Month: September 2015

Na een bliksemtoer van mij, gevolgd door een inspektie toer van Astrid met het A-team (moeder Riet en zussen Danielle en Wendy), ging de kogel door de kerk, werd de teerling geworpen, oftewel, we hebben ons een watervilla aangeschaft. Jawel, zie onder ons drijvende paleisje:

Onze wensen zijn hiermee vervuld; op en aan het water, minstens twee badkamers en een goede gastenkamer. M’n liefje wat wil je nog meer?! Nu een paar saillante details; wanneer we er volgend jaar mei intrekken, markeert dat exact het 30-jarige jubileum van de vakantie die Astrid en ik voor het eerst gezamenlijk doorbrachten op het mooie Griekse eiland Corfu. 1986 was ook het jaar dat ze bij me introk…. In een watervilla in Wilnis! Dat zouden we later verruilen voor een prachtige woning aan de Stille Plas in…..Loosdrecht. 1986, het jaar dat Multi Function Computers naar de beurs ging en, later dat jaar, in de Ardennen uitbundig het 10-jarig bestaan gevierd werd met al het personeel en aanhang. Broer Rob, een der organisatoren, ontroert me hier met een spontane felicitatie:

Overigens is hij jarig vandaag, evenals mijn zwagertje en drinkebroer Jacco, maar dit terzijde. 1986, een jaar dat nooit meer uit ons geheugen gegrift zal worden! Temidden van al deze ontwikkelingen verkoopt Astrid rustigjes, maar zeer georganiseerd alles wat los en vast zit, maar wat wij niet mee willen verhuizen. Zo kon het gebeuren dat ze deze week, terwijl de mussen dood van het dak vielen, onze draaiende kerstboom verkocht voor maar liefst $75.

Een boom met veel herinneringen, dat wel! Een tevredener Astrid kan je dan ook na zo’n transactie niet aantreffen. En wederom wordt de plastic ziplog aangevuld met groene bankbiljetten. Donderdag j.l. ook een dag om niet te vergeten; Ivar werd officieel burger van de Verenigde Staten. Gezamenlijk met 1.047 medeburgers uit 93 landen, mocht gesproken worden van een mooie, plechtige ceremonie. Gelukkig heeft hij een Nederlands hart, alsmede een bijbehorend paspoort. Het mooiste vond ik eigenlijk de opmerkingen van een tweetal mensen die fijntjes opmerkten dat de door mij geplaatste foto aantoonde dat met name Sparta ook een belangrijke plek innam.

Zoals ze in honkbal zeggen: “good eye”. Na afloop was het een drukte van belang om in te schrijven voor het nieuwe paspoort en stemrecht.

Ik vertaal het niet, maar nog steeds houdt de V.S. deze slogan aan voor mensen die men als staatsburger aanneemt en ingegrift staat in het vrijheidsbeeld in New York:

"Give me your tired, your poor,

Your huddled masses yearning to breathe free,

The wretched refuse of your teeming shore.

Send these, the homeless, tempest-tost to me,

I lift my lamp beside the golden door!"

Moet zeggen dat er tegenwoordig wat meer bij komt kijken, zeker wanneer ik kijk naar het aantal checks dat ik uitgeschreven heb, alsmede het ingevulde pak aan formulieren! Maar, verdeeld over elke ‘star and stripe’ valt het wel mee!

Nu mijn speciale afgevaardigde Astrid vanavond terugkeert uit de Lage Landen met haar bevindingen over de door mij geselecteerde woningen, gaat het serieuze werk beginnen; BIEDEN! Zoals immer deed ik de grove lijnen (“ziet er goed uit”), maar kon simpele vragen als “hoeveel pitten heeft het kookstel”, en “wat is de kleur van het tapijt in de slaapkamer”, niet of nauwelijks beantwoorden. Daar is, in mijn geval, een vrouwenhand voor nodig, en verassenderwijs kwam daardoor een andere keuze tot stand. Afhankelijk van het onderhandelen, natuurlijk, want deze jongen heeft nog een paar andere keuzes op Funda vastgezet. Nog even terug naar mijn NL trip met wat saillante details. Kent U dit etablissement?

