Lijkt wel een beetje op een Beatles nummer; toch?! De bron van deze zin komt voort uit mijn zucht om te bewaren wat er in mijn leven zo al gebeurd is. Waarom? Ooit ben ik er mee begonnen om bij te houden wat ik in analyse gesprekken (programmeur/analist Laanen) bij clienten toezegde. Helaas kwam soms hetgeen ik opgeschreven had niet overeen met wat ik me kon herinneren. Een goed geheugensteuntje, dus. Later gebruikte ik het ook in columns die ik o.a. schreef voor het automatiseringsweekblad “De Automatisering Gids”. Nadat ik een en ander geordend had begin dit jaar, bleek ik mijn agenda’s bij te hebben gehouden sinds 1974:
De week van 21 januari 1974 begon met twee dagen Honeywell Bull programmering bij Koen Visser (bami) in Oud Beijerland en van woensdag tot en met vrijdag was ik aan het testen in Sittard bij het lokale ziekenhuis, alwaar ik de nacht doorbracht in een nauw ziekenhuisbed. Het voetbalseizoen 1973-1974 bracht ik eenmalig door bij SV De Pioniers in Hillegersberg. Na een conflict met de toenmalige Alexandria coach had ik besloten om mijn oude coach, Nico Staneke, te volgen naar SVDP, RVB Hoofdklasser, maar nimmer in de KNVB, de ”grote” bond, gespeeld. Ook hadden mijn toenmalige vrouw en ik een huis in Zuillichem (Bommelerwaard) gekocht om onze kinderen, Rick en Nicole, op te laten groeien in een meer landelijke omgeving. Kortom, met een drukke loopbaan, een huis in wording en geen tijd om te trainen, zat ik de eerste helft van de competitie meer op de bank dan in het veld. Maar dit is wat een goede trainer uit je kan krijgen, Staneke, met wie ik bij Alexandria twee maal kampioen was geworden, wilde dat ik de laatste wedstrijden linksbuiten zou spelen en alles uit de kast zou gooien. We moesten al die wedstrijden winnen om te promoveren. En aldus geschiedde. De allerlaatste wedstrijd, tegen ROGA, die aan een gelijk spel genoeg hadden om te promoveren, maakte ik een van de mooiste doelpunten uit mijn amateur carriere; vanaf 30 meter pegelde ik de bal in de kruising. Geluk? Hoe kom je er bij! We wonnen uiteindelijk met 2-1 in een seizoen waar SVDP ook haar 40-jarig bestaan vierde. Maling had ik aan de opmerking in de krant van “die kale speelt heel goed”. Haal me maar uit onderstaande foto!
Een ding weet ik zeker, de maandag na de wedstrijd, en het feest, kon ik bijna niet meer lopen van de spierpijn en de inspanningen. Coach Staneke had inderdaad alles uit me geperst met zijn allerlaatste peptalk. Gisteren, een sprongetje van 40 jaar, zat ik met de oprichters van Authasas, een bedrijf dat zich in de Valley gaat vestigen, en collega Jasper Smit, een genoegelijk wijntje te drinken bij “Murphy’s Pub”. Waar anders?! Stipt om 6 uur wilde ik vertrekken om nog een stuk van Ivar’s wedstrijd mee te maken. Ivar verwachtte in ieder geval in te vallen als doelman, ook al omdat de laatste wedstrijden verloren waren gegaan en de coach hem als voorbeeld had gebruikt qua inzet. 17.50 krijg ik een SMS van Ivar; “ik start”. Als de sodemieter mijn chardonneetje naar binnen geslagen, de rekening achtergelaten en de file ingerost. Bij de laatste noten van het Amerikaanse volkslied parkeerde ik de auto en zodoende miste ik slechts een minuut. In het kort; de Northgate Broncos wonnen met 6-0, keeper Laanen kopte nonchalant een balletje voor een inkomende speler weg, had een paar goede saves en na de wedstrijd had hij een glimlach op zijn gezicht van oor tot oor. Z’n eerste shut out! Wellicht is hij iets minder getalenteerd dan de eerste doelman, maar zijn inzet en leiderschap wonnen het voor deze wedstrijd! Maar ja, vroeg geleerd, is oud gedaan! Waar andere kinderen met schepje en harkje bezig waren, oefende Ivar met de bal!
Toch nog even iets over ons weekend in San Diego, ook al omdat er zo’n echt Amerikaanse dieren, met name honden, verkleed wedstrijd plaats vond. Wat denk je hier van?
En al slenterend door San Diego kwam deze hond bestuurde auto ons tegemoet:
In de tussentijd is Astrid levens aan het redden in het niet ongevaarlijke Richmond, waar een pooier gisteren zijn auto’tje, inclusief invalidensticker, keurig parkeerde bij de EHBO om een hoofdpijntje te laten behandelen:
Het is een hondenleven, en een roeping. Daarom ter afsluiting een ode aan alle honden en hondjes:
