Month: July 2021

Na het produceren van mijn zaterdag Luim van vorige week, begaf ik me op weg naar Den Haag ter viering van de 70^e verjaardag van Peter Wijsman, de man die ik 47 jaar geleden ging mededelen dat ik zijn nieuwe baas zou worden. Voor deze moeilijke mededeling aan deze zeer getalenteerde doch rebelse collega, had ik Café de Sport, gelegen aan de Kazernestraat uitgekozen. Bekend van:

Juist, de plek waar Van Kooten en de Bie aan het biljart als de Klisjeemannetjes, en echte Hagenezen, hun triomftocht begonnen: “als ik met die winteâhrpein van me op ut moment supriem voâh ut open raam zou gaan staan, en ik zou richtuh, nâh, dan spuìt ik un volwasse vent zo van ze brommeâhr”. Fraaie volzin uit één van de vele biljartsessies. Afijn, onderweg naar de Denneweg, slagader van buurtschap 2005, rekenden we uit dat we op die gedenkwaardige dag bij de Sport gezamenlijk 51 jaar waren. Stilte. Nu dus 145 jaar. Om met de Tegenpartij te spreken; “mogen wij even overgeven”. Fijn parkeerplekje aan de gracht gevonden, en omdat de Sport helaas niet meer in bedrijf is (stiekem toch nog even gecontroleerd) een plekkie aan de bar gevonden bij Café 2005. Zo’n bar met een origineel gesoldeerde zinkplaat. Voelde vertrouwd aan. De jeugdige (26) ober en dito (19) terraskelner vonden die twee oude purkers aan de bar wel geinig, maar van de Sport hadden ze nog nooit gehoord. Rooie Peet vertelde vol vuur hoe we elkaar daar gesproken hadden en dat hij alleen “okay” zei, waarna het gezellig werd. Na een uurtje (of zo) durfde de barman voorzichtig te vragen of we weleens van Instagram gehoord hadden. Of zeventigers onder een steen leven! Tijd om een foto van ons te laten nemen en te vertrekken.

Het afscheid was warm, een verwarde barman achterlatend wiens hoofd duizelde van de kennis van die ouwetjes. Aangezien het borrelgarnituurtje verteerd was, tijd voor een lekkere tussendoor maaltijd. Gevonden in de Maliestraat bij Bar Bistro Speakers, net geopend, we waren de eerste gasten. Ergo, veel aandacht van de uitbater die ons verhaal (47 jaar geleden…bla, bla) aanhoorde om vervolgens de kaart uit te leggen. Voedsel prima, randzaken prima, waarna vervolgens een man zich aan onze tafel meldde die vernomen had hoe de Sport een belangrijke rol in ons leven gespeeld had. Hij stelde zich voor als Antoine Keijzer wiens vader in 1956 een broodjeszaak aan de overkant had opgericht. Na wat vriendelijk heen en weer geval kwamen we erachter dat ik met zijn oom Sjaak bij Graaf Willem II/VAC gevoetbald had. Ik maakte gewag van een wedstrijd tegen de koploper (Archipel) die we met de rug tegen de muur wonnen. Verslag van de beroemde Beb Bakhuys. Ik heb de belofte om de chaotische foto van die wedstrijd te sturen:

Zoals ik uitlegde; geheel links oom Sjaak, geheel rechts (nieuwe) oom Peter. Leuke neef die Antoine, kenner van buurtschap 2005. Tijd om af te rekenen, waarna rooie Peet zei; “Kojak,” zoals hij me ooit herdoopt heeft, “ik bel Debbie en vraag haar om ons op te halen.” En dat was maar goed ook! Kanjer. Eind goed, al…… totdat Lieke gisteren de penalty miste. Gelijk met het missen door Lieke schoot die Calvé reclame door m’n hoofd. Arme Lieke. Ik begrijp het wel, na Jiskefet heb ik vele malen ‘Peter pindakaas’ mogen horen. Van die druk ben ik nu verlost. Tot slot; woensdag is-ie er weer, aflevering 122 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Geniet er Covid-vrij van!

