De 1e van 2011!

2011 Happy New Year Text Postcard Vector Design Element Illustrator CS 4 Eps Tutorial

Buiten de reguliere zaken die je mist in de US of A, zoals zoute drop, bitterballen, kroketten, berenklauwen, bamihapjes (en zo kan ik nog even doorgaan), mis je op een specifieke dag als 31 december de ouderwetse Hollandse oudjaarsavond. Vuurwerk is hier centraal gereguleerd vanwege de vele houten gebouwen (aardbevingbestendig), dus alleen een soort van klappertjes is op straat toegestaan; “waterverf” zou Wim Sonneveld zeggen. Je mist het op straat feliciteren van elke willekeurige voorbijganger met het nieuwe jaar, al dan niet geinspireerd door overvloedig gebruik van alcohol. Het is ‘not done’ hier.

Aangezien wij vroeger niet bepaald in het geld zwommen, bleef het vuurwerk beperkt tot een enkel rotje en sterretje, hetgeen betekende dat wij onze eigen pret moesten organiseren. En dat deden we, hard rennend met opgerolde kranten die als fakkel dienst deden. Als je niet hard genoeg rende, dan doofde de opgerolde krant en dan kon je met je koude tengels van voor af aan beginnen. Kwade tongen beweren dat ik mijn snelheid als rechtsbuiten aan voornoemde fakkelraces te danken heb.

Al doende wisten we ook nog even de etalage van Sanitas te verbouwen. Via de kleine ventilatiegaatjes konden we precies met een dun takje de diverse uitgestelde potjes en andere geheimzinnige hulpstukken omver duwen. Dikke pret (voor ons). De oudere jongens die vaak bij cafetaria Jero uithingen (mijn moeder verbood me daar te komen) wisten ons te melden dat ze daar ook kapotjes verkochten. En als je dan vroeg hoe ze aan de maat kwamen, dan wisten ze met een stalen gezicht te zeggen dat ze dat deden middels de houten kut, maar dat je wel uit moest kijken voor splinters. Rode oortjes, maar je durfde niet aan je ouders te vragen of het wel waar was, een oorvijg kon immers zomaar in ontvangst worden genomen.

Onderstaande feestfoto uit 1960 geeft een goed sfeerbeeld van onze families in die jaren.

clip_image002

v.l.n.r. Oudere broer Aad, verloren neef Huib, diens toenmalige scharrel Joke, jongste broer Rob, onbekende poedel, stiefvader Jan, Tante Mies (moeder van Huib), mijn mammie (Jo) en uw scribent.

2 opmerkelijke zaken:                                                         1) waar was oudste broer Hans?                                        2) Aad en ik droegen een stropdas.

Nog even een sfeerfoto uit 1963 van de (inmiddels beroemde)Van der Poelstraat, oftewel, waar het allemaal begon.

clip_image004

Oog voor details: uw scribent zit daar op zijn Tomos (armeluis Puch, maar meer lijkend op het origineel destijds) en zijn jasje is van origineel Beatle snit (fluweel, kraag rond ingesneden).

Terwijl ik dit alles aan het pennen (nou ja) ben, speelt op de achtergrond mijn iJukebox met een shuffle van deuntjes uit de sixties (en soms eerder) tientallen jaren bestrijkend tot aan de Plain White T’s, waarvan ik het concert ga bezoeken met Astrid, als haar kerstkadovriend. Fillmore, 6 februari in San Francisco, en ik weet zeker dat ik “Hey there Delilah” luidkeels zal meezingen. Astrid kan zich alvast gaan generen.

clip_image005

Mooi toch hoe we goud van oud met high tech kunnen combineren; dit kerstkado’tje van Astrid maakt me een soort van hybrid.

Oh ja, zelf hebben we ons eerst gisteren laten verwennen bij Il Fornaio in Walnut Creek. Heerlijke lobster bisque, carpaccio en een pino grigio ter wegspoeling. Ivar en vriendje Jeremy hebben genoten (“this is fancy man”). Om 12 uur een flesje Veuve Clicquot brut soldaat gemaakt en Ivar met z’n 3 sleep over vriendjes een Marinelli sparkling apple cider. Life is good, zelfs zonder rotjes.

Vooralsnog ziet het er niet naar uit dat we Californie gaan inwisselen voor Nederland, maar, om voor de afwisseling eens met een liedje af te sluiten, het blijft kiele, kiele:

Torn Between Two Lovers