Tevreden leun ik achterover, maar dat duurt niet meer dan een ‘split second’ omdat Gary alweer voor mijn bureau danst.

Vervolg van zaterdag 26-08-23

“Techtour with the AES guy, Bubba,” roept hij me toe, waarbij hij aangeeft dat ik nader tot hem sta dan verwacht. Uiteindelijk wilde hij naast zijn rol als President ook CEO worden, een rol waar Eckart hem ongeschikt voor verklaarde, en die ik nu bekleed. Wellicht hanteert hij het motto dat het beter is om te werken met de duivel die je kent, dan een onbekende. Zijn enthousiasme is een soort van ontroerend, en in dit geval terecht. Hij heeft samen met Duke Zaffery een geweldig plan uitgedacht om zondag voor de AES gemeenschap een indrukwekkende show te geven in een nagenoeg leeg gebouw. Het gaat een licht- geluidshow worden, waarbij op de vloer geplakte fluorescerende tape de omvang aangeeft van de te bouwen studio’s en labs. Gary zal gekleed in een pak propvol genaaid met lichtbrekende staafjes in het pikkedonker de presentatie doen. Duke gaat het geluid arrangeren, en daarbij moet je niet denken aan een boombox! Zaterdag is de grote AES show in het immense Moscone Convention Center, in het hart van San Francisco. Al wandelend vanaf de parkeergarage naar het gebouw, vraag ik argeloos hoe die naam tot stand is gekomen. Nou, dat is een verhaal waar je niet 1-2-3 op rekent. 20 jaar geleden is de toenmalige burgemeester van San Francisco, George R. Moscone, vermoord door David White, een ontstemde voormalig supervisory board member, die had getracht terug te komen op dat board. Niet dus. Samen met de burgemeester werd Harvey Milk doodgeschoten, de eerste openlijke homo in het gemeentebestuur. Tevens gezicht van het beroemde Castro district in San Francisco, waar de LHTB gemeenschap haar domicilie gevonden heeft. Zelfs nu nog gaat de mare rond dat juist daarom deze moordpartij plaats heeft gevonden, met Moscone als toevallig slachtoffer. Weer iets geleerd! De show is wat je ervan mag verwachten, het walhalla voor elke geluidliefhebber. Garyland, zal ik maar zeggen!

Is dit geen snoepje?! Een Neve AMS 55 48 kanalen recording board. Gary loopt er kwijlend omheen. Ik vind het helemaal prima en leer een hoop mensen kennen. Maar ook wil ik weten hoe de opknapbeurt van onze entree eruit ziet voordat morgen onze grootse presentatie plaatsvindt. Ook al omdat het toch een beetje ‘de nieuwe kleren van de keizer’ is, er staat immers nog amper apparatuur. Terug dus naar Emeryville. Zodra we onze eigen allee indraaien zien we gelijk de opmerkelijke metamorfose die heeft plaatsgevonden. De grauwe buitenkant heeft plaats gemaakt voor een fris uitnodigend “do come in”.

Gary en ik kijken elkaar aan en beseffen dat ook deze opfrisser weer een nieuwe stap naar succes betekent. We vinden allebei dat dit toch wel de ‘shit’ is. Ook het ‘total immersion’ bord zal weliswaar veel vragen uitlokken, maar de betekenis totale onderdompeling zal voor ‘onze’ studenten betekenen dat datgene wat ze het liefste doen, geluid of animatie, zullen ademen, eten, drinken en 24/7 zullen beleven. En zo breekt zondag aan. Beetje nerveus, we hebben ons ook wat op de hals gehaald door al die geluidshaantjes uit te nodigen voor een grootse presentatie, die voornamelijk gebaseerd is op fantasie, geluid, en het ontbreken van licht. Daarnaast hebben we ons nog meer op de hals gehaald door vice mayor Nora Davis uit te nodigen op maandagmorgen. Om 8 uur zullen wij onze standpunten toelichten met betrekking tot de richting van Ex’pression, onze omgang met de lokale gemeenschap en milieu aspecten. In ieder geval aan werk geen gebrek. Nerveus voor hetgeen te gebeuren staat ben ik om half elf al op kantoor, hoewel de AES receptie pas om 13.00 begint, voorafgegaan door een half uur inloop. Binnen een uur sla ik drie mokken zwarte koffie naar binnen. Er mag gewoon niets mis gaan, we hebben hier vet op ingezet, mede vanwege de aanwezige pers. Alles dreigt te kloppen, de diverse ruimtes zijn volledig van het daglicht afgeschermd, de fluorescerende tape licht fantastisch op in het pikkedonker met de speciale belichting, en Duke Zaffery bemant reeds het geluidsboard dat we voor de omstandigheden in het centrum van het gebouw ‘geparkeerd’ hebben. Met het aantal decibellen dat hij potentieel kan produceren kunnen we de muren er uitblazen. “Sweet going, Peter,” grijnst Duke. Duke ziet eruit als een rocker en geniet van knalharde solo’s van snerpende gitaren.

Iets klopt er niet, het loopt tegen twaalf en de man die als hoofdattractie ‘the amazing glowman’ in het pikkedonker dient te spelen, is er nog steeds niet. “Where the fuck is Gary,” bijt ik een verbouwereerde Nadine Storyk toe. Dit is zo’n moment dat ik hem wel kan ‘killen’, dit is niet de eerste keer dat hij iets vergeet, zich verslaapt of iets simpelweg verloren heeft. Terwijl de gasten de lobby binnendruppelen, sluipt Gary via de achteringang naar binnen met een schuldige blik in z’n ogen. Hij ontwijkt me en huppelt z’n kantoor binnen om zich in het glowman pak te hijsen. Heef-tie godverdomme nou vanmorgen nog aan z’n klassieke Ford Mustang liggen sleutelen, gaat het door m’n hoofd. Die smerige handen liegen er niet om. Ik laat hem met rust, we hebben nu geen tijd voor onderling gekibbel. Het is 13.00 en de gasten wachten ongeduldig in de lobby. Gary heeft nog 10 minuten nodig en ik besluit de gasten een introductie te geven over Eckart, ‘how Gary met Eckart’, mijn insteek en al doende geeft Nadine mij een teken dat Gary klaar is. Met mijn beste omroepstem kondig ik hem aan: “Ladies and Gentlemen, meet the amazing glowman.”

Alle lichten gaan uit en de gasten worden via een fluorescerend pad naar station 1 gebracht terwijl Gary, ‘the Amazing Glowman’, naar voren danst in zijn met lichtjes uitgedoste pak. Er klinkt een oorverdovend tromgeroffel en een stem van boven kondigt “Studio Neve” aan. De spotlights geven aan hoe groot de studio gaat worden en Gary geeft uitleg over akoestiek, kanalen, faders, Storyk design en van alles wat in hem opkomt. Hij is op z’n best! Eén trap voor z’n ballen en hij gaat als de gesmeerde bliksem, mijmer ik als bezemwagen van de groep bezoekers. Als hoogtepunt hebben we de Studer studio, die de ‘top of the bill’  moet worden van digitale opnames en akoestiek. Een studio waar qua grootte ook opnames voor een volledig orkest plaats kunnen vinden. Gary gooit er nog even alles uit wat hij heeft. Terwijl hij verdwijnt in het langzaam opgaande licht, krijgen we een daverend applaus. Nu iedereen ziet hoe groot het is, en leeg, op Duke met z’n console na, beseffen ze ook wat we qua bouw nog voor de boeg hebben. De receptie die volgt is één lofzang, met hier en daar een kritische noot. “You’ll never make it on time.” Dat zullen we nog wel eens zien, pareren we. Op dit moment kan niets ons deren. Gary kijkt me triomfantelijk aan, zo van ‘zie je wel’. Ik zeg niets, wetend dat Gary bij tijd en wijle kort zal moeten worden gehouden, ondanks zijn bruisende ideeën. Maandagmorgen weer vroeg aan de bak om Vice Mayor Nora Davis te begroeten en wederom een ‘dog and pony’ show op te voeren.

Nora is ook burgemeester geweest van Emeryville, een rol die om het jaar door een ander raadslid ingenomen wordt. Ze is zeer geïnteresseerd in het wel en wee van haar ‘little city’. Niet alleen is ze onder de indruk van het gebouw, maar met name ook de rol die we in de gemeenschap willen spelen en onze bezorgdheid voor het milieu. Opgewekt nemen we afscheid, waarna Gary en ik ons spoeden naar het Moscone Center, waar we een stand hebben tijdens de AES expositie. Iedere keer weer sta ik verbaasd met welke nonchalance men onze ‘give aways’ van de stand plukt. Koekjes met ons logo erop en de persinformatie, inclusief tekeningen, vliegen de tasjes van verzamelaars in. Diverse journalisten bezoeken ons nadat ze gehoord hebben van onze ‘amazing under construction’ super school. Sommige kleine scholen willen met ons samenwerken omdat ze de mening toegedaan zijn dat ze door ons van de aardbodem geveegd zullen worden. Daar hebben we totaal niet over nagedacht, totdat iemand het had over ‘the big gorilla in town’. Wow, zo hadden we onszelf nog niet bekeken. Leveranciers daarentegen staan in de rij om zaken met ons te doen. We maken gebruik van onze positie als ‘the cool place to work’ om nog wat mensen aan te nemen, en zijn voor de helft qua vacatures ingevuld. Inmiddels zijn voor de toegang van het gebouw ook de staf batches geproduceerd.

Men meent me in ieder geval tot 2005 erbij te betrekken. Geestig. Laat Astrid het maar niet horen, daar had ik net drie jaar mee afgesproken! Wie dan leeft…… Dinsdag is een belangrijke dag, allereerst sluit ik een deal af over studentenfinanciering met Steve Breitbart, een gezette grote Joodse man die een bedrijf beheert, TFC geheten, die dat tot in de perfectie beheerst. Joviaal en prettig. Dan volgt het allerbelangrijkste gesprek omdat daar de haalbaarheid van onze startdatum, 11 januari 1999, besproken wordt. Met Ed Brady en Debbie Fleser van aannemer CIC aan de ene kant en architect John Storyk aan de andere kant, zullen Gary en ik de planning bespreken, haalbaarheid van vergunningen en, niet geheel onbelangrijk, het budget. Van meet af aan loopt het gesprek niet en door alle ‘maren’ en ‘mitsen’ dreigt de startdatum ernstig in gevaar te komen. Gary ontploft: “what the fuck you guys thinking you’re doing?”

Wordt vervolgd zaterdag 02-09-23

Een week niet gelachen…….