Gisteren zijn de Olympische Spelen 2020 een jaar later officieel van start gegaan met een prachtige openingsceremonie. Astrid en ik weten als geen ander hoe indrukwekkend dat schouwspel is, ofschoon we ons dat pas later realiseerden. Dankzij het Europese kampioenschap van ons honkbalteam werd deelname aan dit spektakel in 1988 een feit. Tevens gold dat ook voor de officials van de deelnemende landen, zij het dat de kassituatie van de bond, de KNBSB, dat niet toeliet. Dus besloot ik als eindverantwoordelijke dat er uitsluitend op eigen kosten deelgenomen mocht worden. Uiteraard gold dat alleen voor de Bobo’s. Dan slinkt zo’n delegatie aanzienlijk, kan ik je verzekeren. De herinneringen blijven je een leven lang bij. Het begon al met de aankomst in ons hotel, waar we geacht werden op de grond te slapen op keurig neergelegde matjes. Met handen en voeten, hun ’I speak English’ buttons kwamen niet geheel overeen met hun talenkennis, werden bedden georganiseerd. Ook de badhanddoeken, ter grootte van een zakdoek, moesten aangevuld worden. “Yes sir”, dat is alles wat Astrid te horen kreeg bij elk verzoek, en soms kwam het goed. In onze postvakken lag een uitnodiging van de verantwoordelijke baseball president:

Gave bijeenkomst in imposant hotel met vele bekenden. Semi formeel, dat wel, ondanks de ‘informal’ op de uitnodiging. Gelachen hebben we met Ron Jaarsma, de toenmalige hoofdsponsor van HCAW in Bussum. Door naamsverbinding kwam Mr. Cocker HCAW in de competitie. Vonden met name de Amerikanen wel een mooie naam!

Ron Jaarsma rechts naast de man met ‘oversized’ pet te midden van opgetrommelde schoolkinderen

Wat wil nu het geval, Astrid, Ron en ik zaten na een lange dag wat ontspannen een biertje of wat te drinken in een soort van bruin Koreaans café. Ron beklaagde zich dat hij z’n vrouw niet telefonisch te pakken kon krijgen. Na nog een biertje of wat eiste hij de telefoon op met zoiets van “pleezzzz”, en draaide zonder hoop z’n nummer thuis. Toen het slaperige “met Kiek” luid en duidelijk doorkwam, leek het alsof de hele tent tot stilstand kwam. Dikke pret, behalve de telefoonrekening. Deze spelen vormden ook het toneel van het gevecht tussen IOC afgevaardigde Anton Geesink en zittend NOC voorzitter Henk Vonhoff. Wij, met name Piet de Bruin van de NeVoBo en ik zaten in kamp Geesink, hetgeen niet veel later leidde tot het vertrek van Vonhoff:

Oh ja, er werd ook nog gehonkbald. En hoe, Nederland behaalde in een zeer sterk veld (Amerika won goud) een zeer eervolle 5^e plaats, met Bart Volkerijk als winnende pitcher.

Dat wij als Multi Function ook naamsponsor waren in de Nederlandse competitie, was natuurlijk de kers op de taart. Duizelingwekkende indrukken die een leven lang meegaan, en waar ik dagelijks aan herinnerd wordt door de ‘kroon’ op onze archiefkast:

Replica van 5^e eeuw Silla Dynasty

Terug naar het heden. Afgelopen week werd ik nog eens gruwelijk naverwend voor mijn verjaardag en gelukkig kon Astrid daar voedseltechnisch, meer dan verdiend, ook van meegenieten. Nogmaals dank, jullie weten wie jullie zijn. En woensdag weer ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, #121! Lees het in gezonde omstandigheden; het heerst!

Vrijdag 25 juni schiep vreugde. Vanwege de versoepelingen werd ik in staat gesteld om mijn verjaardag de zaterdag daarop gepast te vieren, zij het nog steeds beperkt. Desondanks; heerlijk, dankzij een ‘Astrid special’. Vrijdag 9 juli bleken de vrijheden die velen zich aanmatigden regelrecht geleid te hebben tot een massaal aantal besmettingen. Nederland kleurde rood en het duo Rutte/de Jonge ging in paars, oftewel het boetekleed. Ze trokken het geroutineerd aan. De vreugde van de eerste vrijdag werd nu overschaduwd door het naargeestige gevolg van vrijdag 9 juli. Kunnen we nog op tijd aanwezig zijn bij de bruiloft van dit liefelijke koppel?

