Het kruis waar kracht soms tekort schiet

Laat ik om de echte Feyenoord supporters niet tekort te doen, en er is sowieso al genoeg over ‘het incident’ geschreven, het even hebben over ‘the man of the match’. Persoonlijk vond ik dat Davy Klaassen dat dik verdiende. Niet alleen omdat hij de winnende goal scoorde, maar puur om het feit dat hij zich niet zo idioot gedroeg bij de aansteker aanslag. Had hij Tadic geheten, dan had hij kronkelend van de pijn de halve grasmat afgereisd. Maar nee, natuurlijk was hij aangeslagen, en verontwaardigd. Hij probeerde zelfs nog een comeback na de gedwongen pauze. Complimenten dus. Tadic, ‘aanvoerder’, voelde bij een van zijn vele aanvaringen aan z’n kaak alsof hij daar vol op getroffen was door een uithaal van Ali (voorheen Cassius Clay). Op de TV kon je goed zien dat hij amper werd geraakt. Maar goed, voordat de Matthäus Passion nog moest beginnen, was deze ‘dappere’ strijder al veroordeeld tot het kruis, zo leek het. Geen wonder dat kleine, beginnende voetballers dat gedrag kopiëren en bepaalde fans reageren alsof ze nog niet voldoende van de stimulerende middelen hebben gesnoept. Voetbal onwaardig. Het was me overigens het weekje wel. M’n bordje liep over. Althans, voor een semi pensionado. Waarschijlijk was het niets vergeleken bij de weken die ik soms doormaakte bij Ex’pression College. Qua verhaal wil ik wekelijks weer snel uitkomen bij het hoofdstuk waar vorig jaar een kort geding tijdelijk een eind aan maakte. Ex’pression was qua personeel een familie, en dat bleek deze week weer toen een oud werknemer het leven liet. Het raakte mij ook zeer. Deze bruisende twintiger aan het begin van deze eeuw, die in 2015 trouwde met een ander lid van de Ex’pression familie, werd alom zeer betreurd en geprezen. Merkwaardigerwijs was op dat moment niet bekend wat de oorzaak van zijn overlijden was. Lang verhaal kort; hij had zich van het leven benomen. In hoeverre de echtscheidingsprocedure waarin hij betrokken was daar een rol bij speelde, blijft speculatief. Wellicht werd het hem teveel en kon zijn kracht het kruis niet meer dragen.

Het geeft me in ieder geval de inspiratie om versneld een Ex’pression inhaalmanoeuvre te maken.

‘I spy’ gaat aan de slag bij Full Sail.

Aan de balie word ik door een aantrekkelijke receptioniste naar de sofa verwezen om daar op mijn ‘tour guide’ te wachten. Angela meldt zich bij me, en gezegd moet worden dat men bij Full Sail, zo het zich aan laat zien, vormgeving als hoge prioriteit ziet. Angela vraagt me de oren van het hoofd over het kind dat ik de opleiding van Full Sail wil laten volgen, hetgeen me noopt om de leeftijd van onze zoon wat naar boven bij te stellen. Na een goed doortimmerde rondleiding en een “big thank you” voor Angela, vormde het beeld zich meer in detail dat Gary geschetst had voor een nieuw ‘hoger niveau’ college in Californië. Het weekend besteden we koortsachtig aan het maken van plannen, verbeteren van de vooruitzichten, en het hernieuwd indelen van het denkbeeldige gebouw. Ondanks het bijtijds hinderlijke boeren en scheten laten van Gary, vorderen we gestaag. Aan het eind van de zondag zijn we in staat om Eckart een fax te sturen van maar liefst 12 pagina’s, uiteraard in het Engels, waarbij ik een handgeschreven Nederlandse pagina voeg ter toelichting. Ik wijs Eckart erop dat de vooruitzichten goed zijn, maar dat het ook risicovol, en derhalve kostbaar wanneer we halverwege de stop eruit moeten trekken, waarbij de afschrijving hoog kan zijn. Geestelijk uitgeput vallen we in een schommelstoel om zichtbaar, en in Gary’s geval hoorbaar, van een Sam Adams te genieten. Beter bier dan dat uilenzeik van Budweiser.

De San Francisco Bay Area

Het is maandag 30 maart, we vertrekken met United Airlines 207 naar San Francisco, waar we lokale tijd 10.30 aankomen, een 6 uur durende vlucht met 3 uur tijdsverschil. Opvallend bij United is de hoge leeftijd van de stewardessen. Uiteraard weet ik dat de Amerikaanse society geen plafond qua leeftijdsgrens kent wanneer er geld verdiend moet worden, maar dit is wel een zeer ongebalanceerde mix. Marketingdame Ivy Cohen, die we in Emeryville treffen, oogt daarentegen fris en energiek. Ze ontvouwt haar plannen met veel enthousiasme en onderbouwing. Makelaar Gary Breen, de volgende op ons lijstje, toont ons een aantal gebouwen in Emeryville. Emeryville ligt aan de San Francisco Bay Area, pal tegenover San Francisco, verbonden met de Bay Bridge. Ingeklemd tussen Oakland en Berkeley groeide Emeryville uit van lelijk eendje tot mooie zwaan van de East Bay. Voor makelaars een heerlijke vijver om te hengelen naar provisies. Emeryville heeft een geschiedenis die reikt van de Gold Rush tot de komende vestiging van Pixar. Het transformeerde van een gokstadje van twee vierkante kilometer, waar de sheriff zijn bruine envelop onder de tafel kreeg in het populaire Townhouse, tot een ultra modern voorstadje van San Francisco.

