Category: Uncategorized

Hoe lang geleden is het dat Astrid en ik in Delft zijn geweest? In ieder geval zó lang dat we het snode plan opvatten om afgelopen donderdag de stoute schoenen aan te trekken en die richting uit te gaan. Komt nog bij dat we het mooi konden combineren met een aangeklede borrel later op de middag in Rotterdam bij oeroude vrienden Martin en Yvon. Wat staat ons van Delft nog bij? Tja, pindakaas, Delfts Blauw en Jaap Fischer. Jaap wie? Dé Jaap die in het liedje ‘Om je geld’ zong over Delft. Als volgt: “Zij was veertig, hij was de helft. Ze kochten een knaap van een villa in Delft. Van haar geld”. Dat vond ik indertijd een slim idee, tot aan de laatste regels: “Zij was honderd, hij bijna dood. Zijn borst was klam en zijn hoofd was rood. Van de koorts”.

Zo zie je maar dat inhaligheid niet loont. Maar we dwalen af. Omdat de regen niet tot stoppen kon worden gedwongen, togen wij rond 11.30 op pad. Even voor Schiphol bereikte ons het bericht dat er problemen verwacht konden worden van protesterende kermisexploitanten. Gelukkig brachten die in samenwerking met de politie beide zijden van de A12 tot stilstand. Ongestoord door naar Delft via de A13. Ai, het centrum is niet te bereiken, volg ‘C’. We raakten ‘C’ enige tijd kwijt en net toen we de ‘C’ zagen waren we de afslag voorbij. Ik voelde aandrang. En verdomd, bij de afslag Delft-Zuid kwamen we weer een ‘C’ tegen die ons bijna naar de goede plek stuurde, zij het dat we tegen wat straatwerkzaamheden aanreden. Inmiddels moest ik echt een plasje plegen, maar dit terzijde. Uiteindelijk vonden de scheermes scherpe ogen van Astrid een parkeerplekje aan een grachtje. Na wat moeizaam inparkeren, haalden we opgelucht adem. Astrid activeerde haar parkeerapp en zag tot haar verbijstering dat er alleen geparkeerd kon worden op basis van een dagpas ad €30. “Dit nimmer,” sprak ze ferm, en wurmde zich weer uit de nauwe parkeerplek. Mijn blaas kermde van ellende. We reden vervolgens tegen een bruin aanwijsbordje aan van ‘Delft Pottery’. Na een ritje over wat hobbelige straatjes, dank voor uw medeleven, arriveerden we bij het blauw witte huis van Paauw. Binnen waren ze aan het opknappen. Nee! “Wilt u een rondleiding,” vroeg de uiterst vriendelijke vrouw aan de balie. Op het oog leek de prijs van een rondleiding ad €4,50 een spotprijs voor het hagelschone toilet. Kijk, dan ga je nog eens monter een rondleiding in. Bovendien was het ook nog leerzaam en boeiend. Zoals het met de hand nageschilderde werk van Pieter de Hooch in Delfts Blauw, voor weinig (€4.995,-). Het rechtse paneel. Ik kan er een duizendje (naar boven) naast zitten.

Maar, moet ik zeggen, waanzinnig mooi geschilderd. We kochten nog een Delftblauwe kerstbal plus onderzetters, en verlieten onder de indruk het pand. Dan gaat het ineens meezitten, het droogde op en we vonden een parkeergarage die slechts 800 meter van het centrum verwijderd was. Sobere doch voedzame lunch bij ‘De Oude Jan’ genoten om vervolgens de Nieuwe Kerk aan te doen, waar de meeste Oranjes hun laatste rustplaats hebben gevonden. Ook indrukwekkend en te veel om op te noemen. Daarom maar een kiekje van Astrid bij de Vader des Vaderlands; Prins Willem van Oranje:

Ook wel Willem de Zwijger genoemd. Als de sodemieter terug naar de parkeergarage, auto opgehaald en ons gemeld bij Martin en Yvon, waar een aangeklede borrel een maaltijd van allure is. Alle discussies kan ik niet hier vastleggen, maar boeiend was het. Hou je aan de regels, lieve mensen, Covid-19 wil je niet krijgen. En woensdag #63 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Joepie!

