Month: January 2014

Lijkt wel een beetje op een Beatles nummer; toch?! De bron van deze zin komt voort uit mijn zucht om te bewaren wat er in mijn leven zo al gebeurd is. Waarom? Ooit ben ik er mee begonnen om bij te houden wat ik in analyse gesprekken (programmeur/analist Laanen) bij clienten toezegde. Helaas kwam soms hetgeen ik opgeschreven had niet overeen met wat ik me kon herinneren. Een goed geheugensteuntje, dus. Later gebruikte ik het ook in columns die ik o.a. schreef voor het automatiseringsweekblad “De Automatisering Gids”. Nadat ik een en ander geordend had begin dit jaar, bleek ik mijn agenda’s bij te hebben gehouden sinds 1974:

De week van 21 januari 1974 begon met twee dagen Honeywell Bull programmering bij Koen Visser (bami) in Oud Beijerland en van woensdag tot en met vrijdag was ik aan het testen in Sittard bij het lokale ziekenhuis, alwaar ik de nacht doorbracht in een nauw ziekenhuisbed. Het voetbalseizoen 1973-1974 bracht ik eenmalig door bij SV De Pioniers in Hillegersberg. Na een conflict met de toenmalige Alexandria coach had ik besloten om mijn oude coach, Nico Staneke, te volgen naar SVDP, RVB Hoofdklasser, maar nimmer in de KNVB, de ”grote” bond, gespeeld. Ook hadden mijn toenmalige vrouw en ik een huis in Zuillichem (Bommelerwaard) gekocht om onze kinderen, Rick en Nicole, op te laten groeien in een meer landelijke omgeving. Kortom, met een drukke loopbaan, een huis in wording en geen tijd om te trainen, zat ik de eerste helft van de competitie meer op de bank dan in het veld. Maar dit is wat een goede trainer uit je kan krijgen, Staneke, met wie ik bij Alexandria twee maal kampioen was geworden, wilde dat ik de laatste wedstrijden linksbuiten zou spelen en alles uit de kast zou gooien. We moesten al die wedstrijden winnen om te promoveren. En aldus geschiedde. De allerlaatste wedstrijd, tegen ROGA, die aan een gelijk spel genoeg hadden om te promoveren, maakte ik een van de mooiste doelpunten uit mijn amateur carriere; vanaf 30 meter pegelde ik de bal in de kruising. Geluk? Hoe kom je er bij! We wonnen uiteindelijk met 2-1 in een seizoen waar SVDP ook haar 40-jarig bestaan vierde. Maling had ik aan de opmerking in de krant van “die kale speelt heel goed”. Haal me maar uit onderstaande foto!

Een ding weet ik zeker, de maandag na de wedstrijd, en het feest, kon ik bijna niet meer lopen van de spierpijn en de inspanningen. Coach Staneke had inderdaad alles uit me geperst met zijn allerlaatste peptalk. Gisteren, een sprongetje van 40 jaar, zat ik met de oprichters van Authasas, een bedrijf dat zich in de Valley gaat vestigen, en collega Jasper Smit, een genoegelijk wijntje te drinken bij “Murphy’s Pub”. Waar anders?! Stipt om 6 uur wilde ik vertrekken om nog een stuk van Ivar’s wedstrijd mee te maken. Ivar verwachtte in ieder geval in te vallen als doelman, ook al omdat de laatste wedstrijden verloren waren gegaan en de coach hem als voorbeeld had gebruikt qua inzet. 17.50 krijg ik een SMS van Ivar; “ik start”. Als de sodemieter mijn chardonneetje naar binnen geslagen, de rekening achtergelaten en de file ingerost. Bij de laatste noten van het Amerikaanse volkslied parkeerde ik de auto en zodoende miste ik slechts een minuut. In het kort; de Northgate Broncos wonnen met 6-0, keeper Laanen kopte nonchalant een balletje voor een inkomende speler weg, had een paar goede saves en na de wedstrijd had hij een glimlach op zijn gezicht van oor tot oor. Z’n eerste shut out! Wellicht is hij iets minder getalenteerd dan de eerste doelman, maar zijn inzet en leiderschap wonnen het voor deze wedstrijd! Maar ja, vroeg geleerd, is oud gedaan! Waar andere kinderen met schepje en harkje bezig waren, oefende Ivar met de bal!

Toch nog even iets over ons weekend in San Diego, ook al omdat er zo’n echt Amerikaanse dieren, met name honden, verkleed wedstrijd plaats vond. Wat denk je hier van?

