Category: Uncategorized

Even een opfrissertje: Boyle zong bij Simon Cowell’s talentenjacht het nummer I Dreamed A Dream uit de musical Les Miserables, dat inmiddels op YouTube al meer dan 20 miljoen maal bekeken is (and counting).

Secret Susan Boyle song found is uiteraard het direkte gevolg van spitwerk in haar leven. En, laten we eerlijk wezen, haar uiterlijk heeft haar niet echt geholpen in haar streven om een platenkontrakt te krijgen. In een tijdperk waar boys en girls bands werden gevormd, lag het niet echt voor de hand dat Susan Boyle vanwege haar stem opgenomen zou worden.

98 Degrees The 98ers hadden een paar hits — Because of You and Give Me Just One Night — en om heel eerlijk te zijn, ik kan me geen snars meer herinneren van een van die liedjes.

De Spice Girls! Gelukkig is er nog maar een die daar last van heeft, jawel, David Beckham!

Hypocriet? Zekers; maar platenbazen weten als geen ander dat het oog ook wat wil, en acteren daar naar. Hans van Hemert deed dat o.a. ook in Nederland met Luv’ en Mouth (een lelijke man mag) and MacNeal. Kortom; voorbeelden te over.

Terug naar Susan Boyle; inderdaad zat iedereen te giechelen toen ze opkwam en Elaine Page wilde zijn. Maar toen dat strotje open ging verbaasde ze vriend en vijand; de Heer liet enkelen zelfs huilen! Vandaar ook de kop in de Seattle Post: “God beloont goedheid”.

Chris Selley schrijft het volgende in de National Post: “The clip raakte mij als een ellendige uiting van menselijk vooroordeel. Dat Juffrouw Boyle er als triomfator uitkwam is geweldig..…..een echte triomf zou het pas geweest zijn wanneer Simon Cowell en Consorten niet zo stomgeslagen waren door haar zangkwaliteiten, in plaats van het proberen uit te leggen hoe zij dachten dat ze zich niet zou kwalificeren gebaseerd op haar fysieke uiterlijk”.

Goed he, dat zich zo iets voordoet?! Ja toch?! Ik mag dat zeggen, ik ben de jongen van wie mijn moeder soms zei; “jij bent mooi van lelijkheid”.

Ja, ik had dus haar, en nee, het boek lag niet ondersteboven (ik ben toch zeker Bush niet).

Nu we toch in de ban zijn van muziek en vreemde kostgangers; inmiddels is een liedje genaamd “Madonna Mia”, geschreven door Al Capone terwijl hij zijn tijd uitdiende in Alcatraz (bij ons om de hoek), ook op CD uitgebracht. Zo’n 70 jaar nadat hij het schreef. Het door hem getekende originele muziekstuk is te koop voor $65.000.

Een echte tranentrekker volgens het hoofd van de Al Capone fanclub (!). Pink even een traantje weg bij de volgende lyrics: “With your true love to guide me, let whatever betide me, I will never go wrong”. En; “There’s only one moon above, one golden sun, there’s only one that I love, you are the one”. Dat noemen wij nog eens een killer van een songwriter, verantwoordelijk voor; The Night Chicago Died

En, zoals eerder onder woorden gebracht, in de ban van, gegijzeld door…..Somaliers, of….door Franse medewerkers van Hewlett Packard. Ongeveer 100 HP medewerkers (mmmm…) in Woippi, vlakbij Metz, hebben 5 van hun bazen gegijzeld. Ze houden hen vast tot hun eisen ingewilligd zijn. De voornaamste eis in dit geval betekent intrekking van de geplande 475 ontslagen aldaar.

Natuurlijk leidt dit alles maar tot 1 (een) ding; een liedje, want jullie weten het, life is a song worth singing…. YouTube – Het Goede Doel met Gijzelaar”

Pasen en Kerstmis zijn de aangewezen feestdagen voor wijzigingen en ingezonden stukken. Vroeger, vond ik dat overigens een geweldig woord; ‘stukken’. Het had voor mij een andere associatie dan de inzender zelf in gedachten had, en ik was niet de enige!

En voor de lekkere nasmaak:

YouTube – doe maar doris day

Deze ongezonden stukken hebben mij er echter toe bewogen om een ander letter type te nemen: “In de columns van Laanen wordt Harrington vervangen door Comic Sans SM” (Aanvrager Tom van der Loo – stay tuned) en mooie plaatjes in de body op te nemen (Aanvrager Ruud Zegwaart – stay tuned).

Dit keer waren het dus de aanvragers en hun achtergrond die de doorslag gaven. Vandaar ook dat ik de ingezonden stukken praktisch weergeef, en vervolgens de achtergrond van deze ouwe makkers (even geduldig blijven, het wordt echt leuk).

Ruud Zegwaart schrijft:

“Hee Laanen,

leuk je wekelijkse USA column…

Wij blijven bij…

Ik kan de bijlagen (obama en peter) niet openen, kun je ze ook al pdf mailen? Ja dat heb je met een Mac….

Ruud Zegwaart
Lot1038 BV

Salina Rotonde

Caracasbaaiweg 2c

Curacao

Dutch Antilles

+5999-6618195

www.LOT1038.com

Ruud is mijn ouwe bean counter bij Arcade Duitsland en, ondanks zijn opleiding als zodanig, altijd meer geinteresseerd geweest in muziek. Dat leidde uiteindelijk tot de release van ‘The Mix of The Century’ op het Polygram TV label.

En daar had hij toch niet de minste musici op ingelicenseerd gekregen!

En wat doet Ruud tegenwoordig op Curaçao?

