Dat zingt iedereen toch mee! Zeker de ‘boomers’ die in de 60-er jaren opgroeiden. Maar in deze Luim gaat het over het beruchte San Francisco in Colombia, niet de Verenigde Staten. Het is zo bijzonder omdat Ivar, onze jongste, ter plekke filmopnamen heeft gemaakt met een lokale ploeg. De mini documentaire (12 minuten) kwam donderdag uit en heeft inmiddels al meer dan 300.000 kijkers mogen begroeten. Ivar is niet alleen de (co) regisseur en schrijver, hij neemt ook nog eens de ‘voice over’ voor zijn rekening. In dit waar gebeurde verhaal neemt hij je mee naar San Francisco in Colombia, een mooi bergdorp, dat zo’n drie uur buiten Medellin ligt. Aan het begin van deze eeuw leden ze ongelooflijk onder het drugsgeweld dat in Colombia woedde.
Bijna iedereen in San Francisco werkt in de landbouw en niemand heeft een bankrekening. De documentaire vertelt het verhaal van een geïsoleerd dorp in Colombia waar nieuwe economische mogelijkheden zich aandienen, die deels te danken zijn aan een Australische entrepreneur met de naam Zac Borrowdale. Het is het verhaal van een avontuurlijk ‘Aussie’ die zich door een ‘cash only’ gemeenschap manoeuvreert, en hoe een doelgerichte kogel in zijn borst diezelfde gemeenschap er toe bracht om crypto te omarmen. Het is waar dat crypto bij veel mensen een slecht imago heeft, maar het huidige financiële systeem heeft tal van nadelen die crypto oplost voor mensen die leven zonder wezenlijke toegang tot essentiële bankzaken. Daarom moest deze documentaire gemaakt worden, om aan te tonen dat crypto problemen oplost die door banken genegeerd worden of onoplosbaar zijn. Maar kijk voor jezelf:
https://www.youtube.com/watch?v=aaClTluc3AU
Herinner je Oscar nog, de jongen in Ghana waar Ivar geld voor ophaalde (dankjewel Luim lezers) zodat hij een laptop kon aanschaffen? Welnu, Zac betaalt de mensen die voor hem werken identiek aan de wijze waarop Ivar de donaties aan Oscar zond, dankzij crypto. Laat me weten of je geïnteresseerd bent hoe dat in zijn werk gaat, dan mail ik je dat toe. Deze documentaire bracht me ertoe om Ivar in het zonnetje te zetten, Astrid en ik zijn echt trots op hem, en, niet onbelangrijk, hij blijft met beide benen stevig op de grond staan. Nou ja, hier in de boot, met zijn muse Arielle.
De bond van broers (mijn overige vier zonen) staan volledig achter deze lofzang en wachten ongeduldig op hun (zon) beurt. Rick (de oudste) is voorlopig niet aan de beurt nadat hij mij woensdag op de pooltafel genadeloos met 3-0 versloeg. De pen is machtiger dan het zwaard! #2, Eric, is aan het verhuizen, dus niet lastigvallen. #3, Bo-Peter, heeft op zijn verjaardag o.a. een door Astrid vervaardigde poster mogen ontvangen van zijn 7 maanden durende trip door Azië:
U begrijpt het; digital nomad is omgedoopt tot Bo-Mad. #4, Kaj, is met neefje Felix (jongste zoon van #1) in Californië op toer gegaan.
In een bar, hoe kan dat nou? Felix legt uit aan de barkeeper dat hij echt ouder is dan 21. Oom Kaj bevestigt dat. En nu nog een uitsmijter, de naar Nederland teruggekeerde Mariska Henneberque (ark schuin tegenover ons), is vandaag 80 jaar geworden, Hieperdepiep! Onderstaande foto bewijst dat de Sint (hier nog in Berkeley) met Mariska op schoot, wensen inwilligt:
Duidelijk moge zijn dat de Sint het ook niet altijd even makkelijk heeft. We sluiten af met een onverwachte gouden medaille voor Ivar als debutant regisseur, identiek aan die van het 3×3 basketbaltrio.