De Ex’pression saga: ontwikkeling in 1998

Gary en ik kunnen volop aan de slag met het optimaliseren van het Ex’pression rapport.

Aan de winden en boeren te oordelen die Gary met regelmaat aan de wereld toevertrouwt, blijkt dat hij weer helemaal terug in de race is. Ik trek me er maar niets van aan, en we werken gestaag door. Om 17.00 hebben we een conference call met Dawn Cardi in New York, beroemd studio architect John Storyk, eveneens in New York en Steve Fee, lokale architect in San Francisco. De laatste knelpunten worden besproken, en oplossingen aangedragen. We zijn het eens! Na wat aanpassingen kan het rapport morgen naar Eckart verstuurd worden. Gary en ik besluiten dat, vanwege het 6 uur tijdsverschil met Nederland, nog dezelfde avond te doen. Ondanks dat we het gereed hebben, laten we het nog even liggen om er morgen nogmaals met een stofkam doorheen te gaan. Sam Adams smaakte nimmer beter en we besluiten de avond met een kletsende High Five. 14 april sta ik op met een opgewekt en opgewonden gevoel; het rapport gaat er vandaag uit, hetgeen tevens betekent dat er over mijn (Amerikaanse) toekomst beslist wordt. Tevens geldt dat voor ons gezin. Geen kattenpis! Gary en ik gaan er nogmaals grondig doorheen, brengen enige cosmetische wijzigingen aan en besluiten dat het is ‘ready to go’. We vinden dat we, met alle mogelijkheden die we aanbieden, ons best op de borst mogen kloppen. Wel vind ik dat een startdatum van 19 oktober dit jaar wel erg optimistisch is, zeker voor wat betreft het verkrijgen van de benodigde documenten van het bureau in Sacramento. Belangrijk is nu om te checken hoe de mensen van Silent Planet het doen, die verantwoordelijk zijn voor al onze creatieve uitingen. Hop, in de gele kever dus, op weg naar Orlando. Na een korte rit komen we bij het artistieke onderkomen van Silent Planet aan. De twee oprichters, de mid twintiger John-Erik Moseler en de door mij geraamde begin veertiger Loyd Boldman, komen ons verwelkomen. Op het eerste gezicht een komisch duo. De magere Moseler en de zeer lijvige Boldman doen me denken aan, tja… Laurel en Hardy.

Compilatiefoto John-Erik Moseler en Loyd Boldman

Maar wanneer het dynamische duo gaat uitleggen wat ze artistiek met Ex’pression van plan zijn, groeit mijn aandacht met de minuut. Professionals van het zuiverste water, dat zijn ze! Gary zit naast me te gloeien van trots, alsof hij ze zelf gecreëerd heeft. Een ding is zeker, zij gaan een belangrijk onderdeel van de puzzel worden. Na een ontspannen nacht beginnen Gary en ik te werken aan de applicatiedocumenten voor het bureau in Sacramento. Ik vraag Gary wie bedacht heeft om het toch suffe Sacramento de hoofdstad van Californië te maken. Het onverschillige “dunno” van Gary vertelt me dat dit hem niet boeit. Om niet lullig te doen, komt hij erop terug en vertelt dat, net als in Florida, waar Tallahassee de hoofdstad is, ze ook in Californië niet een van de grote steden tot hoofdstad wilden uitroepen. Overigens wacht ons vandaag nog een conference call met Dawn Cardi, met name of het gelukt is om ons bij de BPPVE (het bureau) in Sacramento een afspraak te bezorgen. Als lekkernij, ter afsluiting van de dag, wat optredens bij ‘The House of Blues’ in Orlando. We moeten doordrukken nu, ook al omdat ik zaterdag de 18e weer terugvlieg naar Amsterdam. We naderen, op z’n Amerikaans, de klok van 5pm: gespannen zitten Gary en ik te wachten op het positieve rooksignaal van Dawn. Zodra Gary de telefoon op speaker zet, vernemen we van Dawn, die totaal opgewonden klinkt, dat het hen gelukt is om voor ons een afspraak te regelen bij het bureau. Ze kan, of wil, ons niet vertellen wie in staat is geweest om dit voor elkaar te krijgen, maar dat zal ons eigenlijk een biet zijn. We zijn echt in alle staten van vreugde, totdat ze ons mededeelt dat het om een onderhoud van 15 minuten gaat en, oh ja, het vindt a.s. vrijdag plaats. En nog een nabrander, ook nog om 9 uur ’s ochtends. Verbluft breken we na nog wat beleefdheden uitgewisseld te hebben het gesprek af. Het blijkt dat we vanuit Orlando niet rechtstreeks naar Sacramento kunnen vliegen, dat moet via Atlanta. We rekenen uit dat we alleen al aan vlieg- en overstapuren een kleine 8 uur onderweg zijn. En dat voor een 15 minuten durend gesprek! We kijken elkaar zwijgend enige seconden diep in de ogen, en besluiten dat het een ‘no brainer’ is, we gaan. Stel dat het niet lukt om de Ex’pression school te realiseren, dan willen we zeker onszelf naderhand niet verwijten dat het afzeggen van deze afspraak wellicht de oorzaak geweest zou kunnen zijn. De trip wordt geboekt en we begeven ons vol adrenaline naar ‘The House of Blues’.

