Nu we ruim een jaar in ons prachtige consulaat in San Francisco bivakkeren, 31e etage met sweeping Bay views, lijkt het gewettigd om te stellen dat we er een film van kunnen maken. 1 film? Nee, een serie!
In mijn verbeelding zit ik in het theater:
|
|
.png "clip_image001")
Starring Charlie Sheen as Consul General Bart van Bolhuis
Co-Starring Johnny Depp as Deputy Consul General Jaap Veerman
Also starring in alphabetical sequence:
Jessica Simpson as Area Director Lisette Gieling
Bruce Willis as International Trade Director Peter Laanen
Sandra Bullock as Scientific Attache Bianca Oudshoff
Een waar gebeurd verhaal; luister en huiver! Zo kon het gebeuren dat er begin dit jaar de dreiging ontstond van besmetting met open TBC op onze etage. Geen sinecure, maar we hebben met veel mensen te maken.
De manschappen van de San Francisco GGD werden opgetrommeld om van alle personeelsleden van het consulaat een drietal buisjes bloed af te tappen voor onderzoek. Immers, wij waren de eerste schil die gecontroleerd diende te worden. Iemand besmet? Alle mensen waar die weer mee in contact was gekomen, enz.
Na uitkomst van de testresultaten bleek alleen ‘loser moi’ positief te zijn, hetgeen ik vooraf wist en ook gemeld had. Ik ben zo’n net na-oorlogskind dat gevaccineerd is en nu zijn hele leven er mee geplaagd wordt. De stem die mij dit mededeelde had daar niets mee te maken en verordonneerde mij om me donderdag 13 januari te vervoegen ‘at the TB control counter at San Francisco General Hospital’.
Vrienden en vriendinnen; ik begrijp dat er reeds vele series op de buis verschenen zijn met als tite l“(Vul in stad) General Hospital” . Ik kan er nog een aan toevoegen.
Alhoewel er binnenin iets nieuws gebouwd wordt, geeft dit plaatje uit 1919 goed weer waar ik me moest vervoegen. Op het afgesproken tijdstip meldde ik me monter bij het TB loket op de 4e etage. In de rij staand deed het me goed om te constateren dat er speciale ventilatoren waren aangebracht om de lucht te zuiveren. Het was nodig.
De vriendelijke Hispanic mevrouw achter het loket registreerde me en verwees me naar de roentgenafdeling in het hoofdgebouw om een borstfoto te laten maken. 10 minuten later, in de stromende regen, kwam ik daar aan, waar men mij registreerde. Na circa een half uur werd ik naar de roentgen apparatuur geleid, samen met een halve zool zonder tanden en een invalidenstok. Bijna mocht ik het kamertje in….nee….sorry, nog 2 voor je. Okay, plaatjes van San Francisco aan de kale wanden bewonderd, halve zool sloeg met stok links en rechts op de stoelen en de Aziatische mevrouw naast hem nam de benen, haar verfomfaaide onderbroek vormde het middelpunt van de gapende opening aan de achterkant van de ziekenhuisjapon.
Inmiddels werd er ook een gevangene in duidelijk helder oranje binnengekruid door een agent. Dit deed de halve zool goed: “what did he do, what did he do?”. De cop negeerde hem. Yeah, ik mocht het kamertje binnen en binnen 5 minuten was dat gedeelte van het proces afgerond. 10 minuten teruggelopen naar het TB gebouw.
Bij de lift aangekomen, ook uit 1919, trof ik daar 2 Afro Amerikanen aan die stevig aan het roken waren en onverstaanbare taal uitsloegen; ik besloot om naar de 4e etage de trap te nemen (had Bruce Willis nooit gedaan). Aldaar aangekomen kreeg ik nr. 18 uitgereikt en het verzoek om maar weer in de wachtkamer plaats te nemen. Nr. 18 was goed voor wederom anderhalf uur wachten. Nadat de dokter mij indringend had ondervraagd over drank-, rook- en andere gewoonten, moest hij tot zijn teleurstelling constateren dat mijn longen er uitzagen als blaasbalgjes. Toch probeerde hij me nog ‘just to be sure’ een kuurtje van 6 maanden aan te smeren. “I don’t think so” baste ik (Bruce Willis was terug). Overigens heb ik te doen met al die mensen die of onderverzekerd zijn of helemaal niet. Ze liggen uren te wachten op een brancard in de tochtige gangen tot ze geholpen worden. Mensonterend soms.
Voorgaande procedure had ik ruim 5 jaar geleden ook reeds ondergaan ter verkrijging van mijn green card. Evenals een HIV test. Indien je permanent in de V.S. wenst te verblijven, dan moet dat. Uiteraard had ik in de 7 jaar daarvoor al de hele Bay Area kunnen infecteren als ik positief was geweest. Wat dat betreft lijkt het nog steeds op de airport screening.
Al rijdend naar de volgende afspraak gaapte het grote billboard van iTunes me toe; de Beatles, nog even groot als toen ik opgroeide, het leven is goed.
Comments are closed.