Precies vandaag, en na alle omzwervingen weer terug waar het begon: Loosdrecht. Menigeen die toen het hoofd schudde van ‘als dat maar goedkomt’, buigt nu het hoofd in deemoed. Het zij hen vergeven, veel minder standvastige vrouwen dan Astrid zouden het wellicht niet uitgehouden hebben met die over de aardkloot zwervende business avonturier. Romantischer dan het begin kon niet; twee gelukkige mensen (vooral die snor) op Kasteel Sypesteyn in Loosdrecht:
Het vestigen eerder dat jaar in Loosdrecht (Boomhoek), komend vanuit een woonark in Wilnis, werd daarmee een soort van officieel bekrachtigd. Ook onze oudste twee kinderen, Bo-Peter (30) en Kaj (29), brachten daar hun eerste levensjaren door. Allengs werd duidelijk dat de prachtige locatie voor kinderen twee dodelijke bedreigingen had; aan de ene kant, direct aan het huis, De Stille Plas, en aan de andere kant de Nieuw-Loosdrechtsedijk, die af en toe aan een racebaan deed denken. Alles uiteindelijk weer opgepakt en ‘alley oop’ in de verhuiswagen naar Hilversum. Terwijl deze schrijver zich in Florida bezig hield met het maken van voetbal instructiefilmpjes voor de Amerikaanse jeugd, tezamen met compagnon Jos Kuijer, kwam het verhuizen en inrichten dus neer op de schouders van Astrid. Aan de Taludweg werd weer een heerlijk ‘home’ gecreëerd.
Taludweg, Hilversum, witte kerst 1995
Maar ook daar kwam een eind aan toen deze zwerfpaal, na een aantal maanden gewoond te hebben in Hotel Lessing, van waaruit ik Arcade Duitsland aanstuurde, een huis aangeboden werd in Düsseldorf. We schrijven 1996, Astrid regelde alles, inclusief een zwangerschap waaruit 1 november in Düsseldorf ons jonkie Ivar (24) geboren werd. Daar stopte het niet mee; in 1998 kwam de verhuizing naar Lommel in België en 1999 ‘the big one’ naar Californië. Zij die de story van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ volgen, begrijpen ook wel dat Astrid daar een rol van betekenis heeft gespeeld terwijl ze tussen neus en lippen door ook nog paramedic werd, inclusief een niet geheel risicovrije baan op de ‘911’ ambulance. Voordat we terugverhuisden, voegde ze ook nog drie verhuizingen binnen Californië eraan toe, ik word al moe terwijl ik het intoets! Dutch/American overbuurvrouw Mariska kwam gisteren een bakkie doen en hield me nog even voor dat ik een bofkont ben. Maar, niet onbelangrijk; we houden ook echt van elkaar. Daarom sluit ik af met de laatste regels van dat mooie liedje van Reinhard May: “Net als de dag van toen”. “En wat, wat er ook gebeuren mag, ik hou nog meer van jou, als toen die dag (28-08-1987)”. Net op het moment dat ik deze Luim de ‘cloud’ in wil jagen, hoor ik dat er een bos bloemen bij de receptie ligt. Ik denk dat er een waas voor m’n ogen kwam bij het lezen van het kaartje, wellicht komen jullie eruit:
