die indertijd afwezig waren. Voila, zo geschiedde:
Het werd mij trots door gymmaatje Chris G. overhandigd tijdens onze evaluatie ronde. Dit was echt zo’n duizend + 1 dingen week, maar woensdag is er weer een serieuze aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, #37: ‘When the shit hits the fan’. Zo, gooi die maar eens door het vertaalprogramma van Google!