Zijn onderneming LOT1038 is gespecialiseerd op het gebied van meubelontwerpen, project en woning inrichting. Zij produceren en ontwerpen zelf, en leveren meubels en verlichting van internationale top merken.

Daar hou ik nou van: “we kunnen alles, omdat we dat willen!”

Tom van der Loo schrijft:

From: Tom
To: Peter Laanen
Sent: Tuesday, April 7, 2009 6:42:35 AM
Subject: RE: Verlaat, maar toch!

Hi peet leuke stukkies altijd maar in godsnaam neem een ander lettertype dan dit harrington… .. dit is NIET  te lezen..

Het eerst wat ik doe is je tekst eruit halen en van een ander lettertype ( Comic Sans MS ) te voorzien zodat ik niet gek wordt van die kronkels…

Maar het is de moeite wel waard,,

Bibi

Ik:

From: Peter and/or Astrid Laanen
Sent: dinsdag 7 april 2009 17:05
To: Tom
Subject: Re: Verlaat, maar toch!

You got it tough guy!

Was zo’n beetje het handschrift van mijn moeder (sentimentele ouwe zak he?!).

Ga voortaan ook de attachments in de body doen; er zijn te veel mensen die het niet kunnen openen.

September ben ik in ieder geval een week in NL, en ik kan er natuurlijk altijd een paar daagjes extra aan plakken.

Zou leuk zijn om dan weer eens ouderwets te gaan lunchen of dineren (of het een overlopend in het ander).

Hartelijke groet,

Peter

Tom:

Hi ouwe sentimentele zak.

En wij maar koppijn krijgen van je moeders handschrift…

Attachements in body is een goed idee en dan worden ze ook wat kleiner want je stuurt wel enorme grote bestanden soms..te groot voor beeldscherm kwaliteit..

En het moet toch raar lopen als we elkaar niet kunnen treffen in september. Geef me in ieder geval je globale schema zo vroeg mogelijk dan kan ik me aanpassen..

See ya old bastard..

Tom

Tom van der Loo is de oprichter van Holland Automation International, een software onderneming die net als Eckart’s BSO en “mijn” Multi Function bijna opgekocht was door Tyssen Bornemisza (zie eerdere columns).

Wij deden allemaal zaken in de tijd dat belangenorganisaties als de VIFKA (hardware boeren en meubelfabrikanten) en COSSO (software) probeerden dermate hun stempel op niet leden te drukken, dat het op wurging leek.

Zo was daar bijvoorbeeld de uitsluiting van niet leden op de belangrijkste beurs; de Efficiency Beurs.

Tom had daar echter schijt aan en provoceerde hen tot het uiterste.

Zo kon je zijn bedrijf op een rivaliserende beurs aan te treffen met als tekst op zijn stand: “GEEN LID COSSO!”.

Tom leeft nu in luxe op zijn prachtige boot in Zuid Frankrijk; eigenlijk een bootvluchteling dus. Een goede vriend voor meer dan dertig jaar, en veel te vroeg gestopt omdat wij dit soort positieve rebellen nodig hebben.

Mijn eerste ontmoeting met Tom heb ik verpakt in een column voor de Automatisering Gids:

Na een intensief weekje handelsoverleg te Washington, DC, met een prima receptie bij onze hoogste baas aldaar, de charmante en intelligente ambassadrice Renee Jones-Bos,

was het een waar genoegen j.l. zaterdag het Cherry Blossom Festival bij te wonen. De achtergrond van dit massaal bezochte feest is het rond die dag in bloesem ontpoppen van zo’n 3.000 kersenbomen, geschonken door de Japanners in 1912, met de wens van blijvende vriendschap tussen de twee landen. Nou ja, dat is uiteindelijk nog behoorlijk lelijk uitgepakt.

En wow, wat daar te koop was aan Obama memorabilia valt met geen (Obama) pen te beschrijven. Wat dacht u van een Obama luchtverversertje, of een kerstballetje, dan wel op de foto met hem? Wel moet mij van het hart dat de beveiliging wel echt extreme vormen aanneemt; bij het bezoek aan het oude postkantoor, vlakbij het witte huis, werden wij identiek gecontroleerd als op het vliegveld. Scary!

Gedurende de lange vlucht van San Francisco naar Washington-Dulles had ik ruimschoots de gelegenheid om de magazines van de afgelopen week door te nemen. Opvallend vond ik de artikelen in het toch wel wat rechtse ‘The Economist’, en het nog rechtsere ‘Forbes Magazine’. Na de toch behoorlijke aanval op Obama, was de slotsom als volgt: "Al met al ziet het gepresteerde er wankel uit. Maar de afgelopen week waren er tenminste tekenen dat hij datgene begint te doen waarop men zo’n grote hoop heeft gebouwd (op hem)". Dat laatste onder het motto ‘je weet maar nooit of hij het flikt’.

Het meest frustrerende in die story is een chart waarbij aangegeven wordt dat het vertrouwen in Obama is gezakt tot onder de 30 procent. Waaaaat?
Bij de asterisk staat dat in dat percentage het afkeuringspercentage ingecalculeerd is! Dat betekent dat zijn goedkeuringspercentage nog steeds tegen de 60 procent ligt. Over boerenbedrog gesproken! Forbes Magazine had bij een artikel het kopje “Wanneer Nancy Pelosi zich meldt, verkoop je aandelen”. De speaker of the house wordt nergens verder vermeld omdat het gaat over koerstwinsten wanneer de senaat op reces is.

