Category: Uncategorized

Dat is natuurlijk iets dat de Bay Area schokt, en tevens een bot dat de media afkluiven in tijden dat nieuws schaars is. Als een wonder zijn er ‘slechts’ drie mensenlevens te betreuren bij deze hoogst waarschijnlijk door piloten veroorzaakte crash. Zonder de statistieken er op na te hoeven kijken, een aantal dat ruimschoots in schiet- en steekpartijen in aanpalend Oakland en Richmond overtroffen wordt. Maar dat is dagelijkse kost, en derhalve minder interessant. Triest is natuurlijk ook nog dat een der slachtoffers overreden werd door een der aanstormende brandweerauto’s!

Dit ziet er inderdaad afschrikwekkend uit, maar toen waren alle passagiers er al uit en kon de brandweer zijn gang gaan. En, de passagiers hadden er al eerder uit kunnen gaan ware het niet dat men pas na het zien van wat rook en vlammen besloot om de noodprocedure in werking te stellen. Nu mogen we elke dag genieten van elk moertje en boutje dat van de runway verwijderd wordt en krijgt het wereldgebeuren minder aandacht dan ooit. De geschiedenis herhaalt zich! In minder afschrikwekkend nieuws werden simultaan de tuinlampjes gerepareerd in onze Mount Diablo Foothill tuin. Even een stukje achtergrond; daar waar al mijn Amerikaanse buren en vrienden trots hun ‘toolbox’ laten zien, meld ik kalmpjes in de garage dat we het hier over Astrid’s gereedschapskist hebben. Derhalve toog zij met opgeroepen vriend en vakman Paul Nijssen (Nijssen Electric) aan het werk. Alras had Paul ontdekt waar de kortsluiting vandaan kwam (lampjes tellen om te kijken wat de transformator aan kan). Daarna ontstond er ook voor hem een probleempje:

Met die kolenschoppen van hem kwam hij er niet aan toe om een verbindingsstukje aan te brengen! Astrid ‘to the rescue’ en ik achter de camera! Ere wie ere toekomt, Paul heeft net zo lang zitten etteren tot alle lampen weer in volle glorie hersteld waren. Gynaecoloog zal hij echter nooit kunnen worden! Over Richmond gesproken; daar moest Astrid de afgelopen nachten heen om haar Paramedische kunsten in de praktijk te brengen. Angstig, maar het viel alleszins mee, zeker ook omdat de cops veel bescherming bieden. Wat wel opviel was de ongelofelijke armoe en het verval in sommige wijken.

Dat is precies het verschil tussen het leven aan de ene kant van de lijn of aan de andere kant in de V.S. Heb je het goed, dan heb je het ook echt goed, andersom is het daadwerkelijk soms aan de noodrem trekken, oftewel voedselbonnen en behuizing voor daklozen. Inmiddels, bij afwezigheid van Astrid, droegen Kaj en Ivar in de loop van de week een steentje bij door wat kookwerk af te leveren, hetgeen soms wat hilariteit opleverde omdat ik ook af en toe wel eens geinig kan zijn!

In ieder geval konden Ivar en vriendinnetje Cameron er hartelijk om lachen. De week afgesloten bij Murphy’s Pub met de TVVDM (= Tweede Vrijdag Van De Maand) borrel met dit keer tientallen nieuwe en oude vrienden, kennissen en relaties. Een bont Nederlands geheel in een Ierse Pub in San Francisco. Ter finale afsluiting; ik weet zeker dat sommige van mijn Amerikaanse vrienden en kennissen, als ze dit zouden kunnen lezen, me zouden bestempelen als een communist! Laat ze maar voorzichtig zijn; ik ga volop in de aanval!

Zo’n week dat een afscheid brengt (Jesus), staking (BART), een oorkonde (Bart), een verjaardag (moi) en een premiere (Astrid); m’n liefje wat wil je nog meer?! Onze Spaanse uitzendstudent, Jesus, vetrok zondag j.l. vanaf Oakland, na 10 maanden High School in Californie, aan zijn terugreis naar Madrid. Gedurende de tijd dat hij bij ons verbleef kregen we (Astrid) het voor elkaar dat hij het nagelbijten opgaf, afgekloven tot aan de nagelriem, en weer over prachtige nagels beschikt. Aangezien een van de kado’s voor mijn verjaardag mani- en pedicure behelsde, besloten we hem daarmee te verrassen. Ivar nam hem zogenaamd voor een boodschap mee en toen hij ons daar zag zitten, benen in een zoutmengsel verpakt, verbleekte hij onder zijn gebruinde huid (dat laatste heb ik altijd al een keertje willen schrijven). Ondanks dat werkte hij gewillig mee aan de manicure behandeling.

Na afloop zei hij; “Papa, in Espain men don’t do that”. Ach ja. ‘s Avonds nog even een laatste partijtje ravotten in het zwembad met Kaj, Ivar en Michelle, en na een kort nachtje bracht momsie Astrid hem naar het vliegveld, tranen en al.

We gaan dat rotjoch nog missen. Oh ja, we hebben hem ook nog zijn Spanje voetbalshirt terug gegeven. Het shirt waarop vermeld stond hoe Spanje Nederland versloeg in 2010. Hij wilde dat in Mexico aantrekken tijdens de wedstrijden die Spanje speelde in de Confederation Cup, waarna wij dreigden dat stukje Nederland er uit te knippen. Uiteindelijk hebben we het shirt verstopt (hij dacht dat hij het ergens vergeten had). In de nacht van zondag op maandag kwam het nieuws door dat de BART mensen zouden gaan staken. BART, Bay Area Rapid Transit, is HET openbaar vervoersmiddel in de Bay Area.

Bij een staking ontstaat er een enorme verkeerschaos en neemt een ritje Concord – San Francisco eenvoudig zo’n 2,5 uur in beslag.

Maandag dus het besluit genomen om thuis te werken, en een en ander uit te zingen, omdat dinsdag “Sacramento” op het programma stond. Laat ik me over de eisen van de BART mensen niet uitlaten, wel weet ik dat velen, en juist de kleine lieden, er onder geleden hebben. In Sacramento werd een hearing gehouden met als thema hoe Europese zakenlieden het moeilijk werd gemaakt om in Californie zaken te doen. Behalve Frankrijk waren alle Europese landen min of meer vertegenwoordigd. Ons panel bestond uit de BeNeLux afvaardiging o.l.v. onze Consul Generaal Bart van Bolhuis.

Nou, gesteld kan worden dat iedereen zijn zegje kon doen en hopelijk gaat de verantwoordelijke senator, Willian Emmerson, de nodige druk uitoefenen, mede omdat het ook voor Californie van belang is. Geinig was natuurlijk het gegeven dat onze scheidende Consul Generaal bedankt werd met een prachtige oorkonde voor zijn werk t.b.v de Europees – Californische betrekkingen, waar ik ook een beetje m’n stempel op gedrukt had.

Totaal verrast luister Bart naar wat Senator William “Bill” Emmerson tijdens de receptie te melden heeft. Eerder deze week deed de foto met de oorkonde reeds de ronde. Geweldige dag die niet vernaggeld werd door de BART staking. Echter, de volgende dag moest deze jongen wel degelijk naar San Francisco. Luister goed, jongere beeldbuiskinderen, gemaakte afspraken met Nederlanders die weer terugkeren naar het vaderland kan je niet afzeggen. Maar, gezegd dient te worden dat na de Sacramento euforie het niet meeviel om 04.15 uit de veren te springen…eh…rollen. Uiteindelijk kreeg BART ook mij te pakken en stond ook ik in de file voor de toll plaza.

Maarrrrrrr, daarna kwam mijn verjaardag, reeds uitbundig beschreven, en ik voelde me zo dankbaar voor de vele tientallen felicitaties, ook van oud studenten, en het feessie dat Astrid weer georganiseerd had. Het moet me van het hart dat ik qua liquide fondsen weer aan de veilige kant zit!

Dat koppie op de achtergrond kan geen toeval zijn! Daarna 4^th of July, grote Amerikaanse feestdag en voor ons de mogelijkheid om enigszins uit te puffen en op te ruimen. Vrijdagavond wederom een premiere, Astrid’s eerste nachtshift als Paramedic!

Ze had er zin in, luistert naar mijn instructies (not!) hoewel het gevaarlijke Richmond niet de beste plek is voor de eerste start. Maar, vanmorgen weer veilig thuisgekomen, zodat ik deze Luim met een happy note kan besluiten! Hoewel; breaking news, onze vegetarische zoon Bo-Peter heeft toegegeven dat hij in Nederland de afgelopen week een HEMA worst verorberd heeft!

LIFE_IS_A_SONG_WORTH_SINGING

De laatste maanden zijn ongeveer als volgt aan mij voorbij gegaan: ziekenhuis, postenoverleg Washington, DC en vakantie Mexico. Als het ware een wervelwind aan aktiviteiten, doch enigszins verschillend van aard! 10 dagen Mexico bracht ons dagelijks een portie warmte rond de 30 graden, entertainment, heerlijk voedsel en hier en daar een drankje. Harry Nak zou zeggen; “nou, hier en daar!”. Bo-Peter bracht ons naar SFO International, hetgeen tevens betekende dat we tot de kerst van elkaar gescheiden zullen blijven met het oog op zijn trip naar Europa en vervolgens India, waar hij Engelse les gaat geven en meewerkt aan de opbouw van een school.

Terwijl Bo-Peter en Ivar elkaar een laatste ‘hug’ geven, heeft Astrid het er duidelijk moeilijk mee. De avond daarvoor hadden we met een intiem dineetje bij ‘The Door’ een voorschot genomen en konden moeder en zoon nog even van elkaar genieten.

Ze worden zo snel groot die gasten; echt wel!

Zo lang geleden is dat niet (fun with good friend JJ Johns)! Club Solaris is ons eigen paradijsje in San Jose del Cabo en het is ‘s ochtends goed toeven op het balkon als de boys hun roes uitslapen (Mexicaanse nachten zijn lang), Asje de achterstallige Libelles leest, en ik stiekem wat e-mailtjes er uitgooi.