Eerst maar een snelle update over de situatie van onze firefighter Kaj. Inmiddels is de brandweerploeg van South San Francisco verplaatst naar de ‘six rivers fire’ in het uiterste noorden van Californië. Kaj meldt dat ze in Crescent City bivakkeren en voegt er sarcastisch aan toe dat het een gezellig meth gevangenisdorp is. Om ons niet te verontrusten laat hij zich gezellig vastleggen op zijn bedrijfsvoertuig; een shovel:

Gevoel voor humor kan hem niet ontzegd worden! Valt me nog mee dat hij de deun ‘lekker op de trekker’ er niet bij gemixed heeft. Wel spreekt hij de hoop uit dat z’n toer komende maandag beëindigd wordt. Anders wij wel, kunnen we ook weer opgelucht ademhalen. Het begin van de nieuwe Luimweek begon (natuurlijk) met Sparta op Het Kasteel tegen Feyenoord. Het was een van de weinige keren dat Rob en ik er de smoor in hadden dat het een gelijk spel werd. De 3-1 voor Sparta zagen we voor ons ontstaan toen Pelle Clement alleen op de Feyenoord goalie afrende. Helaas, tot onze verbijstering verknoeide hij deze unieke mogelijkheid. En Feijenoord scoorde traditiegetrouw de 2-2 in blessuretijd. De ‘kinderen’ die Sparta opgetrommeld had achter de bar in De Bosselaar (lekker goedkoop) tapten een miserabel geschuimd biertje dat ook nog eens niet smaakte. Schrale troost: één van de schaarse momenten gedurende vele jaren dat Sparta in het linker rijtje staat en Feyenoord rechts. Gisteren ook een mooi moment beleefd. Ik heb het voorrecht om een zeer getalenteerd jongmens te mogen begeleiden in zijn mars om digitale geletterdheid standaard in het curriculum te krijgen voor 11-18 jarigen. Het zal een wereld van mogelijkheden voor deze jeugdige leerlingen openen. In Leeuwarden opereert Grendel Games, een onderneming die een wereldreputatie heeft om middels visuele productie (gamification) zoiets spelenderwijs te brengen. De mede-oprichter, Tim Laning, is ‘toevalligerwijs’ net als ik boardmember bij Dutch Game Garden, hoe mooi om dan een ‘match made in heaven’ te arrangeren. En dat werd het:

Links Ming-Faraz Khan van NXTGEN+, rechts Tim Laning

Inhoudelijk kan (mag) ik er niets over kwijt, maar dat het spectaculair gaat worden is een ding wat zeker is. Ming chauffeurde me behendig weer van Leeuwarden naar Loosdrecht, hetgeen ons een kleine twee uur de tijd gaf om uitbundig een en ander door te nemen. Goud! Volgende week vrijdag de reünie van Multi Function Computers; ik voorzie tranen die geplengd worden. Maar goed, eerst maar weer eens terug naar 1998, het eerste Ex’pression jaar.

……ik functioneer op de automatische piloot want morgen is de bijeenkomst van de Planning Commission, en dat weegt zwaar op m’n maag.

Vervolg van woensdag 23-08-23

Maar gelukkig is dit Gary’s wereld, en die straalt dan ook. Donderdag 24 september, 17.00: Makelaar Gary Breen, Gary en ik komen bijeen om gezamenlijk de bijeenkomst bij te wonen. Iedereen die toegezegd heeft ons te steunen is er: grote zakenman John Gooding van GUS, Hope Spadora van Sybase, Executive Director Alan Barr van de Emeryville Chamber en diverse zakenlieden. De spanning is echt om te snijden. De presentatie van de City of Emeryville is zo goed onderbouwd en wordt zo helder gebracht dat er geen speld tussen te krijgen is. Gary en ik kijken elkaar verheugd aan, de droom wordt omgezet in realiteit. De voorzitter kijkt de zaal in en is van plan de bijeenkomst af te sluiten. Na een moment van stilte wordt het woord gevraagd door Toby Taylor van The Martin Group; mijn hart slaat een slag over. “What the fuck,” zeggen Gary en ik als één stem. Taylor begint met de City te feliciteren voor het uitmuntende werk dat ze hebben verricht. De slijmbal. Vervolgens richt hij zich tot de leden van de Planning Commission en meldt met droge ogen dat Ex’pression zo’n goede aanwinst is voor Emeryville. Ongelukkigerwijs ziet hij niet hoe Ex’pression economisch haalbaar is, laat staan dat ze de parkeer aangelegenheid kunnen financieren. Hij adviseert de leden om de financiële handel en wandel van Ex’pression na te gaan. Het bloed stijgt naar m’n hoofd van woede en ik beheers me tot het uiterste. Na even tot rust gekomen te zijn -Gary fluistert nog “what a fucking moron”- staan Gary en ik op en pareren zijn loze argumenten, met name het parkeerprobleem, waar een dure studie aan besteed is. Hope Spadora van Sybase komt na ons aan het woord en verklaart dat we een echte aanwinst voor Emeryville zullen worden, en dat Sybase ons voor een langere periode 51 extra parkeerplaatsen ter beschikking zal stellen. De voorzitter sluit het vraag en antwoord deel af en begint te discussiëren met zijn collega leden. Doodse stilte en woedende blikken, en niet alleen van ons, worden gericht op Toby Taylor. Iedereen weet dat The Martin Group er alles aan te doen is om alsnog het Sybase gebouw in bezit te krijgen. Gary en ik zitten als bevroren op onze stoelen, wachtend op de vragen die ons ongetwijfeld gesteld gaan worden. En die komen ook. Tot onze opperste verbazing heeft geen der vragen ook maar iets van doen met de bedenkingen die Toby Taylor oplepelde. Na een aantal, in onze ogen simpele vragen beantwoord te hebben, gaat de voorzitter over tot stemming. Het is zo’n moment dat me zomaar, uit het niets, doet denken aan zo’n dramatische trouwscene in een film, waarbij op het laatste moment iemand roet in het eten komt gooien. Zoals in The Graduate, waar Benjamin, Dustin Hoffman dus, als een gek op de ramen van de kerk tikt om de huwelijksceremonie te versjteren, nadat de priester de volgende woorden heeft uitgesproken: “indien iemand hier aanwezig bezwaar heeft dat deze twee met elkaar trouwen, spreek nu of zwijg voor altijd”.

Ik weet ook niet waarom op zo’n cruciaal moment zulke gedachten me overvallen, maar het gebeurt. Nu is Toby Taylor niet bepaald Dustin Hofmann, maar hij streeft wel hetzelfde effect na. De voorzitter besluit tot een mondelinge stemming, en je kunt daadwerkelijk een speld horen vallen. Na de eerste “aye”, volgen de overige “ayes” in staccato, hetgeen betekent dat de Planning Commission onze plannen unaniem heeft goedgekeurd. Het gevoel van opluchting is niet te beschrijven. Van de publieke zitplaatsen worden allerlei felicitaties naar ons geroepen. Met geen pen te beschrijven! Gary valt me in tranen om de hals terwijl we omringd worden door eenieder die ons een goed hart toedraagt. En je gelooft het niet, Toby Taylor komt ons feliciteren. “Well guys, you pushed it through, congrats, we’ll see how things are progressing.” Hij gaat dus onze voortgang in de gaten houden, de gluiperd. Met een stalen gezicht bedanken we hem en voegen hem nog toe dat een goede buur beter is dan een verre vriend. Taylor glimlacht ijzeren heinig, geeft een slap handje en glipt het gebouw uit. City Manager John Flores komt ons met een lach van oor tot oor geluk wensen, gevolgd door een rits notabelen. En daar is Hope Spadora, gevolgd door John Gooding en onze eigen mensen Craig Deonik en Duke Zaffery. Het voelt zo goed! Uiteindelijk eindigen we, waar anders, in The TOWNHOUSE, waar we nog net niet het licht uitdoen.

The TOWNHOUSE is een begrip voor ons succes aan het worden!

Vrijdagochtend om 8 uur MT meeting, waarbij we nogmaals vol vreugde de avond doornemen, alsmede de nederlaag van The Martin Group. Nadat ik kond heb gedaan van mijn ‘Graduate’ flits, zegt Gary dat hij op dat moment een hit voorbij hoorde komen: ‘When the lights go out’ van de groep Five. Ik vond het al met al een moeilijke zomer, ga ik de muziekquiz aan, en voer de hit ‘Cruel Summer’ van Ace of Base op. Grijnzend van meligheid gaan we maar niet verder en sluit ik de MT meeting af. Wel besluiten we nog laat in de middag een champagne toast op de toekomst uit te brengen met de mensen die reeds op de payroll staan. Zelden heb ik me met meer plezier aan de weekly update gezet dan nu. Heel eerlijk, ik kan het niet laten, begin ik met een “weet je nog”…… Al was het alleen maar om Dawn Cardi te narren!

Na het échec van 27 augustus schreef ik immers: ‘We stonden in de rode hoek, onder de gordel geslagen, en keken de scheidsrechter vol ongeloof aan. We schudden ons hoofd en gingen door met de wedstrijd, een wedstrijd die Ex’pression erkenning zal brengen en uiteindelijk de overwinning’. Victorie kraait hier toch wel van het papier af, mijmer ik! Tevens kan ik vol trots melden dat we Pete Bandstra gecontracteerd hebben als Director voor ons Digital Media programma, alsmede per 1 oktober een salesrep. Tevreden leun ik achterover, maar dat duurt niet meer dan een ‘split second’ omdat Gary alweer voor mijn bureau danst.

Wordt vervolgd woensdag 30-08-23

Moet ik erbij vermelden dat mijn hoofd al bij het belangrijke gesprek met Eckart was.

Vervolg van zaterdag 19-08-23

Laten we eerlijk zijn, bepalend zowel zakelijk als privé voor de komende jaren. Eckart houdt van mensen die op tijd zijn, net als ik, en ik meld me dan maandag ook stipt om half een bij secretaresse Daan, die me olijk weet te vertellen dat de broodjes ook op me wachten. Eckart is in een goede bui, hoera, en legt me hun voorstel voor om de komende jaren als CEO van Ex’pression Center for New Media te functioneren. “Nou, wat denk je ervan, jochie,” bast hij. Ik moet zeggen dat de meeste punten die Astrid en ik besproken hebben reeds ingevuld zijn. Hulde! Geen problemen met de details, waarna Eckart me een dikke zoen geeft ten teken dat we een deal hebben. Hij toont zich ook verheugd dat we officieel op de rol staan voor onze gebruiksvergunning bij de City of Emeryville, met gunstige aanbeveling:

“Succes pik, ik zie je donderdag in Emeryville,” besluit hij, en begeleidt me naar de uitgang. Enigszins licht in m’n hoofd van opwinding over de dingen die komen gaan, spoed ik me terug naar Lommel. Ook Astrid is uiterst verheugd over wat er besproken is, waarna we besluiten er een glaasje op te drinken, en ook alvast wat plekken op de kaart van Californië te prikken om eventueel te wonen. Na een glaasje of wat wordt het dolle pret omdat plaatsen als Walnut Creek, waar Gary nu woont, of Hercules en Pleasant Hill ons alleen al qua naam aantrekken. Oh, hoe heerlijk is het om weer concrete toekomstplannen te smeden, en hoe jammer dat de dag van vertrek ook weer zo snel aanbreekt. Woensdag 16 september brengt Astrid me, hopelijk voor een van de laatste keren, naar Schiphol, en nemen we met een traan en een lach afscheid van elkaar. Ik check in en vol goede moed vertrek ik naar de gate van Martin Air 801, waar vervolgens mijn geduld zeer op de proef wordt gesteld. Uur na uur wordt de vlucht verder vertraagd, je kent dat wel, zo van hoop doet leven, terwijl de graad van chagrijn oploopt. Uiteindelijk vertrekken we na een kleine 7 uur vertraging naar Oakland. Stemming beneden peil. De rood gerokte stewardess in Star Class voelt het feilloos aan, ze herkent me, rijkt me een cognacje aan en glimlacht ter verontschuldiging. Ach, tenslotte kan zij er ook niets aan doen. Toch?! Even na half elf ’s avonds touch down in Oakland. Gelukkig geen heisa met immigration of customs, en zo rol ik de taxi in op weg naar ons appartement. Alsof ik de hemel betreed, zo stap ik de woonkamer binnen. Home is where the heart is, ik heb er twee. Morgen haalt Gary Eckart op in San Francisco omdat hij KLM vliegt. Zelf ga ik Ex’pression als nieuw lid presenteren bij de Emeryville Chamber of Commerce tijdens hun maandelijkse bijeenkomst, ditmaal bij Chiron. Ik raak eraan gewend, gaat het door m’n hoofd, al wegzakkend in een diepe slaap. Wat is het heerlijk wakker worden met de wetenschap dat je voorlopig drie jaar aan iets moois mag gaan bouwen! Uiteraard hangt de bijeenkomst van de Planning Commission, precies over een week, nog steeds als een grote dreigende schaduw boven ons. Gezegd dient te worden dat de eerste twee gesprekken die Gary en ik gevoerd hebben met de individuele commissieleden uiterst positief verlopen zijn. Bij Ex’pression aangekomen bereid ik de mensen, die we tot dusver hebben aangenomen, voor op Eckarts bezoek. Met name zijn directheid adresseer ik, omdat het simpelweg door Californiërs als lomp beschouwd kan worden. Craig Deonik haalt wat misprijzend zijn wenkbrauwen op, maar zegt niets. Je ziet hem denken ‘weirdo millionaires’. Eckart is Eckart, excentriek of niet, we moeten voort, geen tijd voor dat soort filosofische overwegingen. De presentatie bij Chiron, de biotech maatschappij en grootste werkgever in Emeryville, voor de Chamber of Commerce loopt gesmeerd. Ik voel me alsof ik op kerosine draai, ik vlieg. Diverse leden, aangevuurd door Executive Director Alan Barr, beloven ons volgende week bij te staan wanneer er over ons lot beslist wordt. Eckart heeft inmiddels zijn eerste interview afgelegd en samen met Gary wacht hij me op in The Town House. Daar genieten we niet alleen van de maaltijd maar ook, soms struikelend over onze woorden, over wat ons allemaal de komende week te wachten staat in de aanloop naar de Planning Commission bijeenkomst. Eckart is zeer in zijn sas met het geheel, hetgeen waarschijnlijk ook voortvloeit uit het goed verlopen interview met de San Francisco Business Time. En het moet gezegd, ze hebben er een goed artikel van gemaakt.

Wat een mooier begin van de vrijdag kan je hebben dan wanneer Mr. Wintzen stralend voor het in ijltempo vervaardigde Ex’pression bord de voorpagina siert?! Eckart is daadwerkelijk in z’n sas, hetgeen blijkt uit de complimenten waar hij onnatuurlijk ruimhartig mee strooit. Ruime aandacht lijkt ook voor deze toch zo sobere multimiljonair als ‘speed’ te werken. En het zal niet bij dit interview blijven! Terwijl Eckart zich bezig houdt met de creatieve geesten van Silent Planet, spoed ik me naar Oakland Airport om oudste zoon Rick en vrouw Imelda op te halen. Het doet me goed ze weer te zien, ik heb een dineetje gepland en een voorstelling van de succesvolle musical ‘Stomp’ geboekt, waarbij zo’n kleine twee uur met ritmisch gestamp van bezems, stokken en wat van dies meer zij een programma wordt afgedraaid.

Dat heeft ze op zeker goed wakker gehouden! Ze weten ook dat ze de komende dagen veelal hun eigen weg moeten zoeken, zeker met Eckart ‘in town’. Het weekend kent op zondag een hoogtepunt wanneer Eckart met Gary en mij recording studio The Plant bezoekt, waar eigenaar Arne Frager de toer der toeren geeft. Eckart is zwaar onder de indruk. De lunch met ster architect John Storyk verloopt eveneens naar wens, waarbij Gary en ik figureren terwijl deze twee grote ego’s clashen. Heerlijk om geen speelbal te zijn in deze discussie. Beide heren schijnt het te amuseren, narcistisch als ze ongetwijfeld zijn. Maar, gesteld dient te worden dat alle PR die zij kunnen genereren alleen maar in het voordeel van Ex’pression kan zijn, dus Gary en ik gooien nog wat olie op het vuur der enthousiasme. ’s Avonds heeft Gary ter ere van Eckart een feestje georganiseerd in Walnut Creek, waarbij het ons aan niets ontbreekt. Eckart lurkt tevreden aan z’n Sierra Nevada biertje en oogt als het tevreden hoofd van ons gezin. De week van de waarheid is aangebroken. De maandag is volgepropt met activiteiten, Eckart neemt deel aan het gesprek met CIC, de aannemer, waarbij hij natuurlijk zijn zegje doet over ‘groene’ materialen. Vervolgens een plezierig onderhoud met Kappi Hommert, de eventplanner, die de komende tijd behoorlijk voor ons aan de bak moet. Omdat Birgitta daar reeds een stempel van goedkeuring voor heeft afgegeven, is alles wat zij presenteert een schot voor open doel. Strategisch gezien hebben we Eckart geweerd van de bijeenkomst die we hebben met de voorzitter van de Planning Commission, de laatste die we mogen hebben. Gary en ik willen geen enkel risico nemen dat Eckart deze laatste ontmoeting verknalt door een opmerking als “why do we need so many fucking parking spots?”. Die parkeerplekken vraag hebben we hem al een paar keer tegen makelaar Gary Breen horen zeggen, maar op dit moment kunnen we het absoluut niet gebruiken. Ook mijn argument dat dit de wet is, gaat er niet altijd bij hem in. Wij gaan, enthousiast als altijd, het gesprek in en menen gescoord te hebben. De bijeenkomst met de staf verloopt zeer naar wens, Eckarts woorden gaan erin als een aflaat in een ouderling. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit zo dicht bij een multimiljonair gezeten, aanraakbaar zelfs! Bij de borrel doen ze allemaal hun zegje, waarbij Eckart smakelijk vertelt dat hij in Nederland helemaal niet in een grote Amerikaanse pooierbak rijdt, maar een Renault Clio. “Renault what?”. Ik laat ze een foto van een dergelijk karretje zien:

Ze kunnen het niet geloven, maar Eckart stijgt in hun achting. Ik vertel er maar niet bij dat de geluidsinstallatie erin waarschijnlijk meer gekost heeft dan de Clio. Geweldige bijeenkomst. Dinsdagochtend verschijnt Woody Harrelson bij Ex’pression met in zijn gezelschap z’n fixer Joe Hickey, alsmede advocaat en hennep fan David Frankel. Woody is zeer onder de indruk en grapt dat hij zich onmiddellijk als student aan wil melden, waarna we hem meetronen naar The Townhouse voor een uitgebreide lunch. Daar wordt hij onmiddellijk herkend, en halverwege de lunch maakt hij aanstalten om met een der aanwezige dames te verdwijnen. Dat voorkomt Eckart, hij wil voordat hij vanmiddag vertrekt van Woody horen dat hij bij Ex’pression aan boord komt. Onder het genot van een joint wordt daartoe besloten en Eckart laat zich vervolgens, na een uitbundig hug sessie, met Woody en zijn ‘posse’ naar San Francisco International Airport vervoeren. De studio owner’s party die we in ons gebouw organiseren gaat grotendeels aan me voorbij, dat is te zeggen, ik functioneer op de automatische piloot want morgen is de bijeenkomst van de Planning Commission, en dat weegt zwaar op m’n maag.

Wordt vervolgd zaterdag 26-08-23

Weer een week met verrassingen (Reünie en de Ex’pression saga)

Ja, het grootste nieuws van de afgelopen week was voor ons het bericht dat Kaj voor een toer van twee weken uitgezonden is naar Oregon om lokale ondersteuning te geven bij het bestrijden van bosbranden. Dinsdag vertrokken ze met hun trucks voor de ruim 20 uur durende rit naar Eugene:

En ja, ze zijn voorbereid, goed getraind, onderdeel van een uitgebalanceerd team, maar ondanks zijn 31 jaar……ons kind. Dus zal je je te allen tijde zorgen blijven maken. Uiteindelijk zie je hem het liefst in deze rol (mama’s favoriete foto):

Maar ja, mensen zijn natuurlijk belangrijker. ‘Go Kaj, go like the wind’! Inmiddels is Ivar zich in Tsjechië aan het voorbereiden op een huwelijksvoltrekking (niet de zijne). Al speechend verbindt hij zijn vrienden in de echt. Geboren in Praag, oftewel de ‘Gouden Stad’. Goed gebekt als hij is, kan je dat wel aan Ivar overlaten. Zie maar:

Dat stel wordt heel gelukkig. Op hetzelfde moment pakken Bo-Peter en Tiphanie in San Francisco hun spullen in ter verscheping naar Nederland, waar zij na hun 6 maaanden durende toer door Azië neer zullen strijken. Het wordt Amsterdam. En of dat niet genoeg is, bereiden Rick en Liesbeth minutieus hun weids gepubliceerde huwelijk op 29 december voor. Ik moet zeggen dat het ons af en toe duizelt. Maar ja, wat wil je met ouders, wij dus, die zo’n 20 jaar in drie verschillende landen buiten Nederland gewoond hebben! Moving on; 1 september ligt nu om de hoek, de reünie der Multi Function getrouwen. Onderweg moesten we helaas constateren dat inmiddels 14 oud collega’s het tijdige met het eeuwige verwisseld hebben. Maar ook was er de zoon van een beminde, te vroeg overleden collega, softwaremanager Wim Lakerveld, die al googelend op de reünie stootte. Hij stuurde me een InMail die me diep ontroerde.

“We kennen elkaar niet, maar toch ook weer wel. Al rondneuzend en Googlend op internet en LinkedIn kwam ik je post en foto tegen over de reünie van Multi Function. Voor mij bijzonder om te lezen. Met name op je website met daarin je verwijzing naar de bijzondere band met de collega’s van toen en het vermelden van 11 ontvallen collega’s. Op 26 oktober 1988 was ik net 2 weken 3 jaar oud. Op die dag vertrok mijn vader naar zijn werk bij Multi Function of misschien al Multihouse. Hij kwam nooit meer thuis. Ikzelf weet daar uiteraard niet veel meer van en moet het doen met de verhalen en anekdotes van mijn broers en moeder. Voor mij bijzonder om jouw beschrijving van Multi Function en dan specifiek de band met de collega’s te lezen. Het feit dat jullie na zoveel jaren nog een reünie hebben zegt wel iets over de ploeg collega’s van toen. Afijn, ik las het, het greep me aan en ik wilde het je laten weten middels dit bericht. Voor degene op jullie reünie op 1 september die Wim Lakerveld heeft gekend: de hartelijke groeten van zijn jongste zoontje”.

Dat laatste ga ik zeker doen. Ik stuurde hem een foto van een reclame uiting (kalender) van MF, gericht op 1985: ‘het zit wel snor…..’

