Wat gebeurt er nu agenda’s leeg geveegd zijn, afspraken beperkt tot veelal korte skype/WhatsApp gesprekken en de TV ook niet bepaald inspiratie brengt? Dan komen er onderwerpen ter sprake die je nog nimmer bij het ontbijt besproken hebt. Zo keuvelden Astrid en ik 2e paasdag over de “Boer zoekt Vrouw” aflevering van zondag daarvoor. Het moet niet gekker worden! Maar, laten we eerlijk zijn, je kunt het niet altijd over die malloot van een Trump hebben. Hoewel, soms achtervolgt het je. Zo verzamelde Astrid afgelopen week kleding voor behoeftige mensen in Gambia. Het betekende voor mij overtollige broeken en overhemden opsnorren. Dat bracht me naar wat overhemden die ik zeker vier jaar niet gedragen had, dus eigenlijk niet meer sinds onze terugkeer naar Nederland. Daar zat een overhemd bij dat zo goed als nieuw was. Astrid vroeg dan ook terecht om het ‘waarom’. Ze begreep het onmiddellijk toen ik het boord omvouwde:
En ook nog gefabriceerd in Indonesië! Wat nou ‘Amerika #1’? Kordaat zette ze er de schaar in: “dat kun je die Gambianen niet aandoen,” sprak ze ferm. Weer even terug naar 1990, de voorbereidingen WK’90 voetbal zijn gestart, leidend naar een cruise met de Oriënt Express, gelardeerd met BN’ers (kenden we die term toen al?) van divers pluimage. Twee zaken die exact 30 jaar geleden vastgelegd dienden te worden: 1) Het schip (Das Boot). 2) Een eerste anker als trekker (Mr. Ajax). Voor het vastleggen van de Oriënt Express boot begaf ik me naar Londen om ons te verzekeren van een drijvend hotel rondom Sicilië. Check! Voor de anker positie begaf ik me naar de Jaap Edenbaan waar Sjaak Swart het restaurant gepacht had. Na het eerste uur Sjaak aangehoord te hebben over zijn briljante carrière, gaf hij aan gaarne alle drie de voorronde wedstrijden bij te wonen, met alles erop en eraan, en natuurlijk op kosten van de Orange Club. Check! Zie onderstaand de combinatie:
Sjaak Swart in volle glorie voor de Oriënt Express
Het grote aftellen kon beginnen voordat de ‘onzen’ 11 juni zouden aftrappen tegen Egypte. Voor kwaliteitscontrole vloog ik naar Venetië om een proefvaart met de Oriënt Express te maken. Een waar genoegen! Volgende week meer. Donderdag zou ik vertrokken zijn naar Californië voor een geweldige trip gecentreerd rond Bo-Peter en Kaj, maar ook ‘de beste vrienden’. Helaas, de wereld is veranderd en we passen ons aan. Mijn wereld is nu gekrompen tot zo’n 400 meter, vanaf ons ‘home’ tot de slagboom. Dat rijmt. Niets om over te klagen met dit prachtige weer. Ivar zit nog steeds ‘vast’ in Costa Rica (zonder te klagen) en oudste kleinzoon Rico tot genoegen in Portugal. In de tussentijd is Astrids klei atelier wel gereed gekomen, inclusief lounge (en koelkast!).
De trotse eigenares poseert voor haar pronkstuk
Dat maakt blij! Volgende week woensdag alweer de 55e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Voor hen die de tel zijn kwijtgeraakt (dan wel de personages), en thuis ook wel eens over iets anders willen lezen dan over Corona, ga naar de Luim ‘Archive’ terug naar ‘March’ 2019, waar het allemaal op 20 maart begint. Voor het overige; fijn weekend en blijf gezond. Vermijd risico’s, we zijn op de goede weg.