En al slenterend door San Diego kwam deze hond bestuurde auto ons tegemoet:

In de tussentijd is Astrid levens aan het redden in het niet ongevaarlijke Richmond, waar een pooier gisteren zijn auto’tje, inclusief invalidensticker, keurig parkeerde bij de EHBO om een hoofdpijntje te laten behandelen:

Het is een hondenleven, en een roeping. Daarom ter afsluiting een ode aan alle honden en hondjes:

HOW_MUCH_IS_THAT_DOGGIE?

 

We hadden de afgelopen week weer briljant weer. 20 – 24 graden Celsius, en donderdag/vrijdag tijdens mijn trip naar LaLaLand zo’n 26 graden. Keerzijde van de medaille: waterschaarste, dus dreigende rantsoenering, en totaal gebrek aan sneeuw in in ski ressort Lake Tahoe.

Lang leve de sneeuw kanonnen! Nou ja, we nemen het slechte met het goede en gooien de korte broek nog maar eens een keer in de was! Thuis vangen we, onder streng toezicht van Astrid, al sinds jaar en dag het douche water op voordat het een aangename temperatuur bereikt. De planten zijn er blij mee! Donderdag dus op pad naar Los Angeles vanwege de volgende uitnodiging, waar ik ook een steentje aan mocht bijdragen:

Altijd een ervaring om in LaLaLand te mogen zijn, waar de taxi van het vliegveld naar het hotel vice versa meer kostte dan mijn vliegticket! Om 15.30 kroop het verkeer om en rond L.A. al in een slakkengang voort en na zo’n anderhalf uur bereikte ik mijn hotel, doordrenkt van het zweet, dankzij een taxi zonder airco en een total ongeinteresseerde chauffeur. Maar, het hotel, Le Petit Ermitage, was een plaatje met een dakterras om te zoenen.

En, natuurlijk, ook daar weer een Nederlander die druk heen en weer ijsberend een deal aan het afsluiten was. Nadat we hem mededeelden dat we het gesprek in zijn volledigheid opgenomen hadden, stemde hij er mee in om met ons een glaasje tomatensap te drinken, waarna hij uitlegde wanneer hij zich in L.A. ging vestigen. Relaties winnen doe je altijd en overal! Vervolgens vertrokken we naar het chique Peninsula Hotel in Beverly Hills, waar de’ fine fleur’ van L.A./Hollywood bijeenkwam –“Hallo Rutger Hauer”- om de opening van de Van Gogh Edition bij te wonen. Openingswoorden van Diederick van Eck, verantwoordelijk voor dit evenement en een der grote mannen achter de Broadway show “Soldaat van Oranje”, en onze Honorair Consul Jan van Tilburg, de beroemde architect, krikten het verwachtingsniveau behoorlijk op. Ik was een der gelukkigen die een realiteitskopie (3D achtig) schilderij mocht onthullen:

En je mocht er echt aan voelen! Inmiddels kwamen de hapjes in sneltrein door, waaronder, waarempel, bitterballen. Het ‘Prive’ gehalte ging omhoog en ik, moet ik bekennen, nam er ook aan deel. Ik kon het namelijk niet laten om een kiekje te maken van Prinses Anita, gezellig keuvelend met Diederick van Eck en diens vrouw Carla:

Links het gelukkige echtpaar Van Eck, daarnaast een glimlachende Prinses Anita. Tevens ving ik uit mijn ooghoek een blik op van de gereputeerde Nederlandse psychotherapeut Robbert Jan Schalekamp, die ook gewillig voor mijn ‘schilderij’ poseerde:

Wie o wie zou er vanmiddag weer bij hem op de divan gelegen hebben?! Tja, en van de weersomstuit, al was het alleen maar voor het nageslacht, werden prinses Anita en ik ook vastgelegd op de gevoelige plaat (klinkt lekker ouderwets, toch?!):

Leuk even gekeuveld en daarna weer een rondje gedaan. ‘Circuleren, mensen!’ Geweldige avond, met mooi afsluiting op het dakterras van Le Petit Ermitage met o.a. Diederick van Eck. Rap, rap teruggevlogen naar de Bay Area voor een gesprek bij Google waar ik helaas niets over mag melden. Hoewel, een ding wil ik wel prijsgeven; de Google toiletten:

Jeetje, elke stand en schoonmaakactie is mogelijk, evenals een warme bril. Dat is nog eens voor je medewerkers zorgen! Het consulaat werd mijn eindstation voor de dag, waar wij gedurende een lieve sessie, enigszins emotioneel afscheid namen van onze Public Diplomacy Lady Jennifer Katell. Na wat mooie woorden van Plv. Consul Generaal Ard van de Vorst, hield Jennifer het niet echt droog tijdens haar afscheid speechje, maar was dolblij met haar eigen Njintje.

Nou ja, zeg maar Nijn. Naast Nijn een boekwerkje waar alle medewerkers, dankzij onze eigen intern Marly, mooie herinneringen hadden vastgelegd. Zo, nou als de sodemieter de blog op mijn site zetten want Astrid en ik vliegen voor een lang weekend naar San Diego! Maandag zien we wel weer wat de boys van het huis hebben overgelaten. Happy Martin Luther King Day (= maandag) y’all.

Tijdens het potje voetbal van Ivar’s High School team, de Broncos, vroeg ik me af waarom er zo fantasieloos gespeeld werd. Nou heb ik me dat wel eerder afgevraagd, openlijk, maar dat kostte zoon Kaj’s plaats in het doel. De coach wordt niet tegengesproken, dat geeft onmiddellijk repercussies. Neem nu de volgende situatie uit een prachtig verleden (oude krantenfoto, geen topkwaliteit):

De rechtsback van Alexandria ’66, bijgenaamd Zoef vanwege zijn snelheid, raast hier zijn tegenstander voorbij na een perfecte pass van midvelder Ab Rond. Situatie waarbij de rechtsbuiten de plaats van de rechtsback inneemt en de midvelders opstomen om een afgeslagen bal alsnog er in te rammen.

Pass in de breedte, waarna de bal wordt voortgezet en daar staan, wonderlijk toch, linksback Theo Fransman en voornoemde rechtsback Zoef klaar om ‘iets’ met de bal te doen. Hun posities zijn vloeiend ingenomen door andere veldspelers. En dan kan het volgende gebeuren:

Inderdaad, dit is een waar gebeurd verhaal, want Zoef was ik. Ja natuurlijk, uit de oude doos en vroeger was alles zoveel beter! Maar waar ik me wel aan ‘stoor’, gelukkig met een Engelse voetbalcoach naast me, is het eeuwige gewissel. Om de paar minuten worden er nieuwe spelers ingebracht door beide teams die ook weer terug mogen komen. Zo krijg je natuurlijk nooit een goede eenheid op het veld. Als wij werden uitgewisseld waren we slecht aan het spelen of geblesseerd; geen tussenweg. En dan die fantasieloze vrije trappen, van zo’n 30 meter op het doel knallen. Geen overstapjes, tikje opzij, of wat dan ook. En dan een coach die echt verkeerde wissels maakt, het hart van de verdediging wisselt en vervolgens een goal om z’n oren krijgt; ra ra politiepet! Daarna krijgen de spelers bij tijd en wijle ongenadig op hun donder. En waarom kan dat? Omdat ze nergens echt heen kunnen, geen overschrijvingen of zo omdat clubvoetbal nu eenmaal ontbreekt. Kortom; het Amerikaanse voetbal heeft nog een hele weg te gaan om het volwassen te maken waar het jeugd betreft. Wel genoten van de overwinning van de San Francisco 49ers bij de Greenbay Packers bij een temperatuurtje van MIN 16 graden celsius. Hoezo aflassen? Hoezo korte mouwen?

49ers gaan door na een 23 – 20 overwinning naar de Carolina Panthers. Morgen dus. Ook konden we spreken van een geweldig Nieuwjaarsreceptie op het consulaat met, tromgeroffel, haring met de nodige uitjes, Lekkerrrrr! Het grootste nieuws was naturlijk dat Astrid officieel begon als full time paramedic, zij het in het niet ongevaarlijke Richmond, waar ze bij tijd en wijle schrijnende situaties aantreft. Het is een roeping, mensen! Uiteraard, besef ik, haar tweede omdat ze immers al 26 jaar met mij is getrouwd! Na deze vrolijke not kan ik nog mededelen dat alle kerstspullen opgeruimd zijn. Gelukkig maar want Valentijnsdag, oh nee Martin Luther King Day, komt er aan! Maak er wat moois van dit weekend!

Toch maar beginnen met iets dat je raakt; het overlijden van Phil Everly. Zoals ik kan zeggen dat ik met de Beatles en de Stones opgroeide, geldt dat ook voor Elvis en de Everlys. Een week of wat geleden toen de runner up van de ‘Prix de Pool de Concord’, Fred van Buiten, me bekampte, draaiden we nog ‘Temptation’ van hen in de poolkamer jukebox. Fred brak gisteren het nieuws, ook al omdat er soms iets vervelends gebeurt wanneer wij over sterren of aspirant sterren praten; ze piepen er plotsklaps tussenuit! Gelukkig staat prominent in de keuken jukebox tussen ‘Save The Last Dance For Me’ en ‘Het Dorp’ de dubbelhit ‘Ebony Eyes’ en ‘Walk Right Back’ van de Everly Brothers.

