Category: Uncategorized

Inderdaad, j.l. dinsdag was het exact een jaar geleden dat Minister President “Normaal” Rutte Gouverneur Brown bezocht in Californie. Volgens de brief die ik van de Nationale Ombudsman ontving kregen zij van BuZa (Ministerie van Buitenlandse Zaken) het volgende antwoord:

Laat ik nu eens even normaal doen, zonder sarcastisch te zijn, waarom zou Rutte niet tien minuten van zijn tijd hebben kunnen besteden om deze zaak van leven of dood te bespreken? Omdat het hem geen barst interesseert! Wellicht had hij het nu wel gedaan om zieltjes te winnen die nu naar de PVV gaan. Zo dicht liggen die partijen bijelkaar. Dan het volgende:

Is het mogelijk dat we die brief even kunnen lezen?! Bij kamervragen is geen van onze snuggere tweede kamerleden op het idee gekomen om naar de inhoud van die bedankbrief te vragen. Ik ga er aan twijfelen of dat vragen voor aandacht uberhaupt wel gebeurd is. Immers, ze hebben grote moeite om die brief boven water te krijgen, allereerst mijn e-mail van 6 december:

From: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>
Date: 2016-12-06 10:02 GMT+01:00
Subject: BuZa response Singh w.g. R. van Wijngaarden
To: DCV-CA <DCV-CA@minbuza.nl>
Cc: Rachel Imamkhan <info@prisonlaw.nl>, Bureau Nationale ombudsman <bureau@nationaleombudsman.nl>

Geachte BuZa Consulaire medewerker(s),

Gelieve bijgaand mijn response aan te treffen inzake de door u gegeven antwoorden in uw schrijven van 30 november j.l. naar aanleiding van mijn klacht bij de Nationale Ombudsman.

Een en ander spreekt voor zich, echter wil ik wel uitspreken dat de Nederlandse humanitaire steun een papieren tijger is die geen jota voorstelt.

Er wordt niets aan opvolging gedaan, hetgeen aan de California kant betekent dat zolang er niet gereageerd wordt vanuit Nederland zij niets hoeven te doen.

Kafka at its finest!

Vergeet vooral niet om Jaitsen Singh een verjaardagskaartje te sturen wanneer hij 31 december a.s. 72 jaar wordt en tevens zijn 33-jarige jubileum in de verschrikkelijke gevangenissen van Calfornie "viert".

Prettige dagen!

Peter Laanen

Gevolmachtigde van Jaitsen Singh

PS: de gevraagde documenten komen ter beschikking neem ik aan, evenals de brief die de ambassadeur geschreven zou hebben. 

Dit was onderdeel van mijn response:

“En, zou ik zo zeggen, kom met die brief van Rutte aan Brown op tafel.

Uiteindelijk gaat het er om wat hij daadwerkelijk heeft geschreven.”

Vervolgens:

From: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>
Date: 2017-01-28 10:08 GMT+01:00
Subject: WOB-verzoek
To: DCV-CA <DCV-CA@minbuza.nl>

L.S.,

Bij deze verzoek ik u mij inzage te geven in het schrijven van MP Rutte aan Gouverneur Brown van Californie waarin hij deze bedankt voor het bezoek van 31 januari 2016 en aandacht vraagt voor de zaak  van de in Vacaville gedetineerde Jaitsen Singh.

Dank.

Jacobus "Peter" Laanen

6 december…..bijna twee maanden verstreken, en nu weer ruim een week verstreken. Geen bevestiging, niets. Het wachten is nu op hun antwoord “dat ik me bij het verkeerde loket gemeld heb”. Standaard taktiek van BuZa. Wellicht zijn ze nu driftig aan het ‘knippen en plakken’ om een fraai document te vervaardigen, een zogenaamd ‘Van der Steurtje’. Hetzelfde geldt overigens ook voor de Nationale Ombudsman; nul response na mijn van teleurstelling overlopende e-mail van dezelfde datum. Uiteindelijk is in deze hele trieste affaire maar een man die 2/3 van de tijd die Singh gezeten heeft (33 jaar) heeft meegemaakt; consulair medewerker Marco van Vemden:

Zowel in Los Angeles (tot 2010) als in San Francisco was hij verantwoordelijk voor het bezoek van gedetineerden. Zoals bekend werd Singh minimaal 12 jaar helemaal niet bezocht (zo ook niet in 2011) en namen de bezoeken toe toen er kamervragen werden gesteld en de pers er zich mee begon te bemoeien. Hij is degene die Consuls Generaal adviseerde en BuZa van prive materiaal van Singh voorzag. Hierover meer volgende week. De huidige Consul Generaal is Gerben Kunst:

Ha, zo dachten wij, een frisse wind. 5 september 2016 stuurde ik hem de volgende e-mail:

From: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>
Date: 2016-09-05 14:53 GMT+02:00
Subject: Jaitsen Singh
To: gerben.kunst@minbuza.nl
Cc: "Vemden, Marco-van" <Marco-van.Vemden@minbuza.nl>, DCV-CA <DCV-CA@minbuza.nl>, Rachel Imamkhan <info@prisonlaw.nl>

Geachte heer Kunst,

Als contactpersoon van Jaitsen Singh meld ik me tot u.

Jaitsen Singh stuurde me de brief, ondertekend door Marco van Vemden, inzake het voorgenomen bezoek op 23 augustus j.l., evenals zijn ‘until further notice’ reaktie.

Uiteraard wil Jaitsen Singh wel bezoek ontvangen, maar wel op basis van een schone lei.

Immers, de loze beloften die binnen verloop van drie maanden gedaan zijn, hebben zijn sporen wel achterlaten.

November 2015: Minister Schultz en toenmalig CG Hugo von Meijenfeldt zouden gezamenlijk de zaak Singh steunen bij Gov. Brown. Niet doorgegaan.

December 2015: Toenmalig CG Hugo von Meijenfeldt zou persoonlijk de brief overhandigen aan Gov. Brown. Niet gelukt. Er bleef een brief 5 weken ongeopend liggen!

Januari 2016: MP Rutte had de zaak Singh op z’n agenda staan om e.e.a. persoonlijk met Gov. Brown tijdens zijn bezoek in Californie aan te kaarten. Tevens zou hij hem een smeekbrief van diens zoon Surender overhandigen. Niet gebeurd.

En ook in Nederland blijft het moeizaam wanneer BuZa niet in staat is om een verslag van mijn hoorzitting te produceren! Uiteraard zal ik deze week ook zonder verslag mijn reaktie aan de Nationale Ombudsman doen toekomen.

Afsluitend; Jaitsen Singh zou u graag in person, vis-à-vis, willen leren kennen om zodoende zijn vertrouwen in het CG der Nederlanden in San Francisco te herwinnen.

Ik zie uw berichten met belangstelling tegemoet.

Vriendelijke groet,

Peter Laanen

En wat doet deze nieuwe held? Niets. Hij laat BuZa een brief schrijven dat het consulaat niet meer mijn aanspreekpunt is omdat ik inmiddels in Nederland woon! Lust u nog peultjes?! Singh heeft deze man gesmeekt om een op een met hem te praten en hij verdomd het, al dan niet ingegeven door…….juist, de eerder genoemde Marco van Vemden. Woensdag a.s. gaat het dappere duo gezamenlijk Singh bezoeken en die weet zich geen raad hoe dit aan te pakken. Begin 2015 betrok Marco van Vemden ons bij de zaak Singh die op dat moment nog in San Quentin zat. Vele vrijdagavonden kwam hij bij ons op de borrel als een soort van bezoek aan Café “De Uitlaatklep”. Plotsklaps begon hij over de zaak Singh, wiens naam hij daarvoor nimmer ter berde had gebracht. Of we hem eens wilden bezoeken. Astrid gaf aan dat verzoek gehoor, ik wilde eerst het dossier bekijken, hetgeen me door Marco van Vemden niet veel later aangereikt werd. En zo begon de bal te rollen. Om dit leesbaar te houden komt er volgende week een vervolg. De volgende zaken zullen aan de orde komen: *waarom was er niemand van het consulaat bij de belangrijke hoorzittingen in 1999 en 2000 om Singh bij te staan? *waarom stuurde Marco van Vemden bedankbrieven van Singh aan zijn kinderen naar BuZa om in het dossier Singh op te nemen? *waarom heeft Marco van Vemden na het negatieve besluit t.a.v. het parool verzoek Singh zo’n 9 maanden niet bezocht? *probeerde hij promotie te maken over de rug van Singh? Volgende week zal ik zo genuanceerd mogelijk al deze vragen trachten te beantwoorde. Mijn intense hoop is dat een van die hoge heren in Den Haag het besef krijgt dat ze dit niet zo netjes (eufemisme) aangepakt hebben en persoonlijk Gouverneur Brown gaat benaderen. En ja, ik weet dat Californie het moeilijk zat heeft met Trump, maar dan is een straal van hoop wellicht zalvend. Nil desperandum!

Soms denk ik wel eens wanneer je een column leest; “zou dat nou?”. Zo ook bij de column van ‘De Betrouwbare Mannetjes’ in de Volkskrant van 17 december 2016, waarin zij in het jaaroverzicht van 2016 de ‘Lul van het Jaar’, oftewel de slechtste prestaties van het jaar 2016 opsomden:

Eerlijk gezegd, na de laatste brief van het kantoor van de Nationale Ombudsman, kan ik ze alleen maar gelijk geven!

Deze brief ontving ik gisteren:

“De medewerkers van het ministerie vertelden…..” Een sprookje, leuk!

“De Nationale ombudsman heeft de indruk gekregen…….”. “De indruk”, wat een gotspe. En om de brief na te lezen kan ik een WOB-verzoek indienen. Niet eens de klasse om die brief aan te leveren. Daar moet ik een verzoek toe indienen en kunnen zij weer tijd winnen! Overigens kregen leden van de tweede kamer ook dit antwoord en die vonden het niet nodig om de brief te lezen. Hoe kortzichtig! Dit schreef ik gisteren aan de dienares van de Ombudsman:

“Geachte mevrouw van Loon,

Antwoord inzake Singh ontvangen.

Wederom in de maling genomen; niets nieuws onder de zon, of ik maar een WOB verzoek in wil dienen.

Tjonge, jonge wat een revelatie!

Jullie laten je echt in het ootje nemen.

Ik ben even ver als op 5 juni toen ik de klacht indiende; ruim 7 kostbare maanden verloren.

Jullie worden bedankt, dit waren dezelfde luizige antwoorden die ik steeds kreeg en jullie ook al hadden gekregen.

Nutteloze gang naar jullie toe, nutteloze gang naar BuZa.

Lees morgen mijn Luim op www.peterlaanen.com dan zal ik deze nutteloze excersitie aan de kaak stellen.

Heb een groots weekend, en denk vooral niet aan meneer Singh, wel natuurlijk medelijden hebben met die arme meneer van der Steur van V&J, degene die zelfs Singh’s WOTS verzoek afwees.

