Waar te beginnen? Ik weet het niet precies, maar op zeker kwam ik voor mijn 10e in aanraking met Amerikanen die in Rotterdam verbleven om ondersteuning te verlenen na beëindiging van de 2e wereldoorlog. Wanneer we mensen Engels hoorden praten, gezeten op een bankje aan de Heemraadsingel, dan bleven mijn vriend Aat en ik opzichtig rond hen heen draaien. Moed verzamelen om een openingszin te formuleren. ‘Hou joe doe’, kwam het er dan aarzelend uit. Meestal veroorzaakte dat op z’n minst een vriendelijke glimlach en ontspon een handen en voeten conversatie. En soms had je het geluk dat ze je een stuiver of zelfs een dubbeltje gaven. Meestal wanneer ze het zat waren en ons met een armzwaai weg wuifden. Mooie tijden voor een straatjochie in Rotterdam. Na een tweetal korte baantjes als assistent boekhouder en assistent inkoper (bestelbonnen tikken, maar niet tekenbevoegd), landde ik bij…….het Amerikaanse leger. Eigenlijk begon daar mijn automatisering carrière, zij het met ponskaarten en programmeerbare panelen en machines die nogal wat ruimte in beslag namen:
‘Starring’ (op de voorgrond): de 407 accounting machine! In de Rotterdam terminal werden de manifesten vervaardigd die er voor zorgden dat de goederen van de GI’s op de juiste plaatsen in Europa afgeleverd werden. Tevens werkten mijn supervisor Joop Langhorst en ik aan onze toekomst door bij IBM in Amsterdam ons te bekwamen in Cobol, RPG en wat van dies meer zij. Ik beschikte over een brommer, niet het aangewezen voertuig, en Joop had, als rechtsback van Sparta, de beschikking over een auto. De certificaten stapelden zich op:
Later werd je een Cobol-krasser genoemd! Het waren ook tumultueuze jaren in de Amerikaanse geschiedenis, president Lyndon B. Johnson was de opvolger van de vermoorde John. F. Kennedy en in 1968 werden diens broer Robert F. Kennedy en Martin Luther King Jr. vermoord, Tevens woedde de Vietnam oorlog. Veel verschrikkelijke dingen gehoord en gezien in die tijd, en ik beschouwde Amerika als de ‘good cop’ van de wereld. Na bijna 4 jaar US Army solliciteerde ik, en werd aangenomen, bij Carp & Co, wijnkoper te Rotterdam. Zij beschikten over een Honeywell-Bull machine en er diende geprogrammeerd te worden in GESAL Geen probleem, vond ik, ken je de ene taal dan kan de andere niet moeilijk zijn. Met een mooi getuigschrift op zak ging ik verder de wijde wereld in.
Veel geleerd bij Carp en Co, Amerika in de gaten gehouden, maar nu ‘fast forward’ naar februari 1975, 50 jaar geleden dus. Ik was in dienst van softwarehuis Holland International Computer Services (HICS) en opgeklommen tot Divisie Manager. Computermerk #2 in de wereld (op afstand van IBM), DEC, o.a. gespecialiseerd in typesetting voor krantenbedrijven, was eveneens in mijn portefeuille. Twee krantenbedrijven, het Utrechts Nieuwsblad en het Nieuwsblad van het Noorden, stonden op het punt een researchreis in de V.S. te maken om nieuwe typeset computers van DEC bij krantenbedrijven te beoordelen. Daar wilden ze buiten een lokale DEC medewerker ook een onafhankelijke softwareman bij te hebben. Ik dus. Nog nooit buiten Europa geweest en tot op het bot gemotiveerd. Wel geleerd dat politiek beter niet aangeroerd kon worden, zeker niet na het Watergate schandaal en het aftreden van president Nixon in 1974. Een deuk in mijn Amerika gevoel. De trip was adembenemend, van Boston naar Maynard, naar Raleigh, New Orleans, Baton Rouge, Los Angeles, Texarcana en San Diego, kortom, van de oostkust naar de westkust. Eén rustdag in Boston (Red Sox), uitpuffen na een opwindende honkbalwedstrijd:
Met journalisten en managers op sleeptouw, zoog ik alles op tot in het diepst van mijn aderen, en mijn vertrouwen in ‘good old’ USA was weer helemaal hersteld. Na mijn terugkomst legde ik mijn baas, Joep Toth, een plan voor hoe door te gaan als een DEC systeemhuis. Hij weigerde, zag meer in de ‘uurtje factuurtje’ aanpak. Mid 1976 scheidden onze wegen en begon ik voor mezelf. De verschrikkingen die in de loop van 1975 bekend werden gemaakt over de Vietnam oorlog veroorzaakten diepe krassen in mijn USA vertrouwen. M’n hele leven heeft eigenlijk min of meer in het teken van een band met de V.S. gestaan, met hier en daar een verdraagbare deuk tot……. Over Multi Function Computers en de periode tot 1998 is al heel wat geschreven, kijk daar maar de bijna 1000 Luimen op na. Onze (familie) gang naar Californië leidde tot een verblijf van maar liefst 18 jaar in het land, correctie, de staat van onze dromen. Ook daar reeds veel over mogen vertellen, daarom rechtstreeks naar de twee voorvallen waarvan het een de Amerikanen verbonden, en de ander ze tot op het bot uiteen dreven:
Een ontroerende band van liefde en samenwerking rolde van de oostkust naar de westkust en meer eensgezind zijn de Amerikanen nimmer meer geweest. Het tweede kun je eigenlijk geen voorval noemen, maar meer een speling van de natuur:
Een veroordeelde crimineel die voor de tweede maal president van de V.S. mag spelen. Erger nog, die samen met een veroordeelde oorlogscrimineel in het land van een slachter, alias kroonprins, over het lot van Oekraïne beschikt. Eigenlijk de wereld. Maar het ultieme verraad van Trump jegens Oekraïne (zij begonnen de oorlog tegen Rusland – inleveren die gebieden) deed voor mijn Amerika gevoel de deur dicht: de ‘good cop’ van de wereld is nu de ‘bad guy’ geworden. Mijn band met de V.S. beperkt zich nu tot zoon Kaj en echtgenote Michelle in Sacramento, en een handvol Amerikaanse vrienden. Nooit gedacht dat ik Joop van den Ende als positieve regel aan het eind van de Luim zou gebruiken. Hij verzet zich namelijk tegen het kwaadaardige Kwik, Kwek en Kwak trio dat Trumps kont likt. Natuurlijk liggen Musk, Bezos en Zuckerberg daar niet wakker van, maar toch. Dappere Joop (daar is hij nu 82 voor geworden!).
