Een goede buur……….

Dus wanneer een goede buur verdriet heeft, dan treuren wij mee. Maandagmiddag moesten Leendert en Yvette de ongeneeslijk zieke Jesse in laten slapen om verder lijden te vermijden. En wanneer je 13 jaar lang een huisdier van puppy tot volwassen mannetje hebt gehad, dan is dat een lid van de familie. Voeg daar nog de uitstekende band aan toe tussen onze Golden Doodle Tinley en Labrador Jesse, nou dan begrijp je het wel!

Tinley kijkt vol bewondering naar ‘haar’ Jesse.

Zo schets je de verhouding tussen deze twee lovebirds het best: wanneer Jesse op bezoek kwam was zijn eerste gang naar de etensbak van Tinley om deze binnen no-time leeg te slobberen. Tinley blikte of verbloosde niet. “Ach, als Jesse dat nou lekker vindt,” zag je haar denken. Tinley, op bezoek bij Jesse, nam bezit van al zijn speeltjes, zonder dat Jesse ook maar één keer gromde. Ook daar een gedachtenwolkje: “ach laat die kleine diva maar, de lieverd.” Het gemis is groot, de herinneringen kostbaar. Schakelen we over naar het bootwezen, waar we met deze heerlijk zonnige dagen natuurlijk optimaal gebruik van moeten maken. Astrid, alweer een klein beetje uitgerust na ruim twee weken op baby toer te zijn geweest, besloot onze sloep vaarrijp te maken bij jachthaven ‘De Toekomst”.

Op naar ‘De Toekomst’.

Aldaar aangekomen werd sloep California Dreamin’ uit het water gehesen en kon ze met de hogedrukspuit en daarna verf aan de slag. Trots meldde ze de verwijdering van een voltallige mosselfamilie. Het resultaat mag er zijn, met deze glimmende watermachine kunnen we weer de Loosdrechtse Plassen of de Vecht ‘onveilig’ maken.

Dat wordt heerlijk toeven met Astrid aan het roer! En jawel, broer Rob met schoonzus Mariette hebben afgelopen donderdag hier de (water) vruchten van mogen plukken. Het leverde meteen een titel op voor een nieuwe Luim: “stress in de sluis”. Als u begrijpt wat ik bedoel (vette knipoog). Nu flitsen we even 30 jaar terug naar de aanloop van onze grootse WK’90 trip. Onze concurrent adverteert dat Veronica van hun schip gaat uitzenden, en dat pikken we niet!

Op dat moment, minder dan twee weken voordat we aan boord gaan van de Orient Express, moeten we ons hier doorworstelen. Wat een verspilde energie. Koortsachtig overleg volgt. Met nog een week te gaan kunnen we het kort geding intrekken, Veronica zal zich bij de concurrent beperken tot journalistieke activiteiten. Weer een horde genomen. Het gaat spannend worden, wanneer we gaan boarden, of alle coryfeeën zich zullen aanmelden. Leuk om na de 60e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ ook weer uit Californië een aantal reacties te krijgen. Bijvoorbeeld (vertaald) van Dave McCary: “de carrière van mijn leven is geboren bij jou en Gary, omdat jullie in me geloofden. Ik ben jullie eeuwig dankbaar”. Dat is toch prachtig om te lezen, ruim 20 jaar later! Die van Freek Duveen, op z’n Hollands, mag er ook zijn: “Uuuh, over hoeveel weken geef je hem een hoek? Of is dat een spoiler?” Ja, dat is een rasechte spoiler, houd ik dus voor me. Maar heerlijk dat het dergelijke reacties oplevert. Woensdag #61 dus. Tot slot: maak er een veilig Pinksterweekend van, dit virus kan genadeloos toeslaan. Geniet zonder risico!