Wim Lakerveld derde van links, ook daar voorop in de ‘actie’

Hij vond dit met name zo bijzonder omdat op die foto zijn vader net iets jonger is dan hij nu. Hoe mooi kan zo’n reünie uitpakken, temeer omdat er driftig aan een mini museum gebouwd wordt om de 1 september bijeenkomst te larderen met documenten, memorabilia en foto’s. Een beginnetje:

Gaat machtig mooi worden! Nou wilde ik nog iets over morgen vermelden……ontschiet het me….. Oh ja, jeetje, Sparta-Feyenoord, de eerste thuiswedstrijd en gelijk een klapper. Laten we maar weer even in het Ex’pression verleden duiken!

Vervolg van woensdag 16-08-23

Een goede week België zal me goed doen, zeker de warmte van ons gezinnetje.

“Meneer Laanen, meneer Laanen,” hoor ik heel in de verte. Geruststellend rood brengt me terug in de wereld van Martinair. “Uw ontbijt, we landen over ruim een uur.” Aan mijn gelukzalige glimlach merkt ze dat dit me veel goed doet. Ik dank haar en begin aan het ‘oké’ omeletje. Niet zozeer het, laten we eerlijk zijn, matige vliegtuigontbijt veroorzaakte die stralende lach, maar het gegeven dat ik de stal kan ruiken. Kwart over een landen we, waarna ik me geroutineerd door de Schiphol formaliteiten werk. Godzijdank wacht Astrid me al op in de aankomsthal. Na de knuffels, elkaar diep aankijkend, komt de eerste ontgoocheling, Eckart verwacht me a.s. maandag op Kasteel Moersbergen. Daarnaast word ik geacht woensdag alweer de terugreis naar Oakland te maken. Enerzijds vanwege mijn noodzakelijke aanwezigheid bij Eckart’s trip naar San Francisco, anderzijds omdat filmster Woody Harrelson Ex’pression aandoet. Eckart wil hem bewegen om Advisory Boardmember bij Ex’pression te worden. Eckart en Woody staan bekend als ‘groene’ mannen en hennepliefhebbers. Ze kennen elkaar vanuit die hoek. Woody rees als ster in de soap ‘Cheers’, en later in films als ‘White men can’t jump’ en ‘Natural born killers’.

Ofschoon ‘Rock and Roll’ hier wel op z’n plaats is, is deze inkrimping van mijn trip wel behoorlijk zuur, en ik gooi er dan ook een hartgrondig “what the fuck” uit. “Is het wel verstandig om de geplande visites van het weekend door te laten gaan,” opper ik. Astrid, ‘trooper’ als ze is, meent van wel. Aangezien we niet weten hoe lang we nog in België zijn, in afwachting van de definitieve aanbieding, zou uitstel weleens afstel kunnen worden. Thuisgekomen in Lommel word ik door het kleine geteisem aangevallen en verdwijnen alle problemen, zorgen en uitdagingen even naar de achtergrond. Hoe gezellig is het om weer eens met z’n allen van een avondmaaltijd met kruimige aardappelen, prinsessenboontjes en een bal gehakt te genieten. Een delicatesse na al het Amerikaanse voer dat ik de afgelopen tijd tot me genomen heb. Na nog een spelletje met de boys gaat het licht uit, en laat Astrid me alvast de echtelijke sponde opzoeken. ’s Ochtends vraag ik me af hoe ik me uitgekleed heb, en hoe het komt dat alles keurig op z’n plek ligt. Ik ken het antwoord, dankzij een sinds jaar en dag opgebouwde routine sta ik, ongeacht mijn fysieke en geestelijke gesteldheid van dat moment, op de automatische piloot. Een gift, bedenk ik spottend. Nu wacht ons in Mol bij de internationale school een intake gesprek met ene Mrs. Sjöström, waar Astrid en ik als het ware haar dienen te overtuigen dat onze jongens daar een plekje verdienen.

Rustiek ogend lig het voor ons. Astrid heeft zich terdege voorbereid, en daarnaast ook de resultaten van de Engelse school in Düsseldorf aangeleverd. Appeltje eitje zogezegd, en simpeler dan we ons gedacht hadden. Weer een horde genomen. Een soort van opgelucht rijden we terug naar Lommel, weer een stukje onzekerheid uitgewist. ’s Avonds gaan Astrid en ik naar het centrum om een hapje te eten en even rustig de toekomst te bespreken. Ik ga ervan uit dat Eckart me maandag een voorstel doet, en wil er zeker van zijn dat Astrid en ik op dezelfde lijn zitten. Drie jaar, dat is de tijd die we in eerste instantie overeenkomen om in Californië te blijven. Ondersteuning bij het vinden van een degelijk en veilig onderkomen in een gebied waar het onderwijs goed en betaalbaar is. Een jaar opzegtermijn, zodat we niet verrast kunnen worden, mocht er iets fout gaan. Ondersteuning bij het verkrijgen van de noodzakelijke visa. We hebben ons huiswerk gedaan! De laatste patatten worden verorberd en tevreden keren we huiswaarts. De zaterdag is een soort van reünie met oude vrienden Martin en Yvon, sinds dansles 1962 en gezamenlijk cabaret.

Martin & Yvon aan mijn zijde in optreden MF 1984

Countryzanger JJJohns en vrouw Marja Abbing, met wie Astrid en ik samenwerkten in onze Loïs Lane periode, voegden nog meer gezelligheid toe. Het werd een uiterst genoeglijke avond eindigend in zang en soms onbedaarlijk gelach. Zondag, even na een uur, komen oude strijdmakker Jos Kuijer en diens veelbesproken vlam Patty Harpenau ons met een bezoek vereren. Grinnikend moest ik toen ze binnenkwamen weer aan de column denken die ik indertijd geschreven heb over roddelbladen onzin, o.a. over de ex van Jos, niemand minder dan Tineke Verburg, in samenhang met de ‘schilderes’ Patty Harpenau:

Neem nou “Weekend” over Patty Harpenau, Jos Kuyer en Tineke Verburg, ik citeer:

“Toch nam Tineke het Jos destijds enorm kwalijk dat hij verliefd was geworden op Patty Harpenau. Hij was niet meer welkom thuis, en toen Jos zijn persoonlijke spullen kwam halen had zij deze alvast in de tuin gezet (onjuist). Toen Jos de dozen openmaakte, ontdekte hij dat Tineke uit pure woede de knoopjes van zijn overhemd had geknipt! (onjuist) ‘Ik heb gehoord dat je nieuwe vriendin zo goed kan naaien,’ voegde ze Jos boos toe…(onjuist)”. Vrienden, daar heeft Tineke nu eenmaal te veel klasse voor.

Waarom weet ik hier het fijne van? Simpel, Tineke had alle spullen bij ons thuis in Hilversum gedumpt, inklusief een originele Harpenau die in huize Kuyer/Verburg niet meer welkom was. Die knoopjes waren er inderdaad afgeknipt, echter door een vriendin die genoemde tekst, op een blaadje geschreven, toegevoegd had. Een iets ander verhaal, toch?! Nou zeggen we natuurlijk, ja, hallo, we praten hier wel over “Weekend”.

In ieder geval hebben wij er een echte ‘Harpenau’ aan overgehouden!

Jos, relaxed als altijd, maakte er een gezellige middag van, maar Patty gedroeg zich onnatuurlijk aardig, en gevoelsmens als Astrid is, schuurde dat. Het werd zo uiteindelijk toch een enigszins geforceerd aardige middag. Moet ik erbij vermelden dat mijn hoofd al bij het belangrijke gesprek met Eckart was.

Wordt vervolgd woensdag 23-08-23

Wel kijk ik Gary vragend aan: “why the hell, didn’t you tell me,” barst ik uit.

Vervolg van zaterdag 12-08-23

Dan is Gary op z’n best: “c’mon Pete, you never would have allowed me to praise you.” Hij heeft een punt, waarschijnlijk had ik inderdaad gevonden dat het aan mij gerichte compliment een beetje te veel van het goede was. Maar, ik moet er wel om lachen: “c’mon mofo,” doe ik lekker straattalig mee, “let’s have a drink before we meet Hope Spadora.” We knopen er maar gelijk een lunch tegenaan in ons ‘eigen’ Townhouse. Ook daar roeren ze de trom ter ondersteuning van Ex’pression’s plannen! De bijeenkomst met Hope Spadora is uiterst bemoedigend, Sybase staat 100% achter ons en zullen ook fysiek aanwezig zijn en steun geven bij de vastgestelde vergadering van de Planning Commission op 24 september. Helaas kon het niet eerder omdat we op aanraden van City Manager John Flores eerst een-op-een gaan praten met drie leden van de Planning Commission. Wettelijk maximum, meer mag niet, maar het geeft ons wel de mogelijkheid om onze plannen in detail uiteen te leggen. En ze ook te overrompelen met onze kennis en dito enthousiasme, en niet te vergeten de voordelen voor de Emeryville gemeenschap! Woensdag 2 september beginnen we eindelijk met de verhuizing naar ons eigen gebouw. Weer zo’n dag van opwinding, een echte mijlpaal. Tot Joey komt aanlopen met Eric, en van verre luidkeels roept dat hij een e-mail van Eckart voor me heeft. Iets in me schreeuwt dat ik vandaag alleen behoefte heb aan goed nieuws. Komt dat ook? Ik wil niet zeggen dat ik de e-mail uit de handen van Joey ruk, maar het komt er wel op neer. Twee pagina’s, helemaal volgeschreven. “Wow,” mompel ik. Joey en Eric blijven nieuwsgierig mijn reactie afwachten, maar ik wuif ze ongeduldig naar de andere kant van het gebouw, uit mijn zicht. Eckart begint met de verklaring dat wanneer mensen binnen zijn organisatie met elkaar knokken, hij sterk de mening is toegedaan dat het niet alleen zijn probleem is, maar ook zijn fout. “Nou, nou,” breng ik uit, dat had ik niet verwacht. Ik raas door de woorden heen en sla flarden op als ‘gebrek aan duidelijkheid’, ‘conflicterende situaties’, ‘beslissingen nemen’, enzovoort. Eckart neemt de verantwoordelijkheid op zich over dit gebrek aan duidelijkheid. Noem het maar luiheid van mij, zo stelt hij, om nooit met het team samen te hebben gezeten om de rollen en verantwoordelijkheden te bepalen. Klagerig plagerig stelt Eckart dat hij, Koning Dyslexie, nu de prijs moet betalen door thuis met één vinger zo’n lange e-mail te moeten schrijven.