Met alles wat er nu gaande is, moest ik plotsklaps denken aan wat een detective tegen Singh zei toen hij in eerste instantie vrijgesproken werd: “I’m gonna get your black ass, no matter what”. Oftewel, vrij vertaald: “hoe het ook zij, ik krijg jouw zwarte reet wel te pakken”. En dat gebeurde ook. Nu, zo’n 36 jaar later, schrijft Singh me o.a. dit:

Paniek op hoog niveau wegens het coronavirus in Californische gevangenissen! Minister Grapperhaus, na alle protesten wereldwijd, na alle kamervragen inzake Singh, met alle bureaucratisch opgeworpen hindernissen om hem niet naar Nederland te halen, volg uw hart, bel Gouverneur Gavin Newsom en pleit voor gratie. Onderstaand de verandering die Singh ondergaan heeft sinds zijn inhechtenisneming:

Deze foto is van drie jaar geleden, en hij is er niet beter uit gaan zien! Gun Jaitsen Singh (75) nog wat jaren met zijn familie in Nederland voor het te laat is! Nu even wat heugelijker nieuws: ik heb mijn KLM voucher ontvangen voor mijn geannuleerde trip naar San Francisco. Maar……..waar is de 15% opslag die ze qua waarde zouden geven wanneer je niet je geld terug eist? Moet je daar ook weer maanden op wachten? Vervelend dat je er altijd weer achteraan moet gaan. Gelukkig kreeg ik veel sneller mijn Sparta seizoenclubcard 2020-2021 binnen:

Wanneer ik die gebruiken kan weet ik nog niet, maar ik hoop wel dat ik gelijktijdig met broer Rob kan gaan, die altijd (zie selfies op facebook) naast me zit. We missen de routine: Rob start z’n auto in Culemborg, ik in Loosdrecht. We ontmoeten elkaar bij De Meern (afslag 15). Dan rijden we gezamenlijk naar Het Kasteel waarbij de onderwerpen veelal voetbal en muziek zijn. Traditioneel bij de Bosselaar in principe één biertje voor de wedstrijd, zodat je tijdens de rust niet in de rij hoeft te staan bij de hopeloos verouderde plasgoot, en ’n broodje kroket. Begroeten zoon Ivar met zijn ‘posse’ en de gebroeders Bulsing, alsmede overige oer Spartanen, daarna de tribune op. Selfie, daarna wedstrijd volgen met onze professionele commentaren: “@#%#@#&##”. Ongeacht de uitslag weer naar de Bosselaar, twee poppebiertjes, uitwisseling van meningen en weer terug naar De Meern. Blaasafhankelijk nog even een plasje, afscheidsknuffel (toen) en terug naar huis, waar resp. Astrid en Mariette ons vol liefde opwachten. Om dit scenario te vervolmaken heeft Sparta gewonnen. Afwachten dus of dit broederritueel spoedig voorgezet kan worden. Ook heel leuk om te zien hoe het huis van Danielle en Aldert, dat gebouwd wordt op de grond van het ouderlijk huis waar alle zussen geboren zijn, gestalte krijgt:

Astrid (wij zijn vanuit het oude huis getrouwd), Danielle en Tinley poseren.

Hoe trots moet moeder Riet zijn dat haar dochter, die net als vader Toon in het oude huis geboren is, met echtgenoot Aldert daar gaat wonen. Eigenlijk een soort van familie dynastie. Daarna vort naar Rick en Liesbeth in Beinsdorp voor een heerlijk veilige zomeravond BBQ, met als ‘special’ de SpaceX lancering.

V.l.n.r. de beentjes van St. Astrid, Peter met lancering op mobieltje, Rob ziet ‘m vliegen en Mariette heeft het frisjes

Dus, blijf net als wij op dit prentje veilig op afstand en gezond. Wees er ook van overtuigd dat a.s. woensdag oplage 62 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ verschijnt. Er zijn zekerheden in deze wereld!

Dus wanneer een goede buur verdriet heeft, dan treuren wij mee. Maandagmiddag moesten Leendert en Yvette de ongeneeslijk zieke Jesse in laten slapen om verder lijden te vermijden. En wanneer je 13 jaar lang een huisdier van puppy tot volwassen mannetje hebt gehad, dan is dat een lid van de familie. Voeg daar nog de uitstekende band aan toe tussen onze Golden Doodle Tinley en Labrador Jesse, nou dan begrijp je het wel!

Tinley kijkt vol bewondering naar ‘haar’ Jesse.

Zo schets je de verhouding tussen deze twee lovebirds het best: wanneer Jesse op bezoek kwam was zijn eerste gang naar de etensbak van Tinley om deze binnen no-time leeg te slobberen. Tinley blikte of verbloosde niet. “Ach, als Jesse dat nou lekker vindt,” zag je haar denken. Tinley, op bezoek bij Jesse, nam bezit van al zijn speeltjes, zonder dat Jesse ook maar één keer gromde. Ook daar een gedachtenwolkje: “ach laat die kleine diva maar, de lieverd.” Het gemis is groot, de herinneringen kostbaar. Schakelen we over naar het bootwezen, waar we met deze heerlijk zonnige dagen natuurlijk optimaal gebruik van moeten maken. Astrid, alweer een klein beetje uitgerust na ruim twee weken op baby toer te zijn geweest, besloot onze sloep vaarrijp te maken bij jachthaven ‘De Toekomst”.