Lekker hoor, zo’n balkonnetje met uitzicht. De dagen vlogen voorbij, ook al omdat ze gevuld waren met luiheid (heerlijk), hapjes en drankjes, sport (meestal om naar te kijken), entertainment en lekker lezen. Ik betrapte mezelf er op dat ik 4 jaar oude Libelles zat te lezen en meeleefde met de (oude) escapades van Anne Wil en Hans. Aftakeling? Nou, ik heb ook nog eens de pil van Geert Mak ‘Reizen zonder John (Steinbeck)’ tot me genomen. Als je hier 15 jaar woont, dan kan je nogal eens van mening met hem verschillen en soms had het meer weg van een proefschrift. Goed boek, maar ‘De eeuw van mijn vader’ vond ik stukken beter. Weet je, onderstaand een kleine collage die goed weergeeft wat er zo al in Los Cabos plaats vond:

Zo, over lekker lui genieten gesproken. Asje in volle glorie!

Kaj en Jesus (onze exchange student) genoten volop tijdens het Caribische avond buffet. Kaj’s glimlach kon niet breder en vol trots toonde hij z’n borsthaar.

Ivar de rapper tijdens de karaoke avond, gesteund door Kaj en vriend Michael. Ivar had geen tekst nodig en vond dat hij de zaal moest bespelen!

De Beach Boys presenteren zich voordat zij een potje volleyball gaan spelen. V.l.n.r. Kaj, High School vriend Michael, exchange student Jesus, Ivar ‘six pack’ en buur/High School vriend Jeremy.

Ivar vol in aktie terwijl zijn medespelers bewonderend toekijken. Iets dat ook niet onthouden mag worden is het zebrapad dat Asje en ik aantroffen op een onzer wandelingen.

‘Moet ik er nu omheen, of er dwars door?’ Wat je ook niet moet doen, is jouw iPhone uitlenen aan een Ivar of Kaj, dan kan je een dozijn of zo foto’s verwachten van dit kaliber:

Mooie foto’s voor een dating site! De vakantie werd eigenlijk ook een soort van afscheid van Jesus, de Spaanse student die sinds kerstmis bij ons woont. Het zal nog niet meevallen wanneer hij morgen vertrekt.

Een laatste mooie foto van de High School en voetbalmakkers. Astrid heeft Jesus tevens van het nagelbijten afgeholpen; wat zal zijn moeder trots zijn! Inmiddels is in Californie ‘same sex’ huwelijk goedgekeurd, hetgeen aanleiding was tot een hoop vreugde. Maar wie, o wie demonstreerde daar 3 jaar geleden voor?

Juist, onze Bopper, en dat liet hij de wereld vanuit Wales via facebook ook weten! Mooie afsluiting, toch?! Zo, nu even lekker insmeren want het wordt vandaag 38 graden Celsius. Uiteraard heeft onze sponsor tijdens deze hete dagen het laatste woord:

MEXICO!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=Mn_JuvLjLe8

Wegens al het “belangrijke” nieuws van de afgelopen weken is dit even blijven liggen, maar bewaarderig als ik ben………. Zoon Ivar is sinds jaar en dag Co-Sports Editor van Northgate’s High “The Sentinel”. De krant gaf hem de gelegenheid om zich als persoon voor te stellen aan de lezers, waar Ivar gaarne aan voldeed. Waar hij echter geen vat op had was de kop van het verhaal, waar men opzichtig tracht de aandacht van de lezers te trekken. Ondanks dat hij Nederland en Holland vermeldde, kwam de koppensneller tot de conclusie dat hij, nou ja, zie maar!

Lokale Nederlanders hebben meer dan eens mogen vernemen dat Amsterdam aangeduid wordt als de hoofdstad van Denemarken. Ivar kon alleen maar meewarig met z’n hoofd schudden toen hij het artikel onder z’n ogen kreeg. Niets is heerlijker dan in je eentje, met een kop koffie en een stroopwafel, op een heerlijke zaterdagmorgen in je eigen pretpark de sportkrant te lezen:

Vooral ook omdat jouw favoriete team op sensationele wijze, na een overwinning op de Chicago White Sox, de eerste plaats in beslag heeft genomen. De laatste maand 8 wedstrijden ingelopen op het met veel geld beladen Texas Rangers. Boze tongen zullen beweren dat ik het S.F. Giants verlies er onder geplakt heb, maar niets is minder waar, dat waren de koppensnellers van de Contra Costa Times! (Sorry, Consul Generaal Van Bolhuis) De week bracht ons 12 veelbelovende start-ups uit Nederland die hier waren om te leren en om te bezien of de USA hun bedrijf tot grote hoogte zou kunnen brengen. Heerlijk om de “Do’s and Don’ts” te mogen presenteren, mede uit het oogpunt dat er nogal wat verschillen zitten tussen toeristisch Engels (Amerikaans Engels!) en zaken Engels. Als je een hoop bier bestelt bij S.F.’s toeristische attractie Pier 39, nou dan krijg je het. Dat ligt even iets anders met een hoop orders krijgen! We hadden een geweldige groep van jonge en wat rijpere entrepreneurs over:

Woensdagavond had ik de eer om als moderator te mogen fungeren bij de afvalrace. Afvalrace omdat slechts 6 van de 12 bedrijven de finale mochten pitchen op donderdagavond. De jury bestaande uit Arthur van Hoff (serial entrepreneur; denk o.a. aan Java, Zing en Flipboard), Erik Meijer (Award winning Microsoft techneut en entrepreneur) en Cees Jan Koomen (voormalig President Philips N.A. Semi Conductors en oprichter Point One Innovation Fund) had de ondankbare taak om de afvallers te bepalen. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn hart ging zo uit naar de afvallers dat ik op lafhartige wijze Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst e.e.a. liet bekend maken. Inmiddels had de jury zich al uit de voeten gemaakt (geintje!). De finale speelde zich af voor een publiek van zo’n 300 insiders; de zenuwen gierden door de zaal! Lees hier alles over op:

Permanent Link to Day 4 Report- Startup Bootcamp SF

Volgen de week kunnen jullie me grotendeels in Washington volgen, alwaar ik de ambassade veilig maak. Vandaar een mooie afsluiter van een van mijn artisten uit de Arcade Duitsland tijd:

W_A_S_H_I_N_G_T_O_N

Lutricia Mcneal – Washington

5:10

Dat is te zeggen, niet dat we elke dag de gang naar Napa en Sonoma maken om ons daar te laten verwennen met wat champagne-achtige zaken. Nu ik het opschrijf (inklop), klinkt het als Sodom en Gomorra, zij het dat Napa en Sonoma niet bepaald als voorbeelden van verderf aangemerkt kunnen worden. Derhalve hebben zij ook niet de toorn Gods over zich afgeroepen (Genesis 19). Maar goed, ik dwaal af; we vierden het geweldige optreden van het duo Paulien en Gerard daags tevoren, en tevens het verworven Paramedic etiket van Astrid met een kleintje sjampoepel:

Wie kan daar nou op tegen zijn? Tevens dronk ik nogmaals mijn Sparta kater weg. De week beginnen met Memorial Day is ook geen straf, zeker niet als de A’s fan base in huize Laanen de eerste van 3 gewonnen wedstrijden tegen wereldkampioen San Francisco Giants tot zich mogen nemen. Vreemd genoeg keek men wat zuur op het consulaat toen ik meesmuilend dinsdagmorgen Nederlands grondgebied in de V.S. betrad. Laat woensdagmiddag, met nog een vergaderingetje voor de boeg, kwam een stralende Consul Generaal Bart van Bolhuis zich afmelden met de mededeling dat de Giants thuis die Oakland A’s wel eens te pakken zouden nemen:

Niet dus, 9 – 6 voor de A’s in San Francisco! Gelukkig wonnen ze toch nog een van de vier wedstrijden, hetgeen de sfeer uiteraard ten goede kwam. Maar, dient gesteld te worden, als je een van de kanonnen van je ploeg zo dik laat worden dat hij een geul in het gravel maakt als hij duikt, dan moet je op gaan passen!

Pablo Sandoval hobbelt terug naar de dug out; het zou niet zijn wedstrijd worden. De week afgesloten met de laatste Orange Night bij het De Young Museum. Thema: Amsterdam – San Francisco binding, met 5 sprankelende presentaties dienaangaand.

Opmerking; zo goed zijn die iPhone foto’s dus ook niet! Uiteraard ontbrak cannabis niet! Alvorens daar in stijl mee af te sluiten, de opmerking dat we volgende week 12 bruisende jonge entrepreneurs de bootcampweek van hun leven mee laten maken; zie ook Dutch Demo Night San Francisco

De uitsmijter, als beloofd: 

Na een vervelend weekje (rimpel in de vijver des levens) werd ik nogmaals op onze mortaliteit gewezen toen goede vriend Ton Bunnik me meldde dat Jos van der Zalm, fijne makker en ex collega bij Multi Function Computers, de strijd tegen darmkanker verloren had. Zo, pas op de plaats! Na mijn kleine flirt met magere Hein er weer bovenop gekomen, hetgeen klaarblijkelijk niet beschouwd mag worden als een gegeven. Sterkte, veel sterkte wens ik Nelleke van der Zalm en kinderen. Het bracht me echter wel naar positieve gedachten, hoewel….. Een stukje muziek dat ik graag bij mijn verscheiden gespeeld zou willen hebben is:

Waarom? Omdat het gaat over ‘laughter after pain’ en ‘sunshine after rain’. Omdat het leven doorgaat! En, vooral ook omdat het album ‘Brothers in Arms’ heet, een ode aan al mijn vrienden en vriendinnen die dat al vele tientallen jaren zijn, en gebleven zijn, waar wij ook ter wereld ons hoofd neerlegden. Maandag j.l. bracht ons weer zo’n heugelijk feit:

Op een stralende dag in UC Berkeley’s Greek Theatre deed niemand minder dan Goeverneur Jerry Brown de inleidende, inspirerende speech voor de 110 studenten die hun Bachelor’s Degree in Politieke Wetenschappen verdiend hadden. “You are the people who will clean up the mess in Washington”, was een van zijn provocerende uitspraken die met gejuich begroet werd.

Een stralende dag met een nog stralender Bo-Peter die precies in de daarvoor gestelde 4 jaar z’n degree haalde. Oh ja, een ‘double degree’, hij studeerde ook af in de Nederlandse taal, een van de weinige onderdelen van zijn studie waarbij ik hem kon helpen!