In afgrijzen,

Jacobus "Peter" Laanen”

Kortom; de Nationale Ombudsman ligt gewoon in bed met BuZa, immers zij zijn accoord gegaan met hun antwoorden die ik in mijn klacht van bijna 8 maanden geleden aangegeven heb als nonsens, en waarop zij ‘zogenaamd’ een en ander bij hen ingediend hebben. De scene bij BuZa stel ik als volgt voor: “we doen het anders, we geven dezelfde antwoorden maar in een andere volgorde”. Snel van Trump opgestoken; alternatieve feiten! En jawel, die domkoppen bij de Ombudsman tuinen er in, danwel is het doorgestoken kaart. Onderstaand een kijkje op de “Doe maar gewoon” politiek van MP Rutte, U weet wel, die brievenschrijver:

Rutte’s motto hier: “het beschermen van de schuldigen”. Wel genoegdoening dat de man die geweigerd heeft om het WOTS (resocialisatie) verzoek van Singh te honoreren nu onder de pek en veren zijn post verlaat.Uiteraard kunnen wij hem eerdaags ergens als Commissaris van de Koningin zien aantreden: “Samen voor ons eigen”. Het is dat ik zo’n hekel heb aan Wilders, maar op enig moment zou je toch denken dat je met deze huichelaars ook niet op gerechtigheid hoeft te rekenen. Ik ben nu echt op een ramkoers, immers voor wat hen betreft is Singh slechts een lichaam dat al 33 jaar wegrot in Californie en voor hen geen stemmenwinst oplevert. Het is in ieder geval goed voor hen te weten dat ik niet weg ga, angstig of niet, ze zullen er van lusten! Vandaag dien ik het WOB verzoek in en laat ik jullie weten wat er in die beroemde brief van Rutte staat. Overigens is het a.s. dinsdag precies een jaar geleden dat Rutte “vergat” Singh’s zaak bij Gouverneur Brown aan te kaarten. Wel tijd zat om de toerist uit te hangen bij Apple, Tesla en Uber. Dat laatste adres moest nog even aangedaan worden om ons Neelie “De Arabier” Kroes een nieuwe klus te bezorgen op haar 75e. Ik kan maar een ding vragen; deel dit verhaal op jullie social media met de waarschuwing dat dit alle Nederlanders in het buitenland kan overkomen! Liever zitten ze in de kont van Trump dan hun eigen landslieden te beschermen. Zo ook de slijmerige complimenten van onze ambassadeur in de V.S. aan Trump, de leider van de vrije wereld (in zijn ogen). Menig mens reageerde met #NotMyAmbassador. Volgende week meer over de kwalijke rol van de Consulaire medewerker in San Francisco en de lafhartige houding van de huidige Consul Generaal Gerben Kunst die weigert Singh alleen te bezoeken. Alleen aan het handje van de consulaire medewerker die zo z’n straatje blijft schoonvegen. “We shall overcome”.

Gisteren de hele middag aan de buis gekleefd gezeten om via CNN Trump’s triomftocht op z’n Amerikaans mee te maken. Maar, ook bij tijd en wijle naar BBC World News overgeschakeld om het koele Engelse commentaar tot me te nemen. Partijen waren er van overtuigd dat Trump’s inauguratie toespraak filosofisch zou zijn; de verdeelde natie tot elkaar zou brengen. Niets was minder waar. Tot dat moment had ik me willen beperken tot flauwe grappen als ‘weet Trump nu nog niet dat een stropdas niet over de piemel moet hangen’. Zo’n rode valt helemaal op! Of, toen een van de commentators van CNN zei dat Melania in haar outfit er uit zag als Jackie Kennedy, en er bij opmerkte dat ze natuurlijk wel model in New York was geweest. Klopt, zij het zonder kleren! Die foto’s laat ik maar achterwege. Trump herhaalde zijn speeches van zijn campagne en liet geen spaan heel van de ex presidenten die aanwezig waren. Dat Obama hem zelfs nog een hand kon geven mag dan gracieus genoemd worden, maar…..ach, wellicht keerde hij hem de andere wang toe.

Nu er zoveel geestelijken nodig waren om alle goden te smeken om Trump te ondersteunen, kon dat er ook nog wel bij. Trump’s houding tijdens de toespraken was er ook een van “kunnen die sukkels van een sprekers een beetje opschieten, ik moet praten”. En al die politici die hij voor rotte vis had uitgemaakt, inclusief hun echtgenotes, stonden me daar toch te glimmen. Wat zou Rembrandt daar als opvolger van ‘De Nachtwacht’ een prachtig schilderij van hebben kunnen maken; ‘De Hypocrieten’. En dan die uitspraak ‘voor het volk’ nadat hij die hele struikroversbende van Goldman Sachs in zijn regeringsploeg heeft gehaald! Dezelfde club die hij nagelde in zijn campagne! Waarschijnlijk komt dit portret van Trump in elke school te hangen:

“Zo kinderen, dit is de nieuwe President. Enige feiten: hij weigerde om zijn belastingaangifte openbaar te maken, hij staat bekend als aanrander, en tijdens zijn campagne heeft hij –telt ook mee voor de rekenles- maar liefst 54 maal gelogen. We noemen dat nu nepnieuws”. Dat laatste is net zoiets als Holleeder de knuffelcrimineel. Misschien kunnen ze dit portret als een waarschuwing er onder hangen:

Singh: natuurlijk nog niets van BuZa gehoord, of de Nationale Ombudsman. Ik heb maar weer eens een e-mail bij de Ombudsman achtergelaten, al was het alleen maar om hen te laten weten dat het bijna een jaar geleden was dat MP Rutte zijn zaak aan zou kaarten bij Gov. Brown van Californie. “Ach, die Singh zit daar toch lekker warm met die 8 mede gevangenen in een cel”, zullen ze wel denken. 2016 was een naar jaar met al mijn dode helden en 2017 begint al niet veel beter met de komst van Trump en het heengaan van Jan, Jans en de Kinderen.

Hoewel getekend, dat is een echte familie, geen Drumpf (zo heet Trump echt) nepfamilie. En dat geeft de burger weer moed, met dank aan wijlen Jan Kruis. Hij was een goed mens.

Zo gebeurde het dat Astrid en ik binnen een periode van twee weken drie evenementen bezochten. Ongehoord. Allereerst ‘Chaplin, the musical’ in de RAI.