Op naar ‘De Toekomst’.

Aldaar aangekomen werd sloep California Dreamin’ uit het water gehesen en kon ze met de hogedrukspuit en daarna verf aan de slag. Trots meldde ze de verwijdering van een voltallige mosselfamilie. Het resultaat mag er zijn, met deze glimmende watermachine kunnen we weer de Loosdrechtse Plassen of de Vecht ‘onveilig’ maken.

Dat wordt heerlijk toeven met Astrid aan het roer! En jawel, broer Rob met schoonzus Mariette hebben afgelopen donderdag hier de (water) vruchten van mogen plukken. Het leverde meteen een titel op voor een nieuwe Luim: “stress in de sluis”. Als u begrijpt wat ik bedoel (vette knipoog). Nu flitsen we even 30 jaar terug naar de aanloop van onze grootse WK’90 trip. Onze concurrent adverteert dat Veronica van hun schip gaat uitzenden, en dat pikken we niet!

Op dat moment, minder dan twee weken voordat we aan boord gaan van de Orient Express, moeten we ons hier doorworstelen. Wat een verspilde energie. Koortsachtig overleg volgt. Met nog een week te gaan kunnen we het kort geding intrekken, Veronica zal zich bij de concurrent beperken tot journalistieke activiteiten. Weer een horde genomen. Het gaat spannend worden, wanneer we gaan boarden, of alle coryfeeën zich zullen aanmelden. Leuk om na de 60^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ ook weer uit Californië een aantal reacties te krijgen. Bijvoorbeeld (vertaald) van Dave McCary: “de carrière van mijn leven is geboren bij jou en Gary, omdat jullie in me geloofden. Ik ben jullie eeuwig dankbaar”. Dat is toch prachtig om te lezen, ruim 20 jaar later! Die van Freek Duveen, op z’n Hollands, mag er ook zijn: “Uuuh, over hoeveel weken geef je hem een hoek? Of is dat een spoiler?” Ja, dat is een rasechte spoiler, houd ik dus voor me. Maar heerlijk dat het dergelijke reacties oplevert. Woensdag #61 dus. Tot slot: maak er een veilig Pinksterweekend van, dit virus kan genadeloos toeslaan. Geniet zonder risico!

Gisteren liet ik Tinley uit en volgens mij sprong die roos pas uit de heg toen wij terug kwamen:

Tinley werd er verlegen van. De week eindigde zo even leuk als hij begonnen was. Wat wil het geval, schoondochter Liesbeth dacht vorige week zaterdag haar 50^e verjaardag te vieren in Corona eenzaamheid. Zoon Rick stak daar een stokje voor en met een spoorboekje in de hand kreeg eenieder een half uur om haar te feliciteren. Liesbeth dacht om 10.00 met Rick naar iets bijzonders te gaan, maar in plaats daarvan stonden de eerste gasten voor de deur. En dat ging door tot diep in de avond. Maar, dat was niet alles! Ook haar grote wens om drie scharrelkippen in de tuin te laten banjeren werd dit keer ingewilligd, inclusief kippenhok. Rick ging echt uit z’n bol om het haar naar de zin te maken. Astrid vond dat daar een passend cadeau bij hoorde: een roze overall a la ‘Boer zoekt vrouw’:

Astrid en ik een en al lach, Liesbeth glorieert in roze!

Deze tijd van het jaar is ook het moment om de nieuwe Sparta seizoenkaart te bestellen. En als geharde Sparta supporter weten we vooraf niet over welke divisie we het hebben. Echter, dit jaar vormde de trieste achtergrond van Covid-19 de zekerheid dat we weer eredivisie zouden spelen, zij het dat je niet weet hoeveel wedstrijden je bij kunt wonen. Sparta maakte een prachtige clip aan, die als volgt begint: “Samen vormen wij onze club, nimmer zullen wij versagen”. Speel nu de video maar! Sparta-video

Geroerd als ik er door werd, heb ik gisteren gelijk mijn “in voor- en tegenspoed” seizoenkaart besteld. Krijg ik er nog een sjaal bij ook!

Nou, die ga ik vol trots dragen! Ook om vrolijk van te worden is het gegeven dat ik door een oude relatie (Victor Smit, 80’er jaren) gevraagd werd om aan te sluiten bij “Je weet dat je een rasechte Amsterdammer bent als je…..”. Nah, dacht ik, als rasechte Rotterdammerd. Toen werd ik nogmaals gevraagd, en met mijn vele Amsterdamse vrienden vond ik het gepast aan te sluiten, zij het dat ik met beeld (kennen jullie) en tekst mijn oorsprong bekend maakte:

Dat ik als rasechte Rotterdammer uitgenodigd ben door maar liefst twee mensen! Maar goed, ik hou veel van Amsterdam en m’n Amsterdamse vriendjes.