Waanzinnig he, die UC Berkeley achtergrond. Een Laanen die afstudeert in Berkeley, als m’n moeder dat had geweten (of Opa Toon)! In ieder geval straalde Astrid voor drie, evenals Oma Riet in Vinkeveen. ‘s Avonds had Astrid nog een klein feestje in elkaar gedraaid, waarvan ik het slagen hoog acht gezien het aantal lege flessen (geen limonade) dat ik ‘s ochtends aantrof. Bo-Peter’s mede Berkeley graduates vierden het tomeloos mee. Een ander hoogtepunt vormde het moeder/zoon duo dat afgelopen week op pad toog, Astrid bij American Medical Response en Kaj bij Bay Medic.

Evenals zijn moeder gaat Kaj de Paramedic kant op. Ben ik omringd door verzorgers, of niet?! Tevens deelde Kaj ons lakoniek mede dat hij bij de NAVY bevorderd was tot Petty Officer 3^rd class. Weer een streep (Chevron) op de mouw!

De week werd in stijl (jazzy) afgesloten bij het De Young museum in San Francisco. Orange Night met aan de piano collega Gerard Brikkenaar van Dijk en als vocalist diens vrouw Paulien, die eerder in haar carriere een nummer 1 hit in Japan scoorde met “Dominique”.

Geweldige avond met een dankbaar publiek in een prachtig museum! Maar vandaag gaan we met de Brikkenaarseen wijntoertje in Napa doen. Smullen geblazen dus! En, we gooien hem er nog een keer in:

Mijn eerste voorspelling is uitgekomen; 0-0 thuis tegen Roda. Morgen billen knijpen omdat ik 1-1 heb voorspeld in Kerkrade en Sparta dus terug in de Ere Divisie! Duim mee, knijp billen, whatever, make it happen! Ivar zit om 05.30 voor de computer live mee te kijken, en duimt en knijpt!

die naar Las Vegas zouden gaan? Ze gingen niet! Rond 19.00 donderdagavond de 9e namen we een toast op de voorgenomen trip naar Las Vegas. Koffertje pakken, tickets klaar leggen en hatsjekiedee, vrijdagmorgen even over 8 in de morgen zou de strip aan onze voeten liggen.

Rillinkje….even een vest aantrekken. Wel gek, het is een graadje of 22. Klappertanden, koortsaanval, oncontroleerbare schokken beheersen m’n lichaam. Even naar bed om te kalmeren. Alras vindt Astrid me daar, maakt een koele observatie (uiteindelijk is ze nu officieel Paramedic) en besluit haar collega’s te vragen om rap een ambulance te sturen. Die observeren me ook, leggen me op een brancard, schuiven me in de ambulance en prikken gezellig een infuus in m’n linker arm. Aangekomen bij John Muir Hospital wordt het echt een drukte van belang.

Voorzichtig word ik op een andere brancard geplaatst, waarna rap, rap ook m’n rechter arm voorzien wordt van een infuus. Inmiddels fluistert men dat er sprake is van het “s” woord, oftewel sepsis. Astrid verbleekt, Ik kijk slechts naar boven, waar naast het vocht infuus ook antibiotica zakken aangebracht worden; een hele kerstboom dus. Nu ik zo wikipedia er op na sla, begrijp ik Astrid’s wegtrekken: Bloedvergiftiging (wetenschappelijke benaming sepsis) is een ernstig, soms dodelijk verlopend ziektebeeld, dat wordt veroorzaakt door een infectie, meestal door bacteriën of hun producten (toxinen). Mijn koorts blijft echter maar aanhouden terwijl m’n bloeddruk terugzakt naar minder dan 100. Nog nooit meegemaakt! In no-time heb ik 3 liter tot me genomen en m’n blaas begint te protesteren. Ruim 4 uur later word ik naar intensive care overgebracht, oxygeen buisje in m’n neus (ruimte zat), en begint men te zoeken naar de oorzaak. Dankzij het snelle optreden van Astrid werden ’slechts’ de nieren bereikt, hetgeen men afgevangen heeft door ruimschoots met antibiotica te werken. Brandii, assistent verpleegster, stelt zich voor en schrijft haar naam op het bord in mijn 2-persoonskamer, waarbij ze geen puntjes op de i zet, maar hartjes. Cute. Natuurlijk kent ze het liedje Brandy, hetgeen haar regelmatig toegezongen wordt door een oudere ziekenhuis collega. Toch voor haar en Dokter Leonard, die me 6 jaar geleden ook al bij ‘Emergency’ behandelde, de band Looking Glass, waarbij ik tevens al die andere fantastische John Muir verpleegsters, doktoren, roentgenologen, ultrasound specialisten, etc. bedank, alsmede die professionals van AMR.