Dat de hoofdrolspeler vlaams sprak was maar een dingetje, echter het tergend langzaam voortschrijdend plot bracht ons er toe in de pauze weer huiswaarts te keren. Wel mooie decors! Afgelopen woensdag vol goede moed naar een volgepakt Heineken Music Hall waar Astrid via listig inkoopbeleid ons plaatsen op rij 14 had bezorgd. Aangezien alle stoelen op dezelfde hoogte zijn viel dat in de praktijk reuze tegen. Zeker ook omdat we voor ons een tweetal mini reuzen hadden. Maar goed, we verkneukelden ons desondanks op ‘De succesvolste magie-show ooit op Broadway!’

Broadway Sensatie – The Illusionists (1e rang)

De 7 beste illusionisten ter wereld komen naar Nederland. Verdwijntrucs, wapenacts en gedachten lezen, het komt allemaal aan bod bij de waanzinnige show The Illusionists. De succesvolste magie-show ooit op Broadway! Dit móet je zien.

Eh……niet slecht voor de pauze, eigenlijk als verwacht mocht worden van een beetje magiers. Zijn we verwend? Na de pauze komt natuurlijk het beste, dat is logisch. Na een te lange pauze (half uur) gingen we er eens lekker voor zitten. Weer okay, maar niet dat je met samengeknepen billen zat. Het klapstuk, bleek later, was het grote laken waarbij met de handen een schaduwshow opgevoerd wordt, iets dat we 50+ jaar geleden ook al deden door vogels, via het licht van een schemerlamp, op de kamermuur te maken, of een zwaan. Dit dus:

Moment om te gaan, vonden we. Staat daar de speekstalmeester na net 30 minuten op het toneel en vraagt om een ‘big hand’. Beleefd begonnen de mensen te klappen terwijl wij ons een weg baanden naar de parkeergarage. Desillusie dus. Gisteren gingen we naar de opvoering van vijf jongelui in theater de Kikker in Utrecht. Een van die jongelui, Naomi, is een dochter van een vriendin van ons; vandaar. We wisten niet eens waar het over ging!

Eens in de zoveel jaar staat er iemand op, een mens of een groep. Met een paar simpele woorden of een krachtig gebaar verandert een nieuwe beweging de loop van de geschiedenis. Vijf jongeren komen bijeen op een plein, want de wereld moet veranderen. Gevormd door hun eigen ervaringen en geschiedenis verdedigen zij met drift hun idealen. Een persoonlijke, muzikale en humoristische voorstelling, waarin vijf revolutionairen het strijdtoneel betreden, met de bedoeling de vonk over te brengen op hun generatiegenoten en nieuwe idealen te doen ontvlammen. Maar hoe hard ze ook geloven in hun dromen, strijden voor hetzelfde doel blijkt niet zo eenvoudig als het lijkt.

Ruim een uur ademloos naar het intense en gepassioneerde acteren van deze jonge acteurs gekeken. Chapeau! En dat heerlijk op rij 2. Na afloop gezellig wijntje gedronken met alle betrokkenen, waarbij gesproken kon worden van een geslaagde avond. Zo zie je maar hoe het onverwachte je in het hart kan raken. Over in het hart gesproken, maandag over een week komt die griezel van een Trump in de V.S. aan de macht. Neef Rene wist met onderstaande Time uitgave alsnog mijn humeur op het juiste pijl te brengen:

Eigenlijk wil ik aan deze brulboei geen aandacht meer besteden, ook deze week gedroeg hij zich weer te walgelijk voor woorden. Ik doe het niet, ik stop er mee. Minstens voor een week. Vanavond in de kou met kleinzoon Felix en zoon Ivar naar Sparta-FC Utrecht. Ben benieuwd hoe ze de winterstop overleefd hebben. Singh: met langzaam afbrokkelend geduld wacht ik op de datum dat BuZa bij de Nationale Ombudsman dient te verschijnen voor de hoorzitting. En daarna de beste dramatische voorstelling ooit; ‘Het onrecht Singh aangedaan – 33 jaar onschuldig vast’. Starring Denzel Washington. Ik neem jullie allemaal mee naar theater De Kikker om dit te aanschouwen, inclusief popcorn. De droom mag niet verloren gaan!

De eerste Luim van het nieuwe jaar en en met wat vers gevallen sneeuw ziet het er buiten feeeriek uit. Zij het gevaarlijk! Weer of geen weer, Astrid heeft de zorg over een baby en is met alle voorzichtigheid richting Amsterdam vertrokken. Die andere baby, Trumpy geheten, heeft met zijn laatste tweet de aandelen van Toyota binnen 5 minuten $1.2 miljard naar beneden gekregen. Deze levensgevaarlijke baby heeft de macht om de wereld kapot te maken, zijn vuistjes trommelen op de maat van ‘zo de wind waait, waait mijn kuifje’ en maken keuzes die een president onwaardig zijn.

Maar ja, hij is dan ook niet gekozen door de meerderheid van het Amerikaanse volk, maar wel met wat hulp van zijn grote holmaat Poetin. Vrijdag de 20e komt hij officieel aan de macht en ‘God only knows’ wat het Amerikaanse volk te wachten staat. Een ding is zeker, de verdeeldheid zal groter zijn dan ooit tevoren. De bende van witte miljardairs, voornamelijk gerecruteerd uit Goldman Sachs kringen, de door Trump verdoemde bankiers, zal onder zijn leiderschap hun rijkdom uitbreiden tot meer dan 100 miljoen Amerikanen gezamenlijk. Inderdaad, de teller staat op 100 miljoen; die onderste groep van Amerikanen heeft even veel geld als Trump’s kabinet! Lust U nog peultjes?! Wel lekker hoor dat het nieuwe jaar is begonnen, lekker fris met een schone lei. Een aantal lezingen in het verschiet, alsmede de trip volgende maand naar de Game Developers Conference in San Francisco. Tevens een mooie gelegenheid om mijn stoere brandweerman Kaj lastig te vallen:

Lekker logeren bij hem in Pleasant Hill, borreltje drinken, hapje eten, enz. Verheug ik me zeer op! Naast de gebruikelijke activiteiten en bezoeken, natuurlijk het jaarlijkse pool toernooi met grote vriend Fred van Buiten. Mijn harde achterban weet hoe deze jongeman sinds jaar en dag tracht de toernooibeker van me af te pikken, ook door iedere keer een andere plaats van handeling uit te kiezen. Ik sta op scherp!