Juist, het Conservatorium Hotel in Amsterdam. Awel, daar had deze jongen dus een tweetal afspraken, evenals voorgaande jaren, en kwam trots met schoomoeder’s Nissan Pico voorrijden bij de Valet Parking. De livreier die me begroette vroeg me op, moet gezegd, keurige toon “of ik wel wist hoeveel dit ging kosten”. Ook niet op m’n mondje gevallen repliceerde ik; “veel, maar was ik wellicht vorige keer met m’n andere auto?”. Enigszins beschaamd nam hij de sleutels in ontvangst en parkeerde de Nissan Pico tussen een Jaguar en een dikke Mercedes. Ja, ja, de kleine man maakt wat mee! En nog een mooitje voordat ik terugkeer naar m’n reguliere programma. Deze jongeman, John Scanlon, die 7 jaar voor me gewerkt heeft bij Ex’pression College in Californie, zag op de sociale media dat ik in en rond Amsterdam aan het opereren was en schreef me de volgende PM op facebook:

“Captain. If you happen to make it through Amsterdam let me know. Will be here for work until sept 16. Hope all is well!”

Helaas, daar was geen tijd voor. Maar, het volgende ongelofelijke gebeurde terwijl ik stopte voor een zebrapad in de buurt van het Heineken complex; daar stak John Scanlon over! Uiteraard riep ik luid zijn naam en even verrast als ik begroetten we elkaar, waarna een ongeduldig toeterende Amsterdammer me tot doorrijden maande. John schreef het volgende op facebook:

John Scanlonto?Peter Laanen

September 7 at 9:10am ·

Well that was interesting. The Captain is everywhere. Thanks for not running me over.

John in z’n element bij Ex’pression, waar het allemaal voor hem en mij begon in Californie:

Nu we het toch over muziek hebben:

Johnny Cash – San Quentin (Live from Prison) – Duration: 3:07.

Juist, daar waar onze hoogstwaarschijnlijk onschuldige Nederlander Jaitsen Singh zijn tijd doorbrengt. 31 jaar in het gevang, waaronder ook nog in Folsom Prison, waar Johnny Cash ook nog een opwekkend liedje over geschreven heeft.

Een andere wereld mensen! Bewapend met een plastic zakje, waarin je slechts losse dollarbiljetten mag hebben, een identificatiebewijs en het document dat je deze gevangene mag bezoeken, begaven we ons door diverse check points, samen met een kleurrijk aantal familieleden van de ‘inmates’ zoals de gevangenen worden genoemd. En daar was Jaitsen, fragiel, en zo blij ons te zien.

Daar, temidden van honderdduizenden jaren aan gevangenisstraf, werden we ondergedompeld in de wonderbaarlijke wereld van het Amerikaanse gevangeniswezen en justitie. Wat deze man doorgemaakt heeft valt met geen pen te beschrijven en zijn wilskracht houdt hem in leven. Deze man had al vrij kunenn zijn als hij bekend had, want dan valt er met de aanklager een deal te maken. Immers, dan heeft hij z’n dader te pakken. Jaitsen weigert dat, hij heeft het niet gedaan, dus bekent hij niet. Mede dankzij een negatieve brief van de NL overheid “we nemen hem niet terug” (daar kwam het op neer), werd zijn verhoor tot vrijlating negatief gehonoreerd en komt hij daar over drie jaar weer voor in aanmerking. Dan is hij 74, kan waarschijnlijk helemaal niet meer lopen, en uitgeblust. De Stichting Prisonlaw heeft een aktie opgezet om Jaitsen Singh een hernieuwde procedure te bezorgen, of in samenwerking met de NL overheid gratie aan te vragen bij Goeverneur Brown van Californie. Steun dit initiatief van Prisonlaw en geef deze man voor de jaren die hem resteren ook een plek onder de zon!

http://www.geef.nl/actie/singh#.Vf2GZ7yFOM-

In ieder geval gaan Astrid en ik er de schouders onder zetten. Overigens had ik met een advocate van Cisco nog een pittig onderonsje op facebook. Zo’n echt rechtse bal die dacht met haar Harvard achtergrond wel eens even de vloer met Singh aan te vegen. Staat wel ergens op facebook, maar een stralend voorbeeld van dat educatie zonder gezond verstand (common sense) niets voorstelt! Zo, die zit er weer op en vanavond sta ik bij SFO m’n duifje op te wachten die terugkeert van een zeer geslaagd weekje Nederland. Welk huis gaat het worden…..spannend!

Zondag 6 begon aangenaam met een ruim opgezet ontbijt. Schoonzus Mariette had er goed werk van gemaakt en als ik nog 16 was geweest had zeker de helft de weg naar mijn maag gevonden. Merkwaardig dat de omvang van mijn buik omgekeerd evenredig is aan de hoeveelheid voedsel dat ik eet! Na een warm afscheid onderweg naar Beinsdorp, oftewel het onderkomen van Rick, Liesbeth en bonus kleindochter Charlotte, waar tevens die twee belhamels van kleinkinderen me op stonden te wachten. Rico was helemaal opgewonden over de schoolstage die hij november a.s. bij ons in Californie gaat doorbrengen en Felix kon niet wachten om de speciale honden lekkernijen te geven die hij voor Tinley had gekocht. Tinley, die bij mijn afwezigheid mijn plek op bed had ingenomen, was er later zeer dankbaar voor en droomde van meer!

Ook bij Liesbeth en Rick veel positieve energie met betrekking tot de “Jouw Marktkraam” onderneming die Liesbeth begin oktober gaat openen in Nieuw Vennep. Uiteraard kon een bezoek aan deze nieuwe parel in opbouw niet uitblijven, waar een honderdtal particulieren hun (overtollige) spulletjes aan de man kunnen brengen.

V.l.n.r. uitbaatster Liesbeth, Rick en “klant” Felix. Op de achtergrond een voorbeeld hoe zo’n kraampje er uit kan zien. Meer weten? Facebook: jouw marktkraam nieuw vennep. En nu terug naar ons reguliere programma. En weer aangeschoven voor een lekker potje voetbal…….. Turkije – Nederland……. Uh.. Wederom terug naar ons reguliere programma; op mijn uitdrukkelijke verzoek heerlijke broodmaaltijd met veel HEMA worst. En zo begon ‘s anderendaags een week die zich voornamelijk in Amsterdam en Den Haag zou afspelen. Mijn eerste afspraak op het Rokin was gepland op een herentijd: 10.00. Om er zeker van te zijn om prompt op tijd te verschijnen verliet ik, gewapend met Tom Tom, Beinsdorp om 08.30 met ongeveer 60 minuten aan reserve. Wel, die had ik meer dan nodig gezien alle opbrekingen in Amsterdam en het feit dat ik genoodzaakt was om in de Bijenkorf te parkeren, hetgeen me een ochtendwandeling van 10 minuten opleverde. Maar het was het meer dan waard gezien de vreugde en opwinding die mijn nieuwe adviseurschap bij de Naga stichting me bracht. “Wij zijn Naga, wij kickstarten moeder natuur om een groene leefbare planeet te creeeren, voor het heden en de toekomst.” Te veel om te beschrijven, ben je geinteresseerd, kijk dan op www.nagafoundation.org De volgende afspraken vallen onder het kopje ‘vertrouwelijk’ maar de avond werd in stijl begonnen met een maaltijd bij onze voormalige Consul Generaal in San Francisco, Bart van Bolhuis en diens sprankelende gade Thessy. Veel oude koeien uit de sloot gehaald en genoten van wat afzakkertjes. Heerlijk om dan te mogen blijven slapen in het Haagsche. Dinsdag bracht me weer naar Amsterdam en wegens mijn relatie met menig jeugdige entrepreneur kom ik dus ook menigmaal tijdens de lunch op ‘hippe’ plekken. Ditmaal in het voormalige gebouw van de Volkskrant in Amsterdam, nu Volkshotel geheten. Het restaurant op het dak mocht er zijn!

Ook deze gesprekspartner’s naam kan ik niet verklappen omdat ik anders wellicht mijn toekomst in Nederland in gevaar breng. Hoor ik daar hoongelach? ‘s Middags Hilversum en Loosdrecht onveilig gemaakt omdat we nu eenmaal mid volgend jaar ergens ons ei moeten gaan leggen. Gaat dit ons uitzicht worden?

