Vandaar dat ik nu pas, te laat, in staat ben om slaperig mijn Luim in te kloppen. Zo kon het gebeuren dat ik afgelopen donderdag aanschoof bij de elite van Buitenzotters, de extensie van de inmiddels fameuze, door zoon Rick opgerichte, Beinse Zot. Aanleiding: Nederland-Oostenrijk. Vaccinatiegraad: hoog. Buurzot Ron verzorgde via eindeloze kabels dat deze beladen wedstrijd in de buitenlucht geconsumeerd kon worden. De opmerking dat mijn met oranje leeuw gedecoreerde stropdas (hierover meer later) nog nimmer een overwinning had opgeleverd, leverde kreten van afschuw op. Maar, beweerde ik standvastig, statistieken zijn er om verbroken te worden. Voordat de wedstrijd begon konden we €5 inzetten op de uitslag van de wedstrijd. Spannend.
Impressie van de Buitenzot bijeenkomst
Leuk is het dan om te constateren dat kluszot Klaas zich 11 minuten lang kon verheugen op de opbrengst van de gokpot. Helaas, toen Depay vanaf de stip scoorde, viel zijn financiële droom in duigen. Maar ja, 0-0 is ook wat magertjes, en Nederland moet je ook laten winnen. Datzelfde gold ook voor bromzot Marius die 1-1 had voorspeld. Inmiddels bediende frituurzot Marco ons van overheerlijk oranje bitterballen en dito krokante driehoekjes. Toen Dumfries in de 63e minuut 2-0 op het scorebord bracht, was de vreugde groter dan het vertoonde spel. De kandidaat voor de pot werd toen zoonzot Rick, die vervolgens tot 90+4 bleef beweren dat consolideren nu aan de orde was. En zo kon het gebeuren dat middels de winst van Rick mijn vaderdag cadeau financieel gewaarborgd was. Met deze geruststellende gedachte ging deze introzot huiswaarts. Daar aangekomen kwam Astrid nog even haar mandje uit om met een klein whiskietje de avond af te sluiten. Vrijdagmorgen, slaap in de ogen, bezag ik de monumentale oranjeviering van overbuurman Peter. Mijn remedie: de stropdasleeuw, die kon na de overwinning op Oostenrijk geen kwaad meer doen.
Twee maal oranje belooft veel goeds voor de rest van het toernooi!
Met een gerust geweten gingen we met ‘oude’ buren Chris en Marianne op pad naar het museum van de 20e eeuw in Hoorn. Geweldige dag, helaas overschaduwd door dit historische document in het museum:
Een gruwelijke gedachte maakte zich van me meester; ‘was ik een onderdeel van dit systeem?’ Ook Chris ondervond dit, maar gelukkig zorgde een goede lunch bij de haven van het pittoreske Hoorn voor opluchting. Bij Marianne en Astrid hingen gedachtenbubbels met ‘ja, ja,’ boven hun hoofd. Fijne vaderdag!