Ook hier in Alamo zag Fred de bui al hangen! Voor wat betreft Singh houden we de kaken even stijf op elkaar in de hoop dat BuZa na de hoorzitting bij de Nationale Ombudsman tot inkeer komt. MP Rutte en Min. BuZa Koenders, met Singh tussen hen in, met de KLM van San Francisco naar Amsterdam!

Rutte: “wat denk je Bert, zullen we Singh na al die ellende ook maar businessclass laten vliegen?” Bij zo’n mooie gedachte (en uitkomst) is 2017 bij voorbaat geslaagd!

We zijn weer een jaar verder en vandaag wordt Jaitsen Singh dus 72. Een mooie leeftijd, zij het dat je dat niet in een Amerikaanse gevangenis wilt doorbrengen. Nu in Vacaville, daarvoor in de door Johnny Cash bezongen en beruchte gevangenissen San Quentin en Folsom. Mijn hoop is gevestigd (korte termijn) op de hoorzitting die BuZa bij moet wonen bij de Nationale Ombudsman. Ze moeten zich realiseren dat wellicht een telefoontje van Minister Koenders naar Gouverneur Brown in Californie gratie voor Singh kan betekenen en behoorlijk wat missers van BuZa ongedaan kan maken. Laten ze onderstaande grafiek over hoe burgers denken over de overheid eens een positieve duw naar de groene kant geven.

Een bedrijf zou met dergelijke cijfers failliet gaan….. Er rest ons slechts de hoop dat een van die mensen bij BuZa, ingedachtig de kerstgedachte, zich daadwerkelijk in gaat zetten voor Singh en dat hij de kleine resterende portie van zijn leven met zijn enige zoon door kan brengen. Ook zijn zus Sieta, die in Nederland woont, is gaarne bereid hem op te vangen. Kom op BuZa, neem eens een heldenrol op je. Voor ons is ook een spannend jaar afgelopen, en ik moet zeggen dat we ons heerlijk gestetteld hebben in Loosdrecht. Ons buurtje is top, met geweldige buren, hongerige eenden en zwanen voor de (water) deur, en zelfs de langdurige mist heeft wel iets. Zeker wanneer je niet de deur uit hoeft! We beseffen dat we ons bevoorrecht mogen voelen, hetgeen onze inzet voor Singh versterkt omdat iedereen recht heeft op een stukje geluk. En, voordat ik sentimenteel ga worden, hoop ik dat onderstaand plaatje alles goed weergeeft; voor elk wat wils, maar liefde in de kern!

Het begon al snel na de inauguratie van President Trump. Tijdens de kabinetsvergadering met bejaarde miljardairs bedacht hij in een frisse vlaag van hoogmoedswaanzin dat zijn naam weliswaar levensgroot op al zijn gebouwen stond, maar nog niet echt in het dagelijkse leven een huishoudnaam was. Dat pakte hij voortvarend aan en binnen een mum van tijd werd het binnen al de geledingen van de maatschappij gemeengoed. Een Bacardi Cola (BaCo) werd een Trumpi Cola (TruCo), kinderen speelden geen monopoly maar Trumpoly of TrumpimonGo. Na een klein incident met Poetin, die hem per ongeluk op facebook van z’n vriendenlijstje had verwijderd (zie onder), kwamen ze na het spelen van Marsipulami (“Wij zijn twee vrienden, hoeba, hoeba, hop”) tot elkaar nadat Poetin de titel veranderd had in Trumpulami.

Europa werd gebroederlijk opgedeeld, waarbij Nederland ingedeeld werd met zuidelijk Europa. Op voorspraak van schandknaap Wilders werd Amsterdam de hoofdstad van Trump’s Europa. Het verbaasde niemand dat binnen een mum van tijd Amsterdam werd omgedoopt tot Trump City. De zeventiger jaren hit van Tol Hansse werd er bijgehaald:

En niemand minder dan Peter Koelewijn maakte de cover ‘Trump City’. Helaas verdween Koelewijn achter de tralies nadat in de kroegen luidkeels meegezongen werd op de maat van een van zijn andere covers: “Trumpy, Trumpy, who the fuck is Trumpy”. Zoals bekend is de mascotte van de Republikeinse Partij een olifant, en met schrik werd in de sportwereld ervaren dat Trump’s geheime dienst, de Trumpaniers, op zoek waren naar een sportmascotte om ook die wereld te infiltreren. En natuurlijk vonden ze die bij onze lievelingsclub:

Publiekslieveling Stomper werd ontvoerd, gewaterboard en wat van dies meer zij, en nadat hij terug gebracht werd bij de Oakland A’s wist hij met grote stelligheid te melden dat zijn naam Trumper was. De verhaallijn volgend is dat het moment dat ik badend in het zweet wakker word. En daar ligt ze dan liefelijk naast me, het echte kerstkind die ik morgen voor de 30e keer jarig zie worden. Opluchting maakte zich van mij meester en ik knuffelde haar pardoes. “Pardon”, mompelde ze.

“Pardon”. Zo schattig. Daarna een lekkere beker zoethout thee voor haar gemaakt voordat ze vertrok naar haar kraamzorgfamilie. Even een aktueeltje van mijn lachebek, kerstkindje Astrid

Gaat gezellig worden morgen met Astrid’s moeder, zussen, evenals, op Californie Kaj na *snif*, alle Laanen kinderen, met aanhang natuurlijk. Na de wat ongemakkelijke Trumpiaanse opening, het prettige tussenstuk met Astrid, afsluiten met nog meer positief nieuws: de Nationale Ombudsman gaat in op mijn klacht inzake de ruim onvoldoende beantwoording door BuZa van mijn eerdere klachten inzake Singh, en heeft hen verzocht volgende maand op hun kantoor tekst en uitleg te geven. Hoop doet leven, weliswaar zijn we nu ruim een jaar verder, maar toch! Nu lekker kerstmis vieren, of wat je geloof je ook mag ingeven, zolang het maar vredig blijft!

Altijd al een mooi kopje gevonden voor een Luim. Je zult toch maar voor het Sparta Kasteel gefotografeerd worden met een half dozijn Laanens, waar jij als enige van de groep een Sparta kampioenschap hebt meegemaakt! Maar dat niet alleen, je wordt vastgelegd met de jongste zoon (20), oudste zoon (50), de enige twee kleinkinderen, en mijn jongste broer (wiens leeftijd ik niet mocht vermelden).

Nou; is het geen plaatje? V.l.n.r. Rico, Ivar, Rick, Felix, uw notulist en Rob. Voor Rick, een rasechte Feyenoorder, was het een verademing dat de Sparta zanghoek ondanks de 1-0 nederlaag positief bleef zingen. Het kan dus wel! Over Memory Lane gesproken, dat werd onze trip naar Dusseldorf, of eigenlijk de morgen van de trip al. Donderdagmorgen om 10 uur hadden wij een afspraak bij het Amerikaanse consulaat om onze green cards…eh….in te leveren.

Dat is gek hoor wanneer je in een rij staat met allemaal mensen die snakken naar een visum om in Amerika te mogen werken of studeren. Het zou stoer zijn om te zeggen dat je vanwege de verkiezing van Trump afziet van het recht van een permanente verblijfsvergunning voor Amerika, maar dat is te veel van het goede. Die eer gunnen we hem zelfs niet. Het zijn praktische overwegingen (o.a. dubbele belasting) en het gegeven dat we zoon Kaj altijd nog via de ESTA visum procedure kunnen bezoeken, hetgeen Astrid onlangs gedaan heeft. En plotsklaps moet je dan zweren dat je dit vrijwillig doet, niemand je gedwongen heeft, etc. Toch een wat emotioneel moment. Ook al omdat veel mensen indertijd (2004) brieven ter ondersteuning hadden geschreven ter verkrijging van onze green cards. En een van die mensen was Alan Parsons die we hebben leren kennen in…..juist ja, Dusseldorf, waar we hem als artist onder contract hadden. Hij kwam weer op ons pad in Californie, waar we bij Ex’pression College een studio naar hem vernoemde. Alan schreef de volgende brief ter ondersteuning:

Klein beetje trots, mag toch?! Nadat we ons in het hotel geregistreerd hadden, begon de 0,9 kilometer wandeling naar de Konigs Allee waar de Weihnachtsmarkt zijn episch centrum heeft. Zo bekend, zo bekend…de Graf Adolf Strasse, de Stresemannplatz, alsof we er gisteren nog gelopen hadden! Helaas was de 0,9 km van het hotel ietwat aan de magere kant, zodat we aan het eind van de dag, na een gluhweintje hier en een dineetje daar, terug naar het hotel strompelend konstateerden dat we meer dan 11 km afgelegd hadden. Een betere voorbereiding voor een goede nachtrust kan men niet hebben! Na al die herinneringen was het van belang om uit te vinden of het hotel waar ik vele, vele weken heb doorgebracht alvorens wij als gezin naar Dusseldorf verhuisden, nog bestond. En jawel, zo wachtte Astrid me ook indertijd op wanneer ze af en toe gezellig een nachtje bij me doorbracht:

Voordat we huiswaarts keerden nog een belangrijke afspraak in Dusseldorf met de dame die me trouwhartig elke dag een glaasje jus d’orange bracht met twee halve eitjes, onder het uitroepen van “Vitaminchen fuer der Chef!”. Ook was ze af en toe oma voor onze opgroeiende jongens. De hele ochtend was ze al nerveus geweest want ondanks de jaarlijkse uitwisseling van kerstkaarten hadden we elkaar 18 jaar niet gezien! Nou, voorbereid was ze. Een hele map met jeugdfoto’s van de kinderen, alsmede Arcade foto’s, opgeluisterd met hier een daar een artiest, passeerden de revue.

Memory Lane, da’s zeker. Boven de jongens in onze tuin in Dusseldorf en onder wat jongere uitgave van Astrid (viel mee) en mij.

Na anderhalf uur vertrokken we om de files voor te zijn, helaas, Duitsland ging nog wel maar bij Utrecht zat het muurvast. Gelukkig maakten de broodjes kroket bij schoonmoeder Riet het verkeersleed goed. En natuurlijk vergeten we Singh niet. Zoals ik verwachtte gaat het weer over het jaar getild worden aangezien ook de Nationale Ombudsman niet meer reageert. Is dit een grote samenzwering? Zijn de Russen ook hier aan het hacken? Hoe het ook zij, of je nu door de hond (BuZa) of de kat (Ombudsman) gebeten wordt, het doet evenveel pijn. Je zou het bijna opgeven. Not so fast, zeiden we dan tegen elkaar in Californie, die lol gunnen we ze niet. Of een ander gezegde waar we ons, tot slot, aan houden:

Het zal wel de tijd van het jaar zijn, of m’n leeftijd, maar in m’n omgeving vallen er meer af dan me lief is. Bij de BNers viel natuurlijk het heengaan van Joop Braakhekke op, doch ‘Le Garage’ was niet echt een restaurant dat ik me wekelijks (of zelfs maandelijks) kon veroorloven. Echter, elke ochtend scheurde ik sinds jaar en dag van Peter van Straatens zeurkalender een dag af. Veelal dikke pret! Dus dan heb je wel een band. Ik zal hem missen. Het grappige is dat we bij mijn bedrijf Multi Function Computers, onderweg naar de beursgang in 1986, een serie advertenties lanceerden waarbij Peter van Straaten de cartoons maakte. Allemaal van op dat moment bekende politici. Hans Wiegel was natuurlijk van de partij!

