Month: August 2021

Precies vandaag, en na alle omzwervingen weer terug waar het begon: Loosdrecht. Menigeen die toen het hoofd schudde van ‘als dat maar goedkomt’, buigt nu het hoofd in deemoed. Het zij hen vergeven, veel minder standvastige vrouwen dan Astrid zouden het wellicht niet uitgehouden hebben met die over de aardkloot zwervende business avonturier. Romantischer dan het begin kon niet; twee gelukkige mensen (vooral die snor) op Kasteel Sypesteyn in Loosdrecht:

Het vestigen eerder dat jaar in Loosdrecht (Boomhoek), komend vanuit een woonark in Wilnis, werd daarmee een soort van officieel bekrachtigd. Ook onze oudste twee kinderen, Bo-Peter (30) en Kaj (29), brachten daar hun eerste levensjaren door. Allengs werd duidelijk dat de prachtige locatie voor kinderen twee dodelijke bedreigingen had; aan de ene kant, direct aan het huis, De Stille Plas, en aan de andere kant de Nieuw-Loosdrechtsedijk, die af en toe aan een racebaan deed denken. Alles uiteindelijk weer opgepakt en ‘alley oop’ in de verhuiswagen naar Hilversum. Terwijl deze schrijver zich in Florida bezig hield met het maken van voetbal instructiefilmpjes voor de Amerikaanse jeugd, tezamen met compagnon Jos Kuijer, kwam het verhuizen en inrichten dus neer op de schouders van Astrid. Aan de Taludweg werd weer een heerlijk ‘home’ gecreëerd.

Taludweg, Hilversum, witte kerst 1995

Maar ook daar kwam een eind aan toen deze zwerfpaal, na een aantal maanden gewoond te hebben in Hotel Lessing, van waaruit ik Arcade Duitsland aanstuurde, een huis aangeboden werd in Düsseldorf. We schrijven 1996, Astrid regelde alles, inclusief een zwangerschap waaruit 1 november in Düsseldorf ons jonkie Ivar (24) geboren werd. Daar stopte het niet mee; in 1998 kwam de verhuizing naar Lommel in België en 1999 ‘the big one’ naar Californië. Zij die de story van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ volgen, begrijpen ook wel dat Astrid daar een rol van betekenis heeft gespeeld terwijl ze tussen neus en lippen door ook nog paramedic werd, inclusief een niet geheel risicovrije baan op de ‘911’ ambulance. Voordat we terugverhuisden, voegde ze ook nog drie verhuizingen binnen Californië eraan toe, ik word al moe terwijl ik het intoets! Dutch/American overbuurvrouw Mariska kwam gisteren een bakkie doen en hield me nog even voor dat ik een bofkont ben. Maar, niet onbelangrijk; we houden ook echt van elkaar. Daarom sluit ik af met de laatste regels van dat mooie liedje van Reinhard May: “Net als de dag van toen”. “En wat, wat er ook gebeuren mag, ik hou nog meer van jou, als toen die dag (28-08-1987)”. Net op het moment dat ik deze Luim de ‘cloud’ in wil jagen, hoor ik dat er een bos bloemen bij de receptie ligt. Ik denk dat er een waas voor m’n ogen kwam bij het lezen van het kaartje, wellicht komen jullie eruit:

Wanneer een leeftijdgenoot als Gerd Müller het loodje legt, dan raakt het je op een of andere manier meer. Natuurlijk was hij ook mijn leeftijdgenoot toen hij 7 juli 1974 Duitsland tegen Nederland naar het wereldkampioenschap schoot. Het beste team van WK’74 verloor. Het bleek een Nederlands trekje te worden. Het was ook de wedstrijd waarin de ‘Schwalbe’ z’n oorsprong vond, immers, Hölzenbein liet zich vallen en kreeg een penalty mee. Later door hem ook bevestigd. Der Kaiser benutte de pingel onberispelijk. Huilen dus. Het werd sowieso een huiljaar, daarom staat het zo in m’n hersens gegrift. 21 juni verhuisden we naar Zuilichem, gelegen in de Bommelerwaard. Van een flat in Rotterdam Ommoord naar een twee-onder-één-kap in het land van Maas en Waal. Het zou uiteindelijk het begin van het einde worden van m’n eerste huwelijk. Wel het seizoen afgemaakt bij VIOS Zuilichem, waarvoor ik zaterdags vanuit Den Haag overkwam om tegen ploegen uit de omgeving als Brakel of Zaltbommel te spelen. Ik hoor nog luid en duidelijk het “schup ‘m voor de bast”, vanaf de zijlijn. We zagen er best sjiek uit in onze gesponsorde trainingspakken:

Memory Lane, met ‘dank’ aan Der Bomber. Het overkwam me nogmaals deze week toen ik President Biden hoorde zeggen “Mission accomplished” over terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Afghanistan. Met droge ogen. M’n achting voor hem tuimelde nog niet tot het niveau Trump, maar toch behoorlijk. Tijdens de Vietnam oorlog werkte ik voor het Amerikaanse leger in Rotterdam, officieel uitgeleend door ons Ministerie van Oorlog. Wij verwerkten daar alle inkomende goederen vanuit de hele wereld, bestemd voor in Europa gelegerde Amerikaanse soldaten, middels inkomende ponskaarten. Die werden verwerkten op een IBM 407 accounting machine:

Groter dan een bankstel en minder capaciteit dan een iPhone!

Terwijl ik driftig onder leiding van meesteres, eh….. fysiotherapeute Mandy, knietje hef oefeningen uitvoer, hetgeen me in eerste instantie deed denken aan de dressuur bij de Olympische Spelen, dwalen mijn gedachten naar de zomer van 2021. Wat hebben we een tekort aan boottripjes gehad:

Skipper Ivar met z’n internationale aanhang, zwaaiend naar fotograaf papa.

Afgelopen zondag nog een mooie BBQ bij vriendin Ri-Jo, met hier en daar een bui. En plotsklaps kregen we een aantal echt zomerse dagen, en wat voelde dat goed. Niet alleen qua temperatuur en zonneschijn, maar ook het geluid van gelukkige mensen op het water en flarden muziek die van her en der kwamen. Zal het af en toe wat te luid geweest zijn, so what? Het gaf aan dat ons humeur, na alle misère die we achter de rug hebben, vele graden omhoog gaat wanneer de natuur ons toelacht, hetgeen tegenwoordig niet meer als vanzelfsprekend beschouwd mag worden. Mandy onderbreekt kortaf m’n dagdromen en kondigt looppas aan: “rechterschouder omhoog, rechterheup naar buiten,” commandeert ze. Gewillig past m’n lichaam zich aan, hoewel nog enigszins gebutst van de grootvader-zoon-kleinzoon sessie van woensdag in het Linnaeushof. Wat een grote speeltuin zeg! In mijn beleving bestond de onze vroeger (70 jaar geleden) uit een wipwap, een zandbakje en wat trieste schommels. Genadeloos jaagt Mandy me naar het klimrek, waar ik me aan vast mag houden wanneer ik omver dreig te vallen bij de ‘op één been staan’ oefeningen. Blij ben ik dat komend weekend de voetbalcompetitie weer begint, nou ja, de eredivisie. Voor ons Spartanen ligt inmiddels de Keukenkampioen Divisie, voorheen Jupiler Divisie, een eeuw achter ons. Utrecht uit, geen eitje. Maar hoe leuk is het dat drie (oud) Spartanen Nederland naar het WK in Qatar gaan loodsen!

Trotse Spartanen die de oudste profclub van Nederland (AD 1888) als speler gediend hebben.