Michelle en Kaj bezegelen hun verloving in Griekenland (2019)

Onze reis naar Californië om daar het huwelijk van zoon Kaj en verloofde Michelle bij te wonen, staat of valt nu met de toestemming van de Amerikaanse autoriteiten om Amerika in te reizen. Die status was vanaf 6 september positief, nu echter weer ingetrokken. Voor de Amerikanen die naar Nederland willen reizen geldt nu ‘do not travel’, code rood dus. Inmiddels heb ik een smeek e-mail naar de Amerikaanse ambassade gestuurd met de boodschap of deze ouders van een Amerikaanse staatsburger (dat is Kaj ook), asjeblieft, ‘pretty please’, een uitzonderingsstatus kunnen krijgen. Duim met ons mee. Nu wil ik jullie gezellig meeslepen naar iets positiefs, Astrids ‘nieuwe’ sloep (ik mag meevaren). Onderstaand toont ze zich tevreden na een proefvaart met ketelbinkie Tinley.

Over de naam zijn we het nog niet eens. Suggesties zijn welkom. Over de (teleurstellende) EK finale wil ik eigenlijk maar één ding kwijt, wat een ‘loser’ mentaliteit om gelijk na ontvangst van de zilveren medaille die van je nek te halen. Wanneer je (onverwacht) zo ver gekomen bent, mag je er wel wat eerbiediger mee omgaan. Engelsen en penalty’s, het blijft een dingetje. Enfin, daar weet Frank de Boer ook alles van! Ik maak me er vandaag met een ‘Jantje van Leiden’ vanaf, ben een beetje in mineur. Waarschijnlijk veroorzaakt door het ‘Peter R. de Vries’ effect of de narigheid in Limburg en de omringende landen. Plotsklaps weet ik het, onze oudste zoon wordt vandaag 30 en we kunnen dat niet samen vieren. En omdat we hem pas om zes uur vanmiddag feliciteren, is dat zo vroeg nog niet helemaal tot me doorgedrongen. Op dat moment overhandigt zoon Kaj hem in Californië het fotoboek van z’n eerste 30 jaar in dit leven. En zo is het allemaal begonnen:

Lumineus idee van Astrid, waar ik qua scanwerk aan bij mocht dragen. We zagen hem middels al die foto’s weer opgroeien. Mooi en ontroerend. Van harte Bopper, ga zo door, positief als je bent! Weet je wat, nu ik toch zo wakker ben, ga ik alvast aflevering 120 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ voorbereiden, er gebeurde immers heel wat bij Ex’pression in de loop van oktober 2003. Ter afsluiting; wees op je hoede, blijf gezond.

Er viel natuurlijk gedurende de pandemie weinig te plannen. De verjaardag die ik in m’n hoofd had om mijn ¾ eeuw groots te vieren, viel helemaal in duigen. Alhoewel de versoepelingen precies één week voor m’n verjaardag ingingen (mazzelpik), moest het toch op bescheiden schaal gevierd worden, met een veel geringer aantal mensen dan gepland (in mijn hoofd). Maar zoals altijd wist Astrid het maximale eruit te halen, met als hoogtepunt het verschijnen van een heuse snackkar. Daarnaast had Ivar een bard geregeld die liedjes uit m’n jeugd speelde die ik luidkeels mee kon zingen. En omdat ik jarig was, werden daar geen opmerkingen over gemaakt. Plotsklaps werd er om stilte gevraagd, waarna Astrid het woord nam. Klaarblijkelijk heb ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering gezegd dat ik best een standbeeld verdiende. Welnu, met veel aplomb onthulde ze een door haar geproduceerde buste in wording, waarna applaus volgde.

Uiteraard stond ik paf, hoewel ik de neus wat uit proportie vond. Astrid zegde toe over verkleining na te denken, maar was de mening toegedaan dat ze na bijna 34 jaar huwelijk meer van m’n neus had gezien dan ik. Ik vermoedde dat ze in m’n slaap een gipsafdruk had gemaakt. Echter, ik gloeide van trots, maar wel stiekem gisteren in haar atelier een foto gemaakt om te kijken of er iets aan de neus gewijzigd was. Helaas. Vele bijzondere cadeau’s en herinneringen vielen me ten deel, waarmee ik de komende maanden ‘zoet’ ben. Sommige gedichten en voordrachten deden me daadwerkelijk blozen, en daar heb ik normaliter geen last van. Terwijl ik maandag bezig was om ‘dankjewels’ te schrijven, alsmede antwoorden op de sociale media te geven, verscheen er als bij donderslag een mooie doos voor onze deur. Na uitpakken bleek er een dosis Californië (wijn) opgestuurd te zijn uit Helmond, van origine Rotterdammers.

