Vooruit met de geit, laten we maar beginnen met die gek die het machtigste land van de wereld regeert, dan hebben we dat gehad. Wanneer ik die mummelende onsamenhangende liegende ouwe zak bezig zie met zijn persconferentie, dan bekruipt me een diep gevel van medelijden. Nee, niet voor hem, maar voor zijn onderdanen. Echter, eerlijk is eerlijk, hij heeft er weer een record bij: meeste coronabesmettingen in de wereld. En dat waarschijnlijk niet eens halverwege de crisis.
En dat voor een man die nog niet zo lang geleden kwijlend op TV opmerkte dat alles onder controle was. De Amerikanen staat nog heel wat te wachten en Astrid en ik kunnen niet genoeg goedbedoelde waarschuwingen meegeven aan zonen Bo-Peter en Kaj die in de San Francisco Bay Area wonen. Jongste zoon Ivar wist bijtijds Californië te ontsnappen en zit nu vast in Costa Rica. Moet wel zeggen, te zien aan de plaatjes, een soort gouden kooi. Vanwege de warmte heeft hij zich naar het voorbeeld van z’n vader laten coifferen. Pas later zag ik de kapster achter hem!
Oudste kleinzoon Rico werd gisteren 20 en zit vast in Portugal (nee, niet de gevangenis). Alleen digitale gelukwensen en knuffels. Laanen globetrotters, dat wel! Wat enorm veel deugd deed was de response na de oproep van Astrid voor mondkapjes en hygiënische handschoenen. Binnen een mum van tijd stond buur Arno voor de deur met een gemengde doos, en ook buurvrouw Judith K. bleek nog wat in reserve te hebben, en hetzelfde gold voor vriendin Margriet. Oudste vriendin in dienstjaren Jeanny maakte maatkapjes van huis uit. Hulde voor deze fijne mensen die je zo een warm gevoel geven.
Astrid met “Jeanny” mondkapje
En hoewel nu de regel geldt dat wanneer Astrid bij moeder en baby is er geen visite mag zijn, kun je niet voorzichtig genoeg zijn! Nu de maatregelen tot 1 juni verlengd zijn, gebeuren er nog meer hartverwarmende zaken. Eén onze buren werd 70 afgelopen woensdag en toen de oproep kwam om hem met een toast toe te zingen vanaf de eigen ark, was ook iedereen paraat om dat te doen. Warmte mensen, pure warmte. En zo al dolend door ons park met Tinley (nog steeds heb ik een vergunning tot de slagboom), kom ik tot filosofische gedachten, zo ook bij deze ontwortelde boom.
Het nieuwe leven omhelst (dankt) het leven dat verdwijnt. Wellicht komen er ook nieuwe gedachten in de samenleving (bijvoorbeeld over zorgverleners) of een betere moraal na de ‘horror’ story waarin we nu leven. Niet opgeven dus, want weet dat op een mestvaalt vaak de mooiste bloemen groeien! Wat ook doorgaat, hoe dan ook, is ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Woensdag alweer aflevering 52. Voor wat betreft Corona; verdrink niet in je eigen sombere gedachten, volg de instructies op, maar blijf van het leven genieten, al is het maar met een puzzel, lekker lezen, een spelletje of gewoon elkaar vertellen hoeveel je om elkaar geeft.