Resultaat: 21 duimpjes, 4 hartjes en 1 traantje. We kunnen best naast en mét elkaar existeren, er is al genoeg rottigheid in de wereld! Nu we het toch over voetbal hebben; 30 jaar geleden waren we volop in de weer met de organisatie van het eerste cruiseschip ooit rond de pool ronde van het Nederlandse elftal gedurende het WK’90 in Sicilië. Onze persrelease met als boodschap dat Regilio Tuur als eerst bokser aller tijden een gevecht zou aangaan op de Oriënt Express, op zee, bracht Dik Bruynesteyn er toe om dat in zijn ‘Appie Happie’ strip vast te leggen:

We konden ondanks de vele hindernissen niet meer kapot. Volgende Luim meer daarover. Tenslotte wens ik eenieder een gezond en veilig weekend toe en wanhoop niet, aflevering 60 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zal wederom prompt a.s. woensdag digitaal bezorgd worden.

Zo kan het gebeuren dat een Trump (de lafaard) die wegloopt van twee lastige vrouwelijke journalisten je niet meer deert. Zelfs de meer dan 20 cruiseschepen die met 5300 vastzittende bemanningsleden voor anker liggen in Manilla Bay registreer je en laat het vervolgens weer van je afglijden. Nee, dan de voormalige deelnemers van het Eurovisie songfestival donderdagavond. Die mochten allemaal een liedje van een andere deelnemer kiezen en vervolgens in een eigen versie brengen. Artiesten als René Froger, Lenny Kuhr en Franklin kwamen best goed voor de dag. Maar het bracht me ook terug bij een der leukere gebeurtenissen gedurende mijn Arcade Duitsland periode. April 1997 verzorgden we een release party voor het album van onze artist John Taylor, bekend van Duran Duran. Kort daarna besloot de ZDF een TV music special te maken in Orlando, en wel bij Disney World. Ik werd gevraagd om daar John Taylor te begeleiden. Licht tegenstribbelend stemde ik in. Wat ik niet wist is dat John redelijk mensenschuw was en uitsluitend door mij opgehaald wilde worden. Maar, en hier komt het, dat ik ook de vragen aan hem moest stellen middels een kleine orang-oetang. Later zou mijn stem dan nagesynchroniseerd worden in het Duits. En zo geschiedde:

Is ook iets moois voor de quiz ‘wie van de drie?’. In ieder geval een belevenis om in te plakken. Even iets heel anders. Omdat mijn oude gymbarrels volgens Astrid echt niet meer konden, heeft ze voor mij, en dit keer had ik zelfs inspraak, prachtige nieuwe hagelwitte Skechers gekocht, zodat ik goed bij mijn favoriete ‘ouwe’ gymmaatjes voor de dag zou komen:

Zoals gezegd, daar kan ik mee voor de dag komen……maar wanneer? Overigens, voor het eerst in mijn leven maakte ik mee dat er een gebruiksaanwijzing bijkwam. Ik dacht eerst iets van de veters niet inslikken dan wel om je nek binden, of de hiel er als laatste instoppen. Dat is volgens goed Amerikaans gebruik. In eerste instantie moest ik er ook om lachen toe we in Amerika een kinder wandelwagen kochten waarbij op de bijsluiter stond dat die niet opgevouwen mocht worden met het kind erin. Ja mensen, advocaten vinden overal wel een gaatje om te procederen! Maar Skechers maakt er ook een serieuze zaak van:

Wat een weerstandselementen, ik had zulke voetbalschoenen moeten hebben! De enige angst die ik heb is dat ze vuil worden. Daar maak ik me dus druk om terwijl die arme Astrid weer een dubbele babytoer heeft. Ja, laten we wel wezen, daar kan ik niet tegenaan plannen, de één komt te vroeg, de ander te laat en dan, bingo, gelijktijdig dus. Gelukkig heeft ze voor hetere vuren gestaan en pakt ze het vrouwmoedig op. Ben ik deze Luim begonnen met iets dat lijkt op onverschilligheid, dan is dat schijn. Mensen, blijf voorzichtig, ik heb zulke enge plaatjes gezien van wat Covid-19 binnen je lichaam aanricht, dat ik blijf drammen dat je afstand moet blijven houden. Zo, dat is eruit! En voor de mensen die niet kunnen wachten: aflevering 59 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ glijdt woensdag weer in de digitale brievenbus, corona vrij!

Zou zomaar een smartlap kunnen zijn, toch?! “Ik zit hier heel alleen Moederdag te vieren, de straf die ik verdiend heb……..”Ah, daar zou André Hazes, declamerend vanuit zijn rijmboekje, wijzigingen aangebracht hebben: “……de lof die ik verdiend heb, is ver weg…..” En dan dwalen haar gedachten naar de tijd dat ze zo heerlijk met haar jochies dat soort memorabele dagen als één vierden.