In ieder geval kunnen de onderhandelingen beginnen! ‘s Avonds naar wederom een hippe plek in Amsterdam, Baut Zuid, bij het Olympisch Stadion, waar ik uitgenodigd was door de legendarische Frits Barend en diens rechterhand, de bekende journalist Jaap Stalenburg. Laat tachtiger jaren, tijdens oproer bij het NOC, waar Vonhoff onttroond werd, mocht ik een aantal malen ‘schitteren’ op TV bij Barend & Van Dorp. Tijdens een mooie maaltijd passeerde menig sportmoment de revu en werd uiteraard ook het magazine ‘Helden’, gerund door Frits en diens dochter Barbara, uitbundig besproken. Wordt vervolgd. Terug naar HQ Vinkeveen, oftewel schooonma’s Riet onderkomen om daar de nacht door te brengen. Rond 11 uur lokale tijd kreeg ik een PM van vriend Antwan van der Stap uit Californie; “of ik het nieuws volgde?”. “Hoezo, heb ik wat gemist?” Je leest het altijd in boeken, maar het overkwam me; een koude rilling liep over m’n rug. Goede kennis Wouter van Lier werd sinds zondagnacht vermist en inmiddels was een ongeidentificeerd lichaam gevonden. De uitkomst werd even dramatisch als de aanname:

The Marin County coroner’s office has confirmed that a body found Tuesday in Ayala Cove at Angel Island is that of Wouter Van Lier, a San Francisco man who went missing a day earlier.

Van Lier, 42, was last seen by his wife aboard the couple’s boat around 1 a.m. Monday. His body was found in 12 feet of water near the boat around 11 a.m. Tuesday and it was identified around 2:45 p.m., Tiburon police spokeswoman Laurie Nilsen said.

Wouter, die een lunch voor jonge zakenlieden organiseerde om mijn afscheid bij het consulaat een nog feestelijker tintje te geven. Wouter, een van de weinig mensen die ik mijn Sinterklaaspak toevertrouwde. Een goed mens is veel te jong heengegaan; te triest voor woorden. Ik blijf op tot m’n schoonmoeder rond ‘s nachts 1.30 thuiskomt, zodat in ieder geval voor haar de lampjes aan zijn. We drinken een neut en uitgeput ga ik naar bed. M’n laatste aktieve dag in NL is aangebroken en de lunchafspraak met WeTransfer/WeMarket grootheid Bas Beerens en diens messcherpe sidekick Adriaan Trouwee, geven me weer nieuwe energie. De week zakelijk afgesloten met een rondje Rabobank in Hilversum alwaar ik een prima onderhoud had met de mensen die mij de komende jaren gaan begeleiden. De BBQ die avond bij schoonzus Wendy en mijn drinkmaatje Jacco, waar ook Bo-Peter bij aanschoof, is een grote pleister op de wonde. Zo zie je maar dat familie een belangrijke pijler in het leven is. Schoonmoeder brengt me naar Schiphol, waar ik tijden het wachten bij D43 merkt dat op mijn boardingpass de naam John de Witt staat, en dat die naar Boston reist. Nee he?! Iemand heeft een behoorlijke fout gemaakt, maar het komt allemaal goed en ik vertrek op tijd naar mijn tussenstop in Salt Lake City. Na zo’n 14 uur kom ik in San Francisco aan en Astrid heeft geen idee hoe blij ik ben haar te zien wanneer ze voorrijdt. Fileleed, jawel, het duurde 2 uur om thuis te komen. Maar, na zo’n week is dat niets vergeleken bij het drama dat op Angel’s Island plaats vond. Carpe Diem.

Mocht ik al een Luim over hebben geslagen, dan zijn de emoties van de afgelopen week (en een half) voldoende om dat gat te vullen. Mijn missie was om onder de radar het 50-jarig huwelijksfeest van mijn oudste broer Hans en mijn schoonzus Cintha als surprise gast aan te doen. Dinsdag de tweede werd ik full service door Astrid naar SFO International gebracht waar ik wederom tot mijn volle vreugde ‘TSA approved’ was, hetgeen betekent dat de schoenen, riem, jasje, etc. aangehouden kunnen worden.