Terwijl ik rap door de regels heenga, is het eerste dat me opvalt de wijze waarop de sluwe vos iedereen op z’n plek zet, en gelijktijdig even demonstreert hoe hijzelf zaken doet. Dawn wordt nogmaals officieel vermeld als algemeen raadsvrouw voor zijn investeringsvehikel Ex’tent, vooral ook, voegt hij er fijntjes aan toe, vanwege haar met advocaten overspoelde land. ‘Dat is natuurlijk vanuit mijn standpunt bekeken’, zo stelt hij, ‘een Nederlander die in z’n eigen land een miljarden bedrijf bestiert zonder amper een advocaat nodig te hebben’. Voor mijn geestesoog zie ik Eckart al vergenoegd achterover leunen. Het nog even aandikkend, stelt hij in Nederland meer dan 50 kantoren gehuurd te hebben zonder ooit een advocaat erbij betrokken te hebben. Gary, die inmiddels naast me staat, mompelt sarcastisch: “what a giant of a man!” Dawn, die klaarblijkelijk geklaagd heeft bij Eckart over het gegeven dat Gary en ik haar rekeningen wat aan de hoge kant vinden, wordt ook nog even op haar nummer gezet. ‘Tussen haakjes, Dawn’, zo begint hij, ‘ik was degene die in eerste instantie opmerkte hoe gigantisch de juridische rekening aan het oplopen was, en niet Gary of Peter’. Gary en ik zeggen praktisch simultaan: “put it in your pipe and smoke it, Dawn.” Veel gebezigd de laatste tijd, het equivalent van het Nederlandse ‘die kun je mooi in je zak steken’. Daarna gaat Eckart over tot verdeling van de rollen en geeft hij mij als interim CEO zowaar veel vrijheid. Uiteraard dienen juridische zaken met Dawn doorgenomen te worden. Dat lijkt me geen probleem. Eckart besluit zijn opstel met de zin dat hij zich min of meer ziet als de vader wiens kinderen aan het vechten zijn, kinderen die hij liefheeft. “All you need is LOVE” schrijft hij enigszins ‘over the top’ ter afscheid. In de ‘rollercoaster’ waarin we nu zitten is het voor Gary en mij de normaalste zaak van de wereld om elkaar emotioneel quasi wenend in de armen te vallen. De enige manier om bij zinnen te blijven! We weten dat hiermee te werken valt, waarbij alles wat we nu doen gericht moet zijn op het binnentrekken van de gebruiksvergunning van het gebouw. 24 september wordt erop of eronder, dat beseffen we ons meer dan ooit! Baldadig besluiten we om de ‘fun’ geheim agent foto, die we een aantal weken geleden in San Francisco hebben gemaakt, op te blazen tot posterformaat en in de entree van de lobby te hangen:

Hikkend van de lach gaan we ‘back to reality’, het was goed om even de spanning van ons af te schudden. Terug naar de werkelijkheid betekent de komende dagen bijeenkomsten met de architect, offertebesprekingen met de aannemers en sowieso afspraken met onze onderverhuurder SendMail. Niet te vergeten de afspraken die we met de diverse leden van de Planning Commission moeten maken om het proces onderweg naar 24 september te oliën. In ieder geval lossen we het parkeerprobleem op wanneer we de huurovereenkomst met SendMail inkorten, dat levert ons 55 parkeerplekken op. Maar vandaag verhuizen we naar ons nieuwe gebouw, en ook Eric zal daar onder supervisie van Joey behulpzaam bij zijn. Craig Deonik heeft tijdelijk 8 telefoonlijnen geregeld en met het vele meubilair dat Sybase heeft achtergelaten komen we voorlopig goed uit. Heerlijk! Tussen de afspraken door ontruimen we ons kantoortje in Doyle Street en voelen ons aan het eind van de dag super gemotiveerd, maar ook wat stijfjes. Zaterdag ga ik met Eric naar het Sausalito Film Festival, lekker ontspannen in een zonovergoten entourage. Een echte vader-zoondag. Zondag laat ik Eric genoeglijk uitslapen en wandel naar ons kantoor aan de overkant om mijn Weekly Update te produceren. Comfortabel in mijn eigen kantoor, waar ik al het een en ander ter onderbreking van het vele wit aan de muur getimmerd heb.

Het uitschrijven van een check, normaal in de USA!

Ik besluit een sterk dramatisch opening statement maken. Een soort van Rocky in de gelijknamige boksfilm. Waar ik mee wil beginnen in het Engels, schrijf ik voor mezelf eerst in het Nederlands op: ‘We stonden in de rode hoek, onder de gordel geslagen, en keken de scheidsrechter vol ongeloof aan. We schudden ons hoofd en gingen door met de wedstrijd, een wedstrijd die Ex’pression erkenning zal brengen en uiteindelijk de overwinning’. Bluf? Zekerheid heb je nooit, maar mocht het niet uitkomen, dan zal dat wel als zodanig beschouwd worden, en ik weet wie als eerste met de bijl klaar zal staan.

Wow, dat ziet er op papier krachtig uit! Ik moet zeggen dat er weer eens een liedje in me opwelt, wanneer ik dit zo teruglees: ‘I’ve got a tiger by the tail’ van Buck Owens. En hoe die tijger heet, dat weet ik ook! Het verheugt me tevens om te melden dat we in principe een overeenkomst hebben met CIC, de door John Storyk aanbevolen kwaliteitsaannemer. Tevreden sluit ik de computer af en begeef me terug naar het appartement, waar ik een geeuwende Eric aantref. Hij heeft het meer dan naar z’n zin, meldt hij. Dat doet goed. We rommelen door de dag heen en halen om half vijf Pete Bandstra en z’n vrouw op bij de Holiday Inn. Pete is overgekomen uit Florida en is de beoogde Digital Visual Media Director. Ze hebben de afgelopen dagen de omgeving afgestruind om een goede woonplek te vinden, en nu gaan we ons opmaken voor een van Gary’s fameuze BBQ diners in Walnut Creek. Ze zijn onder de indruk van zowel Ex’pression’s potentie als de Californische energie. Uiteraard ouderwets gezellig als altijd bij Gary en Debbie, terwijl zijn kleine jongens zich geïnteresseerd met Eric bemoeien. Na een avond waar toekomst geschilderd wordt, rijden we terug naar Emeryville en leveren de Bandstra’s bij hun hotel af. Een nieuwe week wacht ons. Dat is te zeggen, het is Labor Day, een van die weinige vrije dagen in Amerika. Na mijn ontbijtsessie met de Bandstra’s, die nog steeds zeer geïnteresseerd zijn, breng ik Eric naar Oakland Airport. Na hem geholpen te hebben bij het inchecken, kijken we elkaar goed in de ogen en weten dat het een waardevolle anderhalve week was. Met een kus nemen we afscheid. Enigszins beteuterd rij ik terug naar kantoor om nog wat administratieve noodzakelijkheden te verrichten. De dinsdag wordt gevuld met zoveel meetings dat ik smacht naar de vlucht morgen naar huis. Onze managementteam meeting loopt uit en wordt verder uitgesteld naar vijf uur vanwege een bouwvergadering, met daarnaast nog een tiental telefoontjes ter verhoging van de feestvreugde. Voordat ik de gang naar vlucht 801 van Martinair kan maken nog een vergadering over de status van airconditioning, en met de aannemer over de te hoge offerte. Ik kan mijn geluk niet op wanneer mijn hoofd het kussentje raakt in Star Class. Een goede week België zal me goed doen, zeker de warmte van ons gezinnetje.

Wordt vervolgd zaterdag 19-08-23

Een reünie die er zijn mag!

1 september gaat het (weer) gebeuren; de reünie van Multi Function Computers, de company die ik na de fusie met Minihouse, ruim 36 jaar geleden, heb verlaten. Maar nauwe banden zijn altijd gebleven. Voorbeeld?

Van dit zaalvoetbalteam van een kleine 40 (!) jaar geleden geven 5 van de 6 spelers die dag acte de présence. Dat doet nog eens deugd. Aan de flipside de elf collega’s/makkers die we sindsdien hebben verloren. ‘The circle of life’, dat klopt, desondanks denk je toch terug aan al die energieke jonge mensen die indertijd het spits afbeten in automatiseringsland. Met een MF museum opzetje zullen we hen terugzien bij al die evenementen die we zo intens met elkaar beleefd hebben. We zullen een toast op hen uitbrengen én het leven! ‘Den koning van Hispanje heb ik altijd geëerd’, ging in de nacht van donderdag op vrijdag wel wat te letterlijk op toen Van der Gragt het elftal van Spanje daadwerkelijk een handje hielp. Ik had de wekker om 2.45 laten schallen, zodat ik wakker zou zijn bij het eerste fluitsignaal om 3.00. Ja, het is echt zo’n tijdstip dat je denkt ‘neem ik er nog een, of toch maar een bakkie leut’. Maar toen ze die penalty veroorzaakte dacht ik ‘had ik er toch maar een genomen’. Maar goed, met een schitterend doelpunt bracht ze alles weer in juiste banen. Verlengen. M’n ogen gaan branden. Tot een penalty shoot out kwam het niet, ook omdat Beerensteyn ‘weigerde’ een tweetal geweldige kansen te verzilveren. Ja, Spanje was de betere ploeg, maar cadeautjes moet je uitpakken. In ieder geval toch genoten van de leeuwinnen en met name van onze formidabele KeepSter Van Domselaar:

Alvorens ons onder te dompelen in de Ex’pression saga, even aandacht voor een stukje uit MT/Sprout:

Google en Universal Music bespreken de mogelijkheid om de melodieën en stemmen van artiesten te licentiëren, schrijft Financial Times. Zo kunnen platenlabels geld eisen als mensen met behulp van kunstmatige intelligentie zelf liedjes maken met de stemmen of hits van bekende artiesten – iets wat nu al gebeurt, en waar de muziekindustrie zich zorgen over maakt. Het YouTubeaccount There I Ruined It heeft al tientallen van dit soort video’s gemaakt. Check bijvoorbeeld Johnny Cash die postuum de Aquahit Barbie Girl zingt op de melodie van Folsom Prison Blues.

Onwaarschijnlijk toch?! Echter, ook beangstigend. Maar nu, ‘back in time…….’’!

Vervolg van woensdag 09-08-23

Nadat ik enthousiast de plannen inzake Ex’pression heb uitgelegd, springt Ed er als het ware bovenop: “exactly the kind of company I’d like to work for.”

Ik leg hem uit dat we nog in opbouw zijn, maar dat ik zijn CV tegemoet zie. Of ik even mee kan lopen om het gelijk mee te nemen, ze wonen namelijk in hetzelfde blok als ik. 10 minuten kunnen er nog wel vanaf voordat ik op weg ga naar Oakland Airport, dus dat doe ik. Binnen gekomen valt mijn blik op een portret van Ed en diens ‘room mate’ Jay.

Ed Niskanen zittend, staand Jay Hooker

Hey, welcome to San Francisco, city of love! “No drinks, gotta go, we’ll talk,” haast ik me naar de Van met Ed’s CV in een dikke envelop. Wie weet?! Oakland Airport: even over half een ‘s middags komt Eric vermoeid, maar verheugd, op me af. Na alle gebeurtenissen een emotioneel iets waar ik niet 1-2-3 mee om weet te gaan. Hij vertelt honderduit over de trip, maar ook dat er een heel leuke stewardess bij was. Het mannetje in hem ontwaakt! Of heb ik dat met al mijn gereis gemist? In ieder geval vindt hij de groene Van geweldig. Naar het appartement rijdend wijs ik hem het Oakland A’s stadion aan, maar ook het ‘home’ van de matig presterende Golden State Warriors, hét basketbal team van de Bay Area. Bij het appartement aangekomen is hij bijna ingedut, maar dat weet ik te voorkomen. Terwijl Eric zich opfrist en zijn (Gary’s) slaapkamer op orde brengt, begin ik alvast aan mijn weekly update. Ik besluit simpel te beginnen, dus niet met het vuurwerk rondom de Planning Commission en de aanvaring met Dawn Cardi. Daar slaap ik nog een nachtje over.