Tja, en dan groeien ze op, ze waaieren dankzij die avontuurlijke ouders uit naar diverse landen. Voordat je het weet zijn ze dan weer even terug bij je op de steiger, en moet Ivar (Costa Rica) als jongste niet tussen Kaj (Sacramento) en Bo-Peter (San Francisco) geraken.

We missen ze behoorlijk, ondanks de sociale media, maar ik heb zo’n koffiebruin vermoeden dat ze hun moeder, die ze zoveel geleerd heeft en waarmee ze zoveel mooie dingen beleefd hebben, echt niet zullen vergeten. Let op mijn woorden! Gelukkig komt vanmiddag m’n oudste zoon Rick met gade Liesbeth hun gemis compenseren! Dat wordt dikke pret. Reeds eerder heb ik laten weten dat de quarantaine voor mij, zeker met dit mooie weer, goed te harden is, waarbij het woord harden eigenlijk overboord kan. Over overboord gesproken; nadat Astrid 15 dagen aaneen zich bekommerd had om moeders en baby’s, bleek ze ook nog ons sloepje in die periode vaarrijp te hebben gemaakt. Dus kreeg ik een uitnodiging om met haar de Loosdrechtse Plassen onveilig te maken, waar ik gretig gebruik van maakte.

Wanneer je haar dan zo in het straffe windje met gemak ziet manoeuvreren, dan denk je; wat een bofkont ben ik. Maar ja, helaas voor haar, het is morgen geen echtgenote dag. Gelul natuurlijk, voor mij is het elke dag een dag om elkaars gezelschap te vieren. Klef? Welnee, het moest maar eens gezegd worden. Wat ik ook leuk vond afgelopen week, is het moment dat alle buren op hun steiger stonden om 18.00 en onze 81 jaar geworden buurvrouw Ursula toezongen. Hoe mooi is dat? Tijd om weer eens wat te verhalen over het WK’90, waar ik nauw bij betrokken was qua organisatie van het cruise schip de ‘Orient Express’, met beroemdheden en gasten uit alle lagen van de bevolking. Ook was er een minioorlog met een concurrerend schip, dat eveneens met René Froger als headliner flirtte. René nam dat niet en nam het publiekelijk in De Telegraaf voor ons op:

Is allemaal goed gekomen en uiteindelijk werd het, behoudens het matige voetbal van het Nederlands elftal, een geweldig festijn. Die beelden komen met volgende Luimen aan bod. Jullie zijn gewaarschuwd. Afgelopen week hebben we facetime gesprekken gevoerd, waarbij ook de vrouwelijk kompanen van Bo-Peter en Kaj bij betrokken waren. Heel gezellig en informatief, als het ware in een huiskamer setting. Kaj’s verloofde Michelle kennen we natuurlijk al sinds jaar en dag, een schatje, maar Tiphanie, sinds één jaar met Bo-Peter, daar werden we nu formeel aan voorgesteld. Je vraagt je af hoe Bo-Peter haar voorbereid heeft. Zoiets van “m’n moeder is een lieverd, en recht zo die gaat, maar m’n vader wil nog wel eens raar uit de hoek komen”. Bo-Peter kan trots op ons zijn, met name op mij, ik heb maar één keer een liedje gezongen, van Johnny Hallyday, omdat ze van Franse komaf is. Maar helaas was die van ver voor haar tijd. Pech. Afsluitend: laat je niet gek maken door mensen die nog steeds denken dat Covid-19 een griepje is, blijf gezond en kijk woensdag maar uit naar aflevering 58 van……………. Het heeft iets met school te maken!

Gisteren keek ik in mijn agenda en las ‘aankomst Schiphol vanuit San Francisco, Astrid haalt me op’. Uiteraard niets van terecht gekomen, Corona voorkwam het weerzien met vele vrienden, om maar te zwijgen over het feit dat ik zonen Bo-Peter en Kaj niet kon omhelzen. Moet ik zeggen dat afgelopen week met oudste zoon Rick op bezoek dat ook niet ging, die is gewoon voorzichtig met zijn vader en houdt afstand. Het legen van de agenda gaat in hoog tempo door, morgen stond Sparta-Willem II op het programma, en zoals altijd lag mijn fan uitrusting in de aanslag:

Geen peil op te trekken wanneer dit moment weer terugkomt. Sparta was al redelijk veilig, maar hoe de KNVB uiteindelijk besloten heeft over (niet) promotie en (niet) degradatie, slaat alle records van slecht bestuur. Neemt niet weg dat ik onderstaand de collage weergeef die indertijd door Marco Zielhuis, sterspeler bij het Grafisch Lyceum Rotterdam, vervaardigd is, zodat jullie niet vergeten dat ik altijd voor de wedstrijd een selfie maakte met (in 99% van de gevallen) broer Rob:

Vóór de wedstrijd zodat de uitslag geen invloed zou hebben op ons humeur. De hete aardappel die nu op ieders bordje ligt is de vraag of we ooit nog zo dicht als seizoenkaarthouder bijeen kunnen zitten. Ik hou m’n hart vast, maar één ding is zeker; gezondheid gaat voor alles. De week begon met Koningsdag, dit keer ’n dag waardoor de hele week niet meer stuk kon. In alle vroegte begon ik het internationale nieuws door te nemen op Reuters. En dan wordt je aangenaam verrast met nieuws over Nederlandse studenten die vanaf Cuba de Atlantische Oceaan overgestoken hebben. Waarom? Omdat er wegens de Corona crisis niet naar Nederland gevlogen kon worden.

WORLD NEWS

REUTERS, APRIL 26, 2020 / 5:54 PM

Dutch students sail home across the Atlantic due to coronavirus

HARLINGEN, NETHERLANDS (Reuters) – A group of 25 Dutch high school students arrived back in the Netherlands in a two-mast schooner on Sunday, after airline restrictions left them with little choice but to help sail it home from the Caribbean.

The group, aged 14-17, had been halfway through a six week sail-study program in the region on board the “Wylde Swan”, which was built in 1920. But by mid-March, it appeared they could no longer fly home from Cuba as planned.

Organizers decided the ship, “Wylde Swan”, including 12 experienced sailors and three teachers, would have to sail back across the Atlantic, a 7,000 kilometre trip that took them five weeks.

Archieffoto Wylde Swan

Dan gaat je hart als Nederlander toch van trots kloppen! Even later de plechtige voorbereiding van het hijsen van de vlag:

Let wel, Tinley staat reeds klaar om de processie aan te voeren en Astrid maakt via de vlag iedereen nog even attent op een belangrijke mededeling. Kortom; belangrijke wijzigingen ten aanzien van de op Koningsdag geplaatste foto. De aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ van afgelopen woensdag kreeg wat reacties waarop je alleen maar kan hopen. Astrid voelde de spanning weer terugkomen, ook al omdat ik indertijd voor de goede vrede wel eens wat verzweeg. Freek kon de ‘cliffhanger’ bijna niet meer aan en smeekte om het vervolg te kennen. Eén van de eerste Ex’pression medewerkers, Chris Thompson, zat bij het ‘Open House’ in 1999 als toeschouwer en liet dat weten via een reactie. Maar daarna, via een privé boodschap, het ‘waarom’ hij zijn droombaan bij ons moest verlaten. Hij vertaalt het naar Engels via Google translate. Jullie zijn gewaarschuwd: a.s. woensdag komt #57 in de digitale bus. Blijf veilig en daardoor gezond!

Trumps niveau kan dus nog lager: de machtigste leider van de wereld ziet in een bleekwater injectie een mogelijk medicijn tegen Covid-19. Je denkt dan toch dat daar een marktkoopman Haarlemmerolie staat te verkopen.

Hét middel sinds 1734 tegen galstenen, geelzucht, ingewandsstoornissen, slechte adem, reumatiek, jicht en krampen, nierstenen, ontsteking van de urinewegen, griep, netelkoorts, hooikoorts, maden, bloedzweren, lichte verbrandingen, insektenbeten, winterhanden, kloven, tandpijn en haaruitval (heeft bij mij niet geholpen). De ziekenhuizen zien al met angst en beven de Trump stumperds tegemoet die devoot naar hun führer luisteren en er een bleekwatertje ingooien, met alle gevolgen van dien. Voor mijn geestesoog zie ik in de drank- en voedselindustrie een reeks van bleekproducten ontstaan om het innemen te vergemakkelijken, uiteraard met een financieel belang voor Trump. Alles dus met de beroemde drie letters ble erin: “Ober, één whible”. Dat is dus een whisky bleekwater, in de volksmond ook wel een wiebeltje genoemd.

Wiebeltje on-the-rocks

Sommige producten hebben de mazzel dat de drie letters al aanwezig zijn: “Jij ook een lekker stukje Toblerone, schat?” Sommige producten worden lichtelijk qua naam aangepast: Zeeuwse Babblelaar, hetgeen ook opgaat voor gereputeerde huishoudelijke merken als Bleck & Decker. Laten die nou ook nog eens een blender verkopen! En om deze onzin maar af te kappen: Trump bleekt zijn haar al sinds jaar en dag, dus wat kan er fout gaan? Hoewel, zou het via z’n haar zijn hersens nog meer aangetast hebben dan we kunnen waarnemen? Over nu naar ons reguliere programma. De overdekte lounge heeft met deze neon uiting de kers op de taart gekregen:

Wat zal het hier goed toeven zijn tijdens een regenachtige dag. Naar aanleiding van mijn WK’90 bijdrage in de vorige zaterdag Luim, kreeg ik onderstaand prentje van een oud collega uit die tijd toegestuurd. Niet helemaal Luim kwaliteit, maar wel van historische waarde omdat ook hier de onuitroeibare Sjaak Swart bij aanwezig was.

