Ik kreeg nogal wat reakties op mijn‘zielige’column van vorige week, en steunbetuigingen, fruitmanden en beterschapwensen.
Maarre……voor de zekerheid, het is dus een kleine twee jaar geleden dat ik in het ziekenhuis lag.
Inmiddels ben ik weer helemaal het ventje en heb niet het idee dat ik die galblaas mis. Hoor ik iemand blaaskaak mompelen?
Als je er op staat wil ik nog wel kwijt hoe ze die 25 nietjes verwijderd hebben; eigenlijk nieten omdat ze zo groot waren.
Van die echte metalen dingen waarmee je normaal gesproken …eh…ja…iets aan elkaar niet.
En die dokter vroeg me nog of ik mee wilde genieten toen hij ze er uit ging pulken.
Niet dat ik normaal gesproken win in de loterij, maar zoveel nieten had ik nimmer ervaren.
Weet je, normaal gesproken mankeert mij niets.
Vrouw Laanen stuurt me (gezien mijn levensstijl) van het ene onderzoek naar het andere, en iedere keer is ze weer stomverbaasd dat er een positief rapport geproduceerd wordt.
Zij denkt sterk aan omkoping mijnerzijds.
Een paar maanden geleden werd ik op zachte aandrang (ook van mijn huisarts) naar een colonoscopy geleid.
Boven de 50 schijn je dat te moeten ondergaan.
Ik ken mensen die ‘forever’ 49 blijven; hoe denk je dat de football franchise de San Francisco 49’ers aan hun naam zijn gekomen?
Nou ja, in ieder geval had ik dat zo’n 12 jaar weten uit te stellen, en ja, ik weet ‘t, het is kleinzielig en kinderachtig.
Dus hop colonscopy here I come.
Nou gaat het mij niet om de details (en jullie al helemaal niet), ik werd immers verdoofd, maar om het fenomeen instinct.
Nadat mijn duifje mij mij tegen het middaguur ophaalde –ik wankelde nog, dus werd ik in een rolstoel gezet- vroeg ze me of ik wist waar we heen gingen.
Als door een vlaag van mist antwoorde ik; “lunch”.
Dat is instinct!
Nu sluit ik het hoofd medische perikelen echt af, maar een ding moet mij nog van het hart.
Mijn huisarts, een fantastische mid-veertiger die mij jarenlang bezwoor dat het zo goed was om de procedure te ondergaan ter verlenging van mijn bruisende leven, moest op de hoogte gesteld worden van het positieve resultaat (negatief dus in medische kringen).
Ik bel; de assistent komt aan de lijn, we wisselen wat ‘small talk’ uit, en ik vraag haar om me door te verbinden met dokter Singh.
Stilte.
“Hello, doctor Singh please!”
Aan de andere kant wordt het zwijgen verbroken en de mededeling is hoogst storend; dokter Singh is dus een maand geleden overleden aan een hartaanval.
Wat!
Daar weet ik niks van; hij, de mid-veertiger die mijn leven wilde verlengen is er tussen uitgepiept.
Ja, ik ben echt kwaad, enerzijds omdat ik niet op de hoogte ben gesteld, anderzijds dat een fijn mens is heengegaan.
Only in America.
Twee grote zaken deze week in de V.S.
Allereerst de schuldverklaring van Bernard Madoff dat hij met zijn pyramide aktiviteiten maar liefst 65 miljard dollar heeft verduisterd.
Pardon, 64 miljard; ze hebben er inmiddels een teruggevonden.
64.000 miljoen dollar, Holy Toledo!
In dit artikelwordt het een ‘Ponzi scheme’ genoemd naar de eerste zwendelaar die dit hanteerde aan het begin van de vorige eeuw, Charles Ponzi, een Italiaanse immigrant.
En….trommelgeroffel……de Maddof’s beweren dat ze de 823 miljoen dollar die nog op hun zilvervloot boekje staan eerlijk verdiend hebben. De familieleden beweren dat ze al sinds de tachtiger jaren nooit wat gemerkt hebben.
“Pa, hoe kom je aan dat condo’tje in New York van $7 miljoen?”
“Eerlijk verdiend jongen.”
“Dank Pa voor zo’n transparant antwoord”.
Een beetje korte deze week want ik ben onderweg naar Miami.
“Flew me to Miami Beach NWA, Sunday the 15th of June”.
Beatles?
In ieder geval voeg ik me bij de helft van Curacao en Bonaire die ook onderweg zijn om onze trots, de Nederlandse Honkballers te zien spelen in de kwartfinales van de World Baseball Classic.
Sensatie in de States toen Nederland de Dominicaanse Republiek er uit knikkerde.
$400.000 gooit $80 miljoen er uit.
Zoiets als Laanen versus Maddof (Laanen is vrij man).
Zie onderstaande link naar een 5 minuten durend interview van onze ambassadeur in Washington D.C. met ESPN dienaangaand.
Wederom bonkt mijn (honkbal) hart weer van trots.
“Miami, I’m on my way, and in my cheap GM it’s not so far away!”
