Toen de bende van vier, u weet wel, die oude automatisering knakkers, bijeen kwam voor de traditionele kwartaal lunch, passeerden daar natuurlijk allerlei enge mensen de revue. Trump, Musk, Wilders, Faber en……maar daar stopten we. Wanneer ik Faber op TV zie, dan krijg ik spontaan een eBarf (zelfde letter, andere betekenis). Zoiets als een eMail, maar dan heel goor. Om eerlijk te zijn, werden we onderbroken voor het opnemen van onze bestellingen: drie maal bal friet met pindasaus, en een maal brood ossenworst voor broer Rob, de dwarsligger. Je ziet het, we houden het gezond. Al spoedig kon ik monter melden dat Sparta op niveau excuses had aangeboden voor de ontstane urinegate situatie. Klasse. En dat niet alleen, er werden ook nog verbeteringen aangedragen. Vol trots kan de Spartavlag weer gehesen worden!
Nu vanavond PEC nog verslaan om de vreugde compleet te maken. En daar was het hele gezelschap het mee eens, ook Freek, ondanks het gegeven dat hij er geen bal verstand van heeft. Meer heeft hij bij te dragen wanneer het om de serie ‘Elixer’ gaat. Zowel hij als Ton hadden woensdagavond deel 2 van de serie gezien. Een intrigerende serie over het kwaad dat pijnstillers aan kunnen richten, alsmede sinistere familieperikelen. Echter, Astrid en ik hadden de serie reeds in z’n geheel op NPO Plus bekeken en dan moet je op je tong bijten om verkeerde aannames te corrigeren. Eén beeld schoot onmiddellijk in mijn hoofd (fantasie) bij een der scenes:
Hier geef ik niets mee weg, behalve mijn kennis van etiketten. Goed, ik verklap dus niets over de slotaflevering, tenzij……. Overigens, een serie die ik van harte kan aanbevelen in dit genre is ‘Dopesick’.
Non fictie, naar het gelijknamige boek van Beth Macy. Het waar gebeurde verhaal hoe de farmaceut Purdue Pharma talloze Amerikanen verslaafd maakten aan hun pijnstiller OxyContin (twee keer sterker dan morfine). Men kan niet meer zonder en heeft een steeds grotere dosis nodig omdat het lichaam eraan went. Psychoses, geweld en hallucinaties zijn maar een aantal van de verschijnselen die zich voor kunnen doen. Trump en Musk kunnen wat dat betreft als posterkinderen voor OxyContin dienen. Aanrader dus. Recentelijk was er nogal wat te doen over terug te geven roofkunst. Nu wil het geval dat ik in 1990 een Luim heb geschreven als bijdrage bij de oprichting van Prophecy, Tons geesteskind. ‘De laatste Luim’ speelde zich af in 2015 en gaf een ‘prognose’ overzicht van de gebeurtenissen gedurende de 25 jaar na de oprichting van Prophecy. Alle groten uit de toenmalige automatisering scene passeerden de revue en het had mijn broer Rob behaagd om mij op m’n alleroudst weer te geven. Helaas, een aantal van hen is niet meer onder ons: Eckart Wintzen (2008, BSO), Theo Mulder (2021, Multihouse) en Joop van Oosterom (2016, Volmac). Nu, weer tien jaar later, bleek ik de ingelijste Luim in mijn bezit te hebben. Na topoverleg met Astrid viel het besluit om dit prachtexemplaar tijdens de lunch terug te geven aan de originele eigenaar, Ton Bunnik. We troonden Ton na de lunch mee naar de Volvo van Freek, mijn privé chauffeur, waarna tijdens een kleine plechtigheid de overhandiging plaats vond:
De moraal van het verhaal; eerlijk duurt het langst, en daar kunnen ze in ‘Den Haag’ nog heel wat van leren!
