Dinsdag schreef fijne vriend Fred van Buiten (Menlo Park, Californië) in onze wekelijkse ‘deze week bij ons gebeurd’ uitwisseling het volgende: “ Afgelopen week is er opnieuw een regenfront over de Bay Area getrokken. Op dinsdagochtend begon het flink te waaien en om 1 uur viel de stroom weer uit. Nu was het gelukkig niet zo koud als een paar weken geleden, maar als het donker wordt ben je toch onthand. Niets doet het meer. Enfin, de volgende dag om 11 uur hadden ze de boel weer aan de praat. Toen was mijn humeur al verziekt. Ik kan maar niet begrijpen hoe een land dat kleurenfoto’s kan maken op Mars, het niet voor elkaar krijgt om een peertje te laten branden als het waait”.
Ik hou van de kleurrijke taal van Fred, maar ja, zolang ze nog zoveel van belang zijnde kabels en draden in de lucht laten bengelen, blijven die problemen zich voordoen. Met dank aan PG&E (niet de band). Mijn wekelijkse besognes doe ik hem woensdags toekomen, maar helaas, even vergeten dat Stedin aangekondigd had dat er vanaf 08.00 aan het net gewerkt zou worden, ergo geen elektriciteit. Erger nog: geen koffie! Ook geen bezoek aan het toilet omdat in een ark van tijd tot tijd een pomp het menselijke afval naar het riool transporteert. Wanneer dat niet gebeurt dan…..enfin, dat laat ik even aan de fantasie van de lezer over. En het werd ras kil binnen. Geluk bij een ongeluk, ik had een lunch met een oude strijdmakker bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht. En lekker warm dat het daar was! Zoals altijd ook niets te klagen over het voedsel dat uitbater Gert voorschotelde. Donderdagmorgen: Ziggo down! Dus, internet down, TV down en huistelefoon down. Heb je je door Ziggo laten verleiden om ook Vodafone in het pakket te nemen; game over! Gelukkig hebben wij om dat te vermijden KPN mobiel en konden dapper verder op 4G. Valt niet mee om met die dikke vingers een verhaal te typen op een iPhone. Nu wil het toeval dat ik een business lunch had met Fred Bok, blus expert extraordinaire. Bij Oud Zuid, eveneens in Loenen a/d Vecht. Lekker garnaalkroketjes gegeten en uren met Fred geboomd over zijn Californië avonturen. Thuisgekomen was alles weer pais en vree en trof ik een glimlachende Tinley aan.
Een dagelijks festijn! Maar het voorgaande is om aan te tonen dat het ook in de grond soms hommeles is. In niet gerelateerd nieuws las ik dat het hele KNBSB bestuur is afgetreden (niet schokkend voor deze oud voorzitter), werd mijn jukebox op zondag gerepareerd na een jankpartij van mij, en werd woensdag burendag op Schiphol. Wablief?! Zelf bracht ik buurvrouw Mariska naar Schiphol alwaar ze een vlucht naar Portland, Oregon, geboekt had, kwam buurman Paul terug uit Bogota en vertrok buurman Peter naar Curaçao. De realiteit van die vluchten bracht me terug naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998; het Ex’pression businessplan ontleed in de gewelven van Kasteel Moersbergen. Gary wordt baldadig en Peter onderweg naar Florida):
Gary oogt plotsklaps heel relaxed en we beginnen tijdens de maaltijd een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen. Gary is dan ook een ‘somebody’ in zijn wereld. Hij heeft gewerkt met Chicago, Prince, Bon Jovi en vele anderen. Zelfs slaagde hij erin de beroemde basketballer Shaquille O’Neal tot (een soort van rap) zingen te brengen en naar platina status te stuwen.
Inmiddels trekken Eckart en ‘fucking’ New York lawyer Dawn Cardi zich bij tijd en wijle terug om al fluisterend te bespreken of ik wel de aangewezen man ben om Gary Platt verder te begeleiden. Klaarblijkelijk zijn ze tot de slotsom gekomen dat het een schot waard is en wordt mij gevraagd het businessplan, voor zover mogelijk, de volgende dag te herzien. Iedereen trekt zich voldaan terug, de Amerikaanse delegatie in een hotel, en ik in Eckarts gastenkamer. Er is in ieder geval een tussenoplossing gevonden, hetgeen de hele exercitie in ieder geval als nuttig bestempelt.
De gewelven van Kasteel Moersbergen
Daar worden Gary en ik dinsdag 24 maart 1998 ondergebracht om het businessplan te herzien. Gary klapt z’n laptop open en zit bibberend van de kou met twee handen om een beker koffie om z’n vingers toetsenbord gereed te maken. De zomerse temperatuur van Florida en de kilte van Nederland gaan voor hem niet bepaald hand in hand. De avondsessie van gisteren heeft hem goed gedaan en met bravoure nodigt hij me uit om het businessplan door te nemen. Uiteraard gaat die vlieger niet op. Stap voor stap laat ik hem uitleggen hoe een en ander in elkaar gesleuteld is. En dat valt soms niet mee. Af en toe weet hij het gewoon niet en bazelt dan iets van “de uitkomst van deze cel is het aantal Volkswagen dealers gedeeld door de bewoners van de staat Ohio,” en begint vervolgens onbedaarlijk te lachen. Nadat ik hem de sessie van gisteren in herinnering breng, waar hij volledig murw geslagen werd, komt hij tot zichzelf en werkt aandachtig mee. Laat op de middag bekijken we het met digitale pleisters aaneengeplakte resultaat en besluiten dat het in ieder geval iets is dat presentatiewaardig is. Eckart beziet het kritisch en begrijpt dat het een stuk is dat geen schoonheidsprijs verdient, echter, het geeft wel aan dat het beloftevol is. Aangezien Gary de volgende dag vertrekt, vraagt hij mij om de familie Platt in Florida te bezoeken om zodoende kennis te maken met hun dagelijkse leven. Dat is belangrijk voor Eckart. En of dat ook dezelfde week nog kan. Oh ja, en bezoek dan ook Full Sail, het college waar Gary gewerkt heeft en volgens eigen zeggen co-founder was. Woensdagmiddag meld ik me bij Daan op het kasteel om de tickets op te halen. Eckart maakt van de gelegenheid gebruik om zijn boodschappen van gisteren krachtig te herhalen. Tevens dringt hij erop aan dat ik voorlopig de rest van het jaar voor hem reserveer. Bij de uitgang aangekomen kijkt hij me strak in de ogen: “Peter dit is een project waarin ik veel zie, maar zorg ervoor dat het financieel goed onderbouwd wordt. Gary is een creatieve man, maar soms wat wild. Heb een goede reis.” Stilzwijgend stem ik in en aanvaard de terugreis naar Düsseldorf. Met een hoofd vol ideeën en opwinding raffel ik het asfalt af. Donderdag 26 maart neem ik een tikkeltje emotioneel afscheid van Astrid nadat we ons in de tuin hoopvol hebben laten vastleggen bij de gans met de gouden (?) eieren:
Vanuit Düsseldorf vertrek ik met de BA8090 naar Londen. De transfer bij het immer te drukke vliegveld Heathrow naar de vlucht richting Orlando gaat voorspoedig, hetgeen ook geldt voor de vlucht zelf. Lokale tijd 16.25, dead on time, land ik in Orlando, Florida. Let the games begin!
Over game gesproken, FRANKRIJK-NL: Kwartet-NUL! Heer Koeman, vergeet uw liefde voor Ajacieden, er zijn nog meer capabele voetballieden! Amen.