Mandy fluit af, we maken een nieuwe afspraak. Haar vriendelijke ogen boven het mondkapje (nog steeds verplicht bij Fysio Vechtstreek) knipperen me bemoedigend toe, terwijl ze zegt dat ik goed vooruit ga. Hetzelfde effect wanneer ik Tinley een snoepje geef, maar helaas, ook ik heb een mondkapje op. Wel vraag ik nog even of haar ouders fans van Barry Manilow waren. Vóór de tijd van een laat twintiger, maar ze zal het haar ouders vragen. Heb ik haar tenminste ook nog wat huiswerk gegeven. Ha! Vervolgens krijgt Astrid de melding van twee geboren baby’s die onder haar hoede vallen, de een wat te laat, de ander wat te vroeg. ‘Double duty’ de komende week. Zoals Donna Summer zong; “she works hard for the money”. Inmiddels breek ik m’n hoofd wat ik moet publiceren gedurende de ruim twee weken die we in Mexico vertoeven. Nou ja, eerst maar zorgen dat aflevering 124 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ woensdag digitaal op popt! Zoals altijd; ‘keep it cool’, blijf gezond!

Het op afstand vieren van de verjaardag van onze 29-jarige zoon Kaj, afgelopen maandag via WhatsApp, blijft een van echte warmte verstoken aangelegenheid. Niet dat de liefde er niet is, integendeel, maar het zijn woorden die deel uit dienen te maken van lijfelijke aanwezigheid. En dan moesten we ook nog definitief mededelen dat we de ceremonie en festiviteiten van z’n huwelijk met Michelle in Sacramento niet bij kunnen wonen. Schengenburgers zijn nog steeds niet welkom in het V.S. van Joe Biden, hetgeen betekent dat we ons geen ‘last minute’ weigering kunnen veroorloven. Kortom; Astrid en ik hebben gekozen voor zekerheid en vliegen via Mexico City naar de plek waar de ceremonie en festiviteiten in Mexico plaats gaan vinden: San Jose del Cabo. En omdat het zo’n leuke foto is, plaats ik deze uit september 2012 toen Kaj net z’n bootcamp bij de ‘Navy’ voltooid had en herenigd werd met Michelle.

Een liefde die stand heeft gehouden en 25 september aan het strand van San Jose del Cabo nogmaals bekrachtigd wordt. Astrid en ik zijn in de halleluja, ondanks de omweg. Dinsdag was het weer tijd voor de ‘comedy night’ die ik eens in de twee weken met overbuurman (water scheidt ons) Peter Kamp doorbreng. Momenteel zijn we aan de serie Van Kooten en De Bie begonnen. Deze aflevering: Jacobse & Van Es:

Buiten onze (glim) lach momenten, onze appreciatie over de geweldige types die ze neerzetten, viel ons op dat hoe gedateerd ook, het nog steeds actueel is. Vul bijvoorbeeld voor Jacobse van de Tegenpartij Baudet van FvD in, et voila, er is niets veranderd. Over niets veranderd gesproken, de ‘Frank de Boer’ vloek hangt nog steeds dreigend boven ons. Ter herinnering, De Boer miste twee penalty’s tijdens het EK 2000 in de halve finale tegen Italië. Ook tijdens deze, overigens voor Nederland zeer succesvolle Olympische Spelen, wisten zowel de mannen hockeyers als de vrouwen voetballers zich uit de medaille race te kwakken door echt slecht de shoot-outs en penalty’s te nemen. Wat is dat toch, dat de ‘onzen’ op het moment suprême hun ‘cool’ verliezen? Dinsdag over een week weer een nieuwe aflevering van het Simplistisch Verbond, wellicht vinden we daar het antwoord. Ik hou jullie op de hoogte. Voor ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 123, aanstaande woensdag vormt december 2003 de aanzet voor een tumultueus 2004, het jaar waar, zoals de Amerikanen het uitdrukken; ‘the shit really hits the fan’. Je bent gewaarschuwd! Geniet maar van wederom een typisch Nederlands zomerweekend, maar kijk om je heen, zie wat er in onze wereld aan de hand is, en besef hoe gezegend we zijn. Aldus professor, doctor, kolonel b.d. Laanen.