O

Daar gaan we v.l.n.r.: Ben Wijnstekers, Feyenoord, onderweg naar R.C. Mechelen), Bram Haverkamp (compagnon Sjaak Swart), Monique Olgers, de latere mevrouw Rijkaard, Marcell Ham, Jan Buskermolen (ook oud collega) en Sjaak Swart. Liggend op de voorgrond: Freek de Jonge.

Ze speelden een z.g. 4 x 2 tussen de benen. Laat nou gisterenmiddag die oud collega, Marcell Ham, me opgezocht hebben in Loosdrecht. Uiteraard met inachtneming van de correcte afstand. Bijna 30 jaar elkaar niet gezien, dus heel wat bij te praten. En vreemd genoeg leek het minder qua tijd. Ook de uren die voorbij vlogen tijdens de goed voorgedragen anecdotes. Mooi iets, die sociale media! Nu ik bijna niet verder meer kom dan de slagboom, Astrid zit er als een havik bovenop, zou het me niet verbazen eerdaags plotsklaps mijn auto op Marktplaats te zien! Vooralsnog heeft ze er een reclameobject van gemaakt:

N

Aangezien die baby’s zich niets van Corona aantrekken, heeft ze die reclame niet echt nodig en ik voorzie sowieso een baby uitbraak over een maand of acht. Indien niet, dan loop ik binnenkort rond met een reclame sandwich bord. Scheidingen in die periode? Ook ja! Last but not least; natuurlijk niet vergeten, a.s. woensdag op digitale wijze aflevering 56 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Blijf in ieder geval op afstand en gezond dit weekend. Kijk naar Zweden en weet dat een lekker terrasje ook een ‘lekker’ einde kan worden. Mij niet gezien!

Wat gebeurt er nu agenda’s leeg geveegd zijn, afspraken beperkt tot veelal korte skype/WhatsApp gesprekken en de TV ook niet bepaald inspiratie brengt? Dan komen er onderwerpen ter sprake die je nog nimmer bij het ontbijt besproken hebt. Zo keuvelden Astrid en ik 2^e paasdag over de “Boer zoekt Vrouw” aflevering van zondag daarvoor. Het moet niet gekker worden! Maar, laten we eerlijk zijn, je kunt het niet altijd over die malloot van een Trump hebben. Hoewel, soms achtervolgt het je. Zo verzamelde Astrid afgelopen week kleding voor behoeftige mensen in Gambia. Het betekende voor mij overtollige broeken en overhemden opsnorren. Dat bracht me naar wat overhemden die ik zeker vier jaar niet gedragen had, dus eigenlijk niet meer sinds onze terugkeer naar Nederland. Daar zat een overhemd bij dat zo goed als nieuw was. Astrid vroeg dan ook terecht om het ‘waarom’. Ze begreep het onmiddellijk toen ik het boord omvouwde:

En ook nog gefabriceerd in Indonesië! Wat nou ‘Amerika #1’? Kordaat zette ze er de schaar in: “dat kun je die Gambianen niet aandoen,” sprak ze ferm. Weer even terug naar 1990, de voorbereidingen WK’90 voetbal zijn gestart, leidend naar een cruise met de Oriënt Express, gelardeerd met BN’ers (kenden we die term toen al?) van divers pluimage. Twee zaken die exact 30 jaar geleden vastgelegd dienden te worden: 1) Het schip (Das Boot). 2) Een eerste anker als trekker (Mr. Ajax). Voor het vastleggen van de Oriënt Express boot begaf ik me naar Londen om ons te verzekeren van een drijvend hotel rondom Sicilië. Check! Voor de anker positie begaf ik me naar de Jaap Edenbaan waar Sjaak Swart het restaurant gepacht had. Na het eerste uur Sjaak aangehoord te hebben over zijn briljante carrière, gaf hij aan gaarne alle drie de voorronde wedstrijden bij te wonen, met alles erop en eraan, en natuurlijk op kosten van de Orange Club. Check! Zie onderstaand de combinatie:

Sjaak Swart in volle glorie voor de Oriënt Express

Het grote aftellen kon beginnen voordat de ‘onzen’ 11 juni zouden aftrappen tegen Egypte. Voor kwaliteitscontrole vloog ik naar Venetië om een proefvaart met de Oriënt Express te maken. Een waar genoegen! Volgende week meer. Donderdag zou ik vertrokken zijn naar Californië voor een geweldige trip gecentreerd rond Bo-Peter en Kaj, maar ook ‘de beste vrienden’. Helaas, de wereld is veranderd en we passen ons aan. Mijn wereld is nu gekrompen tot zo’n 400 meter, vanaf ons ‘home’ tot de slagboom. Dat rijmt. Niets om over te klagen met dit prachtige weer. Ivar zit nog steeds ‘vast’ in Costa Rica (zonder te klagen) en oudste kleinzoon Rico tot genoegen in Portugal. In de tussentijd is Astrids klei atelier wel gereed gekomen, inclusief lounge (en koelkast!).