Democraten en Republikeinen dus! Ergo, snelle kopjes dus om de argeloze lezer op een dwaalspoor te brengen. Smakeloze taktiek, maar zoals de Republikeinen aantoonden tijdens de verkiezingen van Bush II; met sukses geprogrammeerde verwarring.

The Ex’pression Years (werktitel: ‘Uit de school geklapt’)

Vanwege de trip van de Laanens naar Mexico, 25 april a.s., zal het eerste hoofdstuk van het in het najaar te verschijnen (foto) boek on-line te lezen zijn gedurende het weekend van 8 mei 2009. Nadere gegevens over de ‘under construction’ zijnde website volgen. Maar, het volgende wil ik nog wel even kwijt; een half jaar voordat Eckart overleed had ik een ‘reinigend’ gesprek met hem in zijn Berkeley onderkomen. Een heerlijk huis dat ik voor hem gekocht had (met zijn geld), en ‘aangekleed’ was door mijn wederhelft Astrid. In onze voortuin staat de ‘Eckart’ palmboom die hij ons schonk uit dankbaarheid voor Astrid’s aktiviteiten. Sinds begin 2004 werd onze relatie verstoord door een behoorlijk aantal aanvaringen (meer hierover in voornoemd vermeld boek). Oktober 2007 werd de maand dat wij het allemaal weglachten en weer de jonge ondernemers werden van de eind 70-er jaren. Nu, even meer dan een jaar na zijn overlijden, wordt het voor mij steeds duidelijker dat externe stoorzenders daarvoor verantwoordelijk waren. Ondanks Eckart’s briljante invallen en strategieen, sloeg hij meermaals de plank mis wanneer het ging om het aantrekken van vertrouwenslieden. Ook hier kwam wantrouwen bij het geld om de hoek kijken, hetgeen meermaals zijn besluitvorming vertroebelde. Oeps, nu ben ik al bij hoofdstuk 27! Nou ja, ik moest het even kwijt.

Tidbit

911 mag als ‘emergency’ nummer voor de V.S. bekend worden geacht, en gade Astrid werkt daar en redt dus levens, volgens mij. Nou kreeg zij begin afgelopen week een call door waarbij melding werd gemaakt van een niet wakker te krijgen man. Bij aankomst bleek deze reeds ruime tijd overleden te zijn, minstens 24 uur, en verstijfd dus. Maar, met een TV die volop nog stond te blerren, hield hij krampachtig een blijkje Budweiser in zijn vuist geklemd! Over toewijding gesproken!

Memo

Van: Scribent

Aan: Dappere lezers

Datum: 29 maart 2009

Betr.: Onaangeroerde zaken

Allereerst dient gesteld te worden dat de dappere Hollandsche Game vertegenwoordigers een prachtige brochure vervaardigd hadden.

De creatieve manier waarop zij, middels de molen, de verbinding tot stand brachten van ons huidige tijdperk naar games als hoedje wip, pim-pam-pet en ganzenbord, verdient alle lof!

De winnaar van de quiz van het weekend van 21/22 maart werd door het lot bepaald, en uit de vele (goede) inzendingen bleek de gelukkige de heer A.P.J. Bunnik te zijn, woonachtig te Zoetermeer. Na een telefonisch onderhoud met de heer Bunnik bleek diens voorkeur uit te gaan naar een sobere doch voedzame lunch met uw scribent later dit jaar, tijdens diens signeer toer in de Lage Landen. Gedacht wordt aan Rick’s brugrestaurant bij Schiphol. De heer Bunnik deed mij tevens het idee aan de hand om genoemde IBM column electronisch on-line mee te sturen, inclusief handtekening scribent. Bij deze. 

Ter afsluiting; vrees niet wanneer de column van volgende week pas laat zondag bij U in de e-mail inbox aankomt. Het heeft de ambassadeur in Washington, DC behaagt om uw scribent op te roepen voor Noord Amerikaans handelsoverleg. Volgens mijn informatie mogen kleine indiscreties schaamteloos worden doorgegeven. Wordt vervolgd derhalve.

Allereerst mijn excuses indien er meer spelfouten dan normaal zitten in mijn gebroddel.

Nadat mijn computer de ongelijke strijd had verloren tegen Trojan Horses, en derhalve zwaar geinfekteerd afgevoerd werd naar de computerdokter, ben ik aangevangen op de laptop van mijn teer beminde.

Nu heb ik pas in de gaten dat dikke vingers en kleine toetsen een slechte combinatie zijn!

Obama dus!

Je moet zo voorzichtig zijn met wat je zegt!

Jay Leno was er eindelijk in geslaagd om een zittende president in zijn "Tonight Show" te krijgen.

Geinige show, dat moet gezegd worden.

Aangezien Obama tijdens de race naar het presidentschap had laten blijken dat zijn bowling kwaliteiten niet helemaal up to par waren, kon hij natuurlijk een vraag dienaangaand van Leno verwachten.

En daar kwam de ‘slip of the tongue’ hij vertelde dat hij weliswaar vooruitgegaan was, maar zoiets van op het niveau van de ‘Special Olympics’; voor mensen met een handicap dus.

Er werd spontaan gelachen, maar duidelijk werd dat er iemand in het witte huis mee zat te kijken en elk woord dat de president uitbracht op een goudschaaltje afwoog.

Voor dat de show zelfs uitgezonden werd bood Obama al zijn excuses aan, terwijl hij onderweg was naar huis in zijn bedrijfsvehikel; Air Force One.

Naturlijk werd er heel wat kabaal over gemaakt, zeker van republikeinse kant die waarschijnlijk al vergeten zijn dat Bush al tevreden keek als hij een zin zonder fouten voltooide. Het deed me echter denken aan de tijd dat we met Multi Function incidenteel tegen een team van zwakbegaafden voetbalden. We speelden het spel totaal mee, lieten ons in de luren leggen en wanneer zij scoorden riepen ze in koor "weer ‘n tud".

Nou dachten wij dat ze bedoelden weer een doelpunt, maar wellicht betekende het ‘weer zo’n normale in de maling genomen’! Hoe het ook zij, als we op de zaak iets positiefs volbrachten werd er menigmaal geroepen "weer ‘n tud". Waarschijnlijk ook politiek inkorrekt,maar schattig en goed bedoeld.

Het relaas van Obama en Leno vind je hier onder, met een link naar de betreffende ‘gaffe’.

Obama apologizes for gaffe

Fri Mar 20, 2009 1:36pm EDT

Email | Print |

Share

| Reprints | Single Page

[-] Text [+]

1 of 1Full Size

WASHINGTON (Reuters) – President Barack Obama has apologized for a gaffe in which he described his bowling skills as akin to participants in the Special Olympics, a sports program for people with intellectual disabilities.

Obama made the mistake during an interview on Thursday night on "The Tonight Show" with host Jay Leno, the first time a sitting U.S. president had been on the show.

Talking about living in the White House, Obama said he had been practicing his bowling in the home’s bowling alley and had scored a 129 out of a possible 300.

It was an improvement on the embarrassing 37 he had rolled during a stop on the presidential campaign trail a year ago.

"It’s like — it was like Special Olympics or something," Obama said.

The Special Olympics is a global nonprofit organization serving some 200 million people with intellectual disabilities, with a presence in nearly 200 countries worldwide. They compete in sporting events like the real Olympics.

Soon after the Jay Leno interview, Obama telephoned Special Olympics chairman Tim Shriver to apologize.

Shriver told ABC’s "Good Morning America" television show that Obama had apologized "in a way that I think was very moving" and that he said "he did not intend to humiliate the population, didn’t want to embarrass or give anybody any more reason for pain or kind of suffering."

Shriver said people should gain a lesson from the incident.

"I think it’s important to see that words hurt. Words do matter. And these words in some respect, can be seen as humiliating or a put-down to people with special needs, do cause pain. And they do result in stereotypes," Shriver said.

White House spokesman Bill Burton said Obama "made an offhand remark making fun of his own bowling that was in no way intended to disparage the Special Olympics."

"He thinks that the Special Olympics are a wonderful program that gives an opportunity to shine to people with disabilities from around the world," Burton said.

Shriver said he knows of a Special Olympian in the Detroit area who has bowled three perfect games of 300 and "he said he would be more than welcome to find the time to come to the White House and teach the president."

(Reporting by Caren Bohan and Steve Holland, editing by Vicki Allen)

http://www.youtube.com/watch?v=vE0yAEvVsUo

Quiz time!

Jaren geleden, om precies te zijn 6 mei 1987, schreef ik een column in de Automatisering Gids over een groot computerbedrijf dat ook de afgelopen week dik in het nieuws was. En, zoals jullie weten, hou ik nogal van muziek, maar het laatste bericht liet zich daar ook wel heel eenvoudig voor lenen; ‘Here comes the sun’. In 1987 gebruikte ik de volgende liederen: ‘Red roses for a blue lady’, ‘Blue moon’, ‘Blue eyes’en ‘Mamy Blue’ om datzelfde bedrijf te kenschetsen. De gelukkige winnaar die dit raadt kan zich verzekeren van een gesigneerd exemplaar van yours truly. Bij meerdere goede inzenders beslist het lot (ik dus).

Happy Spring!

Ik kreeg nogal wat reakties op mijn‘zielige’column van vorige week, en steunbetuigingen, fruitmanden en beterschapwensen.

Maarre……voor de zekerheid, het is dus een kleine twee jaar geleden dat ik in het ziekenhuis lag.

Inmiddels ben ik weer helemaal het ventje en heb niet het idee dat ik die galblaas mis. Hoor ik iemand blaaskaak mompelen?

Als je er op staat wil ik nog wel kwijt hoe ze die 25 nietjes verwijderd hebben; eigenlijk nieten omdat ze zo groot waren.

Van die echte metalen dingen waarmee je normaal gesproken …eh…ja…iets aan elkaar niet.

En die dokter vroeg me nog of ik mee wilde genieten toen hij ze er uit ging pulken.

Niet dat ik normaal gesproken win in de loterij, maar zoveel nieten had ik nimmer ervaren.

Weet je, normaal gesproken mankeert mij niets.

Vrouw Laanen stuurt me (gezien mijn levensstijl) van het ene onderzoek naar het andere, en iedere keer is ze weer stomverbaasd dat er een positief rapport geproduceerd wordt.

Zij denkt sterk aan omkoping mijnerzijds.

Een paar maanden geleden werd ik op zachte aandrang (ook van mijn huisarts) naar een colonoscopy geleid.

Boven de 50 schijn je dat te moeten ondergaan.

Ik ken mensen die ‘forever’ 49 blijven; hoe denk je dat de football franchise de San Francisco 49’ers aan hun naam zijn gekomen?

Nou ja, in ieder geval had ik dat zo’n 12 jaar weten uit te stellen, en ja, ik weet ‘t, het is kleinzielig en kinderachtig.

Dus hop colonscopy here I come.

Nou gaat het mij niet om de details (en jullie al helemaal niet), ik werd immers verdoofd, maar om het fenomeen instinct.