Van tijd tot tijd plukte ik een cartoon van de kalender die me aansprak en die ik dan magnetisch op de koelkast ‘plakte’. Astrid kon er ook wel om lachen!

Dat brengt me op de verjaardag van mijn vriend Martin Corsten, die vandaag 71 jaar is geworden. Dat betekent dus dat we 54 jaar bevriend zijn, een moment, gezien het voorafgaande, om even bij stil te staan. Ik leerde hem kennen op dansles bij dansschool Wuijster in Rotterdam Noord. Omringd door een groepje vrienden uit Schiebroek lachten we wat af, terwijl er een moment was dat tot problemen had kunnen leiden. Een van de vrienden, Jan Kooijman, ging met een dametje dat ik ook wel zag zitten. Op enig moment besloot ik haar tram te volgen om me los te maken van de ‘Schiebroek’ boys. Nou, dat ging mooi niet door, met een man of vier hielden ze me met brommer en al tegen. Mijn Ponette (inderdaad, van Pon), met stoere Davy Crockettpluim, kon tegen zoveel geweld niet op. Toen maar van arrenmoede een balletje gehakt bij de snackbar verslonden. Is allemaal goed gekomen en een paar jaar later stonden Martin en ik weer op de planken in ons tweede cabaretgroepje in de kraker “De Mannenwinkel”:

Grappen over haar zijn ten strengste verboden! We trouwden, en naderhand trokken Martin en Yvonne Tolenaar (de zangeres, ja, ook van dansles) naar Ommoord, waar ik toen al woonde. In den beginne een troosteloze kale vlakte met een paar hoge flats. Daar werden zonen Ferry en Robbert geboren. Robbert groeide uit tot een verdienstelijke DJ, Ferry Corsten werd een topnaam, wereldwijd, in de wereld van electronische dansmuziek. De aardkloot is zijn werkterrein, en zo ook Oakland in Californie, waar hij een aantal malen nieuwjaarsnacht inluidde. En wie waren daar een aantal malen backstage met hun meisjes? Jawel, zonen Bo-Peter en Kaj, die daar Ferry nog dankbaar voor zijn. Daar kan je nog eens mee aankomen bij een dametje waar je mee uit wilt. Over generaties gesproken! Terug naar Martin, waarmee ik een behoorlijk aantal malen tussen kerst en oud en nieuw ben gaan skieen. Steenkoud, maar dikke pret!

En daar kunnen we ook nog wat verhalen over vertellen! Die keer dat onze koffers nog half open in de lobby waren gesmeten om onze kamer vrij te maken voor een ander paar, getrouwd, dus beter dan die twee “homo’s”. Nou, dat hebben we caberatesque opgelost. Aan de balie en in zeer luid Duits laten weten wat we daar van vonden. Deze lawine aan harde, niet ophoudende taal kon men niet verdragen en deemoedig werden onze koffers weer naar boven gesjouwd. Of die keer dat Martin en ik onschuldig een balletje aan het slaan waren en door een jonge man uitgedaagd werden voor een partijtje tafeltennis om zijn (mooie) vriendin te bewijzen hoe goed hij was. Geen schijn van kans, de arme jongen droop af met een viendin die bewonderend naar ons omkeek. Ja, ja, met ons viel niet te spotten! Onder nog een plaatje in de tuin van zoon Rick; FC Beinsdorp!

Boven: Niek Bos (vriend Rick), PL en Rick. Onder: consiglieri Joop van Dort, Martin en mijn broer Rob. Zo kan ik nog uren doorgaan, maar waar het om gaat is onze vriendschap en……..dat je die moet koesteren en van het leven moet blijven genieten! Brengt me toch weer op Singh. Ruim een jaar later heb ik die makketakkers van BuZa buiten mijn response het volgende geschreven: “……..echter wil ik wel uitspreken dat de Nederlandse humanitaire steun een papieren tijger is die geen jota voorstelt. Er wordt niets aan opvolging gedaan, hetgeen aan de California kant betekent dat zolang er niet gereageerd wordt vanuit Nederland zij niets hoeven te doen. Kafka at its finest! Vergeet vooral niet om Jaitsen Singh een verjaardagskaartje te sturen wanneer hij 31 december a.s. 72 jaar wordt en tevens zijn 33-jarige jubileum in de verschrikkelijke gevangenissen van Calfornie "viert". Sarcastisch? Jazeker, zij zitten gezellig bij de kerstboom met lampjes aan, nippend aan een glaasje wijn, en vertellen kinderen en kleinkinderen welk een bewonderenswaardig werk papa danwel opa voor BuZa gedaan heeft het afgelopen jaar. “Stille nacht, heilige nacht” krijgt plotsklaps een heel andere inhoud. Hoor ik Boudewijn de groot zingen “Meneer BuZa, slaap zacht?”. Bij mij staat Ramses Shaffy op: “We zullen doorgaan”.

Maar, laten we eerst met wat positiefs beginnen van afgelopen week: 30 november 2016, zoon Kaj geslaagd voor de Firefighter Academy. Is nu Firefighter/Paramedic, en da’s een baan die in de V.S. in hoog aanzien staat!

