Er viel natuurlijk gedurende de pandemie weinig te plannen. De verjaardag die ik in m’n hoofd had om mijn ¾ eeuw groots te vieren, viel helemaal in duigen. Alhoewel de versoepelingen precies één week voor m’n verjaardag ingingen (mazzelpik), moest het toch op bescheiden schaal gevierd worden, met een veel geringer aantal mensen dan gepland (in mijn hoofd). Maar zoals altijd wist Astrid het maximale eruit te halen, met als hoogtepunt het verschijnen van een heuse snackkar. Daarnaast had Ivar een bard geregeld die liedjes uit m’n jeugd speelde die ik luidkeels mee kon zingen. En omdat ik jarig was, werden daar geen opmerkingen over gemaakt. Plotsklaps werd er om stilte gevraagd, waarna Astrid het woord nam. Klaarblijkelijk heb ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering gezegd dat ik best een standbeeld verdiende. Welnu, met veel aplomb onthulde ze een door haar geproduceerde buste in wording, waarna applaus volgde.
Uiteraard stond ik paf, hoewel ik de neus wat uit proportie vond. Astrid zegde toe over verkleining na te denken, maar was de mening toegedaan dat ze na bijna 34 jaar huwelijk meer van m’n neus had gezien dan ik. Ik vermoedde dat ze in m’n slaap een gipsafdruk had gemaakt. Echter, ik gloeide van trots, maar wel stiekem gisteren in haar atelier een foto gemaakt om te kijken of er iets aan de neus gewijzigd was. Helaas. Vele bijzondere cadeau’s en herinneringen vielen me ten deel, waarmee ik de komende maanden ‘zoet’ ben. Sommige gedichten en voordrachten deden me daadwerkelijk blozen, en daar heb ik normaliter geen last van. Terwijl ik maandag bezig was om ‘dankjewels’ te schrijven, alsmede antwoorden op de sociale media te geven, verscheen er als bij donderslag een mooie doos voor onze deur. Na uitpakken bleek er een dosis Californië (wijn) opgestuurd te zijn uit Helmond, van origine Rotterdammers.
Onder leiding van vriendin Jeanny (we leerden elkaar 58 jaar geleden kennen) tekende de hele familie de mega verjaardagskaart, inclusief kleizoon Dennis, die bij ons in Californië gelogeerd heeft. Bij onze terugkeer naar Nederland werd bevestigd dat we een aantal vriendschappen voor het leven hebben, en dat is het mooiste cadeau dat je kunt bedenken. Zonder ook maar iemand tekort te willen doen, wist jongste broer Rob met zijn inspanningen de roos te raken. Lees even mee:
Mocht ik ooit nog beroemd worden (niet op gokken), dan hoeven ze bij mijn verscheiden alleen maar de meegeleverde USB stick in de computer te pluggen om m’n hele levensverhaal in te zien, inclusief muziek van de betreffende periode. Moet ik zeggen dat oudste zoon Rick, samen met Liesbeth, ook een goede duit in de zak deed met toekomstige herinneringen:
Liverpool totaal gaan we volgend jaar doen, zo Covid het wil. Ondanks de beperkingen een onvergetelijke verjaardag, met veel dank aan Astrid die m’n gedachten kan lezen (best gevaarlijk). Woensdag weer herinneringen uit 2003 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Lees het in gezondheid, laat je niet besmetten! P.S. Over Peter R. de Vries is alles al geschreven, daar heb ik helaas niets aan toe te voegen.