Nadat mijn duifje mij mij tegen het middaguur ophaalde –ik wankelde nog, dus werd ik in een rolstoel gezet- vroeg ze me of ik wist waar we heen gingen.

Als door een vlaag van mist antwoorde ik; “lunch”.

Dat is instinct!

Nu sluit ik het hoofd medische perikelen echt af, maar een ding moet mij nog van het hart.

Mijn huisarts, een fantastische mid-veertiger die mij jarenlang bezwoor dat het zo goed was om de procedure te ondergaan ter verlenging van mijn bruisende leven, moest op de hoogte gesteld worden van het positieve resultaat (negatief dus in medische kringen).

Ik bel; de assistent komt aan de lijn, we wisselen wat ‘small talk’ uit, en ik vraag haar om me door te verbinden met dokter Singh.

Stilte.

“Hello, doctor Singh please!”

Aan de andere kant wordt het zwijgen verbroken en de mededeling is hoogst storend; dokter Singh is dus een maand geleden overleden aan een hartaanval.

Wat!

Daar weet ik niks van; hij, de mid-veertiger die mijn leven wilde verlengen is er tussen uitgepiept.

Ja, ik ben echt kwaad, enerzijds omdat ik niet op de hoogte ben gesteld, anderzijds dat een fijn mens is heengegaan.

Only in America.

Twee grote zaken deze week in de V.S.

Allereerst de schuldverklaring van Bernard Madoff dat hij met zijn pyramide aktiviteiten maar liefst 65 miljard dollar heeft verduisterd.

Pardon, 64 miljard; ze hebben er inmiddels een teruggevonden.

64.000 miljoen dollar, Holy Toledo!

In dit artikelwordt het een ‘Ponzi scheme’ genoemd naar de eerste zwendelaar die dit hanteerde aan het begin van de vorige eeuw, Charles Ponzi, een Italiaanse immigrant.

En….trommelgeroffel……de Maddof’s beweren dat ze de 823 miljoen dollar die nog op hun zilvervloot boekje staan eerlijk verdiend hebben. De familieleden beweren dat ze al sinds de tachtiger jaren nooit wat gemerkt hebben.

“Pa, hoe kom je aan dat condo’tje in New York van $7 miljoen?”

“Eerlijk verdiend jongen.”

“Dank Pa voor zo’n transparant antwoord”.

Een beetje korte deze week want ik ben onderweg naar Miami.

“Flew me to Miami Beach NWA, Sunday the 15th of June”.

Beatles?

In ieder geval voeg ik me bij de helft van Curacao en Bonaire die ook onderweg zijn om onze trots, de Nederlandse Honkballers te zien spelen in de kwartfinales van de World Baseball Classic.

Sensatie in de States toen Nederland de Dominicaanse Republiek er uit knikkerde.

$400.000 gooit $80 miljoen er uit.

Zoiets als Laanen versus Maddof (Laanen is vrij man).

Zie onderstaande link naar een 5 minuten durend interview van onze ambassadeur in Washington D.C. met ESPN dienaangaand.

Wederom bonkt mijn (honkbal) hart weer van trots.

“Miami, I’m on my way, and in my cheap GM it’s not so far away!”

http://www.youtube.com/watch?v=QO7Zbv2scpE

Vandaag, beste beeldbuiskinderen, springen wij van hot naar her, dus maak de veiligheidsgordels maar goed vast want het wordt een wilde rit tussen nu en 1959.

Al die associaties kreeg ik toen mijn oog getroffen werd door het blikseminslaande artikel dat Barbie 50 jaar geleden (9 maart 1959) aan den volke gepresenteerd werd in New York . Volgens het artikel had ontwerper Ruth Handler haar geschapen naar het voorbeeld van een Duitse pop, met alle vrouwelijke glooingen, inklusief borsten.

14 juni 2007

Badend van het zweet sla ik mijn ogen op, mijn zaalzuster vraagt mij hoeveel pijn ik heb op een schaal van 1 tot 10.

Inmiddels weet ik dat hoe meer pijn ik veins, hoe meer morfine ik krijg. Ik verman me en fluister 6 langs mijn oxygeenbuisje.

“Niet meer?” vraagt ze bezorgd.

Ik knik nee, en nadat ze de barcode op mijn pols gescand heeft (ik voel me net een supermarktartikel), krijg ik een weldadig aandoend shot in een van de pijpjes die in mijn lichaam gemonteerd zijn.

Als een warme douche!

Oh, hoe ik in het ziekenhuis beland ben?

Nou, de zondag daarvoor hadden wij een potluck end-of-the-season baseball party van onze jongste Ivar.

Alle ouders maken dus hamburgers, kip, hotdogs, en wat van dies meer zij. Toen ik ‘s avonds na aanschouwing van de laatste aflevering van de ‘Soprano’s’ ziek werd dacht ik onmiddellijk aan salmonella.

Klinkt als die reklame van Buitoni, maar dan minder fris.

Na twee dagen gemartel en gewichtsverlies van zo’n 3 kilo , brengt mijn vrouw me naar de ER (hoor ik een TV serie?) van het John Muir ziekenhuis in Walnut Creek .

Nou, die zagen gelijk dat de oude heer Laanen behoorlijk ziek was, en spoten me gelijk onder de morfine. Prachtige regenbogen en spuitende fonteinen waren het onmiddellijke resultaat. Heerlijk!

De operatie ging wat minder soepel, nadat men met een camera van speldenknopomvang gekonstateerd had dat mijn galblaas onderhevig was aan een rottingsproces en bovendien aanhing tegen een slagader naar mijn lever (dat prachtige orgaan), nam men geen halve maatregelen.

