Donderdag 13 september om 04.55, mijn favoriete moment van de dag, togen wij op pad naar SFO, San Francisco’s internationale vliegveld. Behalve bijrijder moi, bestond het gezelschap uit moeder Astrid en vriendin Michelle. De aandachtige Facebook lezer weet inmiddels dat wij zoon Kaj’s graduation van NAVY bootcamp te Great Lakes in Illinois gingen bijwonen.
Na een tussenlanding in Minneapolis, de staat met 4.500 meren, kwamen wij goedgehumeurd rond 14.30 lokale tijd in Milwaukee, Wisconsin aan, alwaar de kaashoeden en shirts van de Green Bay Packers foorball team ons tegemoet schreeuwden.
Voor slechts $24,95 mag u voor Jan Joker lopen met deze Green Bay Packers Cheese hat! Avis had onze Chevy al opgetuigd, waarna wij in donker, regenachtig weer onze weg zochten naar ons hotel, Courtyard by Marriott, in Waukegan. Nooit van gehoord? Wij ook niet! Bij binnenkomst viel het niet moeilijk om uit te vinden welk football team door hen gesponsord werd.
Juist, de Chicago Bears. Die avond speelden de Bears tegen…….de Green Bay Packers! Grote spanning derhalve! Denk aan 60.000+ enthousiaste fans. Wat men zegt over gastvrijheid in die contreien, klopt helemaal. Niets was hen te veel. Kamer te klein, minisuite zo geregeld, fototoestel achtergelaten in een taxi, zij zorgden dat het terug kwam. Super! Niet eens zo zeer voor de waarde van het toestel, meer voor het verlies van de vele onuitwisbare foto’s. Vrijdag 06.45, lekker uitslapen, in de shuttle naar de basis waar de graduation om 09.00 zou plaats vinden.
Ja, ze houden van ‘op tijd zijn’ bij de NAVY! Maar, wat een programma! Showtime! De diverse divisies marcheerden in, zo ook Kaj’s divisie, #294. Maar, waar was Kaj? Die 3e matroos van achteren, dat moet hem zijn, maar nee, zo dun, dat zal toch niet! Ha, het was Kaj wel, afgetraind tot en met, maar nog steeds met zijn duivelse gevoel voor humor.
Hugs galore over en weer, de liefde vloeide rijkelijk, het wegpinken van een traantje, en dan natuurlijk op de gevoelige plaat met de #1 vrouw in zijn leven, La Mama, en #2 vriendin Michelle:
Maar wacht, Sailor Kaj heeft inmiddels ook 3 strepen opgelopen (nee, geen Adidas, engerds):
Dat krijg je als je wat college jaren in de tas hebt en een EMT diploma. Hoorde een moeder tegen haar High School kid zeggen; “why don’t you have stripes?” Eh, ja….net uit High School, 18 jaar en geen enkele ervaring.. Maar, zoals Kaj puntig opmerkte; “ook $200 per maand meer in de pocket!”.
Waar heb je trek in na 8 weken NAVY voer? Steak, yes Sir! Op jacht naar een steakhouse, en het werd The Lone Star Steakhouse, hoe toepasselijk, zijn volgende lokatie is immers San Antonio in Texas. Galant gedrag en beheerst eetpatroon mogen als buitengewoon positieve producten van het bootcamp beschouwd worden, de deugniet kwam diezelfde avond met wat mede ‘sailors’ weer om de hoek kijken. Immers, om 19.00 moest men weer terug zijn bij het Recruit Training Command. Meer hierover later. Na onze lunch besloten Astrid en ik de jongelui wat tijd aan zich zelf te gunnen, zolang dat witte uniform maar onbesmet blijft! Daar zijn die NAVY mensen heel strikt op. 17.00 zijn we weer terug in het hotel, waarschuwden we nog. Prima bal. Per ongeluk een ongelofelijk mooi plaatsje gevonden, Lake Bluff, met een te gek romantisch Italiaans restaurantje, met terras. Daarna Kaj bij de hoofdpoort afgezet:
Deze column zou te lang worden als we de vrijdag beschrijven toen we naar Chicago reden om daar op Midway Airport afscheid te nemen van Kaj, onderweg naar zijn missie in San Antonio, Texas. Nimmer hebben wij door zo’n lange straat van ellende, armoe en wanhoop gereden als Cicero Avenue in Chicago. 20 kilometer, en af en toe leek het wel een oorlogsgebied. In de volgende Luim meer hier over. In de tussentijd liet ik me gaan van vreugde en deed een horlepiep met de Blues Brothers:
Astrid tegen Michelle; “ach, ik laat hem maar”.
Comments are closed.