Month: January 2013

Woensdag kreeg ik een telefoontje van oudste zoon Rick; “gefeliciteerd met oma”. Rick heeft veel mooie en leuke momenten bij Oma Laanen (mijn moeder dus) mogen beleven en meende dat de 100-jaar markering wel een mijlpaal was om bij stil te staan. Ik vertelde hem dat dit ook de geboortedag was van Astrid’s vader Toon, die te jong overleed, en dat ik in mijn column een stukje wilde schrijven. Bij deze dus. 1913 was niet alleen het jaar dat het Nederlands voetbal elftal voor het eerst in de geschiedenis van Engeland won, maar ook het jaar dat Johanna (Jo) Antonia Korff in Vlissingen geboren werd:

Vlissingen werd al snel verruild voor Rotterdam, waar de arbeidsomstandigheden gunstiger waren voor de kleine ondernemer; Schoenmaker Korff. M’n moeder groeide op tot een aantrekkelijke jonge vrouw:

Oktober 1936, staand naast Tante Cor. Ondanks de moeilijke tijden, aanloop naar de 2e wereldoorlog, had ze aan mannelijke belangstelling geen gebrek, hetgeen uiteindelijk resulteerde in het huwelijk met mijn vader (met dezelfde naam) Jacobus, Petrus, Johannes Laanen:

M’n broers Hans en Aad kwamen ter wereld gedurende de oorlogsjaren in het zwaar gehavende Rotterdam, ik volgde ruim een jaar na de bevrijding. Tragedie bleef haar niet bespaard; nadat ik op 5-jarige leeftijd difterie opliep, een van de meest voorkomende doodsoorzaken bij kinderen voor vaccinatie, en dat overleefde, kon dat niet gezegd worden van mijn zusje Mieke, die op 3-jarige leeftijd overleed.

29 oktober 1951 was een zwarte dag voor Moeder Jo. Tot op haar sterfbed in 1998 heeft ze dat met zich meegedragen. Toch, ondanks al het verdriet en drukte, kon ze zich ‘vergeten’ in het schrijven voor de club van Zeeuwen in Rotterdam, “Zeelandia”, en voor het Charlois’ kinderkoor “Sylva”. Ze schreef de Nederlandse tekst voor ‘Ali Baba en de 40 rovers’.

Haar 5e kind, Rob, was weliswaar geen meisje, maar wel een hele lieve zoon (en broer voor mij). De moeilijke tijden begonnen pas echt voor haar toen mijn vader overleed:

Als kleine zelfstandige liet hij weinig achter en de sociale opvang was dermate schamel voor een weduwe met 4 zonen, dat haar niets anders overbleef dan zoveel mogelijk werkster klusjes bijeen te scharrelen. Alleen op die wijze kon ze de eindjes aan alkaar knopen. Een broodje kroket was een waar feest! In het voorjaar van 1961 leerde ze Pa Jan (Buijs) tijdens een feestje in de Sint Mariastraat in Rotterdam beter kennen, en gloorde er een betere toekomst. Gewoonte getrouw had ik naast m’n moeder plaats genomen:

Ik hield van dat mens, zeker weten. Mijn broer Rob heeft tijdens hun 25-jarig “Lief en Leed” feest daar een passend gedicht op geschreven dat ik aan het eind weer zal geven. We hebben in ieder geval als jongens in de Pa Jan periode vele mooie feesten mogen meemaken, want niets was te dol, ook niet wat betreft de kleinkinderen. Pa Jan liet zich zelfs Pa Laanen noemen! Begin 1986 vroeg producer Hans van Hemert mij een tekst te schrijven voor de groep Vulcano op een door hem geschreven melodie, met moederdag in gedachten. Met mijn moeder in gedachten schreef ik het volgende refrein: “Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht, lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, een gedicht, m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar, als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar, lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar”. De aandachtige lezer begrijpt het; schuldgevoel omdat je te weinig aan je moeder aandacht geeft! Kort daarna viel de groep Vulcano uiteen, hetgeen als niet gerelateerd beschouwd dient te worden. M’n moeder zei alleen maar; “heb ik echt zoveel rimpels, dan?”.