Daar omheen had ik, gezien het zeer krappe schema, zorgvuldig een aantal afspraken gearrangeerd met huidige adviseurschappen en nieuwe, alsmede een beperkt aantal familieleden. Aangezien ik op gespaarde ‘miles’ vloog met Delta (ons bent zunig), bracht de trip mij via Detroit, waar ik bijna mijn aansluitingsvlucht mistte, donderdag in Amsterdam. Gebruikelijke krokettenlunch met de helft van het Bunnik/Duveen duo bij het Runway Café op Schiphol, waar altijd ‘sweet memories’ en luchtige toekomstplannen besproken worden. Lacherig besloten wij in meerderheid dat Bunnik de volgende keer aan de beurt was om de rekening te voldoen. Schoonzus Danielle was zo lief mij van Schiphol op te halen waar ik in ongeloof toekeek hoe men bij ‘laden en lossen’ gewoon een half uur of meer bleef staan terwijl de marechaussee ongeinteresseerd toekeek. Geen wonder dat alles daar zo verstopt is. Mijn hoofdkwartier die week werd het onderkomen van mijn schoonmoeder in Vinkeveen, die zelf vakantie aan het vieren was in Kos. Tevens mocht ik gebruik maken van haar bolide, de Nissan Pico, handig karretje voor gebruik in de grote steden. Om Astrid alvast voor te bereiden op het weerpatroon dat ons te wachten staat stuurde ik een prentje uit het keukenraam van haar moeder:

Na een geweldige maaltijd bij de Veensteker in Vinkeveen (dank Danielle en Aldert), maakte ik me op voor een heerlijk potje voetbal. Juist, niets meer aan toe te voegen wat reeds geschreven werd over Nederland – IJsland. Wel moet me van het hart dat bondscoach Danny Blind de uitstraling van een ui heeft. Jack van Gelder zat er bij en deed de analyse waar Blind schaapachtig op reageerde. Van schrik was ik zo wakker geworden dat ik ook alle samenvattingen van de andere kwalificatie wedstrijden bekeken heb.Dat wakkere zat ‘m ook in het feit dat een uitgebreide delegatie een maand voor hun komst afzegde. Dat betekende dat vrijdags twee afspraken in Amsterdam afgezegd dienden te worden om alle afspraken die reeds in Californie (en daarbuiten) gemaakt waren te annuleren en de kosten te overzien. Negatieve energie. Gelukkig regende het pijpenstelen, hetgeen gezellig knus aandeed. Later op de middag op naar zoon Eric in Den Haag, waar ik de nacht zou doorbrengen, en een hapje geserveerd werd voor mij en de andere twee aangeschoven zonen, Rick en Bo-Peter. Daarna het grote ganzenbord achtige bierspel, waar de mate van ingenomen bier, na gedane opdrachten, uiteindelijk de winnaar bepaalde. Met afstand werd ik de grote verliezer, waarbij ik het geluk had niet een van die gasten op m’n rug vier rondjes om de tafel te hoeven te sjouwen. Uiteindelijk kon ik het niet nalaten om Astrid ook een weerplaatje uit het raam van Eric in Den Haag te sturen:

Grotere dissonant kan er niet bestaan; de grote droogte in Californie, alsmede de hittegolf, en de overvloed aan water in Nederland! Na een onrustige nacht (het lag niet aan jou Rick…) op weg naar Culemborg naar broer Rob en schoonzus Mariette, die in het complot zaten en mij naar Luttelgeest zouden brengen waar het 50-jarig festijn plaats vond. Moet ik er bij zeggen dat ik vrijdagavonds mijn broer Hans had gebeld om hem te feliciteren met zijn 74e verjaardag en tevens mijn spijt betuigde dat ik er zaterdag niet bij kon zijn. Na een ritje van een uur of anderhalf, waar allerhande weerselementen ons teisterden, kwamen we bij het feestgebeuren aan. Broer Rob feliciteerde broer Hans, die langs hem heen naar mij keek. Zelden heb ik een kin vol ongeloof lager zien zakken dan die morgen. Kostelijk! Het werd een vermakelijke middag met vlinders, orchideeen, kapuceiner aapjes (volgens broer Rob), een soort van giga goudvissen en natuurlijk een hapje en een snapje. Hans en (officieel) Hyacintha openden het buffet, waarna iedereen kon aanvallen:

Vol tevredenheid, ook wegens de hereniging met een aantal vrienden en kennissen die ik zeker twintig jaar niet gezien had, bracht Mariette, onze Bob, ons weer veilig naar Culemborg. Dat was nog niet het einde van de dag want een lekkere Chinese maaltijd werd aangerukt, waar niet alleen wij van gingen genieten, maar ook uitgenodigde zonen Rick, Eric, Bo-Peter, schoonzus Liesbeth en kleinzonen Rico en Felix. De warmte van de familie deed weldadig aan, hetgeen we bij tijd en wijle in Californie zeker gemist hebben. Morgen meer!