De Multi Function reünie van 1 september bracht broer Rob en mij j.l. woensdag naar Wijk en Aalburg (ja, wij komen nog eens ergens), waar medeorganisator Wouter Verweij ons uitgenodigd had om het puntje voor ons evenement op de ie te zetten. Vanaf Zaltbommel kliefden we diep de Bommelerwaard in. De eerste schok van déja vu kwam bij het ANWB bord dat de weg wees naar Brakel en Zuilichem. De film in m’n hoofd ging terug naar 1974 toen ik met m’n gezin het Rotterdamse nieuwbouwproject Ommoord verliet voor een twee-onder-een-kap woning in Zuilichem. Wablief? Onbetaalbaar in Rotterdam, en een soort reddingsactie om één gezin te blijven. Echter, moeizaam met familie en vrienden in Rotterdam en een werkkring in Den Haag. Geprobeerd om zoveel mogelijk deel te nemen aan de lokale activiteiten, zoals bijvoorbeeld speler bij VIOS, de plaatselijke voetbalvereniging. Ook daar speelden sponsors een rol:
Haal je me eruit? Het is dat ik weet wie ik ben! Helaas, het werkte niet, het gezin zonder mij terug naar Rotterdam. Ik ging tijdelijk in Den Haag wonen. Op verzoek van de trainer zonder te trainen wel het seizoen afgemaakt, even zaterdag heen en weer van Den Haag naar Zuilichem. Lekker partijtje schoppen tegen Brakel. Tegen sommige lokale clubs was het echt bloed aan de bal. ‘Grappig’ met alle verhuizingen hebben we zo’n beetje het hele alfabet doorgelopen: eerste koophuis begon met een ‘Z’ het laatste huis in Californië met een ‘A’: Alamo. En nu dus de ‘L’ als……..Laatste Letter? Rob haalde me bij Kerkwijk uit m’n overpeinzingen; “hier hebben wij met Tricht op het veld gestaan, lekker christelijk maar met een bal in de buurt was het ‘schup ‘m voor de bast’ niet van de lucht.” Grinnikend reden we voort naar Wijk en Aalburg, alwaar we door Wouter volgens goed plaatselijk gebruik werden ontvangen met koffie en een Bossche Bol. Lekker slecht. Geen mededelingen over de inhoud van de bijeenkomst, er zijn nu eenmaal reünisten die dit ook lezen! Donderdag hadden Astrid en ik gereserveerd om gezamenlijk een zomers dagje opstap te gaan. Zoals genoeglijk bekend, leek het donderdagmorgen buiten meer op een niet al te koude herfstdag dan een uitnodigende zomerdag. Programma omgegooid. Om 15.20 zaten we uiteindelijk in Hilversum bij Vue in de bioscoop om ons te laten verwennen met de film Barbie. Inclusief popcorn. Hadden jullie niet gedacht! Interessante en amusante film, waar alle aspecten van het leven aan de kaak werden gesteld. Met een hoog roze gehalte.
Maar ook een film waar Mattel zichzelf een spiegel voorhield. Heel dapper (of slim). Voor de kindjes die in het roze naar de bioscoop waren gekomen, hadden de ouders veel uit te leggen. Soms ook storende, ingewikkelde ondertitelingen waar Astrid en ik ons niet druk om konden maken, maar die kinderen wel met een vraagteken op het gezicht achterlieten. Tegenover de bioscoop gingen we daarna bij Mout een afzakkertje halen, gelardeerd met een bittergarnituur. Al pratend kwamen Astrid en ik tot de conclusie dat er één Barbie ontbreekt in de collectie: Kraamzorg Barbie!
Ja, die past echt wel in de collectie. Mattel, grijp je kans! Van Barbie roze naar de soms grimmige, maar ook opbeurende werkelijkheid van de Ex’pression saga:
Vervolg van woensdag 26-07-23
Zondagavond, moe van het tobben, besluit ik vroeg te gaan slapen, er wacht me een hete week.
Niets is erger dan op maandagmorgen wakker te worden met het besef dat wanneer er geen geld binnenkomt, het eigenlijk einde oefening is. Hoewel……..Ex’tent zou zich toch wel behoorlijk in de eigen voet schieten nu ze het gebouw reeds aangekocht hebben. Vreemde jongens daar in Kasteel Moersbergen. Weg met hersenspinsels tijdens het tandenpoetsen, want makelaar Gary Breen wacht op me om het contract met SendMail af te ronden. Voordat ik naar ons gebouw loop, check ik bij het business office of er nog iets voor me binnengekomen is. En verdraaid, daar ligt een fax van ons ‘aller’ Frans van Mackelenberg, die schrijft dat het geld voor juli en augustus vandaag overgeboekt wordt! Ik kan een jubelkreet ternauwernood onderdrukken.
Even er snel doorheen lezend, zie ik dat hij Dawn Cardi 14 juli reeds heeft aangemaand om een eerste betaling van $100.000 over te boeken. “Wat een kutwijf,” mompel ik, dat heeft ze dus gewoon genegeerd. Puur om ons terug te pakken. Dat wordt lachen wanneer ik dat dadelijk aan Gary vertel. In wezen ben ik met Breen snel klaar, de overeenkomst is conform hetgeen we uitonderhandeld hebben, en dat betekent dat SendMail als eerste partij dient te ondertekenen, waarna ik de definitieve handtekening zal zetten. Dit alles om te voorkomen dat er wijzigingen worden aangebracht wanneer jezelf al een handtekening hebt gezet. Tja, de aloude handdruk ter instemming is uit het zakenverkeer verbannen, zeker in de Verenigde Staten! Breen meldt dat SendMail de ondertekening wel een beetje feestelijk wil maken. Helemaal prima!Vreugde alom wanneer ik tijdens de managementteam meeting bekend maak dat het geld vandaag overgeboekt wordt, terwijl Gary’s reactie voorspelbaar is op Dawn Cardi’s nalatigheid: “what did I tell you, that woman is out there to destroy us, as a matter of fact, she would like to be the new CEO.” Dat is een goeie, die had ik nog niet gehoord, Cardi heeft dus de ambitie om Ex’pression te gaan leiden. Dat ze ons kapot zou willen maken, laat ik aan me voorbij gaan, Gary heeft duidelijk z’n mond voorbij gepraat en wil het er verder niet over hebben. Craig Deonik, die nu behoorlijk in het systeem zit, komt ook met een onverwacht stinkei; of we z’n verhuiskosten van Portland in Oregon naar de Bay Area maar willen ophoesten. Hij legt een en ander op een smoezelig papiertje aan ons voor.
Gary en ik zijn verrast. Wanneer dit vooraf besproken zou zijn, hadden we er anders tegenaan gekeken, nu lijkt het meer op een roofoverval. Uiteindelijk komen we op een rond, veel lager bedrag uit, maar de sfeer is bedorven. Craig probeert de sfeer te verluchtigen door te melden dat Byron, de jonge IT medewerker die hij inbracht, voor hetzelfde geld meekomt en ‘for the time being’ bij hem komt inwonen. Dat stemt ons niet beter, integendeel, het geeft nog meer stof tot nadenken. Er ligt echter op dit moment zoveel op ons bordje dat we het tijdelijk van ons afschudden en Craig verzoeken om ons even alleen te laten. “Pete,” begint Gary, “what to think of this?”
Gary vertrouwt het niet
Ik vertel Gary dat we Craig in de gaten moeten houden, maar dat we op het verkoopfront op dit moment geen alternatief hebben. “Let’s check it month by month,” besluit ik mijn betoog. Eigenlijk haat ik dat, maar ik wil de zo wispelturige Gary geen kans geven om iets impulsiefs te doen. De dagen vliegen voorbij, er is zoveel te doen, en wat er ook gebeurt, vrijdag vlieg ik terug. Op m’n tandvlees bereik ik de 24e en met de wetenschap dat ik rond half elf op Oakland Airport moet zijn, toets ik als een razende mijn voorlopig laatste lokale ‘weekly update’ in. Met een ‘thank God’ dat het geld binnen is gekomen (bij de Summit Bank zijn ze heel blij), meld ik de strijd om de parkeerplaatsen. De City of Emeryville eist dat we 206 parkeerplaatsen hebben op het moment dat we starten, maar dat is belachelijk, wellicht na een jaar, maar nu zeker niet. Wij zijn de mening toegedaan dat we royaal in eerste instantie uitkomen met de 150 parkeerplaatsen die we hebben. We hebben de hele city bijeen geschreeuwd over dit onrecht, ook al omdat 27 augustus besloten wordt over onze gebruiksvergunning. Hope Spadora bracht soelaas door ons aan een dame te koppelen die ons 65 parkeerplaatsen garandeert op het moment dat we het echt nodig hebben, tweede helft 1999. Mijn vingers razen over het toetsenbord om maar alles in beeld te brengen. Gary stommelt naar binnen: “Pete, the green monster is waiting for you, I will fax the damn update and update you in the Van.” Daar is niets tegenin te brengen, De tijd dringt, even een printje, en vervolgens hopen dat Gary het niet vergeet te faxen.
Oakland Airport is maar een half uur ‘down the road,’ maar de 280 is altijd zo druk dat je er makkelijk een uur over doet. Ik vertel Gary dat Dawn Cardi een conference call a.s. woensdag wil beleggen om de lucht te klaren. Gary verslikt zich bijna, maar wanneer ik meld dat ze zich ook met het SendMail contract bemoeide, ontploft hij bijna. “We are paying the goddamn rent to Wintzen, so I don’t see why we can’t sublet it.”
Wordt vervolgd woensdag 02-08-23