Ma Jo en Pa Jan hebben zich gereed gemaakt voor een feestje.

Ma overleed in 1998, een jaar na Pa Jan, en zelfs de laatste weken in haar vertrouwde Wijnkade apartement werden nog een feest. Tijdens het WK 1998 fleurde ze op en toen Nederland met 5-0 van Zuid Korea won, 20 juni, nam ze er een extra neut op, en stak ook nog een paffertje op. 24 juni, op 85-jarige leeftijd om 16.04 sloot ze haar ogen, en alle familieleden die er toe deden waren er bij. Al schrijvend duiken er nieuwe herinneringen op, en ja er waren pieken en dalen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dermate goed dat ik altijd met een zeer warm gevoel naar haar beeltenissen kijk. Hier is het gedicht van m’n jongste broertje en schrijver www.roblaanen.nl

Als gemeld in de vorige Luim zaten we gekluisterd aan de buis en voelden ons als de San Francisco 49ers fans in Atlanta:

Football is een spelletje dat je moet begrijpen, maar als huiskamersport op groot beeld zeer vermakelijk. En, je kan eens op je gemakje gaan plassen, een snack verorberen en een pilsje naar binnen slaan! Het feit dat een Bay Area team zo ver reikt speelt natuurlijk ook een belangrijke rol. Inmiddels geeft de TV aan dat de Atlanta Falcons thuis in Atlanta 34 maal gewonnen en slechts 8 keer verloren. De 49ers daarentegen hebben 5 keer achter elkaar uit verloren. De laatste overwinning was 8 januari 1989.

De Falcons snijden in het eerste kwartier als een heet mes door de boterdefensie van de 49ers en komen met 17 – 0 voor. De snacks in San Francisco worden al terzijde geschoven. Dan staat rookie quarterback Colin Kaepernick op en de 49ers zijn ‘on a roll’ en winnen uiteindelijk met 28 – 24. Volgende week om de Superbowl tegen de Baltimore Ravens; pikant feit (nog nooit gebeurd) het wordt broer tegen broer, Baltimore heeft John Harbaugh als coach en de 49ers Jim harbaugh. De ouders hebben besloten thuis te blijven en voor de TV het spektakel aan te zien!

Mocht ik vorig jaar van de daken schreeuwen dat Ex’pression College graduate Alex Henning een Oscar gewonnen had voor de visual effects van ‘Hugo’, dan moet ik nu tot mijn diepe droefenis melden dat 2 van mijn graduates binnen een week het leven gelaten hebben. Mid dertigers, waarvan een van Klas 1; studenten die je nimmer meer vergeet en volgt op de sociale media. Wellicht was van een van hen zijn profielfoto wijziging van vorig jaar 24 december (Christmas Eve) aanleiding tot zorgen, maar dit zag niemand aankomen, ook omdat Dan bekend stond als bedenker van ‘practical jokes’.

RIP Daniel Jenkins (Sound) en Damian Gregg (Visual Media).

Winged_Devices

Een van Damian’s eerste animatie filmpjes was ‘Winged Devices’. Wat een talent!

San Francisco staat weer eens een keer in vuur en vlam; gaan de 49ers naar de superbowl?! We hebben het over die andere uiterst populaire Amerikaanse sport; American Football. Vraag me niet waarom het football heet terwijl het merendeel met de hand gespeeld wordt, neem het voor wat het waard is.

Winnen de San Francisco 49ers morgen in Atlanta van de lokale Falcons, dan hebben zij het liga (NFC) kampioenschap te pakken. Dat betekent dat ze 3 februari in New Orleans om de Superbowl spelen tegen de winnaar van die andere liga (AFC), de Baltimore Ravens of de New England Patriots.

De spelers zijn er klaar voor, en San Francisco ook. Weer een wereldkampioen in de City (je telt pas mee als je in deze omgeving San Francisco zo noemt) na de Giants! Awesome! Voor de nieuwsgierigen onder ons; de 49ers hebben hun naam te danken aan de goudkoorts die avonturiers in 1849 naar San Francisco bracht. Ook grappig; dit is zo belangrijk voor New Orleans dat ze hun wereldberoemde Mardi Gras (carnaval) parade er een week voor verzet hebben. Totaal in andere gedachten verzonken schoot ik van de week dit plaatje vanaf het kantoor van de Consul Generaal. Brutaal? Welnee, het was rond de klok van 06.30 (geen hond in het gebouw) en Bart was zowiezo in Nederland voor de ambassadeurs conferentie.

Dit is een kijkje op de East Bay, Oakland aan de overkant dus. Het merkwaardige is dat ik plotsklaps dacht aan een reklame die ik net buiten het gebouw gezien had, en die me zo deed denken aan m’n goede makker Jan Abbing, oftewel de Nederlandse Country ster JJJohns. Sentimentele zak die ik ben, nam ik me voor om na de lunch even een iPhone opname er tegenaan te gooien:

Freaky Fast….eh….nee. Freaky Good…..zeker weten. Jan is met vrouw Marja (manager, geluid en licht) naar Portugal vertrokken, treedt een aantal malen per week op en leeft met Marja een ‘happy life’.

Wil je een super vakantie in Portugal (Faro) beleven bij een van de leukste paren die ik ken; op zeker naar Jan en Marja gaan. Astrid en ik hebben er een drietal jaren geleden ook een machtig mooie tijd beleefd. Aan een ander gelukkig front in San Antonio, Texas, mocht Navy zoon Kaj zijn corpsman diploma in ontvangst nemen:

Corpsman is een medische specialist en op sommige boten, of bij de mariniers, zijn zij de enige deskundigen aan boord. Met trots mag Kaj nu dit insigne opspelden:

En dat werd natuurlijk plechtig gevierd!

Morgen vertrekt hij naar San Diego, Californie, grenzend aan Mexico, voor een tweetal maanden mariniers opleiding. Eindelijk gaat hij een beetje qua fysiek mijn kant uitkomen! De andere heertjes houden zich met skieen bezig, en voetbal, natuurlijk. Wat een leven! Het consulaat gaat volgende week een spannend weekje tegemoet met het bezoek van een Amsterdamse delegatie o.l.v. Loco Burgemeester Gehrels en het bezoek van ambassadeur Bekink. Tevens begint morgen de Fancy Food Show (de 49ers game gaat gewoon door) en hebben sommige mensen a.s. maandag vrij vanwege Martin Luther King jr. Day. Never a dull moment people! Inmiddels is Astrid een paar uur geleden aan een 24 uur shift begonnen. Ik voelde me een beetje schuldig toen ik aan m’n stroopwafel knabbelde. Voor haar een liedje van de Amazing Stroopwafels:

Oude_Maasweg

Een liedje dat me doet denken aan de stad van m’n geboorte en tevens een liefdesliedje (Ik een sentimentele oude zak, hoe durf je!).

Even nadat Ivar de ouderlijke woning rond 07.15 verlaten had om naar Northgate High te gaan, hoorde ik buiten krassende geluiden. Onverschrokken stormde ik naar buiten, honkbalknuppel in de hand. Tja, daar stond een stomverbaasde Ivar iets te doen dat hij in z’n jonge chauffeursleven nog niet gedaan had; z’n voorruit schoonkrabben.

Met een onidentificeerbaar roze hulpmiddel gaf hij “Califonia Dreaming” een onverwachte wending. Parallel aan deze vorst aktiviteit stond Kaj z’n mannetje in een operatiekamer in San Antonio, Texas:

Als ik zo de facebook reakties mag geloven, dan kan Dr. Kaj op een behoorlijk aantal vrouwelijke patienten rekenen. Bofkont! Hoewel, ook een aantal mannelijke reakties logen er niet om! Omdat deze week een wirwar van gebeurtenissen behelsde, nog even iets dat er ook niet om loog. Pepernoten! Astrid was aan de slag gegaan met het pepernotenbeslag. Het resultaat:

Pepernoot a la discus! Een pepernoot was goed voor een cholesterol inname die zijns gelijke niet kent! Gezien de reakties op mijn gespleten aanwezigheid op het consulaat (op de stoel van de Consul Generaal maar liefst!), onderstaand de situatie vanaf mijn bureau:

Kijk eens hoe Heineken uit alle hoeken en gaten tot mij komt! Uiteraard ben ik dol op reakties naar aanleiding van mijn gekrabbel; maar Paul Claessen uit Florida maakte het wel bont toen hij vorige week reageerde in de ‘comment’ sectie in de blog ruimte. Niet alleen corrigeerde hij mij op onterechte wijze, maar hij maakte het nog erger door een plaatsnaam in Nederland te verbasteren. Nadat hij twee dagen gebroed had op een antwoord, besloot hij mijn Rotterdamse achtergrond te blameren, terwijl hij ook nog zijn Amerikaanse vrouw, onschuldig als zij is, in de strijd wierp. Ik aanvaard dit als een soort van verontschuldiging en ben best bereid zijn Rotterdamse YouTube link hier weer te geven.

De_Rotterdammert

Nou, op het laatste moment hebben ze het toch voor elkaar gekregen dat de V.S. niet weer in een recessie belandde. Eindelijk vonden democraten en republikeinen elkaar weer eens; twee polariserende partijen die dit land bijna onbestuurbaar maken. Omdat er hier en daar onverdiende complimenten gegeven werden, kon ik m’n lachen niet bedwingen toen de volgende quote onder m’n aandacht kwam: “Het Huis van Afgevaardigden complimenteren voor dit compromis, is hetzelfde als een brandstichter een compliment geven omdat hij zijn eigen brand gedoofd heeft.” Hilarisch.

Wij zijn meer met een alcohol klif het nieuwe jaar ingegaan, zij het unaniem, om 12 uur onderstreept middels het nuttigen van een overheerlijke Dom Perignon Vintage 2003, met de complimenten van Antwan en Jill. Parallel aan deze midnachtelijke aktiviteiten liep Ivar met een tweetal kornuiten de traditionele Crystyl Ranch onderbroeken race. En, natuurlijk, nog grappiger vrienden hadden hun kleren verstopt:

Beteuterd meldden de heertjes zich omdat het buiten nogal fris werd. In het midden onze tijdelijke 4e zoon in de V.S.. exchange student Jesus, en ja, met kerstmis tot ons gekomen! Kleren gevonden in geparkeerde auto, eind goed, al goed. Wederom parallel vierden Bo-Peter en Kaj met hun vriendinnen de jaarwisseling in Oakland’s Oracle Arena, waar ‘neef’ Ferry Corsten, wereld DJ, zo’n kleine 20.000 mensen vermaakte.

Zouden ze het naar hun zin hebben?! En dankzij mijn oudste vriend in dienstjaren (50, hallo) Martin Corsten, die Ferry ondersteunt in zijn imperium, hadden de heertjes backstage passen en kon Bo-Peter on stage met Ferry de nieuwjaars count down geven:

Dat is nog eens indruk op de vriendin maken!

Omdat Ferry gewoon zichzelf is gebleven, zonder enige sterallures, kon ik het niet nalaten om zowel Martin als Yvon (zangeres van o.a. “The French Song”) een compliment te maken hoe ze hun kinderen opgebracht hebben. Zal wel dat Rotterdamse zijn; niet lullen maar poetsen! Ter afsluiting iets dat ik tot dusver niet ter berde heb durven brengen omdat ik klaarblijkelijk onze Consul Generaal, Bart van Bolhuis, de stuipen op het lijf heb gejaagd. Even voor de kerst kwam hij langs mijn kantoor (een deur voor het zijne) toen hij als door de bliksem getroffen bij de ingang van zijn eigen kantoor bleef staan. Hij zag mij zowel op zijn stoel zitten als op de mijne! Hij heeft daar een foto van genomen en ik ben benieuwd wat de trouwe lezer van dit mysterie vindt!