Dat ik een snoeper ben (geen grappen over mijn leeftijd), is niet het geval, maar van tijd tot tijd gaat er wel eens iets lekkers in. En wanneer dat wat later op de middag is, wil ik wel eens wegdoezelen. Zo ook woensdagmiddag. Ik had een heerlijke droom met als hoogtepunt uitreiking van een oorkonde met een begeleidende, speciaal geslagen munt. Het werd haarscherp in mijn brein geëtst:
Plotsklaps kwam er een hond in beeld die haar scherpe tanden met verwoestende kracht in de munthouder zette. ‘Nee,’ brulde ik, dat hoogtepunt van de dag mocht niet vernietigd worden. Ik stortte me op de wegglippende hond, maar kreeg in ieder geval de aangevreten munthouder te pakken.
Trillend van opwinding opende ik het kleinood en net toen ik de glanzende munt eruit wilde peuteren, werd ik gewekt door het geluid van mijn pillenwekker (dat is een ander verhaal). Was ik aan het hallucineren? Immers, voor mij lag de oorkonde, maar ook de munt was duidelijk zichtbaar, en voelbaar.
Mijn verwarde ogen richtten zich op het zakje snoep dat verfomfaaid op het bijzettafeltje lag. ‘Haribo Happy Cola Fizz’, las ik hardop. Daar had ik toch iets over gelezen?!
Ja, wereldwijd nog wel; cannabis in de ‘Happy Cola’, geweldig! Maar dat kan ik niet gegeten hebben, ik ben meer een man van ‘de bitterbal’. Grappig, de droom zelf is niet gebeurd, de eervolle gebeurtenissen tijdens Indigo, het belangrijkste business game evenement in de Benelux, waar ontwikkelaars, publishers, investeerders en industrie professionals elkaar treffen, dus wel. En dit jaar in het beursgebouw van de WTC in Rotterdam, waar het pronkstuk van Dutch Game Garden een veilige haven heeft gevonden. Het zoemde en gonsde van de energie en als kers op de taart werden de laatste vier DGG Mohikanen bedankt en geëerd op de vloer waar het allemaal gebeurde. Ook de DGG voorgangers werden niet vergeten qua oorkonde en speciaal geslagen munt. Maar, wacht eens even, dat van die hond was weliswaar een stuk van de droom, maar de munthouder was wel degelijk aangevreten. Ik had het kunnen weten, Mila, onze persoonlijke sloopploeg, had weer toegeslagen en Astrid wist met een katachtige beweging het doosje uit haar bek te peuteren. Hoewel, de afgelopen week (de vijfde) viel het reuze mee, slechts een paar schoenen werd de dupe en buiten wat kleine inkepingen veroorzaakte ze meer last door twee maal in een stinkende sloot te springen.
Ze vraagt hier beleefd of ze er asjeblieft in mag. Astrid heeft haar beide keren onder de douche gezet, hetgeen ze zich rustig laat welgevallen, wetend dat de bazin anders korte metten met haar maakt. Dat Mila leven in de brouwerij brengt, moge duidelijk zijn, maar een aanwinst is het. En zo sluiten we vandaag de meimaand af: ik gisteren met een droom scenario, je jongste zoon die je met zijn pasverworven rijbewijs op komt halen in de Tesla van zijn baas, en je bovendien op een terraslunch trakteert. Voor voetballiefhebbers vanavond de Champions League finale om 21.00 (ik hoor veel vrouwen, en sommige mannen, al ‘nee toch’ jeremiëren), maar voor alle niet voetballiefhebbers wacht een heerlijke zomer aanvoelende dag. Ik zou zeggen, besteed even aandacht aan wat er in de wereld plaatsvindt en tel je zegeningen.