Slapen valt me moeilijk met al die buisjes in m’n lichaam en op het moment dat ik wegsoes komt de vrolijke mededeling dat men weer wat bloed nodig heeft voor de volgende test; 2 uur ‘s nachts. Gewillig strek ik m’n handen uit, de enige plek waar ze nog bloed kunnen tappen. Om 4 uur blijkt dat ik een tekort aan potassium heb, dus wordt de kerstboom ook daarmee opgeleukt. Om 5 uur wordt de nieuwe hoofdverpleegster voorgesteld; ook goedemorgen, en worden wederom m’n vitale organen gecontroleerd. In de loop van de dag wordt een tierende oude vetklep binnengebracht, die zichzelf totaal verwaarloosd heeft. De verpleger wordt tot totale waanzin gebracht met z’n onmogelijke verzoeken en gedrag, en Astrid heeft ons onmiddellijk omringd met gordijnen. Aangezien mijn plan om zaterdag naar Las Vegas te gaan weinig kans van slagen heeft, is het wel zaak om die ongelofelijke hufter van de kamer te krijgen. Men ziet het zelf ook in, en nadat hij nog getierd heeft dat we z’n stoel gestolen hebben, verdwijnt hij van het toneel. In de loop van de avond worden allerlei beelden van m’n (onder) buik en maag genomen op de roentgen- en de ultrasound afdeling en word ik het halve ziekenhuis rondgekard. Middernacht word ik overgebracht naar een luxe eenpersoonskamer; bye, bye intensive care. Duidelijk is dat men mij niet laat gaan voordat de oorzaak gevonden is, wel voel ik me gezegend dat ik deze escapades weer (practisch) ongeschonden overleefd heb, hetgeen me deed denken aan onderstaande cartoon van de kat met 9 levens bij de hemelpoort:

Petrus deed me overigens denken aan onze verzekeringsagent Breukhoven, die kwam elke week de verzekeringspenningen ophalen en dan kreeg je ook zo’n knipje! De vriendelijk dokter van Indische afkomst, Ansoo Batsha, meld me dat ze de oorzaak gevonden hebben en nu het een en ander op kweek hebben gezet. Heel misschien mag ik zaterdag naar huis. Niet dus. Zondagmorgen begint met scrambled eggs, koffie en een fruitassortiment. Niet slecht. Het goede nieuws komt met dokter Batsha om 08.15; ik mag naar huis, alle waarden zijn weer in ere hersteld. Ik probeer er op m’n paasbest en energiek bij te zitten (voordat ze zich bezint):

Een uurtje of drie later is het exit process voltooid. Handtekening hier, handtekening daar, nee, als ik dadelijk buiten dood val zal ik jullie niet aanklagen, etc. Amerika op z’n best. Astrid, geduldig als ze is (…..) ziet het met oplopende ergernis aan. Maar, hoe het ook zij, super daar die John Muir mensen! Tegendraads als ik ben, moet ik me er toch bij neerleggen dat ik in een rolstoel naar de uitgang vervoerd wordt. En dan, frisse lucht! Maar, dan loop ik toch tegen een Applebee’s bekende aan (aan de bar) die vriendelijk vraagt hoe het met m’n kleinkind gaat (Ivar). Astrid snipt dat het m’n zoon is en trekt me mee. Wat heerlijk dan zo’n ritje; voelt aan als een uitje! Thuis voelt aan als een warme douche en gewillig laat ik me fotograferen met onze exchange student, Jesus, en m’n persoonlijke held, Astrid. Voor het Spaanse thuisfront, en ook om aan te geven wat een verschil een paar uur kunnen betekenen van (zieken) huis tot huis (en andere kleren)!

Dank ook voor alle oprecht opbeurende berichten en mooie dingen die men mij toedicht, een bloemlezing:

Via LinkedIn:

Guido Smeets, MD, MBA uit Palo Alto: Hoort toe: Man van Staal belandt in Hospitaal

Jerome Mol uit NL: "Get well fast Peter, we all and the Dutch Kingdom needs you in good shape :-)"

John van den Heuvel uit Berkeley: "Beat the Bugs Peter. Don’t let them hold you down!!"

Facebook

Drake Geramoni, graduate Ex’pression: "God bless you my friend! Perfect day to go home"

Jacqueline Gilmore Estrella uit Florida: Yes! Go home for Astrid’s Mother’s Day!"

Marja Abbing uit Portugal: "Geweldige verhalen voor je laanenluim, je moet er wel wat voor doen, kan je ook een beetje minder, niet altijd tot over het gaatje."

Theo van der Linden uit Den Haag: "Even schrikken, Peet, snel Laanen’s luim weer online!"

Chris Coan uit Oakland: "I’m sending over a "special" nurse."

Ruud Zegwaart uit Curacao: "Hi Peter, thnx for the update. Stay strong, you’ll beat the bugs and be home soon."

David King uit Concord: "Good to here. Hope you’re at full strength very soon. Your countries need you."

JP van Seventer uit Utrecht: "Sterkte man! Heb je genoeg spelletjes op je iPad?"

Hans Fortuin uit Taiwan: "Moet Peter rustig aan doen? Niks voor hem…"

Feiko Drost uit NL: Peter Laanen en rustig aan doen! Gaat dat wel samen?"

Eric Eversdijk uit Zeeland: "Wij luimen… ehh… duimen voor je Peter!"

Jeanette Schoonman uit Half Moon Bay: "Goed zo, met volle kracht vooruit, Sint!"

Ward van Beek uit NL: "Goed nieuws Peter!! Je moet nog een tijdje hoor!"

Ton van den Hoven uit NL: Ton wrote: "Ha ha Peter, jij bent toch onverslaanbaar

Diny van Dord uit NL: Zo zeg, heb jij even geluk met zo’n vrouw!

Guido Keijzers uit L.A.: "Voedselvergiftiging komt van verkeerd voedsel eten. Bloedvergiftiging van het nuttigen van verkeerd bloed…? Astrid, Wens hem veel sterkte!"

David Ghilardi uit L.A.: "what a slacker! (Feel better big guy!)"