Onder leiding van vriendin Jeanny (we leerden elkaar 58 jaar geleden kennen) tekende de hele familie de mega verjaardagskaart, inclusief kleizoon Dennis, die bij ons in Californië gelogeerd heeft. Bij onze terugkeer naar Nederland werd bevestigd dat we een aantal vriendschappen voor het leven hebben, en dat is het mooiste cadeau dat je kunt bedenken. Zonder ook maar iemand tekort te willen doen, wist jongste broer Rob met zijn inspanningen de roos te raken. Lees even mee:

Mocht ik ooit nog beroemd worden (niet op gokken), dan hoeven ze bij mijn verscheiden alleen maar de meegeleverde USB stick in de computer te pluggen om m’n hele levensverhaal in te zien, inclusief muziek van de betreffende periode. Moet ik zeggen dat oudste zoon Rick, samen met Liesbeth, ook een goede duit in de zak deed met toekomstige herinneringen:

Liverpool totaal gaan we volgend jaar doen, zo Covid het wil. Ondanks de beperkingen een onvergetelijke verjaardag, met veel dank aan Astrid die m’n gedachten kan lezen (best gevaarlijk). Woensdag weer herinneringen uit 2003 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Lees het in gezondheid, laat je niet besmetten! P.S. Over Peter R. de Vries is alles al geschreven, daar heb ik helaas niets aan toe te voegen.

Ja beste mensen, vandaag is het weer zover, de oude baas is jarig. En hoewel we dat redelijk beperkt kunnen vieren, is er één die uit het minimale het maximale weet te halen: Astrid. Drie zaken die geen toeval kunnen zijn: 1) versoepelingen precies één week voor m’n verjaardag, met dank aan minister de Jonge 2) het Nederlandse elftal speelt niet tegen Denemarken op mijn verjaardag, met dank aan Frank de Boer 3) het wordt vandaag de warmste dag van de week, met dank aan weerman Jan van Radio Noord Holland. Kijk, dat noemen we een echte hattrick! 35 jaar geleden vierden we mijn 40^e verjaardag bij Restaurant Buitenlust in Vinkeveen, Astrids eerste met mij. Dress code: witte uitdossing.

Daarna had Astrid de regie bij alle volgende verjaardagen. Met groot succes, zoals een Mexicaans feest op mijn 65^e in Californië:

Trotser nog ben ik op de manier waarop ze bij terugkeer in Nederland de draad heeft opgepakt, ondanks negatieve geluiden als ‘je komt boven je vijftigste hier niet meer aan de bak’. Het tussenliggende gedeelte zal ik iedereen besparen, ook ter voorkoming van het naast de schoenen lopen, maar zowel de ‘Nieuwsster’ als ‘Weekbladwijdemeren’ maakten gewag van haar sponsorschap van de senioren van Sportivo; ‘Gympies’ geheten. Het artikel zelf, inclusief foto van de ouwe knarren, heeft inmiddels alle sociale media bereikt, daarom onderstaand een kiekje met het bestuur:

V.l.n.r. Mik Lefel, penningmeester, Sponsor Astrid, eigenaar Geboortesupport, en voorzitter Dorothea Krijger

Dorothea en Mik hebben met vereende krachten Sportivo boven water gehouden, waarvoor hulde! Vandaag gaat weer een topdag worden, en dat wilde ik maar even gezegd hebben omdat ik de organisator ken . Afscheid namen we deze week van ons eerste sloepje bij terugkeer, de ‘California Dreamin’.

Na vijf jaar trouwe dienst wordt een nieuwe eigenaar er gelukkig mee gemaakt. Wij zijn zorgvuldig zoekende. Nu ga ik als de sodemieter iets nets aantrekken, zodat Astrid met me kan ‘shinen’ (zeker wanneer ik m’n bolletje scheer). Ten overvloede voor de trouwe lezers; a.s. woensdag aflevering 118 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, waarbij herfst 2003 wordt aangedaan. Zelf ben ik ook benieuwd wat er weer uit het grote archief tevoorschijn komt. Stay cool, en weet dat ze in Amerika na mijn verjaardag altijd ‘4th of July’ vieren!