Met excuses voor de Luimloze week, kom ik met een dubbeldikke terug. Van voor naar achteren. Wereldprimeur; gisteren met Astrid, met haar allereerste wedstrijd bij Sparta, op stap geweest naar Sparta’s burcht, het jubilerende Kasteel. Voor de gelegenheid had ze zich zelfs in mijn Sparta shirt gehesen! Het was een draak van een wedstrijd waarbij Sparta op de valreep tegen Willem II er nog een puntje uitsleepte (2-2). Maar sfeer was er genoeg. En na afloop toch nog even een plaatje geschoten voor het Kasteel:
Vooruit, ook nog die van Ivar met Astrid, ondanks dat hij met zijn sectie Sparta niet naar de overwinning heeft kunnen zingen.
Maar wat een positief gezang komt er uit die hoek, en dat de hele wedstrijd door: “zullen wij laten horen, ES-PE-AR-TA”. En: “Sparta is de club van Rotterdam”. Van die 100 heb ik er minstens 58 meegemaakt met als hoogtepunt het kampioenschap van Sparta in 1959. Het veld had toen nog natuurgras en lag omgedraaid. Mooie avond met dineetje afgesloten bij een ander Rotterdamse icoon; “Het Witte Huis”. Over “Het Witte Huis” gesproken, de race tussen Clinton en Trump wordt steeds grimmiger, maar wat mij het meest verbaasde de afgelopen dagen was de positieve mening van veel mensen over Donald Trump. Stevige verrechtsing van Nederland? Of aanbidding van een testosteron patser? Wanneer je zolang als wij in de V.S. hebben gewoond, dan weet je wat voor gruwel deze man is. Ja, wellicht is het kiezen uit twee kwaden, maar kies dan maar het kwaad dat je kent in plaats van de onberekenbare potentaat die in Trump schuilt. Laat de geschiedenis zich niet herhalen!
Einde zendtijd politieke partijen. Laat ik ‘ns even mijn agenda nabladeren (ja, lekker papier), Wat herinner ik me van vlucht KL605 naar San Francisco van 2 november? Weer zo’n ouwe 747 bak van KLM met stoelen die er voor zorgen dat je achterste naar zuurstof snakt, alsmede een massage. Vertraging van 50 minuten viel nog mee, de vrieskou aan boord niet. In San Francisco aangekomen werd ik voor het eerst in de afgelopen 18 jaar apart genomen; mijn vingerafdrukken klopten niet. Zie voorbeeld onder:
Waaaaaaat?! Als “eigenaar” van een green card sinds 2005 met onberispelijk gedrag (vind ik zelf) vond ik mezelf terug in een rijtje met 12 Hong Kong Chinezen –voor mij- die net als ik hun hele hebben en houden uit de doeken moesten doen, zij het in wat ongelukkiger Engels. Niets persoonlijks, maar na een uur of anderhalf was ik dan toch nog aan de beurt. Deze ambtenaar had wat meer begrip voor het feit dat mijn artrose pink ietwat afwijkt en binnen een wip kon ik m’n koffers ophalen. Zo, nu nog even het huurauto’tje ophalen en lekker op weg naar zoon Kaj. Helaas, de mijne was inmiddels vergeven. Na een half uur steggelen een upgrade zonder bij te betalen. Dat is al heel wat voor de oprechte Nederlander. Het weer was stralend, de wegen bekend en de ontvangst van Kaj vol warmte. Ook had hij voor voldoende “Jack” gezorgd en sommige stukken meubilair kwamen zeer bekend voor. Dan wordt geluk weer heel gewoon! Addertje en gras: maandagochtend 05.45 op om me naar San Francisco te begeven voor een lezing over Silicon Valley aan een delegatie van Hewlett Packard Enterprise third parties. Dat viel niet mee…..dat opstaan! Ben maar begonnen met een plaatje van de succesvolle HBO serie “Silicon Valley”:
Daarna rolde het vanzelf, prettige mensen in een prettige sfeer. Dinsdag het evenement; de jaarlijkse poolbiljartslag tegen Fred van Buiten (zie foto in vorige Luim). Na nederlagen in Concord, Alamo en San Ramon, besloot hij tot een thuiswedstrijd in Sunnyvale. Rood laken, bruin krijt, middelmatige keu; kortom, alle elementen waren tegen mij, en ik verloor partij 1 derhalve glansrijk. Na me te herpakken rolde ik naar de 3-1 eindstand (best of 5). Onverwachte wending: Fred sloeg een “winner takes all” voor. Huh?! “Maar ik heb toch al gewonnen?”. Fred glimlachte slechts en stootte af. Het mocht niet baten voor hem, de oude meester perste alles uit zijn frele lichaam (hopelijk leest Astrid dit niet) en nam wederom de cup met de grote oren naar huis. Thuishaven Kaj was wederom een oase waar het goed vertoeven was voor vader en zoon. Donderdagmorgen telefonisch BNR interview (j.l. dinsdag uitgezonden) met Derk de Vos inzake een “soft landing” in Silicon Valley.
http://www.bnr.nl/radio/inallestaten/10312064/we-mogen-onszelf-meer-op-de-borst-slaan
Mocht je het willen beluisteren. Maar al pratende besef je pas hoeveel er over te vertellen is. En, hoe licht mensen er over denken! De fantastische Maarten Sierhuis (NASA, Ejenta en grote man achter Nissan Zelfrijdende auto’s) had Fred en mij uitgenodigd voor een bijpraat lunch bij Cascal in Mountain View. Kan (en mag) er helaas niet al te veel over kwijt, wel dat het buitengewoon informatief en gezellig was. Tussendoor nog even een petje gekocht in S.F. bij Nike’s megastore voor de zonschuwende kale bol. Net als bij een juwelier staan de Nike Jordan Air basketbalschoenen in een afgesloten glazen vitrine:
Onwaarschijnlijk toch? Donderdagavond nog een mini reunie bij ons all time favoriete restaurant The Town House in Emeryville. Nostalgie galore. Even alle zakelijk dingen laten waar ze horen, werd de week afgesloten in Palo Alto met de borrel van de Koninklijke. Vanwege het niet droog houden, de nacht doorgebracht bij de gastvrije Van Buitens in Menlo Park. Weekend bij Kaj, met uitzondering van mijn bezoek aan de ziekenhuisgevangenis in Vacaville. Singh: zelden heb ik de veelal strijdvaardige Jaitsen Singh zo gedeprimeerd gezien. Het is tot hem doorgedrongen dat de eerstvolgende paroolzitting pas over twee jaar is. Dan wordt hij 74! Alle loze beloften van BuZa hebben hem ook geknakt, hetgeen ik me zo kan voorstellen. Voorbeeld: ik stuur 5 september een e-mail naar de nieuwe Consul Generaal, Gerben Kunst, in San Francisco om hem te vertellen dat Singh wel degelijk bezoek wenst te ontvangen, maar dat hij met een schone lei wenst te beginnen, dus graag met hem, zonder consulair medewerker Marco van Vemden. Dacht je dat die held van een Kunst mij terugschrijft? Daggut niet. Mede namens hem krijg ik een schrijven van BuZa dat nu ik weer in Nederland ben, me moet wenden tot de behandelend medewerker van de Verenigde Staten (naamloos) te bereiken op werkdagen van 09.00 – 12.30 uur via 070-348 5050. En als Singh een verzoek indient voor hervatting van de consulaire bijstand, het ministerie zal beoordelen of, hoe en wanneer de consulaire bijstand kan worden hervat. Voor m’n geestesoogst zie ik ambtenaren high-fives uitwisselen, met de regeltjes in de hand, onder het zingen van “Singh blijft in de Sing Sing”.
Dat de maximaal beveiligde Sing Sing gevangenis in New York staat weten ze toch niet. Na 2 uur ruk ik me los van Singh en maak de troosteloze weg langs het prikkeldraad terug naar m’n huurauto. Kaj vangt me op, we zien de Raiders (American Football) winnen van de Chargers bij BJ’s (eetpub) en lief laat hij me winnen in Walnut Creek met een potje pool. Natuurlijk nog even een selfie met onze eigen fire fighter en ‘s maandags weer terug naar het wat kouder geworden vaderland.
En inderdaad, op de achtergrond Bill Murray; geen Laanen dus! Ter afsluiting de volgende waarschuwing: wees probleemloos in het buitenland, het vaderland is meer bezig met burgers van andere landen dan de eigen burgers!