Eric komt opgefrist uit de badkamer en ik laat hem kennis maken met Joey, de stiefzoon van Duke Zaffery. Joey is niet veel ouder dan Eric, maar heeft zijn rijbewijs en dient momenteel als manusje van alles; boodschappen hier, boodschappen daar. Ze noemen dat hier een ‘Gofor’. Oftewel luisterend naar alle opdrachten die beginnen met ‘go for…..’. Geestig. Die twee zijn even onder de pannen, en morgen gaan we naar een KMEL Jam concert in het Shoreline Amphitheater in Mountain View. Hip hop en R&B, niet slecht. Okay, nu even een omschrijving van het hoe en wat van de Planning Commission:

Nu ik het geschreven heb, komt als het ware de knoop in mijn maag weer terug. Nu het geval Dawn Cardi. Ik wil duidelijk maken dat ze de advocaat van Eckart is en dat het mijn taak is om alles in goede banen te leiden. Kortom; ik wens niet door haar bekritiseerd te worden, dat laat ze maar aan Eckart over. Daarnaast dient ze te beseffen dat wanneer er geen gebouw is, de school er op zeker niet komt. Vervolgens haal ik de volgende quote aan om de zaak duidelijk te maken: ‘Vraag een advocaat of accountant nimmer om zakelijk advies. Ze zijn getraind om problemen te vinden, niet de oplossingen’.

Ik begrijp dat ik nu op dun ijs ben, maar de andere kant van de medaille is dat wanneer we hierheen verhuizen het duidelijk moet zijn hoe de verhoudingen liggen. Het gegeven dat ik eraan toegevoegd heb Dawn te respecteren zal goed doen, maar voordat deze zaak geklaard is annuleer ik de conference call van dinsdagmorgen met Dawn en Frans. Ik heb trouwens genoeg van die ‘pak slaag’ sessies. Het goede nieuws bewaar ik voor de afsluiting:

Namelijk het goede nieuws dat we vrijdagmiddag van het bureau kregen: de licentie is goedgekeurd en halverwege volgende week in ons bezit. Inderdaad, wie een weddenschap af zou hebben gesloten dat de schoollicentie van het bureau eerder zou komen dan de gebruiksvergunning, zou een klauw met geld gewonnen hebben. Tevens de aandachtspunten voor Eckarts bezoek, beginnend 18 september. ‘Het applaus zien we graag tegemoet’, maar deze ietwat sarcastische zin verwijder ik even snel als geschreven. Tevreden rijden Eric en ik zaterdagmiddag naar Mountain View om het KMEL Jam spektakel mee te maken. Na wat rondgerij zien we toch nog kans de Van een beetje opvallend te parkeren. Goede PR! De VIP-kaarten brengen ons naadloos naar onze KMEL dame: Jennifer Louie. Ze ontvangt ons met veel égards en laat ons weten dat Mariah Carey ieder moment verwacht wordt. Eigenlijk is ze de enige die we echt kennen van de artiesten line-up. Ook moet me van het hart dat ik voor het eerst voel hoe het is een minderheid te zijn; we zijn blanke pitjes in een in hoge mate donker getinte menigte. Niet beangstigend, maar een echte gewaarwording. Eric vindt het allemaal geweldig en schijnt niets te merken. Ondanks dat het niet mag, lukt het me toch nog in het geniep een plaatje te bemachtigen van Mariah Carey tijdens haar optreden:

Een uurtje later houden we het voor gezien en karren we via de 101 weer terug naar Emeryville. Ook daar is onderweg heel wat over te vertellen. Geboorteplaatsen van alle groten van de techindustrie in Palo Alto, Menlo Park, Redwood City enzovoort. Uiteraard vallen namen als Apple en de terugkeer van Steve Jobs, Hewlett Packard en de garage waarin ze begonnen zijn, Oracle en wat van dies meer zij. De tijd vliegt voorbij, evenals het weekend. Klaarblijkelijk heeft Gary, zonder mij erbij betrokken te hebben, een brief naar Eckart gestuurd over de hele situatie. 1 september reageert Eckart namelijk met een e-mail. Gary gelooft dat zonder Dawn’s ondersteuning Ex’pression niet zou bestaan. Nou, nou, bedenk ik me, en dat na al die ‘bitch’ uitlatingen. Gary kiest dus eieren voor zijn geld. Maar ook stelt hij dat hij van mij houdt, en dat hij de mening is toegedaan dat Ex’pression in z’n huidige vorm niet zou bestaan zonder mijn inbreng. Eckart gaat deze twee regels kopiëren en naar Dawn sturen, maar ook met de boodschap dat tot nader order er geen contact gezocht dient te worden met Gary en mij, Hetgeen andersom ook geldt. Eerst wil hij met ons individueel praten voordat we gezamenlijk weer communiceren. Eckart neemt eventuele consequenties voor zijn rekening. Je leest op afstand de bezorgdheid van z’n gezicht af:

Eckart sluit af met ‘very big hugs and kisses’. Voorwaar, niet misselijk. Uiteraard zijn we zeer benieuwd naar het vervolg. Wel kijk ik Gary vragend aan: “why the hell, didn’t you tell me?” barst ik uit.

Wordt vervolgd woensdag 16-08-23

Daarna word ik in slaap gewiegd door mijn vriend Jack D.

Vervolg van zaterdag 05-08-23

Maandagochtend wordt de MT meeting geannuleerd omdat we met de Silent Planet boys foto’s gaan schieten voor onze brochures. Opnames in ons naakte gebouw, alsmede van Gary en mij in San Francisco. Ter geruststelling van bezorgde ouders, grappen we, zodat ze weten dat we werkelijk bestaan. We schieten een aantal op de baai om er een moment van ontspanning in te brengen, en de San Francisco Bay te promoten. Gary stelt zich gaarne ter beschikking:

Gary relaxed aan de Berkeley kant van de San Francisco Bay

Vervolgens nestelen we ons bij het California Academy of Sciences, een museum en research instituut. We proberen zodoende ‘chill’ en wetenschap in één adem te presenteren. Ondanks dat we bij tijd en wijle huilend van het lachen de diverse poses aannemen, hangt toch de spanning van de hoorzitting van de Planning Commission in de lucht. Vandaar dat ik de eer heb om bij de Academy te poseren, omdat ik volgens Gary te veel beren op de weg zie!

Peter bij de Academy met de Planning Commission in z’n hoofd

Ook maken we nog een ‘fun’ geheimagent poster voor later.    ’s Avonds samen met Loyd en John-Erik van Silent Planet een BBQ op z’n Gary’s in Walnut Creek. Dat betekent dat er grote steaks op het rooster worden gelegd die, wanneer ze de medium status bereikt hebben, op borden worden gekwakt om vervolgens met A1 saus te worden gekwast. Voeg daar een baked potatoe aan toe, en de maaltijd is compleet.

Mocht de steak niet smaken, dan zorgt de A1 saus er in ieder geval voor dat je daar niets van merkt! Maar de temperatuur, de geur van het echte buiten zijn, de kwinkslagen over en weer, alsmede motiverende discussies, maakt de avond niet alleen genoeglijk, maar ook waardevol. Rond als een tonnetje rij ik later op de avond de Silent Planet boys naar hun hotel, waarna ik moe maar voldaan ons appartement betreed. Weer een dag dichter bij de bevrijdende Planning Commission zitting. Dinsdag wordt een dag vol formaliteiten die nu eenmaal benodigd zijn om een echt bedrijf te besturen, en of dat nu verzekeringen zijn of de salarisadministratie, het moet staan voordat we ‘live’ gaan. Even na vier wordt een kopie van een fax van de Martin Group aan mij overhandigd, welke gericht is aan de City of Emeryville, met kopieën naar de Planning Commission. M’n maag draait een kwartslag.

De slijmerige toon waarmee ze ons prijzen, hoe ze zelf hun bod voor het Sybase gebouw ingetrokken hebben wegens het gebrek aan parkeerplaatsen, maar ja, dat laatste geldt ook voor de nieuwkomers van Ex’pression. Uiteindelijk komt het erop neer dat Ex’pression op deze manier geen gebruiksvergunning verleend mag worden.

Gary ontploft: “Pete, remember how those motherfuckers wanted to have a good neigbor like us,” schreeuwt hij het uit. Jazeker, wij zijn de buren die iedereen wel wil hebben. Zo voert The Martin Group dus strategisch oorlog. Weer een lesje geleerd. Gary en ik nemen de fax regel voor regel door en zijn de mening toegedaan dat het gros van de problemen die The Martin Group opvoert door ons bij de Planning Commission is ingebracht. We voelen ons wat geruster, in tegenstelling tot het onderbuikgevoel. Het verdwijnt die avond niet, integendeel. En zo breekt donderdag 27 augustus aan. Ik besluit om in het appartement te blijven om nogmaals in alle rust het papierwerk door te nemen, zodat niets me kan verrassen. Ik kan me niet concentreren, het lijkt wel of er een ijsklont in m’n maag ligt die niet wil smelten. Half twaalf begeef ik me naar de Holiday Inn, waar ik ben uitgenodigd voor een spreekbeurt tijdens de lunch van de Emeryville Chamber of Commerce. Een soort van Kamer van Koophandel, maar dan door en voor lokale bedrijven. Het valt goed, zeer goed zelfs en ik kan op massale steun rekenen, verzekert Executive Director Alan Barr me. Dat voelt goed, en opgewekt wandel ik later naar Powell Street waar ik om half zeven Gary tref voor de hoorzitting van de Planning Commission. We nemen plaats en zien een aantal familiaire gezichten. Een uur verstrijkt, nog een uur gaat traag voorbij, en onrustig schuifelen we op onze zittingen. De ijsklont in m’n maag is terug. Na drie uur zijn we aan de beurt. Opgelucht. Dat laatste gaat snel voorbij nadat een en ander wordt voorgelezen, zonder ons vragen te stellen. Sterker nog, ze sluiten de openbare zitting en vragen ons aanwezig te blijven. Tot onze stomme verbazing, en stijgende woede, weigeren ze om ons aan te horen inzake de simpele zaken die ze ter tafel brengen. Witheet zijn we. Afsluitend verplaatst de voorzitter onze zaak naar de zitting van 24 september, waarbij we een aantal zaken dienen uit te diepen die in onze ogen grotendeels beantwoord zijn, of simpelweg toegelicht hadden kunnen worden. Bij ons vertrek kunnen we ons niet inhouden en bijten hen toe of ze soms onder druk gezet worden door The Martin Group. “What a fucked up city,” gooit Gary eruit. Ook ik kan me niet inhouden: “I guess you want us to move to Berkeley, don’t you?”. City Manager John Flores ziet er bijna net zo gedemotiveerd uit als wij, en voert ons met zachte hand naar buiten. Hij stelt voor om een afspraak te maken hoe we het beste de zaken ten goede kunnen keren. Gary en ik rijden naar het appartement en tieren even hard als we drinken. Gary besluit te blijven slapen. Goed idee. Dan belt Dawn om te vragen hoe het afgelopen is. Even is het stil nadat we haar in detail geïnformeerd hebben, en dan barst ze los: “I told you, didn’t I? NEVER EVER buy that building without CUP.” Ze raast nog enige tijd door over de niet als conditie gestelde gebruiksvergunning, en hoe ze ons heeft gewaarschuwd. Een kille woede bouwt zich op, en het loopt zo hoog op dat ik haar driftig wegdruk.

Peter witheet aan de telefoon

Dawn belt nog een aantal malen, maar we nemen niet op en laten haar in haar sop gaar koken. Onze tirades worden geblust door de drankjes die we ingenomen hebben, en morgenochtend zeven uur wacht ons een gesprek met Eckart, waar we reikhalzend naar uitzien. NIET! Wat wordt het snel zeven uur! Verfomfaaid wachten we op Eckarts belletje, hetgeen op de minuut binnenkomt. Twee ongeschoren koppen kijken elkaar aan en Gary en ik toasten met twee mokken koffie. Let the games begin. Eckart is tot onze grote verbazing uiterst meevoelend en spoort ons aan om de leidraad van City Manager John Flores te volgen. Onze schorre stemmen geven waarschijnlijk ons leed door, hetgeen we ook zo voelen. Eckart sluit af met een welgemeend: “you guys came this far, I’m sure you’ll finish the job.” En dat is waar, we zijn al zover gekomen dat deze hobbel ook genomen kan worden. Tot onze stomme verbazing heeft Eckart met geen enkel woord gerept over Dawn Cardi. Ik ben ervan overtuigd dat ze echt wel contact hebben gehad. In ieder geval zal ik een en ander vermelden in mijn weekly update. Dan daalt iets anders in, het is 28 augustus, de dag waarop Astrid en ik 11 jaar getrouwd zijn. Moet bellen. En dat niet alleen, vandaag komt zoon Eric van 16 om half twaalf aan in Oakland, die moet ik wel ophalen. Wellicht eerst maar even opfrissen en die rasp uit m’n stem proberen te halen. Gary belooft naar kantoor te gaan, zodat ik kan doen wat ik moet doen. Allereerst Astrid bellen om haar te informeren over de situatie, én te feliciteren. Het felicitatiegesprek met Astrid over ons 11-jarig jubileum verloopt stroef. Eigenlijk hebben we te veel lokale problemen aan ons hoofd om aan feestelijkheden te denken. We hebben in ieder geval het vooruitzicht dat ik over een kleine twee weken weer in het land ben, en we dan gezamenlijk de resterende zaken aan kunnen pakken, zoals de internationale school voor de kinderen. Ietwat bedrukt nemen we afscheid van elkaar. Ik loop naar de inpandige garage van het appartement om de groene Van op te halen. Daar tref ik een tweetal mannen aan die geïnteresseerd de vele teksten aan de zijkant bestuderen. “Good morning, gents, you like it?” open ik. De oudere man, begin 50 schat ik, legt uit dat ze aan het uitvogelen waren wat voor soort onderneming dit was, en waar gevestigd. “But, let me first introduce ourselves,” vervolgt hij. De oudere man stelt zich voor als Ed Niskanen, werkzaam in de accountancy, en zijn jeugdige Latijnse ‘room mate’ als Jay Hooker, nog studerend bij de Academy of Art University in San Francisco. Het film- en TV programma, voegt hij er nog aan toe. Nadat ik enthousiast de plannen inzake Ex’pression heb uitgelegd, springt Ed er als het ware bovenop: “exactly the kind of company I’d like to work for.”

Wordt vervolgd zaterdag 12-08-23

‘The gift that keeps giving’

‘Hoewel mijn verjaardag valt op 3 juli, leven mijn cadeaus voort omdat ze te maken hebben met, zoals ik het noem, evenementen met een herinnering. Zo heeft Jos Kuijer inmiddels zijn kookcadeau ingewisseld voor een heerlijke maaltijd bami. Alle ingrediënten door hem ingekocht, inclusief saté van de haas om de vingers bij af te likken. Vervolgens bij ons thuis geprepareerd. Genieten dus, waarbij de anekdotes van30+ jaren vriendschap in de rondte vlogen. Van NOS Sport, waar ik bij Jos kwam bedelen voor uitzending van meer honkbal op de publieke zender, tot de door ons geproduceerde UltiFox voetbal jeugdserie in Florida.

 

We waren te vroeg om de juiste financiën op te halen. Komt nog bij dat het machtige Fox concern ons uit de markt pestte. Maar het avontuur was onvergetelijk. Zondagmiddag stond oudste zoon Rick voor de deur om zijn cadeau te realiseren: rondleiding bij Bus whisky, whiskyproeverij, 4-gangen diner en nog meer lekkers, en voor de zekerheid overnachten in…….Loosbroek. En dat alles onder één dak! Deze Nederlandse whisky is ‘single malt’, ‘single cask’, van een ‘single estate’. En duurzaam! Wat zien wij daar?

Een Nederlandse prijzen winnende whisky in de Peel, wie had dat gedacht?! Dat moet geproefd worden!

Heel eerlijk, ik dacht even dat het glas nat was, maar dat mocht ik van Rick niet zeggen. Echter, het moet gezegd, het beetje dat erin zat smaakte heerlijk, hetgeen we ’s avonds qua volume ruimschoots ingehaald hebben. Prijzig, maar dan heb je wat. Geweldige ambiance, te kleine slaapkamers. Toch grote aanrader, waar je ook tot goede gesprekken komt. Rick maakte zich zorgen over mogelijk satirische speeches bij zijn aanstaande huwelijk op 29 december. U weet wel, vorig jaar op dezelfde datum met veel publiciteit gepresenteerd bij de Top2000. Gelukkig kon ik hem geruststellen, zo’n vaart loopt het niet. Als voorbeeld noemde ik ook zijn bijdrage bij het huwelijk van Astrid en mij, deze maand 36 (!) jaar geleden. Toen verbleekte hij even onder z’n gebruinde huid. “Komt goed,” besloten we tijdens het volgende glaasje Bus whisky. ’s Ochtends kwamen we overigens niet als beste uit de bus, maar een mooi cadeau was het! Alvorens in de Ex’pression saga te duiken, een woord van lof voor onze Oranje Leeuwinnen. Het is geen sinecure om in een pool met wereldkampioen Amerika als eerste te eindigen. Daarnaast heb ik een aantal doelpunten van wereldklasse gezien. Deze jongen zit zondagmorgen 04.00 voor de buis om ‘onze’ vrouwen virtueel aan te moedigen tegen Zuid-Afrika. Voorzichtigheid is geboden, maar een overwinning met minstens twee doelpunten verschil ligt voor de hand. Ja, sterker nog, ik denk dat ze flink in de bus blazen. Snel terug naar 1998, waar bij tijd en wijle mensen wel degelijk voor de bus werden gegooid!

Vervolg van woensdag 02-08-23

Maar, zo stelt Gary: “minding our own business is best, given the circumstances.”

En dat doen we, we bemoeien ons vooral met onszelf. In mijn weekly update vermeld ik ook dat we komende maandag twee offertes voor de verbouwing verwachten. M’n actielijst bevat opdrachten voor iedereen, ook voor Eckart, o.a topdown begeleiding daar waar het aankomt op ecogebied, board of directors en supervisory board. Dawn Cardi wordt verzocht om de diverse personeelscontracten te vervaardigen, mijn visum te regelen, preferabel groene kaart, alsmede ervoor te zorgen dat ontbrekende rekeningen en onkostennota’s boven water komen. Hopelijk voelt ze zich niet weer gekwetst omdat ze bonnetjes moet overleggen.

Tevreden fax ik een en ander door; het weekend kan beginnen! Weekend? Het flitst daadwerkelijk voorbij, en aangezien we besloten hebben om de management team meeting voortaan om 08.00 aan te vangen, is het goed dat ik er als eerste ben. Het doet me deugd dat Nadine Storyk, die vandaag begint, reeds voor de deur op me staat te wachten. En wonder boven wonder is iedereen op tijd! De meeting brengt een tinteling van opwinding met elke zaak die we behandelen. We staan aan de vooravond van iets geweldigs, dat voelt iedereen. We verheugen ons op de komst van Birgitta van Loon, Eckart’s rechterhand voor al zijn grote evenementen. Ze is hier om onze grand opening voor te bereiden. Powerwoman. Ze wordt vergezeld door Jack Smale, grote jongen in de entertainment industrie, die het vak leerde bij Mojo en gewerkt heeft met grootheden als U2. Kippenvel. Dat alle gestelde mijlpalen zo dichtbij zijn, en directe actie gericht op het werven van studenten om de hoek ligt, brengt een geweldige energie in ons groepje. En als zodanig gaan we de nieuwe week in. ’s Middags wordt op feestelijke wijze het contract met SendMail getekend en beter had de nieuwe week niet kunnen beginnen. Woensdagmiddag is het zover, Birgitta en Jack komen aan in Oakland met Martinair 801. Vertrouwde hug met Birgitta. Jack is zoals ze de Nederlanders hier kennen: lang. Na de hotelbesognes afgehandeld te hebben, begeven we ons naar toeristenwalhalla Pier 39, waar we bij de Neptune’s Bar hebben afgesproken met Gary en Craig voor een ‘cocktail and a bite’. De avond is gevuld met creativiteit en iedereen draagt een steentje bij. Tegen middernacht gaan we uiteen met tollende hoofden van alle gespuide ideeën. ’s Ochtends ontbijt ik met Birgitta en Jack, die volgens goed jetlag gebruik ’s ochtends om 5 uur de vogels al hoorden zingen. Ik breng hen naar kantoor voor een volgende ronde brainstorming met het management team. Nadine informeert me dat de lunch afspraak met City Manager John Flores bij Melano’s is ‘at 65 and Hollis’. Oh ja, moet ik even aan wennen, we hebben een assistente en zo wordt aangeduid waar je moet zijn. De lunch is zeer informatief en geruststellend, John Flores verwacht geen problemen. Fijn gevoel. ’s Avonds neem ik Birgitta en Jack mee naar een honkbalwedstrijd van de Oakland A’s tegen de Chicago White Sox. Ze genieten met volle teugen van het spektakel. En voor je het weet is het alweer vrijdag, Aangename gesprekken met eventplanner Kappi Hommert, die bij Birgitta en Jack goed in de smaak valt, en vertegenwoordigers van PR Bureau MCA. Vervolgens begeven we ons op uitnodiging van Arne Frager met een hele stoet, waar zich inmiddels ook de Silent Planet boys aangesloten hebben, naar The Plant in Sausalito, waar die middag opnames van Susan Tedeschi plaatsvinden. ‘A huge talent’, volgens Arne. Het geeft Birgitta ook de gelegenheid om voor Eckart een rapport uit te brengen over de wenselijkheid om een bod op een deel van The Plant uit te brengen. Nadat hij hoorde van Susan Tedeschi, wist ook makelaar Gary Breen zich in het gezelschap te wurmen. Arne’s presentatie en demonstratie brengt alleen maar een golf van enthousiasme bij de groep. Daarna natuurlijk allemaal op de gevoelige plaat met Susan:

Boven: v.l.n.r. Rose Frager, Debbie Platt, Loyd Boldman (Silent Planet), Jack Smale, Peter en John-Erik Moseler (Silent Planet). Onder: v.l.n.r. Birgitta van Loon, Arne Frager, Susan Tedeschi, Gary Platt en Gary Breen.

Na deze enerverende middag wordt Skates-on-the-Bay in Berkeley het restaurant waar we ons afscheidsdiner houden. Geïnspireerd door de wijn gaan steeds meer sprankelende ideeën over en weer. Met een afscheidstoast op het binnenkort binnenhalen van de gebruiksvergunning sluiten we het bezoek van Birgitta en Jack af. Zaterdagmorgen haal ik Birgitta en Jack op om ze naar Oakland Airport te brengen. Onderweg praten we nog intensief over de Grand Opening. Het moet een versie worden van het wilde westen. Gasten komen per trein aan op de bestaande rails in Emeryville, en worden onderweg beroofd. Daarna doemt ons gebouw op als een oud houten fata morgana uit het verleden. Binnen zullen ze terecht komen in het analoge tijdperk om vervolgens naar het digitale tijdperk geleid te worden. De Beatles als analoog startpunt, om daarna geleid via mega grote schermen, die elk een deel van die geschiedenis weergeven, stap voor stap naar het digitale heden. De gasten dienen zich te verkleden als cowboys en cowgirls om het spektakel compleet te maken. Eén detail, ‘mwah’, dit hele spektakel wordt door hen begroot op $400.000, en daar is geen budget voor. Birgitta gaat Eckart bewerken, die is immers altijd in voor zulke chartbusters. We nemen vol warmte afscheid van elkaar. Een band is gesmeed die tot grote resultaten kan leiden. ’s Middags op kantoor borduren we hier op verder met de Silent Planet boys, waarna we hen uit dineren nemen bij het ons zo vertrouwde Townhouse. De immens grote Loyd heeft geen gebrek aan zelfspot, hij begrijp dat wanneer hij in het gangpad van een vliegtuig verschijnt, iedereen denkt: “oh no, not next to me”. Het is wat, zo’n grote meneer. Het wordt niet al te laat, ik zie kans om m’n update te vervaardigen, en ook nog eens over te faxen.

Daarna word ik in slaap gewiegd door mijn vriend Jack D.

Wordt vervolgd woensdag 09-08-23

“We are paying the goddamn rent to Wintzen, so I don’t see why we can’t sublet it.”

Vervolg van zaterdag 29-07-23

Zo is het, wij zijn verantwoordelijk voor het betalen van de volledige huur, dus willen we het ook onderverhuren om inkomsten te genereren. Gary haalt volgende maand Duke Zafferey over, de man die in Florida aan het sound curriculum heeft gewerkt. Tevens hebben Craig en ik de eerste salesrep binnengehaald: David Louie, de broer van de dame van KMEL, Jennifer. Tegen de tijd dat ik terugkom verwachten we een offerte van twee constructiebedrijven, terwijl Gary in de tussentijd aan het parkeerprobleem blijft sleutelen en de voortgang van het curriculum bewaakt. Bij het stadion van de Oakland Athletics, het lelijke Coliseum, is het verkeer praktisch tot stilstand gekomen.

Het loopt tegen half elf, ik word nu best wel een tikje zenuwachtig, we zijn er bijna…..maar nog niet helemaal, dreint het in m’n hoofd. Gary voelt het feilloos aan en stuurt met een flinke ruk de Van de vluchtstrook op, wetend dat er kans op een fikse bekeuring is wanneer een Highway Patrol Officer ons betrapt. Daarnaast, als bonus, strafpunten op je rijbewijs. Het loopt goed af, tegen kwart voor elf zet hij me na een flinke omhelzing bij de ingang af, een van de weinige vliegvelden waar dat nog kan. “Go get ‘em tiger,” roept hij me nog achterna. Ik kan de rood gerokte Martinair dame in Starclass wel kussen nadat ze me een glaasje champagne en de Telegraaf aanreikt.

Op weg naar huis! Even na half twee ’s middags vertrekken we en zelden heb ik me zo opgelucht gevoeld. Allereerst omdat ik naar Astrid en de boys vlieg, daarnaast omdat het lijkt of we daadwerkelijk de gestelde mijlpalen gaan halen. De stress die wegvloeit gaat langzaam over in een diepe slaap, tot ergens in de buurt van IJsland m’n eigen gesnurk me wakker maakt. Het eerste wat me te binnenschiet is de vreugde die ons te wachten staat wanneer we donderdag 27 augustus de gebruiksvergunning binnenslepen. Nog maar één maand! Daarna de schoollicentie van het Bureau in Sacramento en………tromgeroffel…. het genereuze CEO contract dat ze me dan ongetwijfeld gaan aanbieden. De stewardess die het door mij gekozen ontbijtje serveert, vraagt me waar die ‘smile’ op m’n gezicht vandaan komt. ‘Home sweet home’ als antwoord gaat er in als koek. Rond 9 uur ’s ochtends landen we op Schiphol waar alles vlekkeloos verloopt. Buiten wacht zwager in spé Aldert, de besnorde vrijwilliger brandweerman, op me die me naar de Herenweg in Vinkeveen brengt, waar schoonvader Toon geboren is. Astrid en de kinderen komen me vol vreugde en opwinding tegemoet rennen over het bruggetje waar Astrid en ik een kleine 11 jaar daarvoor de weg insloegen naar onze huwelijksplechtigheid.

Na alle kusjes, cadeautjes en verhalen, kan de vakantie nu echt beginnen. Het weekend brengen we door bij schoonouders Toon en Riet, waar we tal van familieleden en vrienden ontvangen, hetgeen niet echt het perfecte begin is. Maar ja, het zal de komende weken toch wel schipperen worden. Maandag vertrekken Astrid en ik naar Lommel om daar nog wat zaken te regelen bij de bank, de verjaardag van Marja, de vrouw van countryzanger JJJohns, bij te wonen, en detailzaken in ons nieuwe onderkomen te regelen. Woensdagmiddag kachelen we terug naar Vinkeveen om het trio deugnieten Bo-Peter, Kaj en Ivar op te halen, zodat ook zij kunnen gaan wennen aan hun nieuwe ‘home’. Astrids VW Sharan maakt overuren, ook al omdat we vrijdag terug naar Rotterdam moeten, naar de notaris die het appartement van mijn moeder passeert. We hebben besloten om de warming up party in Lommel samen te laten vallen met de 6everjaardag van Kaj op 2 augustus. Groot succes, beetje druk, maar de saamhorigheid is magnifiek. Om ontroerd van te worden. We duiken de week in en brengen met de kinderen daadwerkelijk vakantie door in Bobbejaanland en Het Land van Ooit. Dikke pret voor de kinderen, en alleen daarom al pret voor de ouders, die ’s avonds als een balletje in slaap vallen. Kan ook komen door de ellenlange rijen die doorgeworsteld moeten worden. Het wordt een patat en pannenkoekenweek. Niet gezond, wel lekker! Vrijdag 7 augustus, het einde van de vakantie is nabij. Maar eerst nog even onze Engelse vrienden John en Sue Arnold in Brussel ophalen, die komen ons een lang weekend bezoeken. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers die grove gebreken vertoonden. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte, uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helikopters.

Links Peter en rechts John Gow in betere tijden

Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. Duidelijke taal. Veel geleerd in mijn eerste eigen onderneming, bedacht ik me, terwijl Martinair 801 na een kleine drie uur vertraging het luchtruim opzocht, onderweg naar Oakland. Nog zo’n uur of 10 vliegen om na te denken over de afgelopen dagen. Drukke dagen, ook al omdat iedereen het natuurlijk geweldig vond om John en Sue weer te zien en gelijktijdig me weer even gedag te zeggen. Al mijn kinderen met aanhang kwamen op visite, alsmede nog wat vrienden. Gisteren werd het stil nadat we John en Sue, na een uitbundig weekend, in Brussel weer op British Airways richting Manchester gezet hadden. Tijd om ons te bezinnen over de nabije toekomst, met name ook voor de kinderen. Het afscheid viel ons allemaal weer zwaar. Voor Astrid omdat ze er in Lommel in wezen alleen voor staat, en voor de kinderen omdat ze niet echt begrijpen waarom papa weer weggaat naar dat verre Amerika. Ik verman me, mijn concentratie moet gericht zijn op de hoorzitting van de Planning Commission omdat de daar te verkrijgen gebruiksvergunning van het allergrootste belang is. We zullen en moeten januari 1999 met de eerste oogst aan studenten beginnen! Even na half zes komen we aan de grond in Oakland, en na een hartelijk afscheid van de Martinair bemanning, begeef ik me naar de paspoortcontrole. De dienstdoende immigration officer bekijkt al m’n Amerikaanse in- en uitstempels en vraagt vrij nors: “Again sir? Are you working here?”

“Alweer? Werk je hier?”

Iedereen weet dat werken zonder visum in Amerika een doodzonde is, oftewel; enkele reis terug. Geduldig leg ik hem uit dat ik bezig ben een bedrijf op te zetten dat heel wat nieuwe banen gaat opleveren. Bingo, het juiste antwoord. Zwijgend stempelt hij m’n paspoort en wuift me naar de douane toe. Nee, geen etenswaren meegebracht of meer dan $10.000 contant, antwoord ik geroutineerd. Buiten wacht partner Gary me op en geeft me een update over de laatste ontwikkelingen. Zoals het er nu uitziet voldoen we aan de parkeereisen met 112 personen maximaal in het gebouw, op elk gegeven moment. “Pete,” zegt Gary vol enthousiasme, “I’m sure they were instructed from above to help us where they can.” Van bovenaf geïnstrueerd om ons van dienst te zijn, dat betekent dat onze lobby werkt. Ik besluit om voor de zekerheid nog een afspraak te maken met City Manager John Flores. Gary is ervan overtuigd dat we 27 augustus onze gebruiksvergunning zullen bemachtigen. Tevens ziet het er naar uit dat we voor het eind van de maand onze schoollicentie uit Sacramento kunnen verwachten. Hoog tijd voor een ‘high five’ na al deze gunstige ontwikkelingen. Gary zet me af bij het appartement en raast zelf met zijn gele kever naar het nieuwe Platt home in Walnut Creek. Mijn tweede ‘home, sweet home’ voelt goed aan, evenals niet veel later m’n mandje. Donderdag zet ik alles op rij, ook al omdat een aantal personeelsleden daadwerkelijk al in dienst is, David Louie en Craig Deonik, en volgende week komen Duke Zafferey en Nadine Storyk aan boord. Tevens twee salesreps die we per 1 september willen aannemen. ’s Avonds vieren we in San Francisco de verjaardag van de jongeman die met Craig is meegekomen. Byron is die dag 20 geworden, hetgeen betekent dat hij nog steeds geen alcoholhoudende dranken mag innemen. Wel mag hij een machinegeweer kopen, geen probleem. Het is gezellig, maar het blijft een beetje vreemde combinatie zoals Craig en Byron tot ons gekomen zijn. Maar, zo stelt Gary: “minding our own business is best, given the circumstances.”

Wordt vervolgd zaterdag 05-08-23