Vervolg van zaterdag 29-07-23
Zo is het, wij zijn verantwoordelijk voor het betalen van de volledige huur, dus willen we het ook onderverhuren om inkomsten te genereren. Gary haalt volgende maand Duke Zafferey over, de man die in Florida aan het sound curriculum heeft gewerkt. Tevens hebben Craig en ik de eerste salesrep binnengehaald: David Louie, de broer van de dame van KMEL, Jennifer. Tegen de tijd dat ik terugkom verwachten we een offerte van twee constructiebedrijven, terwijl Gary in de tussentijd aan het parkeerprobleem blijft sleutelen en de voortgang van het curriculum bewaakt. Bij het stadion van de Oakland Athletics, het lelijke Coliseum, is het verkeer praktisch tot stilstand gekomen.
Het loopt tegen half elf, ik word nu best wel een tikje zenuwachtig, we zijn er bijna…..maar nog niet helemaal, dreint het in m’n hoofd. Gary voelt het feilloos aan en stuurt met een flinke ruk de Van de vluchtstrook op, wetend dat er kans op een fikse bekeuring is wanneer een Highway Patrol Officer ons betrapt. Daarnaast, als bonus, strafpunten op je rijbewijs. Het loopt goed af, tegen kwart voor elf zet hij me na een flinke omhelzing bij de ingang af, een van de weinige vliegvelden waar dat nog kan. “Go get ‘em tiger,” roept hij me nog achterna. Ik kan de rood gerokte Martinair dame in Starclass wel kussen nadat ze me een glaasje champagne en de Telegraaf aanreikt.
Op weg naar huis! Even na half twee ’s middags vertrekken we en zelden heb ik me zo opgelucht gevoeld. Allereerst omdat ik naar Astrid en de boys vlieg, daarnaast omdat het lijkt of we daadwerkelijk de gestelde mijlpalen gaan halen. De stress die wegvloeit gaat langzaam over in een diepe slaap, tot ergens in de buurt van IJsland m’n eigen gesnurk me wakker maakt. Het eerste wat me te binnenschiet is de vreugde die ons te wachten staat wanneer we donderdag 27 augustus de gebruiksvergunning binnenslepen. Nog maar één maand! Daarna de schoollicentie van het Bureau in Sacramento en………tromgeroffel…. het genereuze CEO contract dat ze me dan ongetwijfeld gaan aanbieden. De stewardess die het door mij gekozen ontbijtje serveert, vraagt me waar die ‘smile’ op m’n gezicht vandaan komt. ‘Home sweet home’ als antwoord gaat er in als koek. Rond 9 uur ’s ochtends landen we op Schiphol waar alles vlekkeloos verloopt. Buiten wacht zwager in spé Aldert, de besnorde vrijwilliger brandweerman, op me die me naar de Herenweg in Vinkeveen brengt, waar schoonvader Toon geboren is. Astrid en de kinderen komen me vol vreugde en opwinding tegemoet rennen over het bruggetje waar Astrid en ik een kleine 11 jaar daarvoor de weg insloegen naar onze huwelijksplechtigheid.
Na alle kusjes, cadeautjes en verhalen, kan de vakantie nu echt beginnen. Het weekend brengen we door bij schoonouders Toon en Riet, waar we tal van familieleden en vrienden ontvangen, hetgeen niet echt het perfecte begin is. Maar ja, het zal de komende weken toch wel schipperen worden. Maandag vertrekken Astrid en ik naar Lommel om daar nog wat zaken te regelen bij de bank, de verjaardag van Marja, de vrouw van countryzanger JJJohns, bij te wonen, en detailzaken in ons nieuwe onderkomen te regelen. Woensdagmiddag kachelen we terug naar Vinkeveen om het trio deugnieten Bo-Peter, Kaj en Ivar op te halen, zodat ook zij kunnen gaan wennen aan hun nieuwe ‘home’. Astrids VW Sharan maakt overuren, ook al omdat we vrijdag terug naar Rotterdam moeten, naar de notaris die het appartement van mijn moeder passeert. We hebben besloten om de warming up party in Lommel samen te laten vallen met de 6everjaardag van Kaj op 2 augustus. Groot succes, beetje druk, maar de saamhorigheid is magnifiek. Om ontroerd van te worden. We duiken de week in en brengen met de kinderen daadwerkelijk vakantie door in Bobbejaanland en Het Land van Ooit. Dikke pret voor de kinderen, en alleen daarom al pret voor de ouders, die ’s avonds als een balletje in slaap vallen. Kan ook komen door de ellenlange rijen die doorgeworsteld moeten worden. Het wordt een patat en pannenkoekenweek. Niet gezond, wel lekker! Vrijdag 7 augustus, het einde van de vakantie is nabij. Maar eerst nog even onze Engelse vrienden John en Sue Arnold in Brussel ophalen, die komen ons een lang weekend bezoeken. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers die grove gebreken vertoonden. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte, uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helikopters.
Links Peter en rechts John Gow in betere tijden
Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. Duidelijke taal. Veel geleerd in mijn eerste eigen onderneming, bedacht ik me, terwijl Martinair 801 na een kleine drie uur vertraging het luchtruim opzocht, onderweg naar Oakland. Nog zo’n uur of 10 vliegen om na te denken over de afgelopen dagen. Drukke dagen, ook al omdat iedereen het natuurlijk geweldig vond om John en Sue weer te zien en gelijktijdig me weer even gedag te zeggen. Al mijn kinderen met aanhang kwamen op visite, alsmede nog wat vrienden. Gisteren werd het stil nadat we John en Sue, na een uitbundig weekend, in Brussel weer op British Airways richting Manchester gezet hadden. Tijd om ons te bezinnen over de nabije toekomst, met name ook voor de kinderen. Het afscheid viel ons allemaal weer zwaar. Voor Astrid omdat ze er in Lommel in wezen alleen voor staat, en voor de kinderen omdat ze niet echt begrijpen waarom papa weer weggaat naar dat verre Amerika. Ik verman me, mijn concentratie moet gericht zijn op de hoorzitting van de Planning Commission omdat de daar te verkrijgen gebruiksvergunning van het allergrootste belang is. We zullen en moeten januari 1999 met de eerste oogst aan studenten beginnen! Even na half zes komen we aan de grond in Oakland, en na een hartelijk afscheid van de Martinair bemanning, begeef ik me naar de paspoortcontrole. De dienstdoende immigration officer bekijkt al m’n Amerikaanse in- en uitstempels en vraagt vrij nors: “Again sir? Are you working here?”
“Alweer? Werk je hier?”
Iedereen weet dat werken zonder visum in Amerika een doodzonde is, oftewel; enkele reis terug. Geduldig leg ik hem uit dat ik bezig ben een bedrijf op te zetten dat heel wat nieuwe banen gaat opleveren. Bingo, het juiste antwoord. Zwijgend stempelt hij m’n paspoort en wuift me naar de douane toe. Nee, geen etenswaren meegebracht of meer dan $10.000 contant, antwoord ik geroutineerd. Buiten wacht partner Gary me op en geeft me een update over de laatste ontwikkelingen. Zoals het er nu uitziet voldoen we aan de parkeereisen met 112 personen maximaal in het gebouw, op elk gegeven moment. “Pete,” zegt Gary vol enthousiasme, “I’m sure they were instructed from above to help us where they can.” Van bovenaf geïnstrueerd om ons van dienst te zijn, dat betekent dat onze lobby werkt. Ik besluit om voor de zekerheid nog een afspraak te maken met City Manager John Flores. Gary is ervan overtuigd dat we 27 augustus onze gebruiksvergunning zullen bemachtigen. Tevens ziet het er naar uit dat we voor het eind van de maand onze schoollicentie uit Sacramento kunnen verwachten. Hoog tijd voor een ‘high five’ na al deze gunstige ontwikkelingen. Gary zet me af bij het appartement en raast zelf met zijn gele kever naar het nieuwe Platt home in Walnut Creek. Mijn tweede ‘home, sweet home’ voelt goed aan, evenals niet veel later m’n mandje. Donderdag zet ik alles op rij, ook al omdat een aantal personeelsleden daadwerkelijk al in dienst is, David Louie en Craig Deonik, en volgende week komen Duke Zafferey en Nadine Storyk aan boord. Tevens twee salesreps die we per 1 september willen aannemen. ’s Avonds vieren we in San Francisco de verjaardag van de jongeman die met Craig is meegekomen. Byron is die dag 20 geworden, hetgeen betekent dat hij nog steeds geen alcoholhoudende dranken mag innemen. Wel mag hij een machinegeweer kopen, geen probleem. Het is gezellig, maar het blijft een beetje vreemde combinatie zoals Craig en Byron tot ons gekomen zijn. Maar, zo stelt Gary: “minding our own business is best, given the circumstances.”
Wordt vervolgd zaterdag 05-08-23