Ongelooflijk. Tijdens het dagelijkse fietsen op mijn home trainer voor de TV, hoor ik Trump vele malen liegen….eh…oreren en inderdaad, je wordt er immuun voor. Maar na zijn tirade over mensen die via hun Amerikaanse familieleden Amerikaans staatsburger konden worden, en hoe gevaarlijk dat is, wandelden de schoonouder van de Orange Man moeiteloos de Verenigde Staten in via dat door Trump verfoeide programma.
Wat een onwaarschijnlijk corrupt en immoreel creatuur is het toch. Moge de z.g. mid term verkiezingen in november een oorvijg van epische omvang opleveren voor deze dictator in opleiding. Ik zit elke dag op mijn home trainer als voorbereiding op het onvermijdelijk vervangen van mijn rechterknie. A.s. maandag onderhandel ik bij Bergman Clinics in Naarden over de inruilprijs. Laten we wel wezen, in 1980 gebroken tijdens een potje zaterdagmiddagvoetbal van Hertha 3 tegen NITA 2. Ik was aan het afbouwen. Na een onwaarachtig briljante schijnbeweging mijnerzijds, kreeg ik een onwaarschijnlijk harde trap op mijn knie. “Een beetje de technicus uithangen”, gromde mijn tegenstander. Laat ik even de ziekenhuisellende overslaan en volstaan met de mededeling dat de knie mij daarna nog 38 jaar gediend heeft, in voor- en tegenspoed. Dat moet toch wat waard zijn! Eigenlijk had ik donderdagavond nog met Feyenoord mee kunnen doen qua tempo. Wat een afgang! Ook in Californië hadden ze veel respect voor de scheidsrechter met de ingepakte knie.
Verband zat een beetje strak, dat kwam mijn buik niet ten goede. Enfin, allemaal onderhandelingsargumenten komende maandag. Gisteren is de jukebox dokter geweest. Mijn geliefde 1959 Seeburg kreeg wat kuurtjes. “Hij” doet het weer.
Blij als een kind draai ik weer m’n 45 toerenplaatjes met hier een daar een kras, maar ook met heerlijke bas. Enigszins melancholiek heb ik deze week afstand gedaan van mijn Kuifjes (de hele serie), en al zijn vrienden:
Maar nu het leuke deel. De gelukkige koper nam ik mee naar mijn favoriete restaurant; Het Drechthuis, nota bene op onze Mijndengrond. Genietend van een eenvoudige doch voedzame lunch (die stripboeken moet ik nog verkopen), alsmede een glaasje druivensap, kwam mij ter ore dat de hele serie die hij indertijd al in zijn bezit had, noodgedwongen in zijn jeugd verkocht was. Dit was dus een “match made in heaven”. Na deze revelatie besloten we nog een glaasje druivensap te nuttigen en gingen daarna goedgeluimd ons weegs. Tripje Hilversum (donderdag). Voor mijn Amerikaanse trip, eind van de maand, besloot ik voor de zekerheid een internationaal rijbewijs aan te schaffen bij de ANWB. Daarna, besliste Astrid, gaan we gelijk door naar Rene Froger….eh…..
eyelove voor een oogmeting voor jouw leesbril, om vervolgens bij Aldi ons favoriete doosje slobber chardonnay op te halen. Vol goede moed togen wij op pad in Astrid’s C1, langs de Loosdrechtse plassen naar Hilversum. Parkeren bij de Aldi betekende al de eerste korting. ANWB om de hoek; bingo! Buiten de waard gerekend, bij het “loketje” services stond een rijtje van vijf waar we bij aansloten. Dat stond er na een kwartier nog steeds omdat een mevrouw lidmaatschap problemen had en vervolgens tergend langzaam geholpen werd bij de aankoop van een reisverzekering. De dame achter de balie had er zin in: “weet u wel zeker dat er geen mogelijke overlijdensgevallen met u meegaan, en hoe voelt u zichzelf?”. Ze schiep zichtbaar behagen in het rijtje dat maar niet uitdunde. Gelukkig kwam een tweede dame ons na 20 minuten de verlossing brengen. Dat ging gelijk fout…ik was de pasfoto vergeten! Astrid, rookwolkje boven het hoofd, voerde me vervolgens naar Etos, waar eyelove een zogenaamde in-store heeft. Hangt er een briefje boven de brillen dat de lokale eyelove gesloten is tot maandag wegens vakantie. “Ik ging naar eyelove”, galmde Froger. Laatste stop; Aldi. Helaas, onze chardonnay is niet in het schap aanwezig. Toch nog mazzel, we waren binnen het uur weg, dus gratis parkeren met de overige boodschappen. We konden er naar huis rijdend wel om lachen. En uiteindelijk pulkte Astrid met haar posting op de eyelove website er nog een tientje korting uit. De week werd sowieso positief afgesloten met een optimistische BuZa e-mail inzake Jaitsen Singh. Het verstevigt me in de slogan die we voeren tot Jaitsen’s vrijlating: “Nil desperandum”.