In de ongein die wij veelal aan tafel uitkramen tijdens ontbijtjes, danwel tijdens de vele avondmaaltijden, spelen gezegdes/spreekwoorden een grote rol. Zaken die wij (vooral ik) tot groot genoegen van de jongens nogal eens mogen verminken.
Voorbeelden: Wie een kuil graaft voor een ander, is niet te lui om te werken. Zoals mijn vader thuis vloekt, vloekt-ie nergens. Beter een scheet in de hand dan de lucht van tien (een knaller), etc. Een gezegde waar de jongens vooral veel baat bij hadden (in hun ogen) en te pas en te onpas gebruikten als ze iets door welke omstandigheid niet hadden kunnen doen:
Wanneer Astrid eens mocht uitvallen wanneer Kaj het gras niet gemaaid had, dan rolde “het concert” vloeiend zijn mond uit. Deze week kreeg het gezegde echt betekenis voor hen. Wegens Astrid’s trip naar Nederland (bruiloft zus Danielle en nu zwager Aldert), was er een totaal auto schema opgezet voor Ivar’s dagelijkse gang naar High School. Ik zou alleen inspringen wanneer er zich een calamiteit voordeed. Woensdag 21 september rond kwart voor 4 meldde Ivar zich met bevende stem: “papa, mijn vriendje z’n vader is vanmorgen plotseling dood gegaan”. “Ik kom er aan, blijf thuis, neem een kopje thee, ik ben er zo”, bracht ik er uit. De manier waarop Ivar mij omhelsde toen ik thuis aankwam, gaf weer hoe hij donders goed begreep wat door z’n vriendje heen moest zijn gegaan toen hij het nieuws over zijn vader kreeg. De jongens kregen ineens mee wat het gezegde echt betekende en dat niemand gespaard blijft. Immers, nog geen dag daarvoor had Ivar’s vriendje zich lovend over zijn knappe vader uitgelaten, West Point graduate en uiterlijk blakend van gezondheid.
Aangezien ik zo’n 20 jaar ouder ben, werd mij vriendelijk, doch dringend, gevraagd om op z’n minst de 100 te halen. Ik wees hen er op dat een dieseltje als ik weliswaar pruttelend op gang kwam, maar vervolgens de hele dag al fluitend door het leven gaat. Onder het motto “WTF” (The days after Tuesday) heb ik Ivar en Kaj donderdag tegen 11.30 van school gehaald en zijn we naar de laatste thuiswedstrijd van de Oakland A’s geweest. Het excuus; “tandarts”, niet helemaal gelogen omdat wij van menig wedstrijd naar huis zijn gegaan als een boer met kiespijn. Maar dit keer speelden de A’s met ons mee en versloegen zij titelkandidaat Texas Ranger met 4–3. Gisteren wonnen de Rangers de titel dankzij een zege van de A’s over de Angels zonder te spelen. “Het concert des levens” sloeg wederom toe. Het is ongelofelijk hoe je af en toe op je nummer wordt gezet door de dagelijkse omstandigheden.
Ondertussen vond er een trouwerij plaats in Mijdrecht waarvan de brandweer onderdeel uitmaakte, waarna vervolgens een groot feest uitbrak, althans zo te horen aan de stem van Astrid die mij dat rond 2 uur ‘s nachts (Vinkeveen tijd) kwam melden.
Foto: Wim van Wijk. De drie hoofrolspelers v.l.n.r. Willeke Alberti (“Morgen ben ik de bruid”), eh, Astrid, de gelukkige bruid Danielle en m’n (na 24 jaar) uiteindelijke zwager Aldert. Genereus gesponsord door Het Kruidvat.
Kortom vrienden en vriendinnetjes;