Dit alles tot grote jaloezie van Oakland’s burgemeester Jerry Brown, die aast op ondernemingen als Pixar en Ex’pression. De avond brengen we door met Dawn Cardi, die even overgewipt is uit New York om ons degelijk voor te bereiden op wat ons te wachten staat, met alle regeltjes die daaraan verbonden zijn. Enige wijntjes later zijn we het erover eens dat het Sybase gebouw het meest geschikt is voor Ex’pression, zij het dat bij volledig benutting van het 5.600 vierkante meter grote gebouw, we 80 parkeerplaatsen tekort komen. In ons enthousiasme, en dankzij de wijn, lossen we alle problemen op en ik besluit Eckart een belletje te geven. Immers, het is al ochtend in Nederland. Ik kom niet goed over en weet niet of Eckart chagrijnig is, of ik niet verstaanbaar. We hangen op en zelden heeft een hotelbed me meer goed gedaan! Dinsdagochtend 31 maart 07.00 ‘wake up’ call, er wacht ons een drukke dag. Het lijkt me een goed idee om allereerst Eckart een verklarende fax te sturen vanuit het ‘The Handlery Union Square Hotel’. Gisterenavond heb ik waarschijnlijk te snel, te enthousiast en een weinig aangeschoten getracht om onze aanpak voor de aankoop van het Sybase gebouw uit te leggen. Ik schrijf handmatig dat ik telefonisch niet overgekomen ben (!) en dat ik de mening ben toegedaan dat we er wel een half miljoen afkrijgen. En ook dat we wel een oplossing vinden voor het tekort aan parkeerplaatsen. Mijn P.S. maak ik stoer: ‘no nuts, no glory!’. Tevreden geef ik de fax bij de receptie af, nu nog een hartig ontbijt en de dag kan beginnen. Het ochtendverkeer is traag richting de Bay Bridge, die we dienen te kruisen omdat we om 10.00 een interview hebben met Greg Deonik in Emeryville. Hij solliciteert naar de job van sales- en marketing manager. Het gaat langzaam, maar de indrukken en energie van San Francisco infiltreren de Ford Mustang cabriolet die Gary gehuurd heeft, en geven ons een soort van ginnegappende impuls. Op enig moment, al voortschuivend over de Bay Bridge, komt het gesprek op ‘Bonanza’ en de hoofdrolspeler Lorne Greene. “Weet je,” zegt Gary “dat hij ook een mega hit had met een liedje?”. “Je bedoelt met ‘Ringo,” antwoord ik nonchalant.

Gary daagt me uit: “sing it man, c’mon, sing it.” Aangekomen in Emeryville zing ik net de slotzinnen van ‘Ringo’: “…..and on his grave they can’t explain the tarnished star above the name of Ringo,” en Gary’s mond staat nog steeds open van verbazing. Op een of andere manier verhoogt het zijn respect voor mij. In Emeryville hebben we een tijdelijk kantoor gehuurd in Doyle Street, een echt honk voor artiesten van allerlei pluimage. Daar ontvangen we Greg Deonik, een ietwat gezette marketing veteraan De man weet absoluut waar hij over praat, ofschoon het onderbuikgevoel niet positief reageert. Tegen twaalven nemen Gary en ik afscheid van hem. Dit is een belangrijke job, dit is een kundige man, maar….. We kunnen het ‘maar’ niet invullen en parkeren de beslissing. We ‘bestijgen’ de Ford Mustang weer en begeven ons onderweg naar Bucci’s, een trendy Italiaans restaurant in Emeryville, waar we gaan lunchen met potentieel boardmember Jane Metcalfe, beroemde mede-oprichter van Wired Magazine. Ook de nimmer ontbrekende Dawn Cardi (rapporteert zij alles achter onze rug om aan Eckart?) zal aanwezig zijn. Tijdens de lunch blijkt wel dat Jane een zeer scherpe dame is, ze zou echt een ongelooflijke aanwinst voor ons zijn.

Goede relatie van Eckart, dus die moet z’n charmes maar aanwenden! 16.00 hebben we onze afspraak met David Schwartz, kandidaat voor de CEO rol. Een rol die Gary ook ambieerde, maar met zijn aspiraties maakte Eckart korte metten: “no way you can do that”. Vriendelijkheid kent geen tijd. David is vriendelijk en intelligent maar, zo besluiten we, “a bit of a softy”. De dag besluiten we met een genoeglijke maaltijd in, jawel, The Townhouse! Nu een restaurant met duidelijke Franse invloed. Helemaal goed. Gary en ik lachen wat af en testen elkaars muziekkennis. Topavond.

Wanneer Astrid thuiskomt van de zorg voor een nieuw leven, gaan wij er ook een topavond van maken.