Gisteren zijn de Olympische Spelen 2020 een jaar later officieel van start gegaan met een prachtige openingsceremonie. Astrid en ik weten als geen ander hoe indrukwekkend dat schouwspel is, ofschoon we ons dat pas later realiseerden. Dankzij het Europese kampioenschap van ons honkbalteam werd deelname aan dit spektakel in 1988 een feit. Tevens gold dat ook voor de officials van de deelnemende landen, zij het dat de kassituatie van de bond, de KNBSB, dat niet toeliet. Dus besloot ik als eindverantwoordelijke dat er uitsluitend op eigen kosten deelgenomen mocht worden. Uiteraard gold dat alleen voor de Bobo’s. Dan slinkt zo’n delegatie aanzienlijk, kan ik je verzekeren. De herinneringen blijven je een leven lang bij. Het begon al met de aankomst in ons hotel, waar we geacht werden op de grond te slapen op keurig neergelegde matjes. Met handen en voeten, hun ’I speak English’ buttons kwamen niet geheel overeen met hun talenkennis, werden bedden georganiseerd. Ook de badhanddoeken, ter grootte van een zakdoek, moesten aangevuld worden. “Yes sir”, dat is alles wat Astrid te horen kreeg bij elk verzoek, en soms kwam het goed. In onze postvakken lag een uitnodiging van de verantwoordelijke baseball president:
Gave bijeenkomst in imposant hotel met vele bekenden. Semi formeel, dat wel, ondanks de ‘informal’ op de uitnodiging. Gelachen hebben we met Ron Jaarsma, de toenmalige hoofdsponsor van HCAW in Bussum. Door naamsverbinding kwam Mr. Cocker HCAW in de competitie. Vonden met name de Amerikanen wel een mooie naam!
Ron Jaarsma rechts naast de man met ‘oversized’ pet te midden van opgetrommelde schoolkinderen
Wat wil nu het geval, Astrid, Ron en ik zaten na een lange dag wat ontspannen een biertje of wat te drinken in een soort van bruin Koreaans café. Ron beklaagde zich dat hij z’n vrouw niet telefonisch te pakken kon krijgen. Na nog een biertje of wat eiste hij de telefoon op met zoiets van “pleezzzz”, en draaide zonder hoop z’n nummer thuis. Toen het slaperige “met Kiek” luid en duidelijk doorkwam, leek het alsof de hele tent tot stilstand kwam. Dikke pret, behalve de telefoonrekening. Deze spelen vormden ook het toneel van het gevecht tussen IOC afgevaardigde Anton Geesink en zittend NOC voorzitter Henk Vonhoff. Wij, met name Piet de Bruin van de NeVoBo en ik zaten in kamp Geesink, hetgeen niet veel later leidde tot het vertrek van Vonhoff:
Oh ja, er werd ook nog gehonkbald. En hoe, Nederland behaalde in een zeer sterk veld (Amerika won goud) een zeer eervolle 5e plaats, met Bart Volkerijk als winnende pitcher.
Dat wij als Multi Function ook naamsponsor waren in de Nederlandse competitie, was natuurlijk de kers op de taart. Duizelingwekkende indrukken die een leven lang meegaan, en waar ik dagelijks aan herinnerd wordt door de ‘kroon’ op onze archiefkast:
Replica van 5e eeuw Silla Dynasty
Terug naar het heden. Afgelopen week werd ik nog eens gruwelijk naverwend voor mijn verjaardag en gelukkig kon Astrid daar voedseltechnisch, meer dan verdiend, ook van meegenieten. Nogmaals dank, jullie weten wie jullie zijn. En woensdag weer ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, #121! Lees het in gezonde omstandigheden; het heerst!