Terwijl we ons lekker onderdompelen in een bad van zalige muziek, vertelt Gary over zijn werk voor de Disney ‘Mickey Mouse’ club, parallel aan zijn Full Sail activiteiten. Op een dag werd hem als producer/sound engineer een band aangeboden om onder zijn vleugels te nemen. Gary zegt: “I thought the name was goofy, couldn’t do it next to my Full Sail activities, and who needs another boyband?” Vragend kijk ik hem aan: “And?” “What about ‘N Sync?” Ik val bijna van mijn barkruk. “You’ve got to be kidding me!” Maar nee, Gary maakte geen grapjes, en had er ook geen spijt van. Boybands zijn een eindigend fenomeen, een school als Ex’pression is, verklaart hij vol pathos; “FOREVER”. Donderdag is voor ons vertrek ‘business as usual’, hoewel, hetgeen waar we ons nu het meeste mee bezighouden is een goede slagzin voor het soort onderwijs dat we gaan brengen. Na veel gepuzzel, en het op tafel gooien van de meest krankzinnige slagzinnen, komen we uit op ‘Ultimate Immersion’, oftewel ‘Ultieme Onderdompeling’. Daar komt het wel op neer wanneer je als student 24 uur per dag, 7 dagen per week toegang hebt tot al jouw favoriete apparatuur. 16.30 worden we geacht met Delta 345 naar Atlanta te vliegen, maar we lopen gelijk ruim een uur vertraging op en missen onze aansluiting naar Sacramento. Of we de nacht in Atlanta willen doorbrengen. Gary en ik zijn des duivels en tieren net zo lang tot we een vlucht aangeboden krijgen naar San Francisco, weliswaar op de laatste twee stoelen achterin, strak tegen de achterwand, dus geen beweging in te krijgen, maar toch. Stijf als een plank komen we ’s avonds kort na tien uur in San Francisco aan, zo’n 9 uur na vertrek uit Orlando. Sacramento ligt per auto nog ruim 2 uur verder en we besluiten dan ook om een airport hotelletje te nemen en ’s ochtends een lokale vlucht te boeken, zodat we zeker op tijd komen. Geboekt; we hebben een 07.50 vlucht op een propellervliegtuig en komen dan om 08.18 in Sacramento aan. Na een krakkemikkig hotelletje in de buurt te hebben gevonden, slapen we een gat in de nacht. Vrijdag 17 april. Met ogen vol slaap begeven we ons naar San Francisco Airport. Alles dreigt nu qua tijd te lukken omdat de landing in Sacramento perfect getimed is, totdat……Gary het adres van het bureau vergeten heeft mee te nemen, alsmede de mensen die we worden geacht te ontmoeten. Zwaar transpirerend gaat hij nogmaals door z’n kleren heen, maar helaas. Nu neem ik me stellig voor om voortaan het voortouw in zulke zaken te nemen. Bij een telefooncel vinden we in het telefoonboek het adres. Opgelucht laten we ons in een taxi daarheen vervoeren. “Uh…..”, het bureau is verhuisd, lezen we op een aankondiging op de deur. Weer een taxi, nu naar het juiste adres, waar we even voor negen aankomen. We wensen elkaar geluk voor de deur, bespreken nogmaals hoe de 15 minuten te gebruiken: ik de intro voor wat betreft de investeerder en zijn goede intenties, Gary alles over curriculum en indeling gebouw. We begeven ons vol goede moed richting de gebeeldhouwde deur naar het kantoor van de BPPVE, hetgeen overigens staat voor Bureau for Private Postsecondary Vocational Education. Vrij vertaald: het bureau voor privé en voortgezet beroeps onderwijs. We zijn er klaar voor!

Na ons aangemeld te hebben bij de receptie, waar ze klaarblijkelijk precies weten voor wie we komen, dienen we enige zenuwachtige minuten te wachten alvorens wij tot het heilige der heiligen toegelaten worden. Wanneer de deur openzwaait, worden we geconfronteerd met het beeld van drie naast elkaar zittende mensen die ons uiterst koel en emotieloos aanstaren, zo van ‘dit zijn dus die wonderboys die we op korte termijn te woord moeten staan’.

Volgende week, na mijn terugkomst uit San Francisco, een reguliere Luim, plus vervolg van de Ex’pression saga!