Peter Wijsman uit NL: "Take good care Kojak !!"

Mark Reinhoudt uit Nieuw Zeeland: "Great to hear from yourself that you are on the mend. The makers of Chardonnay can and will go back to sleep relaxed now knowing they have their biggest fan still on the right side."

Wendy Gruter uit Vinkeveen: "Heel veel beterschap jonge voogd !! Dikke kus van je voogdekind ?"

Joop van Dort uit Naarden: Net nu je een Luim zou kunnen gebruiken komt hij vast te laat."

Ton Bunnik uit Zoetermeer: "Oef ! Beterschap en Den Goede Petrus laat weer eens een Houdini Act zien !"

Twitter

Tom van der Loo uit Frankrijk: je blijft wel even gezond he ? Geen grapjes hoor. !!

Bart van Bolhuis, Consul Generaal: it will happen! Happy homecoming. You are our true hero

Sebastien Willems uit NL: get well soon General! I salute you.

Job Nijs uit Zuid Afrika: sterkte Peter vanuit Zuid Afrika, NWU, waar ze vol lof over je praten

Verder commentaar overbodig, ik ben echt zo onder de indruk dat ik m’n toetsenbord niet het werk laat doen maar er een dankliedje aan ga wijden! Voor alle hulpverleners, maar met name voor Astrid!

 

Eigenlijk werd ik gemotiveerd om dit neer te “pennen” naar aanleiding van mijn broertje Rob, de schrijverd. www.roblaanen.nl  Uitermate gefrustreerd door het gegeven dat Sparta wederom kans zag om de titel te verspelen in de Jupiler League, liet hij het volgende gedicht los op facebook:

Meerdere malen heeft Rob mij er van beticht dat hij vanwege mijn Sparta hartstocht er ook bij gelubd werd en dat ik de enige ben die dat kampioenschap bewust heeft meegemaakt!

Al jaren liep ik met vriendjes de hol ‘af’ naar Het Kasteel. Jongenstribune een kwartje, achter het doel van onze favoriete keeper, Andries van Dijk, die we af en toe onderweg naar school voorbij zagen fietsen op weg naar zijn baan bij een bank op de 2e Middellandstraat. “Chocolade, twee voor een kwartje”, de Sparta Marsch; het borrelt zo weer in me op! De doldwaze vreugde toen Sparta kampioen werd; een jongenshart voor het leven ondergedompeld in Sparta’s rood en wit. Mijn broer vergat echter wel te vermelden dat Sparta twee keer de beker won, 1962 en 1966, in zijn meer bewuste jaren. Het zij hem vergeven! Misschien ben ik wel, net als Johnny Rep, een goudhaantje. Deze week bracht me het onvergetelijke unieke genoegen dat ik naar bed ging met een EMT (Emergency Medical Technician) en wakker werd met een Paramedic!

En dat op haar 47e! Ben zo trots als een pauw en mag dit zeker rekenen onder de unieke momenten! Als de unieke momenten elkaar zo dicht opvolgen wordt het ‘scary, so to speak. Onze favoriete Oakland A’s speelden j.l. dinsdag tegen de LA Angels of Anaheim (verzin het maar) en stonden in de bottom of the 8^th met 7-2 achter en kwamen tot een gelijk spel, 7-7, na de reguliere 9 innings. Maar, een gelijk spel kennen we niet in honkbal, dus werd er doorgebald. In de 15e inning kwamen de Angels op voorsprong, maar de A’s maakten weer gelijk in de bottom of the 15^th. Kaj en Ivar gaven het met slaap doordrenkte ogen op in de 16e inning. Om 1.42 in de nacht van dinsdag op woensdag maakten de A’s een einde aan het verhaal middels een homerun van Moss. De langste wedstrijd ooit van zowel de A’s als de Angels werd een feit; 6 uur en 42 minuten. En ik was er bij (op de sofa).

Moss’ homer ends longest game in Oakland A’s history

Susan Slusser, Chronicle staff writer

Updated 11:56 am, Tuesday, April 30, 2013

• 

Oakland Athletics’ Brandon Moss hits a game winning two-run home run against the Los Angeles Angels during the nineteenth inning of a baseball game on Tuesday, April 30, 2013 in Oakland. Calif. Oakland won 10-8.

Nou kan ik het nog hebben over de eerste trip van het NL honkbal team in 1988 naar de Olympische Spelen in Seoul, Korea, of de ‘Perfect Game’ van Dallas Braden in 2010, 9 mei om precies te zijn, maar deze vind ik ook wel redelijk uniek:

Hoeveel Sinterklazen kunnen pronken met zo’n plaatje, met de Golden Gate brug op de achtergrond? Zo kan ik er nog wel een paar noemen, maar na een onvergetelijke Koninginnedag, vorige week, volgde een identiek, onvergetelijk Kroningsontbijt, dinsdag de 30e. Plv Consul Generaal Ard van der Vorst en diens echtgenoot Pieter waren die nacht opgebleven om een compilatie te maken, en zo’n 150 Nederlanders en Amerikanen stroomden binnen om er van te genieten (met hier en daar een traantje). Een impressie:

De SFO KLM bemanning was ook zichtbaar aan het genieten, terwijl voormalig KLM employee en huidige Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst er als de kippen bij was om met hen vereeuwigd te worden!