Via een soort van keizersnee werd ik verlost van het orgaan.

Twee handen er in, “niet laten vallen” want dan verspreidt het gal zich door het gehele lichaam, en dan zou Laanen wel eens meer passé kunnen zijn.

Daar heb ik natuurlijk niets van gemerkt; mijn vrouw des te meer, uur na uur sloop voorbij, maar uiteindelijk werd haar medegedeeld dat het oude onkruid (lees Laanen) zijn naam weer eer aan had gedaan.

Nadat de zuster mijn voorhoofd heeft afgelapt, verlaat ze mijn kamer en enigszins hallucinerend draai ik me om naar de 24-uurs klok op mijn nachtkastje.

De cijfers staan op 19.59, bijna 8 uur ‘s avonds dus.

1959, niets in mijn verwarde hoofd maakt een sprongetje naar Barbie, wel naar mijn kluppie Sparta uit Rotterdam .

Mijn rood witte hart barst weer van trots; dat was het jaar dat Sparta voor de laatste maal landskampioen werd.

Vanaf dat moment bepaalt de klok. tussen sluimermomenten door, mijn hele denken. De serie ‘24’ gaat daar over; alles wat er kan gebeuren binnen 24 uur.

Mijn hele leven wordt geprojekteerd op de klok!

20.05: onrustig woel ik weer door de lakens, mijn laatste jaar bij Ex’pression College for Digital Arts in Emeryville.

Monotoon klikken de cijfers voort.

De morfine doet zijn werk en ik val in een diepe slaap tot 4.07.

Het Amerikaanse Leger, daar werkte ik voor in Rotterdam gedurende de Vietnam Oorlog als Administrative Accounting Machine Operator.

Mijn eerste geprogrammeer met kabeltjes was op een IBM accounting machine 407.

Ik druk op de knop naast mijn bed en haastig komt een zuster aangesneld.

Na mijn verhaal aangehoord te hebben glimlacht ze en verzekert me dat dit bij het proces hoort.

Als ik weer ontwaak is het 9.11, het moment waarop van de Verenigde Staten, volgens eigen zeggen, de onschuld werd ontnomen.

En laten we wel wezen, die 11e September heeft de hele wereld geraakt. Op het moment dat het tweede vliegtuig de toren invloog zat ik in de auto onderweg naar Ex’pression, en ik heb nog nooit zo’n koude rilling gehad.

De stemming op de school was er een van totale droefenis en onredderin. Iedereen in de V.S. heeft wel familie wonen in een staat aan een van de kusten; het werd dus overal gevoeld, zonder aanziens des persoons. Huilende studenten worden getroost en als ik ‘s avonds naar huis rij staan mensen op bruggen over de highway met stars and stripes vlaggen te zwaaien; het is onmogelijk om zonder betraande ogen thuis aan te komen.

19.46, zo heb ik dus bijna 24 uur doorgebracht, ijlend (letterlijk en figuurlijk) van dieptepunt naar hoogtepunt en terug, rollercoaster style.

1946, mijn geboortejaar (ook van Bill Clinton en Dolly Parton), terug dus bij af.

En aan de waanzin komt geen eind, we zwalken van de getuigenis van een Sudanese soldaat hoe vrouwen gedood moeten worden in Darfur, en meisjes vanaf 13 verkracht, naar de mega boosheid deze week dat er een Barbie op de markt is gebracht met een tatoeage.

Maar; er  is hoop!

Oftewel zoals wij hier zeggen; Obama is “Da Bom”!

Volgende week minder van de hak op de tak, maar het lucht wel op!

Daar had ik nou eens echt zin in; lekker de week voorbij laten gaan, even de koppen van de diverse media beetpakken om er dan lekker smeuig over heen te gaan.

En dan, net als je denkt dat carnaval voorbij is (God zij dank het is Aswoensdag) verschijnt dit in het nieuws:

Sky-high costs to use a toilet?

Ryan Air denkt hier serieus over na!

De CEO meent dat een plasje of poepje wel een British Pound waard is.

Tip voor de CEO; mannen gaan vaker (vrouwen kunnen het ook beter ophouden); ergo zeker separaat een urinoir installeren, dat haal je er zo uit.

GM loses $30 billion in 2008

Mijn grote angst dezer dagen is de fobie dat ergens in mijn achterhoofd een 8-inch floppy meedraait.

Een informatiedrager die, hoe gering ook qua capaciteit, van alles en nog wat in mijn hersens plant.

General Motors, eens de grootste maatschappij van de wereld, verliest 30 miljard dollar!

En, staat aan de rand van de afgrond.

Mijn gedachten dwalen af naar een Blood, Sweat and Tears song, ‘I love you more than you’ll ever know’ waarbij Al Kooper gewag maakt van het feit dat hij om zijn ‘love’ te imponeren ‘President of General Motors’ zou kunnen worden.

Blood Sweat & Tears – I Love You More Than You …
Tegenwoordig kan je beter zeggen dat je direkteur van Smart bent.

California unemployment jumps to 10.1% in January

Mijn eigen Mamas en Papas Californie gaat mooi naar de kloten.

YouTube – The mamas and the papas – California dreamin

De terminator weet ook niet beters dan de Kennedy kaart te spelen.

Misschien is het helemaal nog niet zo slecht om met het Klein Orkest mee te zingen over ‘Koos Werkeloos’.

klein orkest koos werkeloos

Oh ja, gisteren heeft Manny Ramirez een aanbod van de L.A. Dodgers afgeslagen. Het kind vond een tweejarig contract van $45 miljoen niet voldoende. Inmiddels heb ik Koos Werkeloos voor hem vertaald.

Report: Virgin S.F. Megastore closing

Blijft er dan niets meer gespaard?

De muziekgoden kunnen dit niet gewild hebben.

Downloading heeft zijn prijs; een maagd!

Vijftig jaar na dato (Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper verlieten ons na een plane crash), is er weer sprake van Don McLean’s ‘The day the music died’, oftewel ‘American Pie’.

the story behind American Pie

State GOP taking aim at its own

Na het eindeloze gehakketak over het budget van Californie, werd het uiteindelijk goedgekeurd vanwege het ‘overlopen’ van 6 republikeinen die een belastingverhoging goedkeurden. Een doodzonde in GOP kringen.GOP staat voor Grand Old Party (dat vinden de republikeinen dus).

Oftewel verhoging van de schuldenlast is geen probleem, maar belastingverhoging is nog erger dan abortus, of afschaffing van het recht om een wapen te bezitten.

Die 6 werden dus afgestraft door de eigen partij; geen financieele ondersteuning meer voor hun politieke campagnes. Dog eats dog!

Herinnert u zich deze nog, nog……Three Dog Night met ‘It’s a jungle out there’. Hoewel, wat te denken van deze originele Randy Newman, starring Al Gore:

It’s a Jungle Out There

En dan nu echt goed nieuws:

Safeway’s Q4 profit up to $338M

Safeway is onze grootgrutter; een soort Albert Heijn dus, maar dan zonder fraude. En wat gebeurde er:

Safeway profit misses Wall St. view; shares drop

Dat is nog eens een echte ‘Wallstreet Shuffle’.

YouTube – Wall Street Shuffle – 10cc

Een tikkeltje af met de voorspelling om vervolgens een afstraffing te krijgen van 12% waardedaling van de aandelen.

Hey, dat is nog eens negatief denken, zo komen we er nooit uit.

Wellicht vallen we toch weer terug op het aloude stramien van het spaarvarken.

Maar daar kan het ook nog lelijk mee aflopen wanneer die niet volgens de voorschriften geopend wordt; zie Yrrah’s bijdrage als bijlage.

Eindigen we toch nog met mijn ouwe trouwe Beatles;

Every world got lots of piggies, living piggies lives’.

Van het witte dubbel album.

YouTube – The Beatles – Piggies

In ieder geval vallen varkens en truffels onder een noemer, en dat is meer dan een schrale troost!

Zo, dat was er eentje voor ‘moi’.

Heerlijk om al die muziekjes met al dan niet enge koppen te combineren.

Volgende week weer op de serieuze toer; hoewel…….

Het beeld is eenvoudig te schetsen; donderdag 19 februari 2009 loggen vele tienduizenden HP medewerkers in; een dagelijks ritueel.

Dat er gelijk een memo van CEO Mark Hurd als een ongewenste pop up op hun beeldscherm verschijnt is minder gebruikelijk.

Er gaat een rilling door hen heen, de laatste maal dat hij als zodanig op het beeldscherm verscheen, September vorig jaar, kondigde hij het afdrijven aan van maar liefst 24.700 collega’s.

Echter, dit keer lijkt het in eerste instantie om hem zelf te gaan, hij verkondigt dat hij zijn salaris met zo’n 20% verlaagt, toch al snel het ronde bedrag van $3 miljoen.

“What a guy,” mompelen de meeste HP’ers.

En het overige upper echelon ook zo’n 10 – 15% achteruit, “wow”.

De kicker is echter dat ze praktisch allemaal 5% moeten inleveren.

Maar; geen ontslagen!

De netto kwartaalwinst is teruggezakt naar het miezerige bedrag van $1.85 miljard, vandaar.

Meer mensen kunnen ze gelukkig niet missen, en de pijp kan blijven roken (ja, die pijp mag) van de resterende 95% van het salaris.

Een trend?

En laten we wel wezen, zolang mensen als Maddoff, en nu Allen Stanford, vele miljarden laten verdwijnen, is het een kniesoor die zich zorgen maakt over een miljardje meer of minder.

Stanford een 58 jarige flamboyante financier en sport entrepreneur, verdween totaal uit het beeld nadat hij door de Securities and Exchange Commission (SEC) beschuldigd werd van fraude ten bedrage van $8 miljard.

Stanford, met zowel de Amerikaanse nationaliteit als dat van Antigua, heeft miljoenen dollars gedoneerd aan Amerikaanse politici en verzekerde sponsorgelden voor golfer Vijay Singh en de Engelse voetbal ster Michael Owen.

In Antigua is Stanford de eigenaar van de grootste krant en de enige Amerikaan die ooit geridderd is voor zijn vele verdiensten.

Zijn huizenbezit strekt zich uit van Antigua, via de Amerikaanse maaggdeneilanden, tot Miami. Schelm en Robin Hood?

Mark my words: nog vele verdwijn miljardairs zullen volgen.

Vol trots heeft Arne het eindelijk tot stand gekomen budget van Californie getekend. Met elastiekjes, plakband en leningen wordt een gaatje van $41 miljard weggewerkt.

Natuurlijk mag Schwarzenegger’s dreiging om 20.000 ambtenaren te ontslaan ook als redelijk doorslaggevend argument beschouwd worden.

Maar, in de kranten wordt er schande over gesproken en koppen als ‘Trap de bums (volksmond: luie reet) uit Sacramento’ voor de gedelegeerden aldaar, is nog vriendelijk. idioten en stommelingen zijn meer gebruikte woorden. Zie ook de bijlage geknipt uit de Times van vandaag.

Dat het hier veel langer duurt dan aan de Oostkust heeft waarschijnlijk ook te maken met grotere verdraagzaamheid hier en de meer relaxte atmosfeer (San Francisco versus New York); om van het lekkere weer maar niet te spreken.

Indertijd kwamen populaire vertalingen er aan te pas om dat te verduidelijken. Ik laat ze in het Engels (Amerikaans), jullie begrijpen wel waarom.

NY: Do it right or you’re fired

SF: I’m confident you’ll get it done

NY: Shut the fuck up

SF: Thank you for your input

NY: I’ll cover your ass

SF: Consider me your resource

NY: Local bar

SF: Offsite facility

NY: Unemployed

SF: Consulting

NY: Your plan sucks

SF: Let me share my feelings on this plan

Na de ‘doom and gloom’ van een VC conferentie dat ik van de week mocht volgen, toch nog een glimp hoop: grote plannen met grote investeringen kunnen het momenteel vergeten, echter, kleine investeringen voor goede plannen vinden een Angel.

Meest verkochte properties: Scholen!

Zoals altijd is het motto in de States; economy down, education up!

Last but not least een cartoon van mijn favoriet; Peter van Straaten.

Hij geeft voortreffelijk de stemming weer bij de meeste bankiers, VC’s, politici en andere gouddelvers die profiteerden van de schijnbaar onstuitbare zucht naar meer.

We gaan weer een spannend weekje tegemoet!

In het rokerige lokaal (“wat nou niet roken?”) baste de vadsige republikein van Texas dat ze in een ‘fucking catch 22’ zaten.

“Wanneer wij massaal in de senaat tegen dat stimulus package stemmen dan zijn wij onze status als patriot kwijt, en doen we het wel, dan zijn we onze achterban kwijt”. 

En, in the end of the day vonden ze natuurlijk de oplossing; drie republikeinse senatoren maakten uiteindelijk het verschil uit tussen Yes or No stimulus package.

Twee vrouwen en een man werden geslachtofferd voor het goede doel.

Stimulus package aanvaard – belastingverhoging voorkomen.

En dit alles onder het motto; “dat de nationale schuld toeneemt, okay, maar belastingverhoging, never”.

Het huis van afgevaardigden stemde als volgt:

246 democraten voor, 183 republikeinen tegen.

Dat noemen ze nog eens gezamenlijk de schouders er onder zetten!

De senaat stemde als volgt: 60 voor en 38 tegen.

Inklusief drie republikeinen dus, anders was het niet gelukt.

En, om de noodzakelijke zestigste stem te krijgen werd de stemming enige uren verlengd om de democratische senator Sherrod Brown van Ohio in te vliegen die de begrafenis van zijn moeder bijwoonde.

America the beautiful!

De bijlagen illustreren waarom het gaat; “what’s in it for me”.

Voor ons Californians is hebelangrijkste dat er dankzij het stimulus package 396.000 banen gecreeerd worden.t

The Economist:

Vervolgens gaat het artikel uitbundig in op de gemiste kansen.

Voorlopig blijft onder dit alles Obama’s rapportcijfer redelijk stabiel

Obama Approval Ratings

Data provided by RealClear Politics

Intussen blijft het in Californie huilen met de pet op voor wat betreft het overbruggen van een gat van $41 miljard in ons staatsbudget.

Het werd Arnold echt te veel!

Na het verplichten  van staatsambtenaren tot het nemen van twee vrijdagen onbetaald verlof per maand (furlough), vervolgde hij zijn aanval met het aankondigen van het ontslag van maar liefst 20.000 ambtenaren!

Ja, nu ziet het er naar uit dat gedurende het komende weekend men alsnog tot een compromis komt.

And now something entirely different!

De median waarde van Californische huizen is maar liefst met 41.8% omlaag gegaan het afgelopen jaar.

Maandelijks krijg ik een ‘gratis’ melding van de populaire site zillow.com dat mijn huis wederom met zoveel duizend dollar in waarde is gedaald.

Ondanks dit alles blijft California Dreamin’ mijn lijflied, en ben ik dankbaar dat mijn broer Rob deze aflevering gesponsord heeft.

Nu dus een mededeling van mijn sponsor:

Maaszicht
Schrijver: Rob Laanen

Een reclameontwerper en een gepensioneerde zakenman ontvangen ongeveer gelijktijdig een nogal compromitterend telefoongesprek. De een hoort de stem van zijn overleden moeder, de ander die van een jonge mysterieuze vrouw. Om zijn politieke ambities te beschermen, roept de zakenman de hulp in van een neef die een hoge functie bij de BVD bekleedt. De reclameontwerper denkt aanvankelijk aan een misselijke grap totdat hij wordt geconfronteerd met nog enkele bizarre voorvallen. Onzichtbare vijanden isoleren hem langzaam maar zeker van zijn omgeving. Paranormale krachten, menselijke genialiteit of toch het werk van een verknipte geest?
Aanvankelijk beperkte de creativiteit van de geboren Rotterdammer Rob Laanen zich tot figuratieve kunsten zoals tekenen en schilderen. In zijn huidige woonplaats Culemborg kwam daar zijn fascinatie voor het schrijven bij. Eerst als medewerker van de plaatselijke krant en later (in 1997) als debuterende schrijver in de thriller S.O.S. Hotel New York. Ruim tien jaar later slaat hij met de meeslepende thriller Maaszicht opnieuw toe.
ISBN: 978-94-6008-003-6
blz.: 256
formaat: paperback 14,8 x 21 cm

Stuur door naar een vriend of kennis

Prijs: € 16,50