Zie foto op facebook

V.l.n.r. trotse mama Astrid, Kaj, vriendin Michelle en vriend Tyler Wardle

Zie foto op facebook

Zonder woorden; mama en zoon, gloeiend van trots, en terecht! Singh: Na maandenlang touwtrekken, en inschakeling van de Nationale Ombudsman, kwam dan eindelijk een brief van BuZa met antwoorden op gestelde vragen……dacht ik. In een eerdere Luim heb ik een oud gezegde van wijlen mijn moeder van stal gehaald, en na deze brief, namens Minister Koenders, herhaal ik hem maar weer eens: “die lui zijn zo glad als een paling in een emmer snot”. De vraag: Heeft gouverneur Brown de brief waarmee Nederland de verzoeken van de heer Singh ondersteunde gelezen? Het antwoord, en ik verkort het maar voor de zekerheid: “….is voor het ministerie niet vast te stellen….op grond van contacten mag er van worden uitgegaan……waaronder de ambassadeur meerdere malen contact……”. Dit gezegde komt van pas: “veel geschreeuw, weinig wol”. Een normaal mens zou toch denken dat je die telefoon eens op moet pakken, danwel een appje stuurt met “hallo, hoe staat het er mee?”. Vervolgens “ kan er vanuit worden gegaan dat de gouverneur was geinformeerd”: gewoon een slag in de lucht oftewel speculatie. Meerdere malen contact: met wie en wanneer. Namen graag. Zoals gezegd, een normaal mens zou deze vragen stellen, BuZa hoopt dat met dit soort rookgordijnen de lust tot verder te gaan verdwijnt. Dacht het niet! Zo wordt er geoordeeld over het Haagse complot:

Bijvoorbeeld ‘Eerlijk en betrouwbaar’ 61% negatief

En ik ben er maand na maand getuige van! Vraag 2: Is er een antwoord gekomen van de Californische autoriteiten? Weer kort: er wordt verwezen naar de verzoeken van de advocaat van Singh. Er wordt volgens BuZa niet gereageerd naar Nederland maar naar de verzoeker. Nederlandse overheid ondersteunt slechts en dient niet zelf verzoeken in (in het algemeen). En nu komt het “De Nederlandse steun wordt steeds ingegeven door louter humanitaire motieven”. Dat laatste slaat bij mij in als een bom! Humanitair betekent dus een briefje schrijven, minister Koenders staat er achter en komt als grote held in de Telegraaf, en daarna doen we er verder totaal niets mee. Nou ja, behalve dan vragen van idioten als Laanen en kamerleden beantwoorden. Stel je nou eens voor dat ze die tijd productief gebruikt hadden?! Dan hadden ze waarschijnlijk al meer dan eens een antwoord gekregen van het kabinet van gouverneur Brown! Vraag 3: Heeft Minister-President voor de heer Singh gepleit? Ik sla achterover, een volmondig “Ja”. Dat is te zeggen, Rutte heeft het schriftelijk overgebracht. En vervolgens wordt er verwezen naar antwoorden op kamervragen, gedateerd 27 maart, die ik tot uit den treuren als standaard vermeld krijg. Dat is niet mijn vraag! Eerder reeds was de vraag gesteld of Rutte het aangekaart had tijdens zijn bezoek aan gouverneur Brown (overigens bij het Nederlandse consulaat in San Francisco) van 31 januari van dit jaar. En waarom? Omdat voormalig Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt een jaar geleden trots meldde dat hij het op de agenda van Rutte gekregen had ter bespreking. Een van die twee partijen liegt, dat is zeker. En, zou ik zo zeggen, kom met die brief van Rutte aan Brown op tafel. Uiteindelijk gaat het er om wat hij daadwerkelijk heeft geschreven. Wederom, als normaal mens zou je zelf met deze informatie komen, tenzij je iets te verbergen hebt. Daar zijn dus wetten voor gemaakt; WOB dus (google maar).

Overheid en de waarheid

Waarheid? Vraag 4: Heeft Minister-President Rutte de smeekbrief van Singhs zoon Surrender overhandigd? “Daar is het ministerie niet bekend mee”. De vraag was al eerder gesteld maar nimmer beantwoord. Gaan we maar weer graven wie hier voor verantwoordelijk is. Vraag 5: Wie lobbyt er namens de heer Singh bij gouverneur Brown of diens kabinet? Even lachen: “Het ministerie is niet bekend met een lobby”. Wie niet begrijpt wat hier mee bedoeld wordt, is geen knip voor z’n neus waard. Daarna wordt er verwezen naar advocaten en wat van dies meer zij. Allemaal oude koek (pepernoten van vorig jaar). Waar het op neer komt is dat ze aktief geen enkele poging hebben gedaan om rechtstreekse antwoorden te krijgen, danwel de zaak warm te houden. Ja, ja, zo ondersteunen wij Singh humanitair! En nog iets, Jaitsen Singh kreeg 10 november j.l. bezoek van de consulaire medewerker in San Francisco, Marco van Vemden, en schreef me het volgende:

“Enorm veel spanning in den Haag over mijn zaak”

Spanning in Den Haag?! Probeert hij nou die arme man onder druk te zetten om te bewerkstelligen dat Singh mij als gevolmachtigde de laan uitstuurt? Dit geeft absoluut geen pas. Tenzij ze het als humanitair beschouwen om Singh van mij te verlossen. Rest me niets anders dan me weer tot de Nationale Ombudsman te wenden om de onderste steen boven te krijgen. En ook nog even een gezegde voor de mensen in “Den Haag”:

Over leugen en waarheid

Wat wel leuk is dat ik morgen op Schiphol m’n duifje ophaal die een geweldige tijd in Californie heeft gehad. Maar, mooi geweest, ik kan niet over een licht bevroren waterpaadje voor de deur blijven mijmeren over ‘California dreamin’, daar heb ik het hier te veel voor naar m’n zin.

Mooi plaatje voor de deur

Dank buren voor het uitlaten van Tinley en de uitnodigingen om te komen eten. Jullie hebben geen besef hoe onhandige types als ik dat op prijs stellen!