In een of andere talkshow gaf een dame hoog op over ‘Lee’, de film die volgens haar een mooi, veelzijdig beeld schetst van de vrijgevochten oorlogsfotograaf Lee Miller.
Kate Winslet als Lee Miller in ‘Lee’ van regisseur Ellen Kuras (Volkskrant)
Ook de recensie in de Volkskrant was lovend: ‘Haar onwaarschijnlijke, fascinerende carrière bevat stof genoeg voor wel vier speelfilms’, jubelde recensent Pauline Kleijer. Des te meer reden om ons te verheugen op een rondje bioscoop, gevolgd door een genoeglijke ‘after’ borrel en snacks bij paviljoen Mout in Hilversum, schuin tegenover bioscoop Vue gelegen. Omdat Hilversum met alle eenrichting verkeer en opbrekingen soms nogal onbegaanbaar is, besloten we vroeg op pad te gaan, en dat was maar goed ook. Eenmaal van ons terrein afgekomen ging het lampje ‘bandenspanning’ aan en voelde Astrid een trilling aan haar kant. Nou ja, tijd genoeg, even bij de BP in Hilversum lucht tanken. Voor €2 waren we weer helemaal het ventje, dachten we. Helaas, het lampje bleef hardnekkig aan. ‘Aha’, constateerde Astrid in de parkeergarage, ‘een grote schroef in de linker voorband’. Wat te doen? We laten de boel de boel, besloten we met een grimas, en gaan eerst de film kijken. Ik moet zeggen dat het begin vrij traag aandeed, met mooie beelden van mooie drinkende en vrijende mensen aan de Middellandse Zee. Zo traag dat een klein snurkje aan mijn linkerkant verraadde dat Astrids ogen gesloten waren. Een klein zetje bracht haar terug bij de film en de vijf andere aanwezigen en ik konden weer ongestoord verder kijken. Ja, interessant, storende beelden, interessante vrouw, maar met wat er nu in de wereld gebeurt, amper schokkend. Tenzij, tenzij, een jongere generatie het gaat aanschouwen, daar zou deze geschiedenisles aan besteed zijn. Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar 1940, toen Rotterdam gebombardeerd werd. Want, in Rotterdam, een paar straten van mijn grootouders verwijderd, kenden wij identieke beelden:
Foto Stadsarchief Rotterdam
Zoals iedereen weet, werd er door je ouders heel weinig over de tweede wereldoorlog gesproken, zo ook bij mijn opa en oma, onderstaand geportretteerd voor opa’s kapperszaak in de Josephstraat, in de schaduw van waar later de Lijnbaan gebouwd werd:
Inderdaad, wij zijn van de Laanen tak (anno 1540) die barbiers voortbracht. Opa knipte en schoor tot op hoge leeftijd, dit tot grote angst van de kleinkinderen die hij met bevende handen een bloempot kapsel aanmat. Uiteindelijk maakte Oom Willem in zijn kapperszaak, gelegen aan het Zwaanshals, het karwei af. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de beelden uit ‘Lee’ ons niet meer aan het schrikken maken of nog meer verontrusten, zeker niet wanneer je de verschrikkingen in Gaza en Libanon op het oogvlies hebt. Daarnaast hebben wij Normandië bezocht en onlangs nog Westerbork, reden genoeg om te zeggen dat al die snoeiharde lessen niets, maar dan ook niets teweeg hebben gebracht, zoals een tandeloze Verenigde Naties keer op keer bewijst. Maar goed, terug in de triviale werkelijkheid konden we constateren dat de voorband, inclusief schroef, ons nog wel naar huis zou kunnen brengen. Sorry Mout. Met Astrid aan het stuur bereikten we enigszins hobbelend en gespannen de thuishaven. Een wijntje, snacks en door Astrid klaargemaakte mosterdsoep maakten ons nog eens duidelijk hoe goed we het hebben! En nu zit ik bij Arends Bandenservice waar ze de schroef, die de band uiteindelijk op redelijke spanning liet, gaan verwijderen en de band gaan repareren. Gelukzalig lurk ik aan een papieren beker gevuld met redelijke koffie en bedenk me dat het sparen van m’n opa en oma in de tweede wereldoorlog me deze vrijheid heeft opgeleverd (doordenkertje). Laten we de jeugd aansporen om naar ‘Lee’ te kijken, voor hen zal het een leerzame geschiedenisles zijn, gelardeerd met mooie en verschrikkelijke beelden.
