Dat de Luim ver reikt is bekend, en menigmaal mag ik her en der op de sociale media commentaar ontvangen, maar nimmer zo’n uitgebreide e-mail over ‘ons’ Oranje. Gezeten in een café in San Francisco om acht uur ’s ochtends kon Othmar Witteveen, een Bay Area veteraan, z’n gevoel over het onmachtige optreden van het Nederlands elftal niet langer verkroppen en reageerde als volgt:
“Heb je laatste Luim weer trouw gelezen en deze keer wilde ik toch reageren op wat je over het NL voetbal team schreef. HELEMAAL mee eens! Nog nooit heb ik zo’n lui en ongeïnteresseerd stelletje bij elkaar gezien! En dan die tronie van de coach van Gaal!! (je zult zo’n vent s’nachts alleen op straat tegenkomen!) Maar vertel me, jij als ex-voetballer, hoe het mogelijk is dat het Oranje team jaar in, jaar uit dit tik-tak-back to the keeper-tik-tak voetbal blijft spelen. Wat bezielt de voetballerij in NL om dit te blijven handhaven? Ga eens lekker via de flanken aanvallen, give a Hail Mary pass en zie waar je uitkomt!! Solution; fire all these old fart coaches en begin he-le-maal opnieuw; vanaf de zeer jonge jeugdclub teams en begin dan meteen met een new mind-set; AANVALLEND voetbal!!! Anyway, sorry for my ranting; maar als je met andere NL’ers in een café zit in je oranje shirtje en je ziet dit tafereel dan trek dat oranje shirtje maar heel snel uit. Quote me maar in je Luim want het is triest!”
Bij deze dus, in ieder geval lucht het op! En laten we eerlijk zijn, wanneer je dan toch in een kroeg in den vreemde zit om trots van ‘jouw’ Nederlands elftal te genieten, dan wil je dit gevoel hebben:
Zonen en vrienden (Amerikanen, ojee) in Murphy’s Pub, schuin tegenover het consulaat. WK 2014: 5-1 zege tegen Spanje, beginnend met de vliegende kopbal van Van Persie. Bo-Peter stuurde me een foto (appje) dat hij en Tiphanie ook in San Francisco naar Nederland-Qatar hadden gekeken.
En toen hoorde ik Van Gaal in een interview plechtig beweren dat systeem tegen systeem, NL-Qatar dus, de overwinning had bezegeld. Wacht even, speelden we tegen de aanstaande wereldkampioen of tegen de #50 (geflatteerd) van de wereld, ofschoon die spelers heus wel leuk mee zouden kunnen in de Keuken Kampioen Divisie. Vanmiddag ga ik er lekker voor zitten, ik heb er echt zin in, want ik ga ervan uit dat de oranjemouwen nu eindelijk eens opgestroopt worden. Geloof me USA, #16 van de wereld, gaat het ons echt moeilijk maken. Kijk maar eens wat een ravage #24, Japan, heeft aangericht! Even iets heel anders; hoewel veel mensen denken dat de vervanging van mijn knieën veroorzaakt is door mijn gebroken rechterknieschijf (1980, verdediger die in mijn schijnbeweging trapte), doe ik hier uit de doeken dat de grootste schade aangericht is in mijn Sinterklaastijd in de Bay Area. Op enig moment waren de fans niet te houden, en wat doe je dan?
Juist, je laat ze. En degene die zo uitbundig op mijn rechterknie zit te lachen, Mariska H, die woont nu tegenover ons. M’n rechterknie begint alweer op te spelen nu ik me bedenk dat we vanavond met z’n drietjes gaan dineren. Ze kan niet verliezen, ze houdt zowel van NL als team USA, en die vindt ze ook nog leuker spelen. Even een zijsprong naar een uitgesteld diner varieté met Ivar en Arielle in ’t Sluisje te Amsterdam. Nadat Astrid en ik de totaal opgebroken en met rommel bezaaide Spui waren doorgeworsteld, namen we gezamenlijk plaats en kon de Drag Queen show beginnen:
In één woord geweldig. In het met een man/vrouw/non binair volgepakt café/restaurant gingen de pannen van het dak. En plotsklaps zong Arielle ‘All I want for Christmas is you’ (wijzend naar Ivar) en mocht op een flinke hug rekenen.
Aanrader, maar je moet wel tegen wat schunnige taal kunnen en leuk Amsterdams meezingen (sprak de geboren en getogen Rotterdammer). Ik sluit af, ik ben aan het aftellen naar 16.00, en na de huilbui van Suarez bij de afgang van Uruguay heb ik zo het idee dat niets meer zeker is. Behalve bij Van Gaal (‘Holland wint de wereldcup’).