De trotse eigenares poseert voor haar pronkstuk

Dat maakt blij! Volgende week woensdag alweer de 55^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Voor hen die de tel zijn kwijtgeraakt (dan wel de personages), en thuis ook wel eens over iets anders willen lezen dan over Corona, ga naar de Luim ‘Archive’ terug naar ‘March’ 2019, waar het allemaal op 20 maart begint. Voor het overige; fijn weekend en blijf gezond. Vermijd risico’s, we zijn op de goede weg.

Informatie doet vreemde dingen met je. Zo vernam ik dat o.a. de staten Californië en New York achter zijn met uitbetalingen, of aanvragen daarvoor, wegens verouderde computers en een verouderde programmeertaal: COBOL. M’n hart gaat open, ik ren naar m’n archief waar een belangrijk certificaat ligt waaruit mijn kunde blijkt. Dit is, om met Trump te spreken, “Yuge”, “Brilliant”, “The Best”, “Gigantic expertise”. Eindelijk iets waarmee ik weer relevant zou kunnen zijn:

Mijn COBOL certificaat van IBM uit 1970! En? Maar ja, wie zit er te wachten op een ouwe COBOL-krasser? Dus, ik zie er vanaf. Bij hoge nood kunnen ze altijd een beroep op me doen en wanneer het me een vlucht naar onze jongens aldaar verschaft: graag! Bo-Peter werkt al weken van huis uit, dus die beschouwen we als “veilig”. Kaj daarentegen is als firefighter/paramedic voortdurend aan het front en dat bezorgt ons bij tijd en wijle gefronste voorhoofden. We kennen het allemaal: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen……… Inmiddels is het alweer 9 maanden geleden dat we elkaar vis-a-vis gezien hebben. Pijnlijk. Vanuit Costa Rica stuurt Ivar ons “good vibe” berichten en meldt zich om de andere dag per facetime. Ziet er goed uit en heeft inmiddels een artikel geproduceerd dat alom geprezen wordt. Indien je geïnteresseerd bent, bericht me, dan stuur ik de link. In onze tuin vinden ook heel wat veranderingen plaats. Met (reuze) hulp van naaste buren Leendert en Yvette werd de uit de klauwen gegroeid pergola verwijderd:

Spierballen vereist, daarom had ik namens ons Astrid ingezet! Tevens, van belang wanneer we ooit weer wat dichter bijeen kunnen zijn, achter hen de in aanbouw zijnde overdekte lounge. Laat ik van 50 jaar terug met COBOL (enge naam, lijkt op COVID) 30 jaar terug gaan omdat het voetbal voorlopig uit den boze is. Precies 30 jaar geleden waren we met de Orange Club, onderdeel van Interfootball, druk bezig met het organiseren van een WK-trip op zee rond Sicilië, waar Nederland alle voorronde wedstrijden zou spelen. Die week rondden we, voor wat betreft het artiesten gedeelte, ook deelname van een jeugdige René Froger af met zijn manager John van Katwijk. Dat kreeg nog een staartje toen hij aan boord van de Oriënt Express hommeles kreeg met toen nog vriendin Natasja!

V.l.n.r. Uw schrijverd, wijlen Krijn Torringa, René en Natasja

Lang verhaal kort: René krassen in gezicht, Natasja zoek, schip in rep en roer. Is allemaal goed gekomen, René en Natasja leven al behoorlijk lang en gelukkig. Terug naar de actualiteit: afgelopen week heb ik Astrid voor het eerst een waarderend woord horen spreken over Johan Derksen. Die had het bij Jinek, in het bijzijn van Trump discipel ambassadeur Pete Hoekstra, over “die halve idioot van een president in Washington”. Die probeerde er natuurlijk onderuit te glibberen, maar kwam daar bij Derksen niet mee weg. Afsluitend: Uiteraard a.s. woensdag weer een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, om precies te zijn aflevering 54. Hele fijne paasdagen en laat je niet van het pad brengen door die gekkies die zeggen dat we weer rustig massaal naar buiten kunnen. Voordat je het weet komt het virus dubbel en dwars terug! Aldus viroloog Laanen.