Toekomstig Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt (augustus/september) en “zijn” Saskia lijke ook danig onder de indruk te zijn van alle imposante beelden op het grote scherm. Om alle geruchten gelijk de kop in te drukken; Consul Generaal Bart van Bolhuis, in de verte tussen hen in, staat daar niet te pruilen omdat hij zonnig San Francisco verlaten moet, maar geeft Hugo alle ruimte om nieuwe mensen te leren kennen. What a gentleman!

En deze prachtige taart werd ter afsluiting aangesneden; wat een prachtig zoet moment!

Uniek toch?!

Wij hadden dus de premiere om koninginnedag te vieren op de verjaardag van onze komende vorst, Willem Alexander. En het werd een spetterend festijn met liedjes die jong en oud bekoorden, van ‘Daar bij de molen’ tot ‘Kedeng Kedeng’ van Guus Meeuwis. En dan een knallende afsluiting met Amsterdance! Daarom beneden een collage van kleurige plaatjes, met veel familie leden om aan te geven dat het geen prentbriefkaarten zijn! Allereerst de voorbereiding; Kaj en vriendin Michelle hadden Ivar en gaststudent Jesus zover gekregen om ook mee te doen aan de huidvoorbereidingfase:

Waarschijnlijk is Michelle nog het eenvoudigst te herkennen! Met 2 ploegen togen wij op pad omdat Astrid en Bo-Peter ook dit jaar weer meededen aan de traditionele fietstocht, leidend van het stadscentrum naar de Murphy Molen waar een en ander rondom georganiseerd werd.

Na de Caldecott tunnel waar je links Berkeley aantreft en rechts Oakland, veranderde de staalblauwe lucht waar we zo aan gewend zijn, in de ‘foggy’ atmosfeer van San Francisco. Het heeft wat! Na met veel pijn en moeite voor de auto een parkeerplaatsje te hebben gevonden, bleek al snel dat Ivar en Jesus klaar waren om aan de slag te gaan met voetbalinstructie voor de kleintjes:

Stukje geschiedens; deze molen vormt het centrum van alle koninginnedag aktiviteiten:

Rechts het konklijke molengezelschap; Koningin Henny en Prins Gijs.

The windmill, built at the turn of the 20th century and given as a gift to the City of San Francisco, has recently undergone a lengthy rebuilding. The opening of the windmill was timed to coincide with the traditional Dutch Koninginnedag, a national holiday in the Netherlands celebrating the queen’s birthday. San Francisco’s windmills date to 1902, when the north windmill, known as Dutch Windmill, was built to pump irrigation water into Golden Gate Park. The Murphy Windmill was built in 1905 to pump water to Stow Lake. By World War II the windmills were in a state of disrepair, and the metal inside was removed and melted down for the war effort. Decades of neglect left it in a terrible state of rusted metal and rotted wood. Gerestaureerd dus door Verbij Windmill Construction (de kap werd teruggebracht naar Nederland, dus) en nu weer in blakende gezondheid aan de kust. Wie anders dan molenaar Ben Oude Kamphuis, die zijn geluk niet aan kan, is in staat om ons zo te begroeten als onderstaand weergegeven:

Natuurlijk ontkwamen we niet aan de traditionele polonaise waar de gepokte en gemazelde boerinnen van de East Bay het voortouw namen:

Ergens in de melee zie ik de koppies van Bo-Peter en Kaj, die ook wel eens gek willen doen! Nadat de Grolsch beergarden geopend was ging de pretfactor nog een graadje of wat omhoog, geillustreerd door Kaj, onlangs nog gepromoveerd to corpsman bij de NAVY:

Zoals wijlen mijn geliefde moeder altijd zei: “mannen worden nooit ouder dan 12”. In de tussentijd hield Momsie “De Kloek” Astrid hof met Jesus “ik maak het goed momsie” en Bo-Peter.

Onopvallend vanaf mijn VIP-tafel (zelf als zodanig uitgeroepen) hield ik de binnenstromende menigte in de gaten, vooral nadat Amsterdance aangekondigd was.

Met op de voorgrond het mooie pluizige hoofd van een der DJs; Sam O’Neall, stroomde het publiek naar de Grolsch beergarden en de main stage. Kijk naar www.amsterdance.net als je meer over hun evenementen wilt weten. De Amsterdance crew in aktie, featuring DJ Jesse Voorn, was een waar genoegen om te aanschouwen!

Al met al kan geconstateerd worden dat minimaal zo’n 3.000 mensen ons bezocht hebben! En een van die mensen was de nieuwe Capo di Capi van het consulaat (per 1 augustus); Hugo von Meijenfeldt

Aangezien Hugo nog niet geheel conform San Francisco normen gekleed was (net met echtgenote uit het vliegtuig gerold) geen foto, maar bovenstaand alvast een stukje geschiedenis! M’n huidige baas, Bart van Bolhuis heb ik ook niet vastgelegd wegens melancholieke afwegingen! Kudos voor de organisatoren van dit prachtige geheel ! En ik? Ik kon dit allemaal prachtig illustreren door mij onopvallend door de menigte te begeven!

Afsluitend met ons echte koningslied, hetgeen door opwarm DJ Mark van Brabant snoeihard de ruimte in werd geslingerd en uit volle borst werd meegezongen!