‘Zei m’n moeder altijd’. Daar is vast wel een liedje over gemaakt (weet wel zeker). Meestal had het ‘ben ik daar nou zo oud voor geworden’ een nare smaak. Eigenlijk altijd negatief. Laat ik één woord omdraaien, na mijn laatste happening in Rotterdam: ‘dáár ben ik nou zo oud voor geworden’ en dan krijgt de betekenis een omgekeerd evenredige smaak. Astrid en ik, met Astrid aan het stuur, togen afgelopen woensdag tijdens het geweld van Conall naar een speciale Superconnectors avond in een afgehuurd pop-up restaurant in Rotterdam. Feestelijk was de teneur, en ook een beetje spannend. Immers, het zou ook de ‘première’ zijn van de mini documentaire die geproduceerd was met mijn activiteiten/leven als onderwerp. Omdat ik er nog geen snipper van had gezien, begon ik toch enigszins onrustig te worden. Ja, ik was geïnterviewd, en ja, de eerste verrassing was me al ten deel gevallen, maar, wat zouden ze nog meer hebben uitgevreten? Na een hartelijk welkom en een aperitiefje, zette drijvende kracht CEO Alex Broekman diverse mensen welverdiend in het zonnetje. Bij mij aangekomen, aarzelde hij geen moment om te verhalen hoe ik hem, als broekje in Silicon Valley, de ‘do’s and don’ts’ bijbracht. Daarna startte hij de minidoc. Nee, eerst nog iets over ‘Superconnectors’ uitleggen: ze organiseren evenementen waarbij de zogenaamde Superconnectors pro bono voor startups unieke introductie(s) verzorgen. ‘Start de tape’:
Summitfoto waar Alex Broekman me verzoekt geen Sparta liedjes meer te zingen. Maar goed, een kleine 7 minuten later duizelde me het enigszins na het zien van de waanzinnige hoeveelheid informatie, verleden en heden, die in zo’n kort tijdsbestek in beeld was gebracht. Ik zou dat met jullie willen delen, echter, er werd me op het hart gedrukt dat dit exclusief bestemd was voor de introductie van de activiteiten voor 2025, tijdens de kerst. Aangezien het versleuteld is, kan ik het eigenlijk alleen thuis bekijken. Dat brengt me op een business model voor de komende weken. Astrid prikt de ballon door; ‘dat doen we dus niet’. Astrid die menig business avontuur van me heeft meegemaakt, maar vooral logistisch sterk al onze verhuizingen heeft gemanaged. Mag ik even: Wilnis -> Loosdrecht -> Vinkeveen -> Hilversum -> Düsseldorf (Duitsland) -> Lommel (België) -> Emeryville (USA) -> Walnut Creek (USA) -> Concord (USA) -> Concord (USA) geen fout -> Alamo (USA) -> eindbestemming Loosdrecht. En te midden van al deze drukte het ook nog tot paramedic in Californië schopte:
Die vrouw verdient een suite! Aangezien toeval niet bestaat, en Alex Broekman altijd vooruit denkt, had hij voor ons als verrassing een Maaszijde DeLuxe onderkomen geboekt bij Hotel New York op de kop van Zuid (Feyenoord,,,,,). Vol branie, ik met mijn Sparta pet op, betraden we de receptie rond een uur of 11 ’s avonds. ‘Nou, u durft’, sprak de receptionist. ‘Welnee’, weerlegde ik, ‘na die 3-3 van gisteren tegen Manchester City verkeren die supporters nog op een roze wolk’. ‘Nou, dan heb ik nog een verrassing voor u’, sprak hij, terwijl hij een grote scheepssleutel tevoorschijn haalde. ‘U krijgt een upgrade naar de Directie Suite, volgt u mij maar’. Mega suite, even groot als hoog en majestueus ingericht. Astrid poseerde even op het bed:
Aan het voeteneind kon de TV als een giga scherm omhoog worden gebracht en het uitzicht was, was….briljant Rotterdams. In de verte gaf de Euromast ons een knipoog. Wat een onderkomen! Het liedje ‘Net als in de film’ leek voor deze situatie gemaakt. Eind goed, al goed? M’n oudste zoon Rick vond het super dat we tot een uur of vier ’s nachts gefeest hadden. De realiteit: om 04.09 ging Astrids mobieltje met de mededeling dat ze zich diende te bekommeren om twee baby’s. Weliswaar later die dag, maar er diende wel wat voorzorgsmaatregelen getroffen te worden. Valt best mee zo’n vroeg ontbijt! ‘Net als in de film’: The End.