Snel maar even E2 en F2 gedraaid. Astrid en ik hebben ze een aantal jaren geleden in actie gezien bij een concert van Simon and Garfunkels, als surprise act. Zij waren immers het grote voorbeeld van S & G, die hun illustere carriere begonnen als Tom and Jerry! Even een overstapje naar een grote NL artist, DJ Ferry Corsten, die oud en nieuw als hoofdact Oracle Arena, de thuishaven van Oakland’s basketbaltrots, de Golden State Warriors, bespeelde. Wat een feest voor meer dan 15.000 mensen, en wie hadden VIP en backstage kaartjes? Juist, de heertjes Laanen met aanhang!

Michelle en Kaj onderweg naar het concert.

Bo-Peter bespeelt de meute! Helaas is zijn korte broek onzichtbaar!

En na afloop natuurlijk een drankje met cousin Ferry, immers, hoe lang heeft hij me wel niet Ome Peet genoemd? En waar is dat ooit begonnen? Juist, met de poging van vaders Laanen en Corsten om zich een plaats in de Nederlandse showbusiness te veroveren:

Een actie foto uit 1984 (als oprechte amateurs) met Martin Corsten in het midden en rechts Ferry’s moeder Yvon, die een hitje scoorde met haar versie van ‘Quand Le Soleil’. Onze laatste poging was bij de KRO in Hilversum die ons om bladmuziek vroegen… Wij kwamen om een cabaretstukje af te draaien; de heren Viet en Nam, ja, verzin het maar, het was de tijd van oproer. Nadat Jack Bemelmans ons uitwuifde met een “don’t call us….”, doopten we de KRO om in Katholieke Rot Omroep. We zijn er niet minder om geworden en koesteren nog steeds een warme vriendschap, die al meer dan 50 jaar bestrijkt. Heerlijke oudejaarsavond gevierd bij gastvrije vrienden in San Rafael en daar ook de nacht doorgebracht (was nodig!). Ik moet zeggen op nieuwjaarsdag mis je toch wel dat enigszins brakke gevoel na ‘the night before’ en de herstel champagne met goede vrienden en familie. Hebben we enigszins ingehaald met wat mimosa’s en de football kraker van de dag; Stanford versus Michigan State om de 100e Rose Bowl in Pasadena:

Kijk even onder op het scherm hoe Stanford favoriet was. Een record aantal fans in het stadion, 95.172, en een staalblauwe lucht die een graadje of 23 ondersteunde. Zo, effe lekker zitten om te kijken hoe Stanford Michigan in zou maken, en jawel, het stond 10-0 in no time. Dat was het dus, het ijzersterke Michigan won uiteindelijk met 24 – 20. Tranen in Stanford. Wij namen nog een oliebolletje. De komende maanden even in beeld gebracht: Astrid en ik Martin Luther King weekend (18 jan.) naar San Diego voor een lang weekend (ahum, een van mijn verjaardags kado’tjes). Zelf naar NL week van 24 feb. om Dutch Basecamp deelnemers toe te spreken, ondersteunen en begeleiden. Week van 10 maart naar Austin, Texas voor ondersteuning NL deelnemers aan South-By-South-West www.sxsw.com Week 17 maart begint de Game Developers Conference www.gdconf.com in San Franciso met een gazillion Nederlandse deelnemers. Support, baby, support. Ha, opstropen die mouwen! Ter afsluiting een blik terug, oftewel zo’n 45+ jaar geleden:

Links wijlen mijn vriend Aat de Boon met zoon Marco op z’n schouders (ook een Sparta fan) en ikke met zoon Rick, nu bareigenaar van De Beinse Zot. Mijn nichtje Monique (net zoals Ferry mijn neefje is) had op dia’s de foto’s staan die ik ongelukkigerwijs in het concert des levens verloren had. Tijdens mijn November trip, toen ik mijn oude ‘Boon’ vrienden in Helmond bezocht, kwam dit aan het licht. De schat heeft toen razendsnel een DVD er van laten maken. Zo hartverwarmend gaan we dus het Nieuwe Jaar in. Trouwe lezers; heb een fantastisch, liefdevol, gezond en succesvol 2014.